Το ασανσέρ της ύπαρξής του!!!

 

Τον Δημήτρη Ιατρόπουλο τον γνώριζα απο τους στίχους και την ποίησή του , που  με καταγοήτευε γιατί ο λόγος του δεν είχε τίποτε το προσποιητό και το φτιασιδωμένο. Στη στήλη του απο το Εθνος τον διάβαζα συχνά γιατί είχε ένα καίριο λόγο κάθε φορά να πεί  με αφορμή την επικαιρότητα.

Ηταν και τόσο όμορφος ο Δημήτρης Ιατρόπουλος, που μου έκοβε την ανάσα. Κι όταν τον γνώρισα δια ζώσης μια μέρα εκεί στο Εθνος συναντώντας τον με τη γυναίκα του, τη δική μου φίλη, Κατερίνα Καραγιάννη-Ιατροπούλου, είπα μέσα μου: "Της Κατερίνας μου της άξιζε αυτός ο λεβέντης!"

Εκτοτε έχουμε δεθεί πολύ και περισσότερο, καθώς μας τυλίγει στην αγάπη της η Κατερίνα. Κάθε φορά που βρίσκομαι στην Αθήνα συναντιόμαστε κυρίως στα μεγάλη πάρτυ με τους φίλους μου. Εχει αυτή την αμεσότητα του παιδιού που τα έμαθε όλα μόνος του, που πάλεψε για να σταθεί και που παλεύει μέχρι σήμερα να παραμείνει ποιητής σε μια Ελλάδα ρημαγμένη απο το βάρος της αλλοτρίωσης και του εκφυλλισμού της.

Στο τελευταίο πάρτυ της Αθήνας ο Δημήτρης μου χάρισε το τελευταίο του βιβλίο «Ανανσέρ», ένα πολλυσυλλεκτικό ανάγνωσμα, όπου χώρεσε κάποια απο τα πονήματά  του, που είχε βαθειά χωμένα στο συρτάρι της λησμονιάς.

Στο «Ασανσέρ», λοιπόν, που αποτελεί εύρημα για να αγκαλιάσει όλες τις διαφορετικές γραφές που ήθελε να περικλείσει, ο συγγραφέας βρίσκεται αιχμάλωτος μιας βλάβης, που κανείς δεν θα λύσει μέχρι τη Δευτέρα. Αλλά παρά τον πρώτο φόβο και την ανατριχίλα, παρά τον πανικό αυτός ο εγκλωβισμός μετατρέπεται σε πηγή δημιουργίας.

Καθώς ο συγγραφέας κουβαλάει μαζί του κασέτες και υλικό ανεκμετάλλευτο μιας ζωής, αφού συμβιβάζεται με την πραγματικότητα της στασιμότητας και του εγκλωβισμού, αρχίζει με χειμαρρώδη λόγο να γράφει όσα ήθελε να πεί για χρόνα σε «ώτα μη ακουόντων».

Ο Δημήτρης αρχίζει απο την οικογενειακή του ιστορία εκεί στα Σεπόλια, όπου γεννιέται σε μια φτωχή και άστεγη οικογένεια δυό βιοποριστών. Εκεί όπου αντικρύζει το φώς του ήλιου ζώντας με το μεγάλο αδελφό των επιληπτικών κρίσεων. Εκεί όπου όλα αρχίζουν σαν εφιάλτης, περνούν απο μια περίοδο μαγικού ονείρου και ξαναπέφτουν στην τραγική πεζότητα της ζωής.

Ξετυλίγει ΄γοργά το κουβάρι της πρώτης ηλικίας του στο μέρος «Κατάληψη» αλλά μετά το εγκαταλείπει αυτό το εξαιρετικό αυτοβιογραφικό ταξίδι, καθώς ο Δημήτρης πρέπει να χωρέσει στο Σαββατοκύριακο του εγκλεισμού όλα όσα κουβαλούσε ως υπέροχες εκκρεμότητες στο ποιητικό και το συγγραφικό του έργο.

Ετσι προχωράει σε θεατρικούς διαλόγους, διακόπτει για να αφηγηθεί ένα διήγημα απ΄αυτά τα διηγήματα της κοφτής ανάσας, περιπλανάται στον εξαίρετο λόγο της ποίησής του , μυεί τον αναγώστη στην πολυδιάσταστη υφή της ύπαρξής του.

Στην «Μυθία Δεύτερη» ο Δημήτρης Ιατρόπουλος αποκαλύπτει τη φιλοσοφική διάσταση της ύπαρξής του, τα ερωτήματα που βασανίζουν το νού και την ψυχή του σχετικά με την πόλη του, την Αθήνα, με την αναψηλάφιση του εαυτού του, με τα πισωγυρίσματα στο χρόνο και το χώρο. Εδώ γίνεται σκληρός με τους ανθρώπους, τιμωρός των αδυναμιών τους με τον αδιαπραγμάτευτο λόγο του. Εδώ γίνεται άτεγκτος κριτής της αδυναμίας του να ορίσει την πολυπλοκότητα του εγώ του. Εδώ ταλαντεύεται ανάμεσα στις φιλοσοφικές δομές  των υπαρξιακών απαντήσεων και των δικών αναπάντητων ερωτημάτων.

Ο Δημήτρης Ιατρόπουλος με μαθηματικό τρόπο υμνεί τα μεγάλα κλασικά ερωτήματα θέτοντάς τα επι τάπητος και μηδενίζοντας τις εκκρεμότητες των λύσεων. Σαν γεωμέτρης παραθετει στη Μυθία Τρίτη «Η Πανδαισία» τα διάφορα ζητήματα που τον απασχολούν περί τη γλώσσα, την άδεια, το όλον, το μηδέν, την εικόνα, την αναχώρηση, τη διαδρομή, την ένωση...

Κι αποχαιρετώντας τα γραφόμενα, κλείνοντας το βιβλίο του σημειώνει:

«Τώρα που μιλάω, ο Γιός του Ηλιοστάτη, ο Ντίμα,

Πρέπει να κλείνει σχεδόν την έκτη γήινη δεκαετία του.

Σαν ανάμνηση όμως. Με συνάντησε, Διαλύθηκε μέσα μου, Επιζήσαμε.

Ομως το ταξίδι έχει κι άλλους Σταθμούς».

Περιμένουμε Δημήτρη Ιατρόπουλε να ανεβούμε στον επόμενο σταθμό του τραίνου σου να σε γνωρίσουμε και στις άλλες απόκρυφες διαστάσεις σου, αυτές που σε ώθησε  να καταθέσεις η μούσα της ζωής σου, η Κατερίνα σου, όπως κι εσύ άλλοτε ομολογείς...

 Justinaki

Εδώ θα μείνεις Μπάμπη Βόικε, εδώ!

Τον γνώριζα απο τα πρώτα χρόνια της ραδιοφωνικής μου παρουσίας στο Μόντρεαλ, καθώς δουλεύαμε στο ίδιο ραδιόφωνο. Ο Μπάμπης είχε μια άκρως ειρωνική και επιθετική στάση απέναντι στα πράγματα, τόση όση δεν άντεχε η Ελληνική παροικία.

Τον συναντούσα όλα αυτά τα χρόνια μα σπάνια ανατλλάσσαμε κουβέντες. Ηταν πάντοτε χωμένος στο δικό του Ελληνικό κόσμο.Ηταν όμως κοινός φίλος με τους αγαπημένους μου Ευαγγελία και Κώστα Διαμάντη του Μοντρεάλ.

 Ο Μπάμπης Βόικος ήταν ένα παιδί που ήρθε απο την Ελλάδα, σπούδασε στο Μοντρεάλ και δίδασκε στο Mc Gill Πολιτικές Επιστήμες, αν δεν με απατάει η γνώση μου. Παντρεύτηκε την χαριτωμένη γυναίκα του και έκαναν δυό όμορφες κόρες που τώρα κάνουν λαμπρές σπουδές.

Με τον Μπάμπη ήρθαμε σιμότερα κυρίως τον περασμένο χρόνο, καθώς βρισκόμασταν τα απομεσήμερα του Σαββάτου στο Ρόκλαντ αναταλλάσσοντας κυρίως απόψεις για τον πολιτικό και οικονομικό εκφυλλισμό της Ελλάδας. Ο Μπάμπης ήταν άτεγκτος στην κρίση του, αυστηρός με τους Ελληνες, απόλυτα αρνητικός με την εποχή του μνημονίου.

Είχε διαμορφωμένη άποψη αλλά ήθελε να ακούσει τη γνώμη της υπόλοιπης αντροπαρέας, στην οποία τον περασμένο χειμώνα είχα παρεισφρύσει κι εγώ. Εξάλλου, πάντα στις παρέες για αντράκι περνιόμουν με τον έντονο πολιτικό λόγο μου και την άκαμπτη κρίση μου επίσης.

Ο Μπάμπης ήταν γελαστός, έκανε χιούμορ, έδινε μεγάλη βάση στις παραδοσιακές αξίες της Ελληνικής κουλτούρας, λάτρευε την εξέλιξη, αγαπούσε τα Ελληνόπουλα που προόδευαν στις σπουδές τους κάνοντας την Ελλάδα ξεχωριστή και υπερέχουσα στο γαλλόφωνο Κεμπέκ.

Ο Μπάμπης ήταν ωραίο παιδί, λεβέντης, γύρω στα 50 κάτι. Ηταν αθλητικός, έτρεχε,  έπαιζε ποδόσφαιρο, έκανε υγιεινή διατροφή, έδινε χρόνο στον εαυτό του διαβάζοντας και γράφοντας τα δικά του κείμενα.

Ο Μπάμπης ήταν γεμάτος ζωή, γέλιο, πλάκα, ατέλειωτα λογοπαίγνια. Φαινόταν πως δάμαζε τις συνθήκες με τον πιό Μακεδονίτικο τρόπο, γιατί προερχόταν απο εκείνα τα μέρη της Βόρειας Ελλάδας κι έφερε με περηφάνεια την καταγωγή του εκ Μακεδονίας.

Ο Μπάμπης αυτό τον Ιούλιο  πήγε διακοπές με την οικογένεια και τους φίλους του στη Βοστώνη, όπου  περνούσε υπέροχα. Ομως μια καλοκαιρινή ανέμελη μέρα, υπέκυψε στην καρδιά του που δεν ήξερε πως ασθενούσε.

Ο Μπάμπης έφυγε για τους ουρανούς, αφήνοντας πίσω του το τρανταχτό του γέλιο, τη λεβεντιά του, τη μαγκιά του. Η καρέκλα του στο Ρόκλαντ φέτος θα είναι κενή. Θα λείπει απο την αντροπαρέα που τη γέμιζε με την πληθωρική του ύπαρξη..

Θα λείπει απο τις ζωές μας, που τις φώτιζε με τη δική του λάμψη. Τον είδα τελευταία φορά πριν απο τρείς εβδομάδες εκεί στη συνήθη θέση του  και τον ρώτησα: «Φέτος θα πάς διακοπές στην Ελλάδα;»

-Οχι φέτος θα μείνω εδώ...

Εδώ θα μείνεις Μπάμπη της Μακεδονίας, εδώ αγαπημένε φίλε της καρδιάς μας!

 Τζουστινάκι για την ανδροπαρέα μας!

Οι Ολιγάρχες του Γιώργου Κοντογιώργη

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Ενα βιβλίο αυστηρό με μαλακό εξώφυλλο και παλ χρώματα κατέφθασε στα χέρια μου εδώ στη Μοντρεάλη. Πρόκειται για το πολιτικό μανιφέστο «Οι Ολιγάρχες» του καθηγητή της Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο δρος Γιώργου Κοντογιώργη.(Εκδόσεις Πατάκης). Σε μπεζ φόντο με τη φωτογραφία Ρωμαίας ολιγάρχισσας ντυμένης στα ρόζ και με ξανθή περικεφαλαία,  το βιβλίο φέρει τον επεξηγηματικό υπότιλο «Η Δυναμική της Υπέρβασης και η Αντίσταση των Συγκατανευσάντων».

 

Το εν λόγω βιβλίο περιέχει κείμενα του μάστορα της Πολιτικής Επιστήμης με αφορμή την Ελληνική και δυτική κρίση το 2012-2013. Πρόκειται για μια συλλογή άρθρων που ανάγονται σε παλαιότερες ημερομηνίες αλλά ιχνηλατούν το φαινόμενο της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής μιας χώρας που δεν πρόβαλε αντιστάσεις.

 

Ο καθηγητής Κοντογιώργης στηλιτεύει με αυστηρότητα την κομματοκρατία, την οποία θεωρεί ως προϊμιο της ντε φάκτο ολιγαρχίας `καθώς όπως γράφει: «Το πολιτικό σύστημα της νεοτερικότητας είναι παραδειγματικά ολιγαρχικό, δηλαδή αυστηρά ιεραρχημένο με πρόσημο μια προσωποπαγή εκλόγιμη μοναρχία, ωστόσο πολιτικά κυρίαρχη και μονοσήμαντα προανατολισμένη, στις ημέρες μας, στο συμφέρον των αγορών.»

 

Τα κείμενα του βιβλίου ανεπτυγμένα με μια πολιτική, επαγωγική άποψη όπου οι προϋποθέσεις οδηγούν σε ασφαλή συμπεράσματα για τις οδύνες του Ελληνικού κράτους,  τον εκφυλλισμό της Δημοκρατίας, την ντε φάκτο κυριαρχία της κομματικής ολιγαρχίας και την καταδυνάστευση των πολιτών, έχουν τη γλαφυρότητα της καλής γραφής.

 

Ο Γιώργος Κοντογιώργης, παρότι στηρίζει την κειμενογραφία του σε αυστηρά μεθοδολογικά εργαλεία της πολιτικής επιστήμης, αγγίζει και τον πιό ανυποψίαστο αναγνώστη με τις βαθειές και ταυτόχρονα ευανάγνωστες και έυληπτες αναλύσεις του πάνω στον εκφυλλισμό της Δημοκρατίας, την απόλυτη κυριαρχία των ολιγαρχικών συμφερόντων, την απραξία των συναινούντων,που κατέληξε στην κυνική διαπίστωση του Θεόδωρου Πάγκαλου: «Μαζί τα Φάγαμε»!

 

Το βιβλίο του Γιώργου Κοντογιώργη, πολιτικό και γλαφυρό συνάμα, οδηγεί προοδευτικά τον αναγνώστη στην αντίληψη της σημερινής διάλυσης του κοινωνικού κράτους, την ντε φάκτο κυριαρχία των ολίγων και δυνατών του χρήματος όχι μόνο στο μικρόκοσμο της Ελλάδας αλλά σε ολάκερη τη σφαίρα των δυτικών προτύπων (ΗΠΑ και Ευρώπη).

Πρόκειται για μια συλλογή άρθρων που αναλύει την σαθρότητα και την κατρακύλα των σύγχρονων πολιτικών συστημάτων του δυτικού κόσμου. Ενα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί απο τον σύγχρονο Ελληνα πολίτη.

 

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

 

Τι είναι αυτό που κάνει τους ολιγάρχες της εποχής μας να μην αποδέχονται τον ολιγαρχικό χαρακτήρα του πολιτεύματός τους; Αγνοούν άραγε τις στοιχειώδεις έννοιες; Αισχύνονται να συνομολογήσουν ότι διαπνέονται από μια βαθιά ολιγαρχική ιδεολογία; Μήπως με τον τρόπο αυτόν επιδιώκουν να απαγορεύσουν την εξέλιξη, προκειμένου να διατηρήσουν την πραγματική ιδιοκτησία της πολιτείας και, συνακόλουθα, να  υποτάξουν τον σκοπό της πολιτικής στο συμφέρον των ιδίων και των συγκατανευσιφάγων;

Από την άλλη, τι κάνει τις κοινωνίες, να εκχωρούν τη διακυβέρνηση στους ολιγάρχες και στη συνέχεια να διαμαρτύρονται επειδή αυτοί τις αγνοούν και ιδιοποιούνται το δημόσιο σκοπό της πολιτικής; Γιατί, αντί να διαδηλώνουν, δεν αξιώνουν την συμμετοχή τους στις πολιτικές αποφάσεις, ώστε να κρίνουν αυτές εν μέρει (η αντιπροσώπευση) ή ενόλω (η δημοκρατία) τι είναι ορθό και τι όχι για την χώρα;

Η νεοτερική διανόηση για να αποτρέψει την κοινωνία των πολιτών να αναδιατυπώσει το πρόταγμά της, την έχει εγκιβωτίσει στο δίλημμα της (δήθεν) "πολυπλοκότητας", σε συνδυασμό με το επιχείρημα ότι δεν είναι παραδεκτό να κυβερνά ο αδαής και απαίδευτος όχλος, επειδή η σκέψη του αγγίζει το επίπεδο των ταπεινών συναισθημάτων και της ιδιοτέλειας, και, προφανώς, δεν έχει τη (διανοητική και πραγματική) δυνατότητα να αποκτήσει την αναγκαία, ακριβή και εκ βάθρων γνώση για τα ζητήματα της πολιτικής! Εντούτοις, στη διερώτηση αυτή ο Αριστοτέλης θα αντιτείνει: "Ο καθένας εκ των πολλών μόνος του είναι κατώτερος από τους ειδικούς, αλλά όλοι μαζί είναι πολύ καλύτεροι ή, πάντως όχι χειρότεροι από τους ειδικούς".  Επιπλέον, η κοινωνία των πολιτών θα πολιτευθεί κατά το συμφέρον της, οι ολίγοι κατά το ίδιον αυτών συμφέρον.

Ο συγγραφέας θεωρεί ότι η ανάσχεση της πορείας της Ελλάδας, αλλά και της ανθρωπότητας, προς τον όλεθρο, θα επέλθει μόνον με την υπέρβαση του ολιγαρχικού καθεστώτος και την αντιπροσωπευτική μετάλλαξη της πολιτείας.   

 

Κωδικός: #BK275457

Εκδόσεις: ΠΑΤΑΚΗΣ

Έτος έκδοσης: 2014

Διαστάσεις: 14 x 21 εκ.

ISBN: 9789601653754
Αριθμός σελίδων: 400

 

Μαρίνα, Μαρίνα, Μαρίνα!!!

Η ζωή με ευλόγησε να περιβάλλομαι παιδιόθεν απο ωραίους αγαπητικούς ανθρώπους. Ισως γιατί ο πατερούλης ήταν παπάς και η μαμά πρεσβυτέρα, που δέχονταν στην αγκαλιά του σπιτικού τους όλους τους συγγενείς και φίλους απο τα γενέθλια χωριά τους στη Λευκάδα. Εμείς στο αστικό κέντρο προσφέραμε την στέγη και την περιποίηση όταν εκείνοι κατέβαιναν φορτωμένοι με τα καλούδια τους απο τα χωριά.

Ανάμεσα στα πιό αγαπημένα μου πρόσωπα απο το συγγένειο της Εγκλουβής ήταν η θεία Μαρίνα. Η Μαρίνα ήταν ένα μικροσκοπικό πλάσμα με μεγάλο χαμόγελο, θαυμαστή καρδιά και μεγαλείο ψυχής.

Με λάτρευε και τη λάτρευα γιατί όταν ήμουν μικρή κι εκείνη ήταν ανύπαντρη με έπαιρνε στην αγκαλιά της και με κανάκευε και με παρηγορούσε απο τη ζήλεια μου για το νεογέννητο μωρό μας, την Κωνσταντίνα . Η Μαρίνα ήταν το αποκούμπι μου, κανένας δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί αποκλειστικά με μένα. Μόνο εκείνη με έπαιρνε και  μου διάβαζε παραμύθια και ποιήματα και με έβαζε να τα λέω με στόμφο μπροστά σε όλους. Και με έντυνε και με χτένιζε όταν η μάννα μου ήταν απασχολημένη με το νεόφερτο μωρό μας.

Η Μαρίνα με έλεγε «Βασίλισσα» και είχε πάντοτε ένα γλυκό λόγο για μένα. Κι ύστερα παντρεύτηκε τον αψηλό θείο Βασίλη, που ήταν κι εκείνος καλός και γενναιόδωρος συγγενής, όπως έλεγε η μαμά. Η Μαρίνα γέννησε το Χρήστο της, πρόωρο κατά δυό μήνες και μετά τη θερμοκοιτίδα του νοσκοκομείου τον έφερε στο σπίτι μας στη Λευκάδα να τον αναστήσει παρέα με τη μαμά, που τη φρόντιζε έτσι όπως είχε αδυνατίσει απο τον δύσκολο τοκετό και την προωρότητα του μωρού της.

Ετσι έμεινε μαζί μας με το νεογέννητο για τρείς μήνες κι είχα χαρά μεγάλη γιατί όταν ξέκλεβε χρόνο απο τα καθήκοντά της έτρεχε και μου διάβαζε τα παραμύθια και μ΄έντυνε και με στόλιζε και μου έδειχνε την αγάπη της με κάθε τρόπο. Γι αυτό ποτε δεν ζήλεψα το μικροσκοπικό της Χρήστο.

Υστερα, έφερε στον κόσμο την Ελένη της, ένα κοριτσάκι αγγελικά πλασμένο, με ξανθωπές μπούκλες και γαλανά μάτια. Ημουν ήδη στο σχολείο που κατέβαινε απο το χωριό στο σπίτι μας με το κοριτσάκι της κι εγώ θώπευα τα όμορφα μαλλιά της. Αλλά η μοίρα χτύπησε άσχημα. Η Ελένη έπαθε λευχαιμία και η Μαρίνα έτρεχε στην Αθήνα απελπισμένη να της προφέρει την καλύτερη θεραπεία. Ομως, τότε δεν υπήρχαν τα μέσα και η Ελένη μας έφυγε στον ουρανό βυθίζοντας τη Μαρίνα μου και όλους εμάς σε μεγάλο πένθος.

Από τότε τα χείλη της Μαρίνας μας δεν ξαναγέλασαν.  Δεν ξαναγέλασαν κι ας της πρόσφερε μεγάλες χαρές ο Χρήστος της που μεγάλωσε κι έγινε ένα ωραίο παλλικάρι και παντρεύτηκε κι έκανε δύο παιδιά που σήμερα είναι έφηβοι. Η Μαρίνα κρυφοκαμάρωνε το γιό της με το ωραίο βιβλιοπωλείο στην Κυψέλη και την οικογένεια αλλά ποτέ μα ποτέ δεν ξέχασε το γαλάζιο βλέμμα της Ελενίτσας της.

Οταν ανέβαινα στην Εγκλουβή πάντοτε την επισκεπτόμουν γιατί ήταν η αγαπημένη μου. Κι εκείνη, που τελευταία είχε χάσει την όραση της, με έσφιγγε στην αγκαλιά της κι ένιωθα πως ήμουν ακόμη ένα μικρό παιδάκι που με αγαπούσε χωρίς να έχουν παρεισφρύσει άλλες δυστυχίες στις ζωές μας.

Η Μαρίνα μου έφυγε μια μέρα του καλοκαιριού πέρισι για τους ουρανούς, έφυγε για να συναντήσει την Ελένη , που τόσο την αποζητούσε όλα τα χρόνια της απουσία της. Κι άφησε πίσω της τον άντρα της το Βασίλη να κλαίει απαρηγόρητος. Αφησε το Χρήστο της ,που έδωσε στην εγγονή της το πολύτιμο όνομα Μαρίνα.

 

Το όνομα Μαρίνα παραμένει εμβληματικό στη ζωή μου. Ηταν το όνομα της πολυαγαπημένης θείας μου Μαρίνας . Αλλά η ζωή το έφερε παράλληλα να γίνει το παρεκκλήσιο της Αγίας Μαρίνας ο αγαπημένος προορισμός του πατερούλη.

Το βρήκε κατεστραμμένο απο πυρκαγιά ο πατερούλης και το ξανάχτισε μέσα στον κάμπο, μια ανάσα απο τη θάλασσα. Και το στόλισε με περιβόλι και με ένα όμορφο κελί όπου περνούσε τα απογεύματά του ποτίζοντας. Λεμόνια, πορτοκάλια και ροδάκινα έβγαζε εκείνος ο πολύτιμος κήπος με τα πολλά λουλούδια.

Στην Αγία Μαρίνα παντρευτήκαμε μια ηλιόλουστη μέρα του χειμώνα κι αυτός ο τόπος παραμένει ιερός στη μνήμη μου, γιατί κάθε χρόνο της Αγίας Μαρίνας μαζευόμασταν κάτω απο τον γηραλέο πλάτανο και κάναμε το τραπέζι της γιορτής της. Η μαμά μαγείρευε τα καλούδια, τα μεταφέραμε με ταξί  κι εμείς με την Κωνσταντίνα και την φίλη μου την Αγγελική βοηθούσαμε να στρωθεί μια μεγάλη τάβολα προς τιμήν της Αγίας.

 Ο πατερούλης πήγε χτες στον Εσπερινό της Αγίας Μαρίνας, όπου προσήλθε πλήθος κόσμου. Ηταν χαρούμενος που τον ευλόγησε ο Θεός να να παραστεί στην Εορτή της Αγίας και αυτή τη χρονιά, να ψάλει το απολυτίκιό της. Σίγουρα θα συνάντησε την μεγάλη οικογένεια των Αγιομαρινιωτών που έγιναν μέρος της ιστορίας και της δικής μας οικογένειας.

Και του χρόνου!

Ιουστίνη Φραγκούλη (Τζουστινάκι)

Μια νεαρή γυναικεία ματιά για τις Ξυπόλυτες στην Αμμο!

Ενα δροσερό κορίτσι, μια νεαρή συνάδελφος, η Ζωή Καρασουλτάνη στο Roadstory.gr έγραψε μια όμορφη παρουσίαση για τις Ξυπόλυτες στην Αμμο. Μου αρέσει η φρέσκια δροσερή ματιά μιας νέας γυναίκας που αττενίζει τις γυναίκες της πέμπτης δεκαετίας με συμπάθεια και κατανόηση.
Ευχαριστώ
Τζουστινάκι

Παρουσίαση – Κριτική βιβλίου – Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη: Ξυπόλυτες στην άμμο
14 χρόνια μετά την πρώτη συγγραφική απόπειρα της κ. Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη, ήρθε η ώρα να φτάσει και στα δικά μου χέρια για πρώτη φορά το 10^ο πια βιβλίο της με τίτλο «Ξυπόλυτες στην άμμο», που αποτελεί τη συνέχεια του μεταφεμινιστικού μυθιστορήματός που έφερε τον τίτλο «Ψηλά τακούνια για πάντα».
Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα την ανάγνωση του με ένα μικρό άγχος, καθώς δεν είχα γνώση περί του 1^ου μέρους της ιστορίας. Τελικά, από τις πρώτες κιόλας σελίδες του διαπίστωσα ότι είναι πολύ πιο εύκολο απ’ ότι νόμιζα να περπατήσω κι εγώ «ξυπόλυτη στην άμμο» παρέα με τη Τζούλια, τη Νάνσυ, την Αθηνά, την Καίτη, την Έμυ και τη Μαρία κι ας μη μετείχα στην εποχή της νιότης τους, όπου εκείνες στεκόταν αγέρωχες επάνω στα «ψηλά τους τακούνια». Η συγγραφέας φρόντισε  με επιμέλεια να καλύψει τις λεπτομέρειες της προ-Κεμπέκ εποχής των 6 φιλενάδων. Τι εννοώ με την προ-Κεμπέκ εποχή; Θα καταλάβετε σύντομα…
Συνάντησα, λοιπόν, τις 6 φίλες στην εποχή της ωριμότητας τους. Η γνωριμία μας ξεκίνησε στην αρχή της 5^ης δεκαετίας της ζωής τους. Προηγουμένως η συγγραφέας φρόντισε επιμελώς να μας «ξεναγήσει» στο νησί, όπου έχτισαν τη φιλία τους, τη Λευκάδα, αλλά και σε εκείνα τα μέρη που φιλοξένησαν την ενήλικη ζωή τους, με όποιες ευχάριστες ή δυσάρεστες στιγμές τους επεφύλασσε αυτή.
Όπως είχαν υποσχεθεί, όπου κι αν τις «στείλει» η ζωή, τα γενέθλια των 40 τους χρόνων θα τα γιόρταζαν μαζί. Και κράτησαν την υπόσχεσή τους, πηγαίνοντας κόντρα στις γνώμες που θέλουν τις γυναικείες φιλίες να μην αντέχουν στο χρόνο. Κάπως έτσι βρέθηκαν να συναντήσουν μετά από 20 ολόκληρα χρόνια την πληγωμένη φίλη τους Τζούλια στο μακρινό Κεμπέκ του Καναδά, όπου είχε φυγαδευτεί βίαια και απότομα από τη μητέρα της μετά την αυτοχειρία του πατέρα της. Μια πράξη που τη βασανίζει και την πονά κάθε λεπτό της ύπαρξής της. Εκεί η καθεμία συστήθηκε από την αρχή, αφηγήθηκε τη ζωή της, εξομολογήθηκε τους πόθους, τους φόβους, τα όνειρα, τις ανομολόγητες επιθυμίες της. Εκεί, μπροστά στα έργα τέχνης της διακεκριμένης ζωγράφου πια Τζούλιας, μπροστά στο έργο της «Οι συμμαθήτριες» είδαν τις ζωές τους, είδαν τους εαυτούς τους, όπως τους είχε πλάσει στο μυαλό της η καλλιτέχνης όλα αυτά τα χρόνια που ζούσαν μακριά η μία από την άλλη. Ίσως τελικά να ήταν και η εικόνα που ήθελαν και οι ίδιες να έχουν. Εκείνο το ταξίδι, αυτή η επανένωση των φιλενάδων σαν να τις γέμισε με δύναμη, δύναμη αναζωογόνο, ισχυρή, ικανή να νικήσει τα πάντα. Εκεί υποσχέθηκαν σιωπηρά ότι θα αλλάξουν τα κακώς κείμενα της ζωής τους, ό,τι τις εμπόδιζε να νιώσουν πραγματικά ευτυχισμένες.
Κάπως έτσι η κεντρική ηρωίδα, η Τζούλια βρήκε τη δύναμη να επισκεφτεί έναν ψυχίατρο, έναν έλληνα ψυχίατρο –στην πορεία αποδείχθηκε ότι η καταγωγή του γιατρού και το γεγονός ότι η διαδικασία της ψυχανάλυσης έγινε στα ελληνικά, επέδρασε καταλυτικά – για να μπορέσει μιλήσει για το τραγικό γεγονός που της άλλαξε τη ζωή και να απεγκλωβιστεί από τις μαύρες αναμνήσεις των εφηβικών της χρόνων. Να μπορέσει να δικαιολογήσει τον αυτόχειρα πατέρα της και να συγχωρήσει τη μητέρα της που την έστειλε σε δύο ξένους μακρινούς συγγενείς τους, στο μακρινό Καναδά και να τη δεχτεί πάλι πίσω στη ζωή της. Να βρει τη δύναμη 10 χρόνια αργότερα για να κάνει το ταξίδι πίσω στη γενέτειρά της και να μπει ξανά στο πατρικό της σπίτι, να συναντήσει τις φίλες της στο μέρος που καρπώθηκε η φιλία τους. Φύλακας άγγελος και συνοδοιπόρος σε κάθε της βήμα ο σύζυγός της.

Το βιβλίο κλείνει με τον απόηχο μιας 10ετίας γεμάτης αλλαγές για κάθε μια από τις 6 ηρωίδες, χωρίς εξαίρεση! Θετικές αλλαγές, που αποδεικνύουν πως ποτέ δεν είναι αργά να απαλλαγούμε από οτιδήποτε μας βαραίνει.

Κατά την ανάγνωση πολλές φορές ένιωθα ότι η κ. Φραγκούλη- Αργύρη είναι μέσα στις ηρωίδες της, είναι κομμάτια από αυτές ή άλλες στιγμές πάλι ότι θα ήθελε πολύ να είναι αυτό που αφηγείται… Το σίγουρο είναι ότι είναι γνώριμοι για εκείνη χαρακτήρες και τους περιγράφει με γλαφυρότητα, διεισδύει μέσα στην ψυχοσύνθεσή τους και μας δικαιολογεί κάθε πράξη με επιχειρήματα. Τις αγαπάει πολύ τις ηρωίδες της, τόσο που ορισμένες φορές ίσως υπερβάλει στην περιγραφή τους, κυρίως σε ό,τι αφορά στην ηλικία των ηρωίδων. Ενώ οι συμπεριφορές ήταν άψογα δομημένες σύμφωνα με το χαρακτήρα και την ηλικία, σε ό,τι αφορά την περιγραφή ορισμένες φορές μου έδινε την εντύπωση ότι θέλει να τις δει μικρότερες. Μικρή υποσημείωση για ένα βιβλίο που με 6 γυναικείους χαρακτήρες ως κεντρικούς περικλείει μέσα του μια ολόκληρη κοινωνία, αστική και επαρχιακή με τρόπο τέτοιο που να θέλεις να ανήκεις και στους δύο τύπους.  
Οι «Ξυπόλυτες στην άμμο» έφεραν σαν ταινία στα μάτια μου τα προσεχώς της ζωής μου, αυτά που θα ήθελα και ό,τι τρέμω να ζήσω στη μετέπειτα πορεία μου! Είναι ένα βιβλίο που αναμφίβολα δίνει παραδείγματα προς μίμηση και προς αποφυγή σε άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών!

Ιουστίνη Φραγκούλη- ΑργύρηΞυπόλυτες στην άμμοΕκδόσεις Αρμός




Ζωή Καρασουλτάνηzoi.roadstory@gmail.com

Ξυπόλυτες στην Αμμο στα περιφερειακά βιβλοπωλεία!!!!

 

 

Οι  αλυσίδες των μεγάλων βιβλιοπωλείων που διακινούν το φρέσκο μυθιστόρημα Ξυπόλυτες στην Αμμο είναι Ελευθερουδάκης (πρώτο στη λίστα των ευπωλήτων), Ερυπίδης στο Χαλάνδρι (στη λίστα των ευπωλήτων), Παπασωτηρίου σε όλη την Ελλάδα και στο αεροδρόμιο, Public , Ιανός, βιβλιοπωλεία των σούπερ μάρκετ Σκλαβενίτης.

 

 

Περιφερειακά βιβλιοπωλεία

Εγώ όμως θέλω να σας περπατήσω στα παραδοσιακά βιβλιοπωλεία της γειτονιάς που προβάλλουν και πωλούν τη Διλογία της Λευκάδας: Ξυπόλυτες στην Αμμο και Ψηλά Τακούνια Για Πάντα (εκδόσεις Αρμός)

 

Στο Κολωνάκι η αγαπημένη μου Φανή Χαριτάκη έχει ένα βιβλιοπωλείο μπουτίκ, που πουλάει επίλεκτα βιβλία Ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας με μεγάλο τμήμα παιδικών βιβλίων.Αυτό το βιβλοπωλείο είναι η χαρά του αναγνώστη, που θέλει να ανακαλύψει τη σύγχρονη λογοτεχνία αλλά και να αφεθεί στις χαρές της κλασικής βιβλιογραφίας!

 

Bouktique

Patriarxou Ioakeim 21

Athens, Greece

 Τηλ.21 0723 5425

Στην Πλατεία Προσκόπων, τη λατρεμένη  μου πλατεία όπου συναντώ τους ποιητές και καλλιτέχνες, ένα φιλόδοξο βιβλιοπωλείο που προβάλλει κυρίως τη γαλλική λογοτεχνία αλλά και κάθε λεξικό πάνω στον πλαντήτη, φιλοξενεί και πουλάει τις Ξυπόλυτες στην Αμμο. Είναι αγαπημένο στέκι των λογοτεχνών και των καλλιτεχνών της περιοχής.

Λεξικοπωλείο

Στασίνου 13, Παγκράτι, 11635 Αθήνα
+302107231201

Στο βαθύ Παγκράτι, επί της Φιλολάλου, η Θεώνη Μωραϊτη και η Μαρία Ρούσσου έχουν φτιάξει ένα βιβλιοπωλείο το «ΘΕΜΑ», που προβάλλει όλη τη λογοτεχνική παραγωγή του κόσμου, με έμφαση στην Ελληνική λογοτεχνία. Είμαι τυχερή που η Θεώνη αγκαλιάζει πάντα τα βιβλία μου και έχει τις Ξυπόλυτες στην Αμμο στα προτεινόμενα του καλοκαιριού! Στις 6 Οκτωβριου μια ομάδα φιλολόγων της περιοχής θα παρουσιάσουν τις Ξυπόλυτες στην Αμμο και βεβαίως θα δωσω το παρόν ενισχύοντας τα περιφερειακά βιβλιοπωλεία.

Θέμα

Φιλολάου 62 & Εκφαντίδου, Αθήνα - Παγκράτι, 11633, ΑΤΤΙΚΗΣ

Τηλ. 210-7569400

 Ο ξάδελφός μου Χρήστος Φραγκούλης σε πείσμα των χαλεπών καιρών που συμπιέζουν αβάσταχτα την Κυψέλη με όλες τις συγκρούσεις των πληθυσμιακών της στοιχείων, αντιστέκεται ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ με το βιβλιοπωλείο του «Υδρόγειος», το οποίο προσφέρει μια περιήγηση σε όλη την ελληνική και ξένη λογοτεχνία. Ο Χρήστος, ακάματος εργάτης του βιβλίου, περιέχει στις προτάσεις του τη Διλογία της Λευάδας με τις Ξυπόλυτες στην Αμμο και τα Ψηλά Τακούνια για Πάντα.

 Υδρόγειος

ΑΓΙΑΣ ΖΩΝΗΣ 36-ΚΥΨΕΛΗ ΤΗΛ.210 8671826

 
Στη Λευκάδα, το βιβλοπωλείο Συνθέσεις προσφέρει ένα καταπληκτικό πλούτο βιβλίων όχι μόνο της Ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, αλλά και μια ευρεία ποικιλία έργων γραμμένων απο Λευκαδίτες ποιητές, λογοτέχνες, ιστορικούς και δοκιμιογράφους. Η Ειρήνη με το καλότροπο χαμόγελό της οδηγεί και καθοδηγεί τους ενδιαφερόμενους στα ποιοτικά βιβλία. Η Διλογία της Λευκάδας, Ξυπόλυτες στην Αμμο  και Ψηλά Τακούνια Για Πάντα είναι στα ευπώλητα του μαγαζιού.

Συνθέσεις

Ιωάννου Μελά 63-65, Λευκάδα, 31100, ΛΕΥΚΑΔΑΣ

Τηλ. 26450 21818

 

Ξυπόλυτες στην Αμμο, μια επαγωγική κριτική απο τον ποιητή δρα Ξενοφώντα Βερύκιο

Εκεί , εκεί στο Πολύεδρον της Πάτρας στήθηκε ο πιό ωραίος χορός της κριτικής για το μυθιστόρημά μου Ξυπόλυτες στην Αμμο. Ο καθηγητής του Πολυτεχνείου της Πάτρας Ξενοφώντας Βερύκιος, που αποδείχθηκε πως ζεί τη λεπτότητα του ποιητού, μελέτησε το πόνημά μου κάνοντας  αναγωγή στο ομηρικό έπος της Οδύσσειας. Τιμή μου περιποιεί η κριτική του δρος και ποιητού, γι αυτό την παραθέτω:

 

 

Το μυθιστόρημα του Νόστου

 

του δρος Ξενοφώντα Βερυκίου

Όπως γνωρίζετε, κι όπως ανέλυσε ο Δημήτρης Μαρωνίτης σ΄ αυτόν εδώ τον κήπο πριν από μερικές εβδομάδες, η μήτρα της παγκόσμιας λογοτεχνίας (τουλάχιστον της δυτικής) είναι τα Ομηρικά έπη.  Τα Ομηρικά έπη διαπραγματεύονται δύο έννοιες. Η Ιλιάδα, η οποία, απ΄ ότι φαίνεται γράφηκε μεταγενέστερα, έχει ως βασική έννοια και κεντρική αρτηρία την «μήνιν». Η Οδύσσεια, η οποία γράφηκε πρώτη έχει θεμελιακό άξονα, κεντρική έννοια και βασική θεματολογία τον νόστο. Ο νόστος, ως λογοτεχνική και όχι μόνον, θεματολογία είναι κυρίαρχος στην Ευρωπαϊκή, και κυρίως στην Ελληνική λογοτεχνία. Να σας θυμίσω τα Δημοτικά Τραγούδια, τα τραγούδια της ξενιτιάς, πολλά διηγήματα του Παπαδιαμάντη και πλήθος σύγχρονων λογοτεχνημάτων τα οποία συνδέονται, άλλοτε έντονα και άλλοτε λιγότερο έντονα με τον νόστο. Βεβαίως, η μοίρα της φυλής, με τους ξενιτεμούς, τις μεταναστεύσεις, τις προσφυγές, τα μεγάλα ταξίδια των ναυτικών, και τις κάθε φύσεως μισέψεις, έχει παίξει σημαντικό ρόλο σ΄ αυτό.

 

Το βιβλίο της Φραγκούλη είναι ένα βιβλίο με κεντρικό θέμα τον νόστο. Τον νόστο με την κλασική γεωγραφική ή τοπική έννοια, την έννοια της πατρίδας ως χώρου,  αλλά, ακόμα, τον νόστο με την έννοια του χρόνου. Κυρίως, την συνύπαρξη και την συνέργεια των δύο αυτών διαφορετικών όψεων του νόστου.   Αυτή η βαθιά σύνδεση  του τοπικού και του χρονικού νόστου είναι απόλυτα προφανής στην κάθαρση του δράματος η οποία είναι αποκλειστικά βασισμένη στην συνύπαρξη αυτών των δύο: του χώρου και του χρόνου ως εκπληρωμένου πλέον νόστου.     Ο χώρος ως αντικείμενο του νόστου είναι η Λευκάδα, η πόλη στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε η ηρωίδα,  και στην οποία επιστρέφει, λυτρωμένη πλέον. Ο χρόνος ως αντικείμενο του νόστου είναι η εφηβεία  στην οποία επιστρέφει, λυτρωμένη από τον πραγματικό χρόνο, έχοντας αποκτήσει (στο ταξίδι του νόστου) ένα σημαντικό προτέρημα: την ψυχική της ελευθερία και την αποδοχή της μοίρας. Το πρώτο, ως κυρίαρχο στοιχείο, είναι προφανές και στον τίτλο του βιβλίου. Το Ξυπόλυτες στην άμμο σηματοδοτεί μία χαλάρωση, μία ελευθερία, μία παιδικότητα, μια ξεγνοιασιά. Η ηρωίδα, έχοντας διανύσει μια μεγάλη περίοδο έντονης εσωστρέφειας και ψυχικής αναστάτωσης, φτάνει στην λύτρωση όταν ο γεωγραφικός και ο χρονικός νόστος συναντούνται και η συνάντηση αυτή καταλήγει σε μία έκρηξη ζωής, χαράς  και συντροφικότητας.

 

Το δεύτερο,  δηλαδή η αποδοχή της μοίρας, που είναι κυρίαρχο στοιχείο σε ολόκληρο το βιβλίο, είναι βεβαίως έντονο στοιχείο της καθάρσεως στις αρχαίες τραγωδίες. Η κάθαρση λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο στο βιβλίο της Φραγκούλη, όπου η αποδοχή της μοίρας φέρνει μία καινούργια θεώρηση του παρελθόντος και αποδοχή του και, μέσω αυτών την λύτρωση.

Το δραματικό στοιχείο στην πορεία της ηρωίδας εκφράζεται με τους γνωστούς στοίχους του Βάρναλη:

            Ω! Πόσο βάσανο μεγάλο

            Το βάσανο είναι της ζωής.

Οι στοίχοι αυτοί, αφ ενός μεν χρησιμοποιούνται ως προμετωπίδα στο βιβλίο, αφ΄ ετέρου δε, επαναλαμβάνονται αρκετές φορές στην πορεία του βιβλίου. Οι στοίχοι όντως εκφράζουν με έντονο συναισθηματικό τρόπο, την τραγικότητα της πλοκής και των καταστάσεων. Εκφράζουν την τραγικότητα της ηρωίδας και των καταστάσεων της ζωής της. Όμως, επ’  ουδενί δεν εκφράζουν την κάθαρση, η οποία, αντιθέτως, είναι ένας συμβολικός ύμνος στην χαρά, στην καλλιτεχνική δημιουργία και στην ζεστασιά των σχέσεων των ανθρώπων.  Η κάθαρση, κατά την άποψή μου θα μπορούσε να εκφραστεί με τους στοίχους του Σεφέρη, από τους Αργοναύτες:

            Και ψυχή,

Ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν

Εις ψυχήν

Αυτή βλεπτέον

Διότι οι δρόμοι της ψυχής, οι δρόμοι τους οποίους προσδιορίζει η ψυχική σύνδεση των ανθρώπων, είναι αυτοί οι οποίοι οδηγούν στην κάθαρση, στο βιβλίο της Φραγκούλη.

 

 

Θα ήθελα να συνεχίσω αυτές τις σκέψεις – οι οποίες ενδεχομένως σας φαίνονται παράξενες αν δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο – με τρεις παρατηρήσεις:

 

Όπως και στην Οδύσσεια,  η πορεία εκπλήρωσης του νόστου, συνοδεύεται από τεράστιες δυσκολίες, από Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, από τον θυμωμένο Ποσειδώνα από την Σκύλα και την Χάρυβδη. Στο βιβλίο της Φραγκούλη, η εκπλήρωση του χωρικού και χρονικού νόστου συνοδεύεται  επίσης από τεράστια εμπόδια, τα οποία είναι στη φύση τους ψυχικά. Η ηρωίδα, έχει υποστεί μια τραγωδία που είναι η αυτοκτονία του πατέρα της την ημέρα της αποφοίτησής της από το γυμνάσιο. Η τραγωδία αυτή καθ΄ εαυτή, η εικόνα του νεκρού πατέρα αλλά και οι ενοχές που δημιουργεί στην νέα κοπέλα, κατακρημνίζουν σε μεγάλο βαθμό την ψυχική της ισορροπία. Η μητέρα της, για να την βοηθήσει να ξεχάσει και, φαντάζομαι, να λυτρωθεί από την τραγωδία στον βαθμό που είναι δυνατόν, την στέλνει σε συγγενείς της στον Καναδά, πράγμα το οποίο δημιουργεί μια δευτερογενή τραγωδία, που είναι η απόλυτη απομάκρυνση και αποξένωση από την μητέρα της. Διαφαίνεται μάλιστα, χωρίς να είναι απόλυτα σαφές, ότι επιρρίπτει ευθύνες στην μητέρα της για το τραγικό γεγονός. Αποτέλεσμα αυτού είναι πως η νεαρή κοπέλα χάνει σχεδόν ταυτόχρονα και τους δύο γονείς της.

 

Για να μπορέσει η ηρωίδα να αφεθεί στον νόστο, πρέπει να ξεπεράσει, με πολύ αγωνία και πολύ αγώνα, τις καταστάσεις τις οποίες οι τραγωδίες αυτές έχουν δημιουργήσει στην ψυχή της νέας κοπέλας και της μεστής πλέον γυναίκας. Στο σημείο αυτό θα έπρεπε ίσως να είχαν αναπτυχθεί και αναλυθεί περισσότερο οι σχέσεις της ηρωίδας με τον πατέρα της και τα αίτια της αυτοχειρίας του. Γίνεται αναφορά σε κατάθλιψη αλλά επίσης και σε φιλοσοφικά κίνητρα, σε κίνητρα που έχουν να κάνουν με την αντιμετώπιση της ζωής από φιλοσοφική άποψη. Ενδεχομένως, στο σημείο αυτό η συγγραφέας να επιχειρεί μία προσέγγιση της αυτοκτονίας παρόμοια με την προσέγγιση του Σικελιανου, στο ποίημα « Η αυτοκτονία του Ατζεσιβάνο». Λέει ο ποιητής:

            Γιατί μονάχα εκείνοι που αγαπάνε

            τη ζωή, στην μυστική της πρώτη αξία,

μπορούν και να θερίσουνε μονάχοι

της ύπαρξής τους το μεγάλο αστάχυ,

που γέρνει πια, με θείαν αταραξία.

 

Αυτό το σημείο, το κίνητρο δηλαδή, η βασική κινητήρια δύναμη της αυτοχειρίας του πατέρα είναι αρκετά ασαφές, παρ΄ όλο που το τραγικό αυτό συμβάν είναι μία βασική ραχοκοκαλιά του βιβλίου, Ο αναγνώστης ταλαντεύεται ανάμεσα σε παθολογικά / ψυχολογικά αίτια (κατάθλιψη) και σε αίτια φιλοσοφικού προσανατολισμού, φιλοσοφικής θεώρησης της ζωής και του θανάτου.

 

. Το ίδιο δεν ισχύει για τις σχέσεις της ηρωίδας με την μητέρα της, οι οποίες, αν και είναι επίσης κάπως ασαφείς, παρ’  όλα αυτά.  υπάρχουν ορισμένες φράσεις στο βιβλίο οι οποίες σε μεγάλο βαθμό τις περιγράφουν. Για παράδειγμα, « Πάλι εκνευρίστηκε η Τζούλια καθώς ήρθε στο νου της αυτή η αλαζονεία της ελαφρότητας, που ήταν το χαρακτηριστικό στοιχείο του χαρακτήρα της Τζένης Παπαμηνά. Ήθελε πάντα να επιδεικνύει τον άντρα  και την κόρη της στην τοπική κοινωνία, ενισχύοντας έτσι την αυτοπεποίθησή της  και εισπράτοντας την επιβεβαίωση της κοινωνικής της θέσης». Και με τα λόγια του πατέρα, « Η μαμά σου ποτέ δεν με κατάλαβε.  Πίστευε πως η ζωή πρέπει να είναι αποταμιεύσεις και επενδύσεις».

 

Πιστεύω πως οι περιπέτειες του Οδυσσέα δεν απέχουν πολύ σε πόνο από αυτές της ηρωίδας. Βλέπουμε λοιπόν έναν παραλληλισμό της πορείας της ηρωίδας της Φραγκούλη με αυτόν της πορείας του Οδυσσέα. Είναι πιθανό, η κοινή γεωγραφία, τουλάχιστον όπως εμείς οι Λευκαδίτες αρεσκόμεθα να πιστεύουμε, να παίζει κάποιο βαθύτερο ρόλο σ΄ αυτήν την κοινή πορεία.

 

Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με τις δευτερεύουσες ηρωίδες οι οποίες είναι οι φίλες της πρωταγωνίστριας στην εφηβική της ηλικία , οι συμμαθήτριές της στο Γυμνάσιο της Λευκάδας, τα κορίτσια με τα οποία μεγάλωσε, έπαιξε, έκλαψε και γέλασε. Τα κορίτσια αυτά παίζουν σημαντικό ρόλο στην πλοκή του βιβλίου διότι, αφ΄ ενός μεν είναι η κινητήρια δύναμη του νόστου (χρονικού και γεωγραφικού), και αφ΄ ετέρου διότι λειτουργούν με τρόπο ο οποίος μοιάζει με τον τρόπο λειτουργίας του χορού στις τραγωδίες. Τα κορίτσια, παρόλο που έχουν προσωπική ζωή και διακριτούς χαρακτήρες, έχουν συλλογικά και το καθένα ξεχωριστά επηρεαστεί από το δράμα της ηρωίδας. Είναι χαρακτηριστικό πως κάθε μια γυναίκα αναφέρεται συχνά στην αυτοκτονία του πατέρα της ηρωίδας και είναι προφανές πως αυτό το γεγονός έχει επηρεάσει την καθεμία ξεχωριστά αλλά και ως συλλογική σχέση. Στο επίπεδο του συλλογικού, οι συμμαθήτριες υποστηρίζουν την ηρωίδα στις επιλογές της, την ενθαρρύνουν να κάνει τούτο ή το άλλο, εξηγούν την συμπεριφορά της και, γενικώς, της παρέχουν ένα συλλογικό πλαίσιο λειτουργίας και ένα πλαίσιο προστασίας. Επίσης της παρέχουν τα απαιτούμενα εφόδια για να ολοκληρώσει την κάθαρση και την λύτρωση, είτε αυτά είναι ψυχολογικά, είτε κοινωνικά είτε πρακτικά. Αυτή η σχέση ηρωίδας – συμμαθητριών παραπέμπει, κατά την άποψή μου στην σχέση του χορού με τον ήρωα ή την ηρωίδα αρχαίου δράματος, Ακόμα και το τέλος, το οποίο ολοκληρώνεται με έναν χορό, απρογραμμάτιστο και αυθόρμητο, παραπέμπει στη αρχαία τραγωδία.

 

Πρέπει ακόμα να τονίσω πως ο νόστος περιβάλλει και τις συμμαθήτριες, οι περισσότερες από τις οποίες δεν ζουν στον γενέθλιο τόπο. Με τα λόγια της συγγραφέως,: «Κι όλες μας θέλουμε να γυρίσουμε στον τόπο μας μετά από κάποια ηλικία. Μας τραβούν οι ρίζες μας, η ιστορία μας. Είναι μια εξάρτηση. Στην πρώτη νιότη έρχεται το φτερούγισμα, η ανάγκη να ξεφύγεις απ΄ τα στενά πλαίσια του μικρού σου τόπου. Με την ωριμότητα η επιθυμία της επιστροφής γίνεται αληθινό μαράζι. Λες και επανασυνδέθηκε ο ομφάλιος λώρος με την πατρίδα και ζωνάνεψαν τα προσωπικά σου βιώματα».

 

Η τρίτη παρατήρηση αφορά την συγγραφέα και όχι το βιβλίο. Η συγγραφέας είναι Ελληνίδα της διασποράς, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Λευκάδα, ζει στο Μοντρεάλ, και είναι περίπου στην ηλικία της ηρωίδας, όταν αυτή εκπληρώνει τον νόστο στον οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω. Η συγγραφέας λοιπόν έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την ηρωίδα του βιβλίου. Αυτό δεν σημαίνει πως το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό. Προφανώς δεν είναι. Θα μπορούσε όμως να χαρακτηρισθεί  ως ένα βιβλίο βιωματικό. Ένα βιβλίο στο οποίο η μυθοπλασία φαίνεται να επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και από την ζωή της συγγραφέως. Το γεγονός ότι η συγγραφέας προσδιορίζει τον χώρο και τον χρόνο απόλυτα και με λεπτομέρεια, (Λευκάδα (ή μάλλον Χώρα) την δεκαετία του ΄60 στο πρώτο μέρος και σύγχρονη Λευκάδα στο δεύτερο μέρος) κάνει αρκετά πιο έντονο αυτό το στοιχείο του βιωματικού έργου.

 

Το βιβλίο της Φραγκούλη έχει την δική του ιδιαίτερη αξία ως μυθοπλασία. Η αναφορά σε σημαντικά θέματα, μεταξύ των οποίων η φιλία και οι ισχυροί συναισθηματικοί δεσμοί που αναπτύσσονται κατά την εφηβεία,  η πορεία τους μέσα στον χρόνο με την συναισθηματική ωρίμανση που επέρχεται, η συνάφεια  με πρακτικά και βιοποριστικά θέματα. Ακόμα, πως αυτοί οι δεσμοί και οι συναισθηματισμοί λειτουργούν σε ένα συλλογικό επίπεδο το οποίο καλύπτει με ένα μαγικό πέπλο τις διάφορες εκφάνσεις της ζωής. Ο ψυχισμός του έφηβου κοριτσιού και της μεστής γυναίκας, η τραγωδία και η λύτρωση, ο  έρωτας η αγάπη, το φλερτ, και η απάτη, η φιλοσοφική αποδοχή της  επιτυχίας και της αποτυχίας, η ζωή ως «βάσανο μεγάλο», η ζωή ως «νόστιμον ήμαρ», η ζωή «ξυπόλητη στην αμμουδιά των Μύλων»,  όλες αυτές οι αναφορές  και πολλές άλλες, κάνουν το βιβλίο ιδιαίτερα ενδιαφέρον.

 

Για μας όμως που μεγαλώσαμε είτε στα ή με αναφορά στα σοκάκια της Λευκάδας (της Χώρας), για μας που ταξιδέψαμε δέκα ώρες για να φτάσουμε από την Αθήνα στη Λευκάδα  και αντιστρόφως, για μας στους οποίους οι Μύλοι ή η σουμάδα και το «αμπαλί» ή το καφενείο στον Πλάτανο είναι κάτι περισσότερο από λέξεις ή ονόματα, στην δική μας την γενιά, το βιβλίο της Φραγκούλη είναι πολύ περισσότερο από ένα λογοτεχνικό έργο. Είναι ο δικός μας νόστος στον χώρο και στον χρόνο. Για μας το βιβλίο αυτό ετοιμάζει το δρόμο, ακριβώς όπως οι συμμαθήτριες ετοίμασαν το δρόμο στην ηρωίδα. Γι αυτό το βιβλίο έχει ιδιαίτερη αξία και παρέχει ιδιαίτερη συγκίνηση. Μαζί με την δική μας προσωπική λύτρωση.

 

 

Διεθνές Ιδρυμα Μεγάλου Αλεξάνδρου και ΚΘΒΕ, μια νέα εποχή !!!

Μια φιλόδοξη παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος πρόκειται να ταξιδέψει το 2015 απανταχού της γής. Πρόκειται για το μιούζικαλ "Alexander the Great", το οποίο απευθύνεται στο διεθνές κοινό αλλά και στον Ελληνισμό τη Διασποράς.

Στο πλαίσιο της προώθησης του μεγάλου έργου, αλλά και της προώθησης των διμερών σχέσεων , το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος υπέγραψε σύμφωνο συνεργασίας με το Διεθνές Ιδρυμα Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Προετοιμαζόμαστε για μια επική περιοδεία. Εμείς εδώ στον Καναδά ήδη στήνουμε το σκηνικό της υποδοχής.

Καλή περιοδεία στο μιούζικαλ, στο ΚΘΒΕ, στα δυνατά πνεύματα που το κατευθύνουν!

Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

 

 

Σύνδεση του ΚΘΒΕ με την Ομογένεια μέσα από το σύμφωνο συνεργασίας με το Διεθνές Ίδρυμα Μεγάλου Αλεξάνδρου

 

Σύμφωνο συνεργασίας υπέγραψαν το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Διεθνές Ίδρυμα Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπως ανακοινώθηκε σε συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε στο Βασιλικό Θέατρο.

Παρόντες ήταν από πλευράς ΚΘΒΕ η Πρόεδρος του δ.σ. του ΚΘΒΕ Μ. Λυσαρίδου, ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής Γ. Βούρος, ο Αντιπρόεδρος του δ.σ. Φ. Γράψας και τα μέλη του δ.σ. Γρ. Βαλτινός, Δημ. Χαλκιάς και Γ. Κιουρτσίδης. Το Διεθνές Ίδρυμα εκπροσώπησαν η Πρόεδρος της Ανωτάτης Αρχής του Ιδρύματος Ν. Γκατζούλη (με παρέμβαση που πραγματοποίησε μέσω skype από τη Βοστώνη), ο Πρόεδρος της Εκτελεστικής Γραμματείας Δ. Πασχάλης, ο Αντιπρόεδρος Επαμεινώνδας Φαχαντίδης, ο Οικονομικός Διευθυντής Αθανάσιος Ματζούκας και ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Διεθνούς Ιδρύματος Ευθύμης Μαυρίδης.

Όπως προβλέπεται στη σχετική συμφωνία, ΚΘΒΕ και Ίδρυμα Μεγάλου Αλεξάνδρου, στο πλαίσιο των σκοπών τους όπως αυτοί εξειδικεύονται στις αντίστοιχες νομικές διατάξεις λειτουργίας τους, συμφωνούν να προβούν στην μεταξύ τους συνεργασία, η οποία συνίσταται στα εξής -ενδεικτικά και όχι περιοριστικά- αναφερόμενα:

·         Στην από κοινού διοργάνωση εκδηλώσεων.

·         Στην πραγματοποίηση εκπαιδευτικών και λοιπών πνευματικών δράσεων στην έδρα του κάθε ενός συμβαλλόμενου μέρους.

·         Στην μεταξύ τους ανταλλαγή υλικοτεχνικής υποστήριξης.

·         Στην δυνατότητα παροχής χορηγίας από το Ίδρυμα στο ΚΘΒΕ έναντι ανταποδοτικών οφελών που θα καθοριστούν από κοινού μεταξύ των συμβαλλομένων μερών.

Η συμφωνία πρόκειται να ξεκινήσει άμεσα με την πραγματοποίηση της παράστασης «Godspell» στην αίθουσα του Ιδρύματος στην Πιερία την Κυριακή 20 Ιουλίου, ενώ το χειμώνα πρόκειται να επεκταθεί με την υλοποίηση του εκπαιδευτικού προγράμματος F@ce_Φό-ΡΑ που έχει ως αντικείμενο το cyber bullying και θα υλοποιηθεί αποκλειστικά από το ΚΘΒΕ κατά τη θεατρική περίοδο 2014-2015.

 

Πρώτη πήρε το λόγο η κ. Λυσαρίδου η οποία χαρακτήρισε τον Πρόεδρο Δ. Πασχάλη, «ανήσυχο Έλληνα καθώς είναι γνωστό το μεγάλο κοινωνικό του έργο αλλά και η συμβολή του στην αναγέννηση του Διεθνούς Ιδρύματος στην Πιερία».

«Η σημερινή συμφωνία είναι η συνέχεια της στρατηγικής που επιλέξαμε ως διοίκηση μαζί με τον καλλιτεχνικό διευθυντή πριν ένα χρόνο για το ΚΘΒΕ. Δίπλα στο καλλιτεχνικό έργο, αναδείξαμε τον εκπαιδευτικό και κοινωνικό ρόλο του Κρατικού και επιδιώξαμε την εξωστρέφεια. Το Κρατικό Θέατρο με την μεγάλη ιστορία του και το δημιουργικό παρόν του, άνοιξε τις πόρτες του και γίνεται πλέον δεκτό παντού με ιδιαίτερα θετικό τρόπο» είπε η κ. Λυσαρίδου, επικαλούμενη τον Οδ. Ελύτη.

Αναφερόμενη στη συμφωνία που υπογράφτηκε είπε ότι έχει «ιστορική σημασία για το ΚΘΒΕ, καθώς συνδεόμαστε για πρώτη φορά με την Ομογένεια».

«Έχοντας ως πολύτιμο εφόδιο την καλλιτεχνική ιστορία του ΚΘΒΕ αλλά και την παγκόσμια λάμψη του ελληνικού πολιτισμού» τόνισε, «μας δίνεται η δυνατότητα να τολμήσουμε και να κριθούμε μέσα από μία σύγχρονη πολιτιστική δημιουργία. Αυτό το στόχο έχει η συνεργασία με το Διεθνές Ίδρυμα Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και η Ομογένεια είναι το δημιουργικό όχημα για να το πετύχουμε».

Τέλος, καλωσόρισε την κ. Γκατζούλη αποκαλώντας την «εκλεκτό πνευματικό και δυναμικό τέκνο της ομογένειας».

 

Η κ. Γκατζούλη ευχαρίστησε τη διοίκηση του Κρατικού Θεάτρου για τη συνεργασία, ενώ στη συνέχεια αναφέρθηκε στην αποστολή και στους στόχους του Διεθνούς Ιδρύματος Μεγάλου Αλεξάνδρου, τονίζοντας ότι είναι μία μη κερδοσκοπική οργάνωση που δημιουργήθηκε για την προώθηση της μελέτης του έργου του Μεγάλου Αλεξάνδρου. «Οι στόχοι του Ιδρύματος είναι αποκλειστικά κοινωφελείς, πνευματικοί, κοινωνικοί, καλλιτεχνικοί και πολιτιστικοί» είπε, ενώ τόνισε ότι οι δραστηριότητές του περιλαμβάνουν την προσπάθεια να καταστεί το Ίδρυμα Παγκόσμιο Αμφικτιονικό Κέντρο των Μακεδόνων.

 

Ο κ. Πασχάλης επισήμανε τον κοινό στόχο του Διεθνούς Ιδρύματος του ΚΘΒΕ για προαγωγή και διαφύλαξη της πολιτιστικής μας ταυτότητας. «Αποφασίσαμε να υπογράψουμε σήμερα πρωτόκολλο συνεργασίας προκειμένου να συντονίσουμε τις δράσεις μας σε τομείς κοινού ενδιαφέροντος και ειδικότερα σε ό,τι αφορά την τέχνη και τον πολιτισμό» δήλωσε χαρακτηριστικά, τονίζοντας ότι «η στροφή στον πολιτισμό και τις τέχνες αποτελεί το ισχυρότερο μέσο για να αισθανθούμε περήφανοι για την κληρονομιά μας, να αντλήσουμε δύναμη από τον πλούτο της και έτσι να προάγουμε τη δημιουργία δραστήριων και συνειδητοποιημένων πολιτών, προκειμένου να προσεγγίσουμε το μέλλον με την ευαισθησία, την αισιοδοξία και την απαιτητικότητα που ταιριάζει σε έναν λαό σαν το δικό μας». Κλείνοντας την παρέμβασή του, ευχαρίστησε το «δυναμικό, καινοτόμο και εξωστρεφές διοικητικό συμβούλιο του ΚΘΒΕ».

 

Από την πλευρά του ο κ. Βούρος, αφού αναφέρθηκε στις ενέργειες εξωστρέφειας της χρονιάς που πέρασε, τόνισε ότι μέρος αυτής της πολιτικής της εξωστρέφειας είναι αυτή η συνεργασία. Μίλησε για τις δύο δράσεις που ξεκινούν άμεσα (Godspell και face–φόρα με αντικείμενο το cyber bullying) και έκλεισε λέγοντας ότι «αυτά που έπονται θα είναι δράσεις που θα αφορούν όχι μόνο των εντός των τειχών πληθυσμό αλλά και τον απόδημο ελληνισμό, βεβαίως έχοντας στόχο και φάρο την πολιτισμική μας κληρονομία».

 

«Νοιώθουμε μεγάλη χαρά που συμμετέχουμε σε τέτοιες δράσεις του ΚΘΒΕ. Που δεν έχουν να κάνουν μόνο με την εξωστρέφεια αλλά και μια υπεράνθρωπη προσπάθεια όχι μόνο να επιβιώσει κάτω από αυτές τις συνθήκες το ΚΘΒΕ αλλά και να ανοίξει τα φτερά του προς τα έξω» δήλωσε ο Γρ. Βαλτινός, μέλος του δ.σ. του ΚΘΒΕ. Στη συνέχεια θυμήθηκε μια παλαιότερη μεγάλη διεθνή περιοδεία με τον «Οιδίποδα Τύραννο» στην οποία συμμετείχε και ο ίδιος, επισημαίνοντας «ότι τους Έλληνες τους έχουν ακόμη ψηλά όλοι ανά τον κόσμο». «Μέσα από τέτοιες οργανώσεις βλέπουμε ότι υπάρχουν Έλληνες σε όλον τον κόσμο, Έλληνες που μας αγαπούν και θέλουν να ενωθούν μαζί μας. Είμαι χαρούμενος γιατί βρέθηκε ένας τέτοιος τρόπος. Κι αυτό που δεν έκανε η Πολιτεία, το κάνει ένας Οργανισμός σαν το ΚΘΒΕ. Ευχόμαστε να βρούμε συμπαραστάτες» κατέληξε.  

 

«Αυτό που μπορούμε να εξάγουμε είναι ο πολιτισμός μας» είπε από την πλευρά του ο κ. Φαχαντίδης, ενώ έκανε ειδική αναφορά στους Έλληνες του εξωτερικού και τη σχέση τους με την Ελλάδα. «Μια συνεργασία του Ιδρύματος με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος θα είναι ίσως η καλύτερη συνεργασία του Ιδρύματος» είπε.

 

Από την πλευρά του ο κ. Μαντζούκας αναφέρθηκε στις προσπάθειες που κάνει το Διεθνές Ίδρυμα για τον πολιτισμό, την παιδεία και το περιβάλλον.

 

«Θεωρώ ότι υπάρχει μία απίστευτη δυναμική στη συνεργασία», τόνισε τέλος ο κ. Μαυρίδης, επισημαίνοντας ότι «από τη μια υπάρχει καλλιτεχνική έμπνευση και από την άλλη τεχνοκρατική γνώση».