Μαρίνα, Μαρίνα, Μαρίνα!!!

Η ζωή με ευλόγησε να περιβάλλομαι παιδιόθεν απο ωραίους αγαπητικούς ανθρώπους. Ισως γιατί ο πατερούλης ήταν παπάς και η μαμά πρεσβυτέρα, που δέχονταν στην αγκαλιά του σπιτικού τους όλους τους συγγενείς και φίλους απο τα γενέθλια χωριά τους στη Λευκάδα. Εμείς στο αστικό κέντρο προσφέραμε την στέγη και την περιποίηση όταν εκείνοι κατέβαιναν φορτωμένοι με τα καλούδια τους απο τα χωριά.

Ανάμεσα στα πιό αγαπημένα μου πρόσωπα απο το συγγένειο της Εγκλουβής ήταν η θεία Μαρίνα. Η Μαρίνα ήταν ένα μικροσκοπικό πλάσμα με μεγάλο χαμόγελο, θαυμαστή καρδιά και μεγαλείο ψυχής.

Με λάτρευε και τη λάτρευα γιατί όταν ήμουν μικρή κι εκείνη ήταν ανύπαντρη με έπαιρνε στην αγκαλιά της και με κανάκευε και με παρηγορούσε απο τη ζήλεια μου για το νεογέννητο μωρό μας, την Κωνσταντίνα . Η Μαρίνα ήταν το αποκούμπι μου, κανένας δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί αποκλειστικά με μένα. Μόνο εκείνη με έπαιρνε και  μου διάβαζε παραμύθια και ποιήματα και με έβαζε να τα λέω με στόμφο μπροστά σε όλους. Και με έντυνε και με χτένιζε όταν η μάννα μου ήταν απασχολημένη με το νεόφερτο μωρό μας.

Η Μαρίνα με έλεγε «Βασίλισσα» και είχε πάντοτε ένα γλυκό λόγο για μένα. Κι ύστερα παντρεύτηκε τον αψηλό θείο Βασίλη, που ήταν κι εκείνος καλός και γενναιόδωρος συγγενής, όπως έλεγε η μαμά. Η Μαρίνα γέννησε το Χρήστο της, πρόωρο κατά δυό μήνες και μετά τη θερμοκοιτίδα του νοσκοκομείου τον έφερε στο σπίτι μας στη Λευκάδα να τον αναστήσει παρέα με τη μαμά, που τη φρόντιζε έτσι όπως είχε αδυνατίσει απο τον δύσκολο τοκετό και την προωρότητα του μωρού της.

Ετσι έμεινε μαζί μας με το νεογέννητο για τρείς μήνες κι είχα χαρά μεγάλη γιατί όταν ξέκλεβε χρόνο απο τα καθήκοντά της έτρεχε και μου διάβαζε τα παραμύθια και μ΄έντυνε και με στόλιζε και μου έδειχνε την αγάπη της με κάθε τρόπο. Γι αυτό ποτε δεν ζήλεψα το μικροσκοπικό της Χρήστο.

Υστερα, έφερε στον κόσμο την Ελένη της, ένα κοριτσάκι αγγελικά πλασμένο, με ξανθωπές μπούκλες και γαλανά μάτια. Ημουν ήδη στο σχολείο που κατέβαινε απο το χωριό στο σπίτι μας με το κοριτσάκι της κι εγώ θώπευα τα όμορφα μαλλιά της. Αλλά η μοίρα χτύπησε άσχημα. Η Ελένη έπαθε λευχαιμία και η Μαρίνα έτρεχε στην Αθήνα απελπισμένη να της προφέρει την καλύτερη θεραπεία. Ομως, τότε δεν υπήρχαν τα μέσα και η Ελένη μας έφυγε στον ουρανό βυθίζοντας τη Μαρίνα μου και όλους εμάς σε μεγάλο πένθος.

Από τότε τα χείλη της Μαρίνας μας δεν ξαναγέλασαν.  Δεν ξαναγέλασαν κι ας της πρόσφερε μεγάλες χαρές ο Χρήστος της που μεγάλωσε κι έγινε ένα ωραίο παλλικάρι και παντρεύτηκε κι έκανε δύο παιδιά που σήμερα είναι έφηβοι. Η Μαρίνα κρυφοκαμάρωνε το γιό της με το ωραίο βιβλιοπωλείο στην Κυψέλη και την οικογένεια αλλά ποτέ μα ποτέ δεν ξέχασε το γαλάζιο βλέμμα της Ελενίτσας της.

Οταν ανέβαινα στην Εγκλουβή πάντοτε την επισκεπτόμουν γιατί ήταν η αγαπημένη μου. Κι εκείνη, που τελευταία είχε χάσει την όραση της, με έσφιγγε στην αγκαλιά της κι ένιωθα πως ήμουν ακόμη ένα μικρό παιδάκι που με αγαπούσε χωρίς να έχουν παρεισφρύσει άλλες δυστυχίες στις ζωές μας.

Η Μαρίνα μου έφυγε μια μέρα του καλοκαιριού πέρισι για τους ουρανούς, έφυγε για να συναντήσει την Ελένη , που τόσο την αποζητούσε όλα τα χρόνια της απουσία της. Κι άφησε πίσω της τον άντρα της το Βασίλη να κλαίει απαρηγόρητος. Αφησε το Χρήστο της ,που έδωσε στην εγγονή της το πολύτιμο όνομα Μαρίνα.

 

Το όνομα Μαρίνα παραμένει εμβληματικό στη ζωή μου. Ηταν το όνομα της πολυαγαπημένης θείας μου Μαρίνας . Αλλά η ζωή το έφερε παράλληλα να γίνει το παρεκκλήσιο της Αγίας Μαρίνας ο αγαπημένος προορισμός του πατερούλη.

Το βρήκε κατεστραμμένο απο πυρκαγιά ο πατερούλης και το ξανάχτισε μέσα στον κάμπο, μια ανάσα απο τη θάλασσα. Και το στόλισε με περιβόλι και με ένα όμορφο κελί όπου περνούσε τα απογεύματά του ποτίζοντας. Λεμόνια, πορτοκάλια και ροδάκινα έβγαζε εκείνος ο πολύτιμος κήπος με τα πολλά λουλούδια.

Στην Αγία Μαρίνα παντρευτήκαμε μια ηλιόλουστη μέρα του χειμώνα κι αυτός ο τόπος παραμένει ιερός στη μνήμη μου, γιατί κάθε χρόνο της Αγίας Μαρίνας μαζευόμασταν κάτω απο τον γηραλέο πλάτανο και κάναμε το τραπέζι της γιορτής της. Η μαμά μαγείρευε τα καλούδια, τα μεταφέραμε με ταξί  κι εμείς με την Κωνσταντίνα και την φίλη μου την Αγγελική βοηθούσαμε να στρωθεί μια μεγάλη τάβολα προς τιμήν της Αγίας.

 Ο πατερούλης πήγε χτες στον Εσπερινό της Αγίας Μαρίνας, όπου προσήλθε πλήθος κόσμου. Ηταν χαρούμενος που τον ευλόγησε ο Θεός να να παραστεί στην Εορτή της Αγίας και αυτή τη χρονιά, να ψάλει το απολυτίκιό της. Σίγουρα θα συνάντησε την μεγάλη οικογένεια των Αγιομαρινιωτών που έγιναν μέρος της ιστορίας και της δικής μας οικογένειας.

Και του χρόνου!

Ιουστίνη Φραγκούλη (Τζουστινάκι)