ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Friday, November 30, 2007

Χρόνια Πολλά με Χιόνια

Καθυστερημένο αλλά αγαπητικό είναι το πάρτυ μου για την Κατερινούλα επι τη ονομαστική της εορτή που ήταν την προηγούμενη Κυριακή. Κατάφερα για χάρη της κι επειδή της αρέσουν οι χιονιές να νικήσω την ατολμία μου . Και νάμαι με τη φωτογραφική μου μηχανή να έχω ήδη αποτυπώσει προς τιμήν της την πόλη μου.
Ολες οι σκηνές που βλέπετε είναι στην αστική γειτονιά μου -κι όχι στο βουνό. Ο χιονάνθρωπος που περιμένει τα Χριστούγεννα, οι αυλές, οι γυριστοί δρόμοι, τα χιονοσκέπαστα σπίτια, η απόλυτη ερημιά.

Χρόνια Πολλά Κατερίνα με Χιόνια και στη Ζαγορά σου!






Saturday, November 24, 2007

Τα Δώρα της Αθήνας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Επέστρεψα στην κόχη μου μετά απο μια πολυήμερη περιπλάνηση στην Αθήνα του ήλιου, των θυμωμένων πολιτών, των καφενείων και των μπλοκαρισμένων απο αυτοκίνητα πεζοδρομίων. Νικώντας τις συνθήκες περπάτησα, ανηφόρισα , κατηφόρισα μέσα στις βοές, τα κορναρίσματα και τι σκονισμένες νερατζιές. Απόλαυσα κάθε στιγμή ακόμη και τελούσα υπό τις πνιγηρές γραφειοκρατικές θηλειές της πατρίδας( Θα αναφερθώ σ’αυτές διεξοδικά στο επόμενο κείμενό μου).

Στο αεροδρόμιο του Μόντρεαλ το αεροπλάνο προσγειώθηκε σε ένα λευκό παχύ στρώμα χιονιού, που θα μείνει απλωμένο μέχρι το βαθύ Απρίλη να μας θυμίζει πως εδώ η άνοιξη αργεί να έρθει. Στην αίθουσα των επισκεπτών με περίμενε ο άντρας μου με μια υπέροχη ανθοδέσμη, τον αρωματικό καφέ που αγαπώ , την ματαιόδοξη μεταφεμινιστική vogue των χριστουγέννων κι ένα λαμπερό χαμόγελο ικανοποίησης επειδή τελικά έφτασα στον προορισμό μου. Ο Αλεξανδρίνος μου τηλεφώνησε απο το σχολείο (είχε προπόνηση μέχρι αργά αλλά σκέφτηκε να με καλωσορίσει). Μου παραχώρησε μια βραδυά στο κρεβάτι της μαννούλας εκτοπίζοντας τον πατέρα του στον καναπέ.

Η Αθήνα αυτή τη φορά με παίδεψε αλλά μού χάρισε ταυτόχρονα μοναδικά δώρα: την παρέα με τα κορίτσια-νεότερα και συνομίληκα- συνάντηση με τους άγνωστους εν πολλοίς μπλογκογείτονες και δυό πολύτιμα βιβλία που τα τοποθέτησα κιόλας στο Πάνθεον των Αγαπημένων μου. Η βαλίτσα μου ήρθε γεμάτη απο βιβλία, αλλά αυτά τα δύο είναι κοσμήματα της νέας ελληνικής αισθητικής γι αυτό τα ξεχωρίζω απο τα υπέροχα άλλα, στα οποία θα αναφερθώ εν καιρώ.

Μιλάω για την ποιητική συλλογή «Venetia» της Αννούλας Γριμάνη (επιτρέψτε μου να την αποκαλώ έτσι την πολύτιμη Αννούλα των νεανικών συναντήσεων στη δημοσιογραφία) . Πρόκειται για μια εκπληκτική έκδοση του οίκου Καστανιώτη με μια μοναδική ποιητική γραφή. Η Αννούλα συνέλαβε τη Βενετία ως θρόισμα νερού, ως αδιέξοδη πόλη περιζωμένη απο γέφυρες, ως ρομαντικό προορισμό που τυραννιέται απο τα περιστέρια της πλατείας του Αγίου Μάρκου. Η Αννούλα έχει θέμα με τη Βενετία και το αναδεικνύει με τον ποιητικό της λόγο, αργόσυρτο και πονεμένο σαν την μελαγχολία αυτής της πόλης.

«...Τρεχούμενο νερό που κάθε τόσο κοχλάζει
Και οι ατμοί του παραδίδονται σε μια αιώνια βροχή
Κάτι, σα να ζητούν την ασυλία της

Βαδίζεις στην έρημο των υποθέσεων
Στα αδιαπραγμάτευτα

Μ’ ‘ενα κελί προηγούμενο- σκέπαστρο που δεν ήταν
Να μετράς την τάξη των άτακτων
Σε έπιασαν τα πουλιά...»

Μια καταπληκτική έκδοση-σκέτο κόσμημα είναι η «Κορώνη-Μικρό Οδοιπορικό», το πρώτο αισθητικά άψογο τόλμημα των εκδόσεων poema του συναδέλφου και ποιητή Βασίλη Ρούβαλη. Μέσα στην όμορφη κασετίνα περιλαμβάνονται ένα cd, τέσσερις γκραβούρες της μεσαιωνικής Κορώνης κι ένα υπέροχο μικρό οδοιπορικό, γραμμένο με την καρδιά του Βασίλη Ρούβαλη.

Αντιγράφω:
«...Συμφωνείς πως η γενέθλια γή δεν αποφέυγεται. Ούτε αναιρείται. Η καστρόπολη σε μαγεύει σα θηλυκό, σ΄εκμηδενίζει. Περπατάς στα καντούνια κι αδιαφορείς για το μέτρημα του χρόνου. Κινείσαι πιό γρήγορα. Ξεγελιέσαι-Ταξιδεύεις. Η ευλαβική διαδρομή γύρω απο τους προμαχώνες, τις σκιερές τοξωτές στοές, τις ραγισμένες επάλξεις και τη μακρόστενη τάφρο γεμάτη φίδια και αγριοσυκιές, αποκαλύπτει το μυθικό σημάδι ενός κουρσάρου και της καστρινής ρήγισσας....»

Οι πιό όμορφες μέρες μου ήταν οι δύο τελευταίες, οι προτελευταίες της αναχώρησης για τον προορισμό μου. Ξεκίνησα τη βόλτα στην Αθήνα με τον παλιό αγαπημένο φίλο μου απο το Μόντρεαλ και πρόσφατο εποικιστή της Αθήνας Κώστα Παλάκα. Απο την Αγίου Μελετίου αποφασίασαμε να πάμε με τα πόδια στο Σύνταγμα. Σκαλώσαμε στο καφενείο του Μουσείου για ένα καφέ λάτε, περάσαμε απο τη Μάγδα Κοτζιά του Εξάντα όπου θαυμάσαμε τις εξαιρετικές εκδόσεις της –τί μεγαλείο!, δώσαμε ραντεβού σε φοιτητικό πατάρι εν μέση οδώ Ιπποκράτους με το Ντίνο Σιώτη , που μάς χάρισε με το νεανικό ενθουσιασμό του το νέο τεύχος του περιοδικού Δέκατα. Φάγαμε φοιτητικά στο Food Company για να χορτάσει το μάτι μας νεολαία. Μάς συντρόφευσαν η Αννέτα των Ελληνικών Γραμμάτων και ο Κώστας των μουσικών παραγωγών. Βιαστικά στο πόδι σαλάτες κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.

Χωριστήκαμε στο μετρό του Συντάγματος. Ο Κώστας επέστρεφε στο σπίτι του κι εγώ στην οδό Διονυσίου Αεροπαγείτου για μια τελευταία κοντινή ματιά στην Ακρόπολη. Με χάλασε η ογκώδης κατασκευή του Μουσείου της Ακρόπολης, τόσο αταίριαστη και χυδαία στο μέσον της αρτιστικής τελειότητας των Ελλήνων!

Το βράδυ μου έκλεισε με ένα πλούσιο καφέ για δύο στη Βαλαωρίτου, συνάντηση καρδιάς με την Ελένη Γκίκα, που ήρθε με το βελούδινο κόκκινο του πόνου. Ηρεμη , απλή, αγαπημένη φίλη και οικοδέσποινα των λογοτεχνικών σαλονιών της πόλης και του διαδικτύου με έκανε να νιώσω πως ήμασταν ανέκαθεν κοντινές, κάτι σαν διπλανοί κρίκοι μιας εκλεκτικής συγγένειας.

Η παραμονή της μεγάλης φυγής κύλησε μέσα σε δεκάδες συναντήσεις για το φιλί του αποχαιρετισμού. Ξεκίνησα με αγκαλίτσες της Καλλιόπης Ζυμαράκη και του εξαίρετου συζύγου της Γιώργου Ζυμαράκη, που τώρα ζωγραφίζει πάλι την υπέροχη γειτονιά μας.

Αποχαιρέτησα τον Βαγγέλη Βενιζέλο συγχαίροντάς τον για τον καλό αγώνα. Είδα τη λατρεμένη μου φίλη Ιωάννα Κολοβού, υπέγραψα κατά της ενοποίησης του ταμείου της ΕΣΗΕΑ, δώσαμε ραντεβού με τον μοναχογιό της τον Αντώνη στο Μόντρεαλ για αγγλικά αυτό το καλοκαίρι. Υστερα ήπιαμε καφέ με την Ειρήνη Δάγλα και τη Χριστίνα Σίνου σαν κοριτσόπουλα του παλιού καιρού με λόγια και κρίσεις για τους ανθρώπους. Θα έρθουν –είπαν- για μεταπτυχιακά στην Αμέρικα κι έτσι θα τις βλέπω συχνά. Πέρασα κι απο το σαλόνι του Τρύφωνα, που πάλι μου έβγαλε μοναδικές φωτογραφίες πορτρέτα ένα απομεσήμερο Κυριακής στο σπίτι του με φυσικό φώς ήλιου.

Η βραδυά έκλεισε με τις παιδικές φίλες της Λευκάδας, που κατέφθασαν στο σπίτι μου για ένα πεταχτό φιλί, πίτσα και κουβεντούλα σαν μια υπόσχεση πως θα ξαναβρεθούμε σύντομα. Κι ανάμεσα στα λόγια γλύστρησε ο Δημήτρης του πέμπτου ορόφου. Μου έφερε ένα MaryGoRound με χριστουγεννιάτικα φωτάκια και μουσικές για να μη μείνει μόνο του το σπίτι αυτά τα Χριστούγεννα , που εγώ πάλι μακρόθεν θα ανταλλάσσω δώρα με τους αγαπημένους μου κάτω απο το μοσχοβολιστό καναδέζικο έλατο!

Tuesday, November 20, 2007

Όταν η Γαλανόλευκη μολύνει οπτικά το περιβάλλον

Της Ιουστίνης Φραγκούλη



Χαστούκι στον πατριωτισμό ενός Ελληνα αποδείχθηκε η απόφαση του Μικρού Δικαστηρίου του Δήμου Πιερφόντ του Μόντρεαλ, σύμφωνα με την οποία ο ελληνικής καταγωγής δημότης Θεόδωρος Αντωνόπουλος υποχρεούται να σβήσει την ελληνική σημαία απο την πόρτα του γκαράζ του.

Ο Θεόδωρος Αντωνόπουλος έχασε την τριετή δικαστική διαμάχη με τον δήμο του Πιερφόντ, που του είχε επιβάλει πρόστιμο για προσβολή της αισθητικής λόγω της αυτοσχέδιας ελληνικής σημαίας. Ο Αντωνόπουλος το 2004 μετά τη νίκη της εθνικής στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου είχε βάψει στα χρώματα της γαλανόλευκης την πόρτα του γκαράζ της μονοκατοικίας του στην περιοχή παραβιάζοντας τους κανονισμούς του δήμου, όπως τελικά έκρινε ο δικαστής Αντρέ Οτ.

«Οι πολίτες δεν μπορούν να ζωγραφίζουν ό,τι θέλουν έξω απο τα σπίτια τους. Τί θα γίνει με το κοινό αίσθημα περι αισθητικής;» Αναρρωτήθηκε ο δικαστής. Τί θα γινόταν αν ο καθένας ζωγράφιζε το σήμα της ποδοσφαρικής του ομάδας, τη σημαία της χώρας του ή και τον Μίκη Μάους έξω απο το σπίτι του; Εαν κάποιος εκφράζει τον πατρωτισμό του αυτό είναι οπτική μόλυνση και δεν συνάδει με την αρμονία της γειτονιάς» , κατέληξε ο δικαστής.

Ο Αντωνόπουλος μπορεί να είναι περήφανος για την καταγωγή του αλλά η ελληνική σημαία στο γκαράζ του παραβιάζει τους κανονισμούς του δήμου, σύμφωνα με την δικαστική απόφαση.

Ο 42χρονος ομογενής Θεόδωρος Αντωνόπουλος, ο οποίος έχει γίνει ήρωας στην ελληνική παροικία του Μόντρεαλ για την άκαμπτη στάση του απέναντι στην πολιτεία, έχει περιθώριο 30 ημερών να υποβάλει έφεση κατά της απόφασης.

Ο ίδιος δήλωσε απογοητευμένος με την δικαστική απόφαση αλλά σκέφτεται να έρθει σε διαπραγματεύσεις με το δημαρχείο προκειμένου να κρατήσει μια μικρή ελληνική σημαία στην πόρτα του γκαράζ, που δεν θα χτυπάει προκλητικά στο μάτι.
Ο Αντωνόπουλος έχει ζωγραφίσει στην πόρτα του γκαράζ μια γαλανόλευκη 2Χ4 μέτρα προς τιμήν της ευρωνίκης του 2004. Του πήρε πάνω απο δύο μήνες να ολοκληρώσει το έργο του δουλεύοντας νύχτες και σαββατοκύριακα. Δεν ζήτησε άδεια απο την πολιτεία και φαίνεται πως κάποιος γείτονας τον κατήγγειλε στο δήμο.
Ο Ελληνας ομογενής πήρε τότε πρόστιμο 138 $ απο την πολιτεία αλλά πρόσβαλλε αμέσως το δήμο με αγωγή στο μικρό δικαστήριο του ΠιέρΦόντ. Μετά απο δύο χρόνια αναβολές, η υπόθεση εκδικάσθηκε τον περασμένο Ιούνιο, όπου ο δικηγόρος του Αντωνόπουλου Τζούλιους Γκρέι, γνωστός υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ισχυρίσθηκε πως οι σημαίες δεν είναι απλά σήματα και υποστήριξε το δικάιωμα των πολιτών να εκφράζονται ελεύθερα.

Ο δικηγόρος υπερπάσπισης του δήμου αντιπαρέβαλε πως το κρέμασμα της ελληνικής σημαίας έξω απο το σπίτι θα ήταν σύννομο, αλλά η μόνιμα ζωγραφισμένη ελληνική σημαία στην γκαραζόπορτα είναι αντίνομη με τους κανονισμούς του δήμου.
«Επέμεινα να αγωνίζομαι επι τρία χρόνια γιατί μου είπαν να κατεβάσω τη σημαία μου» δήλωσε ο Αντωνόπουλος. « Το 1940 μας ζήτησαν να υποστείλουμε τη σημαία μας οι Ιταλοί κι εμείς τους πολεμήσαμε» ήταν η απάντηση του Ελληνα ομογενή στη δικαστική διαμάχη.
Απο την πλευρά του ο δήμος διατείνεται πως το πρόστιμο δεν είχε να κάνει με την ελληνική σημαία αυτή καθαυτή , αλλά επειδή η ζωγραφική στις έξω επιφάνειες παραβιάζει τους κανονισμούς της πόλης.
Πάντως, ο παγκοσμίου φήμης δικηγόρος Τζούλιους Γκρέι επιμένει πως η συγκεκριμένη δικαστική απόφαση παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και προτίθεται να υποβάλει την υπόθεση στο διεθνές δικαστήριο προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η ιστορία έχει πυροδοτήσει συζητήσεις στα μέσα ενημέρωσης του Μόντρεαλ κι έχει ενσπείρει έξαρση του πατριωτισμού στην ελληνική παροικία της πόλης.

Στ’ αλήθεια ποιό δικαίωμα έχει ένας δικαστής ή ένας δήμος να κρίνει την έκφραση του πατριωτισμού ως «οπτική μόλυνση» του χώρου; Πώς νομιμοποιείται μια ευνομούμενη πολιτεία σαν τον Καναδά να καταδικάζει τον Ελληνα επειδή ζωγράφισε με τα χέρια του, με την ψυχή του, με τον απόλυτο ενθουσιασμό της νίκης τη Γαλανόλευκη στην πόρτα του ιδιωτικού του γκαράζ;

Saturday, November 17, 2007

Η κληρονομιά ενός κόμματος

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Το έλεγε προεκλογικά ο Γιώργος Παπανδρέου και το επαναλάμβανε συνεχώς για να το εμπεδώσουμε: απο τον παππού του κληρονόμησε ένα ρολόι και απο τον πατέρα του το όνομα και το ΠΑΣΟΚ. Ετσι αποδείχθηκε περίτρανα την περασμένη Κυριακή που οι κάλπες ανέδειξαν αρχηγό της δημοκρατικής παράταξης τον γόνο Παπανδρέου αλλά και το βαθύ οργανωμένο κόμμα.

Αυτές οι πολωμένες εκλογές στο ΠΑΣΟΚ ανέδειξαν το Γιώργο Παπανδρέου ακμαίο και δυνατό μέσα στον κομματικό μηχανισμό αλλά με τεράστια χρέη προς τους βαρόνους και τους μικροκομματικούς συσχετισμούς. Οι δύο μήνες των κρυφών συναλλαγών οδήγησαν τον επίγονο Παπανδρέου στην κομματική νίκη και ταυτόχρονα στην πλήρη υποταγή στο παλιό ΠΑΣΟΚ.

Απο την άλλη πλευρά ο Ευάγγελος Βενιζέλος χωρίς κομματικούς μηχανσιμούς και κατ΄επέκταση εταίρους , με ένα αυτοσχέδιο μηχανισμό των ολίγων κατόρθωσε να εισπράξει ένα σπουδαίο ποσοστό δημιουργώντας επιτέλους μια κομματική βάση, την οποία δεν διέθετε μέχρι χθές παρά τις υψηλές του θέσεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ.

Απο αυτή την ανελέητη κόντρα προέκυψαν τα εξής συμπεράσματα για τον απλό παρατηρητή:

Ο Γιώργος Παπανδρέου κληρονομικώ ελέω κατίσχυσε του αντιπάλου του για μια τεταρετία ακόμη.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατόρθωσε να πείσει ένα 38% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ αλλά παρέμεινε με το στίγμα του «ξένου σώματος» στο παραδοσιακό κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου.

Οι δελφίνοι αναδιπλώθηκαν υπέρ του Γιώργου Παπανδρεόυ περιμένοντας τον επόμενο γύρο για τον εαυτό τους.

Πάντως, ο γόνος Παπανδρέου με σαφή κομματική εντολή καλείται επιτέλους να αποδείξει την αξία του ως πολιτικός ηγέτης του ευρέως δημοκρατικού χώρου. Καλείται να παρουσιάσει καθαρό αντιπολιτευτικό λόγο στην κυβέρνηση της δεξιάς, που βαδίζει τον ολισθηρό δρόμο της αντιλαϊκής πολιτικής.

Και πρέπει να σημειώσω τέλος, πως η παράταση της ημερομηνίας του συνεδρίου για τον Φεβρουάριο, δημιουργεί εντάσεις, πολώσεις, συμμαχίες και εσωκομματική αντιπαράθεση που απειλεί να τορπιλλίσει αυτό το αντιπολιτευτικό προφίλ του επανεκλεγμένου μετά βαϊων και κλάδων Γιώργου Παπανδρέου.

Monday, November 5, 2007

Λάμπει η Μπλογκογειτονιά

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Βρίσκομαι στην Αθήνα μιας παρατεταμένης άνοιξης κι ας είναι αρχές Νοέμβρη. Ο ήλιος λάμπει ζωηρός στον αττικό ουρανό, οι λιγοστές στάλες βροχής ανάμεσα στις μέρες και στις βδομάδες έρχονται για να θυμίζουν απλά πως το φθινόπωρο έπρεπε να είχε δώσει παρουσία.

Φυσικά, δεν ενοχλούμαι με την απρόσμενη καλοκαιρία, αντίθετα έχω την άνεση να περπατώ στους αγαπημένους δρόμους, να σταματάω στα υπάιθρια καφέ για μία λεμονάδα, να περιδιαβαίνω τις λατρεμένες μου γωνιές με την ελαφράδα και την ανεμελιά μιας άλλης παράταιρης εποχής.

Περπατώ κάθε πρωί παίρνοντας την Ηρώδου του Αττικού, χώνομαι στο Ζάπειο, αγναντεύω την Ακρόπολη ώσπου να φτάσω στο κέντρο όπου δίνω τα ραντεβού με φίλους και γνωστούς. Στο κάθε μου βήμα χάνομαι μέσα στις αναμνήσεις απο την κοινή εμπειρία με την αδελφή, που με εγκατέλειψε τρία χρόνια πριν για τη γειτονιά του ουρανού. Ολο μου φαίνεται πως απο κάπου θα φανεί κι όλο δεν έρχεται ποτέ ούτε σε τούτη την ευλογημένη πόλη της.

Σ’ αυτό το ταξίδι αποφάσισα να γνωρίσω τους μπλογκοκάτοικους, αυτούς που έχουν ακίνητα στη μπλογκογειτονιά και που τους πλάθω στο μυαλό μου μέσα απο τα μακρινά γραπτά τους. Ο πρώτος κύκλος άνοιξε με το λογοτεχνικό σαλόνι της Ελένης Γκίκα- Αλεφ στην Αγκυρα, όπου πήγα το προηγούμενο Σάββατο. Καφές και κουλουράκια και γλυκά κι ένα χαμόγελο αγαπητικό απο την Ελένη ήταν η υποδοχή στο μικρό χώρο, όπου βρέθηκαν κάποιοι εκείνο το ζεστό σαββατιάτικο πρωινό.

Στην παρέα ΄ηταν ο Λιμπρόφιλος, που αναγνωρίζεται δια γυμνού οφθαλμού καθώς στο μπλόγκ περιγράφει το πορτρέτο του χωρίς υπαινιγμούς. Ηταν ακριβώς όπως τον περίμενα, μεσήλιξ, σοβαρός, μετρημένος, ένας άνθρωπος του καιρού με σκεπτικιστική ματιά.

Υστερα μίλησα με τον Μπάμπη Δερμιτζάκη, ένα εκπληκτικό τύπο με χιούμορ και βαθειά γνώση για πρόσωπα και πράγματα. Με συγκίνησε ο τρόπος που μιλούσε για το γιό του, η κοινή γονική περηφάνεια μας με έπεισε πως πρόκειται για πολύ γήινο άτομο με εξάρσεις και πετάγματα μόνο στο λογοτεχνικό ουρανό.

Μοντέρνος, cool , τυπάκι, ο Δημήτρης Αθηνάκης μου φάνηκε ο πιό προχωρημένος στις απόψεις. Με ένα μάτι σχεδόν απόλυτο- δεν έχει στρογγυλοποιηθεί ακόμη λόγω της νιότης του- είχε πολλά να υπαινιχθεί κι όμως κρατιόταν. Με ενθουσιίασε το γεγονός πως ένα νεαρό παιδί ασχολείται τόσο σοβαρά και κριτικά με την ελληνική λογοτεχνία (που θα μπορούσε να την έχει αφορίσει με το ελαφρυντικό της ανωριμότητας).

Σχεδόν σίφουνας, ανατρεπτική, καταιγιστική, φρέσκια μου φάνηκε η Aura Voluptas, που ήταν μια μικρή, τραγανιστή αλήθεια στη μπλογκογειτονιά. Διαβάζοντας τις παρεμβάσεις της στα μπλόγκς είχα την αίσθηση πως ήταν εριστική, πως μπορεί και νάταν μεγαλοκοπέλα, πως όλα της έφταιγαν γιατί είχε απωθημένα. Κι όμως, η Αουρίτσα είναι μια νεαρή θεά, που δεν έχει χρόνο να ανέχεται, που ορμάει ακάθεκτα με τις απόψεις της γιατί γνωρίζει πως δικαιούται στο απόγειο της νιότης να είναι απόλυτη, άκαμπτη, επιθετική!

Εκεί σ΄αυτή την ομήγυρη γνώρισα και τη Λαμπρίνα Μαραγκού με μακρινή καταγωγή απο την ορεινή Λευκάδα, παρακαλώ. Αμέσως ένιωσα την κοινή εμπειρία να μας διακατέχει, να μας ενώνει, να μας δένει σα να γνωριζόμασταν απο παλιά. Βρήκαμε τόσα πολλά να πούμε που δεν έφτανε το βραχύ απόγευμα του Σαββάτου. Αλλωστε, η Λαμπρίνα επειγόταν γιατί παρουσίαζε το νέο της βιβλίο με τίτλο «Πάθος» κι ελαμπε το πρόσωπό της απο τη γνωστή ευτυχία των συγγραφέων την ώρα της δημοσίευσης! Η παρουσία της Λαμπρίνας με γέμισε περηφάνεια για τον τόπο μου κι αισιοδοξία για τις γυναίκες της γενιάς μου.

Με την Ανάσα-Κυκλάμινο-Κατερίνα Παπαθεοδώρου μιλούσαμε στη μπλογκογειτονιά κάθε πρωί. Εκείνη άνοιγε το μεγάλο της σπίτι κι εγώ ακουμπούσα το βλέμμα μου στα στολισμένα ανθοδοχεία της. Ημουν ήδη συνεπαρμένη με την ύπαρξή της, που γλιστρούσε με ενθουσιασμό παντού αφήνοντας τα γλυκά ίχνη της αισιοδοξίας της.

Δώσαμε ραντεβού στο κέντρο της Αθήνας. Κι εκείνη σαν έτοιμη απο καιρό ήρθε με το λευκό τριαντάφυλλο στα χέρια και μια σακούλα με σοκολάτες κι αγιασμένο λάδι απο τον Αγιο Εφραίμ: για την Ελένη-Αλεφ, για την Αγγελική-Εαρινή Συμφωνία και για μένα , τη μακρινή Ιουστίνη. Στα πρώτα κιόλας λεπτά είχα εισπράξει την άδολη αγάπη της, την αγαθή της πρόθεση, την απροκάλυπτη φιλία της. Χωρίσαμε με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε, γιατί η ώρα δεν μας έφτασε. Τόσα πολλά κι ακόμη περισσότερα είχαμε να κουβεντιάσουμε. Εκείνη θ’ αναχωρούσε σε λίγο για το Βόλο.

Σήμερα ήπιαμε ένα πλούσιο καφέ-λάτε με τον αγαπημένο φίλο απο τα παλιά Θύμιο Κολλά και ενθουσιασμένο νεομπλόγκερ Ράδιο Μαρκόνι στο βιβλιοπωλείο του Ελευθερουδάκη. Είπαμε πολλά απο τα παλιά και τα καινούρια μας κι όμως δε χορταίναμε να λέμε...

Την άλλη εβδομάδα θα πάρω το δρόμο της επιστροφής για το Μόντρεαλ. Το μυαλό και η ψυχή μου θα είναι γεμάτα απο τα πρόσωπα που γνώρισα στην Αθήνα, που ξαναείδα μέσα απο το πρίσμα της μπλογκόσφαιρας, που ξανανακάλυψα μέσα απο τα γραπτά τους. Ηταν μια ευλογημένη συνεύρεση τούτη με την μπλογκοοικογένεια στην αδιάφορη παραφορά της πρωτεύουσας. Θα είναι πολύτιμες οι αναμνήσεις για τη βόρεια πόλη μου, όπου άρχισε κιόλας να χιονίζει...