ΑΝΤΙ ΕΠΙΜΕΤΡΟΥ!

 

Αντί Επιμέτρου!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Αυτά έγραφα κλείνοντας τη βιογραφία του Ξενοφώντα Βεργίνη το σωτήριον έτος 2021 και δεν περίμενα ότι θα είχα να προσθέσω άλλο κεφάλαιο στη βιωτή του μεγάλου πολιτικού ανδρός.

Ωστόσο, στις μακρές συζητήσεις των πολλών ωρών που καταγράφηκαν στο μαγνητόφωνο αποτελώντας υλικό για την συγγραφή της βιογραφίας αλλά και για τον ιστορικό του μέλλοντος, ο Ξενοφών Βεργίνης δεν έπαυε να μου επαναλαμβάνει.

«Ιουστίνη, να ξέρεις ότι δεν έχω ολοκληρώσει ακόμη το έργο μου στη Λευκάδα. Πρέπει να έχω κι άλλη ευκαιρία για να πραγματοποιήσω το όραμά μου γι αυτό το μοναδικό νησί».

Κι εγώ του έλεγα πως έπρεπε να ησυχάσει και να απολαύσει τα αγαθά που με τόσους κόπους απέκτησε. Αλλά εκείνος επέμενε ότι έχει αφήσει πολλές εκκρεμότητες:

1. Τις λαϊκές πολυκατοικίες όπου οι άνθρωποι δεν έχουν ιδιοκτησιακό καθεστώς μετά την ανοικοδόμησή τους το 2010.

2. Την επάρκεια του νερού για τις αγροτικές καλλιέργειες με τη δημιουργία δυο μεγάλων δεξαμενών στην ορεινή και στη νότια Λευκάδα.

3. Την διεύρυνση του οδικού δικτύου και την αναβάθμισή του.

4.Την πλήρη και επαρκή υδροδότηση της Λευκάδας.

5. Την αναβάθμιση του αποχετευτικού συστήματος με την συμπερίληψη όλης της Λευκάδας και των προαστείων της καθώς των χωριών της. (βλέπε πολυκατοικίες εκτός ζώνης Λευκάδας, βλέπε Νικιάνα κλπ).

6. Την αναβάθμιση του βιολογικού καθαρισμού.

Μου απαριθμούσε τα σχέδιά του και πολλά περισσότερα από όσα έγραψα και επέμενε πως έπρεπε να κατεβεί στο στίβο της ηγεσίας της Λευκάδας διότι δεν ολοκλήρωσε το έργο του. Ήταν συγκινητικός σαν το μικρό παιδί που έπρεπε να βάλει κι άλλα γκόλ στο τέρμα ... να μην τελειώσει ο αγώνας ποτέ!

Τον έβλεπα και σκεφτόμουν πώς έχει τέτοια ακμαιότητα, τέτοιο ενθουσιασμό, τέτοια δύναμη, τέτοιο πάθος... Και τότε κατάλαβα πως γεννήθηκε νέος και πως η ηλικία σε ορισμένους ανθρώπους δεν είναι συμβατή με τη σωματική ρώμη, με τη στάμινα και με τις αντοχές.

Καλή επιτυχία Ξενοφώντα Βεργίνη, είμαι περήφανη που μου εμπιστεύθηκες τη ζωή σου να την γράψω ένα βιβλίο. Περιμένω το επόμενο κεφάλαιο! Αυτό στην αρχή του Δήμου Λευκάδας!

ΑΝΤΙ ΕΠΙΜΕΤΡΟΥ

Μέσα από τις σελίδες της βιογραφίας του Ξενοφώντα Βεργίνη γνωρίσαμε το παιδί, τον άνθρωπο, τον δάσκαλο, τον καθηγητή, τον πολιτικό, τον επιχειρηματία, τον αδελφό, τον συνάνθρωπο, τον φίλο!

Ο Ξενοφώντας που ξεκίνησε από μια μικρή κουκκίδα της Λευκάδας, τους Τσουκαλάδες, στεκόταν με τις ώρες από μικρός πάνω στην κορυφή του λόφου κι έβλεπε μακριά πέρα  απ΄ τον ορίζοντα. Κι έλεγε μέσα του πως όταν θα μεγάλωνε θα έφτανε στα τέλη του ορίζοντα που φάνταζε ανοιχτός και μεγάλος για να τον χωρέσει. Γιατί εκείνο το μικρό χωριό τον βασάνιζε με το πεπερασμένο μέγεθος και την επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα. Μάντευε πως πέρα από τον ορίζοντα υπήρχαν κρυμμένα τα μυστικά της ευτυχίας, της επιτυχίας και της ευζωίας, του δικού του προορισμού!

Ο Ξενοφώντας πάλεψε με νύχια και με δόντια να κατακτήσει εκείνο το ταξίδι προς τον ανοιχτό ορίζοντα. Περπάτησε ανηφοριές, γλίστρησε σε κατηφοριές, έπεσε, μάτωσε, ξανασηκώθηκε, περπάτησε και περπατάει μέχρι και σήμερα τον ίδιο δρόμο προς το άπειρο.

Αυτό που τον ξεχώρισε και τον ξεχωρίζει είναι ότι σ΄ αυτό το ταξίδι του ποτέ δεν λησμόνησε την καταγωγή του. Αντίθετα, τίμησε και τιμάει τους Τσουκαλάδες της Λευκάδας, το χωριό και το νησί που του έδωσαν την  πνοή της ζωής, αγάπησε και βοήθησε τους συμπατριώτες του, στάθηκε κερί αναμμένο στην οικογένειά του.

Δακρύζει όταν μιλάει για τους γονείς και τα αδέρφια του, στηρίζει με κάθε τρόπο τα ανήψια του, προσφέρει στους συμπατριώτες του όποια βοήθεια και με όποιον τρόπο δύναται.

Ο Ξενοφώντας κατάκτησε την προσωπική επιτυχία, κρατώντας τον προσωπικό πολιτισμό του άθικτο από τις σειρήνες  των προκλήσεων. Είναι και παραμένει υπόδειγμα αγαθού ανδρός. Οι επιτυχίες του ως πολιτικού, ως ακαδημαϊκού και ως επιχειρηματία, αποτελούν φωτεινό παράδειγμα για τις επόμενες γενιές.

Κι όλα αυτά συνέβησαν επειδή εκείνο το μικρό παιδί, από τους Τσουκαλάδες, ονειροπολούσε με τις ώρες κρυμμένο κάτω από τα λιόδεντρα, βάζοντας στόχο να πάει μακριά, πολύ μακριά, Πέρα απ΄ τον Ορίζοντα!

 

Οι εφτά και περισσότερες πληγές του Λευκαδίτικου καλοκαιριού!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Έγραφα στις 27 Αυγούστου του 2018 για τις πληγές της Λευκάδας, αθώα και ανεπηρέαστη από πολιτικές ατζέντες:

 

«Νάμαι λοιπόν στη Λευκάδα του καλοκαιριού, όπου πέρασα τον αγαπημένο και δροσερό μήνα Αύγουστο του σωτήριου έτους 2018. Για μένα πρόκειται για μια αναβάφτιση στη νεανική μου ηλικία, καθώς συνάντησα πολλούς αγαπημένους φίλους αλλά γνώρισα ταυτόχρονα και νέα πρόσωπα που διαμορφώνουν τη νέα πολιτική , τουριστική και κοινωνική ζωή του νησιού.

 Ωστόσο, παράλληλα με την πολεοδομική και τουριστική ανάπτυξη διαπίστωσα τις λυπηρές πλευρές της επιχειρηματικής δραστηριότητας και της διοίκησης του νησιού, που το κάνουν να αδικείται σε σύγκριση με άλλα νησιά της επτανησιακής περιφέρειας.

 Για μένα η Λευκάδα πάσχει από εφτά πληγές, που μπορούν να θεραπευτούν με μικρές κινήσεις στη σκακιέρα των αποφάσεων:

1.     

ΤΤα σκουπίδια αποτελούν το μεγαλύτερο πρόβλημα της πόλης. Οι κάδοι των σκουπιδιών κατ’ αρχήν βρίσκονται δίπλα απο τα εστιατόρια και τα μπαράκια, αποτελώντας κυριολεκτικά υγειονομικό κίνδυνο για τους πολίτες.  Είναι μονίμως υπερχειλισμένοι και λεροί καθώς τα υγρά των σκουπιδιών κυλάνε στους δρόμους αφήνοντας μια άκρως δυσάρεστη οσμή.

Στην αγορά η κατάσταση δεν είναι λιγότερο αντιαισθητική και επικίνδυνη, ενώ φαίνεται πως το παζάρι, ο δρόμος-βιτρίνα της πόλης δεν έχει ποτέ πλυθεί τα τελευταία χρόνια.

 

 Η ποιότητα και η ποσότητα του νερού είναι εξανλτητικά χαμηλής στάθμης. Αν αφήσεις ένα μπρίκι με νερό να βράζει και να εξατμισθεί θα παρατηρήσεις ότι στην επιφάνεια της κουζίνας σκορπίζονται παντού άλατα, γεγονός που σημαίνει ότι η δεν υπάρχουν φίλτρα για την επεξεργασία του. Την ίδια ώρα παρατηρείται χαμηλή πίεση ροής όταν όλοι οι λουόμενοι κάνουν τα απογευματινά τους λουτρά στα σπίτια τους.

 

3.   Η χωματερή είναι μια τεράστια πληγή, καθώς τα βράδυα που φυσάει η θαλάσσια αύρα αντί να φέρνει αρμύρα στα ρουθούνια, προκαλεί αναπνευστική δυσανεξία. Οι κάτοικοι της ανατολικής παραλίας είναι παγιδευμένοι στο χρόνιο πρόβλημα, που περιμένουμε να λυθεί με το εργοστάσιο επεξεργασίας των λυμμάτων.

 

4.   Η έλλειψη θέσεων πάρκινγκ στην πόλη και ιδίως στα μεγάλα τουριστικά θέρετρα όπως είναι ο Άγιος Νικήτας, το Νυδρί και το Κάθισμα, προκαλούν ασφυξία στις δημοφιλείς περιοχές υποβαθμίζοντας την πρόσβαση σ΄αυτές και τραυματίζοντας την αισθητική του περιβάλλοντος.

 

5.  Οι ομπρελοκαρέκλες ιδιαίτερα στην παραλία του Καθίσματος, στο  Πόρτο Κατσίκι και αλλαχού αποτελούν κανονική μάστιγα καθώς απλώνονται μέχρι τη θάλασσα απαγορεύοντας κυριολεκτικά στους ελεύθερους λουόμενους να κάνουν μπάνιο.

 Ιδιαίτερα αντιαισθητική είναι η όψη τους στο Κάθισμα, όπου δεν υπάρχει ενιαίο χρώμα και ποιότητα αλλά κάθε μαγαζί έχει τις δικές του συντεταγμένες και τη δική του άποψη, καταστρατηγώντας κάθε  έννοια αρμονίας με το περιβάλλον.

 

6.   Τα τροχόσπιτα αποτελούν χρόνιο πρόβλημα στις παραλίες της Λευκάδας με ιδιαίτερη έμφαση στον Αη Γιάννη και το Κάστρο , όπου παρκάρουν και κάνουν ελύθερο κάμπινγκ χωρίς να τηρούν τις προδιαγραφές , μολύνοντας έτσι αισθητικά και πρακτικά τις ακτές μας.

 

7.   Κανονική μάστιγα αποτελούν τα « πλοία της αγάπης», που ξεκινούν απο το Νυδρί και πραγματοποιούν την ημερήσια κρουαζιέρα στα Πριγκηπονήσια, τις δυτικές παραλίες της Λευκάδας, το Μεγανήσι, μεταφέροντας την κατανάλωση των τουριστών στο Φισκάρδο της Κεφαλονιάς.

α) υπερχειλίζουν τα σκάφη με κόσμο πολύ περισσότερο απο το επιτρεπόμενο όριο (θα θρηνήσουμε θύματα μία των ημερών)

β) δεν προσαράζουν στην πόλη της Λευκάδας με αποτέλεσμα οι τουρίστες να μη βλέπουν την ουσία του νησιού,ενώ η κατανάλωση ενισχύει την Κεφαλλονιά.

γ)Βάζουν τη μουσική στη διαπασών ενοχλώντας τους κατοίκους του Σκορπιού, της Μαδουρής αλλά και των γύρω ακτών.

 

Αυτά έγραφα το 2018 και δυστυχώς μετά από δύο θητείες δύο διαφορετικών δημάρχων (Δρακονταειδή και Καλού), η Λευκάδα εξακολουθεί να βιώνει τις ίδιες παθογένειες , μόνο που τώρα ήρθαν να προστεθούν περισσότερες και εντονότερες.

Ίσως να λύθηκε εν μέρει το θέμα της χωματερής με την μεταφορά των σκουπιδιών αλλαχού αλλά συνεχίζουν να συσσωρεύονται τα σκουπίδια εκεί στη θέα των ακριβών γιότ μέχρι να δεματοποιηθούν και να μεταφερθούν. Παραμένουν στο ίδιο σημείο θλιβερά και επικίνδυνα αναδίδοντας μια ανατριχιαστική δυσοσμία.

Ωστόσο, τα τελευταία πέντε χρόνια έχουμε δεινότερα φαινόμενα:

 8. Συνεχίζει να ξεδοντιάζεται η περιοχή του Κάστρου με το Περίπτερο να παραμένει η θλιβερή σκιά της παλιάς δόξας του και με κίνδυνο να υπάρξει ατύχημα από τις διάφορες καταστροφές του. Η παραλία του Κάστρου αντί να αναβαθμιστεί με την αναστύλωση του Περίπτερου και των καμπινών έγινε αντικείμενο πολιτικού εκβιασμού με αποτέλεσμα να ζούμε την απόλυτη ντροπή στην ωραιότερη παραλία του νησιού.

9. Το νερό από ελλειπές έχει γίνει ανύπαρκτο για τις περισσότερες περιοχές του νησιού ολόκληρο το καλοκαίρι.

10. Ο βιολογικός καθαρισμός έχει υποστεί τη φθορά του χρόνου και ο δήμος δεν τον έχει συντηρήσει την ώρα που χρειάζεται αναβάθμιση.

11. Εξακολουθούν τα περισσότερα χωριά να μην έχουν δημόσιο σύστημα αποχέτευσης και να εξυπηρετούνται το 2023 με βόθρους και πρωτόγονα ιδιωτικά συστήματα αποχέτευσης.

12. Το φεστιβάλ φολκορικών χορών έχει πιάσει πάτο.

13. Το νέο φαραωνικό έργο της παραλίας που ντύθηκε με πλάκες ακριβώς στο μάτι της Ανατολής με τον ήλιο να καίει 8ωρο και να ανάβει την είσοδο της πόλης είναι ανάρμοστο διότι έχει πρόβλεψη για ελάχιστο πράσινο (την ώρα που η πόλη το έχει τρομερή ανάγκη),Έχει κατασκευασθεί πλακόστρωτος δρόμος για να περνάνε λεωφορεία και αυτοκίνητα μπροστά από τα μεγάλα ξενοδοχεία (ένα περιττό έξοδο αφού δεν θα είναι πεζόδρομος) και γενικά δεν προσφέρει αισθητική η πρακτική αναβάθμιση στο μάτι του νησιού. Το γεγονός δε ότι έχει καθυστερήσει με αποτέλεσμα να προκαλέσει κυκλοφοριακό χάος το καλοκαίρι του τουρισμού, ήταν το μεγαλύτερο φάουλ της δημοτικής αρχής.

14. Το παλιό νοσοκομείο αντί να γκρεμισθεί για να γίνει το άλσος του Ανθώνα, εξακολουθεί ως ερείπιο να εξυπηρετεί προς το παρόν το Γηροκομείο, που αργεί πολύ να ολοκληρωθεί.

15. Οι δύσκολες διαβάσεις του Νεκροταφείου κλπ δεν έχουν αντιμετωπισθεί ούτε έχουν αποκατασταθεί τα ανθρωποκτόνα σημεία τους.

Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα πολλά αλλά πραγματικά δεν έχει νόημα. Ο Δήμος της Λευκάδας τη νέα εποχή του μαζικού τουρισμού χρειάζεται άμεσα λύσεις στα μεγάλα και πάγια προβλήματα, λύσεις που μπορούν να δοθούν μόνο από τους γνώστες.

Εν τέλει ο Δήμος δεν είναι φρουφρού και αρώματα. Είναι η σπουδαιότερη υπόθεση του νησιού μας!

Η Δυστυχία, Η Ευτυχία, ο Αποχωρισμός!

 

Η Δυστυχία, Η Ευτυχία, ο Αποχωρισμός!

Κάθομαι στο γραφείο μου , το δωμάτιο όπου εσύ έζησες τις τελευταίες ημέρες της δύσκολης αρρώστιας σου και συλλογίζομαι πως πέρασαν κιόλας 19 χρόνια από τότε που πέταξες στον ουρανό σαν πεταλούδα.

Χθές είχαμε τη συγκέντρωση της οικογένειας, με την ευκαιρία των 90 χρόνων του θείου Αλέκου, βρεθήκαμε 50 κλώνοι της οικογένειας του παππού μας του παπα-Κώστα, εγγόνια, δισέγγονα, τρισέγγονα και τετρασέγγονα αν μπορείς να το φανταστείς. Ναι, βρεθήκαμε και σε θυμηθήκαμε γιατί εσύ άνοιξες το χορό της φυγής από τα 23 εγγόνια.

Πρώτη και καλύτερη μας εγκατέλειψες και μετά ακολούθησε ο Κωτσοπάτσος της Παρασκευής, η Ντίνα του Μήτσου και η Λίτσα του παπα-Νίκου. Τους τράβηξες μαζί σου για να φτιάξεις τη δική σου παρέα εκεί στη γειτονιά του ουρανού.

Αγαπημένη μου σήμερα δεν θα σου μιλήσω για την μεγάλη περιπέτεια της ασθένειάς σου που σε καθήλωσε στο κρεβάτι του πόνου  βυθίζοντάς μας σε μια αδήριτη λύπη. Μια λύπη που δεν ξεπεράσαμε ποτέ καθώς η απουσία σου γιγαντώνεται κάθε φορά που σμίγουμε εμείς τα ξαδέρφια της οικογένειας Κακαβούλη. Μια λύπη που μας κρατεί αιχμάλωτους στο άρμα της, δεμένους για πάντα στις αναμνήσεις της κοινής ζωής μας.

Όταν η μαμά μας είπε ότι περίμενε παιδάκι εγώ ήμουν τριών χρονών. Και το θυμάμαι σαν τώρα γιατί καθώς με έντυνε για την εκκλησία της Κυριακής, μου εξήγησε πως έπρεπε να δέσω μόνη τα παπουτσάκια μου γιατί εκείνη κουβαλούσε ένα παιδάκι στην κοιλιά της και δεν έπρεπε να σκύψει και να διαταραχθεί.

Τι; Ένα παιδάκι; Σαν εμένα και τον Αποστόλη; Έχοντας πλήρη συνείδηση της θέσης μου (είχα εκτοπίσει τον Αποστόλη με τα σκέρτσα μου και τα ποιήματά μου) και μόλις τα είχα καταφέρει, τώρα ερχόταν ένα άγνωστο παιδί να μας ανατρέψει την ισορροπία. Τότε δεν γνώριζα αυτές τις έννοιες, αλλά μέσα μου γκρεμίστηκε ένας κόσμος καθώς περιμέναμε με άγνωστες συνέπειες ένα άγνωστο παιδάκι.

Και ήρθες, μάλιστα γεννήθηκες στο νοσοκομείο της Λευκάδας και με έφεραν να σε δώ. Ήσουν ένα κατάλευκο μωράκι σφιχτοδεμένο σε πάνες που είχα ρόζ απόληξη στην άκρη τους γιατί ήσουν κοριτσάκι. Ζήλεψα παράφορα, ήταν κι αυτές οι γειτόνισσες που μου έλεγαν ότι θα μου έπαιρνες την προίκα. Και το θυμάμαι λες και είναι τώρα (τρισήμισυ χρονών ήμουν) ανέβηκα με το παλτό μου στο δωμάτιο με το γοίκο και φύλαγα τα προικιά μου. Τα φύλαγα με πάθος αρνούμενη να βγάλω το παλτό μου, αρνούμενη να πάω στο κρεβάτι μου για ύπνο.

Ανασταστώθηκα, ένιωσα πως έπρεπε να περιφρουρήσω τα υπάρχοντά μου. Κι όταν σε έφεραν στο σπίτι ζήλευα κάθε στιγμή που η μαμά σε τάιζε με το μπιμπερό αναμειγνύοντας με νερό το κουτάκι «Ζαχαρούχο Γάλα Βλάχας».

Τότε είχαμε ένα μεγάλο υπνοδωμάτιο εσύ κοιμόσουν στην κούνια, οι γονείς στη διπλή κουκέτα κι εγώ σε ένα παιδικό κρεβατάκι στην άκρη. Με ξυπνούσες με κλάματα τις νύχτες και η μαμά σου τραγουδούσε γλυκά. Κι εγώ έκλεινα τα αυτάκια μου να μην ακούω το κλάμα σου που σκεπαζόταν από τα γλυκόλογα της μαμάς.

Έτσι ανακάλυψα τη δυστυχία. Ήμουν τρισήμισυ χρονών δυστυχισμένη κι όλο έκλαιγα αποζητώντας λίγα ψίχουλα προσοχής. Και παρότι η πρωτοξαδέρφη του μπαμπά, η Μαρίνα, με είχε σαν πριγκήπισσα, και παρότι η μπαμπάς καμάρωνε για μένα, εσύ είχες γίνει ο πόνος και η αγωνία μου καθώς ένιωθα πως θα σάρωνες την αγάπη της μαμάς, όση είχε απομείνει από τον μοναχογιό της τον Αποστόλη.

Και θυμάμαι που έκλαιγα σπαρακτικά μια μέρα εκφράζοντας τη δυστυχία μου και ήρθε η θειά Δήμητρα, δασκάλα βλέπεις, και με ρώτησε τί είχα. Και της είπα ότι ήθελα να είμαι δεμένη με πάνες όπως η αδελφή μου διότι πίστευα μάλλον πως οι πάνες έκαναν την μαμά να κρατάει αγκαλιά συνεχώς το μωρό μας.

Μεγαλώσαμε και όντως εσύ σάρωσες την τελευταία αγάπη της μαμάς. Έγινες η φεγγαρολουσμένη της, είχες και το όνομα του πατέρα της παπα Κώστα, της μητέρας της Κωνσταντίνας και της πατρικής γιαγιάς μας, Κωσταντίας. Και όλα σου τα συγχωρούσε και σε κανάκευε και σε έπαιρνε αγκαλιά μπροστά μου επιδεικτικότατα, διότι ήσουν λεπτοδίνικη, ανάφαγη και αδύναμη.

Εσύ με ακολουθούσες, ήθελες να είμαστε ίδιες, να έχουμε τις ίδιες φίλες (τις δικές μου δηλαδή) και η μαμά σου έφτιαχνε τα μαλλιά και σου έδενε μια άσπρη κορδέλα μεγαλύτερη από το κεφαλάκι σου για να μοιάζεις με μένα. Και η μαμά μας έραβε τα ίδια ακριβώς φορέματα στην υψηλής ραπτικής μοδίστρα μας Τσία γιατί εσύ έτσι ήθελες και απαιτούσες.

Και όταν γίναμε έφηβες είπα στη μαμά πως δεν θέλω να φοράμε τα ίδια ρούχα και τα ίδια παπούτσια. Και εσύ έβαλες τα κλάματα γιατί δεν καταλάβαινες πώς δεν ήθελα να είμαστε ίδιες. Δεν ήθελα να είσαι το ακολουθίκι μου όπως σε αποκαλούσα. Κι όταν είδα ένα κοριτσάκι στη Βασιλική όπου έκανα διακοπές μου με ένα τεράστιο φιόγκο από μακριά νόμιζα πως είχες έρθει κι εκεί να μου χαλάσεις τη μοναδικότητα της σχέσης μου με τη θειά Φροσύνη, αδελφή της μαμάς και την κόρη της Γώγω. Και με έπιασε ο θυμός αλλά τελικά δεν ήσουν εσύ κι έτσι ησύχασα.

Μεγαλώσαμε, γίναμε γυναίκες, ζήσαμε πολλά χρόνια σαν φοιτήτριες στο ίδιο διαμέρισμα. Τότε άρχισες να αποκτάς τη δική σου ταυτότητα, να γίνεσαι ο εαυτός σου. Και όταν έφυγα για Καναδά, εσύ λύγισες. Ωστόσο, κι απο μακριά έγινες μέρος της ζωής μας και δεθήκαμε ακόμη περισσότερο. Η αγάπη σου έγινε ο Αλέξανδρος που τον κανάκευες τα καλοκαίρια στη Λευκάδα και τα Χριστούγεννα στο Μόντρεαλ.

Μικρή μου Πεταλούδα, σε συγχωρώ που μου έκλεψες τη μαμά και δεν περίσσεψε στην καρδιά της τίποτε για μένα, ιδιαίτερα αφότου έφυγες βιαστικά και απρόσμενα για το μεγάλο, αγύριστο ταξίδι. Η μαμά έγινε ένα βουβό και γοερό κλάμα για σένα. Η ζωή της μετατράπηκε σε ένα απέραντο πένθος, σαν μια λάσπη όπου βούλιαζε η ίδια βυθίζοντας κι εμένα όλο και περισσότερο κάθε μέρα.

Σε συγχωρώ που υπήρξες η δυστυχία μου στα τρισήμισυ χρόνια μου, η ευτυχία στη νιότη μου και η απελπισία μου μετά τον αποχωρισμό μας. Του χρόνου θα κλείσουν 20 χρόνια από την αναχώρησή σου και θα σου κάνουμε ένα μεγάλο πάρτυ για να γιορτάσουμε την όμορφη ζωή σου!

Καλή σου νύχτα όπου κι αν είσαι! Να μας θυμάσαι και να μας αγαπάς!

Η αδελφή σου

Ιουστίνη