Η Δυστυχία, Η Ευτυχία, ο Αποχωρισμός!

 

Η Δυστυχία, Η Ευτυχία, ο Αποχωρισμός!

Κάθομαι στο γραφείο μου , το δωμάτιο όπου εσύ έζησες τις τελευταίες ημέρες της δύσκολης αρρώστιας σου και συλλογίζομαι πως πέρασαν κιόλας 19 χρόνια από τότε που πέταξες στον ουρανό σαν πεταλούδα.

Χθές είχαμε τη συγκέντρωση της οικογένειας, με την ευκαιρία των 90 χρόνων του θείου Αλέκου, βρεθήκαμε 50 κλώνοι της οικογένειας του παππού μας του παπα-Κώστα, εγγόνια, δισέγγονα, τρισέγγονα και τετρασέγγονα αν μπορείς να το φανταστείς. Ναι, βρεθήκαμε και σε θυμηθήκαμε γιατί εσύ άνοιξες το χορό της φυγής από τα 23 εγγόνια.

Πρώτη και καλύτερη μας εγκατέλειψες και μετά ακολούθησε ο Κωτσοπάτσος της Παρασκευής, η Ντίνα του Μήτσου και η Λίτσα του παπα-Νίκου. Τους τράβηξες μαζί σου για να φτιάξεις τη δική σου παρέα εκεί στη γειτονιά του ουρανού.

Αγαπημένη μου σήμερα δεν θα σου μιλήσω για την μεγάλη περιπέτεια της ασθένειάς σου που σε καθήλωσε στο κρεβάτι του πόνου  βυθίζοντάς μας σε μια αδήριτη λύπη. Μια λύπη που δεν ξεπεράσαμε ποτέ καθώς η απουσία σου γιγαντώνεται κάθε φορά που σμίγουμε εμείς τα ξαδέρφια της οικογένειας Κακαβούλη. Μια λύπη που μας κρατεί αιχμάλωτους στο άρμα της, δεμένους για πάντα στις αναμνήσεις της κοινής ζωής μας.

Όταν η μαμά μας είπε ότι περίμενε παιδάκι εγώ ήμουν τριών χρονών. Και το θυμάμαι σαν τώρα γιατί καθώς με έντυνε για την εκκλησία της Κυριακής, μου εξήγησε πως έπρεπε να δέσω μόνη τα παπουτσάκια μου γιατί εκείνη κουβαλούσε ένα παιδάκι στην κοιλιά της και δεν έπρεπε να σκύψει και να διαταραχθεί.

Τι; Ένα παιδάκι; Σαν εμένα και τον Αποστόλη; Έχοντας πλήρη συνείδηση της θέσης μου (είχα εκτοπίσει τον Αποστόλη με τα σκέρτσα μου και τα ποιήματά μου) και μόλις τα είχα καταφέρει, τώρα ερχόταν ένα άγνωστο παιδί να μας ανατρέψει την ισορροπία. Τότε δεν γνώριζα αυτές τις έννοιες, αλλά μέσα μου γκρεμίστηκε ένας κόσμος καθώς περιμέναμε με άγνωστες συνέπειες ένα άγνωστο παιδάκι.

Και ήρθες, μάλιστα γεννήθηκες στο νοσοκομείο της Λευκάδας και με έφεραν να σε δώ. Ήσουν ένα κατάλευκο μωράκι σφιχτοδεμένο σε πάνες που είχα ρόζ απόληξη στην άκρη τους γιατί ήσουν κοριτσάκι. Ζήλεψα παράφορα, ήταν κι αυτές οι γειτόνισσες που μου έλεγαν ότι θα μου έπαιρνες την προίκα. Και το θυμάμαι λες και είναι τώρα (τρισήμισυ χρονών ήμουν) ανέβηκα με το παλτό μου στο δωμάτιο με το γοίκο και φύλαγα τα προικιά μου. Τα φύλαγα με πάθος αρνούμενη να βγάλω το παλτό μου, αρνούμενη να πάω στο κρεβάτι μου για ύπνο.

Ανασταστώθηκα, ένιωσα πως έπρεπε να περιφρουρήσω τα υπάρχοντά μου. Κι όταν σε έφεραν στο σπίτι ζήλευα κάθε στιγμή που η μαμά σε τάιζε με το μπιμπερό αναμειγνύοντας με νερό το κουτάκι «Ζαχαρούχο Γάλα Βλάχας».

Τότε είχαμε ένα μεγάλο υπνοδωμάτιο εσύ κοιμόσουν στην κούνια, οι γονείς στη διπλή κουκέτα κι εγώ σε ένα παιδικό κρεβατάκι στην άκρη. Με ξυπνούσες με κλάματα τις νύχτες και η μαμά σου τραγουδούσε γλυκά. Κι εγώ έκλεινα τα αυτάκια μου να μην ακούω το κλάμα σου που σκεπαζόταν από τα γλυκόλογα της μαμάς.

Έτσι ανακάλυψα τη δυστυχία. Ήμουν τρισήμισυ χρονών δυστυχισμένη κι όλο έκλαιγα αποζητώντας λίγα ψίχουλα προσοχής. Και παρότι η πρωτοξαδέρφη του μπαμπά, η Μαρίνα, με είχε σαν πριγκήπισσα, και παρότι η μπαμπάς καμάρωνε για μένα, εσύ είχες γίνει ο πόνος και η αγωνία μου καθώς ένιωθα πως θα σάρωνες την αγάπη της μαμάς, όση είχε απομείνει από τον μοναχογιό της τον Αποστόλη.

Και θυμάμαι που έκλαιγα σπαρακτικά μια μέρα εκφράζοντας τη δυστυχία μου και ήρθε η θειά Δήμητρα, δασκάλα βλέπεις, και με ρώτησε τί είχα. Και της είπα ότι ήθελα να είμαι δεμένη με πάνες όπως η αδελφή μου διότι πίστευα μάλλον πως οι πάνες έκαναν την μαμά να κρατάει αγκαλιά συνεχώς το μωρό μας.

Μεγαλώσαμε και όντως εσύ σάρωσες την τελευταία αγάπη της μαμάς. Έγινες η φεγγαρολουσμένη της, είχες και το όνομα του πατέρα της παπα Κώστα, της μητέρας της Κωνσταντίνας και της πατρικής γιαγιάς μας, Κωσταντίας. Και όλα σου τα συγχωρούσε και σε κανάκευε και σε έπαιρνε αγκαλιά μπροστά μου επιδεικτικότατα, διότι ήσουν λεπτοδίνικη, ανάφαγη και αδύναμη.

Εσύ με ακολουθούσες, ήθελες να είμαστε ίδιες, να έχουμε τις ίδιες φίλες (τις δικές μου δηλαδή) και η μαμά σου έφτιαχνε τα μαλλιά και σου έδενε μια άσπρη κορδέλα μεγαλύτερη από το κεφαλάκι σου για να μοιάζεις με μένα. Και η μαμά μας έραβε τα ίδια ακριβώς φορέματα στην υψηλής ραπτικής μοδίστρα μας Τσία γιατί εσύ έτσι ήθελες και απαιτούσες.

Και όταν γίναμε έφηβες είπα στη μαμά πως δεν θέλω να φοράμε τα ίδια ρούχα και τα ίδια παπούτσια. Και εσύ έβαλες τα κλάματα γιατί δεν καταλάβαινες πώς δεν ήθελα να είμαστε ίδιες. Δεν ήθελα να είσαι το ακολουθίκι μου όπως σε αποκαλούσα. Κι όταν είδα ένα κοριτσάκι στη Βασιλική όπου έκανα διακοπές μου με ένα τεράστιο φιόγκο από μακριά νόμιζα πως είχες έρθει κι εκεί να μου χαλάσεις τη μοναδικότητα της σχέσης μου με τη θειά Φροσύνη, αδελφή της μαμάς και την κόρη της Γώγω. Και με έπιασε ο θυμός αλλά τελικά δεν ήσουν εσύ κι έτσι ησύχασα.

Μεγαλώσαμε, γίναμε γυναίκες, ζήσαμε πολλά χρόνια σαν φοιτήτριες στο ίδιο διαμέρισμα. Τότε άρχισες να αποκτάς τη δική σου ταυτότητα, να γίνεσαι ο εαυτός σου. Και όταν έφυγα για Καναδά, εσύ λύγισες. Ωστόσο, κι απο μακριά έγινες μέρος της ζωής μας και δεθήκαμε ακόμη περισσότερο. Η αγάπη σου έγινε ο Αλέξανδρος που τον κανάκευες τα καλοκαίρια στη Λευκάδα και τα Χριστούγεννα στο Μόντρεαλ.

Μικρή μου Πεταλούδα, σε συγχωρώ που μου έκλεψες τη μαμά και δεν περίσσεψε στην καρδιά της τίποτε για μένα, ιδιαίτερα αφότου έφυγες βιαστικά και απρόσμενα για το μεγάλο, αγύριστο ταξίδι. Η μαμά έγινε ένα βουβό και γοερό κλάμα για σένα. Η ζωή της μετατράπηκε σε ένα απέραντο πένθος, σαν μια λάσπη όπου βούλιαζε η ίδια βυθίζοντας κι εμένα όλο και περισσότερο κάθε μέρα.

Σε συγχωρώ που υπήρξες η δυστυχία μου στα τρισήμισυ χρόνια μου, η ευτυχία στη νιότη μου και η απελπισία μου μετά τον αποχωρισμό μας. Του χρόνου θα κλείσουν 20 χρόνια από την αναχώρησή σου και θα σου κάνουμε ένα μεγάλο πάρτυ για να γιορτάσουμε την όμορφη ζωή σου!

Καλή σου νύχτα όπου κι αν είσαι! Να μας θυμάσαι και να μας αγαπάς!

Η αδελφή σου

Ιουστίνη

Τραγουδώντας στη βροχή...

 

Τραγουδώντας στη Βροχή...

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Ξύπνησα με μπουμπουνητά σήμερα, ο ουρανός ήταν βαρύς και έτοιμος να ξεσπάσει. Γρήγορα μια άγρια βροχή πλημμύρισε το σοκκάκι της Λευκάδας. Μια βροχή που κατέκλυσε το νού μου με υπέροχες παιδικές μνήμες.

Γύρω στα τέλη του Αυγούστου πάντα στη Λευκάδα η βροχή έκανε την προειδοποιητική της εμφάνιση για τα πρωτοβρόχια, διότι εκείνα τα χρόνια τα πρωτοβρόχια ερχόνταν το Σεπτέμβριο άγρια, δυνατά και αδάμαστα.

Η βροχή του Αυγούστου είχε ιδιαίτερη σημασία γιά μένα, καθώς ονειρευόμουν να κυκλοφορήσω την καινούρια παιδική μου ομπρέλα που είχε μείνει στην αποθήκη για ένα τρίμηνο και βάλε. Η ομπρέλα μου ήταν συνήθως σε καρό χρώμα και αργότερα ήταν διάφανη πλαστική με φραουλίτσες και κεράσια σκορπισμένα στην επιφάνειά της. Οι παιδικές ομπρέλες των κοριτσιών ήταν πάντοτε στην γκαρνταρόμπα από τον καιρό που θυμάμαι εαυτήν.

Τότε έκλεβα κυριολεκτικά τον πατερούλη και τον ανάγκαζα να βγούμε στην αγορά να περπατάμε χωρίς σκοπό πάνω κάτω με τις ομπρέλες μας. Εκείνος με τη μαύρη μεγάλη ομπρέλα του κι εγώ λιλιπούτεια δίπλα του με την καρό κοριτσίστικη ομπρέλα μου. Και ανεβοκατεβαίναμε το παζάρι μόνοι μας χωρίς λόγο, πάνω κάτω λες και η βροχή ήταν ένα παιχνίδι όπου συμμετείχαν συνωμοτικά οι ομπρέλες μας κι εμείς χανόμασταν στους ήχους του νερού που έπεφτε αλύπητα πάνω στους τσίγκους κάνοντας την πόλη να ουρλιάζει σα να δεχόταν ράπισμα.

Εκείνος χωρίς να διστάζει ανεβοκατέβαινε την αγορά μαζί μου , την αγορά όπου κανείς δεν κυκλοφορούσε εκτός από εμάς τους δυό. Βρεχόταν το μακρύ του ράσο και τα δικά μου πέδιλα έμπαζαν νερά. Και πλατσουρίζαμε έτσι άσκοπα γιατί εγώ ήθελα να κρατάω την καινούρια μου ομπρέλα προκαλώντας τη βροχή να γλυστράει πάνω στην χρωματιστή της επιφάνεια προστατεύοντας το πρόσωπο και το σώμα μου. Η σχέση μου με την ομπρέλα ήταν σχεδόν ηδονική εκείνα τα παιδικά χρόνια του Αυγούστου.

Ο πατερούλης με ρωτούσε γιατί μου άρεσε η βροχή. Και του απαντούσα γιατί μπορούσαμε να περπατάμε οι δυό μας με τις ομπρέλες μας και να μη μιλάμε μόνο να ακούμε τους ήχους του βρόχινου νερού που σφάδαζε πέφτοντας στο δρόμο. Ο αδελφός μου καταριόταν τη βροχή γιατί του χάλαγε το απογευματινό ποδόσφαιρο στη γειτονιά και η αδελφή μου φοβόταν τη βροχή καθώς ήταν καμωμένη από ζάχαρη.

Λίγο αργότερα άρχιζαν τα αληθινά πρωτοβρόχια. Ερχόνταν στα τέλη Σεπτέμβρη απροειδοποίητα και έμεναν μαζί μας καμιά δεκαριά μέρες. Εμείς ήμασταν ήδη στο σχολείο και περνούσαμε το διάλειμμα μέσα στους διαδρόμους κάνοντας ζαβολιές. Τελειώνοντας την ημέρα, ο πατερούλης ερχόνταν και μας περίμενε με τα αδιάβροχά μας για να μας προστατεύσει από τη βροχή. Πηγαίναμε στο σπίτι ντυμένοι στα καρό μας αδιάβροχα και έχοντας τυλίξει τις υπάρξεις μας κάτω από τη μεγάλη ομπρέλα του πατερούλη.

Εκείνα τα χρόνια λίγα παιδιά είχαν το προνόμιο να ζούν τη βροχή σαν ένα χαρούμενο γεγονός. Λίγα παιδιά τα περίμεναν οι γονείς τους με τα αδιάβροχα και τις ομπρέλες και εγώ ένιωθα μια τεράστια υπερηφάνεια γιατί αντιλαμβανόμουν από νεαρότατη ηλικία την ιδιαίτερη θέση που είχαμε ως παιδιά στην καρδιά των γονιών μας. Ήμασταν το κέντρο του σύμπαντος κόσμου τους και αυτό το αισθανόμασταν βαθειά μέσα μας και το απολαμβάναμε σε διάφορες μορφές της ζωής, μα ιδιαίτερα όταν ερχόνταν η βροχή.

Μετά ξανακάθιζε ο ήλιος στην πόλη και όλα ξεχνιόνταν σα να μην είχε περάσει η υγρή επέλαση της βροχής. Ωσπου έφτανε ο Νοέμβρης και τότε άρχιζαν οι αργές βροχές των 40 ημερών. Και ο πατερούλης ξυπνούσε από τις 4 τα χαράματα να πάει στα Σαραντάρια κι εγώ άκουγα τα αστραπόβροντα και φοβόμουν. Τότε τη μισούσα τη βροχή γιατί δεν έλεγε να φύγει από την πόλη και ο πατερούλης επέστρεφε από την εκκλησία πάντα βρεγμένος και άλλαζε αμέσως ρούχα και ξάπλωνε να κοιμηθεί για να αναπληρώσει τον ύπνο του όρθρου.

Τότε η βροχή γινόταν εφιάλτης γιατί τα πόδια μας ήταν διαρκώς μουσκεμένα έστω και μέσα στις δερμάτινες μπότες. Τότε δεν μου έκανε κέφι να κρατώ την ομπρέλα μου και το αδιάβροχο μου φαινόταν αδύναμο να συγκρατήσει την ανελέητη συνεχή επιθετική υδάτινη επέλαση. Άλλωστε όλοι κυκλοφορούσαν με ομπρέλες στην αγορά γιατί το καλούσαν οι συνθήκες. Τότε προσευχόμουν να έρθει πάλι ο ήλιος να πάμε καμιά σχολική εκδρομή!

 

 

Μαρία, Μαρία, Μαρία!

 

Μαρία, Μαρία, Μαρία!

Της Παναγιάς είναι η μεγαλύτερη θρησκευτική γιορτή του χρόνου μετά το Πάσχα στην πατρίδα μας. Γιορτάζει η μισή Ελλάδα που έχει το όνομα της Παναγιάς και τα απότοκά του.Κι όμως αυτή είναι ημέρα πένθους καθώς η εκκλησία μας μνημονεύει την Κοίμηση της Θεοτόκου.

Στη ζωή μας το Δεκαπενταύγουστο έπαιζε το σπουδαιότερο ρόλο μετά τη γιορτή του πατέρα στις 6 Δεκεμβρίου, λες και οι γονείς μοίρασαν τις γιορτές στα δύο , ο πατέρας χειμώνα και η μάνα στην καρδιά του καλοκαιριού.

Μαρία, πρεσβυτέρα Μαρία, Μαριγούλα, γιόρταζε η μανούλα και ατραποβολούσε το σπίτι από καθαριότητα, από καλοκαίρι και από λουλούδια που της έφερνε ο πατέρας για να την γιορτάσει. Κι εκείνη ανάμεσα στα καθήκοντά της ως πρεσβυτέρας με τις καθημερινές παρουσίες της στις παρακλήσεις, τον εσπερινό και την εορταστική λειτουργία, εύρισκε χρόνο να προετοιμάσει τα μεγάλα γιορτινά τραπέζια της.

Ναι ανήμερα της Παναγιάς στρωνόταν το μεγάλο επίσημο τραπέζι για τη γιορτή της και συνέρρεαν συγγενείς και φίλοι να συμμετάσχουν στη χαρά της οικογένειας, που γιόρταζε τη μητέρα, τη μάνα, την παπαδιά, την γενναιόδωρη γυναίκα που μοίραζε απλόχερα την αγάπη της σε όλους.

Η μαμά ντρεπόταν που έκανε αυτή τη μεγάλη γιορτή προς τιμήν του ονόματός της αλλά ήθελε να χωρέσει όλους τους παραθεριστές στο μεγάλο τραπέζι της ανοιχτοσύνης της. Κι έφτιαχνε διάφορα εδέσματα, δοκίμαζε νέες συνταγές για τα πρώτα αλλά πάντα το κύριο πιάτο της ήταν κοκκινιστικό κρέας με μακαρονάδα. Μοσχοβολούσε η γειτονιά από το μοσχοκάρυδο , γαρύφαλλο και κανέλλα που έβαζε στην πλούσια σάλτσα της , ενώ το βούτυρο έπαιρνε τους ουρανούς καθώς έκαιγε τα μεγάλα μακαρόνια της συνταγής της. Η μαμά χρησιμοποιούσε τα μακαρόνια του παστίτσιου για να τρυπώνει η σάλτσα ανάμεσά σους και να γίνονται τόσο νόστιμα που ήθελες να είχες ένα τεράστιο στομάχι για να τα χωρέσεις.

Η μαμά σερβίριζε τις μακαρονάδες στην κουζίνα της σκουπίζοντας προσεκτικά τα πιάτα από τις σάλτσες κι εγώ με την Κωσνταντίνα σερβίραμε τους πάνω από είκοσι καλεσμένους μας φορώντας τα καλά φουστάνια μας. ¨Ημασταν ευτυχισμένες που μπορούσαμε να βοηθήσουμε σε εκείνο το καλοκαιρινό τραπέζι της ξενοιασιάς και της απρόσκοπτης ευτυχίας.

Κι αφού τρώγαμε υψώνοντας τα ποτήρια στο όνομά της ,εμείς τα κορίτσια μαζεύαμε τα πιάτα και τα στριμώχναμε στο μικρό νεροχύτη της κουζίνας που δεν πίστευες ποτέ πως θα χωρούσε τόση αγάπη και τόσα πιάτα. Ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να βγάλω αυτή την μαθηματική πράξη αλλά έτσι ήταν. Μικρή κουζίνα , μεγάλη αγάπη, τεράστια, μια αγκαλιά για όλους. Και ύστερα έβγαινε το υπέροχο γαλακτομπούρεκό της αυτό που έκανε τη γειτονιά να λιγώνεται με το άρωμά του την προηγούμενη μέρα της παρασκευής του και την ημέρα της γιορτής της.

‘Επειτα ένα καλοκαίρι, εκείνο του 2004,  η  Πεταλούδα αρρώστησε ανεπιστρεπτί και βρεθήκαμε όλοι στην Αθήνα της συμπίεσης να έχουμε ξεχάσει πως γιόρταζε η μανούλα. Εκείνη η πρσβυτέρα προσποιήθηκε πως δεν υπήρχε το Δεπανταύγουστο καθώς ξημεροβραδιαζόταν στο νοσοκομείο όπου η μικρή έκανε χημειοθεραπείες ή μεταγγίσεις.Τα μάτια της είχαν γίνει δεξαμενή δακρύων. Το καταπράσινο βλέμμα της είχε θολώσει από τον αδήρητο πόνο της.

Από τότε η μαμά δεν γιόρταζε ποτέ το όνομά της. Της φαινόταν εφιαλτική αυτή η γιορτή της κι όλο μου έλεγε για τον πόνο της απώλειας του παιδιού της, που ήταν αγιάτρευτος, οξύτατος, διαρκώς παρών. Κι όλο περισσότερο ταυτιζόταν με τη Θεομήτορα που βίωσε τα μαρτύρια και τη σταύρωση του Μονογενούς Υιού της. Η μαμά μου έκλαιγε πιό γοερά την ημέρα της Παναγιάς γιατί ήξερε πως ο πόνος της Πεταλούδας ακύρωνε κάθε στιγμή γιορτής.

Η μανούλα λάτρευε αυτούς τους ειρμούς στην Παράκληση όταν ήταν ευτυχισμένη και γιόρταζε της Παναγιάς:

Έμπλησον, Αγνή, ευφροσύνης την καρδίαν μου, * την σην ακήρατον διδούσα χαράν, * της ευφροσύνης, * η γεννήσασα τον αίτιον.

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Λύτρωσαι ημάς, εκ κινδύνων, Θεοτόκε Αγνή,* η αιωνίαν τεκούσα λύτρωσιν, * και την ειρήνην, * την πάντα νουν υπερέχουσαν.

Δόξα Πατρί…

Λύσον την αχλύν, των πταισμάτων μου, Θεόνυμφε, * τω φωτισμώ της σης λαμπρότητος, * η φως τεκούσα, * το θείον και προαιώνιον.

Και νυν και αεί…

Ίασαι Αγνή, των παθών μου την ασθένειαν, * επισκοπής σου αξιώσασα, * και την υγείαν, * τη πρεσβεία σου παράσχου μοι.

Κι όταν έχασε το παιδί της η μαμά σιγόψελνε άλλους ειρμούς, αυτούς της απελπισίας:

Των παθών μου τον τάραχον, * η τον κυβερνήτην τεκούσα Κύριον, * και τον κλύδωνα κατεύνασον, * των εμών πταισμάτων, Θεονύμφευτε.

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Ευσπλαγχνίας την άβυσσον, * επικαλουμένω της σης παράσχου μοι, * η τον εύσπλαγχνον κυήσασα, * και Σωτήρα πάντων, των υμνούντων σε.

Δόξα Πατρί…

Απολαύοντες, Πάναγνε, * των σων δωρημάτων ευχαριστήριον, * αναμέλπομεν εφύμνιον, * οι γινώσκοντες σε Θεομήτορα.

Και νυν και αεί…

Οι ελπίδα και στήριγμα, * και της σωτηρίας τείχος ακράδαντον, * κεκτημένοι σε, Πανύμνητε,* δυσχερείας πάσης, εκλυτρούμεθα.

Εμείς τη γιορτάζουμε σήμερα τη μαμά, γιατί της άξιζαν οι γιορτές.

 Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

 

Στον Αλαφροϊσκιωτο Κήπο η Αλαφροϊσκιωτη Καρέκλα της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού!

 

Στον Αλαφροϊσκιωτο Κήπο η Αλαφροϊσκιωτη Καρέκλα της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του αλαφροϊσκιωτου ποιητού ακούσαμε  τα όσα αποκρυπτογραφήθηκαν από την τελευταία ποιητική συλλογή της Δρος Βιβής Κοψιδά-Βρεττού.

«Αλαφροϊσκιωτη Καρέκλα» ο αινιγματικός τίτλος του βιβλίου που έχει την υπογραφή των εκδόσεων Βακχικόν.

Τη Δευτέρα το βράδτ λοιπόν με την ολόγιομη σελήνη, όπου οι σκέψεις θεριεύουν, αγριεύουν, επιτίθενται και οπισθοχωρούν... επειδή τέτοια ήταν η βραδιά των ίσκιων και των ξωτικών, ακούσαμε για εκείνη την καρέκλα που δεν βολεύει και δεν βολεύεται...Για εκείνη την καρέκλα που αντιστέκεται και αναρρωτιέται μέσα στις θολές στιγμές των καιρών μας για όσα άναρχα και αναπάντεχα συμβαίνουν γύρω μας.

Ακούσαμε για την εμπνευσμένη ποιήτρια, την πολυτάλαντη λογοτέχνιδα, την πρόεδρο των Φιλολόγων, την πνευματικά αεικίνητη Βιβή Κοψιδά-Βρεττού που γενναιόδωρα χαρίζει στη μικρή πατρίδα μας το αστείρευτο ταλέντο της σε όλες τις μορφές του λόγου:

Δοκίμιο,πεζό, ποίηση, κριτική, έρευνα, λαογραφία, παιδαγωγική είναι οι χώροι που εκείνη ακούραστα ξοδιάζει τις νύχτες της χαρίζοντας σε μας όλους τη δική της βαθειά ματιά των έργων και των λόγων...

Κι ενώ αχνοξημερώνει η δρ. Βιβή Κοψιδά-Βρεττού μετά από ένα παγωτό στο Μποσκέτο τα καλοκαίρια και ένα ζεστό τσάι το χειμώνα,ακόμη κάθεται σκυφτή στα γραπτά της σαν άλλη Πυθία, όπως καθομολογεί. Και πετάγονται τα υπαρξιακά ερωτήματα μέσα της και γίνονται ποίηση... ποίηση αλαφροίσκιωτη, ποίηση «ηλεκτρική, νευρική, αγχώδης, ακατάσταστη»,

Η καρέκλα είναι αλαφροϊσκιωτη γιατί σ΄αυτήν ακούμπησε την ύπαρξή του ένα ολόκερό χειμώνα μετά το ατύχημά του ο άντρας της και συνοδοιπόρος της ζωής της ο Δρ. Σπύρος Βρεττός, ο καθηγητής μας, ο ταλαντούχος, ο μοναδικός αφηγητής της ιστορίας των τόπων και των χρόνων.

Γι αυτό η Αλαφροίσκιωτη Καρέκλα είναι του Σπύρου δικαιωματικά!

Η καρέκλα η χαρά σου, η ευτυχία σου.

Η καρέκλα το δάκρυ σου.

Η καρέκλα το γέλιο σου.

Η καρέκλα η ιστορία σου.

Η καρέκλα η ιστορία τους...

Δικαιωματικά!

Εκπληκτικά ερμήνευσαν ποιήματα της «Αλαφροϊσκιωτης Καρέκλας» ο εξαιρετικός ηθοποιός Δημήτρης Βερύκιος και η πολυτάλαντη Μαίρη Αλεξιάδου.

Πρώτος ομιλητής ήταν         ο δόκτωρ της Φιλολογίας και βιβλιοκριτικός Κοσμάς Κοψάρης, ο οποίος με μαεστρία και σε βάθος ανέλυσε κάθε πτυχή του έργου.Η ενότητα έκλεισε με μουσικό βίντεο  του Λουΐτζι Μποκερίνι  Il tamburo dei soldati.

Δεύτερη ομιλήτρια η φιλόλογος Μιράντα Κουνιάκη-Κορδελλίδου, η οποία έκανε  συγκριτική αναφορά της «Αλαφροϊσκιωτης Καρέκλας» με λογοτεχνικά ευρήματα από το βάθος των αιώνων και τις χώρες του κόσμου. Η ενότητα ολοκληρώθηκε με μουσική του Μποροντίν: Notturno

Η αρχιτέκτονας Έλενα Νίκα,ως εκ του επαγγέλματός της, επικεντρώθηκε στην καρέκλα τονίζοντας με χιούμορ όσα εισέπραξε από την ποίηση της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού και αλαφρύνοντας την ατμόσφαιρα με την προέγγισή της.

Η δρ. Βιβή Κοψιδά –Βρεττού μίλησε εμπνευσμένα εκτός κειμένου για το αδιέξοδο του ποιητή, επικοινωνώντας με το κοινό την ώρα που η κουρασμένη καρέκλα της αποτέλεσε έμπνευση για να γράψει αυτή την ενότητα των ποιημάτων, που ήρθαν σαν χείμαρρος να τη σαρρώσουν... αποτελώντας την συλλογή της «Αλαφροϊσκιωτης Καρέκλας».

Η παρουσίαση ολοκληρώθηκε με μουσική του Arcangelo Corelli  Concerti  Grossi, Op. 6

Ήταν μια βραδυά με ένα αγαπητικό ακροατήριο που έστελνε κύματα αποδοχής και σεβασμού στην πολυσχιδή λογοτέχνιδα, μια βραδυά όπου έλαμψε η ποίηση και η ποιητικότητα κάτω από το διάχυτο φώς της πανσελήνου.

Ένα θερμό χαιρετισμό απηύθυνε ως φίλη εκ μέρους του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας η έφορος εικαστικών Φρόσω Φίλιππα, ενώ παρουσία στην εκδήλωση έδωσαν ο δήμαρχος Λευκάδας Χαράλαμπος Καλός, ο αντιπεριφερειάρχης Ανδρέας Κτενάς, ο πρώην βουλευτής Λευκάδας Ξενοφών Βεργίνης, οι πρώην δήμαρχοι Λευκάδας Πάνος Σκληρός και Κώστας Δρακονταειδής καθώς και ο επίτιμος πρόξενος του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου Ιωάννης Βεργίνης.

 

Διονύσης Ζαβερδινός: Η Λυρικότητα ενός Ζωγράφου!

 

Τελευταία μέρα της έκθεσης  του Διονύση Ζαβερδινού με τίτλο ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ, που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα τέχνης ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΑΜΟΣ βρέθηκα στον πολύτιμο χώρο που φιλοξενεί τα εικαστικά ταλέντα της Λευκάδας. 

Μέσα στο πλήθος του κόσμου που ήρθε να αποχαιρετήσει τον εξαιρετικό ζωγράφο, καθώς το Σάββατο ήταν το κλείσιμο της έκθεσης, κατάφερα να ξεχωρίσω την ποιητικότητα της δουλειάς του. Τα έργα του διαποτισμένα με τα χρώματα της Λευκάδας , εμπνευσμένα από την μουσική, την μυθολογία και τα ερεθίσματα της σύγχρονης ζωής, αποπνέουν μιά αύρα αφηρημένης ζωγραφικής με επίκεντρο όμως το λυρισμό του καλλιτέχνη,

Γλιστρώντας ανάμεσα στους ωραίους θεατές πήρα φωτογραφίες για να αναδείξω αυτά που στα μάτια μου έμοιαζαν με αριστουργήματα του νού, της ψυχής και του καλλιεργημένου ταλέντου. Τα χρώματα, η γεωμετρία, η μουσική κατέλαβαν τις αισθήσεις μου.

Τίτλος της έκθεσης ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ και πραγματικά μέσα από τα έργα του που αποτελούν μια νέα ανότητα, αντιλαμβάνεται κανείς τις εύθραυστες ισορροπίες ανάμεσα στο ταλέντο, τις επιρροές και την εξέλιξη του Διονύση Ζαβερδινού.

 

Ιουστίνη Φραγκούλη

 

Σύντομη Ανάλυση των έργων του:

Λεπτό, εύστοχο και εκφραστικό σχέδιο, με ζωντανή και σίγουρη πινελιά, σεβασμό στη φυσική αλήθεια και καλαισθησία. Τα χρώματα στις υδατογραφίες του είναι διάφανα στοιχείο που βοηθά στη δημιουργία λεπτών αποχρώσεων και επιτυχημένη απόδοση των ατμοσφαιρικών συνθηκών.

Η πόλη, οι εξοχές και τα χωριά της Λευκάδας ήταν τα κύρια θέματα της παραγωγής του. Η ποικιλία της ήρεμης Λευκαδίτικης υπαίθρου με την πλούσια βλάστηση και την υγρασία ζωντανεύει τα χρώματα, ενώ  δίνει την ευκαιρία να διευρύνει σε μεγάλο βαθμό την κλίμακα των πράσινων τόνων και να προχωρήσει σε ατέλειωτους χρωματικούς συνδυασμούς, πότε με τις χρυσοκόκκινες ηλιακές ανταύγειες και πότε με τις μαβιές και αδιόρατες αποχρώσεις της αυγής ή του δειλινού. Οι απεικονίσεις των διαφανειών του νερού της γαλήνιας θάλασσας είναι από τις καλύτερες στιγμές.

Παράλληλα με την κλασική ζωγραφική έχει επιδείξει μεγάλο έργο και στην μοντέρνα τέχνη με την οποία ασχολείται πάνω από 25 χρόνια. Στην γκαλερίRaffaellaSilbernagl έχει εκθέσει ταυτόχρονα με GiovanniGiannini, LucaLischetti, DinodeSimone, GianluigiBellorini.Στην έκθεσηMIART 97 συμμετείχε μαζί με GiorgiodeChirico, VassilijErnilov, MaxErnst, MarcShangal, LucioFontana, CarloCorsiκαι άλλους. Στην MIART 98 έλαβανεπίσης μέρος πολλά και γνωστά ονόματα όπωςSalvadorDali, KounellisJannis.

Η πρόσφατη καλλιτεχνική του παραγωγή που πρόκειται να εκτεθεί στην Λευκάδα στα μέσα Ιουλίου κινείται στα πλαίσια της μοντέρνας αφηρημένης τέχνης και εδράζεται στον πειραματισμό με έντονες χρωματικές συμμετρίες και υπαινικτικά σύμβολα.

Βιογραφικό του Διονύση Ζαβερδινού

Ο Διονύσης Ζαβερδινός γεννήθηκε στο Σπανοχώρι  της  Λευκάδας. Εκανε ελεύθερες σπουδές στη ζωγραφική στο Μόναχο καιμαθήτευσε δίπλα στον γνωστό ιμπρεσιονιστή ζωγράφο Ν. Νικολαίδη στην Αθήνα.  Ζει και εργάζεται στην Λευκάδα  γιατί  όπως ο ίδιος ισχυρίζεται :  «Η ένταση των χρωμάτων σε συνδυασμό με τις εναλλαγές των τοπίων στο νησί μου με οδηγούν στην συγκεκριμένη εικαστική έκφραση των έργων μου».

Εχει κάνει Ατομικές Εκθέσεις σε πολλές πόλεις της Ευρώπης όπως Αθήνα, Μιλάνο, Κόμο, Βαρκελώνη και Βιέννη. Εχει λάβει μέρος 2 φορές (1997& 1998) στην έκθεση ΜΙΑRΤ στο Μιλάνο καθώς και σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Στην Λευκάδα έχει εκθέσει 4 φορές και 7 φορές στην Αθήνα. Κατόπιν παραγγελιών έχει κάνει πολυπρόσωπους ιστορικούς πίνακες που βρίσκονται σε δημόσιους χώρους όπως η Μάχη της Κρήτης, η Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, η Μάχη του Γρίμποβο, το Μνημόσυνο του Οπλίτη στην Σμύρνη, το Τάμα, η Ναυμαχία του Ναυαρίνου, Αποψη της Ακρόπολης,  η Πύλη του Ανδριανού,  το Αστεροσκοπείο και άλλους πολλούς που βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές όπως του Πατέρα, Τσάκου, Γκίνη, Βολικάκη, Διβάνη, Χόντου και άλλων.Επίσης έργα του δημοπρατήθηκαν σε ελληνικά challet των Sotheby’s, Christies’  και Bonham’s στο Λονδίνο, Κύπρο και Αθήνα.