Δυό Θοδώρες σε Μιά Γειτονιά!

 

Δυό Θοδώρες σε Μιά Γειτονιά!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Τις συνάντησα  στη Λευκάδα αυτό το καλοκαίρι και τις δύο σε διαφορετικά σημεία την καθεμία, τις συμμαθήτριές μου τις Θοδώρες που έμεναν στο ίδιο σοκάκι, τρείς δρόμους πάνω από το σπίτι μας. Και οι δυό τους μικροσκοπικές, και οι δυό τους Θοδώρες αλλά ξεχωριστές!

Η μία είναι η Θοδώρα Κοψιδά, με έντονα γαλανά μάτια και ένα χαμόγελο που σε κατακτάει. Έτσι ήταν απο παιδί, γαλανομάτα με καστανά μαλλιά και μιά παιδική αυθάδεια. Είχε αδερφό τον Τάκη που πήγαινε στην ίδια τάξη με τον δικό μου αδερφό , τον Αποστόλη. Νιώθαμε μια οικειότητα καθώς ήμασταν κάπως παιδιά μιας όμοιας προέλευσης.

Η Θοδώρα Κοψιδά έμενε δίπλα από την ξαδέρφη της τη Μαρία και τη θεία της την Τσάντα, αδερφή της μητέρας της και γι αυτό ποτέ δεν την εύρισκες μόνη. Μεγάλωσε με αυτές τις γυναίκες γι αυτό-θαρρώ-πως ωρίμασε πολύ νωρίτερα από την ηλικία της. Πήγαινε τα βράδυα βόλτες στην αγορά μαζί τους, τη θυμάμαι σαν τώρα να κρέμεται απο το μπράτσο της μεγάλης ξαδέρφης της Μαρίας, γεγονός που της επέτρεπε να βολτάρει πάνω-κάτω στο παζάρι. Την ζήλευα γι αυτή της την ελευθερία, δανεική λόγω ξαδερφοσύνης, αλλά ελευθερία.

Δεν ερχόταν ποτέ στη δική μου γειτονιά να παίξει, όπως κι εγώ δεν πήγαινα στη δική της γειτονιά να παίξω, γιατί  οι μαμάδες μας ήθελαν να έχουν τον έλεγχό μας και καλώς έπρατταν, καθώς εκείνους τους καιρούς στη Λευκάδα κυκλοφορούσαν παιδεραστές και μάλιστα πολλοί αποφυλακισμένοι και δαχτυλοδεικτούμενοι παιδεραστές! Ένας από αυτούς μάλιστα πουλούσε γλυκά μήλα έξω από το προαύλειο το σχολείου μας (πώς του επέτρεπε η χωροφυλακή πέσμου;)

Η Θοδώρα ερχόταν σπίτι μας να δανειστεί εγκυκλοπαίδεια όταν χρειαζόταν να γράψουμε εργασία για κάποια προσωπικότητα της εποχής. Στ΄αλήθεια κοιτάζοντας τα τετράδιά μου , διαπιστώνω πόσο διαφορετικοί ήταν οι δικοί μας ήρωες από τους σημερινούς ήρωες!

Η Θοδώρα παντρεύτηκε νωρίς, έκανε μια μοναχοκόρη και σήμερα ζεί στο Καλλιγώνι υπηρετώντας την κόρη και τα εγγόνια της, αλλά ασκώντας ταυτόχρονα και εναλλακτική γεωργία, όπως μου έλεγε όταν την ξαναείδα πρόσφατα στο νησί. Φαίνεται κατασταλαγμένη, δυνατή και καλά μέσα στην ωραία της περιφέρεια ,την οποία η ίδια έχει ορίσει εδώ και χρόνια, αφήνοντας απέξω τον περιβάλλοντα χώρο της.

Λίγο πιό πάνω και απέναντί της έμενε η Θοδώρα Παπαδοπούλου, ένα όμορφο κορίτσι με μακριά μπουκλωτά μαλλιά. ¨Ηταν καστανόξανθη, με μακριά μαλλιά όλο μπούκλες που της τα χτένιζε η υπέροχη και ευγενική μαμά της (έφυγε γιά τους ουρανούς πρόσφατα).

Η Θοδώρα ζούσε σε ένα υπέροχο διόροφο σπίτι με κήπο και μια σκαλιστική σιδερένια πόρτα, που όταν έκλεινε δεν έμπαινε κανείς μέσα. Μου θύμιζε τις πριγκηπέσσες που τις κλείδωναν στους κήπους με φρουρούς γύρω-γύρω μην έρθει κανένα φτωχός και τις αρπάξει...

Στη Θοδώρα σπάνια πήγαινα και μόνο όταν χρειαζόταν να μου δείξει κάποιο μάθημα λόγω ακούσιας απουσίας μου (συνήθως αυτό τον ρόλο τον είχε αναλάβει η Μίνα Βανδώρου) και ένιωθα διαρκώς ένα τράκ απέναντι στη μαμά της και τη γιαγιά της ,που ενώ ήταν καλοδεχούσες κι ευγενικές, δεν με άφησαν ποτέ να μπώ μέσα στο σπίτι. Μόνο στην αυλή έβγαινε η πανέμορφη Θοδώρα, η πριγκηπέσσα Ιζαμπώ, όπως μέσα μου την αποκαλούσα. Είχε μια γλυκειά φωνή κι ένα ήπιο ύφος. Μου φαίνεται πως ποτέ δεν είχε μαλώσει με καμιά συμμαθήτρια στο σχολείο και το παρεάκι της ήταν η γειτονοπούλα της ,η Θοδώρα η Κοψιδά. Μαζί πηγαινοερχόνταν στο σχολείο και φαινόνταν να είναι φιλενάδες εκείνα τα άγουρα χρόνια του Δημοτικού.

Σήμερα η Θοδώρα έχει παντρευτεί το γιό της αγαπημένης μας οικογένειας Καταγή, που ερχόταν πάντα στην εκκλησιά μας όταν ήταν στη Λευκάδα. Ήταν μια βαθειά θρησκευόμενη οικογένεια και οι γονείς μου λάτρευαν τους Καταγήδες. Η Θοδώρα και ο άντρας της ζούν και δραστηριοποιούνται επαγγελματικά  στην πόλη, μένοντας στο πριγκηπικό σπίτι της νιότης της. Εχουν αποκτήσει τρία παιδιά.

Τη Θοδώρα την Παπαδοπούλου τη συνάντησα επίσης αυτό το καλοκαίρι δύο φορές, μία στη γειτονιά μας όπου ανταλλάξαμε στο πόδι πληροφορίες για την εξέλιξη της ζωής μας (είχα να την συναντήσω είκοσι χρόνια) και στη συνάντηση των Συμμαθητριών στην Όαση όπου καθόμασταν μακριά κι έτσι δεν μιλήσαμε παρά μόνον χαιρετηθήκαμε.

Οι Θοδώρες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στα παιδικά μου χρόνια, διότι μαζί με τη Νίνα Θερμού έμεναν λίγα στενά πιό πέρα και τις ένιωθα και τις τρείς οικείες κι αγαπημένες, παρότι δεν εξελίχθηκε ποτέ η σχέση μας σε φιλία.

Καληνύχτα Θοδώρες, τόσο πανέμορφες και τόσο διαφορετικές μεταξύ σας!

 

 

 

 

 

Εσύ γιατί έφυγες νωρίς;

 

”Ο Κωστάγγελος, ο μεγαλύτερος της φαμίλιας είχε ήδη αποδημήσει στην Αθήνα. Αφού ξεκαθάρισε με τον εαυτό του και με τους γονείς του πως δεν ήταν για γράμματα, πήρε των ομματιών του για τη μεγάλη πολιτεία πλάθοντας όνειρα να γυρίσει πίσω μια μέρα πετυχημένος επιχειρηματίας. Είχε πιάσει δουλειά σε σουβλατζίδικο και καπνιζόταν το παιδί τις νύχτες για το μεροκάματο. Ομως, δεν παραπονιόταν ούτε ζητούσε απ’ την οικογένεια βοήθεια. Είχε αναδειχθεί σε βιοπαλαιστή που γνώριζε το παραμύθι της αυστοσυντήρησης και τις ευθύνες που του αναλογούσαν. Η μάννα του δεν έβγαζε πέρα τον καημό πως ο πρωτότοκός της είχε φύγει για τα ξένα. Τον αποζητούσε βουβά τις νύχτες όταν καθόταν συλλογισμένη μπροστά στο τζάκι. Αλλά δεν έλεγε τίποτε για να μη προκαλεί άσκοπες συζητήσεις. Μόνο προσευχόταν σιωπηλά να τον έχει καλά ο Θεός τον αγαπημένο της.

 Κι ύστερα όταν ο Κωστάγγελος τηλεφωνούσε κάθε εβδομάδα, έτρεχαν όλοι στη μαύρη τηλεφωνική συσκευή Siemens να τον ακούσουν. Ηταν ένα μικρό πανηγύρι για το σπίτι. Και ονειρεύονταν να πάνε μια μέρα στην Αθήνα κι αυτά, να κλείσουν τους λογαριασμούς τους με το χωριό και το πατρικό χώμα. “

 Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο «ΠΕΤΑΕΙ,ΠΕΤΑΕΙ ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ», που το έγραψα το 2003 βασισμένο στα απομνημονεύματα του μακαριστού παππού μου παπα-Κώστα Κακαβούλη.

 Ο πρωταγωνιστής σε αυτές τις δύο παραγράφους, ο επονομαζόμενος για τη μυθοπλασία Κωστάγγελος,  ήταν ο πρώτος μου εξάδελφος Κώστας Κακαβούλης του Μήτσου ή Κωτσομήτσος, ο οποίος έφυγε Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2024 δίχως να προλάβει να μας αποχαιρετήσει εμάς τα ξαδέρφια του που μεγαλώσαμε μαζί οργώνοντας τις αυλές του Μπαγανάτου στο χωριό Σύβρος όπου είχε ξεμείνει μόνο η δική του οικογένεια.

 Έτσι θρηνήσαμε  τον πρόωρο χαμό του Κώστα Κακαβούλη, του μεγαλύτερου γιού του θείου Μήτσου. Ο θείος Μήτσος ήταν το μόνο από τα 8 ορφανα απο μητέρα παιδιά του μακαριστού παπα-Κώστα Κακαβούλη, ο οποίος έμεινε στο Σύβρο υπηρετώντας την πατρική γή. Ήταν το καμάρι του παππού μας και μάς μάζευε όλα τα παιδιά και τα εγγόνια στην μεγάλη και χαρούμενη αυλή του Μπαγανάτου , όπου γιορτάζαμε το γενέθλιον της Παναγίας στις 8 Σεπτέμβρίου στο παραδοσιακό πανηγύρι του Σύβρου.

 Ο Κωτσομήτσος μας μαζί με τα τρία αδέλφια του , τη Ντίνα (μας έφυγε κι εκείνη πρόωρα), τον Πάνο (ζεί στη Λευκάδα) και το Νιόνιο (ζεί στην Καλιφόρνια της Αμερικής)  είχε κληρονομήσει τα γαλαζοπράσινα μάτια και την ολόλευκη κακαβουλέικη επιδερμίδα. Τα γράμματα δεν του άρεσαν κι έτσι από16 χρονών βρέθηκε στη σκληρή βιοπάλη της Αθήνας.

 Ανέβηκε στην πρωτεύουσα αμούστακο παλικάρι κι έπιασε δουλειά σαν ψήστης σε σουβλατζίδικο. Δύσκολη δουλειά μα καλοπληρωμένη.

Στον ζυγό της βιοπάλης δέθηκε για πάντα, υποταγμένος στην κοινωνική συνθήκη χωρίς ποτέ να διαμαρτύρεται για όσα δύσκολα του επιφύλαξε η ζωή του.

 Με αποκαλούσε χαίδευτικά ‘ξαδερφούλα’ και ποτέ μα ποτέ δεν έλειψε από τις παρουσιάσεις των βιβλίων μου. Ήταν περήφανος για τις γραφές μου και για όλα όσα όμορφα έδεναν τα εγγόνια του παπα-Κώστα Κακαβούλη.

 Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για τις ατέλειωτες ώρες της βάναυσης δουλειάς του και όταν τον έβλεπες άνοιγε η καρδιά σου με την καλοσύνη του και με το αβίαστο αληθινό χαμόγελό του. Ήταν ταπεινός οδοιπόρος μιας ζωής που στο διάβα της είχε πολλά αγκάθια.

 Ο Κωτσομήτσος μας αφήνει πίσω του την αγαπημένη του σύζυγο Γιώτα και τον υπέροχο μοναχογιό του Δημήτρη Κακαβούλη που του έδωσε μόνο χαρές. Πετυχημένος ως μηχανικός στο επάγγελμά του και σπουδαίος οικογενειάρχης με δυό κοριτσάκια και μια όμορφη γυναίκα, ο Δημήτρης χάρισε στον πατέρα του τις πιό όμορφες στιγμές της ζωής του.

 Έφυγε χωρίς να μας πει ένα αντίο ο Κωστσομήτσος του Σύβρου μας. Έφυγε γερμένος από το βάρος του καρκίνου θυσία κι αυτός στο βωμό της παλιααρρώστιας.

 Ποτέ δεν θα σε ξεχάσω λατρεμένε μου ξάδελφε, ήρεμη δύναμη, αγωνιστή, βιοπαλαιστή, λαμπρό αυτόφωτο αστέρι του Κακαβουλέικου.

Να δώσεις χαιρετίσματα στην Πεταλούδα, στην αδελφή σου τη Ντίνα, στο Λιτσί, στον Κωτσοπάτσο μας.Μαζευτήκατε μια ολάκερη γειτονιά εκεί πάνω.

 Και να τους πεις πως εμείς τους αγαπάμε και ούτε μια στιγμή δεν τους ξεχνάμε. Όπως δεν θα σε ξεχάσουμε κι εσένα αγαπημένε μας!

Ώσπου να ξανασυναντηθούμε!

 

Η ξαδερφούλα σου

 

Ιουστίνη

 

Ο απολογισμός του Πολιτιστικού καλοκαιριού της Λευκάδας

 

Ο απολογισμός του Πολιτιστικού καλοκαιριού της Λευκάδας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Αποχωρώντας από το νησί κι επειδή βρέθηκα στο μάτι του κυκλώνα για ένα εξοδολόγιο που δεν αφορούσε εμένα προσωπικά ούτε στην παράσταση ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΦΩΣ του θιάσου ΕΚΦΡΑΣΗ από το Τορόντο έχω να καταθέσω τα εξής:

1.   Τα μέλη του θιάσου ΕΚΦΡΑΣΗ πλήρωσαν τα έξοδά τους εισιτήρια και μεταφορά από και προς Λευκάδα ιδιίοις χρήμασι. Ενας προϋπολογισμός για χρήση λεωφορείου ύψους 2000 ευρώ που είχε προϋπολογισθεί από την ΠΕΔΙΝ, ακυρώθηκε .

2.   Για την διαμονή και τα δύο γεύματα του θιάσου ΕΚΦΡΑΣΗ ξοδεύτηκαν 5000 ευρώ στο ξενοδοχείο και 1200 για φαγητό. Σύνολο 6.200 ευρώ.

 

Αυτά τα 6200 ευρώ ήταν τα έξοδα που πληρώθηκαν ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ του έργου αλλά για την διήμερη διαμονή και τη σίτιση του θιάσου ΕΚΦΡΑΣΗ από το Τορόντο.

 

Αυτά ως προς αυτό το κομμάτι, όπου είδα ότι η ΠΕΔΙΝ προϋπολόγισε 1500 ευρώ πληρωμή για βιντεοσκόπηση και φωτογραφίες. Η βιντεοσκόπηση παραδόθηκε μισή (χωρίς την εισαγωγή και τις συγκινησιακές στιγμές του τέλους), τις φωτογραφίες δεν τις αντίκρυσα ποτέ. Η ΠΕΔΙΝ διατείνεται ότι πλήρωσε το έξοδο ακριτί και δεν έχει καμία υποχρέωση να δημοσιεύσει το υλικό και αν το χρειάζομαι θα πρέπει να υποβάλω αίτηση για να μου το αποστείλει.

Όσο για το Πολιτιστικό του Δήμου με παρέπεμπε διαρκώς στην ΠΕΔΙΝ για το βίντεο και για τις φωτογραφίες. Καμία υπευθυνότητα, καμία συνοχή και επαφή με το εξοδολόγιο και το αποτέλεσμα της παρουσίας του βιντεογράφου και φωτογράφου στην παράσταση.

(Σήμερα πάντως, έλαβα επιτέλους το υλικό , το οποίο θα πρέπει να κατεβάσω και να δω)

 Σε σχέση με την αίθουσα τέχνης ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΑΜΟΣ έχω να πώ τα εξής; Φέτος ζαλιστήκαμε από τις πολλές εκθέσεις πολλών και άξιων καλλιτεχνών στην Αίθουσα Τέχνης ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΑΜΟΣ.

Όλο το καλοκαίρι ζήσαμε το «φύγε εσύ, έλα εσύ»

Οι καλλιτέχνες και τα έργα τους πρέπει να μένουν τουλάχιστον ένα δεκαπενθήμερο στην γκαλερί για να απολαμβάνει το κοινό τη συνολική δουλειά τους. 

Θα πρότεινα στο Δήμο αντί να βλέπει το εικαστικό κομμάτι της πόλης ως μια αλυσίδα προσωπικών εξυπηρετήσεων, να συμβουλευτεί κάποιον εικαστικό της Λευκάδας και να κατανείμει τις εκθέσεις ανά δεκαπενθήμερο μέσα σε ολόκληρο το χρόνο!

Να μην το ξαναζήσουμε αυτό!

Επίσης θέλουμε να δούμε παράλληλα και εκθέσεις Λαογραφικού χαρακτήρα, της τοπικής καφασοβελονιάς, των πορσάνικων μαχαιριών, των υφαντών του αργαλειού κλπ. Η τέχνη δεν είναι μονοδιάστατη!

Για το υπόλοιπο πολιτιστικό καλοκαίρι θα πω ότι η αποτυχία του Ανοιχτού θεάτρου, ενός ακριβού και ακατάλληλου κτίσματος με ακατάλληλα καθίσματα και γενικά χωρίς καμία σοβαρή μελέτη παρέσυρε στην αποτυχία πολλές παραστάσεις.

Η βοή του αέρα στα μικρόφωνα όταν φυσούσε (και φέτος φύσηξε ελάχιστα) ήταν τραγική απόδειξη της λανθασμένης τοποθέτησης του θεατρου στο χώρο, με αποτέλεσμα να υπάρχει αντήχηση επιβαρυμένη με τον εξωτερικό θόρυβο του δρόμου. Θα πρέπει να διορθωθούν τα καθίσματα (δεν είμαστε στην αρχαιότητα) και να υψωθεί ένας τοίχος προς την πλευρά του δρόμου που θα κόβει τον αέρα καθώς και τον θόρυβο των περαστικών αυτοκινήτων και μηχανών.

Το πολιτιστικό καλοκαίρι του 2024 μονοπώλησε, εξάλλου,  η υπόθεση των 200 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου επικού ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη με εσωστρεφείς, περίεργες και ανακόλουθες παραστάσεις που ήγειραν πολλά ερωτήματα.

Η Φιλαρμονική, ο Ορφέας, η Νέα Χορωδία απέδειξαν ότι αντέχουν σε όλους τους καιρούς προσφέροντας τις υπέροχες παραστάσεις τους.

Πλήθουσες οι παρουσιάσεις βιβλίων με κορυφαία σε κόσμο και συγκινησιακό ενδιαφέρον την ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ του Ηλία Γεωργάκη που έφερε πολλές αναμνήσεις από την πορεία των 40 χρόνων του στη δημοσιογραφική και τη δημιουργική γραφή.

Ιδιαίτερη λόγω του περιβάλλοντος χώρου και πλήθουσα ήταν η παρουσίαση του νέου βιβλίου του Παναγιώτη Σκληρού με τίτλο ‘Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»καθώς τοποθετήθηκε με ιδιαίτερη προσοχή και συμβολισμό στις παλιές Αλυκές του Αλέξανδρου Λευκάδας, όπου είχαν πρωταγωνιστήσει η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτισσες στην επεξεργασία και το κουβάλημα του αλατιού τις δεκαετίες του 50 και του 60.

Ο σχεδιασμός του πολιτιστικού καλοκαιριού της Λευκάδας αφέθηκε από όσο φάνηκε στο χειροκρότημα, σε άτομα τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με την ιστορία και το περιβάλλον της πόλης γι αυτό έμειναν απέξω τόσο μια παράσταση στη μνήμη του μεγάλου ηθοποιού Ηλία Λογοθέτη όσο και της ανάμνησης της Μαρίας Κάλας επί σκηνής φεστιβάλ Λευκάδας πρίν από 60 χρόνια.

Γενικά, το πολιτιστικό καλοκαίρι έπασχε απο εσωστρέφεια και άγνοια του περιβάλλοντος χώρου και των απαιτήσεων μιας Λευκάδας που μεγαλούργησε και μεγαλουργεί σε διάφορους τομείς.

Τέλος το φεστιβάλ, παρότι φτωχό σε συμμετοχή ξένων συγκροτημάτων, μου άρεσε σε επίπεδο παρέλασης των εθνών στην κεντρική αγορά γιατί είχε τάξη και τα συγκροτήματα έκαναν διαρκώς μίνι παραστάσεις καθ΄οδόν.

Επικρίνω τη ρίψη  βεγγαλικών διότι είναι επικίνδυνα για φωτιά στο Ανοιχτό θέατρο όπου το 80% της επιφάνειάς του είναι καλυμμένο με ξύλο. Επίσης, ο Δήμος δεν πρέπει να έχει κοντή μνήμη και θα πρέπει να είναι πολιτικά ορθός. Εδώ στην αρχή του καλοκαιριού κόντεψε να καεί η Ύδρα απο τα βεγγαλικά που εκτοξεύθηκαν εν μέση θαλάσση απο κρουαζιερόπλοιο ... Επίσης ο Δήμος απαγόρευσε τη χρήση των εξωτερικών ψησταριών στα σπίτια και καλώς έπραξε, πώς επιτρέπεται να ρίχνει ο ίδιος βεγγαλικά ;

Αυτά και εύχομαι του χρόνου καλύτερα!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης στα μετόπισθεν της γοητευτικής Εξάνθειας!

 

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης στα μετόπισθεν

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

 

Σε μια ξεχωριστή παρουσίαση για το νέο βιβλίο του θοδωρή Γεωργάκη περί τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη  εξελίχθηκε στο ανοιχτό γήπεδο της Εξάνθειας με θέα το ηλιοβασίλεμα του Ιονίου.

Στο πάνελ η Ουρανία Βλάχου του Πολιτιστικού Συλλόγου Εξάνθειας έδωσε το στίγμα της βραδιάς και ακολούθησαν οι ομιλίες της υπογράφουσας, του δρος Θεόδωρου Χήρα και του ίδιου του συγγραφέα.

Τα λόγια των ομιλητών μεστά και ζωντανά απέδωσαν σε βάθος το έργο του σε ένα ακροατήριο που γνώριζε τον επικό μας ποιητή εξ ακοής αλλά τον ανακάλυψε εκείνη τη βραδυά σε βάθος.

Αυτό που ήταν ξεχωριστό ήταν το γεγονός ότι για πρώτη φορά έγινε βιβλιοπαρουσίαση στο δυτικό ακροχώρι της Λευκάδας, λειτουργώντας σαν μια παρακαταθήκη για μελλοντικές εκδηλώσεις του είδους.

Η μικροφωνική εγκατάσταση ήταν άψογη και οι κυρίες του Πολιτιστικού Συλλόγου Εξάνθειας είχαν φροντίσει για τα υπέροχα κεράσματα με λαδόπιτα λευκαδίτικη.

Νιώσαμε ξεχωριστοί εκεί στο φρύδι του γκρεμού με θέα το άγριο πέλαγος. Ο λόγος μας συμβόλαιο για μια επόμενη παρουσίαση βιβλίου, διότι ο πολιτισμός πρέπει να διαδίδεται. Ότι μοιράζεται πολλαπλασίαζεται!

 

Απόσπασμα από την ομιλία μου στην εκδήλωση, η οποία αποτελεί και τον πρόλογο του βιβλίου ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟΕΛΛΑΔΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΓΩΓΗ παραθέτω εδώ:

Ένας περιηγητικός λόγος περί την Βαλαωρίτεια Γραμματεία!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Συγγραφέως-Δημοσιογράφου  

‘Ενα βιβλίο βουτηγμένο στις διαστάσεις της ποίησης του επικού μας ποιητού Αριστοτέλη Βαλαωρίτη με αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννησή του έγραψε ο Θοδωρής Γεωργάκης, ο πολυσχιδής άνθρωπος των Γραμμάτων που έσκυψε πάνω από το “Φωτεινό” μεταλλάσσοντάς τον σε ένα συμβολικό θεατρικό έργο.

 Με πληθωρικό λόγο ανάγλυφα ο Θοδωρής Γεωργάκης θα μας περιηγήσει στη ζωή, την πολιτική καριέρα και το ποιητικό απόσταγμα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Όπως γράφει ο Γεωργάκης αγαλιάζοντας όλο το φάσμα της δημιουργίας του:

Ο Θοδωρής Γεωργάκης καταγράφει τη ζωή του ποιητή, ανατρέχει στις ρίζες του που ανάγονται στο χωριό Βαλαώρα της Ευρυτανίας, εντοπίζει την πηγαία γενναιότητα των προγόνων του αρματολών, σκάβει στα τρίσβαθα της καταγωγής του για να έρθει στο επαγωγικό συμπέρασμα πως ο Βαλαωρίτης δεν ήταν απλά ο Τυρταίος της Επανάστασης του 21 ή ο παθιασμένος κήρυκας της Ένωσης της Επτανήσου αλλά ένας λογοτέχνης που πήρε την ποίηση από τα σαλόνια των κοσμικών και την έφερε στο λαό χρησιμοποιώντας τη δημοτική γλώσσα και διατρανώνοντας τα μεγάλα ιδανικά της φυλής που έζησε κάτω από τον τουρκικό ζυγό επί 400 ολάκερα χρόνια.

Ο Θοδωρής Γεωργάκης μελετώντας τις παρυφές του έργου του εντοπίζει στην ποίηση του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη τους δύο άξονες της σταθερής και επαναλαμβανόμενης διακήρυξής του, την Εθνική ολοκλήρωση (δηλαδή την προσάρτηση των υπολοίπων περιοχών της Ελλάδας) και την αδιάκοπη πάλη του προς τον ξενισμό. Αν ο Βαλαωρίτης έγραφε σήμερα την ποίησή του θα ήταν πιό επίκαιρος από ποτέ, καθώς ο ξενισμός υπό άλλες μορφές τείνει να κατασπαράξει το αξιακό σύστημα της ελληνικότητας αυτής της χώρας.

Ο συγγραφέας της πολυδιάστατης μελέτης ενσκύπτει στο υπαρξιακό γίγνεσθαι του Βαλαωρίτη, τονίζοντας πως: «πρωτεύοντα ρόλο διαδραματίζει η διαχρονικότητα του Ελληνικού γένους – έθνους και η απαξία του προς κάθε μορφή ξενοκρατίας στον τόπο! Έτσι περνά στους <<πολεμιστάδες του νου και του χεριού

 Στη συνέχεια ο μελετητής Θοδωρής Γεωργάκης προσπαθεί να εντάξει σε λογοτεχνικό είδος την ποίηση του Βαλαωρίτη αλλά παραδέχεται πως τελικά ο ποιητής του ιαμβικού κυρίως δεκαπεντασύλλαβου αρύεται της Επτανησιακής σχολής με ρανίσματα από την κρητική σχολή και τα ακριτικά τραγούδια για να παντρέψει τελικά την αστραποβόλα δημιουργία του με την Αθηναϊκή Λογοτεχνική σχολή.

Η δημοτική γλώσσα ως όπλο εναργές της ποίησης του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη αναλύεται σε μεγάλη έκταση από τον Θοδωρή Γεωργάκη.

Σε επόμενο κεφάλαιο αναφέρεται διεξοδικά στην βραχύβια πολιτική καριέρα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη στο Ελληνικό Κοινοβούλιο μετά των Ένωση, στην επιστροφή του στην δική του ποίηση και στην απέχθειά του απέναντι στον λογιοτατισμό. Εμμένει στον δεσποτικό χαρακτήρα της επικής του ποίησης, στην περιγραφή των τόπων και των προσώπων, στην αφήγηση της ιστορίας μέσα από μια καθημερινή γλώσσα που ήταν κτήμα του λαού  προς τον οποίο και απευθυνόταν.

Μελετώντας βαθειά τους αντιρρησίες της ποίησης του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, ο Θοδωρής Γεωργάκης ρίχνει φώς σε όλους τους επικριτές του, αφιερώνοντας κεφάλαια στον Αποστολάκη, το Βλαχογιάννη, ενώ παρουσιάζει την αναδιαμόρφωση της λογοτεχνικής στάσης απέναντι στον επικό ποιητή μέσα από μια πεφωτισμένη γενιά λογοτεχνών τον Γ. Βαφόπουλο, τον Λίνο Πολίτη , τον Κ. Θ. Δημαρά εμπλουτίζοντάς τις με την αποσπασματική κριτική του Κωστή Παλαμά για τα έργα του ποιητού.

Θα πρέπει να πω ότι από τα πιό ενδιαφέροντα κεφάλαια αυτού του βιβλίου που όσες φορές το διαβάζει κανείς τόσες καινούριες ιδέες, κρίσεις και συμπεράσματα αποκομίζει, είναι το τετράγωνο των ποιητών : Ρήγας Φεραίος ο σαλπιστής και η επιρροή του στους Επτανήσιους Ποιητές : Διονύσιο Σολωμό, Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και Ανδρέα Κάλβο. Εδώ σημειώνεται το διαφορετικό ερέθισμα που δέχθηκε ο κάθε ποιητής από τον Ρήγα Φεραίο αλλά που όμως τελικά διαμόρφωσε μια ενιαία ταυτότητα της νέας ποιητικής εποχής που από τοπική γίνεται πλέον εθνική. Σημαντικό το κεφάλαιο αυτό καθώς ο μελετητής παραθέτει τις ιδιαιτερότητες του κάθε ποιητού αλλά και την κοινή συνισταμένη που είναι μία, η υπεράπιση της εθνικής ταυτότητας και η αναγωγή της πατρίδας ως υπέρτατου αγαθού του λαού και της άρχουσας τάξης.

Οφείλω να ομολογήσω πως η αναφορά του Θοδωρή Γεωργάκη στον «Φωτεινό» που αποτελεί το υπέρτατο -αν και ημιτελές ποίημα- του Βαλαωρίτη είναι αναλυτική, εμπεριστατωμένη, αναδεικνύοντας τη στροφή του ποιητού προς το λαό μέσα από μια φυσικότητα που διαπνέει τη γραφή του, στολίζοντάς την με τις διαχρονικές αναζητήσεις του ατόμου το οποίο είναι ο απλός χωρικός και τελικά ο κήρυκας της ελευθερίας και της αποτίναξης κάθε μορφής ξενοκρατίας.

Ο Θοδωρής Γεωργάκης πολύ σοφά επιλέγει να κορυφώσει το έργο του με τον πνευματικό διάλογο των δύο μεγίστων Λευκαδίων ποιητών: του Βαλαωρίτη και του Σικελιανού.

Σκύβοντας με βαθύ σεβασμό στην διαφορετική στυλιστική προέλευση της ποιητικής δημιουργίας των δύο γιγάντων του ελληνικού πνεύματος, ο Θοδωρής Γεωργάκης θα αναλύσει την αφετηρία της κοινής συνισταμένης των δύο μεγάλων Λευκαδίων ποιητών που δεν είναι άλλη από την ωδή στην ελευθερία. Ο καθένας, βαδίζοντας τη δική του ατραπό εμπνεόμενος όμως από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής του αλλά με επίκεντρο πάντα την φύση και τα χώματα της ιδιαίτερης πατρίδας, θα την ανάγει ως κύριο συστατικό της έμπνευσής του. Γι αυτό τα πνεύματά τους συναντώνται στην «Ωδή στο Βαλαωρίτη», ένα ποίημα όπου ο διονυσιακός Σικελιανός εξυμνεί τον πρόδρομο της πληθωρικής ποιητικότητας με ένα τρόπο που δεν αφήνει στους επικριτές του Βαλαωρίτη κανένα περιθώριο για άλλες επιθέσεις.

Σημειωτέον, ότι ο Θοδωρής Γεωργάκης καταγράφει όλες τις σημαντικές προσπάθειες του Σικελιανού να αποκαταστήσει τον επικό ποιητή Βαλαωρίτη στην ελληνική γραμματεία, καθώς ο τελευταίος σφυροκοπήθηκε πολύ έντονα από τους λόγιους του Μεσοπολέμου.

Αποκορύφωμα αυτής της αναστύλωσης της ποιητικής αξίας του Βαλαωρίτειου έργου από τον σύγχρονο και λατρεμένο των λογοτεχνικών κύκλων Άγγελο Σικελιανό, αποτελεί η σύνδεση του Κωστή Παλαμά με τον Βαλαωρίτη, η επίσκεψή του στη Λευκάδα για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του, η περιοδεία του στη Μαδουρή αλλά και η στάση του στον τάφο του ποιητή. Ο «Ύμνος προς τον Βαλαωρίτη» γραμμένος από τον Παλαμά για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του, αποτελεί ένα πάντρεμα της ποιητικής τεχνοτροπίας του Βαλαωρίτη με εκείνη του Σικελιανού. Επιλέγω αυτό το απόσπασμα:

Ο Θοδωρής Γεωργάκης παραδίδει στην Ελληνική λογοτεχνική σκηνή ένα έργο το οποίο αποτελεί μνημειώδες έπος της σύγχρονης Ελληνικής Γραμματείας, καθώς παραθέτει όλα τα στοιχεία της ποιητικής ελεγείας του εθνικού ποιητού της Λευκάδας με αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννησή του!

 

 

 

 

 

Χάρης Δούκας: Θα είναι ο αυριανός Πρωθυπουργός;

 

Χάρης Δούκας: Θα είναι ο  αυριανός Πρωθυπουργός;

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Θετικές εντυπώσεις προκάλεσε την περασμένη Κυριακή η παρουσία στη Λευκάδα του δημάρχου Αθηνάιων Χάρη Δούκα , ο οποίος ήρθε για να προωθήσει την ατζέντα του για τις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ, που θα γίνουν ανοιχτές  για το κοινό στις 6 Οκτωβρίου.

 Ο σημερινός δήμαρχος Αθηνάιων που έχει περάσει στη συνείδηση του κόσμου ως ο πολιτικός που κατατρόπωσε τον Κώστα Μπακογιάννη, δελφίνο του Κυριάκου Μητσοτάκη, έχει κερδίσει τη συμπάθεια αλλά και την εμπιστοσύνη του κόσμου. Έχει καταγραφεί στον ελληνικό λαό  ως ο ΝΙΚΗΤΗΣ του νεποτισμού και με αυτό το πλεονέκτημα οδεύει προς τις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ.

 Παρότι κατηγορείται από τους οπαδούς του Νίκου Ανδρουλάκη ότι φέρθηκε με αχαριστία σε αυτόν που τον όρισε ως υποψήφιο δήμαρχο κερδίζοντας τον εκλογικό αγώνα, οι οπαδοί του Χάρη Δούκα αντιπαραθέτουν;

 

1.   Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το ποσοστό του ενώ κατέρρεε ο Μητσοτάκης και ο ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες ευρωεκλογές

2.   Τώρα υπάρχει momentum να συσπειρωθεί η κεντροαριστερά και όχι αύριο

3.   Δεν μπορεί να αφεθεί να φθαρεί στο Δήμο των μικρών καθημερινών προβλημάτων γι αυτό ζήτησε άμεσες εσωκομματικές εκλογές

4.   Κέρδισε στο ΣτΕ το θέμα της απαγόρευσης ψηλών κτηρίων που κρύβουν την Ακρόπολη κατεβάζοντας το Cocomat και απειλωντας τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες των Αθηνών

5.   Είναι άνθρωπος χαμηλών τόνων αλλά μεγάλων στόχων!

 

Λεπτός, μικροκαμωμένος και άμεσος, με ήπιο επικοινωνιακό στύλ γοήτευσε με την γρήγορη εξοικείωσή του , τον ευθύβολο λόγο του και την καταγγελία εναντίον του συστημικού Μητσοτακικού κατεστημένου.

 Λαύρος εναντίον των καρτέλ στην ενέργεια, στο τραπεζικό σύστημα, στις οικοδομικές εταιρείες, στις εταιρείες κατασκευής δημόσιων έργων ο Δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας εντυπωσίασε το πλήθος των κομματικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ που συγκεντρώθηκε στο IONIAN STAR με τον καταγγελτικό λόγο του.

 Ο Χάρης Δούκας έθιξε την εποχή Μητσοτάκη, επισημαίνοντας ότι ο πρωθυπουργός έχει μοιράσει τα ευρωπαϊκά δισεκατομμύρια της αποκατάστασης σε τέσσερις εταιρείες . Κατηγόρησε ευθαρσώς τον πρωθυπουργό για μοίρασμα της τράπουλας στο καρτέλ , για την καταστροφή της μεσαίας τάξης και για το μοίρασμα ψίχουλων στους πολίτες της φτώχειας.

 Έκρινε με αυστηρότητα την ανεκτική στάση της σημερινής ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ στο θέμα της Δημόσιας Υγείας καθώς και στο ζήτημα της ιδιωτικοποίησης της τριτοβάθμιας παιδείας.

 Έρριξε ευθείες βολές στο σημερινό ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη για έλλειψη τομέα Αυτοδιοίκησης καθώς και τομέα Εξωτερικών υποθέσεων στο κόμμα, υπαινισσόμενος πολλά.

 Έθιξε το γεγονός της εσωστρέφειας του σημερινού ΠΑΣΟΚ που δεν μπόρεσε στις Ευρωεκλογές να κερδίσει ψηφοφόρους την ώρα που καταρρέει ο ΣΥΡΙΖΑ και έχει υποστεί κραδασμούς τεράστιας αμφισβήτησης η Νέα Δημοκρατία.

 Νέος, δυναμικός, με χάρισμα λόγου και προσωπικότητα ο Χάρης Δούκας υποσχέθηκε να επαναφέρει τη χώρα σε μέρες ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, με επίκεντρο τις παροχές στο μέσο πολίτη και τον πρωτογενή τομέα της χώρας.

 Το παλιό ΠΑΣΟΚ ήταν εκεί, κυρίαρχος του παιχνιδιού ήταν ο πρώην δήμαρχος Κώστας Αραβανής, ο Γιαννης Ροντογιαννης και η ομάδα του με τον Γιώργο Ράπτη στην σέντρα, ενώ παρόντες ήταν ο πρώην δήμαρχος Χαράλαμπος Καλός, ο πρώην δήμαρχος Πάνος Σκληρός, o Νίκος Πεντεσπίτης και άλλοι πολλοί της παλιάς και νέας γενιάς του ΠΑΣΟΚ. Είδα και ορισμένους σκληροπυρηνικούς από την εποχή των μακαριστών βουλευτών Γιώργου Κτενά και Βαγγέλη Βλασσόπουλου.

 Απόντες ήταν κυρίως οι οπαδοί του Πάνου Γερουλάνου και ο πρώην δήμαρχος Σπύρος Μαργέλης, που υποστηρίζουν σθεναρά άλλους υποψήφιους.

 Γενικά, η παρουσία του Χάρη Δούκα συσπείρωσε στελέχη του παλιού ΠΑΣΟΚ στη Λευκάδα. Σημειωτέον ότι συνοδευόταν από την έμπειρη κοινοβουλευτική πολιτικό  Τόνια Αντωνίου, παλιά μου γνώριμη από την επίσκεψή της στο Μοντρεάλ λόγω της συμμετοχής της στην Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή του Απόδημου Ελληνισμού.

 Λόγος σαφής, συγκροτημένος με σύγχρονες εκφράσεις!