Justine's Blog: January 2007

Saturday, January 13, 2007

Η νέα διαδρομή μου στο διαδίκτυο

Αποφάσισα κι εγώ να γίνω μια μπλογκίστ μιά και πρέπει να επικοινωνώ απο τη μακρινή χώρα του Καναδά. Θέλω να ελέγχω τις συνθήκες και όχι να με ελέγχουν αυτές!

Subscribe to: Posts (Atom)

Η ΚΟΝΤΥΛΕΝΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ

Η Κοντυλένια του Νησιού

Εκδόσεις ΩΚΕΑΝΟΣ

«Η Κοντυλένια είναι όπως την περιγράφει το όνομά της, μια πεντάμορφη ηρωίδα του Μεσοπολέμου που έζησε στο Μεγανήσι, το καταπράσινο νησί απέναντι από τη Λευκάδα.

Η ομορφιά της έγινε ξακουστή, τη ζωγραφίζανε οι μάστορες στα ταβάνια όταν χρωμάτιζαν τα σπίτια, την κεντούσανε κομπλέν στις «πάντες» οι ανύπαντρες κοπέλες, την υφαίνανε στα διακοσμητικά του τοίχου οι μανάδες, την τραγουδούσανε οι λυράρηδες στα πανηγύρια...»

Το πρόσωπό της ήταν καμωμένο με το κοντύλι, όλα τα χαρακτηριστικά της ζυγιασμένα και καλοβαλμένα πάνω στην κατάλευκη επιδερμίδα που ήταν αψεγάδιαστη λες κι ο Θεός πήρε ένα κοντύλι και τη ζωγράφισε...

Το σώμα της ψηλό και στητό, το στήθος της ομορφοφτιαγμένο, ο λαιμός της σαν του κύκνου... Το παρουσιαστικό της επιβεβαίωνε το όνομα που της έδωσε ένα ολάκερο χωριό. Κοντυλένια...

H Κοντυλένια ξεκίνησε τη ζωή της από το μηδέν, ορφανεμένη από μάνα που πέθανε στη γέννα της, με ένα πατέρα βίαιο και τέσσερα αδέρφια να απαιτούν τα πάντα από κείνην. Λένε πως από την τόση ομορφιά ό,τι άγγιζε καιγόταν, τα φυτά μαραίνονταν, οι βρύσες στέρευαν, η θάλασσα φουρτούνιαζε.

Διηγούνται πως ήταν τόσο εκθαμβωτική η όψη της που όταν την αντίκρυζαν τα ζώα μπερδεύανε τα πόδια τους και γλιστρούσαν στο γκρεμό...

Αυτή λοιπόν η Κοντυλένια που όλοι την ερωτεύθηκαν, παντρεμένοι κι ανύπαντροι, νέοι και γέροι, αυτή η μοναδικής ομορφιάς γυναίκα έμελε να’ χει τύχη δεμένη με μια προαιώνια κατάρα... αυτήν της εύθραυστης τελειότητας.

Η ΜΕΘΕΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΕΞΠΙΡΙΚΗ ΤΡΙΚΥΜΙΑ!

Ιουστίνη
Φραγκούλη-Αργύρη, H Τρικυμία

Ποιος
πρωταγωνιστεί τελικά στο συναρπαστικό καινούριο μυθιστόρημα της Ιουστίνης
Φραγκούλη-Αργύρη; Μια ασίγαστη «τρικυμία» που ασφυκτικά εναγκαλίζεται και
συγκλονίζει συθέμελα τους ήρωες και που ανασύρεται –ατελεύτητο μυθιστορικό
παρόν-από τη δραματική μέθεξή τους με τη σαιξπηρική «Τρικυμία».

Εμπειρία που
μεταγλωττίζει και υλοποιεί η συγγραφέας στις παράξενες περιελίξεις της μοίρας
των ηρώων της. «Όλο το παρελθόν είναι
ένας πρόλογος», η φράση του Σαίξπηρ προσδιορίζει την επώδυνη ανέλιξη της ζωής
των ηρώων καθώς, με μια μεταφυσική σχεδόν λειτουργία του πεπρωμένου τους,
ιψενικής «αμαρτίας» του παρελθόντος, θα οικοδομηθεί το ψυχολογικό περιβάλλον
των παθών πάνω στον τρόμο και στην οδύνη.

Ενώ όλες οι απρόσμενες μεταβάσεις –σε
μια κοσμική κλίμακα αξιών-φαίνεται να τελούν κάτω από τη συνεχή απειλή της
αινιγματικότητας και της κρυπτικής φοβίας για το ξέσπασμα της αναπόδραστης
τραγωδίας. Ίχνη ολέθρου ιψενικού λυκόφωτος, τραυματικός συγκλονιστικός έρωτας, σαν αμαρτία βιωμένος, στοιχειώνει
τους βασικούς πρωταγωνιστές, τον γιατρό Πέτρο Υπερείδη και την εξωτική Ινδιάνα,
την Πολέτ, και τον ακριβό καρπό της σχέσης τους, τον Ρωμανό, που οδηγούνται
στην πλήρη συντριβή, καθώς στην αφηγηματική ροή του έργου εκδιπλώνεται η
«μανία» της αποκάλυψης: μυστικά, ανομήματα, σκοτεινά τούνελ, πληγές της ψυχής,
εγκλήματα και άλλες τόσες τιμωρίες κι ενοχές-δυσβάσταχτη «συμφιλίωση»-εκείνη
του τραγικού Versohnung του Γκαίτε-όπου συχνά το τίμημά της είναι η ανθρώπινη θυσία,
ακόμα και η αυτοθυσία.

Με
αφηγηματική μαεστρία και διεισδυτικές ψυχολογικές καταδύσεις, η συγγραφέας
εγχαράσσει σε οριακά συμβάντα της οικογενειακής ζωής και του ιδιωτικού χώρου,
τη σφραγίδα μιας συγκρουσιακής νομοτέλειας του έρωτα, στην οποία οι άνθρωποι παγιδεύονται,
όπως στον ιστό ενός οδυνηρού μυστήριου, στην τρομερή ευθύνη της απέραντης
μοναξιάς τους. Και κατά τον Κίργκεγκορ, τα δάκρυα και τα κλάματα καταπραϋνουν,
οι ανέκφραστοι όμως αναστεναγμοί είναι μαρτύριο. Που το γεύεται ως το τέλος και
ο αναγνώστης, καθώς του προσφέρεται από τη συγγραφέα, με την αυθεντική ουσία
της ανθρώπινης πικρής εμπειρίας-της χειρονομίας θανάτου.

Παρασκευή
Κοψιδά-Βρεττού

Διδάκτωρ Φιλολογίας

Πρόεδρος Συνδέσμου Φιλολόγων Λευκάδας

ΞΥΠΟΛΥΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

Φέτος το καλοκαίρι προχωράω χέρι -χέρι με τις πρωταγωνίστριες του νέου μου μυθιστορήματος
«Ξυπόλυτες στην Αμμο» , το οποίο κυκλοφόρησε
απο τις εκδόσεις Αρμός,αποτελώντας το δεύτερο μέρος της
Διλογίας της Λευκάδας. Το πρώτο μυθιστόρημα με τίτλο «Ψηλά
Τακούνια για Πάντα» κυκλοφόρησε τα περασμένα Χριστούγεννα πάντα απο τις
εκδόσεις Αρμός.

Το νέο μυθιστόρημα αφορά σε έξι συμμαθήτριες, που μεγαλώνουν στη Λευκάδα μέχρι
την ενηλικίωσή τους, εισπράττοντας τα αγαθά της μικρής επαρχιακής πόλης.
Σύμφωνα με το οπισθόφυλλο του βιβλίου : Έξι γυναίκες σμίγουν στο νησί τους μετά από πολλά χρόνια
και έντονες προσωπικές περιπέτειες. Η ζωή τις μοίρασε σε διαφορετικούς δρόμους
προφέροντας στην κάθε μια το δικό της ταξίδι, γεμάτο Λαιστρυγόνες και λωτούς. Η συνάντηση στον κοινό τόπο θα
φέρει τη λύτρωση μέσα από το καταστάλαγμα και την αποδοχή της ωριμότητας. Είναι
οι αγαπημένες συμμαθήτριες, που μια μέρα έβγαλαν βιαστικά τα Ψηλά Τακούνια και έμειναν Ξυπόλυτες στην Άμμο, συνδυάζοντας τα
ματαιόδοξα όνειρα του αισθησιακού λικνίσματος με το άνετο βάδισμα της
πραγματικής ζωής.
Ξυπόλητες στην Άμμο! Ένα καλοκαιρινό μυθιστόρημα που φέρνει την αύρα του Ιονίου ανακατεύοντας
τα όνειρα των κοριτσιών με την απαλή λευκή άμμο της παραλίας.

Και μια απο τις λακωνικές και πιό καίριες κριτικές για το βιβλίο απο την Ελένη Γκίκα

Κριτική
της Ελένης Γκίκα για το μυθιστόρημα “Ξυπόλυτες στην Αμμο”

Θα
μπορούσε να είχε για τίτλο «Οι συμμαθήτριες», όπως ήταν ο τίτλος της έκθεσης
και των έργων της Τζούλιας. Εξάλλου εκείνη η μαγική και μαγεμένη για τη ζωή και
από τη ζωή «ιδιότυπη γοητευτική συμμορία» λειτουργεί για το σύνολό της ως «ο
καθρέφτης του χρόνου». «Εγώ υπάρχω» ή «εκείνα έγιναν» επειδή-τα
-βλέπω-στα-μάτια-σου.
Θα μπορούσε ακόμα να λέγεται και «η μητρική γλώσσα», θα μπορούσαμε να
χρησιμοποιήσουμε και το παράδοξο «η πατρική γλώσσα», μια και εκείνος υπήρξε το
τραύμα. Εκείνος; Ή η μητέρα που δεν το κατάλαβε, δεν τον πρόλαβε, φοβήθηκε να
αντιμετωπίσει το πένθος της και το πληρώνει με αμνησία στο τέλος;
Εξάλλου όλα τα πιο βαθιά μας, τα μύχια, στη μητρική ή πατρική γλώσσα μας
εκφράζονται: νανουρίσματα, προσευχές, ραβασάκια, όνειρα κι εφιάλτες,
μοιρολόγια. Αλλά και οι εξομολογήσεις στις συνεδρίες του ψυχαναλυτή. Εκεί όπου
η Τζούλια, η ζωγράφος της παρέας, που αξιώθηκε να δει το τραύμα ως δημιουργικό
θαύμα, θα καταφύγει για να αντιμετωπίσει το παρελθόν: το αμάρτημα του πατρός
της, δηλαδή την αιφνίδια αυτοκτονία του, την εγκατάλειψη της μητρός της, που
την έστειλε στον Καναδά σε θείους για να σωθεί και για να τη σώσει, τον
ξεχασμένο της εαυτό που τη στοιχειώνει.
Κι όμως όλα αρχίζουν σχεδόν δοξαστικά. Από τα καθοριστικά και εκθαμβωτικά
γενέθλια των σαράντα. Οι έξι φίλες, η «ξενιτεμένη» και καταξιωμένη ζωγράφος
Τζούλια, ο πυρήνας θα μπορούσε να πει κανείς, η τραγική ηρωίδα που τις σημάδεψε
όλες με τη δική της μοιραία ζωή, η αστροφυσικός Αθηνά, το αγοροκόριτσο της
παρέας που ακολούθησε τον Ισπανό καθηγητή της Ιγνάτιο στη Γαλλία, η αέρινη
καλλονή Έμυ που αφέθηκε σ’ έναν συμβατικό έρωτα και προστατεύτηκε – κρύφτηκε
είναι η ακριβής λέξη πίσω από τα κιλά, η πλασμένη για σταρ του σινεμά Καιτούλα
που παντρεύτηκε «έναν μεγαλογιατρό πολλών γυναικών», όπως εύστοχα η συγγραφέας
τον κατηγοριοποιεί, η Μαρία η φρόνιμη, καθηγήτρια της Φιλοσοφίας, που ξαφνικά
ξετρελάθηκε μ’ έναν άντρα μικρότερό της και μοιάζει να θέλει να τινάξει στον
αέρα στρωμένη ζωή, σύζυγο και παιδιά. Και η μικρόσωμη Νάνσυ, με την τρικυμιώδη
νεότητα και με την ακόμα πιο τρικυμιώδη κατάθλιψη, δικηγόρος εξαίρετη και
σύζυγος με σκαμπανεβάσματα φοβερά και τρομερά.
Το ραντεβού των γενεθλίων στο Κεμπέκ θα διαθέτει έναν στιλιστικό όρο: ψηλά
τακούνια. Εκείνα που σηματοδοτούν τις αναμνήσεις τους και τα χρόνια τους τα
παιδικά. Όταν στερέωναν ξύλα στις σαγιονάρες τους για ν’ ακούν στο πλακόστρωτο
εκείνο το εκμαυλιστικό τακ τακ τακ… Αλήθεια και ποια από μας δεν θυμάται εκείνο
το θελκτικό τακ τακ τακ από τα τακούνια της μαμάς μας, ο μυστικός κήπος της
θηλυκότητας στον οποίο δεν γίνεται, κάποια στιγμή θα εισβάλλαμε, ήταν
προορισμένος και για μας.
Μετά τα γενέθλια, η συγγραφέας, ως πανεπόπτης θεός, παρακολουθεί και τις έξι:
σκηνοθετώντας αριστοτεχνικά καθημερινότητα, αισθητική, διλήμματα, επιδιώξεις,
επιθυμίες και ενοχές, συζυγική ζωή και δουλειά.
Με τρόπο άμεσο και γοητευτικά εικονοκλαστικό παρακολουθούμε τη ζωή της
Τζούλιας. Με στήριγμα την αγάπη του συζύγου της, να ανοίγει σεντούκια και να
διαβάζει ξεχασμένα κι αγνοημένα γράμματα, να αντιμετωπίζει μετωπικά
εκείνο-που-υπήρξε-η-τραυματισμένη-ζωή της στο ντιβάνι ενός Έλληνα ψυχαναλυτή.
Να ζωγραφίζει το παρελθόν της, από τις «Συμμαθήτριες» μέχρι τη «Γειτονιά» της
και τελικά στο δεύτερο μέρος του βιβλίου να επιστρέφει. Στο ανακαινισμένο της
πατρικό και στην πατρίδα των παιδικών της χρόνων, να συναντά τη μάνα της και
ό,τι αυτό σηματοδοτεί. Να ξαναδιαβάζει τον Καζαντζάκη του πατέρα της, να
αποδέχεται τελικά και να κατανοεί.
Στο μεταξύ, η Νάνσυ παλεύει με την κατάθλιψη, με στήριγμα έναν σπουδαίο σύζυγο
και φυσικά με τη Νομική. Η δουλειά μπορεί και να σου λύσει το υπαρξιακό σου,
και στο βιβλίο της Ιουστίνης αυτό επαληθεύεται διαρκώς.
Η Μαρία, ξελογιασμένη από τον νεαρό Ιταλό, θα τη γλυτώσει χάρη στη συνετή της
φύση, εξάλλου η φιλολογία είναι μεγάλη παρηγορία και συντροφιά.
Η αστροφυσικός Αθηνά θα ζήσει μια φυσιολογική συζυγική κρίση, θα αντιμετωπίσει
τον θάνατο της μητέρας, θα επιστρέψει κάποια στιγμή κι αυτή με τον πόνο στα
μάτια και στην ψυχή.
Η Εμούλα θα αντιμετωπίσει τα επιπλέον κιλά της, θα βάλει στόχους και θα
ξαναγίνει η Έμυ η όμορφη, σχεδόν η Έμυ η καλλονή.
Αλλά και η Καίτη θα αναστηθεί αφού σταυρωθεί πρώτα μετά την υστερεκτομή. Θα
σταθεί στα πόδια της, θα αντιμετωπίσει τη συζυγική απιστία με αξιοπρέπεια, θα
ξαναβάλει το θέατρο και την όντως ζωή στη δική της ζωή.
Στο μεταξύ, τακούνια που έχουν γίνει πια μοκασίνια εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων
(λέγε με Νάνσυ), καιρικά φαινόμενα και αναμνήσεις, σε όλα τα επί μέρους
κεφάλαια πρωταγωνιστούν. Έως εκείνο το δοξαστικό δεύτερο μέρος, όπου οι έξι
φίλες θα επιστρέψουν και δεν θα διστάσουν να χορέψουν και να βαδίσουν ξυπόλυτες
στην άμμο, πίσω στο νησί. Με όλα τα λάθη και τα πάθη και τα τραύματα, που πια
έχουν γίνει νοσταλγία και ανάμνηση, δημιουργία, ζωή, η δική τους ζωή.
Μυθιστόρημα-ύμνος στη γυναικεία φιλία, δοκίμιο περί γάμου, με ψυχαναλυτικό
βάθος όσον αφορά τις συζυγικές σχέσεις, μελέτη για την αναστάσιμη τέχνη, τη
λυτρωτική δύναμη της δημιουργίας και η πορεία της ενηλικίωσης.
Φετίχ και κλειδί για τις αναμνήσεις αλλά και τις αλλαγές, τα παπούτσια.
Δεκαπεντάποντα, δωδεκάποντα, μοκασίνια, πεντάποντα, σαγιονάρες με πρόσθετα
τακουνάκια, εξάλλου αυτό που απομένει, τελικά, είμαστε εμείς: ξυπόλυτες στην
άμμο ή και στα αγκάθια. Η ζωή είναι το θαύμα και το τραύμα, όπως το δει,
τελικά, κανείς.
Εξαιρετικές στιγμές, η ελληνική ποίηση, η ελληνική πεζογραφία, η λατρεία του
πατέρα για τον Καζαντζάκη, το ελληνικό τραγούδι, οι λέξεις που είναι βίωμα,
σωτηρία και ο σταυρός μαζί.
Αναμφισβήτητα βιβλίο-κλειδί για τη γυναικεία φύση. Και για το αλλόκοτο εκείνο
μαγικό «μαζί», για το ζευγάρι που ενίοτε μπορεί και να είναι η εκπλήρωση, η
απόλυτη σιγουριά, η δύναμη στη ζωή. Για να εξερευνήσεις με δίχτυ ασφαλείας τον
εαυτό σου τον άγνωστο. Ένα βιβλίο αποκαλυπτικό και γοητευτικό.

ΨΗΛΑ ΤAΚΟΥΝΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Το εμβληματικό περί τη γυναικεία φιλία
έργο απλώνεται στις ζωές έξι γυναικών, που έσμιξαν στα αθώα χρόνια της νεότητας και συναντιούνται στην ωριμότητα της τέταρτης δεκαετίας.

Ρίχνει φώς στα όνειρα των κοριτσιών, που σμιλεύτηκαν σε ένα μικρό νησί του Ιονίου και χάθηκαν στη διαδρομή της πραγμάτωσής τους στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Πρόκειται για ένα σχεδόν αυτοβιογραφικό
μυθιστόρημα, που διατρέχει τις ζωές έξι γυναικών στην εξελικτική πορεία τους μεκύρια πρωταγωνίστρια τη Τζούλια του Μόντρεαλ.

Όπως αναφέρει η συγγραφέας στον πρόλογο του βιβλίου της:

"Η ιστορία που διαβάζετε είναι αληθινή και
φωτογραφίζει τις συμμαθήτριές μου με τις οποίες μεγάλωσα στη Λευκάδα των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων.

Τα πρώτα τακούνια που δοκιμάσαμε
ήταν εκείνα των μαμάδων μας κι ορκιστήκαμε κρυφά πως εμείς για πάντα θα λικνιζόμαστε στις γόβες. Και καρφώσαμε ξύλινα τακούνια στις πλαστικές σαγιονάρες και πηγαινοερχόμασταν στη γειτονιά κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο, προκαλώντας τη μήνιτων μεγάλων.

Μόνο η Αθηνά αρνιόταν να φορέσει τα ψηλά τακούνια γιατί ήταν ψηλή κι ένιωθε άχαρη προσθέτοντας κι άλλο ύψος στη ζωή της. Εκείνη έμεινε πεισματικά προσηλωμένη στα μοκασίνια της κι ας προσπαθούσαμε
να την παρασύρουμε στη ματαιότητα της ψηλοτάκουνης γόβας.

Η ζωή μας σκόρπισε στα διάφορα σημεία του
ορίζοντα, αλλά εμείς σμίγουμε πιστά τα καλοκαίρια και τους χειμώνες στο νησί,καταθέτοντας την αφοσίωσή μας η μια στην άλλη,μα πιότερο τις χίλιες δύο καταστάσεις που μας άλλαξαν και μας έστειλαν σε άλλους δρόμους διαφορετικούς από εκείνους, που είχαμε ονειρευτεί.

Ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα που αποτελεί ύμνο στη φύση και τη φιλία των γυναικών:

«Τελικά, η φιλία των γυναικών γεννιέται τα χρόνια της ανιδιοτέλειας, φουντώνει με την άνθηση των ορμονών, υποσιτίζεται τον καιρό του έρωτα, ανασταίνεται μετά το γάμο, αναβιώνει με την ωριμότητα. Δεν ξεχνιέται ποτέ όπως το ποδήλατο και το
κολύμπι!»

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΨΗΛΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ

Ευτύχησα και σ΄αυτή την έκδοση του μυθιστορήματος «Ψηλά Τακούνια Για Πάντα»να λάβω μοναδικές κριτικές. Εκτός από τις βραβευμένες από τον Αρμό κριτικές του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος και της δόκωρος Βιβής Κοψιδά-Βρεττού, αγαπημένοι φίλοι έραναν το έργο μου με την αγάπη τους.

Αναφέρω ενδεικτικά το κείμενο της Γεωργίας Γκολφίνου:

Οι πρωταγωνίστριες, έξι φίλες. Ένα βαμμενο κοκκινο καλοκαιριάτικο μεσημέρι. Ο πατέρας της Τζούλιας βάζει τέλος στη ζωή του και έτσι βίαια τελειώνει και η
εποχή της αθωοτηας των έξι κοριτσιών. Είκοσι δυο χρόνια χωρισμού.

Όμως, μέσα στη σοφία της παιδικότητάς τους όρισαν ένα ραντεβού. Ό,τι κι αν γινόταν, όπου κι αν τις έβγαζε η ζωή εκεί στη στροφή για τα σαράντα θα ξανάσμιγαν.

Οι ζωές τους άλλαξαν, δεν είναι πια τα ανέμελα κοριτσάκια με τα αυτοσχέδια ψηλοτάκουνα. Οι μορφές τους άλλαξαν με το χρόνο. Αυτός ο ίδιος χρόνος όμως, είναι αδύναμος μπροστά
στο μεγαλείο του θαύματος των δεσμών της φιλίας.

Ήταν σαν να μη πέρασε
μια μέρα όταν συναντήθηκαν ξανά μετά από τόσα χρόνια στις αφίξεις του αεροδρομίου του μακρινού Μόντρεαλ. Απαραίτητη και αναγκαία αυτή η συνάντηση για όλες, για να δωθούν λύσεις και απαντήσεις σε όλα αυτά που τις βασάνιζαν κατά τα
χρόνια του χωρισμού και τελικά να λυτρωθούν.

Το μυθιστόρημα της Ιουστίνης είναι ένας ύμνος στη γυναικεία φιλία όπως εκείνη ευτύχησε να τη ζήσει στο όμορφο νησί της. Οι περιγραφές της γλαφυρές, εμπλουτισμένες με αναφορές στις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες τηςεποχής μέσα στην οποία εξελίσσεται η ιστορία.

Γεωργία
Γκολφίνου,
Montreux,
Switzerland

Επίσης η συγγραφέας Ελένη Τσαμαδού έγραψε μια υπέροχη κριτική στο ιστολόγιό της και ο εξαιρετικός Νίκος Διακογιάννης της Νισύρου αποτύπωσε την γνώμη του για το βιβλίο στο μπλόγκ του εύστοχα

ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

Μια μεγαλοαστική οικογένεια από την Ίμερα του Πόντου, έπειτα από τη γενοκτονία του 1916, βρίσκει καταφύγιο σε ένα ορεινό χωριό της Πέλλας.
Ο ένας γιος, ο Αριστοτέλης Αγριππίδης, ξενιτεύεται για σπουδές στην Αμερική και πλουτίζει με τα ματωμένα λεφτά της ποτοαπαγόρευσης. Επιστρέφει στο Μικροδέντρι της μετανάστευσης και γίνεται ο ευπατρίδης που κτίζει την εκκλησιά και το σχολείο.
Εκεί θα φτάσει ως πρωτοδιόριστη δασκάλα στα τέλη του ’70 η Αμαλία Αναγνώστου με τη φλόγα στα μάτια και το πάθος να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση στα παιδιά μιας κλειστής αγροτικής κοινωνίας.
Ο έρωτας σημαδεύει την Αμαλία με το τόξο του επίγονου Αριστοτέλη Αγριππίδη. Μα είναι γεμάτος σκιές και μυστικά.
Η ομίχλη απλώνεται στο Μικροδέντρι όπως οι κρυφές ιστορίες των ανθρώπων του χωριού. Τα γάργαρα νερά του ποταμού γίνονται η ευλογία και η κατάρα του τόπου...
Ένα ψυχολογικό θρίλερ που διατρέχει τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής ιστορίας του εικοστού αιώνα αποτολμώντας να ρίξει φως στην ομίχλη.

Ερωτας στην Ομίχλη-Δημοσιεύσεις

Ευτύχησα γιά μια ακόμη φορά να δώ το νέο μου βιβλίο να διαβάζεται με αγάπη από ανθρώπους που το περίμεναν. Ευλογήθηκα να πάρω ωραίες και καίριες κριτικές από την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας του. Παραθέτω εκείνη του Μπάμπη Δερμιτζάκη στο Λέξημα , την άψογου λογοτεχνικού στύλ κριτική του συγγραφέα Νικόδημου Διακογιάννη στο μπλόγκ του Τέρα Αμμου, την υπέροχη προσέγγιση της Ελένης Τσαμαδού στο δικό της μπλόγκ. Εδώ παρατίθεται η παρουσίαση της Γεωργίας Γκολφίνου ή Μελισσούλας, καθότι έχει γίνει παράδοση να φιλοξενείται σ΄αυτή τη στήλη μέχρι να κυκλοφορήσει το επόμενο μυθιστόρημα: Ερωτας στην Ομίχλη Η Αμαλία. Μια νεαρή κοπέλα, νεοδιόριστη δασκάλα σε ένα ορεινό χωριό της Μακεδονίας. Αφήνει την τακτοποιημένη ζωή της κοντά στην οικογένειά της και αγόγγυστα φεύγει να υπηρετήσει το καθήκον της. Άβυσσος της φαινόταν η χαράδρα του φαραγγιού καθώς το λεωφορείο ανέβαινε στο χωριό. Ανυποψίαστη για όσες ανατροπές μπορεί να φέρει η ζωή φτάνει στο Μικροδέντρι γεμάτη όνειρα και ανυπομονησία να κάνει τα παιδάκια του χωριού κοινωνούς στη γνώση. Η προσαρμογή στην πραγματικότητα του χωριού δεν είναι εύκολη. Οι άνθρωποι εξονυχιστικά προσπαθούν να εξετάσουν την κοπέλα κρατώντας όμως ευλαβικά κρυμμένα τα δικά τους μυστικά. Ο Αρίστος. Γόνος αρχοντικής οικογένειας του χωριού με καταγωγή από την Ίμερα του Πόντου. Το 1916 τη χρονιά της Γενοκτονίας των Ποντίων αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και εγκαταστάθηκαν στο Μικροδέντρι. Μορφωμένος, πολυταξιδεμένος, όμορφος σαν τον Απόλλωνα. Γοήτευσε την Αμαλία πριν καλά καλά τον συναντήσει. Όμως η προσωπική τους ιστορία δεν είναι το κεντρικό θέμα του μυθιστορήματος όπως θα περίμενε κανείς. Οι παράλληλες ιστορίες που ξετυλίγονται σαν ένα μελαγχολικό γαϊτανάκι γύρω από τη σχέση των δυο νέων, τα μυστικά που αναποφεύκτα αποκαλύπονται είναι αυτα που καθορίζουν την πλοκή του βιβλίου. Μυστικά καλά κρυμμένα αφού αυτοί που τα κρατούσαν επτασφράγιστα δεν άντεχαν να τα δουν κατάματα αλλά ούτε και να αντιμετωπίσουν τα σχόλια μιας κοινωνίας συντηρητικής. Άνθρωποι δέσμιοι μιας νοοτροπίας, που τη συναντάμε ακόμα και σήμερα στους μικρούς τόπους, η οποία εφαρμόζει δυο μέτρα και δυο σταθμά στην κρίση των άλλων και των εαυτών τους. Η νεαρή δασκάλα προσπαθεί με όπλα την αισιοδοξία και τη λογική της να αντιμετωπίσει τα γεγονότα που έρχονται και ανατρέπουν όχι μόνο τις δικές της ισσοροπίες αλλά και εκείνες ολόκληρου του χωριού. Γεγονότα που τη γεμίζουν αμφιβολίες ακόμα και για την αγάπη της. Η Ιουστίνη, με τη γραφή της, με τη δομή της ιστορίας και τον τρόπο που την εξελίσσει καταφέρνει να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη της αμείωτο και η μεγαλύτερη ανατροπή έρχεται στο τέλος. Τότε, που η Αμαλία καταφέρνει να συμφιλιωθεί με την αλήθεια της ζωή της. Η άβυσσος στην άβυσσο ανήκει! Αγαπημένη μου, καλοτάξιδο να είναι.

Justine's Blog

ΠΕΡΑ ΑΠ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Saturday, January 13, 2007

Η νέα διαδρομή μου στο διαδίκτυο

About Me

Blog Archive