Η Μάγδα μας!

 

Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο της Καίτης Κακαβούλη

H Μάγδα μας ήταν δεύτερη ξαδέλφη, αλλά πολύ κοντά στην οικογένειά μας καθώς η μητέρα της Μαρία Φραγκούλη ήταν πρώτη ξαδέλφη του πατέρα μας από την Εγκλουβή και κολλητή της μαμάς μας.

Η Μάγδα μας γεννήθηκε με μεσογειακή αναιμία καθώς οι δυό γονείς της, η δυναμική Μαρία και ο πράος θείος ο Πάνος Δευτεραίος, είχαν στίγμα μεσογειακής αναιμίας το οποίο δεν γνώριζαν καθώς εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν οι εξετάσεις για να το εντοπίζουν.

Έτσι ήρθε στον κόσμο η Μάγδα με αυτή τη βαρειά κληρονομική ασθένεια. Κάθε μήνα από τη γέννησή της έπρεπε να της αλλάζουν αίμα και η μητέρα της έτρεχε στο νοσοκομείο με το νεογέννητο, Ένα κοριτσάκι που δεν γνώρισε ανεμελιά καθώς από τα σπάργανα έπρεπε  να του τρυπάνε τα χεράκια για να του αλλάζουν το αίμα.

Έτσι μεγάλωσε η Μάγδα με μεταγγίσεις, νοσοκομεία, αγωνία αν βγήκε κάποιο νέο μηχάνημα που θα μπορούσε μα σταθεροποιήσει το αίμα της. Και η μάνα της να τρέχει από νοσοκομείο σε νοσοκομείο για να της προσφέρει την καλύτερη υποστήριξη, για να την κρατήσει στη ζωή για πάντα. Η μάνα της η ηρωίδα που κεντούσε λευκαδίτικα κεντήματα για να τα βγάζει πέρα με την απαιτητική ασθένεια της κόρης της. Και να περνάει από το σπίτι μας κάθε πρωί να ακουμπάει τον πόνο στη μαμά μας.

Για την ασθένεια της Μάγδας μας είχαν πει εκείνα τα χρόνια πως θα μπορούσε να φτάσει μέχρι 30 ετών, άλλοι γιατροί έλεγαν λιγότερο, αλλά εμείς την είχαμε σα μπιμπελό μην χτυπήσει η Μάγδα , μην αρρωστήσει η Μάγδα, μην επιβαρυνθεί η Μάγδα.

Η μαμά μας είχε πει να προσέχουμε τη Μάγδα σαν κόσμημα, σα λουλούδι, σαν πορσελάνινο βαζο που δεν έπρεπε ποτέ να πέσει κάτω. Κι εμείς τα παιδιά την είχαμε μη μου άπτου, ήταν η μικρή εύθραυστη ξαδελφούλα μας.

Εκείνη πήγε στο σχολείο, πρόσεχε τον εαυτό της, κάθε μήνα στο νοσοκομείο για μεταγγίσεις. Εκείνη δεν είχε μάθει κάτι άλλο από το τρύπημα της σύριγγας κι έτσι πορευόταν σκεπασμένη κάτω από την προστατευτική φτερούγα της μητέρας της , του πατέρα της αλλά και του αδελφού της.

Ζούσε τον προσωπικό της Γολγοθά κι όμως ποτέ δεν έδωσε σε μας τα ξαδέλφια της την παραμικρή λαβή να την λυπηθούμε. Αντίθετα με γενναιότητα  προχώρησε στο γυμνάσιο, λύκειο, έγινε νηπιαγωγός , βρήκε δουλειά. Έγινε μια δεσποινίς σαν ένα κανονικό κορίτσι και κανείς ποτέ δεν καταλάβαινε την αγωνία της, τα βουβά της δάκρυα, την παραμικρή βαρυγγώμια στη ζωή και το Θεό.

Και η θειά Μαρία με το κέντημα , ο θείος Πάνος με το ψάρεμα της στέκονταν σε κάθε σημείο της ζωής της, σε κάθε βήμα που έπρεπε να πηδήσει περνώντας πανύψηλα εμπόδια. Κι ο Γιάννης ο αδελφός της τη στήριξε όλα τα χρόνια της νεότητας και  με την οικογένειά του όταν παντρεύτηκε κι έφερε στον κόσμο παιδιά.

Η αλήθεια είναι πως η Μάγδα με την γενναιότητα και την υπερηφάνεια της δεν άφησε κανένα, ούτε τις πιό στενές της φίλες, να αντιληφθούν την προσωπική της μάχη με τη ζωή. Και είχε πολλές κι αγαπημένες φίλες. Και έβγαιναν βόλτες και χαιρόνταν τη ζωή σα να μην υπήρχε εκείνο το βαθύ αυλάκι του αίματος που τη χώριζε από την κανονικότητα. Σα να μην ήταν διαρκώς υποψήφια στο θάνατο.

Η Μάγδα μεγάλωσε, πέρασε την εφηβεία, πέρασε την ενηλικίωση , έφτασε στην ωριμότητα. Κι εδώ έμελλε να περάσει μια άλλη περιπέτεια υγείας, που την ταλαιπώρησε, την πόνεσε, την γονάτισε. Και παρόλο που η οικογένειά της τη στήριξε με κάθε τρόπο θυσιάζοντας τα πάντα, η Μάγδα δεν άντεξε. Υπέκυψε, πέταξε ψηλά στον ουρανό. Είπε ‘φτού ξελεφτερία!»

Τώρα απαλλαγμένη από το πονεμένο σώμα της πετάει ανάλαφρα να συναντήσει τον πατέρα της και άλλα αγαπημένα πρόσωπα που έφυγαν πριν από εκείνη κι ας μην είχαν προγραφή θανάτου. Τώρα στη γειτονιά του ουρανού θα είναι ισότιμη με όλους τους άλλους  χωρίς μεταγγίσεις, βελόνες, σήριγγες , αγωνία για το αύριο.

Στη θειά Μαρία, το Γιάννη, τη γυναίκα του και τα παιδιά τους εύχομαι κουράγιο.

Μάγδα, να δώσεις χαιρετίσματα στους ενοίκους του ουρανού κι ένα φιλί στην Πεταλούδα μας.

Ώσπου να ξαναβρεθούμε στον άυλο κόσμο της αιωνιότητας!

 Η ξαδέλφη σου

Ιουστίνη

 

Ενθουσιώδης η Ελληνική Παρέλαση στο Μοντρεάλ Παρά τα Σύννεφα στον Ορίζοντα

 Φωτογραφίες: Χάρρυ Μπάρμπα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Υπό γκρίζο μελαγχολικό ουρανό και με ένα έντονο παγωμένο αέρα παρέλασαν χθες οι Έλληνες του Μοντρεάλ αποτίοντας φόρο τιμής στην εθνική μνήμη της Επανάστασης του 1821 παρουσία του Καναδού πρωθυπουργού Τζάστιν Τρουντό, ο οποίος εκλέγεται στην περιοχή της ελληνικής γειτονιάς αλλά και της δημάρχου του Μοντρεάλ, Βαλερί Πλάντ, που πρώτη φορά παρευρέθηκε στην παρέλαση των Ελλήνων.

Πλημμύρισε το Πάρκ Εξτένσιον με ελληνικές σημαίες που κυμάτιζαν σε κάθε ελληνικό νοικοκυριό, ενώ στο ναό του Ευαγγελισμού έγινε η δοξολογία για τους πεσόντες ήρωες του 21 χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου Καναδά κ. Σωτηρίου και παρουσία της πρέσβεως της Ελλάδας στον Καναδά Κωνσταντίνας Αθανασιάδου, της Γενικής Προξένου της Ελλάδας στο Μοντρεάλ Κατερίνας Βαρβαρήγου και εκλεγμένων εκπροσώπων της ομοσπονδιακής και επαρχιακής κυβέρνησης καθώς και πολλών δημοτικών συμβούλων του Μοντρεάλ και του Λαβάλ.

Στην παρέλαση που ακολούθησε, πρωταγωνιστές ήταν οι μαθητές των Ελληνικών σχολείων που με τις εθνικές στολές τους έδωσαν το στίγμα της ημέρας. Οι εθνικοτοπικοί σύλλογοι με μπροστάρηδες τους Έλληνες της πρώτης γενιάς των μεταναστών αλλά και νεότερους εκπροσώπους τους, κράτησαν με υπερηφάνεια τα λάβαρα της Επανάστασης του 21 καθώς και τις Ελληνικές σημαίες πλημμυρίζοντας με εθνική υπερηφάνεια τη λεωφόρο Ζαν Ταλόν, όπου εξελίχθηκε η παρέλαση. Το πλήθος των παρατηρητών φέτος ήταν μειωμένο λόγω των κακών καιρικών συνθηκών αλλά ο ενθουσιασμός ήταν αμείωτος καθόλη της διάρκεια της παρέλασης της οποίας τελετάρχης ήταν ο υπουργός της κυβέρνησης του Κεμπέκ, Κρίστοφερ Σκίτ .

Οι εκδηλώσεις για την Εθνική Επέτειο άρχισαν στην Καναδική πρωτεύουσα, την Οττάβα, στις 21 Μαρτίου όπου η βουλευτής ελληνικής καταγωγής Εμμανουέλλα Λαμπρόπουλος και η βουλευτής και υφυπουργός Μεταφορών Άννυ Κουτράκης  οργάνωσαν με την διακομματική επιτροπή Ελληνοκαναδικής Φιλίας μία εκδήλωση στο Κοινοβούλιο με τη συμμετοχή της υπουργού εξωτερικών του Καναδά Μελανί Ζολί, η οποία μίλησε με θερμά λόγια για την στενή Ελληνοκαναδική φιλία , τους επιτυχημένους Έλληνες του Καναδά συγχαίροντας την Ελλάδα για τα 202 χρόνια της ελευθερίας της από τον Οθωμανικό ζυγό.

Την εκδήλωση παρακολούθησαν οι ηγέτες πολλών οργανώσεων μεταξύ των οποίων ο πρόεδρος του Ελληνικού Κογκρέσου του Κεμπέκ Γιάννης Θεοδοσόπουλος , ο οποίος σημείωσε: ‘Είμαστε πολύ συγκινημένοι ως Έλληνες της Καναδικής Διασποράς για την μεγάλη τιμή που μας κάνει η Καναδική κυβέρνηση να τιμήσει την εθνική μας επέτειο με μια τελετή στην οποία παρευρίσκεται η καναδή υπεξ Μελανί Ζολί και με ένα πρόγραμμα που παριστάνει ανάγλυφα την πολιτιστική κληρονομιά της πατρίδας μας μέσα στην Οθωμανική κατοχή αλλά και μετά από την Εθνική απελευθέρωση. Είμαστε περήφανοι Έλληνες του Κεμπέκ και του Καναδά και διατρανώνουμε πως χρέος όλων μας είναι να υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντα της Ελλάδας και του Καναδά, φροντίζοντας να κρατάμε δυνατούς τους δεσμούς ανάμεσα στα δύο έθνη. Συγχαρητήρια στις γυναίκες πολιτικούς μας , την Εμμανουέλλα Λαμπρόπουλος και την Άννυ Κουτράκη γι αυτήν την εξαιρετική πολιτιστική και πολιτική εκδήλωση».

Στο μεταξύ την Παρασκευή 24 Μαρτίου σε μια σεμνή τελετή στο Δημαρχείο του Λαβάλ τιμήθηκε η εθνική μνήμη στο πρόσωπο της Γενικής Προξένου κας Κατερίνας Βαρβαρήγου, η οποία προσκλήθηκε να υπογράψει το ΧΡΥΣΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ της πόλης του Λαβάλ. Πρόκεται για την ύψιστη τιμή που επιφυλάσσεται σε κάθε ξένο επισκέπτη στο Δήμο του Λαβάλ.

Οικοδέσποινα ήταν η πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Λαβάλ Cecilia Macedo, η οποία αναφέρθηκε στην κατακόρυφη αύξηση του πληθυσμού της πόλης του Λαβάλ την τελευταία δεκαετία, τονίζοντας τα πολυεθνικά στοιχεία που την συνθέτουν, ενώ συνεχάρη την Γενική Πρόξενο της Ελλάδας στο Μοντρεάλ για την Εθνική Επέτειο της Ελλάδας.

Το λόγο στη συνέχεια έλαβε ο δημοτικός σύμβουλος Βασίλειος Καρυδόγιαννης, ο οποίος μίλησε με θερμά λόγια για τη συνάδελφό του δημοτική σύμβουλο Αγλαϊα Ρεβελάκη,  με την οποία συνεργάζεται στενά αν και δεν ανήκουν στην ίδια δημοτική παράταξη, όπως είπε. Ο Βασίλειος Καρυδόγιαννης αναφέθηκε στην επική κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης από τον Παλιών Πατρών Γερμανό στις 25 Μαρτίου του 1821, επισημαίνοντας ότι η ισχύς βρίσκεται εν τη ενώσει και στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα στην παροικία, η οποία μαστίζεται από διχασμό.

Η Γενική Πρόξενος χάρισε ως δώρο αβροφροσύνης στο Δήμο του Λαβάλ ένα Κούρο από το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, ενώ αντίστοιχο δώρο τοπικής ιστορικότητας έλαβε η ίδια από το Δήμο του Λαβάλ.

Την ιστορική αυτή ημέρα παρακολούθησαν ο πρόεδρος του Ελληνικού Κογκρέσου του Κεμπέκ Γιάννης Θεοδοσόπουλος, ο αντιπρόεδρος του ΕΚΚ Νικόλας Παγώνης, η πρόεδρος του Συλλόγου ΦΙΛΙΑ Ιωάννα Τσουμπλέκα , ο Γενικός Διευθυντής των Ελληνικών Σχολείων Χρήστος Αδαμόπουλος, το μέλος του ΔΣ της Κοινότητας Μιχάλης Πατσαντζής, ο πρώην πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Λαβάλ Κώστας Μυλωνόπουλος, η πρόεδρος του Λυκείου των Ελληνίδων Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη, ο έχων το γενικό πρόσταγμα της παρέλασης Ζήσης Φωτόπουλος, ενώ την Γενική Πρόξενο συνόδευσαν οι διπλωματικοί υπάλληλοι Λ. Σεμπεκοπούλου και Νίκη Αναστασόπουλος.

 

ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗς ΧΡΟΝΙΑΣ Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΠΑΓΩΝΗΣ

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι Έλληνας της Χρονιάς φέτος αναδείχθηκε ο πρώην πρόεδρος της ΕΚΜΜ Νικόλας Παγώνης, του οποίου τον τίλτο ανακοίνωσε η πρόεδρος της Λακωνικής Αδελφότητας Δήμητρα Κωσταρίδου κατά το παραδοσιακό γεύμα της εθνικής επετείου στον ιστορικό σύλλογο, από όπου πέρασε και χαιρέτησε ο Καναδός πρωθυπουργός Τζάστιν Τρουντό.  Όρθιοι οι Λάκωνες και οι φίλοι τους χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό!

Ο Νικόλας Παγώνης επιλέχθηκε να είναι ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ από ανεξάρτητη επιτροπή δύο ακαδημαϊκών και του εκτελεστικού αντιπροέδρου δρος Μιχάλη Τσούκα!

 

Σίγησε για πάντα η κοντράλτα ψαλμωδία του πατρός Σαλατέλλη

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Μετά απο άνιση μάχη με τον καρκίνο για ένα περίπου χρόνο έφυγε για τους ουρανούς ο πατήρ Παναγιώτης Σαλατέλλης, ο ιερατικός προϊστάμενος του Καθεδρικού ναού μας επί 27 και πλέον χρόνια.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 17 Ιουνίου 1942 και μετακόμισε στο Μοντρεάλ το 1976 μετά από γνωριμία και πρόσκληση του τότε επισκόπου Θεοφιλεστάτου κ. Σωτηρίου. Υπηρέτησε κατ’ αρχήν στο ναό της Παναγίτσας (1976-1980) και μεταφέρθηκε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου το 1980 όπου λειτουργούσε ως ενορίτης εφημέριος λαμβάνοντας τον τίτλο του πρωτοπρεσβύτερου μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2017.

 Ο π. Παναγιώτης αγαπήθηκε από το ποίμνιό του καθώς ήταν λόγιος, ευγενής, χαηλών τόνων, ενώ κατόρθωσε να ιδρύσει μια χορωδία της οποίας το απόκορύφωμα ήταν τα εγκώμια του Επιταφείου και το περίφημο τροπάριο της Κασσιανής. Μέσα στο αυστηρά βυζαντινό κλίμα της εκκλησιαστικής κουλτούρας του Πατριαρχείου, ο π. Παναγιώτης τόλμησε και δημιούργησε την περίφημη χορωδία του η οποία πολλάκις χρησιμοποιούσε όχι μόνο εκκλησιαστικό όργανο αλλά και πιάνο, σκορπίζοντας την ψαλμωδία μέσα από την υπέροχη πολυφωνία της.

Τον γνώρισα από την έλευσή μου στο Μοντρεάλ, καθώς ο καθεδρικός ναός υπήρξε ανέκαθεν η ενορία μας, εκεί έβγαλε την άδεια γάμου μας ο Τέντ (το θυμάμαι σαν τώρα). Πήγαινα τις Κυριακές με τον Αλέξανδρο μωρό και κρεμόμουν από τα χείλη του, καθώς τα κηρύγματά του ήταν λόγια σκεπτόμενου εκκλησιαστικού ανδρός, βγαλμένα από την θρησκευτική μας φιλοσοφία. Είχαν βάθος και αντανακλούσαν την ευρυμάθεια του ιερέως, που υπήρξε η ωραιότατη κοντράλτα φωνή του Καθεδρικού μας.

 Η φωνή του, είτε με την υπέροχη μελωδική ψαλμωδία του είτε με την καθαρή άρθρωσή του στα ραδιοφωνικά του κηρύγματα, έχει μείνει χαραγμένη στις ψυχές όλων όσων σύχναζαν στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στη Μοντρεάλη.

 Τα γαλλικά του, η παιδεία του, η ευγένειά του και οι τρόποι του με εντυπωσίαζαν. Η πρεσβυτέρα του Καλλιόπη-Πόπη για τους αγαπημένους της ενορίτες , σεμνή και ταπεινή ήταν πάντα τις Κυριακές στο πλάι του , βοηθώντας τον στο ιερό καθήκον του.

 Με τον πατέρα Παναγιώτη μας συνέδεσαν πολλά και προπάντων η επίσκεψη του πατέρα μου στο Μόντρεαλ, τον οποίο υποδέχθηκε στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου με υιική αγάπη και σεβασμό το σωτήριον έτος 2010.Τον καλωσόρισε, τον κάλεσε σε συλλειτουργία και του έδωσε στο τέλος το μικρόφωνο για να απευθύνει χαιρετισμό στο χριστεπώνυμο πλήθος, γεγονός που τον είχε χαροποιήσει τον συνταξιούχο πατερούλη μου τόσο πολύ καθώς ένιωσε την αποδοχή του νεότερου πρωτοπρεσβύτερου.

 Ο π. Παναγιώτης ήταν ανοιχτός στις καινούριες ιδέες , τολμηρός στην σκέψη και την πράξη. Τον θυμάμαι να ψάλλει το απολυτίκιο της Γέννησης του Χριστού στο λόμπι του κτηρίου μας ενώπιον ενός πλήθους Εβραίων ενοίκων, οι οποίοι γιόρταζαν το δικό τους Χάνακα.

 Ο πατήρ Παναγιώτης λείπει από την Εκκλησία από τότε που άρχισε να δοκιμάζεται με την ασθένεια. Ο εναργής του λόγος, η ευγενής φυσιογνωμία του αφήνουν τώρα ένα δυσαναπλήρωτο κοινό στους Ελληνορθόδοξους του Μοντρεάλ, που πασχίζουν να βρουν εκκλησιαστικά το βηματισμό τους μετά από την μακρά διακοπή της σχέσης τους με την εκκλησία λόγω του αποκλεισμού τους από το  COVID.

 

    "Μακαρία η οδός, ή πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως!

     Για μας τους Έλληνες του Μοντρεάλ πάτερ Παναγιώτη θα μείνεις αθάνατος στις καρδιές μας! Αιωνία η μνήμη σου αγαπημένε μας πρωτοπρεσβύτερε!

 Συλλυπητήρια στην πρεσβυτέρα Καλλιόπη,  τα παιδιά, τις νύφες και τα εγγόνια του για τα οποία ήταν περήφανος παππούς!

 

Περί Βασιλέως, Πριγκήπων και άλλων τινών!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Οι μέρες της κηδείας του τέως Βασιλέως της Ελλάδας Κωνσταντίνου Γλύμπουργκ το φέρνουν να μιλάμε για την τελειωμένη υπόθεση της βασιλείας, που έκλεισε θεσμικά με το δημοψήφισμα του 1974 το οποίο χειρίστηκε ο εθνάρχης Καραμανλής προσωπικά, κάνοντας υπόθεσή του να μην συνεχίσει η δυναστεία των Γλύξμπουργκ την καταστροφική ανάμειξή τους στην πολιτική ζωή της Ελλάδας.

Αυτό που παρατήρησα τούτες τις πονηρές μέρες ήταν ότι:

1.    η οικογένεια Γλύξμπουργκ άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις με τα παιδιά του βασιλέως και με τα εγγόνια τους.Ευγενείς αριστοκράτες, έδειξαν στο κοινό το δέσιμό τους αλλά και την αξιοπρέπειά τους σε όλα τα επίπεδα.

2.   Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης επίσης σωστά αποφάσισαν να κηδευτεί ως ιδιώτης ο πρώην μονάρχης και όχι ως πρώην ηγέτης των Ελλήνων, διότι θεσμικά το ζήτημα έληξε το 1974 και δεν υπήρχε λόγος να ανασκαλεύονται παλιά μίση και πάθη.

3.   Οι ¨Ελληνες δημοσιογράφοι και πολιτικοί ευκαίρως -ακαίρως μάς διατυμπάνιζαν πως ο τέως, καταψηφισμένος από το 75% των Ελλήνων, έπρεπε να κηδευτεί ως δημόσιο πρόσωπο δημοσία δαπάνη.

4.   Διάφοροι γραφικοί αντιβασιλικοί τύποι μας τρέλαναν με την ποταπολογία τους.

 

Σχετικά με το ζήτημα αυτό έγραψα διάφορες σκέψεις που μου προκάλεσε η επικαιρότητα των ημερών:

 

Πρώτο σχόλιο

Είμαι πολύ περήφανη που τιμήθηκα στις 5 Ιουνίου 2022 με την καρφίτσα του πλατινένιου Ιωβηλαίου της Βασίλισσας Ελισάβετ, καθώς ο Καναδάς αποτελεί χώρα της Κοινοπολιτείας.

Αυτό δεν με εμποδίζει να ξεχωρίζω την Βρετανική βασιλική οικογένεια από την έκπτωτη δική μας βασιλική οικογένεια.

Η Ελλάδα δεν είχε κληρονομικούς βασιλείς (ο τελευταίος ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος;) και δεν χρειαζόμασταν ξένους! Ξένοι ήταν και για πάντα ξένοι θα μείνουν οι Γλύξμπουργκ!

ΥΓ. Στο σημείο αυτό να τονίσω ότι μας χρησίμευσαν κάπου οι Γλύξμπουργκ. Για να δεχτούν πάλι τη βασιλεία στην Ελλάδα, οι Άγγλοι μας έδωσαν για προίκα τα νησιά του Ιονίου αποχωρώντας από τα εδάφη μας στις 21 Μαίου 1864. Μία χρησιμότητα είχε η εγκαθίδρυσή τους στο 1864...

 

Δεύτερο σχόλιο

 

Μιλώντας για βασιλιάδες, πρίγκηπες και πριγκήπισσες έχω να καταθέσω τα εξής.

Η γιαγιά μου η Κωσταντία, μητέρα του πατέρα μου, εξ Εγκλουβής ορμώμενη, μικροσκοπική και πονηρή σαν αλεπού, όταν ήθελε να με εγκαλέσει στην τάξη μου έλεγε:

Μπά που να γένεις βασίλισσα! Αυτή ήταν η γλυκειά κατάρα της.

Τα χρόνια πέρασαν , πήγα στο σχολείο, άρχισα να διαβάζω για βασίλισσες και για πριγκήπισσες. Προτίμησα τον τίτλο της βασίλισσας ανεκαθεν και επέβαλα στην αδελφή μου και τις φιλενάδες μου να είναι πριγκήπισσες. Ακόμη με θυμάται η Αλεκίτσα για αυτή την ταξική τακτοποίηση...

Μεγάλωσα, η φωτογραφία της Φρειδερίκης και του Παύλου φιγουράριζε σε κάθε σπίτι. Ηθελα να γίνω Φρειδερίκη αλλά ο πατέρας μου έλεγε ότι η βασίλισσα ήταν μηχανορράφος και θα κατέστρεφε τον άντρα της, τον βασιλέα Παύλο καθώς τορπίλιζε την κυβένρηση Καραμανλή.

Θυμάμαιτην κηδεία του βασιλέως Παύλου, που οι κακές γλώσσες λέγανε πως η Φρειδερίκη τον είχε βαλσαμώσει διότι είχε πεθάνει μερικές εβδομάδες πριν.

Μετά η φωτογραφία αντικαταστάθηκε με εκείνη του διαδόχου Κωνσταντίνου και της ωραίας γυναίκας του , πριγκήπισσας της Δανίας, Αννας Μαρίας.

Η γέννηση της Αλεξίας ήταν το νέο της εποχής.

Ύστερα ήρθε η δικτατορία, έγινε το αποτυχημένο προξικόπημα του Κωνσταντίνου, ο πατέρας μου πάντα έλεγε πως ήταν άχρηστοι οι βασιλιάδες και τι τους θέλαμε... Απέδιδε την φυγή του Καραμανλή στο Παρίσι σε ίντριγκες της Φρειδερίκης.

Γενικά το όνομα Φρειδερίκη έφερνε μια φρίκη στο σπίτι μας. Η μητέρα μου υπεράσπιζε το βασιλικό γένος διότι ήταν αντικομμουνίστρια και πίστευε πως η βασιλεία θα διασφάλιζε την ανεξαρτησία της χώρας.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, ο βασιλεύς Κωνσταντίνος πέθανε το σωτήριον έτος 2023 και θα θαφτεί ως κοινός θνητός. ΓΠερί αυτού αποφάσισαν οι Έλληνες στο συντριπτικό δημοψήφισμα του 1974.

Εγώ θα παραμείνω βασίλισσα και ουχι πεπτωκυία, καθώς τα λόγια της γιαγιάς έπιασαν το θρόνο στην καρδιά του Θεόδωρου Αργύρη.

Καλό ταξίδι βασιλεύ εκεί που πας. Αν συναντήσεις τη μαμά μου πέστης πως ήσουν ο διάδοχος! Θα χαρεί να σε γνωρίσει απο κοντά!