Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Δεσποινάριον της Ουασιγκτώνος
Το Δεσποινάριον από
την Ουάσιγκτον ήρθε στο Μόντρεαλ και μου έδειξε κυριολεκτικά τα αμπελοχώραφά
μου. Καθώς, μετά του Ερρίκου της είναι μια συνεπής τουρίστρια, ανακάλυψε την
έκθεση με τα φορέματα της Γκρέις Κέλλυ στο Μουσείο McCord του Μοντρεάλ (που δεν
είχα πάρει χαμπάρι παρότι η διευθύντρια του Μουσείου κατοικοεδρεύει στο κτίριό
μας και μάλιστα είναι συνεργάτις του Τεντ στην επιτροπή διαχείρισης του κτιρίου
μας).
Μέσα στην κάψα
του καλοκαιριού κινήσαμε χθες με μια παρέα γυναικών να περιηγηθούμε την έκθεση.
Τα φορέματα της πριγκίπησσας Κέλλυ ήταν συγκλονιστικά. Από τα συμφραζόμενα,
έβγαλα το συμπέρασμα ότι για ταγιεράκια πήγαινε στη Σανέλ, για βραδυνά
φουστάνια στον Τζέιμς Γαλάνος και τον Κριστιάν Ντιόρ, ενώ μέσα στη γκαρναρόμπα
της ενσωμάτωνε και τις καινοτομίες του Υβ Σαιν Λοράν.
Επίσης, από το
οπτικοακουστικό υλικό, αντιλήφθηκα ότι ήταν μια πουριτανή κοπέλα, που πήγε στο
σινεμά, πέτυχε και ξαναγύρισε στην πουριτανή ζωή μιας πριγκίπησσας, έστω και
του Μονακό.
Τέλος, βρήκα
αρκετά θλιβερή τη διαπίστωση ότι ήταν εγκλωβισμένη στο μεγαλοπρέπές αλλά
περιορισμένο Πριγκηπάτο του Μονακό με μόνο αντικείμενο ζωής, το ράψιμο της
επόμενης τουαλέτας για το μεγάλο ετήσιο χορό των Μοντεγάσκων.
Ηθικόν δίδαγμα:
Κορίτσια ζήτω η ελευθερία έστω και με ρούχα από τη ZARA ή το H& M! Να τις βράσω τις σφιχτές τουαλέτες που
σου πνίγουν τη ζωή και την κάνουν μαρτύριο!
Τζουστινάκι
ΥΓ. Τελικά υπάρχει μια λεπτή γραμμή ελευθερίας. Μπορείς να φωτογραφίσεις με το I-phone Δεσποινάριον αγαπημένο!!!
2 comments:
Α τι κριμα, καλα τι διαφορα εχει το αηφον απο την φωτογραφικη μηχανη; Πφ! Εμενα λοιπον παντα μου εδινε την εντυπωση της ισορροπημενης γυναικας. Και η εκθεση δεν μου αλλαξε την εντυπωση. Νομιζω οτι οτι διαλεξε να κανει στην ζωη της το εφερε εις περας αξοπρεπεστατα και με επιτυχια. Ονομα και πραγμα Γκρεης. Δεν νομιζω οτι η ζωη της ηταν μαρτυριο Τζουστινακι. Μπορει να μην ειναι η ζωη ου θα διαλεγαν αλλες γυναικες. Εκεινη παντως φαινεται χαμογελαστη ως το τελος. Και με χαμογελο καθε αλλο παρα βεβιασμενο. Βγηκα απο την εκθεση χαμογελωντας κι εγω.
Είδες πόσο διαφορετική ήταν η ματιά μας; Εγώ -λόγω συγγραφικής αδείας- διάβασα μια επαναφορά στο συντηρητισμό, τον οποίο αποφάσισε να νικήσει κάνοντας την ηθοποιό. Το χαμόγελο δεν είναι δείγμα ευτυχίας, ηθοποιός ήταν εξάλλου μπορούσε να φοράει όσα χαμόγελα ήθελε. Εμένα με ενόχλησε που μια επαναστάτρια κατέληξη στο κλουβί ενός πριγκηπάτου. Αλλά έχω μέσα μου αυτό το θηρίο της αντίστασης. Ισως γι αυτό να την ανάγνωσα έτσι. Πάντως, σου έφερα τα εκπληκτικά φορέματα, για να θυμάσαι...
Post a Comment