Riva των λιμανιών η Diva !!!

 

 

 

 Στη λίμνη Κόμο της Ιταλίας όπου βρισκόμαστε περαστικοί κάθε άνοιξη, βλέπουμε αραγμένα τα πιό κομψά ταχύπλοα σκάφη του κόσμου. Εκεί αγκυροβολούν τα περίφημα Riva, τα οποία είναι γνωστά για την ταχύτητα αλλά και την κομψότητά τους. Πολλές ιταλικές ταινίες έχουν γυριστει πάνω στα Ρίβα.

Στο μεταξύ, εκεί στο Κόμο υπάρχει μια τρατορία με το όνομα «Ρίβα» . Στους τοίχους της είναι αναρτημένες φωτογραφίες από στάρ του σινεμά που σκίζουν τα νερά μέσα σε Ρίβα.

Προχτές είδαμε γιά πρώτη φορά στο Μόντρεαλ μια πανέμορη Ρίβα. Με μπλέ γυαλιστερή βάση και πλώρη από ξύλο τριανταφυλλιάς ήταν το πιό κομψό σκάφος του ποταμού Σεντ Λοράν.

Μιλώντας για τη Ρίβα αναζήτησα την ιστορία του ναυπηγείου της και σας την φέρνω ως ένα απωθημένο μια ζωής:

 

Τζουστινάκιον

ΝΑΥΠΗΓΕΙΟ RIVA

Τα σκάφη πίσω από τον μύθο, ή ο μύθος πίσω από τα σκάφη;

Τι κοινό έχουν οι μεγάλοι αστέρες της έβδομης τέχνης Brigitte Bardot, και ο Sean Connery; Εάν μάλιστα προστεθούν ο Σάχης της Περσίας και ο βασιλιάς Χουσείν της Ιορδανίας ο γρίφος μεγαλώνει επικίνδυνα. Εκτός από την μεγάλη αγάπη τους για τη θάλασσα οι προαναφερθέντες ανήκουν στο πελατολόγιο του Ιταλικού ναυπηγείου των πλέον επώνυμων παγκοσμίως ταχυπλόων με το όνομα Riva.

Η ιστορία των Riva αρχίζει ενάμιση περίπου αιώνα πριν και συγκεκριμένα το 1842 στην μικρή πόλη Σάρνικο της Βόρειας Ιταλίας όταν ένας νεαρός ψαράς που άκουγε στο όνομα Πίετρο Ρίβα αποφάσισε να ναυπηγήσει μια βάρκα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του, που να είναι παράλληλα γερή ώστε να αντέχει στη σκληρή επαγγελματική χρήση.

Με κύριο συστατικό το ξύλο και πολύ μεράκι, ξεκίνησε την κατασκευή ενός συμπαγούς και ανθεκτικού σκαριού με ωραία αισθητική. Οι υπόλοιποι ψαράδες, εκτιμώντας τη δουλειά του πέρα από αγαπητοί συνεργάτες έγιναν και πελάτες του Ρίβα, ο οποίος συνέχισε τη ναυπήγηση με περισσότερο πάθος. Το 1880 οι διάδοχοι του, Ερνέστο και Σεραφίνο Ρίβα, συνεχίζουν την οικογενειακή παράδοση και παίρνουν τα ινία του μικρού καρνάγιου. Με όραμα την κατασκευή ενός σκαριού που να εξυπηρετεί την μεταφορά προσωπικού και φορτίων, μετατρέπουν τις υπάρχουσες ναυπηγικές γραμμές μεγαλώνοντας και εκπλεπτίζοντας τις βάρκες, ενώ για την ώθηση τους πειραματίζονται στη χρήση μιας εσωλέμβιας μηχανής περιορίζοντας τη χρήση των κουραστικών κουπιών.

Η τεχνολογική επανάσταση δεν άφησε ανεπηρέαστο το μικρό ναυπηγείο. Έτσι το 1912 εγκατέστησαν στα σκάφη τις πρώτες εξωλέμβιες μηχανές. Ο Πιέτρο Ρίβα, πήρε μάλιστα ένα σκάφος και αφού το βάφτισε ΒΑΒY-1 συμμετείχε σε αγώνες ταχύτητας στην κατηγορία φόρμουλα 2 αναπτύσσοντας -κρατηθείτε-την τεράστια για την εποχή ταχύτητα των 24 χιλιόμετρων ανά ώρα!

Στο μεσοδιάστημα πρώτου και δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, το ναυπηγείο περιορίστηκε σε πειράματα και δοκιμές για τεχνολογικές λύσεις με διαφορετικές ιπποδυνάμεις μηχανών ώστε τα σκάφη να είναι πιο αποδοτικά ενώ παράλληλα συμμετείχε σε εγχώριους και διεθνείς διαγωνισμούς.

Οι μεγάλες αλλαγές, όμως, έγιναν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και συγκεκριμένα στις αρχές του 1950 όταν ο Κάρλο Ρίβα, απόγονος τρίτης γενιάς διαδοχής, αλλάζει πλεύση και προχωράει σε ριζική ανασυγκρότηση του ναυπηγείου μετατρέποντας άρδην την παραγωγή του. Το σχέδιο του είναι να κατασκευάσει πολυτελή ταχύπλοα σκάφη με κλασικά πρότυπα εμπνευσμένα από το χώρο της αυτοκινητοβιομηχανίας όπως για παράδειγμα την Rolls Roys. Όσο για το αγοραστικό του κοινό απευθύνονταν κυρίως σε οικογενειάρχες που θα αγαπούσαν να πηγαίνουν κυριακάτικες βόλτες, διασχίζοντας τα ήρεμα νερά των ιταλικών ποταμιών και λιμνών- γεγονός πολύ δημοφιλές ακόμη και σήμερα.

Με αυτά τα δεδομένα οι σχεδιαστές εφοδίασαν τα σκάφη με δύο εμπρόσθια μονά καθίσματα με δερμάτινη επένδυση, μοχλό ταχυτήτων δίπλα στο τιμόνι, καθρέπτη επάνω στο παρμπρίζ στρογγυλά ενδεικτικά όργανα πλοήγησης επιχρωμιωμένα, φώτα πορείας και έναν ενιαίο καναπέ στο πίσω μέρος του σκάφους. Η μηχανή ήταν εγκατεστημένη πρίμα, ενώ από επάνω κατασκευάστηκε κατάστρωμα με δερμάτινη επένδυση δημιουργώντας ιδανικό χώρο για ηλιοθεραπεία.

Για την υλοποίηση της κατασκευής, προμηθεύτηκαν υλικά άριστης ποιότητας όπως ξυλεία, δέρμα και μέταλλα ενώ για την επεξεργασία εμπιστεύτηκαν τεχνίτες με μεράκι. Το αποτέλεσμα ήταν να προκύψουν όμορφα σκαριά που έμελλε να γράψουν ιστορία.

Η εμπορικότητα των ιταλικών ταχύπλοων Riva ήταν τόσο μεγάλη που το ναυπηγείο δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει με συνέπεια στη ζήτηση. Οι παραγγελίες διαδέχονταν με γοργούς ρυθμούς η μια την άλλη δημιουργώντας μεγάλη λίστα αναμονής στην οποία περίμενε καρτερικά πλήθος επωνύμων. Όσοι πάντως βρέθηκαν στο τιμόνι του σκάφους καμάρωναν, όπως οι θρυλικές ντίβες της εποχής, Σοφία Λόρεν και Μπριζίτ Μπαρντό αποτελώντας παράλληλα και το ιδανικό μάρκετινγκ. Η δεκαετίες του ’50 και ’60 ήταν χρυσές για το ιταλικό ναυπηγείο καθιστώντας τα σκάφη του μυθικά.

Το 1962 ήταν η χρονιά που επηρέασε σημαντικά την ναυπήγηση σε παγκόσμια κλίμακα, αφού ένα σύγχρονο υλικό έκανε την εμφάνιση του ανατρέποντας τα κατασκευαστικά δεδομένα: ο πολυεστέρας. Η χρήση του μπορούσε να αντικαταστήσει με μεγάλη ευκολία το ξύλο μειώνοντας παράλληλα σημαντικά το κόστος κατασκευής. Το ναυπηγείο επέλεξε τη χρήση του νέου υλικού χρησιμοποιώντας ξυλεία για ορισμένα μόνο μέρη του σκάφους. Αυτή όμως η επιλογή δεν εκτιμήθηκε από ένα μέρος του αγοραστικού κοινού. Ήταν προφανές ότι το συστατικό της επιτυχίας που έκανε τα σκάφη Riva τόσο αγαπητά πολύ δεν ήταν άλλο από το καλοδουλεμένο ξύλο. Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθεί η ζήτηση των μεταχειρισμένων τα οποία είναι πλέον συλλεκτικής αξίας και ιδιαίτερα τα μοντέλα Αquariva και Αquarama έμειναν στην ιστορία. Σήμερα μπορεί να δει κάποιος πολλά τέτοια σκαριά, στην περιοχή της Bενετίας στη Lago Majore και στο Κόμμο όπου άνοιξε και Rivacafe και σερβίρει ποτά με τις ονομασίες των σκαφών ενώ υπάρχουν κλαμπ που τα μέλη τους απαρτίζονται από ιδιοκτήτες των σκαφών και διοργανώνουν εκδρομές.

Στις μέρες μας το ναυπηγείο έχει μεγαλώσει, το ίδιο και η γκάμα του αφού κατασκευάζει πλέον μεγάλα μηχανοκίνητα και θαλαμηγούς τα μεγέθη των οποίων είναι από 10,7 έως 35, 5 μέτρα. Τα νέα σκάφη είναι όμορφα, με καλές μάλιστα επιδόσεις ενώ τα μικρότερα μοντέλα αποτελούν την εξέλιξη των παλαιών επιτυχημένων η ψυχή όμως των ξύλινων σκαφών Riva θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία του ναυπηγείου.