Πέταξε ο Σπύρος με ένα ξαφνικό δυνατό φτερούγισμα!

 

Πέταξε ο Σπύρος με ένα ξαφνικό δυνατό φτερούγισμα!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Έφυγε ξαφνικά χωρίς κανένα αποχαιρετισμό ο αγαπημένος φίλος της παιδικής μας ηλικίας, ο συμβολαιογράφος Σπύρος Αρβανίτης, το γλυκύτερο πλάσμα της Λευκάδας. Ήθελες να τον συναντάς στο δρόμο και να τον χαιρετάς επί μακρόν κι εκείνος να σου μιλάει για μέρες κοινής μνήμης με το βλέμμα στραμμένο πάντα με σεμνότητα προς τα κάτω.

Στην πραγματικότητα ο Σπύρος, ο δικός μας φίλος, ήταν η επιτομή της σεμνότητας. Μειλίχιος, βαθύνους, σκεπτόμενος, εξαιρετικός στην συμβολαιογραφική τέχνη, σε μάγευε με τη βαθειά του ξενάγηση σε όλα τα θέματα με τα οποία καταπιανόταν ως επαγγελματίας, ως άνθρωπος του πολιτισμού και ως φίλος της κοινής ιστορικής καταγωγής.

Υπήρξε ίσως ο μοναδικός πρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου της Λευκάδας επί ημερών δημαρχίας Κώστα Δρακονταειδή, που όταν παρουσίαζε ένα έργο, ένα βιβλίο, μια παράσταση, ένα δρώμενο στο Δήμο, ήταν πάντα διαβασμένος σε βάθος και μιλούσε με εκείνο το γαλήνιο ύφος του και πάντα με τα μάτια χαμηλωμένα σα να τον θάμπωνε ο ουρανός, τα φώτα, οι κάμερες.

Τον Σπύρο τον γνώρισα από πολύ μικρή, ήταν παπαδάκι στην εκκλησία του πατέρα μου, όπου ο δικός του μακαριστός πατέρας υπηρετούσε στο επιτροπικό μας. Τον θαύμαζα γιατί ήταν μεγαλύτερος ακόμη και από τον αδελφό μου τον Αποστόλη και έπαιρνε το θυμιατό ως γνώστης και το κρατούσε με τρομερή υπερηφάνεια στη μικρή και τη μεγάλη έξοδο της Κυριακάτικης λειτουργίας. ΄’Ηταν ο εκλεκτός του πατερούλη εκεί στους Αγίους Αναργύρους σε χρόνια ανέμελα και ανεπίστρεπτα.

Μάλιστα, είχε μια ελαφρά ραιβοποδία, δηλαδή τα πέλματά του στρεφόταν προς τα μέσα, κι εγώ αυτό το θεωρούσα μια υπέροχη ιδιαιτερότητα. Και προσπαθούσα να τον αντιγράψω γιατί σκεφτόμουν πως αυτός ήταν μεγαλύτερος και μάλλον αυτό θα ήταν το σωστό περπάτημα ενός γυμνασιόπαιδου. Και μην ξεχνάς πως βιαζόμουν να μεγαλώσω τόσο πολύ, μα τόσο πολύ γι αυτό άρχισα να τον μιμούμαι. Ωσπου το ανακάλυψε η μαμά, με πήγε αμέσως στον παιδίατρο Κατσικογιάννη, ο οποίος μου εξήγησε ότι αυτή ήταν μια εξαίρεση περπατήματος και όχι το κανονικό. Και η μαμά με έβαζε μπροστά της να περπατάω επί μέρες γιά να σταματήσω να μιμούμαι το Σπύρο.

Όμως μια μέρα έτσι ξαφνικά, νεότατος έφυγε ο πατέρας του από καρδιά, εκεί πλησιάζοντας στα πενήντα του χρόνια. Πέταξε στον ουρανό και άφησε τη μητέρα του χήρα με τρία ορφανά παιδιά, τον Σπύρο, τη Μαρία και τον Παυλάκη. Ο παπα -Νίκος κυριολεκτικά συγκλονίσθηκε από αυτόν το ξανφνικό θάνατο καθώς ο κύριος Αρβανίτης ήταν από τα στελέχη του επιτροπικού του.

Σύντομα, ο Σπύρος, μαθητής του Γυμνασίου-αν δεν απατώμαι- και η μητέρα του χρειάστηκε να βρούν δουλειά για να βιοπορισθεί η ακέφαλη πλέον η οικογένεια. Ετσι ο πατέρας μου με βαρειά καρδιά τον παρεχώρησε στον παπα- Δημοσθένη στον Αγιο Νικόλαο ως επί πληρωμή νεωκόρο και η μητέρα του έγινε καθαρίστρια με υπερηφάνεια στο ναό και σε τράπεζες.

Αδειασε η εκκλησία με την αποχώρησή του απο το δικό μας ιερό. Δεν είχα πιά ένα πρότυπο να θαυμάζω, ο ψηλόλιγνος μακρινός φίλος μου μας είχε εγκαταλείψει. Αλλά πάντα έμεινε μέσα μου σαν πολύ δικός μου άνθρωπος γιατί ο πατερούλης συνέχιζε να τον αγαπάει και να τον θαυμάζει για τον παιδικό ηρωισμό του.

 Ο Σπύρος σπούδασε Νομική, επέστρεψε στη Λευκάδα, έγινε συμβολαιογράφος . Παντρεύτηκε , έκανε δύο υπέροχα παιδιά, ο γιός του ακολούθησε το δρόμο της ιεροσύνης, σαν κάτι μαγικό από την εποχή του παππού του και του δικού μου πατέρα, του παπαΝίκου , να τον έσπρωξε στην ιεροσύνη. Σήμερα, τον βλέπω στην αγορά με τα παιδάκια και τη γυναίκα του και όλο ονειρεύομαι να τον δώ μια μέρα εφημέριο στο ναό μας, εκεί στους Αγίους Αναργύρους που μεγαλώσαμε με τον πατέρα του.

Τον Σπύρο τον συναντούσα συχνά στην αγορά ή σε εκκλησιαστικές συνευρέσεις και δεν περνάει ούτε μια στιγμή που να μη θυμάμαι τις μέρες του στο ιερό του πατερούλη. Ο Σπύρος Αρβανίτης αποτέλεσε είδωλο των παιδικών μου χρόνων για εκείνη την υπεροχή του στο σχολείο, τη σεμνότητά του στη συμπεριφορά και την απόλυτη αφοσίωσή του στην πατρική του οικογένεια.

Η μητέρα του μετά τη συνταξιοδότησή της δεν έλειψε ποτέ Κυριακές ή γιορτές από την εκκλησία μας, το ίδιο και η αδελφή του η Μαρία. Και ο Παυλάκης, συμμαθητής του Αποστόλη, είναι συχνός επισκέπτης της Λευκάδας, πιό κοσμικός και απόμακρος, αλλά δικός μας άνθρωπος.

Δύσκολος αυτός ο αποχαιρετισμός,πικρός, τετελεσμένος . Νιώθω σχεδόν σα νάφυγε μέλος της οικογένειάς μας καθώς μια τεράστια σκιά απλώθηκε στη Λευκάδα με το αιφνίδιο φτερούγισμα του Σπύρου στα ουράνια. Η απουσία του θα είναι για μένα ένα μεγάλο σύννεφο που θα καλύπτει τα εναπομείναντα της ζωής μου καλοκαίρια.

Καλο ταξίδι εκεί που πας , να πάρεις χαιρετίσματα σε όλους και προπάντων να πεις στην Πεταλούδα μου πως δεν περνάει μέρα χωρίς να την αναπολήσω.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να πω ότι ο Σπύρος, έκανε ένα υπέροχο επικήδειο κατά την ιερατική κηδεία του παπα Νίκου που υπήρξε  και δικός του πνευματικός καθοδηγητής. Αντιγράφω:

«Ως οικογενειάρχης -το άφησα τελευταίο- ο εκλιπών ανέδειξε μιαν άριστη οικογένεια. Απέκτησε με την πρεσβυτέρα Μαρία τρία παιδιά που ευτύχησε να τα δει αναγνωρισμένους, διαπρεπείς επιστήμονες και χρηστούς ανθρώπους, πραγματικά κοσμήματα της κοινωνίας μας, τον Αποστόλη, την Ιουστίνη και το στερνοπαίδι του, την ατυχή -φευ- Κωνσταντίνα, το νήμα της ζωής της οποίας τόσο πρόωρα κόπηκε, προξενώντας του πόνο αφόρητο και οδύνη ανείπωτη, όπως ανείπωτη θλίψη του προξένησε και η αποδημία της πρεσβυτέρας Μαρίας που επακολούθησε, δυστυχίες, που όμως τις υπέμεινε αγόγγυστα, με αληθή ιώβειο υπομονή, εγκαρτέρηση και δύναμη, την οποία αντλούσε από Τον νεκρών και ζώντων την εξουσίαν έχοντα.»

 

 

Το Βραβείο ΑΘΗΝΑ της έκθεσης HERMES EXPO στην Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη-

Το βραβείο ΑΘΗΝΑ απονεμήθηκε στις 25 Ιουνίου στη δημοσιογράφο-συγγραφέα και πρόεδρο του Λυκείου των Ελληνίδων Μοντρεάλ από τον ιδρυτή της έκθεσης HERMES EXPO Παύλο Κοτρότσιο και την πρόεδρο της εν λόγω έκθεσης, Αφροδίτη Κοτρότσιου.

Η Συγγραφέας και Πρόεδρος του Λυκείου των Ελληνίδων Μόντρεαλ, Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη βραβεύθηκε για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και την ενδυνάμωση των Ελληνίδων γυναικών, καθώς και για την προσφορά της στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό μέσα από τα βιβλία της και τις δράσεις της ως προέδρου του ΛΕΜ στον Καναδά.

 Πρόκειται για την πρώτη προσωπικότητα της Ελληνοκαναδικής Διασποράς που βραβεύεται στην έκθεση HERMES EXPO. Όπως σημείωσε η Ιουστίνη Φραγκούλη:

 “Το βραβείο της ΑΘΗΝΑΣ που δόθηκε για πρώτη φορά σε άτομο της Ελληνοκαναδικής Ομογένειας, προσφέροντάς μου την ευκαιρία να εκπροσωπήσω έτσι τον Ελληνισμό του Καναδά, μου επιθέτει την βαρειά πολιτική ευθύνη για την ανάδειξη του Ελληνισμού της  δεύτερης πατρίδας μου.

Ο Ελληνισμός της Καναδικής Διασποράς είναι δυναμικός, είναι άξιος, είναι ένα σπουδαίο κομμάτι της Βορειοαμερικάνικης Ομογέενιας και με υπερηφάνεια παλεύει επί δύο και πλέον αιώνες να κρατήσει ζωντανή την πίστη και την αφοσίωσή του στα ελληνικά ιδεώδη και την Ορθοδόξη πίστη και λατρεία.

 Εύχομαι αυτή η βράβευση να αποτελέσει αφορμή μεγαλύτερης και στενότερης επαφής και αλληλεπίδρασης μεταξύ της Ελληνοκαναδικής και Ελληνοαμαερικάνικης ομογένειας σε καιρούς χαλεπούς, που βάλλεται η ταυτότητά μας!»

 Βιογραφικό σημείωμα της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη γεννήθηκε στη μαγευτική Λευκάδα το 1959, μεγαλώνοντας ανάμεσα σε λέξεις, όνειρα και το ιώδιο του Ιονίου. Από νωρίς έδειξε πάθος για τη γραφή και τις κοινωνικές επιστήμες, κάτι που την οδήγησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε με ειδίκευση στις Πολιτικές Επιστήμες.

Το δημοσιογραφικό της ταξίδι ξεκίνησε με δυναμισμό στην Ελλάδα, με συνεργασίες σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ αργότερα άφησε το στίγμα της και στην ΕΡΤ, φέρνοντας στο κοινό ομογενειακές ειδήσεις με ευαισθησία και αμεσότητα. Το 1989 εγκαταστάθηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά, κρατώντας ζωντανή τη φωνή του ελληνισμού της διασποράς μέσα από τη θέση της ως ανταποκρίτρια του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, ελληνοκαναδικών μέσων ενημέρωσης  και του Εθνικού Κήρυκα.

Η Ιουστίνη δεν είναι απλώς δημοσιογράφος· είναι και αφηγήτρια της ζωής επώνυμων ανθρώπων μέσα από τις βιογραφίες της ή ανώνυμων προσώπων μέσα από τα μυθιστορήματά της. Τα βιβλία της—είτε πρόκειται για βιογραφίες είτε για μυθιστορήματα εμπνευσμένα από αληθινές ιστορίες—αντικατοπτρίζουν την ανθρώπινη εμπειρία με στοχαστικότητα και ευαισθησία. Από τη ζωή του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνα μέχρι τις συγκλονιστικές αφηγήσεις των Ελλήνων της διασποράς, κάθε της έργο είναι μια γέφυρα ανάμεσα στους κόσμους της, αυτόν της Λευκάδας, της Αθήνας, του Μοντρεάλ και της Νέας Υόρκης.

Η Ιουστίνη δεν λέει απλώς ιστορίες· τις ζει, τις υψώνει και τις μετατρέπει σε πυξίδα για τον ελληνισμό της διασποράς. Με κάθε λέξη και κάθε της δράση, ενώνει πατρίδες, γενιές και ψυχές.

Τα 18 βιβλία τα οποία έχει γράψει και έχουν εκδοθεί στα ελληνικά και τα αγγλικά αποτελούν τον αναβατήρα της πολυποίκιλης και πολυδιάστατης προσωπικότητάς της.

Παράλληλα, υπήρξε και κοινωνική πρωτοπόρος. Από το 2017 προεδρεύει στο Λύκειο των Ελληνίδων Μόντρεαλ, δίνοντας φωνή και χώρο στη γυναικεία δημιουργικότητα και προσφορά της παροικίας του Μοντρεάλ. Ήταν η κινητήριος δύναμη πίσω από τη δημιουργία του Γλυπτού του Έλληνα Μετανάστη στο Κεμπέκ—μια αιώνια υπενθύμιση των αγώνων και των ονείρων εκείνων που ξεκίνησαν από την Ελλάδα και ρίζωσαν στη Βόρεια Αμερική.

Παράλληλα πρωτοστατεί στις ερανικές προσπάθειες για το Doveegene Project, μια πρωτοποριακή ιατρική έρευνα της Δρος Lucy Gilbert για την έγκαιρη πρόληψη του κακρίνου των ωοθηκών.

Εχει τιμηθεί από το Δήμο του Μοντρεάλ με υπογραφή στο επίσημο βιβλίο του το 2011, με το βραβείο της θεάς Αθηνάς από την Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μοντρεάλ (ΕΚΜΜ) , έχει αναδειχθεί Ελληνίδα της Χρονιάς από την ΕΚΜΜ το 2018, πήρε το βραβείο του Πλατινένιου Ιωβηλαίου της Βασίλισσας Ελισάβετ το 2022 και το 2025 έλαβε το μετάλλειο του Βασιλέως Καρόλου του ΙΙΙ από την Καναδική κυβέρνηση.

Το βραβείο ΑΘΗΝΑ της έκθεσης HERMES EXPO προστέθηκε στις 25 Ιουνίου στη φαρέτρα της αναγνώρισης της προσφοράς της στην Ελληνική Ομογένεια της Βόρειας Αμερικής.

 

Δυναμική συμμετοχή επιχειρήσεων και απονομή βραβείων στην 34η Έκθεση HERMES EXPO

 Δυναμική συμμετοχή επιχειρήσεων και απονομή βραβείων στην 34^η Έκθεση HERMES EXPO

Η 34η Ετήσια Hermes Expo πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 25 Ιουνίου 2025, στο Grand Marquis στο Old Bridge, New Jersey, αποτελώντας μια κορυφαία πλατφόρμα για επιχειρηματική ανάπτυξη και δικτύωση ανάμεσα σε ελληνικές, ελληνοαμερικάνικες και αμερικάνικες επιχειρήσεις.

Η έκθεση, που ιδρύθηκε από τον Παύλο Κοτρότσιο και συνεχίζεται από τον ίδιο σε συνεργασία με την κόρη του Αφροδίτη Κοτρότσιου,  συγκεντρώνει επαγγελματίες από διάφορους κλάδους—από τρόφιμα και ποτά μέχρι τεχνολογία, υγειονομική περίθαλψη, τουρισμό και χρηματοοικονομικά—και προσφέρει μοναδικές ευκαιρίες για συνεργασίες, προβολή προϊόντων και ανταλλαγή ιδεών. Παράλληλα, προωθεί τις ελληνικές αξίες και την επιχειρηματικότητα της ομογένειας στις ΗΠΑ.

Η έκθεση έχει ως δυνατό σημείο της τη συμμετοχή ηγετών από τον επιχειρηματικό, πολιτικό και πολιτιστικό χώρο, ενώ φέτος κεντρικοί ομιλητές ήταν μεταξύ άλλων:

 Phil Kafarakis – Πρόεδρος & Διευθύνων Σύμβουλος της International Foodservice Manufacturers Association.

Δρ. Κυριάκος Ποζρικίδης – Γενικός Διευθυντής της ΔΕΘ-Hellexpo.

Michael Bolos – Διευθύνων Σύμβουλος της Thunderbird LLC, με ομιλία για την αναβίωση της αμερικανικής βιομηχανίας και την επανάσταση της τεχνητής νοημοσύνης.

Η διοργάνωση συνήθως τιμά προσωπικότητες και επιχειρήσεις που ξεχωρίζουν για τη συμβολή τους στην επιχειρηματικότητα, την καινοτομία και την ενίσχυση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Φέτος παρούσης της Γενικής προξένου Ιφιγένειας Καναρά  τιμήθηκαν οι κάτωθι:

            Πρέσβης Γεώργιος Τσούνης – Πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα,   αναγνωρίστηκε για την ενίσχυση των σχέσεων ΗΠΑ-Ελλάδας.

 

Ιουστίνη Φραγκούλη – Συγγραφέας και Πρόεδρος του Λυκείου των Ελληνίδων Μόντρεαλ, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και την ενδυνάμωσης των Ελληνίδων γυναικών, καθώς και για την προσφορά της στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό μέσα από τα βιβλία της και τις δράσεις της ως προέδρου του ΛΕΜ.

Ιρίνα Καπετανάκη – Επιχειρηματίας και δικαιοδόχος του Rumble Boxing, τιμήθηκε για την ενδυνάμωση των γυναικών στον επιχειρηματικό χώρο.

Άλεκ Οικονομάκης – Ύπατος Πρόεδρος των Sons of Pericles, για την καθοδήγηση της ελληνικο-αμερικανικής νεολαίας.

Νίκος Πασχάλης – Συνιδρυτής του AVRA Estiatorio, για την ανάδειξη της ελληνικής κουζίνας σε διεθνές επίπεδο.

Γιώργος Αθανασόπουλος – Πρόεδρος Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του Αγίου Γεωργίου, για την ηγεσία του στην κοινότητα.

Δρ. Γεώργιος Τσιούλιας – Χειρουργός-Ογκολόγος στο Mount Sinai, για τις καινοτομίες του στην αντικαρκινική θεραπεία.

Μιχαήλ Παπαφώτης – Επαγγελματίας Πληροφορικής και ηγετικό στέλεχος της AHEPA, για την πολυετή προσφορά του στην ομογένεια.

Κάρολος Καπετανάκης, Δικηγόρος – Πρόεδρος των Ελληνοκλασικών Charter σχολείων, για την αφοσίωσή του στην παιδεία και τον ελληνικό πολιτισμό.

Τιμήθηκαν επίσης οι Δρ. Ηλίας Ηλιάδης, Έρνι Αναστός, Φώτης Φαρμάκης, Δρ. Γεώργιος Ντάγκας, Γιώργος Σιαμπούλης, Τζένη Τσαντίλα, M.Ed. και Δρ. Νικολάι Μάρκοβ για τις επιτυχίες τους στους τομείς της ιατρικής, των μέσων ενημέρωσης, των επιχειρήσεων και της εκπαίδευσης.

Σημειωτέον ότι η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη είναι η πρώτη προσωπικότητα της Καναδικής Διασποράς που τιμάται στην HERMES EXPO, γι αυτό και σημείωσε : “Το βραβείο της ΑΘΗΝΑΣ που δόθηκε για πρώτη φορά σε άτομο της Ελληνοκαναδικής Ομογένειας, προσφέροντάς μου την ευκαιρία να εκπροσωπήσω έτσι τον Ελληνισμό του Καναδά, μου επιθέτει την βαρειά πολιτική ευθύνη για την ανάδειξη του Ελληνισμού της  δεύτερης πατρίδας μου.

Ο Ελληνισμός της Καναδικής Διασποράς είναι δυναμικός, είναι άξιος, είναι ένα σπουδαίο κομμάτι της Βορειοαμερικάνικης Ομογέενιας και με υπερηφάνεια παλεύει επί δύο και πλέον αιώνες να κρατήσει ζωντανή την πίστη και την αφοσίωσή του στα ελληνικά ιδεώδη και την Ορθοδόξη πίστη και λατρεία.

 Εύχομαι αυτή η βράβευση να αποτελέσει αφορμή μεγαλύτερης και στενότερης επαφής και αλληλεπίδρασης μεταξύ της Ελληνοκαναδικής και Ελληνοαμαερικάνικης ομογένειας σε καιρούς χαλεπούς, που βάλλεται η ταυτότητά μας!»

 

 

 

 

ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ, το πάντρεμα της Λογοτεχνίας με την Πνευματικότητα

 

ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ, το πάντρεμα της Λογοτεχνίας με την Πνευματικότητα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Τον αρχιμανδρίτη π. Χριστόφορο Καραβία τον γνώρισα σαν παπαδάκι του μακαριστού πατέρα μου π. Νικολάου Φραγκούλη. Ως ιερόπαιδο ήταν συνεπέστατος και ήταν το  μεγάλο αφεντικό του Αλεξανδρίνου μου που τα καλοκαίρια στο ιερό των Αγίων Αναργύρων υπήρξε βοηθός του βοηθού, δηλαδή του Χρήστου μας.

Ο Χρήστος ήταν ένα σεμνό παιδί με τάση για την εκκλησιαστική παιδεία, ένα πλάσμα υπάκουο, ακούραστο και πιστό στο ράσο του πατέρα μου. Μεγάλωνε σχεδόν μέσα στο σπίτι μας, καθώς ερχόταν συχνά μετά την εκκλησία για να κάνει θελήματα και να ξεκουράσει τον πατερούλη.Ο παπα-Νίκος είχε να λέει για την ομορφιά του χαρακτήρα του, τη σεμνότητά του και την ακούραστη φύση του.

Ο π. Χριστόφορος ξέφυγε από τα στενά όρια της Λευκάδας, σπούδασε εκκλησιαστική Θεολογία σε δύο επίπεδα και ως απόφοιτος της Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών και της Κοινωνικής Θεολογίας του ΕΚΠΑ, έλαβε την κουρά του Μοναχού στην Μονή Ζωοδόχου Πηγής Πόρου όπου και χειροτονήθηκε διάκονος. Από το 2005 υπηρετεί ως αρχιμανδρίτης-εφημέριος και ιεροκήρυκας εξομολόγος στο Μητρόπολιτικό Ναό Τιμίου Προδρόμου στο Κρανίδι.

Είναι πολυγραφότατος σε απολυτίκια και άλλους εκκλησιαστικούς ύμνους και φαίνεται να κατέχει τη μελωδική γραφή της βυζαντινής μας μουσικής φόρμας.

Ωστόσο,το 2024 αποφάσισε να εκδώσει τη δική του προσωπική συλλογή σε ποιήματα την οποία ονόμασε ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ (Λευκάδα 2024). Εκεί θα συναντήσεις τον αρχιμανδρίτη Χριστόφορο ως ποιητή, που διατάζει τις λέξεις να αποτυπώσουν τα συναισθήματά του απλά και κατανοητά.

¨Οπως γράφει ο Άκης Μπούρας Καθηγητὴς Δομικῶν Ἔργων Β/μιας Ἐκπ/σης καὶ Ποιητής: «Ὁ πατὴρ Χριστοφόρος καταγράφει μὲ τρόπο μονα δικὸ τὴ ζωή, τὰ πνευματικὰ δρώμενα ὅλης τῆς κοινωνίας καὶ τὰ δομεῖ μὲ λέξεις.

Δημιουργεῖ μὲ τὴ γραφή του στιβαρὸ νόημα καὶ κοσμεῖ τὴ μάνα ὅλων τῶν τε χνῶν. Τὴν ποίηση! Ὅμως ἡ ποίηση δὲν εἶναι μόνο λέξεις. Εἶναι τὸ ἀε ράκι τῆς ἀπάλειψης, τοῦ καυτηριασμοῦ, τῆς κάθαρ σης καὶ τῆς θεραπείας.

Τὸ ἀεράκι τῆς παρηγοριᾶς, τῆς χαρᾶς καὶ τῆς εὐτυ χίας. Ἡ ποίηση εἶναι ἡ ἀναφορὰ τοῦ στοχασμοῦ τῆς εἰλικρίνειας καὶ τῆς ἀμφιβολίας, στὸ ὁλοκληρωμένο καὶ τὸ ἀνολοκλήρωτο. Στὸ σωστὸ καὶ στὸ λάθος τοῦ σήμερα, τοῦ χθὲς καὶ τοῦ αὔριο. Ἡ ποίηση ἐνσαρκώνει ἀκόρεστα μὲ μέσο τὶς λέξεις συγκύριες τῶν καιρῶν μέσα σὲ μιὰ μικρὴ φράση.

Τυχεροὶ κι εὐλογημένοι θεωρῶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ τοὺς διακατέχει αὐτὸ τὸ χάρισμα δημιουργίας. Τυχερὸς κι εὐλογημένος κι ὁ γιὸς τοῦ Λευκαδίτη ψαρᾶ, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Χριστοφόρος Καραβίας!».

Ναι ο Χρήστος Καραβίας γεννήθηκε σε μεροκαματιάρικο σπίτι, ο μακαρίτης ο πατέρας του ήταν ψαράς και η μητέρα του μια άξια μοδίστρα που λάτρευε τα παιδιά της και προπάντων το στερνοπαίδι της τον Χρήστο, τον οποίο βοήθησε να αναδειχθεί σε ένα μεγάλο πνευματικό άνδρα της Εκκλησίας και των Γραμμάτων.

Γι αυτό η γραφή του είναι εμπλουτισμένη με την δασεία, την ψιλή, την περισπωμένη, την οξεία, είναι η γραφή της εκκλησιαστικής γλώσσας, είναι η γραφή της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Ο π. Χριστόφορος αρνείται να εγκαταλείψει όσα διδάχθηκε στην εκκλησιαστική παιδεία του. Στον πρόλογό του, βαθειά μελετημένο και επεξηγούντα τον τίτλο ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ  γράφει: «Φαίνεται πὼς ἡ ἀναπόφευκτη διαίρεση τοῦ χρόνου σὲ παρελθόν, παρὼν καὶ μέλλον, ἡ κωδικοποίηση τῆς ἐγκόσμιας συνθήκης τοῦ βίου, εἶναι ἀνάγκη νὰ βρεῖ διέξοδο σὲ ἕνα διαρκὲς παρών. Φαίνεται πὼς εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀνακαλύψουμε, ἀντὶ τῆς διαίρεσης, ἕνα συνεκτικὸ νόημα στὴ βίωση τοῦ χρόνου.»

Διαβάζοντας την ποίησή του σε εκείνα τα ταξίδια του υγρού μου νότου, ανακάλυψα ένα νεαρό άνδρα που νιώθει βαθιά στα σπλάγχνα του τη μοναξιά, αλλά ταυτόχρονα την συνύπαρξη με τους γύρω του. Καταγράφει απαλά, άλλοτε σε ελεύθερη ρίμα και άλλοτε έμμετρα, όσα έχουν αποτελέσει ερέθισμα της προσωπικής του εξέλιξης.

Η ποίησή του π. Χριστόφορου είναι βιωματική, άλλοτε αισιόδοξη, άλλοτε  ερεβώδης, όπως εκείνος θέλει να λέει συχνά στον ποιητικό του λόγο. Είναι μια ποίηση βαθειά πνευματική, μυρίζει ράσο και ατελείωτες ώρες απόσυρσης, αποπνέοντας μια αστείρευτη πνευματικότητα και μια διαρκή παλινδρόμηση στο υπαρξιακό. Ναι,το υπαρξιακό είναι το ερώτημα, το συνεχώς επαναλαμβανόμενο ερώτημα που κατατρώγει την πνευματική σάρκα όλων μας.

Πάτερ Χριστόφορε , είμαι περήφανη που ανδρώθηκες ως εκκλησιαστικός άνδρας και ως ποιητής εκεί στο ιερό των Αγίων Αναργύρων, ακολουθώντας πιστά τον παπα-Νίκο σου, δικό μου βιολογικό πατέρα αλλά δικό σου πνευματικό πατέρα και καθοδηγητή. θα αγαλλιάζει η ψυχή του εκεί ψηλά στον ουρανό!

Συγχαρητήρια για το πρωτόλλειο ποιητικό σου έργο!

Συντριπτική Νίκη του δικηγόρου Βασίλη Αγγελόπουλου στις Κοινοτικές εκλογές του Μοντρεάλ

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Μετά από μια δραματική τρίμηνη προεκλογική εκστρατεία στην Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μοντρεάλ, στις εκλογές της Κυριακής 8 Ιουνίου, εκλέχθηκε πανηγυρικά νέος πρόεδρος ο δικηγόρος Βασίλης Αγγελόπουλος καθώς και ολόκληρη η ομάδα του, ενώ από την ομάδα του πρώην προέδρου Δρος γεωργίου Τσούκα και του υποψήφιου προέδρου Τζόν Μούκα δεν εκλέχθηκε κανείς υποψήφιος στο κεντρικό Διοικητικό Συμβούλιο του κοινοτικού οργανισμού. Η νίκη της ομάδας CommUNITY ήταν σαρωτική και πρωτοφανής για τα κοινοτικά δεδομένα του Μοντρεάλ.

Έτσι, ο Βασίλης Αγγελόπουλος είναι ο νέος πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μοντρεάλ. Είναι ένας άνθρωπος με βαθιά ενσυναίσθηση του χρέους προς την ελληνική κληρονομιά και την προώθηση της πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων του Καναδά.

Στο μήνυμά του, ο Αγγελόπουλος τόνισε τη σημασία της Κοινότητας ως ένα "χωριό" που βοηθά στην ανατροφή των παιδιών με ελληνική ταυτότητα. Η δέσμευσή του να ενισχύσει την ελληνική εκπαίδευση και να διατηρήσει τις αξίες της Κοινότητας δείχνει το πάθος του για τη διατήρηση της ελληνικής κουλτούρας στο Μόντρεαλ.

Η εκλογή του σηματοδοτεί μια νέα εποχή για την Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μοντρεάλ, με έμφαση στη συνεργασία και την ενίσχυση των δεσμών μεταξύ των μελών της. Με την ηγεσία του, ο μεγαλώνυμος κοινοτικός οργανισμός αναμένεται να συνεχίσει να προσφέρει στήριξη και ευκαιρίες στους Έλληνες του Μόντρεαλ. Ένας πραγματικός ηγέτης με όραμα!

Ο Basile Angelopoulos, όπως είναι γνωστός στην κοινωνία του ευρύτερου Μοντρεάλ,  είναι δικηγόρος που δραστηριοποιείται στο Μοντρεάλ και το Λαβάλ. Έχει επίσης ασχοληθεί με την πολιτική, καθώς υπήρξε δημοτικός σύμβουλος στην πόλη του Λαβάλ και αντιπρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής από το 2009. Το 2013, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την πολιτική, δηλώνοντας υπερήφανος για τη συμβολή του στην ανάπτυξη της πόλης.Κατά τη διάρκεια της θητείας του, είχε επίσης αναλάβει προσωρινά καθήκοντα δημάρχου μετά την αποχώρηση του Gilles Vaillancourt.

Η νέα εποχή με την ομάδα του προέδρου Βασίλη Αγγελόπουλου αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για την ανάπτυξη της ελληνικής παιδείας, την ενίσχυση των 6 εκκλησιαστικών ιδρυμάτων της Κοινότητας και την απαλλαγή από το επώδυνο ετήσιο έλλειμμα, το οποίο έχει γίνει ασφυκτικός κλοιός για την ομαλή της συνέχεια. Ο Μαίτρ Αγγελόπουλος έχει υποσχεθεί διαφάνεια, λειτουργικότητα, συμμαζεμένο προϋπολογισμό και την ανάπτυξη ενός προικοδοτικού ταμείου το οποίο θα αποτελέσει την εγγύηση για το οικονομικό μέλλον της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μοντρεάλ.

Η ομάδα του αποτελούμενη από έμπειρα στελέχη του κοινοτικού οργανισμού καθώς και από νεαρά παιδιά με πάθος για την Ελληνικότητά τους, αποτελεί ελπίδα για μια λαμπρή εξέλιξη της στάσιμης μέχρι τώρα κατάστασης στην οποία βυθίστηκε η ΕΚΜΜ ένεκα του COVID και μιας ατυχούς διοικητικής περιόδου την προηγούμενη τριετία.