ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ, το πάντρεμα της Λογοτεχνίας με την Πνευματικότητα

 

ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ, το πάντρεμα της Λογοτεχνίας με την Πνευματικότητα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Τον αρχιμανδρίτη π. Χριστόφορο Καραβία τον γνώρισα σαν παπαδάκι του μακαριστού πατέρα μου π. Νικολάου Φραγκούλη. Ως ιερόπαιδο ήταν συνεπέστατος και ήταν το  μεγάλο αφεντικό του Αλεξανδρίνου μου που τα καλοκαίρια στο ιερό των Αγίων Αναργύρων υπήρξε βοηθός του βοηθού, δηλαδή του Χρήστου μας.

Ο Χρήστος ήταν ένα σεμνό παιδί με τάση για την εκκλησιαστική παιδεία, ένα πλάσμα υπάκουο, ακούραστο και πιστό στο ράσο του πατέρα μου. Μεγάλωνε σχεδόν μέσα στο σπίτι μας, καθώς ερχόταν συχνά μετά την εκκλησία για να κάνει θελήματα και να ξεκουράσει τον πατερούλη.Ο παπα-Νίκος είχε να λέει για την ομορφιά του χαρακτήρα του, τη σεμνότητά του και την ακούραστη φύση του.

Ο π. Χριστόφορος ξέφυγε από τα στενά όρια της Λευκάδας, σπούδασε εκκλησιαστική Θεολογία σε δύο επίπεδα και ως απόφοιτος της Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών και της Κοινωνικής Θεολογίας του ΕΚΠΑ, έλαβε την κουρά του Μοναχού στην Μονή Ζωοδόχου Πηγής Πόρου όπου και χειροτονήθηκε διάκονος. Από το 2005 υπηρετεί ως αρχιμανδρίτης-εφημέριος και ιεροκήρυκας εξομολόγος στο Μητρόπολιτικό Ναό Τιμίου Προδρόμου στο Κρανίδι.

Είναι πολυγραφότατος σε απολυτίκια και άλλους εκκλησιαστικούς ύμνους και φαίνεται να κατέχει τη μελωδική γραφή της βυζαντινής μας μουσικής φόρμας.

Ωστόσο,το 2024 αποφάσισε να εκδώσει τη δική του προσωπική συλλογή σε ποιήματα την οποία ονόμασε ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ (Λευκάδα 2024). Εκεί θα συναντήσεις τον αρχιμανδρίτη Χριστόφορο ως ποιητή, που διατάζει τις λέξεις να αποτυπώσουν τα συναισθήματά του απλά και κατανοητά.

¨Οπως γράφει ο Άκης Μπούρας Καθηγητὴς Δομικῶν Ἔργων Β/μιας Ἐκπ/σης καὶ Ποιητής: «Ὁ πατὴρ Χριστοφόρος καταγράφει μὲ τρόπο μονα δικὸ τὴ ζωή, τὰ πνευματικὰ δρώμενα ὅλης τῆς κοινωνίας καὶ τὰ δομεῖ μὲ λέξεις.

Δημιουργεῖ μὲ τὴ γραφή του στιβαρὸ νόημα καὶ κοσμεῖ τὴ μάνα ὅλων τῶν τε χνῶν. Τὴν ποίηση! Ὅμως ἡ ποίηση δὲν εἶναι μόνο λέξεις. Εἶναι τὸ ἀε ράκι τῆς ἀπάλειψης, τοῦ καυτηριασμοῦ, τῆς κάθαρ σης καὶ τῆς θεραπείας.

Τὸ ἀεράκι τῆς παρηγοριᾶς, τῆς χαρᾶς καὶ τῆς εὐτυ χίας. Ἡ ποίηση εἶναι ἡ ἀναφορὰ τοῦ στοχασμοῦ τῆς εἰλικρίνειας καὶ τῆς ἀμφιβολίας, στὸ ὁλοκληρωμένο καὶ τὸ ἀνολοκλήρωτο. Στὸ σωστὸ καὶ στὸ λάθος τοῦ σήμερα, τοῦ χθὲς καὶ τοῦ αὔριο. Ἡ ποίηση ἐνσαρκώνει ἀκόρεστα μὲ μέσο τὶς λέξεις συγκύριες τῶν καιρῶν μέσα σὲ μιὰ μικρὴ φράση.

Τυχεροὶ κι εὐλογημένοι θεωρῶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ τοὺς διακατέχει αὐτὸ τὸ χάρισμα δημιουργίας. Τυχερὸς κι εὐλογημένος κι ὁ γιὸς τοῦ Λευκαδίτη ψαρᾶ, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Χριστοφόρος Καραβίας!».

Ναι ο Χρήστος Καραβίας γεννήθηκε σε μεροκαματιάρικο σπίτι, ο μακαρίτης ο πατέρας του ήταν ψαράς και η μητέρα του μια άξια μοδίστρα που λάτρευε τα παιδιά της και προπάντων το στερνοπαίδι της τον Χρήστο, τον οποίο βοήθησε να αναδειχθεί σε ένα μεγάλο πνευματικό άνδρα της Εκκλησίας και των Γραμμάτων.

Γι αυτό η γραφή του είναι εμπλουτισμένη με την δασεία, την ψιλή, την περισπωμένη, την οξεία, είναι η γραφή της εκκλησιαστικής γλώσσας, είναι η γραφή της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Ο π. Χριστόφορος αρνείται να εγκαταλείψει όσα διδάχθηκε στην εκκλησιαστική παιδεία του. Στον πρόλογό του, βαθειά μελετημένο και επεξηγούντα τον τίτλο ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ  γράφει: «Φαίνεται πὼς ἡ ἀναπόφευκτη διαίρεση τοῦ χρόνου σὲ παρελθόν, παρὼν καὶ μέλλον, ἡ κωδικοποίηση τῆς ἐγκόσμιας συνθήκης τοῦ βίου, εἶναι ἀνάγκη νὰ βρεῖ διέξοδο σὲ ἕνα διαρκὲς παρών. Φαίνεται πὼς εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀνακαλύψουμε, ἀντὶ τῆς διαίρεσης, ἕνα συνεκτικὸ νόημα στὴ βίωση τοῦ χρόνου.»

Διαβάζοντας την ποίησή του σε εκείνα τα ταξίδια του υγρού μου νότου, ανακάλυψα ένα νεαρό άνδρα που νιώθει βαθιά στα σπλάγχνα του τη μοναξιά, αλλά ταυτόχρονα την συνύπαρξη με τους γύρω του. Καταγράφει απαλά, άλλοτε σε ελεύθερη ρίμα και άλλοτε έμμετρα, όσα έχουν αποτελέσει ερέθισμα της προσωπικής του εξέλιξης.

Η ποίησή του π. Χριστόφορου είναι βιωματική, άλλοτε αισιόδοξη, άλλοτε  ερεβώδης, όπως εκείνος θέλει να λέει συχνά στον ποιητικό του λόγο. Είναι μια ποίηση βαθειά πνευματική, μυρίζει ράσο και ατελείωτες ώρες απόσυρσης, αποπνέοντας μια αστείρευτη πνευματικότητα και μια διαρκή παλινδρόμηση στο υπαρξιακό. Ναι,το υπαρξιακό είναι το ερώτημα, το συνεχώς επαναλαμβανόμενο ερώτημα που κατατρώγει την πνευματική σάρκα όλων μας.

Πάτερ Χριστόφορε , είμαι περήφανη που ανδρώθηκες ως εκκλησιαστικός άνδρας και ως ποιητής εκεί στο ιερό των Αγίων Αναργύρων, ακολουθώντας πιστά τον παπα-Νίκο σου, δικό μου βιολογικό πατέρα αλλά δικό σου πνευματικό πατέρα και καθοδηγητή. θα αγαλλιάζει η ψυχή του εκεί ψηλά στον ουρανό!

Συγχαρητήρια για το πρωτόλλειο ποιητικό σου έργο!