ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Tuesday, December 30, 2008

Η αποδόμηση της αθωότητας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Οταν στεγνώνεις μέσα σου απο αντοχές κι ελπίδες τότε ανατρέχεις στις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, τότε που τίποτε δεν σκίαζε τον ορίζοντα.

Ετσι παραμονές Πρωτοχρονιάς με έπιασε αυτή η γλυκειά νοσταλγία των παιδικών χρόνων στη Λευκάδα και είπα να τη μεταφέρω στο χαρτί για να ανανήψω απο την αμηχανία των ημερών.

Μόλις έκλειναν τα σχολεία για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές, μας έπαιρνε ο πατέρας μου απο το χέρι και μας πήγαινε στην Κεντρική Αγορά της Λευκάδας για να διαλέξουμε το παιχνίδι που θα θέλαμε να μας φέρει ο Αη Βασίλης. Τότε υπήρχαν μόνο τα παιχνιδαδικα του Κορομηλαίου και το χαρτοβιβλιοπωλείο Δελλαπόρτα που έφερνε διάφορα πιο μοδάτα παιχνίδια.

Εμείς οι τρείς, στεκόμασταν επι ώρες με μεγάλη περισυλλογή μπροστά απο τα παιχνίδια του Κορομηλαίου κυρίως και προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε ποιό μας άρεσε αλλά και θα μπορούσε να χωρέσει στο σάκο του Αη Βασίλη. Ο αδερφός μας διάλεγε απαρρεγκλήτως ένα αυτοκίνητο (ανατρεπόμενο φορτηγό ή εκσκαφέα ή τρακτέρ κατα προτίμηση) κι εμείς αναλόγως με τα κέφια διαλέγαμε κούκλες, σερβίτσια τσαγιού ή και επιπλάκια για το κουκλόσπιτό μας.

Ολες τις μέρες αναρρωτιόμουν αν ο Αη Βασίλης θα περνούσε απο του Κορομηλαίου να βάλει τα δώρα μας στη σακκούλα του. Με έτρωγε κυριολεκτικά η αγωνία μέχρι να έρθουν τα χαράματα της Πρωτοχρονιάς να βρούμε έξω απο τα δωμάτιά μας τα τυλιγμένα σε ωραία φανταχτερά χαρτιά κουτιά τους. Μπορώ να πώ ότι ζάλιζα τον αδελφό μου με τις ερωτήσεις καθώς η μικρή μου αδελφή δεν ήταν σε θέση να με βοηθήσει με τις απορίες μου.

Στο μεταξύ, οργανωνόμασταν στη γειτονιά με τα παιδιά για να μάθουμε απταίστως τα κάλαντα «Αγιος Βασίλης έρχεται απο την Καισσαρείαν...» να τα τραγουδήσουμε για να εισπράξουμε τον οβολόν, που θα τον επενδύαμε πάντοτε σε ένα τόπι για να παίζουμε τα μήλα τις μέρες της άνοιξης.

Παραμονή οι Λευκαδίτες παίζανε στις πράσινες τσόχες και κατα τις πρωινές ώρες έκαναν πάρτυ στους δρόμους αναποδογυρίζοντας ντενεκέδες και βανδαλίζοντας επι παντός επιστητού σε εξωτερικό χώρο. Το πρωί η πόλη ήταν λεηλατημένη απο την παραφορά της νύχτας.

Ανήμερα Πρωτοχρονιά, βρίσκαμε κάτω απο το μαξιλάρι το μποναμά μας απο τους γονείς. Μετα πηγαίναμε στο ξωκκλήσι του Αγίου Βασιλείου στην παλιά πόλη κι εγώ δεν κρατιόμουν απο την έκσταση του δώρου μου. Ηθελα επειγόντως να γυρίσουμε πίσω στο σπίτι να κλειστώ στο δωμάτιό μου με το νεο παιχνίδι μου να το απολαύσω. Και δεν ήθελα να μοιραστώ με κανένα αυτή την προσωπική χαρά μου.

Ομως οι συνθήκες άλλα κέλευαν. Με το που τέλειωνε η λειτουργία περίμενε έξω η Φιλαρμονική της Λευκάδας να παίξει το «Πάει ο Παλιός ο Χρόνος». Τότε η φούρια μου εξέπνεε, καθώς μου άρεσε να ακούω τα πρωτοχρονιάτικα τραγούδια μέσα απο τα πνευστά και τα κρουστά της Φιλαρμονικής μας.

Μετα τρέχαμε κυριολεκτικά στο σπίτι να ανοίξουμε την κεντρική είσοδο και να σπάσπουμε το ρόδι για Καλή Χρονιά και Ευημερία. Και ώσπου να τελειώσει αυτή η ιεροτελεστία, νάτην πάλι η Φιλαρμονική περνούσε απο τις γειτονιές να παίξει τα τραγούδια του Νέου Ετους. Παιδιά απο διάφορες γειτονιές ακολουθούσαν τους ήχους της μουσικής και γινόταν ένα μεγάλο πανηγύρι στους δρόμους της πόλης.

Εγώ είχα ιερό καθήκον να κάνω ποδαρικό στην κυρά-Λόπη που καθόταν ακριβώς απέναντι και ήταν η πιό αρχόντισσα γυναίκα της γειτονιάς. Ενώ δεν μας επέτρεπαν να πάμε ανήμερα σε άλλα σπίτια οι γονείς, υπήρχε συμφωνία να κάνω ποδαρικό στο σπιτικό των Λογοθεταίων. Κι αυτοί με γέμιζαν με ρόδια και κουραμπιέδες και καλούδια και τον πρώτο ξένον οβολόν του μποναμά.

Το μεσημέρι τελικά ξεμοναχιαζόμουν με το παιχνίδι μου, όπου εύρισκα ελεύθερο χώρο κι αφού όλοι είχαν πέσει για σιέστα. Το έπαιζα, το χάιδευα και υποσχόμουν στον εαυτό μου πως δεν θα το άφηνα να κακοπέσει και να μπεί στην κούτα με τα χαλασμένα μισά παιχνίδια μας.

Το απόγευμα πηγαίναμε στο περιβόλι στα ξαδέρφια μας τα Κακαβουλάκια κι εκεί μας έδιναν μποναμάδες οι γονείς τους κι οι δικοί μας έδιναν σ΄αυτά. Εμείς τα Φραγκουλάκια είχαμε την τύχη να παίρνουμε διπλό μποναμά επειδή η θεία Δήμητρα ήταν δασκάλα και μας έδινε κάτι έξτρα απο το μισθό της επιπλέον απο εκείνο το θείου παπα-Νίκου.

Κατα τις 7 έκανα ποδαρικό στο δεσποτικό , στο σπίτι της νονάς Ιουστίνης και του μακαριστού μητροπολίτη Δωρόθεου. Η νονά με γέμιζε γλυκά κι ένα κρυφό μποναμά. Κι ο νονός-έτσι τον έλεγα- μου έδινε ένα μεγάλο κολλαριστό κατοστάρικο, το οποίο κράδαινα με έπαρση στα υπόλοιπα ξαδέρφια. Ισως ο Νιόνιος μας να έπαιρνε κι αυτός το ανάλογο κατοστάρικο γιατί είχαμε τους ίδιους νονούς, αλλά ποτέ δεν καταδεχόταν να ανταγωνιστεί μαζί μας στους μποναμάδες γιατί ήταν μεγαλύτερος και σοβαρότερος απο εμάς.

Το βράδυ κοιμόμασταν με την Κωνσταντίνα πάντοτε αγκαλιά με το δώρο του Αη Βασίλη, ώσπου κάποιο χρόνο αργότερα ο μεγαλύτερος αδελφός μας διέλυσε την αυταπάτη αποκαλύπτοντας πως ο πατέρας τελικά είναι αυτός που τοποθετεί τα δώρα έξω απο τα δωμάτιά μας. Παρόλο που δεν ήθελα να πιστέψω τα λόγια του, ποτέ πιά δεν ξανακοιμήθηκα με δώρο αγκαλιά. Κι απ την επόμενη χρονιά διάλεγα κανονικά και φωναχτά το παιχνίδι μου ενώπιον του πατέρα δηλώνοντας σιωπηρά πως ήξερα! Κι όμως πόσο καλύτερα θάταν να μην είχα μάθει το μυστικό που αποδόμησε την παιδική μου αθωότητα!

Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος σε όλους , με υγεία, χαρά και δημιουργικότητα!

31 comments:

Αστοριανή said...

Να είσαι πάντα καλά, γλυκειά μας Ιουστίνη.
Και τί καλά που έκανες να μας παρασύρεις στη γραφική ηλικία σας και στους αγαπημένους σας Λευκαδίτικους τόπους...
Ημέρες κι αυτές, να μας παρασύρει λίγο τ' όνειρο... αλλά πού;

Κι εμείς αφήναμε από ένα σπιτικό μελομακάρονο, πέντε παιδιά, στο εξωτερικό πρεβάζι του παραθύρου, για να "μελώσουμε" τον Αη-Βασίλη να μας φέρει καλό δώρο...
κι έτρεχε η μάνα μας να τ' αποσύρει, πριν πάνε τα μερμήγκια, ή τα πεινασμένα γατιά, είχαμε κάμποσα απ' αυτά...
Ας τα πούμε "όμορφα, ξέγνοιαστα χρόνια"
μακάρι και τα παιδιά μας να είχαν αυτή την ευκαιρία...
Ας είναι, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ,
Υιώτα και Δημήτρης, ΝΥ

Meropi said...

Να είσαι καλά Ιουστίνη μου γλυκιά που με γύρισες κι εμένα πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Κατά κάποιο τρόπο μοιάζουν τα παιδικά μας χρόνια, όπως θα είδες από το ποστ που ανέβασα πριν λίγες μέρες. Τελικά αυτή η αποκάλυψη με τον Άη Βασίλη ήταν τραυματική για πολλούς, πάντως όχι για μένα. Αλλά θυμάμαι όταν αποκαλύψαμε στα 4 εξαδέλφια μας από την Αμμόχωστο το "φοβερό μυστικό" είδα τόση απογοήτευση και πόνο στα μάτια τους που κυριολεκτικά τα λυπήθηκα.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σου εύχομαι

δεσποιναριον said...

Αααχχ!! κριμα που εφυγα νωρις χτες βραδυ απο τη γειτονια του διαδυκτιου και δεν προλαβα να διαβασω την ομορφη ιστορια σου που θα με νανουριζει πιο καλα κι απο την τυπικη μας καληνυχτα. Στην πολη δε βγαιναμε στη γειτονια για καλαντα. Μονο στον παπου τα λεγαμε γιατι οι αλλοι συγγενεις ηταν στην αλλη ακρη της πολης. Ζηταγαμε και συγχωρεση για οτι σκανταλια να ειχαμε κανει (σαν τι να ειχαμε κανει δηλαδη).
Το απογευμα της πρωτοχρονιας κατα τις 6 ειχε παντα παρτυ η Βικυ (Βασιλικη) για την ονομαστικη της εορτη. Δευτερη ξαδερφουλα η Βικυ. Εκει ερχοταν παντα ο Αη Βασιλης ντυμενος με στολη και γενειαδα. Αλλα τα παιδικα ματια δε ξεγελιουνται. Παντα αναγνωριζαμε τα ματια του νονου μου η της μαμας μου πισω απο το μασκαρεμα. Και οταν εφευγε καναμε τα σχολια μας. Ωραια η θεια Δαφνη σαν αη Βασιλης! Αργοταρα στην εφηβεια τα παραμονιατικα παρτυ συνεχιστηκαν χωρις Αη Βασιλη μα βερμουτακι και γιανκα! Μεχρι που ζευγαρωσαμε, αγαπηθηκαμε, παντρευτηκαμε και διαλυσαμε.
Τα εθιμα τα φιαχνουμε και μονοι μας. Η δικη μου η Δαφνη μεχρι που εγινε 18 χρονων και εφυγε για σπουδες καθε παραμονη αφηνε κουραμπιεδες και γαλα στο τζακι για να τα βρει ο Αη Βασιλης. Κι εγω χαραματα κατεβαινα αξημερωτα γκλουπ γκλουπ το γαλα μπουκωμα τα μελομακαρονα και αφηνα τα δωρα της διπλα στα αδεια πιατα. Οι παιδικες μνημες παντα θα μας κρατανε συντροφια και θα μας δινουν κουραγιο για το αβεβαιο αυριο. Καλη Πρωτοχρονια Καναδεζα της καρδιας μας.

Justine's Blog said...

Γιώτα μου,
Η ελληνική επαρχία ήταν περίπου ίδια στα έθιμα. Θεωρώ πως ήμασταν τυχεροί όσοι είχαμε οικογένεια και μαννούλες που νοιαζόνταν για μας.
Ξέγνοιαστα χρόνια κι ας μην υπήρχαν πολυτέλειες, θα συμφωνείς.
Οσο για τα δικά μας παιδικά εδώ στη Βόρεια Αμερική, τη ζούν την παράοδση μέσα απο τη δική μας παρεμβαση, έτσι δεν είναι;
Καλή Χρονιά σε όλους , με υγεία και ευτυχισμένες στιγμές δημιουργίας!

Justine's Blog said...
This comment has been removed by the author.
Justine's Blog said...

Αγαπημένη Μερόπη,
Ομολογώ πως το δικό σου πόστ με έκανε να ανασύρω τις δικές μου παιδικές μνήμες. Εσύ ήσουν η μεγάλη και η απολύπτρια του μυστικού, οπότε ένιωσες ως εξουσία. Τα καημένα τα ξαδελφάκια λυπήθηκα, που θάχασαν τον κόσμο κάτω απο τα πόδια τους.
Πάντως, έτσι συμβαίνει στις οικογένειες, τα μικρά παιδιά μαθαίνουν τις αλήθειες της ζωής τσάτρα πάτρα απο τα μεγάλα.
Και χαίρομαι που είχαμε μια κοινή εμπειρία σε επίπεδο πατεράδων. Πιστεύω πως η επιρροή της οικογένειας στη ζωή είναι άπόλυτα καθοριστική!
Καλή Χρονιά με υγεία και επιτυχία σε όλους τους τομείς. Να χαίρεσαι τα παιδιά σου και καλή σταδιοδρομία τους!

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι μου,
Αλλη κατάσταση εσείς οι Αθηναίοι, μέσα στη χλίδα και στα πάρτυ. Ε! όταν βλέπεις απογευματακι να σκάει μύτη ο Αη Βασίλης με τα μάτια της μαννούλας, πώς να το πιστέψεις το παραμυθάκι! Πάντως, η προσπάθεια για το μύθο γινόταν κι αυτό εκτιμούσαμε ως παιδιά.
Οσο για τη Δάφνη σου, έχω να σου αποκαλύψω πως ο Αλεξανδρίνος όταν στα 12 του έλαβε γράμμα απο τον Αη Βασίλη πως είχε πιά μεγαλώσει και θάπρεπε να ζητάει απο τους γονείς του τα παιχνίδια, έβαλε τα κλάμματα. Ρωτούσε γιατί δεν θα ερχόταν πιά ο Αη Βασίλης κι αν είχε κάνει κάτι κακό για να τον αποφεύγει.
Πολύ γλυκειά ιστορία και χαίρομαι που κανένας δεν του χάλασε την αυταπάτη!
Καλή Χρονιά με τους αγαπημένους σου, να είστε πάντα καλά με υγεία και ευτυχισμένες΄μέρες.
Φιλιά με τρελλά μπιλοζίρια στέππας!

Antoine said...

Καλή Πρωτοχρονιά, Ιουστίνη!
Σε μας θα έρθει κάποιες ώρες νωρίτερα το νέο έτος (αν δεν είσαι ακόμη στην Κεφαλονιά)! Χιχι!

Justine's Blog said...

Αντουάν καλέ μου,
Καλή Πρωτοχρονιά σε σάς έστω κι αν μεπί ο Χρόνος νωρίτερα. Είμαι στον παγωμένο Καναδά και όχι στη Λευκάδα.
Φιλιά με χιόνια

Μηθυμναίος said...

Να σας πω ότι προτιμώ χίλιες φορές, κι εγώ σαν κι εσάς, να αναπολώ αυτές τις αθώες εποχές των παιδικών μας χρόνων απ' το να βλέπω το τι συμβαίνει γύρω μας με την τόση βία.
Γι' αυτό ας ονειρευόμαστε κι ας ευχόμαστε, ποιος ξέρει, ίσως ακουστούν οι ευχές μας: Τουλάχιστον τούτο το 2009 που σε λίγο θα ξεπροβάλλει να είναι η αρχή για έναν κόσμο καλύτερο κι άξιο να τον ζούμε!!!

Για όλους εδώ της παρέας, εκτός όλων των παραπάνω να έχουμε την ΥΓΕΙΑ μας και το χαμόγελο πάντα!!! Κι ακόμα, κάθε επιθυμία σας, ευχή μου!!!

Με όλη μου την Αγάπη

La Gigi said...

Symfwnw me thn prossegish tou Dafnakiou, kai ti egine pou xeroume pws den yparxei Agios Basilhs? Ta paramy8ia einai panta wraia!
Filia apo th Zyrixh me xioni aneu prohgoumenou kai stamathmou
H prwth mou leukh prwtoxronia!!!!!! E de mporei 8a er8ei kai o Agios Basilhs na mou afhsei dwrakia :))

Αστοριανή said...

Τι καλύτερο γιατρικό, πλέον, εκείνες οι "ανώδυνες" επιστροφές, εν συγκρίσει με τις σημερινές(!!!),
Ιουστίνη μας.

Όσο για κείνο το "γιάνκα" της Δεσποινα ριον.... (που το θυμήθηκες;;;; βρε κορίτσι μου!κουδουνίζει ήδη στ' αυτιά μου)

το ασταματητο Ζυριχιώτικο...χιόνι (!!!) της Μελισσούλας...

και το Βοστωνέζικο παγο-χιόνι-βροχή
την φρέσκια ..εμπειρία των Στράτου, Άλεξ. και Άλεξ...

ας ευχηθούμε ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, σε όλους,
την δικαιούμαστε.
Υιώτα, ΝΥ

MarthaD said...

Ιουστινη,
Χρονια σου Πολλα και Καλη Χρονια.
Τοσο ωραια που μας περιγραφεις τις παιδικες αναμνησεις σου.
Να εισαι παντα καλα και να μας ταξιδευεις στα ωραια ξενιαστα χρονια.

panathinaeos said...

αγαπητη Ιουστινη, καλη χρονια και ελπιδα στον κοσμο μας και στις ψυχες μας! οσο για την αποδομηση, θα την ελεγα νεα σελιδα, νεο κεφαλαιο, νεα ευκαιρια, και βεβαια και προκληση, μια και η ολη διαδικασια της διεκδικησης ειχε πια απεναντι της τους αγαπητους γονεις, και οχι καποιον μακρυνο και απροσιτο αγνωστο! τελικο η τοποθετηση του προσωπου των γονεων στον Αγιο Βασιλη αποτελει πραξη ψυχικης ωριμανσης και δοκιμασιας!
σε οτι αφορα εμενα δεν εκανε και μεγαλη διαφορα, αφου η υπονοια περι της αναγκης διαρκους και επιμονης διαπραγματευσης με τους γονεις ειχε απο ενωρις αγκυρωσει εις την αγνην μου καρδιαν και τον νουν! και βεβαιως ουτε αγνος ουτε αθωος ημουν, αφου με κυριευε το παθος του πως θα πετυχω αυτο που ηθελα, με οποιονδηποτε τροπο! το οφειλω τεραστια χαρη στους γονεις μου που ουδεποτε εψελισαν μια κουβεντα να μου ανακοινωσουν το τι κωλοπαιδο ημουν, ποσο παραλογα ηταν αυτα που ζητουσα, και ποσο λιγα αυτα που συνεισεφερα εγω... ανηκουν στη γενεα των ανθρωπων που θεωρουν μεγιστο και απαραβατο καθηκον τους να δινουν μεχρις εσχατων, και ετσι ο κακιστος εαυτος μου τους διαχειριζοταν με τον καλυτερο δι εμε τροπον! αυτα περι της ιδικης μου ανυπαρκτου αθωοτητος!

Justine's Blog said...

Αγαπημένε ΣτρΆΤΟ,
Εύχομαι σε σένα και την οικογένειά σου Καλή Χρονιά, γεμάτη νέες όμορφες προσωπικές περιπέτειες και προπάντων υγεία.
Καλή επιτυχία στους στόχους του Αλέξανδρου και καλό νόστιμον ήμαρ.
Διακεδάστε τη Βοστώνη όσο μπορείτε, είναι μια πόλη μαγική!
Φιλιά του βορρά

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Γιώτα,
Εύχομαι ο Νέος Χρόνος να φέρει Υγεία σε σένα και την οικογένεια και στιγμές μεγάλης δημιουργικότητας.
Χρειαζόμαστε την αισιοδοξία του λυρισμού σου.
Φιλιά του κρύου

Justine's Blog said...

Μελισσάκι,
Μές στα γλέντια του κατάλευκου χιονιού; Ελπίζω να το διασκεδάζεις απόλυτα με την παρέα σου.
Χρόνια πολλά αγαπημένη μου, με υγεία και δημιουργική ευτυχία.
Ελπίζω ο Αη Βασίλης να ήταν γενναιόδωρος μαζί σου και το 2009 να σου φέρει τα καλύτερα.\
Φιλί γλυκό και αγκαλιά σφιχτή

Justine's Blog said...

Μάρθα γλυκειά μου,
Εύχομαι η Νέα Χρονιά να σου φέρει υγεία και ευτυχισμένες στιγμές.
Νάσαι καλά εκεί στο μακρινό Σικάγο και να μας επισκέπτεσαι εμάς τις ξενητεμένες.
Χίλια γλυκα φιλιά απο το Μόντρεαλ του παγωμένου ήλιου

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Παναθήναιε,
Απο τη συμπεριφορά σας θα συμπέρανα πως ήσασταν ένα καλό και υπάκουο παιδί. Τώρα με ανατρέπετε με τα ένοχα μυστικά σας.
Λοιπόν πονηρούλη,
Εύχομαι το 2009 να σας φερει όλους τους καρπούς της ευτυχίας και προπάντων υγεία!
Παγωμένα φιλιά

Εαρινή Συμφωνία said...

Ιουστινάκι μου, χρόνια πολλά και καλά. Και χαρούμενα. Και δημιουργικά. Και γεμάτα μαγεία. Και ομορφιά. Και... Ρίτσο. Σε περιμένουμε ξανά στα πάτρια. Φιλιά

Antoine said...

Καλή χρονιά και επίσημα πλέον στο 2009!

Υ.Γ. Αχ ναι, Λευκάδα! Είναι πολλά αυτά τα νησιά του Ιονίου και τα μπερδεύω! Χιχι!
Καλός είναι και ο παγωμένος Καναδάς...

pylaros said...

Αγαπητή μου Ιουστίνη μου θύμησες μια αξέχαστη εποχή αθωότητας όπου την παραμονή πρωτοχρονιάς πηγαίναμε στη γειτονιά να πούμε τα κάλαντα, τη νύχτα βάζαμε τα παπούτσια κάτω από την καπνοδόχο περιμένοντας σύμφωνα με τα έθιμα τον Αϊ Βασίλη να μας βάλει κάνα δώρο συνήθως ένα μπαλονάκι, ανυπομονούσαμε δε ποιος θα μας έκανε μποναμά, συνήθως οικογενειακοί φίλοι.
Έθιμα που η ανέχεια του τότε τα έκανε να φαντάζουν στα μάτια μας αληθινά κοσμοϊστορικά γεγονότα.
Καλή Χρονιά
Γαβριήλ

Penelope said...

Kαλή χρονιά Ιουστινάκη μου! Το όνομα σου μου αρέσει παρα, σπάνιο και ωραίο, και κατάλαβα ότι και η νονά είχε το ίδιο όνομα? δεν πήρες της γιαγιάς ?? Καιρό είχα αυτές τις σκέψεις με το όνομα σου και τώρα μου βγήκε με τις αρχές του χρόνου......
Νασαι καλά και φιλιά πολλά

Justine's Blog said...

Εαρινή Αγγελικούλα μου,
Και σε σένα εύχομαι Καλή Χρονιά, γεμάτη υγεία και προσωπική ευτυχία. Γεμάτη απο στιγμές Ρίτσου. Είμαι στο πλευρό σου για ό,τι χρειαστείς σχετικά με το γιορτασμό του Μεγάλου Ετους.
Φιλιά κι αγκαλιές με χιόνια

Justine's Blog said...

Αντουάν,
Καλή Χρονιά και σε σένα. Να έχεις ένα υπέροχο 2009 γεμάτο προσωπικές επιτυχίες.
Και να επισκεφθείςτα Επτάνησα αυτό το καλοκαίρι για να μην τα μπερδεύεις πλέον.
Χαιρετίσματα απο χιονισμένο Μόντρεαλ

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Γαβριήλ,
Καλή Χρονιά σε σένα και την οικογένειά σου με υγεία και συγγραφικές επιτυχίες.
Φαντάζομαι πως μεταπολεμικά όλη αυτή η αναμονή για τα ελάχιστα θα συνιστούσε ένα μικρό θαύμα.
Πάντως, οι μνήμες είναι μαγικές και η διαδικασία της ανάμνησης μας ξανακάνει νέους και ανυποψίαστους. Αυτή είναι η μαγική λειρουργία της.
Καλά να περνάτε στην πόλη των υποσχέσεων

Justine's Blog said...

Ντία μου αγαπημένη,
Ελαβα και την υπέροχη κάρτα σου και σ΄ευχαριστώ. Λοιπόν ναί, το όνομα προέρχεται απο τη νον΄΄α Ιουστίνη Παλλαδινού εκ Ζακύνθου, αδελφή του μακαριστού Μητροπολίτη Λευκάδας Δωρόθεου Παλλαδινού.
Θεώρώ τον ευατό μου τυχερό που είχα μια τέτοια φωτισμένη νονά και που μου κληροδότησε ένα τέτοιο σπάνιο όνομα.
Καλή Χρονιά με την οικογένειά σου . Με υγεία και προσωπικές δημιουργίες να κυλήσει το 2009 έστω .... και στην έρημο!
Φιλιά όλόλευκα χιονάτα

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ said...

Μέρες προσπαθώ να μπω στο blog σου και με πετάει έξω! Ιουστίνη μου καλή χρονιά! Να είσαι πάντα γερή και ευτυχισμένη! Να χαίρεσαι την οικογένειά σου καλή μου και ελπίζω οταν ξανάρθεις με το καλό, να τα πούμε από κοντά! Πολλά, ατελείωτα φιλιά!

Justine's Blog said...

Αγαπημένη μου Λένα,
Πολλές ευχές σε σένα και την οικογένειά σου για μια Χρονιά γεμάτη υγεία, ευτυχία και τρελλές πωλήσεις όπως πάντα.
Διάβασα το βιβλίο σου Η Αλλη Πλευρά του Νομίσματος και θα κάνω ανάρτηση οσονούπω. Το ευχαριστήθηκα σε όλη τη διαδρομή του!
Φιλιά απο τις παγωμένες πλαγιές του βουνού μου.

Babis Dermitzakis said...

Γεια σου Ιουστίνη αγαπημένη, σου εύχομαι από εδώ Καλή Χρονιά, γιατί με τα εκκλησιαστικά δεν τα πάω και τόσο καλά. Μου ξύπνησες γλυκές αναμνήσεις, τότε που πιτσιρικάς έλεγα κι εγώ τα κάλαντα στο Κάτω Χωριό. Χαρούμενη, Ευτυχισμένη, Δημιουργική, και πάντα με υγεία σου εύχομαι.

Justine's Blog said...

Αγαπημένε μου Μπάμπη,
Καλή Χρονιά κι απο μένα με θερμές ευχές για Υγεία, Αγάπη και πολλές δημιουργίες.
Είσαι σπουδαίος και σε ευχαριστώ που έχεις μπεί στη ζωή μου. Ελπίζω να κάνουμε ένα πάρτυ όταν με το καλό ξανάρθω στην Αθήνα.
Φιλιά