ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Friday, April 2, 2010

Πάσχα στη Λευκάδα




Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Μια μόλις αναπνοή απο το να περάσω το πολυπόθητο Πάσχα στη Λευκάδα βρέθηκα, αφού φέτος το ταξίδι του Μάρτη με έφερε πολύ κοντά στην πρώιμη Μεγάλη Εβδομάδα. Κι όμως η δική μου ζωή στο Μόντρεαλ της αντίπερα όχθης με κάλεσε πίσω.

Ετσι απο μακριά και με μια άνοιξη ελπιδοφόρα να έχει εφορμήσει στον ορίζοντά μας, το Πάθος και η Ανάσταση θα κυλήσουν ως είθισται. Κι όμως στην άλλη όχθη του Ατλαντικού ο πατέρας μου θα κλείσει την ιστορική θητεία του στην ιεροσύνη με αυτό το τελευταίο Πάσχα στους Αγίους Αναργύρους.

Οι αναμνήσεις μου απο τη Μεγάλη Εβδομάδα στον αστικό ναό των Αγίων Αναργύρων είναι ένας ποταμός με χρώματα κι αρώματα. Η Κυριακή των Βαϊων με τον κόσμο να περιμένει ανυπόμονος τα αγιασμένα βάια, καμωμένα απο τις ενορίτισσες με φοινικόφυλλα και δεντρολίβανο έχουν εγγραφεί στα τρίσβαθα της ψυχής μου ομορφαίνοντας τις μέρες της απουσίας απο τις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης.

Το ίδιο βράδυ η ακολουθία του Νυμφίου με υμνωδίες γραμμένες με λυρικότητα και εκπληκτική αφηγηματική φόρμα. Κι ύστερα την Τρίτη η κορύφωση της ταπεινωμένης Κασσιανής με το τροπάριό της σε κρεσέντο συγγνώμης για την αμαρτία. «Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή!». Η ερμηνεία του αρχιψάλτη μας Πάνου Ορφανού ακόμη συγκλονίζει τις μνήμες μου.

Η Μεγάλη Πέμπτη με τα δώδεκα Ευαγγέλια, τα οποία στην πραγματικότητα αφηγούνται τα ίδια περιστατικά αλλά απο τη διαφορετική συγγραφική όψη των ευαγγελιστών, περιγράφουν την πορεία του Ιησού στο Πάθος. Μέσα απο τις υπέροχες αφηγήσεις περνούν όλες οι ώρες του Μαρτυρίου, απο την πορεία της δόξας μέχρι την ταπέινωση ενώπιον του Ανα και του Καγιάφα, μέχρι το όρος των Ελαιών για την προσευχή και την προδοσία του Ιούδα.

Κι ύστερα τη Μεγάλη Παρασκευή «Σήμερον κρεμάται επι ξύλου ο εν ύδασι την γήν κρεμάσας» με τον Χριστό να κρέμεται στο Σταυρό του Μαρτυρίου αδιαμαρτύρητα συγχωρώντας τους σταυρωτές του. Και μετά η Αποκαθήλωση και η μεταφορά του θείου σώματος στο στολισμένο Επιτάφιο.

Θυμούμαι έντονα τις ανύπαντρες κοπέλλες και τις παντρεμένες κυρίες που έφεραν βιολέτες απ΄τους κήπους του για να στολιστεί ο Επιτάφιος με τα ωραιότερα λουλούδια. Και χυνόταν η μυρωδία της άνοιξης στην εκκλησιά μας κι όλο αποθαυμάζαμε η Κωνσταντίνα κι εγώ τον ομορφοστολισμένο μας Επιτάφιο.

Το απόσπερο γινόταν η περιφορά των Επιταφίων σε όλη την αγορά με τα αρώματα να καταλαμβάνουν το χώρο σκορπίζοντας την αγαλλίαση της επερχόμενης Ανάστασης. «Ω γλυκύ μου Εαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, Πού έδει σου το κάλλος» έψελνε η πολυφωνική χορωδία μας διαστέλλοντας στον ορίζοντα το παράπονο της μάννας για την απώλεια του Θεάνθρωπου γιού της.

Το Μεγάλο Σάββατο άρχιζε με το σπάσιμο του αγγειού την ώρα που η Φιλαρμονική περνούσε καμαρωτά στην αγορά με τους ήχους της να διατρυπούν την ησυχία του πρωινού μας. Στην αυλή είχε φθάσει ο χασάπης που έσφαζε τον αμνό μπροστά στα έντρομα παιδικά μας μάτια.

Η μαμά μάς έκανε το μπάνιο μας το μεσημέρι και μας έβαζε στον ύπνο για να αντέξουμε μέχρι τη δωδεκάτη ώρα. Κι όταν ξυπνούσαμε βαθύ απόγευμα, τρέχαμε στο στενό να εξαντλήσουμε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο στο παιχνίδι. Η μυρωδιά της μαγειρίτσας απο τα σπιτικά της γειτονιάς με απωθούσε, αλλά το δεχόμουν καρτερικά ως έθιμο κι ας ήμουν δύσκολη με τα φαγάκια και τις μυρωδιές τους.

Κατα τις 10 τη νύχτα φορούσαμε τα καλοραμμένα καινούρια μας φουστάνια απο τα χέρια της δίδος Τσίας, που μας είχε κάνει τρείς πρόβες για να έρθουν κουτί στα τρυφερά σωματάκια μας. Φορούσαμε άσπρα σοσόνια με δαντέλλα στην άκρη και κάστασπρα πασχαλινά παππούτσια . Παίρναμε τις ολοστόλιστες λαμπάδες μας κι εφορμούσαμε προς τους Αγίους Αναργύρους για να συναντήσουμε τις λάμψεις των πυροτεχνημάτων όταν ο πατέρας θα έψελνε το Χριστός Ανέστη σκορπίζοντας το ανέσπερο φώς σε όλο το εκκλησίασμα.

Φέτος, ο παπα Νίκος θα μεταλαμπαδέψει το Αγιο Φώς για τελευταία φορά ως επίσημος εφημέριος των Αγίων Αναργύρων μετά απο 52 συναπτά έτη . Η ψυχή κι ο νούς μου θάναι στη Λευκάδα μαζί με το εκκλησίασμα που θα τον αποχειρετήσει κι ας βρίσκεται το σώμα μου τόσα εκατομμύρια μίλια μακριά. Καλή Ανάσταση!

23 comments:

Eleni Tsamadou said...

Πόσες ανάλογες γλυκές αναμνήσεις δε μου ξύπνησαν αυτά που γράφεις! Να ήξερες πόσο νοσταλγώ, και ας είμαι εδώ στον τόπο μου, την αθωότητα των παιδικών χρόνων. Τον αυθορμητισμό της γιορτής.Τα καινούργια παπούτσια που τα ήθελα κόκκινα και μου έπαιρναν πάντοτε άσπρα.
Ολα αλλάζουν ακόμα και αυτά που δεν περιμένεις να αλλάξουν ποτέ και μας απογοητεύουν, μας πικραίνουν οι αλλαγές εμάς τους παλιότερους.
Άλλοτε χτυπούσε η καμπάνα, τώρα την ακούμε από μαγνητόφωνο, άλλοτε οι νοικοκυρές στόλιζαν τον επιτάφιο με λουλούδια από τον κήπο τους, τώρα το έργο το αναλαμβάνουν ανθοπωλεία. ΄Αλλοτε τα σπίτια μοσχοβολούσαν μαγειρίτσα, τώρα την παραγγέλουμε στο εστιατόριο...κουλουράκια αγοράζουμε, ως και αυγά βαμένα βρίσκεις στα μεγάλα σούπερ μάρκετ..
Κρίμα, που δε θα είσαι κοντά στον πατερούλη σου, είμαι σίγουρη όμως πως θα τον συντροφεύει η σκέψη και η αγάπη σου.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ λοιπόν καλή μου και πολλά φιλιά.

Justine's Blog said...

Τόξερα πως σ΄αυτή την ανάρτηση εσύ θα μούκανες ποδαρικό. Κάπως σε νιώθω πολύ κοντά μου, σαν τη μεγάλη μου αδερφή.
Ναι, μας λείπει η αθωότητα, μας έχει ισοπεδώσει η ευκολία και ο καταναλωτισμός.
Εμείς εδώ στην ξένη προσπαθούμε να κρατηθούμε απο το άρμα της παράδοσης. Χθές βάψαμε τα αυγά με τον Αλεξανδρίνο, σήμερα ετοιμάζουμε τον κήπο μας. Μπήκε η άνοιξη χωρίς μυρωδιές όμως.
Σας φιλώ εσένα και τον Κίμωνα, πολύτιμοι φίλοι μου.
Καλή Ανάσταση με τα κορίτσια σας.

Dennis Kontarinis said...

Συμμερίζομαι τις πασχαλινές αναμνήσεις σου καλή μου φίλη
Κάπως έτσι κι΄εγώ αυτές τις μέρες ξαναζώ τα παιδικά μου χρόνια.
Κι' όπως πολύ σωστά λες, εδώ στην ξενητιά προσπαθούμε να κρατηθούμε από το άρμα των παραδόσεων
Πάντως μιά εικόνα από το Πάσχα στη Λευκάδα έδωσα πριν μέρες στα Εφτάνησα
Νάσαι καλά
Καλή Ανάσταση
Ντένης

paramythou said...

Σημασία έχει οτι το ζεις,
όσο μακριά κι αν είσαι!
Καλή ανάσταστη αγαπημένη μου!

δεσποιναριον said...

Τι ομορφα Καναδεζα μου, μα επρεπε να το τρεναρεις και να μεινης να το ξαναζησεις. Φιλακια και καλη Ανασταση.

Μηθυμναίος said...

Τι πράγμα και τούτο, κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, όλοι ν’ αναπολούμε εκείνα τα υπέροχα, τα θαυμάσια χρόνια της αθωότητας… Eίναι απίστευτο. Ανοίγουμε το κουτί με τα κειμήλια και τα φυλαχτά της καρδιάς μας, τα ιερά και τα όσια των παιδικών μας χρόνων κι έρχονται οι άνθρωποί μας, οι μοσχοβολιές απ’ τα μαβιά λουλούδια, οι ύμνοι, το λιβάνι και τα κεριά. Σκόρπια θαύματα της μνήμης…
Και ο ιερέας πατέρας, θα «μεταλαμπαδεύει το Άγιο Φως για τελευταία φορά…» κλείνοντας μια «ιστορική θητεία» 52 χρόνων ιεροσύνης. Τι πιο ωραίο, καλή μου φίλη, να τον σκέπτεσαι και να τον έχεις στο νου και στην καρδιά σου την ώρα εκείνη, έστω κι από τόσο μακριά. Να είσαι σίγουρη πως κι εκείνος θα σας έχει μπροστά του στο νου, στα μάτια και στην καρδιά του!!!
Ο παπα Νίκος των Αγίων Αναργύρων στη Λευκάδα.

Justine's Blog said...

Αγαπημένε κύριε Ντένη,
Πάσχα στη Λευκάδα με χαρούμενα πρόσωπα, υπέροχα αρώματα, παιδικές αναμνήσεις. Απο το Πάσχα τώρα λείπει η αδελφή μου και η χαμένη αθωότητα.
Να περάσετε υπέροχα αυτή τη Λαμπρή. Ο καιρός μας επιφύλαξε την πιό θερμή του έκπληξη!
Καλή Ανάσταση

Justine's Blog said...

Μαιρού Παραμυθού,
Ναι, προσπαθούμε να αναπαραστήσουμε τα έθιμα τη πατρίδας. Κι αυτό είναι παρακαταθήκη για τα παιδιά μας. Ξέρεις, είναι δύσκολο το στάδιο που συνειδητοποιείς πως οι αναμνήσεις είναι καλύτερες απο το παρόν.
Καλή Ανάσταση με όλους σας
Φιλί ανοιξιάτικο

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι γλυκό,
Δεν μπορούσα να το τρενάρω γιατί δεν ήθελα να αφήσω την οικογένεια τούτη μονάχη. Ξέρεις , είναι απο αυτά τα διλήμματα που σε τραβάνε να σε κομματιάσουν.
Εσύ πού τριγυρνάς άραγε;
Καλή Ανάσταση με τους αγαπημένους σου

Justine's Blog said...

Στράτο λατρεμένο μου,
Είχαμε την κουβέντα σου τη γλυκειά χτές με τα Κόνια. Πήγαμε στη λιτανεία του Επιταφείου εδώ στην πόλη μας και μετά φάγαμε νηστήσιμα. Ηταν πολύ όμορφα και ήσυχα.
Ναι, ο πατέρας μου θα αναχωρήσει απο το καθήκον κι όμως θα είναι ταγμένος πάντα εκεί.
Μαβιές θύμησες, πασχαλιάτικα αρώματα. Ολα αυτά μας γεμίζουν ακόμη.
Φιλί στην Αλεξάνδρα σου
Καλή Ανάσταση

ΓΙΑΝΝΑ said...

Τι υπεροχες αυτες οι αναμνησεις οι παιδικες!Ολοι θα στειλουμε τη μνημη μας ενα ταξιδι στο παρελθον αυτες τις μερες.Το εχουμε αναγκη για να συναντησουμε στιγμες και προσωπα που αγαπησαμε και που ειναι τρυφερο κομματι του δικου μας ειναι.
Ευχομαι Ο παπα Νικος της Λευκαδας να ειναι μακαριος και ευτυχης στο υπολοιπο του βιου του και το χερι του Θεου να του χαρισει υγεια.
Καλο Πασχα εκει στο μακρινο Μοντρεαλ και με το καλο να σε ξαναδουμε.Φιλια πολλα Ιουστινη της καρδιας μου.

Αστοριανή said...

... Τιμή κι Αγάπη,
Ιουστίνη μου,
για τον σεβαστό ιερέα-πατέρα σου, και την μητέρα σου,φυσικά και την υπόλοιπη οικογένειά σου...

Συγκινητική αναφορά αγάπης κι εκ μέρους σου...

Καλή Ανάσταση,
και θα σας περιμένουμε
στα δικά μας τα νερά... την επομένη Κυριακή!
Να είστε όλοι καλά,
Υιώτα
και Δημήτρης
αστοριανή
ΝΥ

Αστοριανή said...

...
Χρόνια Πολλά και στην ακάματη "Δεσποινάριον", από δώ, διότι δεν μπορώ να μπω στα σχόλια της....
Ιουστίνη μου, ευχαριστώ για τον χώρο,
με αγάπη,
Υιώτα
αστοριανή!
ΝΥ

Evie said...

Αγαπημένη Ιουστινη, πέρασα για να σου ευχηθώ Καλή σας Ανάσταση μαζί με τους καλούς φίλους και συγγενείς! Αφήνω τις θερμές ευχές μου στον ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟ για ΥΓΕΙΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ κι ΟΤΙ ΑΛΛΟ ΕΠΙΘΥΜΕΙ. Ο Θεός του έδωσε την δύναμη 52 χρόνια ιερέας και του εύχομαι τουλάχιστον άλλα τόσα μαζί με την Παπαδιά του, παιδιά του και εγγόνια του. Μεγάλο κ συγκινητικό αυτό το στάδιο της ζωής του και στην ζωή των αγαπημένων του.

Φιλιά από καλοκαιρινό Τορόντο

pylaros said...

Καλή Ανάσταση κι από την πόλη του μεγάλου μήλου, αγαπητή μου Ιουστίνη.΄Λες και οι θεοί συμφιλιώθηκαν με το ανθρώπινο γένος και μας έστειλα έναν ανοιξιάτικον καιρό γεμάτον μπουμπούκια και υποσχέσεις.
Χριστός Ανέστη,

Γαβριήλ

Justine's Blog said...

Γιάννα μου γλυκειά,
Ναι σωστά το θέτεις, ανανεώνουμε τα κύτταρα της ύπαρξής μας με τις αναμνήσεις των ωραίων αθώων χρόνων.
Οσο για τον παπα-Νίκο, θα αποσυρθεί επισήμως αλλά ακάματος εργάτης της εκκλησίας θα δηλώνει διαρκώς παρών στις επάλξεις.
Εύχομαι να έχετε μια υπέροχη φεγγοβόλα ημέρα!

Justine's Blog said...

Γιώτα μου γλυκειά,
Σας φαντάζομαι εκέι στις αυλές του Λόνγκ Αϊλαντ να ψήνετε σήμερα τον οβελία με τις φωνές των παιδιών ως υπόκρουση.
Χριστός Ανέστη, να περάστε υπέροχα. Κι εμείς ραντεβού την άλλη Κυριακή.
Ανυπομονώ...

Justine's Blog said...

Εύη μου,
Μπήκα κλεφτά στο μπλόγκ σου και είδα πως επιτέλους επέστεψες στα χωρικά μας ύδατα. Φέρνεις την άνοιξη στο Τορόντο και το Μόντρεαλ.
Χριστός Ανέστη. Να γιορτάσετε όμορφα με τα παιδιά και τα εγγόνια.
Γιορταστικές ευχές απο καλοκαιρινότατο Μόντρεαλ

Justine's Blog said...

Γαβρίλη μου γλυκέ,
Τέτοιο καιρό ποτέ δεν έχω απολαύσει το Πάσχα στο Μόντρεαλ. Άλλά βλέπεις οι Θεοί μας θέλουν αυτή την Ανάσταση.
Χριστός Ανέστη στις καρδιές μας.
Φιλί καλοκαιρινό ηλιόλουστο!

Μαρία Καλλέργη said...

Ιουστίνη το Πάσχα στην πατρίδα όπως το περιγράφεις ζωντάνεψε τις θύμησες από τα παιδικά μου χρόνια. Είναι εκείνη η ανεπανάληπτη γλύκα που χάνεται με τα χρόνια. Ευχαριστώ

Μαρία Καλλέργη said...
This comment has been removed by the author.
Justine's Blog said...

Αγαπητή Μαρία,
Τίποτε δε χάνεται, ξαναγεννιέται η θύμηση με τα χρόνια. Αρκεί νάναι φωλιασμένη μέσα μας.
Ευχαριστώ που με επισκέφθηκες

Μαρία Καλλέργη said...

Ιουστίνη έχεις δίκιο γιατί τα πιο πολύτιμα, άνθρωποι και εικόνες, βρίσκονται βαθιά στην καρδιά μας για πάντα. Μόνο η καθημερινότητα είναι αυτή που τα σβήνει, ευτυχώς μόνο προσωρινά. Χαίρομαι για όλα τα νέα και που είστε υγιείς και χαρούμενοι