ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Tuesday, July 27, 2010

Οι επόμενες μέρες

Αυτό το καλοκαίρι κυλούσε σα γάργαρο νερό στο Μόντρεαλ. Ο Αλέξανδρος εργαζόταν για πρώτη φορά κι εγώ είχα αποφασίσει να μείνω μαζί του στην πόλη να στηρίξω το εργαζόμενο νιάτο.

Είχα αρχίσει να γράφω το νέο μου πόνημα, το οποίο εξελισσόταν ομαλά. Τα πρωινά λοιπόν αγκαλιά με το γράψιμο (οι ομορφότερες στιγμές μου!) και τα μεσημέρια στην πισίνα της φίλης μου για κουβεντούλες περί ματαιοτήτων (κι αυτές υπέροχες!).

Ο καιρός ήταν απόλυτα καλοκαιρινός, το Μόντρεαλ έλαμπε κάτω από τον καυτό ήλιο. Ημουν περίπου ευτυχής. Με την παρέα περπατούσαμε και σκαλώναμε για δροσερό παγωτό στο γαλλικό καρτιέ καθημερινά.

Όμως, η μοίρα τάθελε αλλοιώς, μας πήρε τη χαρά . Η μητέρα αρρώστησε ξαφνικά κι έφυγε χωρίς να προλάβουμε τον τελευταίο αποχαιρετισμό. Όπως έχει πεί το Δεσποινάριον, αυτή η προοπτική είναι απλώς αναμενόμενη για μας που ζούμε στην ξενητειά. Δύσκολο να το αποδεχτείς, αλλά είναι δεδομένο, είναι απλά μαθηματικά. Όταν βρίσκεσαι στην άλλη όχθη του Ατλαντικού πώς να προλάβεις; Πώς να μαντέψεις για να επισπεύσεις ;

Ο θάνατος της μητέρας έκλεισε το κεφάλαιο που λέγεται νεότης. Όλα στροβιλίζονται στο νού , όλα περνούν υπό αμφισβήτηση σ’ αυτή την αρχέγονη σχέση μάννας-παιδιού. Όλα θα μπούν στη θέση τους όταν ξαναβρεθώ με το καλό στο Μόντρεαλ.

Προς το παρόν, ολοκληρώνω το διάλειμμά μου εν Αθήναις (όπου ήρθα για να συνοδεύσω τον Τέντ στο αεροδρόμιο). Ετρεχα σε διάφορα γραφειοκρατικά για να κλείσω χρονίζουσες υποθέσεις.

Χθές πήγα με τη Νίνα μου στο Golden Hall. Ηταν υπέροχα και δροσερά. Είχε και τρομερές εκπτώσεις. Χτύπησα τα φουστανάκια μου, τις τσαντούλες μου (για να μην ξεχνιόμαστε!). Βρήκα πως οι τιμές στα ευρωπαϊκά ρούχα ήταν εξαιρετικές. Ανακάλυψα κάποια καινούρια ισπανική μάρκα με ρούχα πολύ εξωτικά σε λογικές τιμές.
Επίσης, βρήκα πως ο Ferragamo στην Ελλάδα έχει τα πιο συντηρητικά παπούτσια ever και απογοητεύθηκα.

Πήρα και την κρεμούλα για τα χέρια από το Μάστικ Σπά. Δυστυχώς, η άλλη για τις πατουσίτσες δεν υπήρχε, αλλά εγώ θα της στήσω καρτέρι σε άλλο μαγαζί.

Υστερα πήγαμε για φαγάκι στο Mezzaluna που είχε εξαιρετική ιταλική κουζίνα. Παράγγειλα πένες με σπαράγγια και προσούτο, σάλτσα αλ ταρτούφο. Φανταστικό πιάτο, η πάστα ήταν αλ ντέντε. Το τιραμισού ήταν μέτριο, αλλά δεν πειράζει κι ας κρίνω τους σέφηδες από τα επιδόρπιά τους. Κλείσαμε με το Θάνο και τη Νίνα τη βραδυά πίνοντας μια παγωμένη μαστίχα Χίου. Το πιο απολαυστικό digestive.

Αυτές τις λίγες μέρες στην Αθήνα αναδιπλώθηκα, έβαλα σε τάξη τα συναισθήματά μου, έθεσα υπό έλεγχο τις συγκινήσεις. Τώρα είμαι έτοιμη να ξαναγυρίσω στη Λευκάδα να μείνω με τον πατερούλη μου, ο οποίος προσπαθεί να συνηθίσει τη νέα του ζωή.

Εκείνος θα γράφει τα απομνημονεύματά του κι εγώ θα συνεχίσω το μυθιστόρημα τσαλαβουτώντας πότε πότε στα τυρκουάζ νερά του νησιού μου.

Σας ευχαριστώ όλους για τα τρυφερά λόγια συμπαράστασης στο πένθος μου.

Τζουστινάκι σε επαναλειτουργία

11 comments:

La Gigi said...

Επανακάμπτων Τζουστινάκι είναι αλήθεια πως οι buyers που διαλέγουν Φεραγκάμο για την Αθήνα κάνουν συντηρητικές επιλογές. Θα σου πω δε, ότι εδώ που είμα εγώ είναι ακόμα πιο συντηρητικά τα πράγματα! Γι' αυτό στην Αθήνα πάμε Καλογήρου και Luisa για μοντέρνα παπουτσάκια :)
Καλή επιστροφή και μιλάμε!
φιλιά πολλά

Αστοριανή said...

...Η ζωή συνεχίζεται
και το "σσόου γκόους ον"...

Χαρά στο κουράγιο σου,
Ιουστίνη μου!!!!!!!

ή, είναι αυτή η διέξοδος
του Μεγάλου Πόνου;

Προσωπικά,
δεν έχω συμφιλιωθεί με την απουσία της, έχω ακόμη να της πω τόσα πολλά!!!

Καλά που έχουμε και την διέξοδο στο γράψιμο. Κάπου, εκεί, θα συνδιαλεγόμαστε με τα πνεύματα...

Ευχές κι αγάπη,
Υιώτα,
αστοριανή
ΝΥ

Justine's Blog said...

Αγαπημένη μου,
Ωσ γνωστόν τα Prada , Miu Miu κλπ έχουν εντοπισθεί στην Ιταλία ήδη. Με τον Ferragamo υπάρχει μια απληστεία.
Πολύ σε φιλώ και σ΄αγαπώ

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Γιώτα,
Με παρηγορεί το γεγονός ότι έφυγε χωρίς να κυλισθεί στην ταπείνωση της αποσύνθεσης. Αυτό με κάνει να παίρνω κουράγιο.
Ξέρεις, παρότι δεν την πρόλαβα και μου κόστισε αυτό, από την άλλη χαίρομαι που δεν ταλαιππωρήθηκε ούτε μια μέρα παραπάνω για να με περιμένει.
Ναι, το πένθος είναι λυτρωτικό στην περίπτωση της μητέρας. Αυτό που δεν φεύγει ποτέ είναι εκείνος της πεταλούδας μου.
Φιλί

orfia said...

Η ζωη συνεχιζεται Ιουστινη μου...!!! Λογια παρηγορητικα αλλα δεν μπορουμε να κανουμε αλλιως...Χαιρομαι που σε διαβαζω...ετσι...με σχεδια και πραξεις....μαζι>!! Φιλια πολλα

Michael Tellides said...

Και η Ζωή συνεχίζεται…

“Η Ζωή δεν γνωρίζει θάνατο ούτε το κενό της μοναξιάς που γεννιέται στη σκιά του Χρόνου.
Ελεύθερος ο άνθρωπος που ζει μέσα στο Αιώνιο γιατί αυτό είναι Ζωή”.

“Παραβολές και ποιήματα”
Τζ. Κρισναμούρτι

Thalassini said...

Ioustini μου σου και εγώ και η Μπεμπελάκ σου στέλνουμε ένα φιλάκι και μια ζεστή αγκαλιά.
Εγω δυστυχώς το πέρασα ανάποδα, ήμουν εδώ και έβλεπα αυτή τη καθημερινή αποσύνθεση που λες για 1ολόκληρο χρόνο...
Και ναι με κάποιες απουσίες δεν συμφιλιωνόμαστε ποτέ αλλά ο χρόνος τελικά κάπως γλυκαίνει τις καταστάσεις κάπως μας ξεγελά.

Σου εύχομαι τα καλύτερα και ανυπομονώ να διαβάσω το νέο σου πόνημα!
:)

katrine said...

Οι φίλοι είναι πολύτιμοι σε αυτές τις περιπτώσεις Ιουστίνη μου. Αγαπησιάρικα μηνύματα στη καρδούλα δίνουν. Και πόσο όμορφα στα μάτια μου, ήρθε αυτό το "Νίνα μου"!!

Είσαι πολύ γλυκό παιδί. Να έχεις ήρεμη συνέχεια,και καλή δύναμη στη συνέχεια αυτού του δύσκολου καλοκαιριού.

Φιλί

Evie said...

Καλή μου Ιουστινη, ευτυχώς που εμείς οι γυναίκες έχουμε ανακαλύψει αυτά τα ιδιαίτερα φαρμακεία (καταστηματα) για τις μελαγχολικές μας θεραπείες. Αν και στις χαρές κι εκεί γεμίζουμε.

Ευχομαι με το καλό να επιστρέψεις.

Justine's Blog said...

Κορίτσια,
Η εμπειρία της απώλειας της μάννας είναι διαφορετική για την καθεμιά μας. Εγώ μηδένισα το κοντέρ των συναισθημάτων μου αυτό τοκαλοκαίρι.Και ξαναρχίζω απ΄την αρχή!
Φιλί

Justine's Blog said...

Αγόριμου Μιχάλη μου,
Μου λείπεις πολύ. Νάσαι καλά , σε σκέφτομαι. Ελπίζω το καλοκαίρι να κυλάει ωραία.
Θα σου τηλεφωνήσω άμεσα