Κάλή Χρονιά με Κάλαντα από τα παιδιά

Σας εύχομαι Καλή Χρονιά γεμάτη υγεία, χαρές, δημιουργίες και αγάπη.
Σήμερα τα Κάλαντα θα σας τα πεί ο ανηψιος μου Νικόλας Φραγκούλης με την παρέα του. Ο Νικόλας είναι ένας μικρός κιθαρίστας με μεγάλο ταλέντο.

Και του Χρόνου!

2010, η χρονιά του ναδίρ

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

To 2010 ήταν μια χρονιά που άλλαξε το πορτραίτο της Ελλάδας, απο μια χώρα χαράς σε μια χώρα κατάθλιψης. Οι οικονομικές συγκυρίες βύθισαν την αισιοδοξία των ανθρώπων εξουδετερώνοντας ακόμη και «τον ήλιο, τον ηλιάτορα, τον βασιλιά τον ήλιο», που προσφέρει εξ ορισμού τις θεραπευτικές ακτίνες του.

Οι Ελληνες απ΄άκρη σ΄άκρη της γής είδαμε τη χώρα μας να διασύρεται στα ενημερωτικά μέσα του κόσμου, να ταπεινώνεται από την απρεπή στάση των εταίρων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να γίνεται αντικείμενο βδελυγμού των πάσης φύσεως κριτών.

Η συνεχής ασέλγεια επί της Ελλάδας και της μακραίωνης ιστορίας της, επιβεβαίωσε εν πολλοίς τα πάσης φύσεως συμπλέγματα κατωτερότητας των δυτικών κρατών, των οποίων η οντότητα στηρίζεται στους διαχρονικούς άξονες των ελληνικών αξιών.

Τελικά, ήρθε ένας μηχανισμός εκ των υστάτων να σώσει την κατάσταση, ένας μηχανισμός από την Ευρωπαϊκή Ενωση με τη συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου γιά να δανείσει την Αθήνα προκειμένου εκείνη να πληρώνει τις τριμηναιίες δόσεις των δανείων της στις τράπεζες των δυτικών οικονομιών. Και έγινε η συμφωνία: να μη γίνει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, να μην υπάρξει «κούρεμα» γιά να μη χάσει το ευρώ πρόσωπο και αξία.

Η Ελλάδα ξαφνικά από χώρα ελεύθερη έγινε χώρα αναπνέουσα μόνο μετά τις επιθεωρήσεις της Τρόικας, η οποία αποφασίζει ανάλογα με τα δημοσιονομικά νούμερα, αν θα προχωρήσει στην εκταμίευση της επόμενης δόσης και υπό ποιές νέες επώδυνες προϋποθέσεις.

Ετσι δημιουργήθηκε ένα απίστευτο καθεστώς πίεσης. Οι Ελληνες εργαζόμενοι στο δημόσιο στοχοποιήθηκαν για το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας, έγιναν δακτυλοδεικτούμενοι απο τους συμπολίτες τους. Κανείς δεν ζήτησε ευθύνες προς τους διοικούντες, που έφεραν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Απλώς, συνέχισαν να βγαίνουν διάφορα αδιάφορα πορίσματα για το τάδε και το δείνα σκάνδαλο με καμία νομική ή άλλη συνέπεια γιά τους πρωταγωνιστές.

Οι πρώτες περικοπές χτύπησαν τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους, τις πιό ευάλωτες κοινωνικά και εργασιακά τάξεις. Ολοι δέχθηκαν σιωπηλά την κατάσταση, ελπίζοντας πως με τη συνεισφορά τους θα μπορούσαν να συνεισφερουν στην αναδόμηση της ελληνικής οικονομίας.

Η λαίλαπα χτύπησε το συνταξιοδοτικό εξ ολοκλήρου, τα ηλικιακά όρια ανατράπηκαν, οι όποιες ευνοϊκές ρυθμίσεις χάθηκαν πάντοτε υπό την απειλή του μνημονίου που υπογράφηκε με την Τρόικα.

Το μαχαίρι προχώρησε βαθύτερα με το εργατικό δίκαιο της Ελλάδας να αλλάζει άρδην, παραδίδοντας τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα στην εργοδοσία χωρίς ασφαλιστικές δικλείδες. Οι συλλογικές συμβάσεις αντικαταστάθηκαν με τις επιχειρησιακές συμβάσεις, όποιος θέλει κάνει ό,τι θέλει, προσλαμβάνει όποιον θέλει, απολύει όταν όσους θέλει χωρίς καμία συνέπεια.

Και κάθε τρίμηνο η Τρόικα συνεχίζει να εμφανίζεται στην Αθήνα μένοντας στα ακριβά ξενοδοχεία, τρώγοντας στα χλιδάτα εστιατόρια προκειμένου να ελέγχει τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας για να αποφασίσει αν θα εκταμιεύσει την επόμενη δόση του δανείου.

Στο μεταξύ , τα χρέη των μεγαλοκαραχαριών στο δημόσιο χαρίζονται, ο μηχανισμός φοροεισπράξεως εξακολουθεί να υπολειτουργεί, η μεσαία τάξη των μισθωτών καλείται να πληρώσει το τίμημα ενός συστήματος ανίκανου μέχρι σήμερα να τιμωρήσει τη φοροδιαφυγή.

Η κατάσταση δυστυχώς συνεχίζει να εκτρέπεται, η μεσαία τάξη χάνεται. Η αξιωματική αντιπολίτευση συναινεί σ΄αυτή την κοινωνική κατρακύλα που θα φέρει χειρότερες μέρες γιά την Ελλάδα και τους Ελληνες. Η αριστερά πολύ αργά και με πολύ λίγα μέσα αντιστέκεται. Οι εργατοπατέρες κάνουν τους ανήξερους γιά την καταστροφή.

Η μόνη τιμωρία αυτής της αποσύνθεσης είναι τα σαρκαστικά ρεπορτάζ της Πετρούλας, που θα περάσει στην ιστορία γιά την γελοιοποίηση της παρωδίας, αυτής που ζεί εδώ κι ένα χρόνο η μακρινή πολύπαθη πατρίδα.

Εύχομαι το 2011 να φέρει πιό ευοίωνες μέρες γιά την εικόνα και το ηθικό της χώρας μας.

Ο υπέροχος μύθος του Αη Βασίλη

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Ο Αη Βασίλης ερχεται παραμονή Χριστουγέννων εδώ στο Μόντρεαλ, ενώ στην Ελλάδα καταφθάνει παραμονή Πρωτοχρονιάς φέρνοντας δώρα κι ελπίδες για το Νέο Χρόνο. Πάντως και στις δύο κουλτούρες είναι ο δώρα κομίζων, είναι εκείνος που επαγγέλλεται χαμόγελα στα χείλη των παιδιών.

Για μένα ο Αη Βασίλης αποτελεί τον ωραιότερο μύθο που εφεύρε το ανθρώπινο γένος, καθώς ο γηραλέος Αγιος με την κόκκινη στολή και τη λευκή γενειάδα έρχεται απρόσκλητος τη νύχτα της παραμονής διαστέλλοντας τις ελπίδες των παιδιών για αναμενόμενα αλλά και απροσδόκητα δώρα.

Εμείς ως παιδιά στη Λευκάδα είχαμε τον Αη Βασίλη στις προσμονές μας. Θυμάμαι πως ο πατέρας μου μια εβδομάδα πριν μάς έπαιρνε στου Κορομηλέου κι αργότερα στου Δελλαπόρτα να διαλέξουμε ποιά δώρα θα μας έφερνε με το έλκηθρό του ο Αγιος. Τότε δεν του γράφαμε γράμματα ούτε απαιτούσαμε πολλά δώρα, ένα παιχνίδι του ονείρου ήταν αρκετό γιά να γελάσουν τα χειλάκια μας ολάκερο το χρόνο.

Ο Αποστόλης διάλεγε φορτηγά, ανατρεπόμενα, τρακτέρ και γενικά εργαλεία δουλειάς. Εγώ πάλι διάλεγα από μια κούκλα κάθε χρόνο απαρεγκλήτως. Ισως μια φορά να ζήτησα ένα σπιτάκι με έπιπλα γιά την κούκλα. Μέχρις εκεί, δεν υπήρχαν επιλογές και μόνο που μπορούσαμε να αποκτήσουμε ένα παιχνίδι, αυτό ήταν ευλογία Θεού, έλεγε η μητέρα.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς κάναμε το μπάνιο μας και η μαμά μας έβαζε γιά ύπνο απο νωρίς.

Η καρδούλα μου έπαλλε, έκανε ώρα να σφαλίσει ο ύπνος τα βλέφαρά μου. Αναρρωτιόμουν αν θα θυμόταν ακριβώς ο Αη Βασίλης ποιά κούκλα τούχα δείξει στου Κορμηλαίου ή μήπως θα μπέρδευε το δώρο μου μ ΄εκείνο της Κωνσταντίνας ή του Αποστόλη ή των ξαδερφιών μου. Η ψυχή μου σφιγγόταν από την αδημονίας της προσμονής.

Πριν ξημερώσει καλά καλά τρέχαμε στο χόλ σα συνενοημένοι και οι τρείς να δούμε αν τελικά είχε κάνει στάση στο σπίτι μας ο Αη Βασίλης. Βλέπαμε τα δώρα καταμεσής τυλιγμένα με χρωματιστό χαρτί. Χοροπηδούσαμε από τη χαρά μας. Αποστόλης, Ιουστίνη, Κωνσταντίνα. Ο καθένας έπαιρνε το δικό του, μα εγώ δεν το άνοιγα αμέσως φοβούμενη μήπως είχε γίνει λάθος.

Μόνο μετά τον εκκλησιασμό στο μικρό εκκλησάκι του Αη Βασίλη εκεί στη δυτική συνοικία κι αφού η Φιλαρμονική έπαιζε το αγαπημένο μου «Πάει ο Παλιός ο Χρόνος...» , τότε κλεινόμουν με την ησυχία στο δωμάτιό μου να διαπιστώσω αν είχε φθάσει πράγματι το δικό μου δώρο. Κι όταν το άνοιγα κι έβλεπα την κούκλα που είχα διαλέξει, τότε θεωρούσα τον εαυτό μου τόσο τυχερό που ήμουν καλό κορίτσι κι ο Αη Βασίλης είχε επιβραβεύσει την επιλογή μου!

Θάμουν οκτώ χρονών, ο Αποστόλης δέκα, όταν ο μύθος καταρρίφθηκε με τον πιό βίαιο τρόπο. Ηρθε ο μεγάλος να μου πεί Παραμονή Πρωτοχρονιάς ένα απίστευτο μυστικό:

-Ο Αη Βασίλης δεν υπάρχει. Είναι ένα μεγάλο ψέμμα, μου ανακοίνωσε με φωνή δραματική.
-Μα τί λές; Και ποιός φέρνει τα δώρα τότε; Ρώτησα εγώ καταρρέοντας από την αποκάλυψη.
-Ο πατέρας τα αγοράζει απ΄τον Κορομηλαίο και τα φέρνει κρυφά όταν εμείς κοιμόμαστε. Γι αυτό τα βρίσκουμε το πρωί στο χόλ. Μην είσαι χαζή, έτσι συμβαίνει.
-Δε σε πιστεύω, δε σε πιστεύω, είπα εγώ κι έτρεξα μέσα στο δωμάτιό μου κλαίγοντας με τρομερούς λυγμούς.

Εχυσα ποταμούς δακρύων, κατέρρευσα σχεδόν από την αποκάλυψη. Θυμάμαι πως μέσα μου τρωγόταν τα φυλλοκάρδια μου από τη διαπίστωση πως ο Αη Βασίλης, στον οποίο προσπαθούσα να φαίνομαι καλή ολάκερο το χρόνο γιά να μου φέρει το δώρο μου, ήταν μια ψευδαίσθηση, μιά απατηλή σκέψη. Ενα όμορφο ψέμμα καμωμένο γιά παιδιά.

Τα επόμενα χρόνια πηγαίναμε στα μαγαζιά και αγοράζαμε με τον πατέρα τα δώρα της Πρωτοχρονιάς. Η Γιορτή είχε χάσει τη μαγεία της, ο μύθος της έκπληξης είχε καταρριφθεί. Η ανταποδοτικότητα των παιδικών πράξεων είχε γίνει καπνός.

Η μητέρα μου έκτοτε μας έμαθε να μοιραζόμαστε τα πρωτοχρονιάτικα δώρα. Τη μιά χρονιά κρατούσαμε την κούκλα της Κωνσταντινας και δίναμε τη δική μου στο φτωχό κοριτσάκι της γειτονιάς, την άλλη γινόταν το αντίστροφο. Εμαθα να ζώ χωρίς τον Αη Βασίλη μου και να δακρύζω κάθε χρόνο γιά την αποβαράθρωσή του.

Αφήστε τα παιδιά να ζήσουν το Αγιοβασιλιάτικο μύθο όσα περισσότερα χρόνια μπορούν. Δε χρειάζεται να ανακαλύψουν τη γυμνή αλήθεια από νωρίς. Δεν χρησιμεύει σε τίποτε, μόνο κομματιάζει τα όνειρα τους.

Χριστούγεννα με την οικογένεια

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο μυστικό μου αναγνώστη από την Οττάβα



Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή, που έχει ως κύριο θέμα την οικογένεια προπάντων στα ελληνικά σπίτια . Ετσι κι εμείς συγκεντρωθήκαμε φέτος στους θείους του Τέντ, την Ειρήνη και το Στίβ Αργύρη, που είχαν ετοιμάσει το μεγάλο Χριστουγεννιάτικο πάρτυ έχοντας καλέσει συγγενείς απο τις δύο πλευρές των οικογενειών.

Το φαγητό ήταν πλούσιο, το τραπέζι των γλυκών πλουσιότερο, οι κουβέντες επί παντός επιστητού. Παρουσίες και απουσίες ,αναμνήσεις από ευτυχισμένες μέρες, συναισθήματα ανάμεικτα, σκιές και φώς μαζί.

Χτές παραμονή έκανα το πατροπαράδοτο τραπέζι στο σπίτι μας με γαλοπούλα γεμιστή. Ηταν ήσυχα, όμορφα, ακρως οικογενειακά. Η βραδυά ήταν αφιερωμένη στο Σωτήρη Κηρολίβανο απο τη Λευκάδα, που παντρεύτηκε τη Στέφανι κι έκτοτε ζούν στο νησί με διακοπές Χριστουγέννων στο Μόντρεαλ του χιονιά.

Με αγάπη προς όλους

Τζουστινάκι

Το τραπέζι στολισμένο περιμένει τα υπόλοιπα γλυκά

Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ειρήνης
Ο Χρήστος Μάιατ, η Στέφανι Κηρολίβανου, ο Σωτήρης Κηρολίβανος και ο Τέντ Το βράδυ της παραμονής ήταν αφιερωμένο στον εκ Λευκάδος ορμώμενο Σωτήρη Κηρολίβανο
Αννα Αργύρη, Μαρία Αργύρη και Τέντ Αργύρης
Η οικογένεια των οικοδεσποτών: Ειρήνη και Στίβ Αργύρης με την κόρη τους Μαρία και την εγγονή Στεφανι
Ο Σπύρος Αργύρης με τη σύζυγό του Χριστίνα ή Χάνι, όπως την έλεγε ο Αλέξανδρος στα μικράτα του

Ο Στίβ και η Ειρήνη Αργύρης

Ειρήνη, Μαρία, Στίβ , Τέντ Αργύρης και Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

Η αγαπημένη μου Σοφία Φλώρακα, εμπνευσμένη συγγραφέας της Διασποράς με το σύντροφό της Πίτερ Ζευγόλη

Ο Τέντ με τον γαμπρό του Ντόν Μάιατ και τον ανηψιο του Κρίστιαν Μάιατ

Στέφανι, Κρίστιαν , βίοι παραλληλοι

Ο Τέντ, ο Ντόν, ο Κρίστιαν, ο Σπύρος και η Χριστινα

Αννα, Τέντ, Τζουστινάκι και Σπύρος

Η Μαρία δείχνει το ημερολόγιο του σκύλου στον Κριστιαν

Η άλλη πλευρά της οικογένειας της Ειρήνης με ρίζες από τη Νάξο

<>

Χριστούγεννα με τέχνη από την Αυστραλία

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι μου με ήρεμη εσωτερική διάθεση, αγάπη και γενναιοδωρία γιά τους γύρω μας.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους και σε όλες απανταχού της Γής.

Αντί για Χριστουγεννιάτικη κάρτα θα σας παρουσιάσω το ποιητικό και εικαστικό έργο του συνεργάτη μου εξ Αυστραλίας Σταύρου Μεσσήνη, ο οποίος έχει ένα βραβευμένο διαδικτυακό τόπο γιά την ομογένεια TGANews , ενώ παράλληλα αποτυπώνει τη φλόγα της ελληνικότητάς του στις δημιουργίες του.

Απολαύστε τον.

Χρόνια πολλά στους Χρήστους και τις Χριστίνες!

Τα έργα του Σταύρου Μεσσήνη στο διαδίκτυο

Πέντε ποιητικές συνθέσεις του δημοσιογράφου και ποιητή Σταύρου Μεσσήνη κυκλοφορούν ως ηλεκτρονικά βιβλία (e-books) από την πρώτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου. Πρόκειται για τα βιβλία: "Ωρα μηδέν", "Η δεντρόπολη", "Εαρ το πρώτο", "Το σπίτι των υακίνθων" και "Καλειδοσκόπιο". Τα δύο τελευταία βιβλία εκδίδονται για πρώτη φορά.

Oι πέντε ηλεκτρονικές εκδόσεις παρουσιάζονται από την 1η Δεκεμβρίου 2010 στην ιστοσελίδα «www.messinis-art.com» (ή και «www.stavrosmessinis.com»).

«Το ηλεκτρονικό βιβλίο είναι πλέον πραγματικότητα και ο τομέας των εκδόσεων έχει εισέλθει στην ψηφιακή εποχή, ενώ τα βιβλία που εκδίδονται με αυτό τον τρόπο πολλαπλασιάζονται καθημερινά,» λέει ο Σταύρος Μεσσήνης.

«Πρόκειται για μια σημαντική καινοτομία και εξέλιξη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το έντυπο βιβλίο δεν συνεχίζει να είναι ελκυστικό. Εχοντας προϋπηρεσία στο σχεδιασμό και εκδόσεις βιβλίων, πιστεύω ότι και το έντυπο και το ηλεκτρονικό βιβλίο έχουν μεγάλο μέλλον.

»Η απόφαση να εκδοθούν τα πέντε βιβλία μου, καθώς και άλλα δύο μέσα στο 2011, ως ηλεκτρονικά βιβλία, οφείλεται στο γεγονός ότι με αυτό τον τρόπο και μέσω του διαδικτύου δίνεται η δυνατότητα σε οποιονδήποτε, από κάθε γωνιά του πλανήτη, να έχει πρόσβαση σε αυτά και να μπορεί να τα διαβάσει.»

Σε πρώτο στάδιο τα βιβλία παρουσιάζονται ως αρχεία «PDF», έτσι ώστε να μπορούν να διαβαστούν άνετα σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές, σε πολλούς ψηφιακούς αναγνώστες βιβλίων (e-book readers) και να αποθηκεύονται σε σκληρούς δίσκους ή άλλα μέσα αποθήκευσης ηλεκτρονικών αρχείων. Για την ανάγνωση των βιβλίων απαιτείται πρόγραμμα ανάγνωσης αρχείων PDF τα οποία προσφέρονται δωρεάν στο διαδίκτυο, όπως το Adobe Reader και το Digital Editions, με βάση το οποίο είναι σχεδιασμένα και τα βιβλία του Σταύρου Μεσσήνη.

Παράλληλα, στην ιστοσελίδα "messinis-art.com" υπάρχει και ειδικός χώρος γκάλερι όπου θα παρουσιάζονται και πίνακες ζωγραφικής που φιλοτέχνησε τα τελευταία χρόνια, καθώς και καινούργιες δημιουργίες του.
Ο Σταύρος Μεσσήνης ασχολείται με τη δημοσιογραφία, λογοτεχνία και ζωγραφική. Σπούδασε στην Ελλάδα και ολοκλήρωσε τις πανεπιστημιακές του σπουδές σε δημοσιογραφία, κοινωνιολογία και λογοτεχνία στην Αυστραλία. Εχει επίσης παρακολουθήσει μεταπτυχιακά μαθήματα σε Διοίκηση Επιχειρήσεων.

Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και αρχισυντάκτης σε εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοσταθμούς στην Ελλάδα και Αυστραλία. Από το 1998 λειτουργεί την ομογενειακή ειδησεογραφική πύλη "The Greeks Abroad News" (www.tganews.com ), που το 2001 κέρδισε από το τότε υπουργείο Μέσων Ενημέρωσης της Ελλάδας, το πρώτο βραβείο καλύτερης ομογενειακής ιστοσελίδας. Επίσης στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ίδρυσε στη Μελβούρνη τον εκδοτικό οίκο Elikia Books.

Επίσης, ασχολείται για πολλά χρόνια με τη ζωγραφική, με βασικές πανεπιστημιακές σπουδές στον τομέα αυτό. Πινακές του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές. Ποιήματα, άρθρα, κριτικές και συνεντεύξεις του έχουν παρουσιαστεί σε εφημερίδες, περιοδικά και ραδιόφωνο, καθώς και σε πολλές ειδησεογραφικές ιστοσελίδες.
_________________________
Περισσότερες πληροφορίες:
Μ 0427 544477
E info@messinis-art.com
W messinis-art.com stavrosmessinis.com

Στο Press.Gr απαντώντας στον Προύστ

Μεγάλη τιμή μου περιποίησε το έγκριτο δημοσιογραφικό μπλόγκ Press.Gr με τη δημοσίευση μιάς συνέντευξής μου πάνω στο ερωτηματολόγιο του Προύστ

Ευχαριστώ το συντάκτη Αντώνη-Μάριο Παπαγιώτη γιά την πρόσκληση!

Ιδού η συνέντευξη όπως δημοσιεύθηκε.

Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη απαντά στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ...
(Επιμέλεια: Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης)

Γεννήθηκε στη Λευκάδα, όπου τελείωσε τη δημοτική και μέση εκπαίδευση.
Απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Αθηνών, δημοσιογραφεί από το 1983 σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά της Ελλάδας.

Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και έχει εργαστεί κατά διαστήματα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς (ΕΡΑ, SKY, FLASH 9.61, Αθήνα 9.84), καθώς και στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΤ).
Από το 1989 ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ του Καναδά ως ανταποκρίτρια του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», του περιοδικού «Έψιλον».
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και γενική γραμματέας της ΟΛΟΜΜΕ (ομοσπονδίας ομογενειακών μέσων του ΣΑΕ, 1996-1999).

Συμμετέχει ενεργά στις δραστηριότητες των ελληνικών κοινοτήτων και του Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου(1990 μέχρι τούδε).

Απασχολείται ταυτόχρονα στο τοπικό ραδιόφωνο και στα διάφορα ομογενειακά μέσα του Καναδά και της Αμερικής. Παράλληλα με τη δημοσιογραφική και συγγραφική της δραστηριότητα είναι...γραμματέας του διοικητικού συμβουλίου του «Ιδρύματος Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων για την Ελληνική Παιδεία και τον Πολιτισμό» με έδρα τη Νέα Υόρκη.

Είναι μέλος της Εταιρείας Γαλλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (UNEQ), καθώς και της Ομοσπονδίας Αγγλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (QWF).

Συγγραφικό έργο:

Το πρώτο της βιβλίο “Η μοναξιά ενός ασυμβίβαστου” (Εκδόσεις Εξάντας, 2000), αποτελεί την επίσημη βιογραφία του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος (The Lonely Path of Ιntegrity), Exandas Publishers, 2002). Ακολουθούν: το μυθιστόρημα με τίτλο «Πετάει, πετάει το σύννεφο» (Εκδόσεις Ψυχογιός, 2003), «Στις Αγορές του Κόσμου, Επώνυμες Ευκαιρίες και Μικρές Αναλώσιμες Ιστορίες» (Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», 2004), «Η Παρακαταθήκη-The Legacy» (Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», 2005), μια δίγλωσση έκδοση με επιλεγμένους λόγους του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος, το μεταφεμινιστικό μυθιστόρημα «Ψηλά Τακούνια Για Πάντα» (Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2006). Το έργο «Ημερολόγιο Αβάνας-Η Κούβα στο Λυκόφως του Κάστρο» κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ηλέκτρα (2008).
Το πρόσφατο μυθιστόρημά της με τίτλο «Για την Αγάπη των Άλλων» (εκδόσεις Ψυχογιός 2009) βασίζεται στην προσωπική ιστορία της μητέρας του ελληνοαμερικανού μεγιστάνα Τζόν Κατσιματίδη .

Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι;

Να ξυπνώ το πρωί με τους αγαπημένους μου καλά ένα γύρο

Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί;

Η ιδέα πως μια καινούρια μέρα θα φέρει ελπίδες και ανατροπές

Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε γέλια;

Πρόσφατα με μια φίλη που έχει μεταδοτικό γέλιο

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου είναι;

Η αυτοπειθαρχία και η τήρηση των υποσχέσεων

Το μεγαλύτερο ελάττωμα;

Η έλλειψη ανοχής στα λάθη των άλλων

Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;

Στα ακούσια λάθη

Η τελευταία φορά που έκλαψες;

Κλαίω κάθε φορά που μου το ζητάει ο Φρόυντ

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι περισσότερο;

Δεν το έχω σκεφτεί, αλλά θα μου άρεσε η αυτοκράτειρα Θεοδώρα

Ποιοι είναι οι ήρωές σου σήμερα;

Ο γιος μου

Ποια είναι η ταινία που σε σημάδεψε;

Η φωλιά του Κούκου

Το αγαπημένο σου ταξίδι;

Στην Αβάνα με την αδελφή μου

Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;

Ο Κάφκα, ο Προυστ, ο Ζολά, ο Σέξπιρ, ο Τολστόι, ο Έκο, η Ατγουντ, ο Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες...

Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα;

Τη μαγκιά της ειλικρίνειας

…Και σε μια γυναίκα;

Την πιστότητα στη φιλία

Ο αγαπημένος σου συνθέτης;

Μάνος Χατζιδάκις

Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους;

Δεν τραγουδώ πλέον στο μπάνιο μου

Το βιβλίο που σε σημάδεψε;

«100 Χρόνια Μοναξιάς» του Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες

Ο αγαπημένος σου ζωγράφος;

Ο σκοτεινός Δομήνικος Θεοτοκόπουλος

Το αγαπημένο σου χρώμα;

Το γαλάζιο μέχρι το βαθύ μπλε της θάλασσας

Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου;

Την αυτοσυγκράτησή μου σε μια δύσκολη στιγμή

Το αγαπημένο σου ποτό;

Το κοκτέιλ Σίζαρς

Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;

Που δεν διεκδίκησα ανθρώπους

Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;

Το ψέμμα, είναι ο εφιάλτης μου

Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;

Το γράψιμο

Ο μεγαλύτερος φόβος σου;

Μήπως χάσω αγαπημένους ανθρώπους

Σε ποια περίπτωση επιλέγεις να πεις ψέματα;

Μόνο σε περίπτωση που η αλήθεια θα σκότωνε

Ποιο είναι το μότο σου;

Παίρνε γρήγορες αποφάσεις κι ας μετανιώσεις για κάποιες απ΄αυτές

Πώς θα επιθυμούσες να πεθάνεις;

Στην αγκαλιά του Μορφέα

Εάν συνέβαινε να συναντήσεις το Θεό, τι θα ήθελες να σου πει;

Χάρηκα πολύ που σας γνώρισα

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό;

Σε έξαρση καθώς γράφω το νέο μου μυθιστόρημα

Μοναχικά Χριστούγεννα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Οσο περνούν τα χρόνια τόσο ξεθωριάζουν οι μέρες της γιορτής στη μνήμη μου, μέρες που σήμαιναν χαρά χωρίς ερωτήματα και αιρέσεις. Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα δώρα, τα κάλαντα στη γετονιά, η τρελλή αναμονή γιά τις διακοπές των Χριστουγέννων ηχούν μιά μακρινή πραγματικότητα που δεν θα ξαναζήσω ποτέ.

Οσο μεγαλώνω οι χριστουγεννιάτικες γιορτές γίνονται ένα άγος, μιά ακόμη συνθήκη της ζωής. Τα λαμπιόνια, τα φώτα, οι στολισμοί, οι οικογενειακές συνευρέσεις παίρνουν το χρώμα της αναγκαιότητας που στερεί από τις μέρες και τις ώρες τον αυθορμητισμό τους. Πώς έγιναν όλα ένα παιχνίδι του καταναλωτισμού; Πώς δραπέτευσε η μαγεία κυνηγημένη από τις συσσωρευμένες σκιές στις ζωές μας;

Οσο ωριμάζω λαβαίνω λιγότερες κάρτες Χριστουγέννων καθώς οι φίλοι μου περιορίζονται σε πανομοιότυπες ηλεκτρονικές κάρτες (εξαιρείται η Τζίτζι !!!) χωρίς δυό παραπάνω λογάκια. Λες και στέρεψε η γενναιοδωρία των ευχών, λες και όλα υποτάχθηκαν στην ηλεκτρονική παραφορά της ευκολίας. Πόσο μου λείπει το ιδιόχειρο γράψιμο έστω και χωρίς έμπνευση γιά κάτι πρωτότυπο και γοητευτικό!

Πιό πολύ όμως με θλίβει η μοναξιά των ανθρώπων τις μέρες των γιορτών. Τους συναντώ στα μαγαζιά, στους δρόμους, στα εμπορικά κέντρα κι έχουν αυτή τη σφραγίδα της απελπισίας στα πρόσωπά τους. Είναι καταδικασμένοι να επιβιώσουν κι αυτά τα Χριστούγεννα σε ένα κοινωνικό σχήμα που θέλει ξέφρενη χαρά , φώτα, δέντρα, δώρα, οικογενειακές στιγμές, μελομακάρονα, κουραμπιέδες,γαλοπούλες,χορό και ξεφάντωμα. Ανθρωποι μονάχοι από επιλογή ή από τύχη, που πνίγονται από την ευωχία των ημερών.

Ευτυχώς που υπάρχουν και τα παιδιά, αυτά που ανυποψίαστα ρουφάνε τη χαρά των Χριστουγέννων άσπιλα, αμόλυντα, άφθορα από την πραγματικότητα. Περιμένουν τις διακοπές να ξεκουραστούν και να χορτάσουν παιχνίδι χωρίς την έγνοια του σχολείου, λαχταρούν το χριστουγεννιάτικο δέντρο, το άνοιγμα των δώρων. Αυτές οι γλυκές υπάρξεις είναι οι μόνες που αξίζουν να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα έστω και με αυτό τον παράφορο τρόπο της δύσης, όπου απουσιάζει κάθε έννοια πνευματικότητας, χριστιανοσύνης, αγάπης και αναγέννησης.

Μπερδεύτηκα κι αυτές τις μέρες εν όψει Χριστουγέννων. Εγινα σκλάβα της αναγκαιότητας των δώρων και των μαγαζιών, έτρεξα, παιδεύτηκα, κουράστηκα, ίδρωσα γιά να ευχαριστήσω τους αγαπημένους μου. Είδα και τους γύρω μου σ΄αυτό τον άνισο αγώνα της αναζήτησης των δώρων,που οι οικονομολόγοι θεωρούν το μεγαλύτερο εφεύρημα της δυτικής κοινωνίας γιά κατακόρυφη άυξηση των λιανικών πωλήσεων.

Εφτιαξα και το δέντρο, το στόλισα όπως αρμόζει στο ύφος των ημερών. Θα μαγειρέψω τις πατροπαράδοτες συνταγές της μάννας μου που γιά πρώτη φορά θα λείπει απ΄τις γιορτές μου έστω και τηλεφωνικά. Η απουσία της θα σημαδέψει τούτες τις γιορτές χωρίς λόγια.

Πάντως, θρηνώ γιατί δεν έχω πιά τη δύναμη να γιορτάζω όπως παλιά. Γιατί οι σκιές, η μιά πίσω απ΄την άλλη, επικρέμονται πάνω από την ύπαρξή μου θολώνοντας τη ματιά μου. Πονάω γιά τους μοναχικούς συμπατριώτες μας στο Μόντρεαλ που απομονώνονται περισσότερο αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων. γιατί δε βρίσκω το θάρρος να τους πώ: Ελάτε στο τραπέζι μας εφέτος!

Δεν ήθελα να γεμίσω τη σελίδα μου απαισιοδοξία. Απλώς σκεφτόμουν να κάνω συνοδοιπόρους μου όλους εσάς που νιώθετε κάπως έτσι τα τελευταία χρόνια και ίσως δεν τολμάτε να το ομολογήσετε ούτε στους εαυτούς σας.

Μια υπέροχη κριτική γιά την Αγάπη των Αλλων

Ενα χριστουγεννιάτικο δώρο έλαβα χθές και το μοιράζομαι σήμερα μαζί σας. Πρόκειται για μια υπέροχη κριτική του Πέτρου Γαργάνη περί το μυθιστόρημα «Γιά την Αγάπη των Αλλων», που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην εφημερίδα Ελληνικός Τύπος του Τορόντο.

Ο Πέτρος Γαργάνης εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος γράφει ο ίδιος νουβέλες , μα το μεγάλο του ταλέντο έγκειται στην κριτική του δεινότητα. Διαβάζει με ενα αφάνταστα διευσδυτικό τρόπο τα βιβλία των άλλων δείχνοντας μια αγαπητική στάση στους συγγραφείς.

Πιστεύω πως παίρνει πολλή γενναιοδωρία και ταλέντο γιά να ανακαλύπτεις την ομορφιά της γραφής των άλλων:

Ιουστίνη Φραγκούλη

Για την αγάπη των άλλων

Εκδόσεις Ψυχογιός

Του Πέτρου Γαργάνη

Βαθιά ανθρώπινη ιστορία που εξελίσσεται σε μια περασμένη όχι όμως και ξεχασμένη Ελλάδα, την οποία εξακολουθούμε να μεταφέρουμε μέσα μας σαν βιώματα που διεγείρουν μνήμες ή σαν μαρτυρίες που ταξιδεύουν από στόμα σε στόμα, πολύτιμες αποσκευές του χρόνου.

Μια όμορφη και καλλιεργημένη κοπέλα ανασαίνει στους ρυθμούς της άγονης Νισύρου υπό την προστασία της οικογένειας της, λαβωμένης από την απουσία του πατέρα στην Αμερική των ονείρων. Ερωτεύεται και απογοητεύεται μαθαίνοντας επώδυνα πως τα όνειρα παραμένουν ως τέτοια παρά την θέληση και τις επιθυμίες που την συνοδεύουν και πέρα από την ενηλικίωση της. Αναπόφευκτα ίσως γιατί η ίδια με βαθιά συνείδηση του μοιραίου ρόλου της αποφασίζει να υπερβεί το εγώ της, όχι όμως και τις ευθύνες απέναντι στους ανθρώπους που αγαπά, θυσιάζοντας έτσι τον εαυτό της δεσμευμένη από το καθήκον όπως αυτό εννοείται στα ήθη και τους τρόπους της μεσοπολεμικής και ύστερης Ελλάδας. Το τέλος θα βρει τον απολογισμό της ζωής της με θετικό πρόσημο χάρη στο σημαντικότερο επίτευγμα της με την μορφή του άξιου γιου της, αλλά και με ανάμεικτη γεύση στα στιγματισμένα από την προδοσία χείλη της που προκάλεσαν σαν ανέμπνευστο επακόλουθο τον συμβιβασμό.

Ζωντανοί χαρακτήρες ολόφρεσκοι παρά την ρετρό θεματολογία του βιβλίου, με υποβλητική εσωτερικότητα όσο όμως και ενέργεια που μοιράζεται έντεχνα στις γραμμές των κειμένων με μια καμινευμένη συναισθηματική φόρτιση που απέχει έντεχνα από την υπερβολή του μελό.

Ρυθμός που ρέει με γλώσσα ασυγκράτητη όσο και τιθασευμένη που αποσαφηνίζει και περιγράφει με κρυστάλλινη ενάργεια το κοινωνικό πλαίσιο και τα ήθη μιας εποχής καθόλου μακρινής εντέλει. Οι βασικές ηρωίδες, μάνα και κόρη, καθόλου επιφανειακές, στωικές ενίοτε, αντιμάχονται μέσα στο πολύπλοκο των ανθρώπινων σχέσεων άλλοτε ως νικήτριες ενός αγώνα που δεν τον επέλεξαν και άλλοτε ως ηττημένες της επόμενης μέρας, παρόλα αυτά χωρίς να μετανιώνουν για τις επιλογές, δικές τους ή υπό το βάρος των συνθηκών. Εξέχουσα μορφή η μητέρα, που αναγκάζεται διωγμένη ουσιαστικά από την Κωνσταντινούπολη να ζήσει σε έναν άγονο τόπο και να μετατραπεί από φινετσάτη κοσμοπολίτισσα σε σκληραγωγημένη χωρική που προσπαθεί να επιβιώσει με την οικογένεια της επιδεικνύοντας ανεπάντεχη ανθεκτικότητα απέναντι στην απρόσμενη εξέλιξη της ζωής της.

Η ιστορία είναι αληθινή, όπως παραδέχεται και επισημαίνει η συγγραφέας. Ίσως γι αυτό, ολοζώντανη η περιγραφή, μακριά από υπερβολές και ακκισμούς προσφέρεται ρέουσα με μεστή λιτότητα που επισημαίνει και υπογραμμίζει τις συνθήκες της εποχής μακριά από νοσταλγικούς εξωραϊσμούς και στρογγυλέματα. Ταυτόχρονα, δίχως κριτική διάθεση , προκαλεί την συμμετοχή του αναγνώστη εκθέτοντας το δικό της σχόλιο και την οπτική με την οποία παρατηρεί τα γεγονότα και το πλαίσιο στο οποίο υφίστανται. Επιτρέπει στα συναισθήματα της να φανερωθούν, σαν να ταυτίζεται με τους ήρωες της, με παρούσα την ηθική ως βαθύτερη φιλοσοφία και όχι σαν επιφανειακή φλυαρία.

Πέρα από το κατεξοχήν κομμάτι του μύθου, γινόμαστε μάρτυρες και μιας ειλικρινούς όσο και εμπεριστατωμένης παρουσίασης τόσο του τόπου όπου εξελίσσεται η ιστορία, όσο και της εποχής. Συνήθειες, εκφράσεις και ηθική παρουσιάζονται αυτούσια, χωρίς να υπονομεύουν την πλοκή. Αντιθέτως, συνυπάρχουν και εξηγούν κατά κάποιο τρόπο χωρίς να εξαρτούν την εξέλιξη του. Η πλοκή, δίχως τον αυτοσκοπό της έκπληξης και του εντυπωσιασμού δεσμεύει όσο χρειάζεται την προσοχή, κυρίως όμως αφήνει χώρο στην ανάπτυξη των χαρακτήρων χάρη στην ικανότητα της συγγραφέως να διεισδύει στον ψυχισμό των ηρώων. Δεν πρόκειται απλά και μόνο για ένα μυθιστόρημα με αρχή μέση και τέλος, αλλά σαφώς για κάτι περισσότερο απαιτητικό, πηγαίο, καλοδουλεμένο και ξεκάθαρο όσον αφορά τις προθέσεις του.

Φιλόπτωχα Χριστούγεννα!

Το ετήσιο χριστουγεννιάτικο γεύμα της Hellenic Ladies Benevolent Society ( της οργάνωσης Φιλανθρώπων Κυριών) πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Κυριακή σε γνωστό εστιατόριο της πόλης. Πολλές νεαρές Ελληνίδες έχουν αναλάβει τελευταία τα ηνία του συλλόγου, που χρονολογείται απο το 1922 φέρνοντας νέο αίμα στις επάλξεις.

Ηταν ένα όμορφο μεσημέρι με πολλά κορίτσια και κυρίες, που βρέθηκαν γιά να συγκεντρώσουν χρήματα γιά τις ανάγκες των άπορων ελληνικών οικογενειών του Μόντρεαλ επ’ ευκαιρία των Χριστουγέννων. Το κλίμα ήταν γιορταστικό, τα εισιτήρια όλα προπωλημένα με ενθουσιασμό.

Τούτες τις μέρες των γιορτών σκέφτομαι πόσο βολεμένοι νιώθουμε εμείς οι μετοχοι της μεσαίας τάξης, πόσο άνετα στολίζουμε τα σπίτια, πόσο καταναλωτικά φερόμαστε όταν υπάρχουν συνέλληνες ακόμη κι εδώ στην σοσιαλιστική κοινωνία του Μόντρεαλ, που έχουν ανάγκη απο τα ελάχιστα και τα αυτονόητα.

Κι ακόμη περισσότερο σφίγγεται η καρδιά μου, συνειδητοποιώντας πόσους εξόριστους της μοναξιάς δημιουργούν οι γιορτές των παραδόσεων και των μύθων.

Αυτά τα Χριστούγεννα η καρδιά μου βρίσκεται κοντά σε όσους νώθουν πως δεν ανήκουν στο γιορταστικό κλίμα. Και σε αυτούς επίσης που αντιστέκονται στα καθιερωμένα.

Με αγάπη

Ιουστίνη

Ο συνεργάτης μου Μιχάλης Τελλίδης, η Μαρία Φωτόπουλος της Φιλοπτώχου και η αφεντιά μου

Με την σίστερ Μαίρη Καραμάνος και το συμβολαιογράφο Δημήτρη Μανωλάκο

Ο Μιχάλης Τελλίδης ανάμεσα στη σίστερ Μαίρη και σε μένα

Η κυρία Στίβενς, η Λίτσα Στεφανάτος, Ιωάννα Μπισμπίκος και Ματίνα Πριφτάκη

Πλούσια τα ελέη σε φαγητά και κρασί

Οι κυρίες και οι δεσποινίδες βρέθηκαν σε γιορταστικό κλίμα

Η Χρυσούλα Πετιμεζα΄, Μαρία Φωτόπουλος και διευθύντρια γνωστού περιοδικού λάιφ στάιλ. Ο Ζήσης Φωτόπουλος καμαρώνει τις κυρίες

Το πρώτο μας χιόνι

Αφιερωμένο εξαιρετικά στις Αννούλες του χιονιά!

Προχθές απρόσμενα καλοδεχτήκαμε το πρώτο χιόνι του χειμώνα. Παρότι δεν είχε προβλεφθεί από τη μετεωρολογική υπηρεσία, το χιόνι έπεσε πυκνό και απαλό καλύπτοντας, τα σπίτια, τους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Η ατμόσφαιρα μυρίζει χειμώνα, τα Χριστούγεννα θα είναι λευκά και φέτος.

Ωστόσο, η πόλη ήταν απροετοίμαστη. Βυθίστηκε στη λευκότητα του χιονιού σα να συνέβαινε για πρώτη φορά ετούτη η χιονοθύελλα. Οι μηχανές εκχιονισμού έκαναν μια μέρα να βγούν στους δρόμους γιά να καθαρίσουν. Ολα ακινητοποιήθηκαν από το χιονιά, όχι όμως και οι ανρθωποι που συνέχισαν να κυκλοφορούν στους δρόμους οδεύοντας προς τις δουλειές τους.

Αγαπώ πολύ το πρώτο χιόνι του χειμώνα. Εχει μια απίστευτη απαλότητα, μια λευκότητα μοναδική. Είναι άσπιλο, αμόλυντο, άφθορο. Το περπατάμε και το απολαμβάνουμε σα να μη τόχουμε ξαναδεί ποτέ. Είναι τόσο ευπρόσδεκτο, προπάντων γιά να δώσει χάρη στη Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα της πόλης.

Από αύριο θ’ αρχίσει να λερώνεται. Και να φθείρεται όπως όλα τα επίγεια, τα ανθρώπινα, τα τετελεσμένα. Ωστόσο, εμείς θ΄αντιστεκόμαστε στη φθορά περιμένοντας κι άλλες χιονιές , κι άλλες λευκές ολόλευκες μέρες!

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι μπλογκογείτονες!

Τζουστινάκι



Το χιόνι ήρθε κι έδεσε τη Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Ηδη τα σπίτια έχουν στολιστεί γιορτινά για τις μέρες
Λευκοί κήποι και σπίτια παραμυθένια
Τα δέντρα ολόγυμνα, τα ελατα καταπράσινα μέσα στο λευκό χιόνι
Η στέππα που λέγεται Μόντρεαλ
Σπιτάκια σα να βγήκαν απο Χρισουγεννιάτικες ιστορίες
Ασπιλο, αμόλυντο, άφθορο το πρωτο μας χιόνι
Κι όμως κάποια πεισματάρικα δέντρα κράτησαν ακόμη τα κόκκινα φύλλα τους. Αρνούνται να παραδεχτούν την εισβολή του χειμώνα
Οι θαμνοι, οι κήποι, όλο τοπίο συντονισμένο στο λευκό πρώτο μας χιόνι

Στην όπερα πάλι και πάλι

Πολλές φορές αναρρωτιέμαι τί σπρώχνει τους ανθρώπους στην όπερα, γιατί αυτό το θέαμα εξακολουθεί να προσελκύει αφοσιωμένους εραστές παρότι ανήκει σ΄άλλες εποχές.

Είναι τα ολοκληρωμένα μουσικά έργα που εξακολουθούν να γοητεύουν τους θεατές, είναι οι ρόλοι και τα κοστούμια, είναι οι ίδιοι οι τραγουδιστές;

Πολλές φορές θέτω το ερώτημα στον εαυτό μου καθώς βυθίζομαι στα ποικίλα οπερατικά ακούσματα κι απάντηση δεν βρίσκω, ομολογώ.

Χθές βρέθηκα στο ετήσιο γκαλά της όπερας του Μοντρεάλ, που συγκεντρώνει κάθε χρόνο την αφρόκρεμα των λάτρεων της όπερας για να συγκεντρώσει χρήματα γιά τη λειτουργία της.

Στη σκηνή δεν πρωταγωνιστούσε ένα έργο, αλλά πολλοί επώνυμοι καλλιτέχνες που ερμήνευσαν διάφορες άριες και κομμάτια από όπερες του κόσμου και του χρόνου.

Απόλαυσα τις μεμονωμένες ερμηνείες, βυθίστηκα στις υπέροχες φωνές, ένιωσα να ξεπλένεται ο νούς μου από τις χιλιάδες σκέψεις, που με τριβελίζουν τελευταία.

Τελικά μετά απ΄αυτό το υπερθέαμα μπορώ να αποτιμήσω σε προσωπικό επίπεδο γιατί με γοητεύει τούτο το μουσικό είδος. Η όπερα αναδεικνύει φωνές πέρα από την ανθρώπινη δυνατότητα, φωνές που ταξιδεύουν τις αισθήσεις στο άπειρο, εκεί που δεν υπάρχει θλίψη και στεναγμός.

Οι φωνές είναι αυτές που τελικά με μαγεύουν, που με γαληνεύουν, που με απογειώνουν σ΄ένα κόσμο αλλότερο , απαλλαγμένο από την πεζή καθημερινότητα.

Τζουστινάκι

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της όπερας του Μοντρεάλ Michel Beaulac ανάμεσα σε δύο υποστηρικτές της όπερας

Η δημoτική σύμβουλος Ελεν Φωτόπουλος με τον διευθυντή της Δημοτικής Βιβλιοθήκης του Μοντρεάλ Guy Berthiaume και τη σύζυγό του

Η αφεντιά μου με την υπουργό πολιτισμού του Κεμπέκ Christine St Pierre, την Ελεν Φωτόπουλος και τον πρόεδρο του Εβραϊκού νοσοκομείου Bernard Stotland

Τζουστινάκι κι Ελεν ανάμεσα σε δύο ντίβες της όπερας, τη μέτζο Dana Beth Miller και τη σοπράνο Suzan Paterson

Η Ελεν με το συμπατριώτη της εκ Ρωσίας μπάσο Grigory Soloviov

Ο διευθυντής της όπερας Pierre Dufour, το Τζουστινάκι, η Ελεν και το ζεύγος Bernard Stotland και Merle Stotland

Ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Σπυρίδων καταθέτει τις απόψεις του χωρίς περιστροφές

Φέτος η μπλογκογωνιά μου φιλοξενεί διαρκώς το ιερατείο. Πρώτα η επίσκεψη στην Κωνσταντινούπολη, η επανεύρεση με τον Πατριάρχη μετά απο μια δεκαετία, μετά η επίσκεψη του πατερούλη εδώ στον Καναδά και οι διαδράσεις του με το μητροπολίτη Καναδά και τους εδώ ιερείς μας.

Ολες αυτές οι αναφορές αποκαλύπτουν τελικά πόσο κοντά στην Εκκλησία βρίσκομαι, κι ας έχω απομακρυνθεί με τα χρόνια.

Σήμερα θα επανέλθω στα εκκλησιαστικά, φιλοξενώντας τη συνέντευξη του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος στον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης .

Ας μην ξεχνάμε πως πήρα το συγγραφικό βάφτισμα με τη βιογραφία του «Η Μοναξιά Ενός Ασυμβίβαστου» (Εκδόσεις Εξάντας 2000) αμέσως μετά τα ανατρεπτικά γεγονότα της παραίτησής του από τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο της Αμερικής (1999).

Πολλοί δυσαρεστήθηκαν τότε με την αποτίμηση των γεγονότων (που όντως ήταν αρκετά νωπή), σήμερα όμως ακόμη και οι τότε πολέμιοι του Σπυρίδωνος μιλάνε γιά τη λεβεντιά του και γιά την απώλεια ενός εκκλησιαστικού ηγέτη, που θα μπορούσε να αποτελέσει μιά σημαντική αναζωογονητική δύναμη για την Ελληνορθόδοξη ταυτότητα της Αμερικανικής Διασποράς.

Κάνοντας αυτοκριτική γιά το βιβλίο μου, που ξαναδιάβασα πρόσφατα μακριά από τις συγκινήσεις της εποχής, πρέπει να πώ ότι έτσι ακριβώς θα το ξανάγραφα και σήμερα, ίσως προσθέτοντας περισσότερα στοιχεία γιά τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών της τότε κρίσης.

Ιουστίνη Φραγκούλη

Ο Αρχιεπίσκοπος πρώην Αμερικής Σπυρίδων μιλά για όλα

Τετάρτη, 01 Δεκέμβριος 2010
Εθνικός Κήρυκας - Θεόδωρος Καλμούκος

Ο Αρχιεπίσκοπος πρώην Αμερικής Σπυρίδων με συνέντευξή του στον «Εθνικό Κήρυκα» για πρώτη φορά επιχειρεί προσέγγιση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο από το 1999 που απήλθε από τον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο της Αμερικής, ενώ ομίλησε ανοικτά για την Αρχιεπισκοπή, τη Θεολογική Σχολή, τη Μονή Χρυσοβαλάντου, την Ομογένεια.

Ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων βρέθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Βοστώνη, όπου τέλεσε το ετήσιο μνημόσυνο του φίλου του Λυκούργου Κοντάκη, όπως έγραψε χτες ο «Ε.Κ.».

Στην ερώτηση «αν σας προσκαλέσει το Πατριαρχείο να μεταβείτε εκεί για μία απόπειρα μιας καινούργιας συνάντησης και πορείας, θα ανταποκριθείτε;», είπε, πως «οι συναντήσεις και ο διάλογος αναμφισβήτητα οικοδομούν. Ευπρόσδεκτη επομένως κάθε συνάντηση και κάθε διάλογος επιθυμητός».

Στην επισήμανση ότι έχει γνώσεις και εμπειρίες και δεν έχει δικαίωμα να παραμένει εκτός ενεργού υπηρεσίας, ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων ανέφερε πως «το είπα και άλλοτε, ό,τι είχα να προσφέρω, το έχω ήδη προσφέρει στην Εκκλησία μου. Τώρα είναι η σειρά των νεοτέρων με τον μεγάλο ενθουσιασμό και τον ιερό ζήλο. Το μέλλον ανήκει σ’ αυτούς».

Σχετικά με το αν του λείπει η Ομογένεια, τόνισε ότι «προέρχομαι από τα σπλάχνα της Ομογένειας. Είμαι παιδί της γνήσιο κι αυθεντικό. Επιπλέον, συνδέομαι δια φιλίας με αμέτρητους ομογενείς φίλους, καλούς και πιστούς. Την αγαπώ την Ομογένεια και ναι, την αποζητώ. Φυσικό είναι να μου λείπει».

Ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων παρακολουθεί στενά την πορεία της Εκκλησίας και της Ομογένειας.
«Εξακολουθώ να παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς και με αμείωτο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στο χώρο της Εκκλησίας της Αμερικής και ευρύτερα της Ομογένειάς μας. Κάθε βήμα προόδου που σημειώνεται στο χώρο αυτό αποτελεί αφορμή ειλικρινούς χαράς, όπως ακριβώς αποτελεί αφορμή λύπης και κάθε ένδειξη οπισθοδρόμησης και αποτυχίας», είπε.

Στην ερώτηση «βλέποντας τώρα τα πράγματα με άλλο μάτι έπειτα από έντεκα χρόνια από την αποχώρησή σας από την Αρχιεπισκοπία, ποια πράγματα, κινήσεις ή αποφάσεις σας θα κάνατε διαφορετικά;», απάντησε πως «κάθε εποχή κρίνεται με βάση τις δικές της ανάγκες και ανησυχίες. Την εποχή εκείνη ήταν άλλες οι προτεραιότητες. Τότε πρυτάνευε η έντονη ανησυχία για τον ραγδαίο αφελληνισμό της Ομογένειας και τη διατήρηση της Εκκλησίας μας μακριά από ξένες ομολογιακές και κοσμικές επιρροές. Οι αποφάσεις που είχαν ληφθεί τότε, υπήρξαν ανάλογες και δεν νομίζω να μπορούσαν να ήταν διαφορετικές».

Στην ερώτηση αν υπάρχουν κάποια πράγματα για τα οποία μετάνιωσε που έκανε ή που δεν έκανε, σημείωσε πως «δεν υπάρχει χώρος για μεταμέλεια και μετάνοια όταν, ως υπεύθυνος κληρικός, καλείσαι να πάρεις δύσκολες και σοβαρές αποφάσεις, όσο σκληρές και δύσληπτες και αν θεωρηθούν από τους μη υπεύθυνους. Τις παίρνεις τις αποφάσεις και αναλαμβάνεις την ευθύνη τους μέχρι τέλους».

Για τη Μονή Χρυσοβαλάντου είπε, ότι «θλίβομαι για όσα ακούονται τον τελευταίο αυτό καιρό για τη Μονή και προπαντός για τους σκανδαλιζόμενους πιστούς. Θέλω μόνο να πιστεύω πως η αλήθεια είναι διαφορετική από τις ανεξέλεγκτες και ανεύθυνες διαδόσεις».

Και συμπλήρωσε: «λυπάμαι ακόμη διότι είχα διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο στην ένταξη της Μονής και των Μετοχίων της στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου μας. Ευχή μου είναι να καταλαγιάσουν τα πάθη, να πρυτανεύσει η λογική και να επανέλθει επιτέλους η ειρήνη και η τάξη στη Μονή».

Στην ερώτηση «είχατε γνώση τότε ότι υπήρχαν τέτοια θέματα παρεκτροπών γενικώς που αποκαλύφτηκαν τώρα;», απάντησε ότι «ουδείς είχε υπόψιν του, ούτε η Αρχιεπισκοπή ούτε το Πατριαρχείο, όσα τώρα επιμόνως διαδίδονται», ενώ για το τι δέον γενέσθαι, επεσήμανε πως «είμαι βέβαιος πως η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου, που έχει αρμοδίως επιληφθεί του θέματος και γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες, θα εξεύρει την πρόσφορη λύση».

Ερωτηθείς τι πιστεύει για την ομοφυλοφιλία στον κλήρο όλων των βαθμίδων, ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων είπε ότι «πιστεύω ό,τι πιστεύουν και όλοι οι Ορθόδοξοι πιστοί ανά τον κόσμο. Πιστεύω σ’ όσα γράφονται σχετικά στην Αγία Γραφή και μάλιστα στην Α’ Προς Κορινθίους και την Α’ Προς Τιμόθεον. Πιστεύω σ’ όσα ορίζονται σχετικά στους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας», ενώ στην ερώτηση αν θα χειροτονούσε κάποιον εγνωσμένο κίναιδο, υπογράμμισε πως «η τεκμηριωμένη ομοφυλοφιλία αποτελεί, σύμφωνα με την Κανονική Πράξη της Εκκλησίας, ανυπέρβλητο κώλυμα χειροτονίας».

Αναφορικά με το πώς θα σχολίαζε το γεγονός ότι η Αρχιεπισκοπή έχει πληρώσει σε αποζημιώσεις θυμάτων παιδεραστών και κίναιδων κληρικών πάνω από 18 εκατομμύρια δολάρια από το έτος 2000 μέχρι σήμερα, ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων υποστήριξε πως «μόνο λύπη μπορώ να εκφράσω για το γεγονός, διότι πέραν απ’ το τεράστιο οικονομικό βάρος το οποίο καλούνται οι πιστοί να επωμισθούν με τον οβολό τους, θίγονται ανεπανόρθωτα το γόητρο και η αξιοπιστία της Εκκλησίας μας. Σε τελευταία ανάλυση το παραπάνω γεγονός αποτελεί ένα επιπλέον δείκτη της πνευματικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει ο εκκλησιαστικός μας βίος».

Κληθείς να σχολιάσει σε τι πορεία βρίσκεται η Θεολογική Σχολή σήμερα, απάντησε: «στην πορεία που όλοι γνωρίσαμε και γνωρίζουμε. Ολοι περιμένουμε να διακρίνουμε κάποια έστω και θαμπά σημεία ακαδημαϊκής και πνευματικής αναγέννησης. Περιμένουμε πάντα...».

Για την απόκτηση της τουρκικής υπηκοότητας από ιεράρχες που υπηρετούν εκτός Τουρκίας, σχολίασε ότι γίνεται «πολύς θόρυβος για ασημαντότητα. Αδυνατώ μέχρι σήμερα να αντιληφθώ πώς το υπόψη θέμα απέκτησε τόση σπουδαιότητα τη στιγμή που όσοι αρχιερείς αποκτούν την τουρκική υπηκοότητα δεν στερούνται της αρχικής τους ιθαγενείας. Απλώς αποκτούν μια υπηκοότητα επιπλέον». Στην ερώτηση «αν είσαστε σήμερα Αρχιεπίσκοπος Αμερικής θα γινόσασταν Τούρκος υπήκοος με το δικαιολογητικό για το συμφέρον του Πατριαρχείου και τη διαδοχή του Πατριάρχη όταν έλθει η ώρα», απάντησε ότι «θα έπραττα ό,τι είναι προς συμφέρον του Πατριαρχείου».

Αναφορικά με το αν έχει την αίσθηση ότι το σημερινό Πατριαρχείο βρίσκεται στα προτελεύτεια, υποστήριξε πως «πολλοί θεωρούν πως το τέλος εγγύς, εγγύτατα. Δεν ανήκω σ’ αυτούς. Το Πατριαρχείο είναι θεσμός αιωνόβιος και οι θεσμοί του είδους δεν καταλύονται από μια μέρα στην άλλη λόγω περιστασιακών δυσχερειών ή αντιξοοτήτων πολιτικού χαρακτήρα. Εξακολουθώ να παραμένω αισιόδοξος για το μέλλον του Πατριαρχείου, για την αδιάκοπη συνέχιση της ιεράς αποστολής του στον τόπο όπου το έταξαν η Ιστορία και η ευσέβεια των πιστών». Σχετικά με το αν έχει κάποιες προτάσεις για το μέλλον του Πατριαρχείου, τόνισε πως «η πρότασή μου δεν μπορεί να είναι άλλη από την ευχή του σώματος των πιστών: Ταγμένο εκεί που το έταξαν οι αιώνες να συνεχίσει να εκπέμπει το ισχυρό του φως όπως ο φάρος πάνω στο ψηλό θαλασσόδαρτο βράχο».

Αναφορικά με το αν θα μπορούσε να γίνει και μία δεύτερη έδρα του εκτός Τουρκίας, στη Νέα Υόρκη ή στην Ουάσιγκτον λόγου χάρη, είπε: «Βέβαια, θα μπορούσε να γίνει κι αυτό. Ισως μάλιστα να διευκόλυνε ορισμένα πράγματα από πρακτικής πλευράς. Ισως ακόμη και να εξυπηρετούσε τα αδιαφανή σχέδια άλλων παραγόντων. Αλλά αυτό θ’ αποτελούσε όχι πλέον το προοίμιο αλλά τον επίλογο του τέλους».

Στην ερώτηση, αν νομίζει ότι τελικά δεν θα αποφευχθεί η Αυτοκεφαλία στην Αμερική, υπογράμμισε ότι «δεν έχει τεθεί τέτοιο θέμα. Αλλά και να τεθεί, δεν γνωρίζω ποια θα είναι η έκβαση μιας προσπάθειας για αυτοκεφαλοποίηση της Αρχιεπισκοπής ή των Ορθοδόξων της Αμερικής δεδομένης της νέας διοικητικής δομής της Αρχιεπισκοπής, αλλά και της νέας πραγματικότητας που έχει διαμορφωθεί μετά τις σχετικές αποφάσεις της τελευταίας Πανορθοδόξου Διασκέψεως. Βέβαια, είναι γνωστό ότι επί δεκαετίες, ιδίως στο χώρο του Κλήρου μας και μιας Οργανώσεως Λαϊκών, έχουν επιμόνως προπαγανδισθεί τα αγαθά που θα απέφερε δήθεν η αυτοκεφαλοποίηση. Εγώ αγαθά δε βλέπω, μόνο μεγαλύτερη απομάκρυνση από τις εκκλησιαστικές και εθνικές μας ρίζες».

Σχετικά με τις παρεκκλησιαστικές οργανώσεις ελλαδικές και εγχώριες, ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων τόνισε: «Οπως υποδηλώνει ο όρος ‘παρεκκλησιαστικός’ οι οργανώσεις αυτού του τύπου, αν και απαρτίζονται από μέλη της Εκκλησίας, πάρα ταύτα υφίστανται και δρουν παράλληλα προς την Εκκλησία, δηλαδή ανεξάρτητα από την Εκκλησία. Δεν είναι ενσωματωμένες στην Εκκλησία και οι δραστηριότητές τους δεν είναι οργανικά συνυφασμένες με το όλο έργο της. Οι οργανώσεις αυτές θα μπορούσαν ίσως να ενταχθούν κάποτε στην Εκκλησία, ιδίως εκείνες που χαρακτηρίζονται για κάποια ιδιαίτερη προσφορά, όπως συμβαίνει σ’ ανάλογες περιπτώσεις και στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία».

«Τι είναι ο Ελληνισμός για σας;», ρωτήθηκε, για να απαντήσει: «τρόπος σκέψεως και ζωής. Είναι μια ξεχωριστή αφορμή για υπερηφάνεια και ιδιαίτερη κλήση προς ενσάρκωση των ευγενεστέρων ιδεωδών που παρήγαγε η ιστορία της ανθρωπότητας. Το να είσαι Ελληνας σήμερα είναι και πρόκληση και ευθύνη».

Στην ερώτηση «είχατε όνειρα για την Ελληνική Παιδεία και ποια ήταν;», απάντησε πως «επιθυμία όλων ήταν και είναι τα παιδιά της Ομογένειάς μας να καταστούν φορείς των διαχρονικών μηνυμάτων του Ελληνισμού.
Προς τούτο θα χρειαζόταν ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα που μαζί με μια εκσυγχρονισμένη διδασκαλία της Ελληνικής, θα καθιστούσε τους εδώ ελληνόπαιδες γνώστες της ελληνικής ιστορίας και γενικότερα του ελληνικού πολιτισμού. Βέβαια, ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα θα ‘πρεπε να ‘ναι απότοκο των μακροχρόνιων εμπειριών, θετικών και αρνητικών, των ομογενειακών σχολικών μας δομών».

Σχετικά με το αν το ισχύον διοικητικό σύστημα της Μητροπολιτοποίησης έχει πληγώσει την ενότητα της Εκκλησίας και της Ομογένειας εδώ, υπογράμμισε, πως «υπεστήριξα στο παρελθόν και υποστηρίζω σήμερα ότι το ισχύον διοικητικό σύστημα της ‘Μητροπολιτοποίησης’, η διοικητική δηλαδή κατάτμηση της μιας και ενιαίας Αρχιεπισκοπής σε πολλαπλές Μητροπόλεις, δεν αποτελεί το ιδεωδέστερο μέσο προς προαγωγή της ενότητας που τόσο χρειάζεται η Ομογένεια για να επιβιώσει στο πολυπολιτισμικό και πολυθρησκειακό τοπίο της Αμερικής».

Ερωτηθείς τι θα πρότεινε, είπε ότι «θα έπρεπε νομίζω να είχε μελετηθεί το θέμα σφαιρικά και να είχε βρεθεί κάποιο άλλο πληρέστερο σχήμα που α) να εξυπηρετεί τους θεμιτούς εκκλησιαστικοπολιτικούς σκοπούς που επιδιώκει να επιτύχει το Φανάρι με το σύστημα της ‘Μητροπολιτοποίησης’ και που β) να συμβάλλει στην προαγωγή της ενότητας της Ομογένειας σ’ όλα τα επίπεδα».

Στην ερώτηση «ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος άγει προς το 83ο έτος της ηλικίας του. Εχετε κάποιον υπόψη σας που θα μπορούσε να τον διαδεχθεί; Θα προτείνατε ένα ή δύο πρόσωπα;», απάντησε: «Νομίζω πως οι εικοτολογίες γύρω από το θέμα της διαδοχής του Αρχιεπισκόπου είναι πρόωρες. Σε τελευταία ανάλυση αποτελούν απρέπεια και έλλειψη σεβασμού προς τον Αρχιεπισκοπικό θεσμό και προς το πρόσωπο του σημερινού Αρχιεπισκόπου ειδικότερα. Είμαι πάντως βέβαιος πως οι μνηστήρες πολλοί, εξ Αμερικής τε και Ευρώπης. Και ίσως δεν λείψουν και οι εκπλήξεις, ως συνήθως συμβαίνει στις περιπτώσεις αυτές».

Όσον αφορά την Ελλάδα και την πορεία που βρίσκεται, ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων επεσήμανε ότι «είναι διάχυτη ανάμεσα στους Έλληνες, Ελλαδίτες και μη, η ανησυχία για τη σημερινή οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα. Φοβάμαι πως περισσότερο ανησυχητικά προδιαγράφονται τα ενδεχόμενα επακόλουθα μιας τέτοιας οικονομικής εξαθλίωσης και χρεοκοπίας. Ασφαλώς θα έχει οδυνηρές επιπτώσεις και στα εθνικά μας θέματα. Θέλω να πιστεύω πως θα εξαχθούν χρήσιμα διδάγματα απ’ αυτήν την οικονομική κατολίσθηση ώστε να επανέλθει το συντομότερο η χώρα σε κανονική τροχιά και να χαραχθεί μια νέα ανοδική πορεία προόδου και ευημερίας».