ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Saturday, December 18, 2010

Μοναχικά Χριστούγεννα



Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Οσο περνούν τα χρόνια τόσο ξεθωριάζουν οι μέρες της γιορτής στη μνήμη μου, μέρες που σήμαιναν χαρά χωρίς ερωτήματα και αιρέσεις. Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα δώρα, τα κάλαντα στη γετονιά, η τρελλή αναμονή γιά τις διακοπές των Χριστουγέννων ηχούν μιά μακρινή πραγματικότητα που δεν θα ξαναζήσω ποτέ.

Οσο μεγαλώνω οι χριστουγεννιάτικες γιορτές γίνονται ένα άγος, μιά ακόμη συνθήκη της ζωής. Τα λαμπιόνια, τα φώτα, οι στολισμοί, οι οικογενειακές συνευρέσεις παίρνουν το χρώμα της αναγκαιότητας που στερεί από τις μέρες και τις ώρες τον αυθορμητισμό τους. Πώς έγιναν όλα ένα παιχνίδι του καταναλωτισμού; Πώς δραπέτευσε η μαγεία κυνηγημένη από τις συσσωρευμένες σκιές στις ζωές μας;

Οσο ωριμάζω λαβαίνω λιγότερες κάρτες Χριστουγέννων καθώς οι φίλοι μου περιορίζονται σε πανομοιότυπες ηλεκτρονικές κάρτες (εξαιρείται η Τζίτζι !!!) χωρίς δυό παραπάνω λογάκια. Λες και στέρεψε η γενναιοδωρία των ευχών, λες και όλα υποτάχθηκαν στην ηλεκτρονική παραφορά της ευκολίας. Πόσο μου λείπει το ιδιόχειρο γράψιμο έστω και χωρίς έμπνευση γιά κάτι πρωτότυπο και γοητευτικό!

Πιό πολύ όμως με θλίβει η μοναξιά των ανθρώπων τις μέρες των γιορτών. Τους συναντώ στα μαγαζιά, στους δρόμους, στα εμπορικά κέντρα κι έχουν αυτή τη σφραγίδα της απελπισίας στα πρόσωπά τους. Είναι καταδικασμένοι να επιβιώσουν κι αυτά τα Χριστούγεννα σε ένα κοινωνικό σχήμα που θέλει ξέφρενη χαρά , φώτα, δέντρα, δώρα, οικογενειακές στιγμές, μελομακάρονα, κουραμπιέδες,γαλοπούλες,χορό και ξεφάντωμα. Ανθρωποι μονάχοι από επιλογή ή από τύχη, που πνίγονται από την ευωχία των ημερών.

Ευτυχώς που υπάρχουν και τα παιδιά, αυτά που ανυποψίαστα ρουφάνε τη χαρά των Χριστουγέννων άσπιλα, αμόλυντα, άφθορα από την πραγματικότητα. Περιμένουν τις διακοπές να ξεκουραστούν και να χορτάσουν παιχνίδι χωρίς την έγνοια του σχολείου, λαχταρούν το χριστουγεννιάτικο δέντρο, το άνοιγμα των δώρων. Αυτές οι γλυκές υπάρξεις είναι οι μόνες που αξίζουν να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα έστω και με αυτό τον παράφορο τρόπο της δύσης, όπου απουσιάζει κάθε έννοια πνευματικότητας, χριστιανοσύνης, αγάπης και αναγέννησης.

Μπερδεύτηκα κι αυτές τις μέρες εν όψει Χριστουγέννων. Εγινα σκλάβα της αναγκαιότητας των δώρων και των μαγαζιών, έτρεξα, παιδεύτηκα, κουράστηκα, ίδρωσα γιά να ευχαριστήσω τους αγαπημένους μου. Είδα και τους γύρω μου σ΄αυτό τον άνισο αγώνα της αναζήτησης των δώρων,που οι οικονομολόγοι θεωρούν το μεγαλύτερο εφεύρημα της δυτικής κοινωνίας γιά κατακόρυφη άυξηση των λιανικών πωλήσεων.

Εφτιαξα και το δέντρο, το στόλισα όπως αρμόζει στο ύφος των ημερών. Θα μαγειρέψω τις πατροπαράδοτες συνταγές της μάννας μου που γιά πρώτη φορά θα λείπει απ΄τις γιορτές μου έστω και τηλεφωνικά. Η απουσία της θα σημαδέψει τούτες τις γιορτές χωρίς λόγια.

Πάντως, θρηνώ γιατί δεν έχω πιά τη δύναμη να γιορτάζω όπως παλιά. Γιατί οι σκιές, η μιά πίσω απ΄την άλλη, επικρέμονται πάνω από την ύπαρξή μου θολώνοντας τη ματιά μου. Πονάω γιά τους μοναχικούς συμπατριώτες μας στο Μόντρεαλ που απομονώνονται περισσότερο αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων. γιατί δε βρίσκω το θάρρος να τους πώ: Ελάτε στο τραπέζι μας εφέτος!

Δεν ήθελα να γεμίσω τη σελίδα μου απαισιοδοξία. Απλώς σκεφτόμουν να κάνω συνοδοιπόρους μου όλους εσάς που νιώθετε κάπως έτσι τα τελευταία χρόνια και ίσως δεν τολμάτε να το ομολογήσετε ούτε στους εαυτούς σας.

16 comments:

Michael Tellides said...

H μοναξιά, η μελαγχολία και τα οικογενειακά προβλήματα συνήθως κλιμακώνονται την περίοδο των εορτών των Χριστουγέννων.
Τις άγιες τούτες μέρες ας βρούμε λίγο ελεύθερο χρόνο να προσέξουμε ή να επισκεφτούμε ηλικιωμένους που ζουν ή είναι μόνοι, αρρώστους τους οποίους κανένας αλλιώς δεν θα επισκεπτότανε. Μη ξεχνάμε πως η ευτυχία είναι μεταδοτική.
Η ευτυχία των άλλων επηρεάζει άμεσα και τη δική μας ευτυχία.
Καλά Χριστούγεννα Τζουστινάκι,σε σένα, την οικογένειά σου και σε όλους τους πιστούς Blogφίλους σου...
Χρόνια πολλά και καλά!

Justine's Blog said...

Μιχάλη μου,
Σωστά τα λες, η ΄μοναξιά κορυφώνεται τις μέρες των γιορτών αν υπάρξει κοινωνικός αποκλεισμός. Γι αυτό ας φανούμε γενναιόδωροι φέτος με τους άλλους, ας χαρίσουμε την αγάπη μας αφειδώς.
Καλές Γιορτές και α ντεμαίν.

Αστοριανή said...

...πόσο δίκιο έχεις,

Ιουστίνη μου!

Νομίζω ότι κουράστηκε ο κόσμος, να είναι τυπικός, ν' ακολουθεί το γιορτινό..."τροπάριο"..., πολλάκις να υποκρίνεται για να είναι στο "ύψος" των περιστάσεων!
Μα, και τα αγαπημένα πρόσωπα που έφυγαν, λίγο το έχεις;
Όμορφο να μοιράζεσαι μαζί μας τα συναισθήματά σου. Βασικά, όλοι στο ίδιο μήκος είμαστε...
Αλλά όπως καλώς τονίζει κι ο Μ.Τελλίδης, η ευτυχία είναι μεταδοτική... ας προσπαθήσουμε ακόμη μια φορά!
Αντί για κάρτα,
σού έστειλα τις δικές μου "ανησυχίες"...
όπου να είναι θα τις λάβεις.
Πιστευω θα τα πούμε πάλι,
μα οι ευχές μας είναι πάντα από καρδιάς.
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ

pylaros said...

Αγαπητή μου Ιουστίνη γράφεις:
(Οσο ωριμάζω λαβαίνω λιγότερες κάρτες Χριστουγέννων καθώς οι φίλοι μου...)

Είναι τόσο μελαγχολικό, τόσο αληθινό, ώστε κλείνω τα μάτια μου και νομίζω ότι είναι ψέμματα ότι βλέπω όνειρο κι όμως είναι αλήθεια.

Καλά και Χαρούμενα Χριστούγεννα, ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος με υγεια και χαρά.
Χαιρετώ από μια τρελή Νέα Υόρκη όπου όλος ο κόσμος ψωνίζει, ατελείωτες οι ουρές το trafic καταναλώνει λες και δεν υπάρχει αύριο.
Gabriel

La Gigi said...

Αγαπημένη μου έχεις τόσο δίκιο! Δίπλα στο σπίτι μου υπάρχει ένας οίκος ευγηρίας. Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς τους παπούδες και γιαγιάδες περνούν αυτές τις μέρες με τις οικογένειές τους... προχθές που μπήκα για λίγο μέσα στεναχωρέθηκα πολύ αλλά δεν ξέρω και τι μπορώ να κάνω!
Όσο για τις ευχές και τις κάρτες είναι αρχή μου να είναι πάντα προσωπικές, ποτέ γενικότητες και τα ίδια σε όλους και με τίποτα ηλεκτρονικές. Σε αυτό το θέμα είναι πολύ παλιομοδίτισα και ρομαντική!
σε φιλώ

Justine's Blog said...

Αγαπημένη μου Γιώτα,
Βαρύναμε απ΄τις απουσίες αλλά όπως λες ας δείξουμε αισιοδοξία. Η ευτυχία γίνεται μεταδοτική.
Περιμένω τις Ανησυχίες σου να διαβάσω τη χειμαρρώδη ποιητική φύση σου.
Είσαι ένα ταλέντο πηγαίο και καλλιεργημένο ταυτόχρονα, μια ποιήτρια μεγάλη. Υποκλίνομαι και το ξέρεις στο χυμώδη ποιητικό σου λόγο.
Φιλί του χιονιού

Justine's Blog said...

Γαβρίλη μου καλέ,
Ναι, οι κάρτες είναι όλο και λιγότερες. Οι άνθρωποι όλο και πιό ξένοι. Λίγες σχέσεις έχουν πραγματική σημασία κι αυτές είναι της οικογένειας.
Αστους να καταναλώνουν στη Νέα Υόρκη γιά να τονώνεται η οικονομία, να πέσει η ανεργία.
Καλά Χριστούγεννα με τους αγαπημένους σου.

Justine's Blog said...

Α! Μελισσάκι μου,
Δεν ξέρεις πόσο άνοιξε η καρδιά μου όταν έλαβα το δεματάκι με τις πεταλούδες σου. Φτερούγισαν κατευθείαν στην καρδιά μου.
Και χτές έλαβα την άλλη σου κάρτα και ένιωσα ακόμη πιό όμορφα.
Χαίρομαι που μοιραστήκαμε τα υπέροχα περισινά Χριστούγεννα κι έγινες μέρος των ευτυχισμένων αναμνήσεων.
Φιλί ανάλογο του δικού σας χιονιού

ΓΙΑΝΝΑ said...

Ποσο με αγγιξε η γλαφυροτητα και η αληθεια αυτου του κειμενου Ιουστινη μου.Και ειναι πολυ κοντα στις δικες μου σκεψεις.Τα Χριστουγεννα ειναι παραδοσεις, εθιμα στα χωρια με τους απλους ανθρωπους και εκφραση αγαπης προς τον διπλανο μας.Ολα αυτα υποχωρουν μπροστα στα φτιασιδωτα ετοιματζιδικα στολιδια.
Ας διατηρησουμε την ελπιδα και την αθωοτητα μεσα μας για να νοιωσουμε καλυτερα για μας αλλα και για τους γυρω μας.
Καλα Χριστουγεννα καλη μου Ιουστινη.
Ευχομαι αυτη η χρονια να ειναι για σενα δημιουργικη και ευλογημενη.

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS said...

ΠΕΡΑΣΜΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΩ ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.

Μηθυμναίος said...

Μου φαίνεται τόσο παράξενο, καλή μου φίλη, που εσύ ξετύλιξες έτσι, με τον καλύτερο τρόπο την άλλη πλευρά τούτων των γιορτινών ημερών, αυτή που παραβλέπουμε.

Με συγκίνησε το κείμενό σου.

Πόσο αλλιώτικα γυρίζει το ρολόι της μνήμης τελικά, εκεί που το συναίσθημα ζυγίζει πράγματα και ανθρώπους...
Πολλά έχουν αλλάξει στον κόσμο μας, ναι, μα η αγάπη, η φιλία, οι εγκάρδιες σχέσεις, οι αληθινές, οι πολύτιμες, δεν αγοράζονται... ούτε πληρώνονται... παρά μόνο χαρίζονται!... Ας τα προσφέρουμε γενναιόδωρα σε όσους τα έχουν ανάγκη!

Εύχομαι υγεία και ευτυχία σε σένα και τους ανθρώπους που αγαπάς! Όμορφα και ζεστά Χριστούγεννα να έχεις!

Justine's Blog said...

Γλυκειά μου Γιάννα,
Διαβάζοντας και το δικο σου κείμενο, διαπίστωσα πως είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος.
Ωραία τα φτιασίδια και τα στολίσματα , δε λέω, αλλά να υπάρχει και η ουσία, που είναι ο μη αποκλεισμός των άλλων.
Καλά Χριστούγεννα σε σένα και τους αγαπημένους σου

Justine's Blog said...

Σκρουτζάκο μου,
Ευχαριστώ γιά τις ευχές σου και ανταποδίδω. Χρόνια Πολλά, με υγεία και χαρά ο Νέος Χρόνος.
Χαιρέτίσματα του χιονιά

Justine's Blog said...

Αγαπημένε μου Στράτο,
Ξέρεις η μοναξιά των Γιορτών είναι επιδημική. Και δυστυχώς, όσοι έχουμε ευλογηθεί από οικογένεια και φίλους καμιά φοράμε ξεχνάμε τους άλλους.
Εγώ προσπαθώ αυτά τα Χριστούγεννα να γονατίσω τον εγωισμό μου για να νιώσω το πνεύμα των γιορτών στην αληθινή του διάσταση.
Αλλωστε, η ζωή είναι αγάπη και γενναιοδωρία και οι γιορτές δίνουν την ευκαιρία να δείξουμε τα συναισθήματά μας.
Φιλί γιορτινό σε σένα και την οικογένεια

Ρούλα said...

Ιουστίνη μου
η επαρχία ακόμη κρατά παραδόσεις ευτυχώς όχι βέβαια όπως παλαιότερα αλλά οι σχέσεις είναι πιο ανθρώπινες, όλο και κάποια γειτόνισσα θα φροντίσει τα μοναχικά άτομα ή κάποια εθελοντική οργάνωση θα δραστηριοποιηθεί, ακόμη και το νοσοκομείο δεν θα βιαστεί να δώσει εξιτήριο σε ασθενείς χωρίς οικογενειακό περιβάλλον.
Οι απουσίες όπως ανέφερες είναι αυτές που πονάνε πολύ αυτές τις μέρες και μας κατακλύζουν με αισθήματα και αναμνήσεις.
Περιμένω αυτές τις μέρες με χαρά για να αφιερώσω χρόνο με την οικογένεια που τον υπόλοιπο χρόνο τρέχουμε ο καθένας πνιγμένος στην καθημερινότητα.
Εύχομαι καλές γιορτές με υγεία!
σε φιλώ

Justine's Blog said...

Γλυκειά Ρούλα,
Ναι η επαρχία έχει ένα πιό ανθρώπινο πρόσωπο. Κι εγώ θυμάμαι τις επισκέψεις στα νοσκομεία και το γηροκομείο ανήμερα των γιορτών με το Κατηχητικό. Εστω κι ένα πέρασμα, απαλύνει τον πόνο της μοναξιάς.
Νάσαι καλά με την οικογένειά σου, να περάσετε υπέροχες γιορτές κι εσύ να τους καλομάθεις με τις λιχουδιές σου ακόμη περισσότερο.
Φιλί πασπαλισμένο με χιόνι