Μοναχικά Χριστούγεννα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Οσο περνούν τα χρόνια τόσο ξεθωριάζουν οι μέρες της γιορτής στη μνήμη μου, μέρες που σήμαιναν χαρά χωρίς ερωτήματα και αιρέσεις. Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα δώρα, τα κάλαντα στη γετονιά, η τρελλή αναμονή γιά τις διακοπές των Χριστουγέννων ηχούν μιά μακρινή πραγματικότητα που δεν θα ξαναζήσω ποτέ.

Οσο μεγαλώνω οι χριστουγεννιάτικες γιορτές γίνονται ένα άγος, μιά ακόμη συνθήκη της ζωής. Τα λαμπιόνια, τα φώτα, οι στολισμοί, οι οικογενειακές συνευρέσεις παίρνουν το χρώμα της αναγκαιότητας που στερεί από τις μέρες και τις ώρες τον αυθορμητισμό τους. Πώς έγιναν όλα ένα παιχνίδι του καταναλωτισμού; Πώς δραπέτευσε η μαγεία κυνηγημένη από τις συσσωρευμένες σκιές στις ζωές μας;

Οσο ωριμάζω λαβαίνω λιγότερες κάρτες Χριστουγέννων καθώς οι φίλοι μου περιορίζονται σε πανομοιότυπες ηλεκτρονικές κάρτες (εξαιρείται η Τζίτζι !!!) χωρίς δυό παραπάνω λογάκια. Λες και στέρεψε η γενναιοδωρία των ευχών, λες και όλα υποτάχθηκαν στην ηλεκτρονική παραφορά της ευκολίας. Πόσο μου λείπει το ιδιόχειρο γράψιμο έστω και χωρίς έμπνευση γιά κάτι πρωτότυπο και γοητευτικό!

Πιό πολύ όμως με θλίβει η μοναξιά των ανθρώπων τις μέρες των γιορτών. Τους συναντώ στα μαγαζιά, στους δρόμους, στα εμπορικά κέντρα κι έχουν αυτή τη σφραγίδα της απελπισίας στα πρόσωπά τους. Είναι καταδικασμένοι να επιβιώσουν κι αυτά τα Χριστούγεννα σε ένα κοινωνικό σχήμα που θέλει ξέφρενη χαρά , φώτα, δέντρα, δώρα, οικογενειακές στιγμές, μελομακάρονα, κουραμπιέδες,γαλοπούλες,χορό και ξεφάντωμα. Ανθρωποι μονάχοι από επιλογή ή από τύχη, που πνίγονται από την ευωχία των ημερών.

Ευτυχώς που υπάρχουν και τα παιδιά, αυτά που ανυποψίαστα ρουφάνε τη χαρά των Χριστουγέννων άσπιλα, αμόλυντα, άφθορα από την πραγματικότητα. Περιμένουν τις διακοπές να ξεκουραστούν και να χορτάσουν παιχνίδι χωρίς την έγνοια του σχολείου, λαχταρούν το χριστουγεννιάτικο δέντρο, το άνοιγμα των δώρων. Αυτές οι γλυκές υπάρξεις είναι οι μόνες που αξίζουν να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα έστω και με αυτό τον παράφορο τρόπο της δύσης, όπου απουσιάζει κάθε έννοια πνευματικότητας, χριστιανοσύνης, αγάπης και αναγέννησης.

Μπερδεύτηκα κι αυτές τις μέρες εν όψει Χριστουγέννων. Εγινα σκλάβα της αναγκαιότητας των δώρων και των μαγαζιών, έτρεξα, παιδεύτηκα, κουράστηκα, ίδρωσα γιά να ευχαριστήσω τους αγαπημένους μου. Είδα και τους γύρω μου σ΄αυτό τον άνισο αγώνα της αναζήτησης των δώρων,που οι οικονομολόγοι θεωρούν το μεγαλύτερο εφεύρημα της δυτικής κοινωνίας γιά κατακόρυφη άυξηση των λιανικών πωλήσεων.

Εφτιαξα και το δέντρο, το στόλισα όπως αρμόζει στο ύφος των ημερών. Θα μαγειρέψω τις πατροπαράδοτες συνταγές της μάννας μου που γιά πρώτη φορά θα λείπει απ΄τις γιορτές μου έστω και τηλεφωνικά. Η απουσία της θα σημαδέψει τούτες τις γιορτές χωρίς λόγια.

Πάντως, θρηνώ γιατί δεν έχω πιά τη δύναμη να γιορτάζω όπως παλιά. Γιατί οι σκιές, η μιά πίσω απ΄την άλλη, επικρέμονται πάνω από την ύπαρξή μου θολώνοντας τη ματιά μου. Πονάω γιά τους μοναχικούς συμπατριώτες μας στο Μόντρεαλ που απομονώνονται περισσότερο αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων. γιατί δε βρίσκω το θάρρος να τους πώ: Ελάτε στο τραπέζι μας εφέτος!

Δεν ήθελα να γεμίσω τη σελίδα μου απαισιοδοξία. Απλώς σκεφτόμουν να κάνω συνοδοιπόρους μου όλους εσάς που νιώθετε κάπως έτσι τα τελευταία χρόνια και ίσως δεν τολμάτε να το ομολογήσετε ούτε στους εαυτούς σας.