Ο λυρικός αντιπολεμικός οίστρος του Μίμη Κούρτη

 

Επιλέγω να ποστάρω ως τελευταίο κείμενο της αποπομπής  του 2024 την άποψή μου για το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο ΔΕ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ του συγχωριανού μου Μίμη Κούρτη ο οποίος είναι αφοσιωμένος στην ποίηση και τη γραφή.

Καλή επιτυχία σε ό,τι γράφεις Μίμη.

Καλοτάξιδο να είναι το βιβλίο σου που ήδη έχει αρχίσει την επιτυχημένη πορεία του.

Καλή Χρονιά με πολλές γραφές!

Ο λυρικός αντιπολεμικός οίστρος του Μίμη Κούρτη

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Ένα λυρικό αντιπολεμικό βιβλίο βασισμένο στην ιστορία του συγχωριανού του Παναγιώτη Κούρτη, την οποία του αφηγήθηκε ο ίδιος, είναι το πιό πρόσφατο πόνημα του πολυγραφότατου ποιητή της Εγκλουβής Μίμη Κούρτη. Το βιβλίο με τίτλο «Δεν με ρώτησε κανείς» εκδόσεις Οσελότος, αναφέρεται στην ακούσια συμμετοχή του Παναγιώτη Κούρτη αλλά και άλλων Ελλήνων στρατιωτών στον πόλεμο της Κορέας, οι οποίοι σύρθηκαν σε μια άγνωστη γή για να υπηρετήσουν τα διεθνή συμφέροντα της δύσης.

Η πρώτη σκηνή με το πολεμικό πλοίο να καταφθάνει στο λιμάνι του Πειραιά μεταφέροντας ζωντανούς στρατιώτες αλλά και σορούς αδικοχαμένων Ελλήνων στρατιωτών που θυσιάσθηκαν στο βωμό της παγκόσμιας συνεργίας στον πόλεμο της Κορέας ήταν απλά συγκλονιστική, προϊδεάζοντας τον αναγνώστη για την ιστορία που επρόκειτο να ξεδιπλωθεί.

Στις σελίδες του βιβλίου χωρίς βερμπαλισμούς ξετυλίγεται η αφήγηση του Παναγιώτη Κούρτη στο Μίμη Κούρτη για την περιπέτειά του στην άγνωστη γή της Κορέας. Τους φανταζομαι στην πλατεία του χωριού να μιλάνε επί ώρες γι αυτή την ακούσια συμμετοχή του πρώτου στον πόλεμο της Κορέας, που του εδωσε τον τίτλο του ήρωα, ένα τίτλο που δεν αποδέχθηκε καθώς συμμετείχε σε ένα πόλεμο ξένων συμφερόντων χωρίς τη δική του θέληση. 

‘Ενας στρατιώτης από την Εγκλουβή που δεν ήξερε παραπέρα από το ορεινό χωριό του και τα ζώα που φύλαγε ένιωσε το φόβο του άγνωστου όταν κλήθηκε να παρουσιαστεί σαν στρατιώτης. Μαζί με άλλους συγχωριανούς του κατεβαίνουν για πρώτη φορα΄με λεωφορείο στην πρωτεύουσα του νησιού , τη Χώρα και θαμπώνονται από την ομορφιά του λιμανιού, όπου ήταν αραγμένο το επιβατηγό καράβι ‘Γλάρος’. Ο Γλάρος τους μετέφερε στην Κέρκυρα στο Κέντρο Ελπαίδευσης, όπου έγιναν όλες οι απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις και το περίφημο ‘κούρεμα’.Μετά τη δίμηνη εκπαίδευση μεταφέρονται για σκληρότερη εκπάιδευση στο Ρούφ κι απο κεί τους κουβαλάνε στην Καστοριά και μετά στη Φλώρινα. Η χώρα είναι εξαθλιωμένη από την Κατοχή και τον αιματηρό εμφύλιο. Ο εκπαιδευόμενος στρατιώτης όμως βρίσκει χρόνο να ρουφηξει την ομορφιά των κακοτράχαλων βουνών της περιοχής .

‘Ωσπου αναγγέλλεται από τον διοικητή η απόφαση να επιλεγούν κάποιοι στρατιώτες για να πάνε στην άγνωστη Κορέα να πολεμήσουν ένα άγνωστο εχθρό με αντάλλαγμα μείωση της στρατιωτικής θητείας τους , ένα εισόδημα 20 δολαρίων το μήνα και διπλή σύνταξη. Ο Παναγιώτης πίστευε πως είχε εξασφαλίσει την εξαίρεσή του από την αποστολή στην Κορέα αφενός γιατί ήταν δεξιός -πάει να πεί με την κυβέρνηση- κι αφετέρου η οικογένεια μόλις είχε χάσει ένα στρατιώτη το γιό Χαράλαμπο στο Αλβανικό μέτωπο.

Παρόλα αυτά επιλέχθηκε να πάει φαντάρος στον πόλεμο του αγνώστου, στην ξένη χώρα υπηρετώντας ξένα συμφέροντα. Η περιγραφή του ταξιδιού, η επαφή με πρωτόγνωρες εμπειρίες, όπως τα αμερικάνικα μηχανήματα με τις κόκα κόλες, δείχνουν την αθωότητα του παιδιού από την Εγκλουβή που παρά την προοπτική να βρεθεί στον πόλεμο απολάμβανε τις μικρές χαρές που του πρόσφερε το ταξίδι με το αμερικάνικο πολεμικό πλοίο.

Στην Κορέα ο πόλεμος ήταν άγριος.Όπως περιγράφει ο ήρωας του Μίμη Κούρτη ήταν στην πραγματικότητα  κλεφτοπόλεμος , οι Κορεάτες επιτίθενταν καμουφλαρισμένοι σε θάμνους καθώς ήταν μικρόσωμοι και οι απώλειες ήταν μεγάλες. Τα ναρκοπέδια επίσης εξόντωναν στρατιώτες και από τις δύο πλευρές. Η ελληνική αποστολή δοξάσθηκε διότι οι Έλληνες στρατιώτες πολεμούσαν με στρατηγική και κατέλαβαν ένα από τους σημαντικότερους λόφους. Έτσι η επέτειος της 25^ης Μαρτίου γιορτάσθηκε με μεγάλη παρέλαση στην κεντρική λεωφόρο της Σεούλ.

Η αγωνία των στρατιωτών ήταν μεγάλη, έτρεμαν τις επιθέσεις των Κινέζων ανά πάσα στιγμή και προπάντων τις μακρές νύχτες. Κάθε τρίς και λίγο κάποιος χανόταν στο πεδίο της μάχης και άλλοτε τιναζόταν ένα κορμί στρατιώτη και φίλου σε κομμάτια πατώντας σε μια νάρκη.

Ωστόσο, ανάμεσα στη σκληρή αυτή πραγματικότητα, υπήρχε βάλσαμο η ελληνική εκκλησία όπου οι Ελληνες στρατιώτες γιόρτασαν δύο φορές την εθνική επέτειο και δύο φορές το Πάσχα. Ήταν μια αναλαμπή ελπίδας στον κακοτράχαλο πόλεμο.

 Σιγά σιγά άρχισαν να ηρεμούν τα πράγματα και έφτασε η πολυπόθητη ημέρα της επιστροφής στην πατρίδα με τεράστιες ψυχικές απώλειες και βαθειές πληγές. Ο Παναγιώτης επέστρεψε μα δεν έπαψε ούτε στιγμή να αναρρωτιέται γιατί στάλθηκε ελληνικός στρατός στην Κορέα όταν μαινόταν η καταστροφή του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα του μεταπολεμικού .

Ο απλός στρατιώτης Παναγιώτης Κούρτης έδωσε τις δικές του απαντήσεις μελετώντας επί χρόνια μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, θεωρώντας ότι η πατρίδα του υποχρεώθηκε να στείλει στρατό στην άγνωστη χώρα για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των Αμερικανών και να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.

 Το βιβλίο συμπληρώνεται με μια σειρά συνεντεύξεων από παλαίμαχους του πολέμου στην Κορέα, ενώ αναδεικνύονται οι στενοί δεσμοί φιλίας και ευγνωμοσύνης της Νότιας Κορέας προς την Ελλάδα. Πρόκειται για μια δημοσιογραφική-ιστορική ολοκλήρωση.

Εν κατακλείδι, το βιβλίο διαπνέεται από την αντιπολεμική κραυγή του ακούσιου ήρωα της Κορέας, είναι μια υπενθύμιση πως στο βωμό της υπερίσχυσης της εξουσίας θυσιάζονται χιλιάδες ζωές ανθρώπων που θα ήθελαν να διάγουν ένα ήσυχο βίο. Δεν λογίζονται ως απώλειες οι ανθρώπινες ζωές αλλά ως ήττα λογίζεται η απώλεια εδαφών.

Το βιβλίο συμπληρώνεται με μια πλειάδα αντιπολεμικών ποιημάτων όπου ο Μίμης Κούρτης σκιαγραφεί με το ταλέντο του τον πόνο και την οργή για τον πόλεμο.

Το πόνημα ΔΕΝ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ είναι ένα ολοκληρωμένο έργο-αντίσταση ενάντια στην πολεμική μηχανή που καθοδηγείται μόνο από πολιτικά συμφεροντα περιφρονώντας την ανθρώπινη ύπαρξη!

Καλοτάξιδο Μίμη μου!

Βιογραφικό του Μίμη Κούρτη

Ο Δημήτρης (Μίμης) Κούρτης γεννήθηκε στο πιο ορεινό χωριό της Λευκάδας, την Εγκλουβή, στις 10 Μαϊου του 1961.

Στην τρίτη τάξη του γυμνασίου έλαβε μέρος σε πανελλήνιο διγωνισμό και πήρε την 10η θέση ανάμεσα σε 526 συμμετέχοντες. Στην δευτέρα λυκείου σε διαγωνισμό του γραφείου Πρέβεζας - Λευκάδας με θέμα τη μάνα,Ο κέρδισε την πρώτη θέση.

Τέλειωσε το Α΄ Λύκειο Λευκάδας και δούλεψε για 5 χρόνια στον εκδοτικό οίκο ΑΣΤΗΡ ΑΛ. & Ε. Παπαδημητρίου. Εκεί είχε την τύχη να γνωρίσει ανθρώπους του πνεύματος και τα έργα τους.

Ευλογημένη η στιγμή που γνώρισε τον Ι.Μ.Παναγιωτόπουλο και που διάβασε πρώτος τα ποιήματά του. Από το 1987 και για 27 ολόκληρα χρόνια, εργάστηκε στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, ως νοσοκόμος. Παράλληλα και για 12 χρόνια, υπηρέτησε στον ιστορικό Πανιώνιο, σαν έφορος στο τμήμα ενόργανης γυμναστικής.

Το περασμένο καλοκαίρι (2017) διοργάνωσε μια εξαιρετικά πετυχημένη ομαδική έκθεση ζωγραφικής στη Λευκάδα και στην Εγκλουβή στην οποία πήραν μέρος 26 εικαστικοί, που εμπνεύστηκαν από την πρώτη του ποιητική συλλογή  «Γι' αυτούς που χάσανε νωρίς»  των εκδόσεων Αρισταρέτη.

Στις 4 Νοέμβρη 2017, κέρδισε τιμητική διάκριση στον διεθνή διαγωνισμό ποίησης, που διοργάνωσε το λογοτεχνικό περιοδικό ΚΕΛΑΙΝΩ.

Είναι πατέρας 2 παιδιών και από το 2013 που συνταξιοδοτήθηκε, μοιράζεται το χρόνο του ανάμεσα στην Αθήνα και την Λευκάδα.