ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Tuesday, January 8, 2008

Παλινδρομώντας σε Ψηλά Τακούνια

Βρίσκομαι σε περίοδο συγγραφής ενός νέου βιβλίου και ταυτόχρονα βυθίζομαι σε μια παλινδρομική σχέση με τα Ψηλά Τακούνια Για Πάντα, καθώς δίνω τις παρατηρήσεις μου στην επιμελήτρια του αγγλικού κειμένου, το οποίο έχω μεταφράσει η ίδια.

Ετσι τα κορίτσια των Ψηλών Τακουνιών δεν με αφήνουν να ησυχάσω ούτε στιγμή, δεν με εγκαταλείπουν στην καθημερινότητά μου. Η διαρκής συνεργασία με την επιμελήτρια της αγγλικής μου μετάφρασης, που τυχαίνει να διδάσκει τα βιβλία της Ντόρις Λέσσινγκ στο Πανεπιστήμιο της Οττάβα, κυριολεκτικά με πισωγυρίζει στο προηγούμενο παιδί μου. Είναι μια διαφορετική εμπειρία, που δεν την έχω ξαναζήσει έτσι.

Σε αυτή τη συναισθηματική φόρτιση με πέτυχε ο αγαπημένος φιλόλογος Μπάμπης Δερμιτζάκης, ο οποίος είχε την ευγένεια να γράψει μια παρουσίαση για το βιβλίο μου προς δημοσίευση στο διαδικτυακό λογοτεχνικό περιοδικό Λέξημα. Την παραθέτω αυτούσια, γιατί με τιμάει η αναφορά του Μπάμπη, ο οποίος μπαίνει στην ουσία των δύο μυθιστορημάτων μου χωρίς φιοριτούρες και χαριστικές εκφράσεις.

Σε ευχαριστώ Μπάμπη , πρώτα απ’ όλα γιατί με διάβασες όχι με την άκρη του ματιού, αλλά σε βάθος!

Ιουστίνη


Τίτλος: «Ψηλά τακούνια για πάντα»
Συγγραφέας: Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη
Εκδόσεις: Ελληνικά Γράμματα, 2006
Σελίδες: 299


Του Μπάμπη Δερμιτζάκη

Εξιστορώντας τη ζωή οκτώ γυναικών, από τα γυμνασιακά τους χρόνια μέχρι τα σαράντα τους, η συγγραφέα εικονογραφεί χαρακτηριστικές πλευρές της γυναικείας ψυχολογίας σε τυπικές καταστάσεις ζωής.


Πήρα από τα Ελληνικά Γράμματα το τελευταίο μυθιστόρημα της Ιουστίνης Φραγκούλη για να το παρουσιάσω στο Λέξημα, και την επόμενη μέρα, κοιτάζοντας ένα πάγκο του βιβλιοπωλείου της Εστίας, έπεσα πάνω στο πρώτο της μυθιστόρημα, το «Πετάει το σύννεφο, πετάει» (Ψυχογιός 2003). Το αγόρασα λοιπόν με τη σκέψη ότι καλό είναι να πούμε και γι αυτό δυο λόγια.

Πρόκειται για οικογενειακές ιστορίες. Πρωταγωνιστές είναι ο παππούς με τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Παρακολουθώντας την ιστορία τους παρακολουθούμε και την ιστορία της νεότερης Ελλάδας: Βαλκανικοί πόλεμο, μικρασιατική καταστροφή, κατοχή, εμφύλιος, χούντα. Τα παιδιά είναι οκτώ. Τις παράλληλες ιστορίες τους τις παρακολουθούμε διαδοχικά. Εμβόλιμα παρουσιάζεται η ιστορία του παπά πατέρα, που από αγρότης γίνεται παπάς. Οικοδομείται και ένα «σασπένς του πώς»: πώς σκοτώθηκε η παπαδιά από τους αριστερούς. Το μαθαίνουμε κάπου στο τέλος.

Στο «Ψηλά τακούνια για πάντα» η Τζούλια, μια σαραντάρα γυναίκα που ζει στον Καναδά, καλεί τις φίλες της να συναντηθούν, τηρώντας μια υπόσχεση που είχαν δώσει πριν 18 χρόνια, όταν τέλειωναν το σχολείο, να βρεθούν όλες μαζί όταν θα έκλειναν τα 40. Στη συνέχεια παρακολουθούμε τις ιστορίες των έξι φιλενάδων. Οι ιστορίες αυτές έχουν σαν στόχο να προσωπογραφήσουν τα κορίτσια, που αποτελούν τυπικές φιγούρες κοριτσιών της μεταχουντικής εποχής, που αντιμετωπίζουν επίσης τυπικές καταστάσεις στη γαμήλια ζωή. Η Ιουστίνη συνοψίζει αυτά τα πορτραίτα:

«Πώς ν' αφομοιώσει η ψυχή της όλες αυτές τις δυστυχίες των φιλενάδων της; Η μία ν' ανέχεται τις εξωσυζυγικές σχέσεις του άντρα της και να εισπράττει καθημερινά τη βίαιη συμπεριφορά του, ανίκανη να διεκδικήσει την ελευθερία της λόγω του κοινωνικού καταναγκασμού. Η άλλη, δεμένη σ' ένα γάμο χωρίς έρωτα, να ομολογεί πως έχασε οριστικά και αμετάκλητα το τρένο της ευτυχίας. Η τρίτη να προσδοκά μόνο το σκαμπανέβασμα σε εφήμερες σχέσεις, παραιτημένη στην αφοσίωση ενός άντρα που δεν αγαπούσε. Η Αθηνά ήταν η μόνη που δήλωνε ευχαριστημένη από τις επιλογές της. Όσο για τη Μαρία, αυτή κι αν τις αποσυντόνισε με την αποκάλυψη της! Η γυναίκα-υπόδειγμα από τα παιδικά τους χρόνια απειλούσε να καταστρέψει την καλοστημένη της οικογένεια για έναν ουρανοκατέβατο έρωτα!» (σελ. 262).

Και εδώ υπάρχει ένα σασπένς, «σασπένς του γιατί». Το μυθιστόρημα ξεκινάει με μια «πράξη σπουδαία», όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης: την αυτοκτονία του πατέρα της Τζούλιας. Ο πατέρας της, διευθυντής τράπεζας και ευυπόληπτο μέλος της τοπικής κοινωνίας, αυτοκτονεί μέσα στο λουτρό κόβοντας τις φλέβες του. Το σασπένς λύνεται στο τέλος: Η αυτοκτονία του δεν οφειλόταν ούτε σε οικονομικές ατασθαλίες ούτε σε ροζ σκάνδαλα αλλά σε ψυχασθένεια. Σταμάτησε να παίρνει τα φάρμακα, και όταν βρέθηκε στη φάση της κατάθλιψης αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του.

Η Ιουστίνη αποκαλεί την αυτοκτονία του «δάντεια».
Νομίζω δεν έφτιαξε σωστά τη λέξη. Η σωστή λέξη θα ήταν «δαντώνεια». Το «δάντεια» παραπέμπει στον Δάντη, που δεν μου λέει τίποτα. Το «δαντώνεια» παραπέμπει στον Δαντών, έναν από τους ηγέτες της Γαλλικής Επανάστασης, που πέθανε κι αυτός στο λουτρό, όχι όμως αυτοκτονημένος, αλλά μαχαιρωμένος από τη Σαρλότα Κορντέ.

Δίνοντας η Φραγκούλη τον τίτλο «Ψηλά τακούνια για πάντα» στο μυθιστόρημά της αναρωτιέμαι αν είχε στο μυαλό της «Τα ψάθινα καπέλα» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη. Και αυτό γιατί το βιβλίο της έχει ίδια θεματική: ιστορίες κοριτσιών μέσα από τις οποίες μας δίνονται οι σκέψεις, τα αισθήματα και οι αγωνίες τους. Φαντάζομαι όμως πως όχι, γιατί αν ήθελε να αναδείξει την ομοιότητα, ο τίτλος που θα έβαζε θα ήταν απλά «Τα ψηλά τακούνια».

Ένα κεφάλαιο του μυθιστορήματός της είναι δοκιμιακό, με θέμα τον μεταφεμινισμό. Ήταν το μόνο που έλειπε για να ολοκληρώσει το πανόραμα αυτό της «γυναικείας κατάστασης» στα τέλη του 20ου αιώνα. Παραθέτουμε την παράγραφο που συνοψίζει την καρδιά του προβληματισμού:

«Ο μεταφεμινισμός, ως όρος, υπαινίσσεται πως οι γυναίκες έχουν σημειώσει μεγάλη πρόοδο εξ αφορμής του φεμινισμού, αλλά συγχρόνως υποδηλώνει πως ο φεμινισμός είναι τώρα χωρίς σημασία, μάλιστα ανεπιθύμητος, επειδή μετέτρεψε εκατομμύρια γυναικών σε όντα δυστυχισμένα, θύματα μοναξιάς, θηλυκά χωρίς θηλυκότητα, πικραμένα, άτεκνα, προτρέποντάς τα να γεμίζουν τις ντουλάπες με μπότες εκστρατείας, κακόγουστες ινδικές φούστες και ταγάρια» (σελ. 242)

Και για τη γυναικεία φιλία γράφει τα εξής καίρια:
«Τελικά η φιλία των γυναικών γεννιέται τα χρόνια της ανιδιοτέλειας, φουντώνει με την άνθηση των ορμονών, υποσιτίζεται τον καιρό του έρωτα, ανασταίνεται μετά το γάμο, αναβιώνει με την ωριμότητα. Δεν ξεχνιέται ποτέ, όπως το ποδήλατο και το κολύμπι!» (σελ. 201).

Πώς βρέθηκε η Τζούλια στον Καναδά; Συμβουλή ενός ψυχίατρου στη μητέρα της: Η κόρη έπρεπε να αλλάξει παραστάσεις. Έτσι η κόρη έχασε μεμιάς πατέρα και μητέρα. Η εγκατάλειψη οδήγησε στην απόρριψη. Παρά τα γράμματα που τις έστελνε η μητέρα της δεν της απάντησε ποτέ. Οι ψυχίατροι δεν δίνουν πάντα σωστές συμβουλές. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος πραγματικός πυρήνας σ’ αυτή την ιστορία.

Διάβασα κάπου ότι στο αριστούργημα του Τολστόι «Πόλεμος και Ειρήνη» οι κριτικοί βρήκαν καμιά δεκαπενταριά ασυνέπειες. Εγώ στο βιβλίο της Ιουστίνης βρήκα μόνο μία.

Η Αθηνά λέει στην Καίτη: «…δεν είσαι ακόμη ούτε 40 και τα παιδιά σου είναι ενήλικα, σπουδάζουν» (σελ. 256). Η Καίτη παντρεύτηκε αφού πήρε το πτυχίο της στα ΚΑΤΕΕ, βοηθός ακτινολόγου. Αν υποθέσουμε ότι έκανε το πρώτο της παιδί στα 22, όταν σαραντάριζε θα ήταν μόλις 18.

Μια ασυνέπεια δεν στερεί παρά ελάχιστα από αυτό το θαυμάσιο βιβλίο, όπως άλλωστε και οι ασυνέπειες στο έργο του Τολστόι δεν το εμπόδισαν να καταταγεί ανάμεσα στα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Οι γυναίκες αναγνώστριες στις ηρωίδες της Φραγκούλη θα βρουν κάτι από τον εαυτό τους, ενώ οι άντρες κάτι από τις γυναίκες που αγάπησαν.

Μπάμπης Δερμιτζάκης, 7-1-2007

ΥΓ. Το επίθετο δάντειος, που δεν ανήκει σε δική μου γλωσσοπλαστική δεινότητα, σημαίνει τραγικός, ζοφερός κατα το λεξικό του Μπαμπινιώτη. Το ανέσυρα ως συνώνυμο για να μην επαναλαμβάνω τα ίδια, αλλά ίσως η δική σου γλωσσοπλαστική εκδοχή να είναι εξυπνότερη!

23 comments:

κυκλάμινο said...

Να τι θα πει κριτική!
Πολύ καλή Ιουστίνη μου!
Συγχαρητήρια το κορίτσι μου!
Αν δεν πας πίσω Ιουστίνη μου, δεν πας μακριά μπροστά!
Είναι η "φόρα" που λέμε.
Φιλάκια πολλά και καλές εμπνεύσεις!

Ra Ma said...

Πολύ όμορφο και καταπιστικό από όλες τις πλευρές το βρήκα.

Όπως επίσης ενδιαφέρον είναι να μεταφράζεις η ίδια το ελληνικό κείμενο (με όποια βοήθεια). Έχω διαβάσει βιβλία μεταφραμένα στα ελληνικά και έχω πει, δεν είναι δυνατόν να είναι ο συγγραφέας που γνωρίζω.

Να είσαι πάντα καλά!!!!!

Babis Dermitzakis said...

Ιουστίνη μου σ' ευχαριστώ κατ' αρχήν που θεώρησες την βιβλιοκριτική μου άξια να την αναρτήσεις στο blog σου.
Δεν ήξερα ότι σύμφωνα με το λεξικό Μπαμπινιώτη "δάντειος" σημαίνει τραγικός, ζοφερός. Πάντως είμαι επαρκής αναγνώστης,κάνοντας κατάλληλους συνειρμούς.
Τελικά όσο διαβάζεις, τόσο βρίσκεις πράγματα να διορθώσεις, κάποια στιγμή όμως βαριέσαι και σταματάς. Ξαναδιαβάζοντας τη βιβλιοκριτική μου στο blog σου έπεσα σε μια πατάτα δική μου. Σαρλότ και όχι Σαρλότα, Γαλλίδα γαρ. Να το διορθώσω στο κείμενο πριν αναρτηθεί στο Λέξημα

Justine's Blog said...

Κατερινάκι μου γλυκό,
Ο,τι είχα αρχίσει να ανησυχώ που δεν σε άκουγα να μπαίνεις τακ-τάκ με τα τακουνάκια σου στο διαμέρισμά μου.
Σωστά τα λές. Πίσω για να προχωρήσω με φόρα μπροστά. Αλλά πραγματικά ζώ δύο διαστάσεις αυτή τη στιγμή. Η μία είναι της πρωτότυπης δημιουργίας και η άλλη το καθημερινό πισωγύρισμα στην παλιά.
Δεν είναι μπερδευτικό, αλλά πολύ κουραστικό αυτό που ζώ.
Σε γλυκοφιλώ. Εδώ η βροχή ξόδεψε τα χιόνια μας!

Justine's Blog said...

Θύμιε μικρέ μου αγαπημένε,
Σε ευχαριστώ για το απαλό περπάτημά σου στο μπλογκοσπιτικό μου σήμερα.
Ναί, η κριτική του Μπάμπη είναι ευθύβολη, δεν έχει χαριστικές ζαβολιές, έχει τη γνησιότητα ενός πραγματικού φιλόλογου.
Είναι ωραίο να μεταφράζεις τον εαυτό σου γιατί επιτέλους αποδίδεις το βιβλίο σου στην πραγματική του διάσταση. Αλλά είναι και εξαιρετικά χρονοβόρο, γιατί αναγκάζεσαι να πισωγυρίζεις συνεχώς στο προηγούμενο έργο σου.
Χαιρετίσματα απο τη βροχερή μου πόλη

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Μπάμπη,
Μη φέρεσαι ως φιλόλογος καθηγητής στα ΄δικά σου κείμενα. Αστα και τα μικρολαθάκια να ξεφεύγουν, την ανθρώπινη φύση μαρτυρούν.
Η Σαρλότα μια χαρά στέκει ως έτσι στην ελληνική. Δεν χρειάζεται την περικοπή του α για την απόλυτη γαλλική απόδοση.
Είσαι σωστός αναγνώστης του βάθους. Μου αρέσει αυτή η αναγνωστική προσέγγιση, γι αυτό και θεωρώ τιμή για το βιβλίο μου το κείμενό σου.
Θα βρεθείτε το Σάββατο στην Αγκυρα; Ενα μεγάλο φιλί σε όλους.

δεσποιναριον said...

Καλημερα! Κι εγω ερχομουνα να ρωτησω ποσο ευκολο ειναι να μεταφραζεις τα κειμενα σου σε αλλη γλωσσα. Εγω βρισκω υστερα απο τοσα χρονια εδω οτι πολλες φορες δεν μπορω να αποδωσω την εννοια που θελω ακριβως σε μεταφραση, και φυσικα δεν αναφερομαι σε τεχνικα κειμενα αλλα στο να εκφρασω ενα συναισθημα. Τελικα οταν ξαναδιαβαζεις το κειμενο σου, σε ικανοποιει επαρκως; Το αλλαζεις, το διορθωνεις η σου βγαινει με την πρωτη; Πω πω βροχη οι ερωτησεις.

Ενδιαφερουσα η κριτικη του κυριου Δερμιτζάκη. Εχω διαβασει τα ψαθινα καπελλα στα οποια αναφερεται και ειναι απο τα πιο αγαπημενα μου μυθιστορηματα, αλλα διαβασα κι ενα που ισως να ειναι πιο κοντα στο δικο σου γιατι αναφερεται σε σημερινες γυναικες και ψυχολογια ( καθοτι και η ψυχολογια η μαλλον η ερμηνειες της εχουν τις εποχες τους) Αναφερομαι στο μυθιστορημα " Μαμαδες βορρειων προαστειων" της Π. Νασιουτζικ. Τελικα οι γυναικειες σχεσεις στην εποχη μας ειναι πιο ουσιαστικες απ' οτι ηταν τις περασμενες γεννιες.
Την καλημερα μου πριν βυθιστω σε φορμουλες! Φιλια!

Justine's Blog said...

Δεσποινάριον αγαπημένο,
Η αυτομετάφραση απο μας που δεν γνωρίζουμε την αγγλική η γαλλική σε όλες της τις αποχρώσεις, είναι δύσκολη υπόθεση.
Εγώ, όμως , προτιμώ να αυτομεταφράζομαι και μετά να δίνω τη μετάφραση σε ένα καλό δημιουργικό επιμελητή (όπως τώρα πράττω με την αγαπημένη μου Τζίνι-δε λέω περισσότερα!)να μου κάνει φιλολογική επιμέλεια, τουτέστιν δημιουργικό ριράιτινγκ.
Αυτή είναι η τακτική μου. Με τα βιβλία του Σπυρίδωνος έχω δοκιμάσει τους μεταφραστές, οι οποίοι πολύ δυσκολεύονται να αποδώσουν το ύφος του συγγραφέα.

Το μυθιστόρημά μου Ψηλά Τακούνια Για Πάντα, μιλάει για τη γυναιεκία ψυχολογία στα 40, για τη γυναικεία φιλία αλλά απέχει πόρρω του βιβλίου της Νάσιουτζικ που περιγράφει την επιφάνεια και όχι το βάθος των σχέσεων. Ετσι νομίζω.

Μπορείς να το παραγγείλεις στου Ελευθερουδάκη, γιατί εγώ δεν έχω άλλα βιβλία, δυστυχώς. Είμαι stock out!
Σήμερα ή αύριο θα λάβεις τις Αγορές του Κόσμου. Απο αυτό έχω αντίτυπα γιατί τα μοιράζω στις ψωνίστρες φιλενάδες μου!

Φιλιά σου

Ιουστίνη

zero said...

Ενταξει...
με εστειλες τωρα.
Παρα πολυ καλο.

(το ειχα διαβασει και στο blog του κυριου Δερμιτζακη, αλλα με τις σκοτουρες που εχω, ειχα ξεχασει να στο πω.)

Εμενα μου αρεσει πολυ αυτου του ειδους η γραφη.

Justine's Blog said...

Ζερούλη μου,
Τί γλυκός που είσαι! Πάντα με τον καλό σου λόγο, πάντα να καταθέσεις την καλή σου προαίρεση.
Σ ευχαριστώ που μπλογκάρεις και με συναντάς στη μπλογκογειτονιά. Εγώ δεν βγαίνω στη γύρα αυτό τον καιρό γιατί έχω απίστευτη δουλειά.
Χαιρετίσματα απο το Μόντρεαλ, όπου η κακιά βροχή συνέτριψε την αθώα άσπρη χιονιά μου.

κυκλάμινο said...

Ιουστινάκι μου γλυκό, εγώ να δεις σε πόσες διαστάσεις βρίσκομαι!
Οι δικές σου είναι δημιουργίας, οπότε μην αγχώνεσαι!
Φιλάκια το κορίτσι μου! Θα τ' ακούς τα τακουνάκια μου, έστω και στα πεταχτά, γιατί ξέρω πως τα περιμένεις. Αμοιβαία τα αισθήματα μωρό μου!
Λιώσανε τα χιόνια; Πάει ο χιονάνθρωπός μου; Πόσο έζησε άραγε;
Αν βρεις ίχνη του στη βροχή, να μου τον χαιρετήσεις...
Φιλιά και ευχές για επιτυχίες και προτότυπες εμπνεύσεις!

Justine's Blog said...

Κατερινάκι μου,
Τακ, τακ , τακ άκουσα τα τακουνάκια και βγήκα στο παράθυρο να δώ για τον χιονάνθρωπό σου. Είχε φύγει με τη βροχή, που μας πήρε όλη τη λευκάδα, την απαλότητα, την ηρεμία μας. Επιπλέον, λυσσομανάει κι ο άνεμος, στριγγλίζει σήμερα.
Μερικές φορές είναι καλύτερα να μένεις στο σπίτι, αλλά εμείς βγήκαμε και πήγαμε στο θέατρο. Είδαμε μια παρωδία του American Idol. Είχε πολλή πλάκα!
Τουλάχιστον ας γελάμε αφού όλα γίνονται πιό δύσκολα!
Φιλιά σου

Μηθυμναίος said...

Επειδή το έχω διαβάσει το βιβλίο σου, Ιουστίνη μου, (όπως και τα άλλα σου) βρίσκω την κριτική του κ. Δερμιτζάκη πολύ αληθινή. Όσο για τη μετάφραση νομίζω ότι θα τα καταφέρεις καλύτερα γιατί θα αποδίδεις τα λόγια σου. Μόνο, κορίτσι μου, μην αγχώνεσαι ούτε με το βιβλίο, το πισωγύρισμα θα γλυκάνει τη νοσταλγία σου, ούτε με τη βροχή που ξόδεψε το χιόνι σου. Θα ξαναρθεί… Μόνο με τον χιονάνθρωπο της Κατερινούλας, βρε, δες τι μπορεί να γίνει…
Φιλάκια

Justine's Blog said...

Λοιπόν Στράτο καλέ μου,
Δεν αξίζει κανείς και τίποτε το άγος μας και την πίκρα μας. Εχεις απόλυτο δίκιο.
Ξέρεις τι σκέφτηκα για το χιονάνθρωπο της Κατερινούλας μας; Θα βγάλω απο την αποθήκη τον φουσκωτό χιονάνθρωπο του Αλεξανδρίνου (ξέρεις όταν ήταν μικρός με χιόνι ή χωρίς απαιτούσε χιονάνθρωπο έξω απο το παράθυρο ολάκερο το χειμώνα!)
Αυτό θά κάνω για νά τον έχω συντροφιά έστω και με τα απολειφάδια της βροχής, που σκόρπισε την κατάλευκη χιονιά μου.
Πολλά φιλιά

zero said...

Η πολυ δουλεια τρωει τον αφεντη.
Ενας γυρος... εε, sorry, μια γυρα ειναι οτι πρεπει.
Ναι, ειμαι γλυκουλης, το παραδεεχοομαι.
Κακαλησπεραα σας.

Axis Mundi said...

Πανέμορφο! Εμπνευσμένο από Καναδά και σχολικά χρόνια και προγραμματισμένες συγκεντρώσεις συμμαθητών στο μέλλον... πολλά κοινά στοιχεία (εκτός του ότι δεν είμαι γυναίκα). Αν και καθυστερημένα, χαίρομαι που έπεσα σ' αυτόν εδώ τον τόπο και να ξέρεις πως μόλις απέκτησε έναν καινούργιο αναγνώστη. (πάω να εξερευνήσω παλαιότερες αναρτήσεις) Χαιρετισμούς στο όμορφο Μόντρεαλ.

Babis Dermitzakis said...

Ιουστίνη μου, χαίρομαι που το βιβλίο θα βγει και στα αγγλικά, και μάλιστα σε δική σου μετάφραση. Μακάρι να ήξερα και γω τόσο καλά αγγλικά, να μεταφράσω ένα δικό μου, όπως μου υπόδειξε μια αναγνώστρια.
Η Άγκυρα έχει γίνει σε όλους μας όχι απλά συνήθεια, αλλά έξη. Καλώς εχόντων των πραγμάτων θα πάω και αυτό το Σάββατο.
Φιλιά από μια Αθήνα που δεν λέει να την εγκαταλείψει το κρύο.

κυκλάμινο said...

Όταν έχεις τέτοιους φίλους που σκέφτονται μαζί σου τον λιωμένο χιονάνθρωπο, σαν εσένα και τον Στράτο, τι να πεις!
Σιωπάς και φεύγεις... σιωπηλά, πατώντας στις μύτες...
Χωρίς τακ τακ!
Ευχές τα τακούνια να γραφούν σε όλες τις γλώσσες κι ας σε παιδεύουν! Ας βοηθήσουν κι άλλοι!
Υπάρχουν τόσοι μεταφραστές!
Φιλάκια πολλά!
Καλό ξημέρωμα!

Justine's Blog said...

Αγαπητέ Ζερό,
Βγήκα μια μικρή βόλτα, αλλά ξαναχώθηκα στο καβούκι μου γιατί ο βοριάς λυσσομανούσε πάλι σήμερα.
Απόψε λένε πως θα ψιλοχιονίσει.
Αύριο έχω μέρα γεμάτη υποχρεώσεις. Ισως να προλάβω να κάνω μια μίνι γύρα.
Καληνύχτα

Justine's Blog said...

Αγαπητέ S ,
Καλώς ήρθες στο μπλογκοδιαμέρισμά μου. Δεν έχω άλλο να σε φιλέψω απι τις εμπειρίες των δύο κόσμων, τους οποίους κουβαλάω με ευγνωμοσύνη και χαρά μέσα μου.
Πάτα ελαφρά γιατί πατάς στα όνειρά μου!

Justine's Blog said...

Μπάμπη αγαπημένε,
Να ξέρεις πως μισώ κάθε μορφής μετάφραση. Είναι ο μεγαλύτερος καταναγκασμός. Αλλά αποφάσισα να πάρω την υπόθεση των ξένων εκδόσεων στα χέρια μου, για να μην περνούν τα βιβλία μου απο τα γνωστά κέντρα των αναγνωστών-μεταφραστών που τρέφονται, εκτρέφονται και παρασιτούν γύρω απο το ΕΚΕΒΙ προωθώντας μόνο τους γνωστούς ημετέρους των εκδοτικών οίκων. Δεν θέλω ενδιάμεσους ανάμεσα στη λογοτεχνία μου και τον ξένο εκδοτικό κόσμο! Αυτό μόνο!
Φιλιά σε όλους το Σάββατο εκεί στην Αγκυρα της έξης!

Justine's Blog said...

Κατερινάκι μου,
Πώς να μη σε σκεφθούμε εμείς οι φίλοι σου εσένα την ευαισθητούλα,που πληγώνεσαι επειδή ή βροχή πήρε το χιονάνθρωπό σου;
Τον έβγαλα στο πράσινο γκαζόν το φουσκωτό χιονάνθρωπο και είναι όλος δικός σου. Κάθονται στη μύτη του απ το πρωί τα σπουργιτάκια και τον συντροφεύουν!
Καληνύχτα κι απο δώ

κυκλάμινο said...

Σοβαρά μιλάς Ιουστίνη μου; Θα ρίχνεις και ψωμάκι να τρώνε τα σπουργίτια;
Είσαι θεά! Φιλιά!