Εχω ευλογηθεί να έχω υπέροχους φίλους και φίλες που βλέπουν με αγαπητική ματιά το έργο μου. Η συγγραφέας Ελένη Τσαμαδού είναι μια ξεχωριστή παρουσία στο χώρο των Γραμμάτων και σήμερα έχω τη χαρά να παρουσιάσω την κριτική της και στο δικό μου μπλόγκ.
Χίλια γλυκά ευχαριστώ Ελένη της καρδιάς μου
ΙΟΥΣΤΙΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ: ΨΗΛΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Δεν είναι η πρώτη φορά που θα σας μιλήσω για ένα βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη και είμαι σίγουρη πως δε θα είναι η τελευταία και τούτο γιατί η Ιουστίνη Φραγκούλη είναι μια ακούραστη εργάτρια της πέννας που υπηρετεί με συνέπεια και επιτυχία τόσο τη λογοτεχνία όσο και τη δημοσιογραφία. Γράφει στα Ελληνικά, στα Αγγλικά και τα Γαλλικά, εκτός από τα βιβλία της, δημοσιογραφεί στο Ηuffington Post, και στέλνει ανταποκρίσεις στον ελληνικό τύπο από τον Καναδά και την Αμερική. Κάθε κείμενό της, είτε είναι λογοτεχνικό, είτε δημοσιογραφική ανταπόκριση, είτε ανάρτηση σε blog ακόμη και κουβεντούλα στο facebook φέρει τη σφραγίδα της ποιότητας του λόγου της ευαισθησίας και της αγάπης στο αντικείμενο.
Είχα διαβάσει το βιβλίο στην πρώτη έκδοσή του από τα «Ελληνικά Γράμματα» και με χαρά το διάβασα και πάλι στην καινούργια καλαίσθητη έκδοσή του από τον "Αρμό". Αυτό που εκτιμώ πάντα στα βιβλία της Ιουστίνης Φραγκούλη είναι πως ξέρει τον τρόπο να αγγίζει την ψυχή του αναγνώστη. Καταπιάνεται με λεπτά και ευαίσθητα θέματα, αληθινές ιστορίες και πάθη ανθρώπων που πόνεσαν και αγάπησαν. Η συγγραφέας όμως δεν περιορίζεται απλώς στο να διηγηθεί μια ιστορία, διανθισμένη με έρωτα και περιπέτεια, αλλά έχοντας δουλέψει προηγουμένως πάνω στα ιστορικά και πραγματολογικά δεδομένα της ιστορίας καταφέρνει να μεταφέρει τον αναγνώστη, ακόμη και εκείνους, ιδιαίτερα τους νέους που δεν έχουν τις εμπειρίες των πιο ώριμων, στο χώρο και στο χρόνο και να τον κάνει να βιώσει τις εμπειρίες και τα πάθη των ηρώων, αλλά κυρίως των ηρωίδων της.
Στον απόηχο λοιπόν των νεανικών αναμνήσεων της, στο περιβάλλον του νησιού της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας,και του Καναδά της ωριμότητας, η συγγραφέας στήνει το ωραίο της μυθιστόρημα « Ψηλά τακούνια για πάντα». Ένα μυθιστόρημα για τη νιότη και το πέρασμα στην ωριμότητα. Η Τζούλια και οι φίλες της, κορίτσια στην αυγή της ζωής, βιάζονται να μεγαλώσουν, να πετάξουν σχολικές ποδιές και βιβλία και να φορέσουν ψηλά τακούνια όπως οι μητέρες τους, κάνοντας την αρχή με ξύλινα τακούνια πρόχειρα καρφωμένα στις σαγιονάρες τους. Βιάζονται ν΄αδράξουν τη ζωή, να πιουν και να μεθύσουν από τους χυμούς της και να γνωρίσουν τον έρωτα στην απόλυτη μορφή του.. Πιστεύουν, με αφοπλιστική αθωότητα, πως πάντα θα είναι όλα ρόδινα και σύμφωνα με τα όνειρά τους. Ένα τραγικό γεγονός όμως, ένας αδόκητος θάνατος, αυτός του πατέρα της Τζούλιας την ίδια ακριβώς ημέρα της αποφοίτησης των κοριτσιών από το σχολείο, θα οδηγήσει στη ματαίωση των ονείρων της Τζούλιας και το βίαιο αποχωρισμό της από τη νησί της και τις φίλες της. Η Τζούλια και οι φίλες της θα σκορπίσουν στους πέντε ανέμους. Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα χάσουν την επαφή τους, πολλές θα δουν τα όνειρα τους να διαψεύδονται, θα πικραθούν κάποιες. άλλες θα παραιτηθούν και θα συμβιβαστούν και κάποιες θα επαναστατήσουν. Και ξάφνου, όταν η ωριμότητα έχει διαδεχθεί τη νιότη, εκεί που δεν το περιμένουν, έρχεται η πρόσκληση. Η Τζούλια, η ψυχή της παρέας, αλλά και ο καταλύτης της, το κορίτσι που έχει περάσει μέσα από τις σιδερές πύλες της γνώσης και της απόγνωσης που έχει ρίξει μαύρη πέτρα κόβοντας με το μαχαίρι δεσμούς και αγάπες που τη συνδέουν με το παρελθόν, στην αυγή των σαράντα χρόνων της ξαναγυρίζει σε αυτές ακριβώς τις αγάπες που άφησε πίσω της. Θυμάται τον όρκο που έκαναν τότε, στα χρόνια της αθωότητας, να ξαναβρεθούν στα γενέθλια των σαράντα χρόνων της και τις καλεί στη νέα πατρίδα της τον Καναδά, στο σπιτικό της, να γιορτάσουν μαζί και να ξαναπλέξουν τον ιστό που τις ένωνε κάποτε. Πόσο είναι αυτό εφικτό, πόσο έχουν αλλάξει οι φίλες, πόσο οι διαφορετικές εμπειρίες της ζωής θα ξεπεραστούν για να έρθουν και πάλι κοντά; Υπάρχει ακόμη ο δεσμός που τις ένωνε; Η απόσταση του χρόνου και του τόπου πόσο τον έχει επηρεάσει και αυτόν; Η μήπως η δύναμη της φιλίας που χτίστηκε τα κρίσιμα χρόνια της νιότης τότε που διαπλάστηκε ο χαρακτήρας μας είναι πράγματι ακατάλυτη και η μόνη που μπορεί να λυτρώσει και να διώξει τις αράχνες από το παρελθόν; ΄Ηταν άραγε για τη Τζούλια οι δοκιμασίες που της επιφύλαξε η ζωή κάτι σαν τις αρχαίες τελετές διάβασης , για να μάθει και να εκτιμήσει τελικά, αυτό που πάντα είχε και ποτέ δεν έχασε την αγάπη;
Αυτός είναι ο πυρήνας του μυθιστορήματος της Ιουστίνης Φραγκούλη « Ψηλά τακούνια για πάντα». Διαβάζοντάς το θυμήθηκα τα «Ψάθινα Καπέλα» της Λυμπεράκη και το «Μεγάλο Μώλν» του Αλαίν Φουρνιέ. Και τα δύο είναι βιβλία που μιλούν για τη νιότη και το πέρασμα στην ωριμότητα. Η Ιουστίνη Φραγκούλη όμως προχωρεί πιο πέρα από τους συγγραφείς αυτούς. «Είμαι απόδημη Ελληνίδα. Ζω στο εξωτερικό. Η αποδημία είναι ένα από τα υπαρξιακά μου θέματα. Είναι στη θεματολογία μου πάντα. Γιατί αυτό είμαι. Δεν επιλέγω, γράφω αυτό που είμαι».΄Εχει δηλώσει η ίδια σε παλιότερη συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία.. Ακριβώς αυτό κάνει και στο βιβλίο της « Ψηλά τακούνια για πάντα» Μέσα από την ανάλυση της ψυχοσύνθεσης της κεντρικής ηρωίδας, της Τζούλιας, των μεταπτώσεων και αλλαγών του χαρακτήρα της διαγράφονται ξεκάθαρα τα υπαρξιακά θέματα του νόστου και της δύναμης της φιλίας, που προβληματίζουν,αλλά και χαρακτηρίζουν τα έργα της Ιουστίνης Φραγκούλη και την ίδια τη συγγραφέα.
Τα «Ψηλά τακούνια για πάντα» είναι ένα βιβλίο που δε μπορείς να αφήσεις από το χέρια σου. Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας το ένιωσα πολλές φορές να ταυτίζομαι πότε με τη μια φίλη πότε με την άλλη. Βέβαια η εποχή που μεγάλωσα εγώ είχε σημαντικές διαφορές σε σχέση με αυτή της Τζούλιας και των άλλων κοριτσιών. Εκείνες έζησαν τη μεταχουντική εποχή, της ελευθερίας και των αγώνων, εγώ είμαι παιδί των μετακατοχικών χρόνων. Των στερήσεων. Παρά τις όποιες διαφορές όμως, αυτό που μπορώ να πω είναι πως η βάση, ο κεντρικός άξονας της ζωής των εφήβων κοριτσιών της εποχής της Τζούλιας και της δικής μου είναι ο ίδιος. Η δεσμοί της οικογένειας και της φιλίας είναι οι ίδιοι σε όλες τις εποχές, από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα, θέλω να ελπίζω. Αυτό είναι και το μήνυμα που περνάει μέσα από το βιβλίο της Ιουστίνης. «Πιστεύω τω φίλω» μαθαίναμε στο πρώτο μάθημα στα «αρχαία», και αυτό όπως και τη συνέχειά του «Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις» μου θύμισε και πάλι η Ιουστίνη Φραγκούλη με το ωραίο βιβλίο της. Αξίζει να το διαβάσετε και να το χαρείτε πολλές φορές. Να είναι καλοτάξιδο.
Χίλια γλυκά ευχαριστώ Ελένη της καρδιάς μου
ΙΟΥΣΤΙΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ: ΨΗΛΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Δεν είναι η πρώτη φορά που θα σας μιλήσω για ένα βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη και είμαι σίγουρη πως δε θα είναι η τελευταία και τούτο γιατί η Ιουστίνη Φραγκούλη είναι μια ακούραστη εργάτρια της πέννας που υπηρετεί με συνέπεια και επιτυχία τόσο τη λογοτεχνία όσο και τη δημοσιογραφία. Γράφει στα Ελληνικά, στα Αγγλικά και τα Γαλλικά, εκτός από τα βιβλία της, δημοσιογραφεί στο Ηuffington Post, και στέλνει ανταποκρίσεις στον ελληνικό τύπο από τον Καναδά και την Αμερική. Κάθε κείμενό της, είτε είναι λογοτεχνικό, είτε δημοσιογραφική ανταπόκριση, είτε ανάρτηση σε blog ακόμη και κουβεντούλα στο facebook φέρει τη σφραγίδα της ποιότητας του λόγου της ευαισθησίας και της αγάπης στο αντικείμενο.Είχα διαβάσει το βιβλίο στην πρώτη έκδοσή του από τα «Ελληνικά Γράμματα» και με χαρά το διάβασα και πάλι στην καινούργια καλαίσθητη έκδοσή του από τον "Αρμό". Αυτό που εκτιμώ πάντα στα βιβλία της Ιουστίνης Φραγκούλη είναι πως ξέρει τον τρόπο να αγγίζει την ψυχή του αναγνώστη. Καταπιάνεται με λεπτά και ευαίσθητα θέματα, αληθινές ιστορίες και πάθη ανθρώπων που πόνεσαν και αγάπησαν. Η συγγραφέας όμως δεν περιορίζεται απλώς στο να διηγηθεί μια ιστορία, διανθισμένη με έρωτα και περιπέτεια, αλλά έχοντας δουλέψει προηγουμένως πάνω στα ιστορικά και πραγματολογικά δεδομένα της ιστορίας καταφέρνει να μεταφέρει τον αναγνώστη, ακόμη και εκείνους, ιδιαίτερα τους νέους που δεν έχουν τις εμπειρίες των πιο ώριμων, στο χώρο και στο χρόνο και να τον κάνει να βιώσει τις εμπειρίες και τα πάθη των ηρώων, αλλά κυρίως των ηρωίδων της.
Στον απόηχο λοιπόν των νεανικών αναμνήσεων της, στο περιβάλλον του νησιού της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας,και του Καναδά της ωριμότητας, η συγγραφέας στήνει το ωραίο της μυθιστόρημα « Ψηλά τακούνια για πάντα». Ένα μυθιστόρημα για τη νιότη και το πέρασμα στην ωριμότητα. Η Τζούλια και οι φίλες της, κορίτσια στην αυγή της ζωής, βιάζονται να μεγαλώσουν, να πετάξουν σχολικές ποδιές και βιβλία και να φορέσουν ψηλά τακούνια όπως οι μητέρες τους, κάνοντας την αρχή με ξύλινα τακούνια πρόχειρα καρφωμένα στις σαγιονάρες τους. Βιάζονται ν΄αδράξουν τη ζωή, να πιουν και να μεθύσουν από τους χυμούς της και να γνωρίσουν τον έρωτα στην απόλυτη μορφή του.. Πιστεύουν, με αφοπλιστική αθωότητα, πως πάντα θα είναι όλα ρόδινα και σύμφωνα με τα όνειρά τους. Ένα τραγικό γεγονός όμως, ένας αδόκητος θάνατος, αυτός του πατέρα της Τζούλιας την ίδια ακριβώς ημέρα της αποφοίτησης των κοριτσιών από το σχολείο, θα οδηγήσει στη ματαίωση των ονείρων της Τζούλιας και το βίαιο αποχωρισμό της από τη νησί της και τις φίλες της. Η Τζούλια και οι φίλες της θα σκορπίσουν στους πέντε ανέμους. Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα χάσουν την επαφή τους, πολλές θα δουν τα όνειρα τους να διαψεύδονται, θα πικραθούν κάποιες. άλλες θα παραιτηθούν και θα συμβιβαστούν και κάποιες θα επαναστατήσουν. Και ξάφνου, όταν η ωριμότητα έχει διαδεχθεί τη νιότη, εκεί που δεν το περιμένουν, έρχεται η πρόσκληση. Η Τζούλια, η ψυχή της παρέας, αλλά και ο καταλύτης της, το κορίτσι που έχει περάσει μέσα από τις σιδερές πύλες της γνώσης και της απόγνωσης που έχει ρίξει μαύρη πέτρα κόβοντας με το μαχαίρι δεσμούς και αγάπες που τη συνδέουν με το παρελθόν, στην αυγή των σαράντα χρόνων της ξαναγυρίζει σε αυτές ακριβώς τις αγάπες που άφησε πίσω της. Θυμάται τον όρκο που έκαναν τότε, στα χρόνια της αθωότητας, να ξαναβρεθούν στα γενέθλια των σαράντα χρόνων της και τις καλεί στη νέα πατρίδα της τον Καναδά, στο σπιτικό της, να γιορτάσουν μαζί και να ξαναπλέξουν τον ιστό που τις ένωνε κάποτε. Πόσο είναι αυτό εφικτό, πόσο έχουν αλλάξει οι φίλες, πόσο οι διαφορετικές εμπειρίες της ζωής θα ξεπεραστούν για να έρθουν και πάλι κοντά; Υπάρχει ακόμη ο δεσμός που τις ένωνε; Η απόσταση του χρόνου και του τόπου πόσο τον έχει επηρεάσει και αυτόν; Η μήπως η δύναμη της φιλίας που χτίστηκε τα κρίσιμα χρόνια της νιότης τότε που διαπλάστηκε ο χαρακτήρας μας είναι πράγματι ακατάλυτη και η μόνη που μπορεί να λυτρώσει και να διώξει τις αράχνες από το παρελθόν; ΄Ηταν άραγε για τη Τζούλια οι δοκιμασίες που της επιφύλαξε η ζωή κάτι σαν τις αρχαίες τελετές διάβασης , για να μάθει και να εκτιμήσει τελικά, αυτό που πάντα είχε και ποτέ δεν έχασε την αγάπη;
Τα «Ψηλά τακούνια για πάντα» είναι ένα βιβλίο που δε μπορείς να αφήσεις από το χέρια σου. Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας το ένιωσα πολλές φορές να ταυτίζομαι πότε με τη μια φίλη πότε με την άλλη. Βέβαια η εποχή που μεγάλωσα εγώ είχε σημαντικές διαφορές σε σχέση με αυτή της Τζούλιας και των άλλων κοριτσιών. Εκείνες έζησαν τη μεταχουντική εποχή, της ελευθερίας και των αγώνων, εγώ είμαι παιδί των μετακατοχικών χρόνων. Των στερήσεων. Παρά τις όποιες διαφορές όμως, αυτό που μπορώ να πω είναι πως η βάση, ο κεντρικός άξονας της ζωής των εφήβων κοριτσιών της εποχής της Τζούλιας και της δικής μου είναι ο ίδιος. Η δεσμοί της οικογένειας και της φιλίας είναι οι ίδιοι σε όλες τις εποχές, από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα, θέλω να ελπίζω. Αυτό είναι και το μήνυμα που περνάει μέσα από το βιβλίο της Ιουστίνης. «Πιστεύω τω φίλω» μαθαίναμε στο πρώτο μάθημα στα «αρχαία», και αυτό όπως και τη συνέχειά του «Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις» μου θύμισε και πάλι η Ιουστίνη Φραγκούλη με το ωραίο βιβλίο της. Αξίζει να το διαβάσετε και να το χαρείτε πολλές φορές. Να είναι καλοτάξιδο.
No comments:
Post a Comment