Της Ιουστίνης
Φραγκούλη-Αργύρη
Τον φαντάζομαι να κάθεται
τις νύχτες σκυμμένος στο κομπιουτεράκι του και να γράφει ακούγοντας τους
παφλασμούς των κυμάτων του Αιγαίου. Τον αισθάνομαι να επιστρέφει από το σχολείο
του και να προσπαθεί να ανασυντάξει τις σκέψεις του για να γράψει το επόμενο
μυθιστόρημά του, χωμένος στις αναθυμιάσεις του ηφαιστείου.
Ο Νίκος Διακογιάννης,
από τη Νίσυρο, που έχω την τιμή να θεωρώ ως δεύτερη πατρίδα μου, είναι ένας
συγγραφέας, που παλεύει τα θηρία της απομόνωσης και της απόστασης από την
κεντροφόρα Αθήνα, προσπαθώντας να προωθήσει το πολύπλευρο λογοτεχνικό του έργο
σε ένα τόπο που τρέμει τους μακρινούς συγγραφείς.
Τον γνώρισα μέσα από το
μπλόγκ του ,Τέρρα Αμμου όπου ο Νίκος ζωντανεύει όχι μόνο τα δικά του μυθιστορήματα
κατασκευάζοντας βίντεο, οργανώνοντας διαγωνισμούς αλλά προβάλλει την ελληνική
κυρίως λογοτεχνία στο σύνολό της. Με έχει συγκινήσει η βαθειά του πίστη και ο
σεβασμός του προς τα βιβλία των άλλων, τα οποία μεταχειρίζεται με τον ίδιο
τρόπο σαν να ήταν δικά του.
Το πρόσφατο μυθιστόρημά
του με τον αινιγματικό τίτλο «Αναγκράμμα» εκδόθηκε από ένα μικρό εκδοτικό οίκο της
Θεσσαλονίκης, που ονομάζεται Ερωδιός, γεγονός που δυσκολεύει τη διάθεση του
βιβλίου του.
Ωστόσο, η Αναγκράμμα με
το σκοτεινό εξώφυλλο, είναι ένα έργο που στροβιλίζεται σε χιονισμένο τοπίο,
οικείο στις δικές μου αισθήσεις. Η υπόθεση ξετυλίγεται στην Ιταλία και αφορά σε
μια γυναίκα-μυστήριο,που τρυπώνει ξαφνικά στη ζωή δύο ώριμων αγοριών, του Λίτο
και του Νόβε.
Ο Νόβε μόλις έχει
συνέλθει από την πολύχρονη αφασία εξαιτίας ενός δυστυχήματος και βρίσκεται σε
αναπηρική καρέκλα, εκβιάζοντας την προσοχή και την απόλυτη αφοσίωση του αδελφού
του Λίτο.
Κι ο Λίτο είναι ένας
άνδρας που δεν έχει προλάβει να ωριμάσει, αφού στη νιότη του είδε τους γονείς
του νεκρούς από ατύχημα και τον αδελφό του σε μετατραυματική αφασία που κράτησε
χρόνια. Η πάλη του στρέφεται γύρω από την προσπάθεια να γράψει ένα μυθιστόρημα,
η δίνη του συγγραφικού κενού τον καταδιώκει αλλά ταυτόχρονα τον εξιτάρει να
δοκιμάσει το επόμενο πόνημα.
Μέσα σ΄αυτή την πλήξη
της συγγραφικής αβεβαιότητας, με τον αδελφό φορτωμένο στην πλάτη του , ο Λίτο
γνωρίζει σε ένα ταξίδι με τρένο την Αναγράμμα. Και την ερωτεύεται δια μιάς,
καθώς είναι ένα από εκείνα τα αερικά που δεν ξέρεις αν είναι αληθινά ή αν είναι
της φαντασίας σου.
«Μελαχροινή ήταν,
ντυμένη με τρόπο που δήλωνε την εκκεντρικότητά της. Το διακοσμημένο με
ακανόνιστες ραφές σακάκι, την έκανε τόσο διαφορετική ανάμεσα στους υπόλοιπους
ταξιδιώτες. Θα έλεγε κανείς πως αν αυτή η γυναίκα βρισκόταν σε χώρα των
τροπικών, θα άφηνε να τη χαϊδεύει ο ζεστός ήλιος, το λαιμό της θα στόλιζαν κοσμήματα
από ξύλο και όστρακα...»
Ετσι την αισθάνθηκε ο
Λίτο αυτή την παράξενη κοπέλα που είχε ντυμένο σε γάντι το ένα της χέρι. Και
έπαιζε κουκλοθέατρο με τις αιθέριες κούκλες της, πλάθοντας ιστορίες σαν
παραμυθού.
Τα γεγονότα τους
χωρίζουν, ο παράλυτος Νόβε ζηλεύει τη σχέση του αδελφού του με την Αναγκράμμα, ο
φόβος του άγνωστου τους απομακρύνει. Στο μεταξύ, δεκάδες κομμάτια απο ένα
παρελθόν συμπτώσεων συνθέτουν την ιστορία τους,που από ένα σημείο και ύστερα κυλάει σαν
ένα θρίλερ...
Οι αλληλοπλεκόμενες
ιστορίες των ανθρώπων που έχουν δεύτερο ρόλο στη ζωή του Λίτο, της Αναγκράμμα και του Νόβε, αποδεικνύονται πρωταγωνιστικές
σε ένα ιστό, που διαπλέκεται γύρω από το κοινό τους παρελθόν. Το τέλος της
ιστορίας έρχεται σαν ένα πάζλ που συμπληρώνεται από πολλά κομμάτια.
Θεωρώ ότι αυτό το
μυθιστόρημα του Νίκου Διακογιάννη, που είναι γραμμένο σε μια υπέροχη δαντελωτη
γλώσσα, εμπλουτισμένο με ολοκληρωμένους χαρακτήρες και βαθειά φιλοσοφήματα,
παραπέμπει στην πραγματική τέχνη της μυθιστορηματικής γραφής, αποτελώντας κόσμημα
στη νέα ελληνική λογοτεχνική παραγωγή.
Μακρινέ μου Νίκο του
Αιγαίου, που συγγράφεις μέσα σε αναθυμιάσεις ηφαιστείου και αγριεμένα κύματα
του πελάγους, θα ήθελα να σου καταθέσω το θαυμασμό μου για την Αναγκράμμα σου
αλλά και για όλα αυτά που συνθέτουν το εγώ σου. Υποκλίνομαι!
No comments:
Post a Comment