Η Νίνα και το βάλς των λέξεων!!!!!!

Με ρωτάς συνέχεια για τα παιδικά μου χρόνια, με ρωτάς να μάθεις για τις φίλες που με όρισαν και με οδήγησαν να γράψω το πιό αυτοβιογραφικό μου μυθιστόρημα « Ψηλά Τακούνια ΓιαΠάντα». Αυτές τις παιδικές υπάρξεις που σημάδεψαν την παιδικότητα, την εφηβεία και την ωριμότητά μου, ζώντας για πάντα μέσα μου.

Θα σου πώ, λοιπόν, για τη Νίνα, που έμενε στην πίσω γειτονιά. Η Νίνα ήταν ένα τόσο μικροσκοπικό κοριτσάκι με ξανθά κοντά μαλλιά και δυό μεγάλα γαλάζια μάτια. Μου φαίνεται ότι το καλοκαίρι ξεπρόβαλλαν και φακιδούλες στο λευκό της προσωπάκι και την έκαναν να μοιάζει με ξένη από τη Σκανδιναυία.

Η Νίνα έμενε δυό στενά πίσω απο το πατρικό μου, μπορεί και τρία. Στο δικό της στενό ζούσαν ακόμη δύο συμμαθήτριες, που άκουγαν στο όνομα Θεοδώρα. Η μία είχε πλουμιστά καστανά μαλλιά, ωραία χείλη κι ένα ζευγάρι ολοκάστανα αμυγδαλωτά μάτια. Η άλλη ήταν η αδελφή του Τάκη, συμμαθητή του αδελφού μου και γι αυτό πολύ οικεία.

Τα κορίτσια στην πίσω γειτονιά είχαν μια παράξενη σχέση, που εγώ δεν την καταλάβαινα γιατί μάλλον ήμουν ολομόναχη στη δική μου οδό της Μιχαήλ Σκένα. Αλλά πρέπει να σου πώ για τη Νίνα, που δεν καταλάβαινε την ομορφιά της καθώς κρυβόταν κάτω το σύννεφο της μικροσκοπικής της οντότητας.

Η Νίνα ήταν ζωηρή κι όμως έκρυβε τη ζωηράδα της, ήταν εύστροφη κι όμως έκρυβε την εξυπνάδα της, ήταν όμορφη και διαφορετική κι όμως-μου φαίνεται – πως τότε δεν της άρεσε ο εαυτός της. Το Νινάκι, όπως μου άρεσε να την αποκαλώ, είχε μέσα της μια διαρκή ανησυχία, που ποτέ δεν μου την εκμυστηρεύτηκε, ποτέ κι ας ήμασταν τόσο κοντά...

Η Νίνα ερχόταν τα απογεύματα στο σπίτι μου και πολλές φορές διαβάζαμε μαζί, λύναμε τα προβλήματα, γράφαμε τις άγνωστες λέξεις στα κείμενα της λογοτεχνίας. Πρέπει να σου πώ ότι εκεί εγώ ερωτεύθηκα τις λέξεις κι έμαθα ότι μπορούν να γίνονται χορευτικές, να παίρνουν μια φράση και να την απογειώνουν. Οι λέξεις στο μυαλό μου χόρευαν βάλς αν έμπαιναν στη σωστή σειρά, δηλαδή πως να σου το πώ, αυτά τα κοσμητικά επίθετα ήταν συνοδοί κυριών με φράκο και παπιγιόν.

Ηθελα να πώ στη Νίνα, «κοίτα αυτή τη λέξη, κοίτα την άλλη,δές πώς χορεύουν τα ζευγάρια αγκαλιασμένα». Αλλα  επειδή ήμασταν στο δημοτικό, ντρεπόμουν να της εκμυστηρευτώ τούτο μυστικό μου, πως δηλαδή τρελλαινόμουν να βάζω τις λέξεις να χορεύουν στο χαρτί και στο μυαλό μου. Ετσι κι αλλοιώς προτιμούσαμε μετά τις λέξεις να παίζουμε στη γειτονιά.

Η Νίνα δεν έπαιζε ανέμελη, ήταν φορτωμένη με ένα μεγάλο βάρος. Μη με ρωτήσεις τί σήκωνε το μικροσκοπικό της σωματάκι και το σκανδιναυικό της προσωπάκι, γιατί ποτέ δεν έλεγε τίποτε για τα δικά της. Η Νίνα ήταν μια μικρή κυρία, που δεν μου ξανοιγόταν κι ας περνούσαμε ατέλειωτα απογεύματα μαζί παίζοντας κρυφτά και τρεχαλητά στη γειτονιά μου.

Η Νίνα είχε κι εκείνη τη μεγάλη αδελφή της Γεωργία, που εμείς τη βλέπαμε σα θεά μας. Ηταν όμορφη, ψηλή, φορούσε σοσόνια κι ένα ελαφρύ τακουνάκι γιατί πήγαινε στο γυμνάσιο και ήταν μεγάλη. Ω! Πόσο μεγάλη φάνταζε στα μάτια μας, πόσο σοφή, πόσο σπουδαία!  Αν με ρωτούσες τί θάθελα να γίνω εκείνη την εποχή, θα σου έλεγα μαθήτρια γυμνασίου για να φοράω σκούρα ποδιά, ψηλές λευκές κάλτσες μέχρι το γόνατο και τακουνάκι σαν την Γεωργία.

Οσο για τον αδελφό της Νίνας, επειδή ήταν μικρότερος, πέρασε σχεδόν απαρατήρητος από τη ζωή μου.

Μια μέρα που τελειώσαμε το Δημοτικό –νομίζω- η Νίνα ήρθε να μου αναγγείλει πως η οικογένεια θα μετακόμιζε στην Αθήνα. Ω! Η Νίνα θα έφευγε και θα πήγαινε στην αγαπημένη μου πόλη, την πρωτεύουσα των ονείρων μου. Λυπόμουν από τη μιά πλευρά που θα την έχανα, αλλά χαιρόμουν γιατί την φαντασιονόμουν να περπατάει στην Πανεπιστημίου και να χαίρεται...

Πρέπει να σού πώ ότι την περίμενα να γυρίσει κάθε καλοκαίρι, να μου αφηγηθεί τις βόλτες της στις λαμπρές λεωφόρους της πρωτευούσης.Αλλά η Νίνα μάλλον με είχε ξεχάσει. Μετρώντας τα καλοκαίρια που χανόταν στα φθινόπωρα, στους χειμώνες, τις άνοιξες, ήξερα πως εκεί στο μέρος της καρδιάς που έγραφε Νίνα, είχε ανοίξει ένα μεγάλο κενό, που δεν θα γέμιζε ποτέ με καμιά άλλη φίλη!

Κι όμως η Νίνα ξαναφάνηκε στη ζωή μου στα χρόνια της ωριμότητας. Παντρεμένη στη Χίο ζεί την ευτυχισμένη ζωή της μαμάς και τη γιαγιάς. Από τις λέξεις με βρήκε η Νίνα, μέσα από την εφημερίδα της Λευκάδας, όπου με ξανασυνάντησε μετά από τόσα και τόσα χρόνια!

Αυτές τις μέρες έλαβα ένα δώρο από τη Νίνα της Λευκάδας και της Χίου, ένα γλυκό δώρο που μου θυμίζει πως η Νίνα ποτέ δεν με ξέχασε. Κι αν τότε δεν τολμούσα να την κάνω συνένοχο στις λέξεις μου, η Νίνα είχε αποκωδικοποιήσει την υπάρξή μου. Η Νίνα κι εγώ είμαστε ακατάλυτα δεμένες μέσα από το βάλς των λεξεών μου.

Σ ευχαριστώ Νινάκι!!!

Justinaki