Η λαμπερή κυρία Τζένη Τζεβελέκη!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Η κυρία Τζένη Τζεβελέκη έφυγε αθόρυβα προχθές αφήνοντας πίσω της τη σκόνη του μυστηρίου που κάλυπτε την ύπαρξή της όσα χρόνια τη γνωρίζαμε στη Λευκάδα.

Φίλη και ενορίτισσα του πατερούλη στο ναό των Αγίων Αναργύρων η κυρία Τζένη μας χάιδευε σαν παιδάκια και πάντοτε είχε κομπλιμέντα να μας κάνει, παρότι είχε εκείνο το αφ’ υψηλού ύφος.

Σαν κοριτσάκι με εντυπωσίαζε η αθηναϊκή προφορά της, τα περίτεχνα δεμένα μαλλιά της και τα μεγάλα σκουλαρίκια της. Έμπαινε το Πάσχα στην εκκλησιά μας και έλαμπε ο τόπος απο την αρχοντιά της.

Η κυρία Τζένη ήρθε πιό κοντά στη ζωή μας όταν πηγαίναμε με τον Αλέξανδρο για μπάνια στο Κάστρο. Τη συναντούσαμε κάθε μέρα στην παραλία μαζί με την παρέα της. Εμείς πηγαίναμε κι εκείνη αναχωρούσε καθώς θεωρούσε τον ήλιο πολύ βλαβερό για την υγεία. Μου έκανε μάθημα να φέρνω το παιδί νωρίτερα αλλά της απαντούσα αναιδώς πως οι παρέες μου τέτοια ώρα πήγαιναν με τα παιδιά τους. Άλλωστε λάτρευα τον ήλιο, της εξηγούσα.

 Τη θυμάμαι με το κίτρινο μπουρνούζ της και το ψάθινο καπέλο της με το μεγάλο γείσο να μιλάει με τον Αλεξανδρίνο και να τον ρωτάει για τον Καναδά. Κι εκείνος της έλεγε διάφορα κι εκείνη αναθυμόταν πως είχε ταξιδέψει κάποτε στην Αμερική και πως της άρεσε η μεγάλη χώρα. Μιλούσε με νοσταλγία και ήθελε να κάνει κάποτε την κρουαζιέρα στην Αλάσκα. Η κυρία Τζένη είχε κάνει πολλά ταξίδια στη διάρκεια του βίου της και συχνά μιλούσε γι αυτά.

Η κυρία Τζένη έμενε κατάφατσα στην παραλία και μοιραζόταν το δίπατο σπίτι της ως ημιεξαρτημένο με εκείνο του μακαριστού ζωγράφου Θεόδωρου Στάμου. Ήταν δυσανεκτική με την παρουσία κόσμου που δεν γνώριζε προσωπικά και στεναχωριόταν που έβλεπε την οικία του Στάμου να καταρρέει δίπλα της χωρίς να μπορεί να παρέμβει σε κάτι.

Η κυρία Τζένη κατοικούσε το χειμώνα στην Αθήνα και τα παραθυρόφυλλα του σπιτιού της παρέμεναν κλειστά διατρανώνοντας την απουσία της. Κι όταν έβλεπες τις γρίλιες να ανοίγουν ήξερες πως είχε έρθει το καλοκαίρι, καθότι η κυρία Τζένη με τα ωραία πολύχρωμα φουστάνια της και τα μαλλιά της δεμένα σε κότσο είχε καταφθάσει και αέριζε το σπίτι της. Και τα βράδυα κατέβαινε στην αγορά με εκείνο το υπεροπτικό της ύφος, ελέγχοντας τι είχε αλλάξει στην πολη κατά τη διάρκεια της απουσίας της.

Είχε πάντοτε κάτι να πει για τις αλλαγές και να αναπολήσει τις μέρες που η Λευκάδα ήταν άβγαλτη και αθώα στον καταναλωτικό τουρισμό.

Η κυρία Τζένη αγαπούσε τις συζητήσεις για την παλιά αριστοκρατική Λευκάδα αναπολώντας μέρες κάλλους και νεότητας. Είχε μεγάλο αρχείο για διάφορους λόγιους της Λευκάδας, το οποίο παρέδωσε σιγά-σιγά στην δρα Βιβή Κοψιδά Βρεττού, καθότι εκτιμούσε την ακαδημαϊκή της έρευνα και το πάθος της.

Της άρεσε πάντοτε να κάθεται να πίνει καφέ ή σουμάδα στην πλατεία ή στο Νήρικος με τις φιλενάδες της  και τα τελευταία χρόνια κατέληγε στο Μποσκέτο. Αγαπούσε να μιλάει επί παντός του επιστητού. Σου έκανε κριτική αν είχες παραμελήσει τον εαυτό σου, αν είχε πάρει μερικά κιλά και πάντοτε σου έδινε τις συμβουλές της για την ωραιότητά σου με τον δικό της ευθύτατο και όχι πάντοτε ευγενικό τρόπο.

Η κυρία Τζένη ήταν η επιτομή της παλιάς αριστοκρατικής Λευκάδας και γνώριζε πρόσωπα και πράγματα από τότε που το καράβι ο ΓΛΑΡΟΣ προσέγγιζε στην προκυμαία της Λευκάδας αφήνοντας τους ταξιδιώτες που έρχονταν απο την Πάτρα.

Είχε μεγάλη αυτοεκτίμηση και αγαπούσε τη νεότερη γενιά της Λευκάδας καθότι εύρισκε διάφορα ενδιαφέροντα να πει και να μάθει. Διψούσε να μαθαίνει γι αυτό ρωτούσε διαρκώς, αποκαλύπτοντας ελάχιστες πληροφορίες περί το άτομό της. Μου είχε πει ότι είχε αδελφό στρατιωτικό, ανήψια και ότι είχε παντρευτεί μια φορά για να χωρίσει πολύ γρήγορα.

Η κυρία Τζένη ήταν μια φιγούρα ιδιαίτερη, ήταν μια προσωπικότητα συνδεδεμένη με την παλιά Λευκάδα. Και όταν τα παράθυρά της έμειναν κλειστά πέρσι όλο το καλοκαίρι, όλοι ανησυχήσαμε για την απουσία της.

Τώρα η απουσία της θα είναι παραμόνιμη και τα σφαλιστά παράθυρα του σπιτιού της θα μας θυμίζουν ότι απο κεί πέρασε και έζησε μια πραγματική αριστοκράτισσα που ήξερε να κρατάει τα του οίκου της εντός, σκορπώντας τη λάμψη της στον κόσμο της Λευκάδας.

Κυρία Τζένη θα λάμπεις πάντα στις αναμνήσεις μας!

 

Το Περίπτερο της Νεότητας!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

«Και εγένετο σκότος και νυξ» καθώς ο δήμαρχος Χαράλαμπος Καλός κυκλοφόρησε τη μακέτα της ανακαίνισης του Τουριστικού Περίπτερου, το οποίο την τελευταία εικοσαετία αποτελεί ένα άσχημο και επικίνδυνο φάντασμα , απομεινάρι καλών εποχών για το νησί. Όρμησαν οι πολιτικοί και διάφοροι προστάτες του περιβάλλοντος να τον φάνε, επειδή δεν κατεδάφισε το Περίπτερο, ένα κτίσμα μοναδικής ιστορίας για τους Λευκαδίτες που μεγάλωσαν τις δεκαετίες του 70 και 80 στην πόλη της Λευκάδας.

Θυμάμαι τον πατέρα μου με τον Αποστόλη περίπου το 72- αν δεν με απατά η μνήμη μου- που παραβρέθηκαν στα εγκαίνια του Τουριστικού Περίπτερου, ενός πρωτότυπου και εμβληματικού οικοδομήματος στην είσοδο του νησιού με στόχο την τουριστική αναβάθμιση της πόλης. Ο Αποστόλης είπε ότι τους κέρασαν κοκτέιλ κι εγώ ζήλευα βαθειά μέσα μου γιατί ήθελα να είμαι παρούσα σε εκείνο το κοσμικό γεγονός όπου πρόσφεραν κοκτέιλ, μια και η λέξη και η σημασία της ήταν άγνωστη στην πεπερασμένη επαρχιώτικη ύπαρξή μου.

Θα ήμουν δώδεκα χρονών τότε, αλλά τόβαλα στοίχημα να γνωρίσω αυτό το καινούριο υπεροπλυτελές κτίσμα που θα γινόταν τόπος των χοροεσπερίδων, καλοκαιρινό κατάλυμα με καμπίνες για την αλλαγή των μαγιό και καφετέρια για όσους ήθελαν να ρεμβάσουν. Ένα κοσμικό σημείο συνάντησης των Λευκαδίων μόλις γεννιόταν...

Θυμάμαι πως μαγεύτηκα την πρώτη φορά που είδα αυτό το εντυπωσιακό κτίσμα, ένα πολύγωνο δημιούργημα, που είχε καρέκελες μέσα κι έξω κάτω από το στέγαστρο, υπερπολυτελείς τουαλέτες, καθρέφτες και τη μεγάλη ντισκόμπαλα της εποχής που σκόρπιζε φωτάκια στην πίστα.

Κοίταζα και θαύμαζα και ζήλευα τον αδελφό μου που άρχισε να συχνάζει εκεί στην καλοκαιρινή ντίσκο με τα παράθυρα ανοιχτά, ένα βήμα απο την παραλία για νυχτερινά αγκαλιάσματα.Ήταν τακτικός θαμώνας με τις ευλογίες της οικογένειας καθότι αγόρι.

Δεν άργησε νάρθει και η σειρά μου καθώς εκεί γινόνταν όλες οι χοροεσπερίδες εγκαταλείποντας το Πάνθεον των πρώιμων χρόνων μας. Εκεί ο χορός του Ορφέα, της Νέας Χορωδίας, εκεί ο χορός των μαθητών από τις τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Αυτή η πίστα οργώθηκε από όλες τις έφηβες και τους έφηβους της εποχής αφήνοντας μέσα μας μια καταλυτική νοσταλγία για την αθωότητά μας.

Στην γυαλιστερή του πίστα γλιστρήσαμε χορεύοντας ταγκό και βάλς και φόξ τροτ και ταγκό και chic to chic υπό τις μουσικές των διαφόρων ορχηστρών της εποχής με κορυφαία εκείνη του Αντρέα Σγουρόπουλου. Ακόμη ηχούν στα αυτιά μου τα ποπ τραγούδια των Olympians, ακόμη στριφορυρίζουν τα λόγια Una Paloma Bianca του τραγουδιού που αποτελούσε κύριο κομμάτι της ιστορίας μας.

Εκεί με ζήτησε για πρώτη φορά να χορέψω κάποιο άγνωστο αγόρι, εκεί φλερτάραμε με τα αρσενικά, εκεί μάθαμε την αγκαλιά εξ αποστάσεως, εκεί είδαμε τα μάγουλα των αγοριών να κοκκινίζουν απο τη ντροπή της προσβολής όταν απορρίπταμε την πρότασή τους για ένα βάλς, ένα ταγκό.

Κι αφού τελειώναν οι χοροί, παίρναμε τα πόδια μας και τραγουδώντας φτάναμε στα σπίτια μας μια και δεν υπήρχαν τότε πολλά αυτοκίνητα. Κι ίσως αυτή η τελευταία βόλτα προς τη Λευκάδα, αυτή ήταν καταλυτική για το ρομαντισμό που φούντωνε μέσα μας από την αύρα της θάλασσας και την ιδιαίτερη μυρωδιά της λιμνοθάλασσας.

Τα καλοκαίρια η ντισκοτέκ του Περίπτερου ήταν στο καθημερινό μενού μας, ώσπου ξεπεράστηκε από άλλες καινούριες ντισκοτέκ φίλων μας λίγο έξω απο την πόλη. Γιατί βλέπεις όλες οι μόδες γίνονται ντεμοντέ και ο κόσμος γυρνάει σε καινούρια στέκια αχόρταγος για αλλαγή.

Από το τέλος του 80 και ύστερα το Περίπτερο γνώρισε την κατηφόρα της εγκατάλειψης καταλήγοντας να γίνει ένα επικίνδυνο φάντασμα που τα επικίνδυνα κουρέλια του κρέμονται πάνω απο τα κεφάλια όλων εμάς που προτιμούμε την παραλία του Κάστρου.

Τώρα η δημοτική αρχή υπέγραψε με ιδιωτική εταιρεία για την ανάπλαση του Τουριστικού Περίπτερου, που θα περιλαμβάνει 7 με πολυτελείς καμπάνες, ομπρέλες, καθίσματα της θάλασσας  και εξυπηρέτηση υψηλής ποιότητας.

Τώρα οι Λευκαδίτες άρχισαν να παραπονιούνται πως θα τους πάρουν οι ξένοι το Κάστρο στο οποίο κολυμπούν μέχρι σήμερα,  λες και δεν υπάρχει μια τεράστια παραλία χιλιομέτρων που απλώνεται, δυτικά κυρίως του Περίπτερου. Τώρα άλλοι ρίχνουν ανάθεμα στην ανακαίνιση του συγκλονιστικού κτίσματος, άλλοι θέλουν παραλία ερημική κι άλλοι δεν θέλουν ιδιωτικές επενδύσεις.

Ειλικρινά, ο μηδενισμός είναι μόδα της εποχής, το ανάθεμα είναι εύκολη λύση, αλλά ζούμε τις παραλίες της Λευκάδας (Γύρα και άλλες) με τα φρικτά πρόχειρα παραπήγματα που προσφέρουν ομπρελοκαρέκλες και αναψυκτικά παραβιάζοντας κάθε αισθητική στην περιοχή. Αντί οι συμπατριώτες να διαμαρτύρονται γι αυτά τα παράνομα αίσχη, επιτίθενται σε μια επένδυση που θα αναβαθμίσει τον τουρισμό της πόλης της Λευκάδας.

Εμείς θα υπερασπιστούμε την όμορφη ιστορία του Περίπτερου , ελπίζοντας σε νέες λαμπρότερες μέρες του!

 

 

Ανατολή Ψυχής: Η Ποίηση της Αισιοδοξίας!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

H Σοφία Αγραπίδη είναι ένα πλάσμα που γλύστρησε στη ζωή μου μέσα απο την πνευματική συγγένεια που έχω με την αδελφή της Μαρία Αγραπίδη, ένα αιθέριο πλάσμα που ζει και υπηρετεί την πατρίδα και την εκκλησία μας εδώ στον Καναδά.

 Κάθε μέρα με ένα χαμόγελο η Σοφία καταθέτει στο φέισμπουκ την αισιοδοξία της καθώς βλέπει τα χρώματα και τα απολαμβάνει, αγγίζει τις θάλασσες και εισπνέει την αύρα τους, γεύεται τα γλυκά σε περίτεχνα πιατέλα, περπατάει τους αρχαιολογικούς χώρους, συμμετέχει με ενθουσιασμό στους ιππικούς αγώνες της πατρίδας της και μεταφέρει ζωντανά εικόνες της Αθήνας και της Ανδραβίδας από όπου κατάγεται.

 Η Σοφία Αγραπίδη είναι ξεχωριστή γιατί ενώ η εργασία της ήταν στον ελληνικό στρατό, ενώ η ζωή της έχει πολλές απώλειες, εκείνη κατάφερε να τις νικήσει με τις λέξεις και τις εικόνες, δημιουργώντας ένα ποιητικό κόσμο τον οποίο κατάφερε να επικοινωνήσει με τους γύρω της μέσα από την ποιητική της συλλογή ΑΝΑΤΟΛΗ ΨΥΧΗΣ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΕΦΑΛΟΣ.

 Μπαίνοντας στα άδηλα και τα κρύφια αυτής της ποίησης που δεν αρκείται μόνο σε ποιήματα με ομοιοκαταληξία αλλά και σε πεζά, ανιχνεύεις την ευαισθησία της γυναικείας της ύπαρξης που αντλεί την ομορφιά ακόμη και με το άγγιγμα μιας πορτοκαλιάς.

 Η Σοφία Αγραπίδη με περισσό πλούτο λέξεων καταγράφει όσα την ερεθίζουν περί την ποίηση, τη μουσική, το φθινόπωρο, την αισιοδοξία, τη μοναξιά, τη νοσταλγία, την ελευθερία, τη θάλασσα,τις εποχές,τα λουλούδια,τις αχιβάδες,το φεγγάρι,το Ιόνιο,την Ελλάδα,τον Πόλεμο...

 Κορυφαίο της ποίημα απο το οποίο πήρε τον τίτλο η συλλογή της είναι η ΑΝΑΤΟΛΗ ΨΥΧΗΣ, όπου περιλαμβάνει όλες τις ομορφιές και τα όνειρα που ξεμακρύνονται με καράβια, εναποθέτοντας τις χαρές που αντλεί απο το άγγιγμα της καθημερινότητας, μιας καθημερινότητας που ίσως περνάει απαρατήρητη απο άλλους.

Καθώς υπάρχουν στη συλλογή και άλλα ποιήματα για την ανατολή διαπιστώνει κανείς πως η Σοφία Αγραπίδη, αρπάζει τη μέρα από τα χαράματα και τιμά την αρχή της, δεν αφήνεται στο λυκόφως του ηλιοβασιλέματος. Είναι η γραμμή της αισιοδοξίας που λάμπει σε όλα της τα πονήματα.

 

Ανατολή ψυχής

Ανατολή ψυχής

όπως σε νηφάλια θάλασσα.

Γλάροι τα όνειρα

με φτερά ελπίδας.

Μελιτερπή χαμόγελα αγγέλων

συνθέτουν στο πέταγμά τους.

Μορφές που αγαπάνε,

αχνοφέγγουν στο ροδόχρωμα.

Κάθε σύννεφο αγνοούν

ψάλλοντας νότες χαρωπές.

Σφυρίζουν τα καράβια

στο ταξίδι της νέας μέρας,

με τις γοργόνες

στ’ άσπρα κύματα

να λικνίζονται ρυθμικά.

Μια κοραλλιογενή αχιβάδα

τις πρώτες ηλιαχτίδες

έλκει στο μαγικό βυθό.

Ανατολή Ψυχής!

Αύρα γαλήνιων νερών!

Με όνειρα πουλιά

και χρώματα βυθού.

Σκέψεις λουσμένες Φως

ανθρώπους που ανεβαίνου

 

Επίσης, η Σοφία που είναι επηρεασμένη από τους ιππικούς αγώνες της Ανδραβίδας πολλάκις χρησιμοποιεί στον ποιητικό και πεζό της λόγο το συμβολισμό του καλπάσματος, κάτι που ξεχωρίζει ιδιαίτερα σε όλη τη συλλογή της . Παραθέτω το ποίημα Φθινόπωρο, όπου είναι ολοφάνερη αυτή η επιρροή.

 

Φθινόπωρο

 

Μέρες φθινοπωρινές

των ματιών τον βυθό

αυλακώνουν γλυκές θύμισες

εκείνης της μυστηριώδους σιωπής.

Είχες έρθει

ιππέας με τ’ άλογό σου

που κάλπαζε τόσο γοργά,

κρατώντας ρόδα

με άρωμα αληθινής αγάπης.

Έβρεχε θυμάμαι

σαν με πήρες αγκαλιά,

ένιωσα τους χτύπους

της καρδιάς μου πάλι.

 

Για μένα μοναδικό φυλαχτό της ιδιοσυγκρασίας της, απόκρυφο από όλα όσα εμφανίζει στην καθημερινότητά της είναι η ποιητική της αναφορά στη Μοναξιά με κορυφαίο το λιγόλεξο αλλά συμβολικό ποίημα, που καταλήγει στην Ανεμώνη, γιατί το λουλουδένιο χρώμα την εκφράζει ακόμη και στις πιό απόκρυφες και δύσκολες στιγμές της.

 

Μοναξιά

Όταν στην ψυχή δεν υπάρχει το χαμόγελο

τότε εσύ την κατοικείς.

Δεν έμεινες κοντά μου

γιατί σε νίκησα.

Κάποιοι σε ονομάζουν Αχερουσία.

Εγώ ανεμώνη!

Η πρώτη ποιητική συλλογή της Σοφίας Αγραπίδη είναι αφιερωμένη στον μακαριστό αδελφό της Ανδρέα Αγραπίδη, τον πρωτότοκο της οικογένειας, που έφυγε νωρίς.

 

Πρόλογος

ΠΡΟΛΟΓΟΣ (απόσπασμα)

Η ποίηση όπως είναι γνωστό σε όλους, αποτελεί την πρώτη μορφή της τέχνης με την οποία μίλησε ο άνθρωπος. Για εμένα ποίηση σημαίνει να μετατρέπονται σε στίχους οι ψίθυροι του εσωτερικού κόσμου. Το ποίημα δεν αποτελεί μια απλή ανάγνωση, αλλά άγγιγμα ψυχής, μέσα απ’ το οποίο ο αναγνώστης θ’ ανακαλύψει στιγμές τής ζωής του· θα ακούσει τους παλμούς της καρδιάς του· θα δει εικόνες απ’ τους λειμώνες του εσωτερικού του κόσμου. Πιστεύω ότι επιτυχία είναι, αν όλα τα προαναφερόμενα ή κάτι απ’ αυτά, συμβούν έστω και σε έναν αναγνώστη.

Από την παραδοσιακή μορφή της έμμετρης ποίησης ή διαφορετικά των ομοιοκατάληκτων στίχων έως της μοντέρνας ή ελεύθερης ποίησης, απαιτείται προσοχή ώστε να μην αλλοιωθεί η λυρικότητα και η ποιότητα της έκφρασης. Πιστεύω στη μαγεία που νοιώθει κανείς όταν μελετά τους στίχους. Πιστεύω στη γαλήνη που διαχέεται όπως όταν στέκεσαι σ' ένα εξωκκλήσι στα κυκλαδονήσια, τη στιγμή που υπογραμμίζεις τους στίχους βρίσκοντας ψηφίδες του εσωτερικού σου κόσμου ή τα ουράνια τόξα της ζωής μετά από τις καταιγίδες.

Τα ποιήματα που εμπεριέχονται στην παρούσα συλλογή, η οποία αποτελεί το πρώτο μου σκαλοπάτι στην εκδοτική κλίμακα, είναι γραμμένα σε διαφορετικές περιόδους και καθρεφτίζουν σημαντικές φάσεις της ζωής μου, συναισθήματα και σκέψεις που δημιουργήθηκαν από τη φύση· ανθρώπους και καταστάσεις που βρέθηκαν σ’ αυτό το ταξίδι και αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης, μα πάνω απ’ όλα την υπέρτατη μαγεία της κάθε ανατολής, το αντάμωμα με το γλαυκό τ’ ουρανού ή τ’ άσπρα συννεφάκια που γνέφουν ψιθυρίζοντας: πως η ζωή είναι το θαύμα των θαυμάτων και η ανατολή ψυχής ένας αιώνιος ύμνος σ’ αυτήν......"

 

Σοφία Αγραπίδη

Ποιήτρια

 

Λεύκη, το Νησί της Πορφύρας!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Οι δύο εκδόσεις του βιβλίου ΚΟΥΦΟΝΗΣΙ (ελληνική και αγγλική) πέρασαν μια τεράστια περιπέτεια ώσπου να καταλήξουν στα χέρια μου. Τις έστειλε από το περασμένο καλοκαίρι η αγαπημένη μου φίλη Ιουλία Ζαφειράκη-Παπαδάκη αλλά οι καθυστερήσεις στα ταχυδρομεία λόγω πανδημίας καθώς και μια κατά λάθος τοποθέτηση του φακέλου σε λάθος ταχυδρομική θυρίδα έφεραν τα αντίτυτα στο σπίτι μου μόλις πριν απο μερικές εβδομάδες.

Ανοίγοντας το φάκελο ξεπρόβαλαν η ελληνική και η αγγλική έκδοση του βιβλίου ΚΟΥΦΟΝΗΣΙ-ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΠΟΡΦΥΡΑΣ, που εκδόθηκε με την επίβλεψη του Μανώλη Ν. Παπαδάκη, γιού του μακαριστού αρχαιολόγου Νίκου Παπαδάκη, ο οποίος έδρασε με την αρχαιολογική σκαπάνη του στο άγνωστο κι απόμακρο νησί.

Μέσα στο βιβλίο περιέχονται όλα τα αρχαιολογικά ευρήματα του Νίκου Παπαδάκη που σε αντίξοες συνθήκες από το 1976-1987 πάλεψε με τα καιρικά φαινόμενα στο ξερονήσι αποκαλύπτοντας το νοτιότερο αρχαίο θέατρο της Ελλάδας και της Ευρώπης με 1000 θέσεις καθώς και κατεργασμένα κελύφη πορφύρας, της πολύτιμης πορφυρής βαφής αυτοκρατόρων και ευγενών.

Ποιό είναι όμως το Κουφονήσι; Είναι σήμερα ένα ακατοίκητο νησί που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Κρήτης. Οπως αναφέρεται στο βιβλίο με γλαφυρότητα: «Ένας τόπος μοναδικός, περήφανος, μοναχικός και απόμερος, φτιαγμένος από λευκή πέτρα, άμμο και λαμπερό φως. Απλώνεται με χαρη στην αγκαλιά του Λιβυκού Πελάγους....Μικρό και αυθεντικό στέκεται εδώ και αιώνες στο απέραντο γαλάζιο, διασώζοντας την ιστορία του και τα μνημεία του, διατηρώντας το μεγαλείο του παρελθόντος του και την ιδιαίτερη ομορφιά του. Το νησί αυτό έχει μακραίωνη ιστορία».

Το βιβλίο για το Κουφονήσι, που ολοκληρώθηκε με την ιδιαίτερη επιμέλεια του Μανώλη Παπαδάκη, γιού του αρχαιολόγου και της συζύγου του Ιουλίας Ζαφειράκη Παπαδάκη, είναι ένα εξαιρετικό αμάγαλμα πραγματικών και χρήσιμων πληροφοριών μαζί με τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις του Νίκου Παπδάκη αλλά και γλαφυρές φωτογραφίες που παραπέμπουν στη μοναδική ομορφιά του ακατοίκητου νησιού.

Η μορφολογία του εδάφους, η χλωρίδα και η πανίδα του, οι τόσες παραλίες του αναφέρονται με επιστημονική ακρίβεια δίνοντας στον αναγνώστη τα χρήσιμα εργαλεία της γνώσης.

Εκείνο όμως που πραγματικά εντυπωσιάζει τον αναγνώστη είναι πόσο γρήγορα η σκαπάνη του Νίκου Παπαδάκη έφερε στην επιφάνεια το αρχαίο θέατρο που χρονολογείται απο τη ρωμαϊκή εποχή (2^ο μΧ αιώνα) και φέρει 1000 καθίσματα ενώ βρίσκεται χτισμένο στο στόμιο μιας παραλίας.

Και τα άλλα ευρήματα του Νίκου Πααπδάκη , σπίτια, κοσμήματα, κτερίσματα τάφων, οικιακά σκεύη και άλλα αντικείμενα και κτίσματα πάνω στο νησί προέρχονται κυρίως απο την ρωμαϊκή εποχή αν και θεωρείται πως το Κουφονήσι κατοικήθηκε απο τους μινωϊκούς χρόνους. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι επίσης ανακαλύφθηκαν δημόσια λουτρά σε υπεροπτική θέση με θέα τη θάλασσα όπου απο τον 1-4 μ.Χ αιώνα οι κάτοικοι απολάμβαναν τα λουτρά τους, σημαντικό στοιχείο της διασκέδασής τους εκείνη την εποχή.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η αρχαία Λεύκη,όπως λεγόταν τότε το Κουφονήσι, αποτελούσε τον τόπο της παραγωγής του πορφυρού χρώματος, της λεγόμενης πορφύρας που χρησιμοποιούνταν μόνο απο αυτοκράτορες και βασιλιάδες για να βάφονται οι πορφυροί μανδύες τους. Η πορφύρα προέρχεται απο μικρά οστρακοειδή που αλιεύονται στην περιοχή, η δε επεξεργασία για την παραγωγή της πορφύρας ήταν επίπονη, μακρόχρονη και απαιτούσε χιλιάδες όστρακα.  

Όπως αναφέρει ο αρχαιολόγος Νίκος Παπαδάκης: «’Όποιος ήθελε να βάψει ένα ύφασμα, ένα ένδυμα , θα έπρεπε να το φέρει στη Λεύκη και να βαφεί στα εργαστήρια του νησιού με απόλυτη μυστικότητα σε ό,τι αφορά στη χρήση της βαφής από πορφύρα».

Έτσι, λοιπόν, αυτό το μικρό νησί έγινε ακριβός προορισμός για την βαφή από πορφύρα, με αποτέλεσμα οι κάτοικοί του να είναι πλούσιοι και να απολαμβάνουν ευζωία, γι αυτό το θέατρο, γι αυτό τα δημόσια λουτρά, γι αυτό η πολυτελής διαβίωση των κατοίκων όπως διαφαίνεται απο τα ευρήματα του Νίκου Παπαδάκη.

Το Κουφονήσι είναι ένα βιβλίο όπου αποκαλύπτεται η άπλετη ομορφιά ενός άγνωστου στους πολλούς νησιού αλλά και η ιδιαιτερότητα της παραγωγής της πορφύρας, που αποτέλεσε στοιχείο πλούτου και ευημερίας.

Μέσα από το βιβλίο που μεταφράστηκε και στα αγγλικά, ο αναγνώστης μαθαίνει άγνωστες πτυχές της αρχαίας Λεύκης αλλά και την αφοσίωση του αρχαιολόγου Νίκου Παπαδάκη στον ιερό σκοπό της ανακάλυψης της μακραίωνης ιστορίας του νησιού που λούζεται απο το Λυβικό πέλαγος και από το σκληρό φώς του ήλιου.

Πρόκειται για ένα πραγματιικά αποκαλυπτικό ανάγνωσμα περιτυλιγμένο με την αγάπη της συζύγου του μακαριστού αρχαιολόγου Νίκου Παπαδάκη, της Ιουλίας Ζαφειράκη, αλλά και του γιού του Μανώλη Παπαδάκη, που επιμελήθηκε αυτή την καταπληκτική έκδοση. Κουφονήσι μου! Ακριβονήσι μου!

 

Με τη Συμμετοχή του Γιάννη Χρυσουλάκη το 1ο Διαδικτυακό Συμπόσιο Γυναικείων Οργανισμών του Μόντρεαλ

 

Με κύριο ομιλητή τον Γενικό Γραμματέα Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας Γιάννης Χρυσουλάκη πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 16/1/2021 το Πρώτο Διαδικτυακό Συνέδριο των Γυναικείων Οργανισμών του Μοντρεάλ, το οποίο οργάνωσε το Λύκειον των Ελληνίδων Μοντρεάλ υπό το συντονισμό της προέδρου του Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη.

Έξι οργανισμοί με ιδρύτριες και μέλη Ελληνίδες του ευρύτερου Μοντρεάλ παρουσίασαν τις δραστηριότητές τους αναδεικνύοντας το έργο τους το οποίο έχει πολύχρονη ιστορία. Συμμετείχαν:

Η Ασπίδα της Αθηνάς , οργάνωση για την προστασία απο την ενδοοικογενειακή βία

O Φιλανθρωπικός Οργανισμός Ελληνίδων Κυριών , οργανισμός προσφοράς για τους Ελληνες με χαμηλό εισόδημα

Η Φιλία, οργανισμός για την Τρίτη Ηλικία

Οι Θυγατέρες της Πηνελόπης, το γυναικείο τμήμα της οργάνωσης ΑΧΕΠΑ

Ηλέκτρα, πολιτιστικός και φεμινιστικός οργανισμός

Το Λύκειον των Ελληνίδων Μοντρεάλ, με δραστηριότητες στην δημιουργία μακροπολιτισμού και σε γυναικεία θέματα

Ο Γενικός Γραμματέας ΑΕ και ΔΔ Γιάννης Χρυσουλάκης αναφέρθηκε στη δράση της Γραμματείας εξηγώντας το ρόλο της στη νέα διεύθυνση της Δημόσιας Διπλωματίας και καλώντας τις γυναικείες οργανώσεις του Μοντρεάλ να συμμετέχουν στον πολιτισμό, την δικτύωση και την ανάδειξη της Ελληνοφωνίας στα πέρατα του Καναδά και του κόσμου.

Την Ασπίδα της Αθηνάς εκπροσώπησαν η ιδρύτρια και διευθύντριά της Μέλπα Καματερός που αναφέρθηκε στους άξονες της προσφοράς του οργανισμού ως προς την ενημέρωση του κοινού για την ενδοοικογενειακή βία αλλά και την προσφορά υπηρεσιών και στέγασης των θυμάτων της βίας. Η πρόεδρος Χρυσάνθη Νάκης αναφέρθηκε στη στέγη περίθλαψης των θυμάτων που λειτουργεί αυτή τη στιγμή αλλά και σε εκείνη που θα ανεγερθεί σύντομα στο Λαβάλ. Η Λίτσα Πελώνη ενέφερε διάφορες δραστηριότητες του οργανισμού για τις ερανικές προσπάθειες.

 O Φιλανθρωπικός Οργανισμός Ελληνίδων Κυριών εκπροσωπήθηκε απο τις συμπροέδρους του Βιολέτα Βαθυλάκη και Ιωάννα Μπισμπίκος. Η πρώτη αναφέρθηκε στις πολλαπλές φιλανθρωπικές δράσεις του οργανισμού και η δεύτερη στην 100χρονη ιστορία του. Η αντιπρόεδρος Ματίνα Μπισμπίκος-Πριφτάκη είπε για τον Ραδιομαραθώνιο των 51 χρόνων που συγκεντρώνει χρήματα για τη βοήθεια των φτωχών της παροικίας, ενώ η Μπέλ Γριβάκης μίλησε για το γκαλά ΗΛΙΟΣ που συγκεντρώνει κυρίως εταιρικά χρήματα για την βοήθεια παιδιών και μεγάλων. Η καλλιτέχνις Νίτζα Μελάς αναφέρθηκε στο βιβλίο με συνταγές μαγειρικής των γιαγιάδων της παροικίας, στην οποία θα συμετάσχει με συνταγή της θείας του ο Γιάννης Χρυσουλάκης, όπως υποσχέθηκε.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η οργάνωση ΦΙΛΙΑ, που ιδρύθηκε απο την Ιωάννα Τσουμπλέκας για να υποστηρίξει κατ’ αρχήν τις γυναίκες της τρίτης ηλικίας. Η Πατ Ταμβακολόγος-Κυριακού μίλησε εκ μέρους της προέδρου σημειώνοντας ότι η ΦΙΛΙΑ προσφέρει υπηρεσίες στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας του Μοντρεάλ με γεύματα στα σπίτια, με εβδομαδιαίες συγκεντρώσεις, με τήρηση των εθιμικών εκδηλώσεων, με συμμετοχή στις πολιτιστικές δταστηριότητες της παροικίας και με τακτικές επισκέψεις στα γηροκομεία όπου υπάρχουν Ελληνίδες κι Έλληνες.

Η Βίκυ Καλλιοντζάκη, πρόεδρος του οργανισμού ΗΛΕΚΤΡΑ που έχει έδρα στο Λαβάλ, τόνισε ότι η οργάνωση αυτή ιδρύθηκε για να αναδείξει τον τοπικό πολιτισμό των Ελληνίδων και να δώσει βήμα στη γιορτή της Γυναίκας κάθε Μάρτη στις 8, που είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

Εκ μέρους της οργάνωσης Θυγατέρες της Πηνελόπης , που είναι το γυναικείο τμήμα της ΑΧΕΠΑ μίλησαν η πρόεδρος Μπέττυ Δρακονταειδή καθώς και η μέντωρ των Κορασίδων της Αθηνάς, Φωτεινή Καραγιάννη. Η Μπέττυ Δρακονταειδή έδωσε το στίγμα του ρόλου των Θυγατέρων της Πηνελόπης στις ευρύτερες δραστηριότητες της ΑΧΕΠΑ, ενώ η Φωτεινή Καραγιάννη εστίασε στις υποτροφίες των $1000 δολαρίων που προσφέρονται κάθε χρόνο σε αριστούχες Ελληνικής καταγωγής φοιτήτριες.

Το Λύκειον των Ελληνίδων Μοντρεάλ, που με πρωτοβουλία του οργάνωσε το Συμπόσιο των Γυναικείων Οργανισμών του Μοντρεάλ, είναι το νεότερο κομμάτι της ιστορίας, καθώς ιδρύθηκε το 2016 από την πρέσβειρα Βασιλική Μαρκαντωνάτου και την Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη.

Η Ελένη Δρακοπούλου , πρόεδρος του Πολιτιστικού τμήματος, αναφέρθηκε στις τρείς βιβλιοπαρουσιάσεις, τη θεατρική παράσταση της Κοντυλένιας (έργου της συγγραφέως Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη) αλλά και στα ιατρικά σεμινάρια για την οστεροπόρωση και την επίδραση των ηλεκτρονικών μέσων στα παιδιά, που οργάνωσε το επιστημονικό τμήμα. Η Ευαγγελία Τσαλκίδου έδωσε έμφαση στο συντονισμό για την δημιουργία του Οικουμενικού Μνημείου του Έλληνα Μετανάστη το οποίο φιλοτέχνησε ο διεθνούς φήμης γλύπτης Γιώργος Χουλιαράς και δωρήθηκε στο Δήμο του Μοντρεάλ για τα 375 χρόνια απο την ίδρυσή του με πρωτοβουλία της τότε προέδρου Μαίρης Ντέρος το 2017.  Η Βίκυ Γεωργιάδου έδωσε χρώμα στη συζήτηση αναφερόμενη στα γαστρονομικά γκαλά που οργάνωσε το Λύκειον των Ελληνίδων Μοντρεάλ με τη συμμετοχή των Ελλήνων σεφ Αργυρώς Μπαρμπαρίγου και Ηλία Μαμαλάκη το 2018 και το 2019 αντίστοιχα. Η Γιούλα Κισκύρα είπε ότι το ΛΕΜ δραστηριοποιείται στη συγκέντρωση χρημάτων για το DOVEE project , μια πρωτοπόρα έρευνα που πραγματοποιείται στο Πανεπιστήμιο του McGill από την ομάδα της λαμπρής ογκολόγου δρος Lucy Gilbert για την πρόωρη διάγνωση του καρκίνου των ωοθηκών και του ενδομητρίου.

Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη πρόεδρος του ΛΕΜ έκλεισε ευχαριστώντας όλες τις συμμετέχουσες καθώς και τον ΓΓ Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας για την παρουσία του στο Συμπόσιο επαναλαμβάνοντας τα λόγια του : “Ο΄τι μοιράζεται πολλαπλασιάζεται!”