ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Sunday, January 20, 2008

Οι Βρυξέλλες σου και οι δικές μου

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

(Διήγημα απο το βιβλίο μου Στις Αγορές του Κόσμου, Ελληνικά Γράμματα 2004)

Μού γράφεις πως πλήττεις θανάσιμα στις Βρυξέλλες , πως ασφυκτιάς, πως σε πλακώνουν οι ουρανοί που δε λένε να πάρουν ούτε μια τόση δά λιγοστή απόχρωση γαλάζιου σαν αυτού της Αίγινάς μας.

Μού λές πως αυτή η διαρκής απουσία του ήλιου κοντεύει να σε τρελλάνει, πως θέλεις να βρεθείς στο νησί να βρέξεις τη σάρκα σου μέσα στα διάφανα νερά του. Πως θέλεις να μπαρκάρεις στο καϊκι του Αντρέα να πάμε για ψάρεμα έστω κι αν είναι να πιάσουμε σπαράκια, όπως τότε παιδιά με τα σκελετωμένα καλαμίδια στην παραλία του νησιού. Θέλεις,λές, να τα τηγανίσουμε, να βουήξει το σπίτι απ’ την ψαρίλα.

Θέλεις να βρεθείς κατάσαρκα με τον ήλιο μέσ’ στην καρδιά του χειμώνα και να γευτείς βαθειά στους πόρους σου αυτό που ορίστηκε σαν ακλυονίδα μέρα. Πως σού λείπει παράφορα η Ελλάδα. Πως οι λέξεις:έλλειψη, έλλειμμα, μού λείπει, μούλειψε, είναι οι μόνες που αναγνωρίζεις στο ιδιότυπο λεξικό σου.Πως τριγυρνάει ο νούς σε όσα ζήσαμε σε τούτο το νησί όταν μεγαλώναμε ξένοιαστες με το νού στραμμένο μόνο στα μαθήματά μας και στα παιχνίδια μας.

Μού λές πως έπαψες να νιώθεις οποιαδήποτε επιθυμία για την παλέτα με τα χρώματα αφότου έστρεψες την πλάτη στη γή σου. Πως δεν σε συγκινεί τίποτε για ν’ αρχίσεις να ζωγραφίζεις πάλι. Και πως τα ψήγματα των αναμνήσεων που κουβαλάς, για να ενεργοποιηθούν πρέπει ν’ αγγίζουν την Αίγινα δώδεκα μήνες το χρόνο. Μού λές πως στέρεψαν οι αισθήσεις σου και πως τρελλαίνεσαι στην προοπτική ότι μπορεί το χώμα των Βρυξελλών να σκεπάσει το τέλος της ύπαρξής σου, γιατί αυτό δεν είναι ελαφρύ σαν το δικό μας.Εχει βαρύνει αμετάκλητα απο την υγρασία της βροχής, μού γράφεις.

Μού μολογάς πως έφτασες μέχρι τα σκαλοπάτια του ψυχιάτρου να μάθεις πώς σού συμβαίνει να ζείς σε μιά πόλη που τη νιώθεις ξένη, μακρινή, κάδρο μιάς άλλης φωτογραφίας. Πώς είναι δυνατόν να αισθάνεσαι διαρκώς απούσα απ’ τη ζωή σου. Πώς το μυαλό σου διαρκώς σού παίζει αυτό το αδιάκοπο κρυφτούλι με τις παραστάσεις απο την πατρίδα. Πώς δεν σού φτάνουν καριέρα, σπίτι-μεγαλείο, άντρας δίμετρος και δυό παιδιά.

Μού εμπιστεύεσαι πως δεν είναι ικανό αυτό το πλέγμα της κοινωνικής καταξίωσης να σε ολοκληρώσει γιατί εσύ θέλεις ν’ ανοίγεις το παράθυρο και να σού χαμογελούνε ανθισμένες αμυγδαλιές μεσ’ στο Φλεβάρη. Και αντ’ αυτού αντικρύζεις δακρύεντα ουρανό, μού γράφεις, και σπίτια πολυόροφα σ’ ένα αρχιτεκτονικό στύλ που εξακολουθεί να σε ξενίζει. Πως εσύ ήσουν καμωμένη να κατοικείς στο δίπατο πατρικό σου το νεοκλασσικό που έχει ξεθωριάσει απ΄τη φθορά μιά και κανείς δεν το φροντίζει.

Τόσα χρόνια μού απαρριθμείς τα παράπονά σου για τον τόπο όπου διάλεξες να διαπράξεις τη φυγή σου, να κάνεις την καριέρα σου και τη ζωή σου. Κι εγώ τα διαβάζω και τα ξαναδιαβάζω προσπαθώντας ν’ ανιχνεύσω πίσω απο τις γραμμές τί σού συμβαίνει. Πολλές φορές τ’ απογεύματα όταν έχω ησυχία ανατρέχω στα γράμματά σου που έχουν αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του παράπονου και της νοσταλγίας. Αλλοτε μού φέρνουν δάκρυα στα μάτια κι άλλοτε προκαλούν την έκρηξή μου. Ομως, έχουν πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Να με οδηγούν στην αναζήτηση του τόπου που νιώθεις πως σε φυλακίζει.

Πρέπει, λοιπόν, να σού αποκαλύψω πως όσα χρόνια εσύ μού αράδιαζες τις θυμωμένες σου γραφές για την πόλη σου, εγώ εξερευνούσα μέσα απο βιβλία και ντοκυμαντέρ τις Βρυξέλλες. Και κατάφερα να τις αγαπήσω. Οχι απο αντίδραση αλλά απο μια βαθειά ανάγκη να εξερευνήσω το τοπίο που σε πνίγει, μπήκα στο ταξίδι της πόλης σου.

Κι ανακάλυψα πως είναι μια μικροσκοπική πρωτεύουσα της Ευρώπης, μια αρχιτεκτονική μινιατούρα με πάρκα ολοπράσινα και λιμνούλες στην καρδιά της. Με κτίρια στενά και πολυόροφα που έλκουν την αρχιτεκτονική καταγωγή τους απο το μεσαίωνα. Με μια Grande Place κεντημένη γύρω γύρω απο οικοδομήματα φτιαγμένα περίτεχνα σαν δαντέλλες.

Με στενά δρομάκια όπου ξεπροβάλλουν οι μπυραρίες και τα φίνα εστιατόρια. Οπου σε ατμόσφαιρα πνιγμένη απο λάμπες και βιτρό απολαμβάνεις μπύρα παγωμένη ζωντανή απο το βαρέλι σε όποια απόχρωση και γεύση επιθυμείς. Οπου οι συνδαιτημόνες δεν μιλούν φωναχτά ούτε γελάνε με αναίδεια.

Η μόνη ασχήμια της,διαβάζω και βλέπω στα ντοκυμαντέρ, είναι τα μεγαθήρια της Ευρωπαϊκής διοίκησης που της τρυπούν τα σπλάγχνα και την πληγώνουν. Αλλά κι αυτά συγχωρητέα είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη γιατί υπηρετούν τη νέα εποχή. Κι έτσι είναι πάντα οι νέες εποχές, γεωμετρικές, σημαδεμένες απο την ανάγκη να στεγάσουν κόσμο, να εξοικονομήσουν χρήμα και χώρο.

Πώς γίνεται εγώ να συγχωρώ στην πόλη σου τα ελάχιστα ελαττώματά της κι εσύ να μη βλέπεις ούτε μιά πτυχή της ομορφάδας της; Πώς σού γλυστρούνε απο τα μάτια όλα αυτά που εγώ διακρίνω φευγαλέα στην τηλεόραση ως φόντο ακόμη και των δηλώσεων του Παπανδρέου;

Την ώρα που εσύ μάχεσαι τον ουρανό των Βρυξελλών εγώ προσπαθώ να δώ μια χαραμάδα του, να καταλάβω απο μακριά πώς ζεί ο άλλος κόσμος, ο ευρωπαϊκός, αυτός ο πέρα απο την Αίγινα.

Πολλές φορές αναρρωτιέμαι αν ξέμενες πίσω στην πατρίδα μας πώς θάσουν σήμερα.Περίπου όπως εγώ. Μια καθηγήτρια φιλολογίας διορισμένη στο Λύκειο της Αίγινας με τελειωμένο ενδιαφέρον για το επάγγελμα. Ούτε ένα ποίημα του Καβάφη δεν ξυπνάει το φιλολογικό μου οίστρο πλέον. Εξάντλησα τα αποθέματα της γνώσης μου και της υπομονής μου στους αχάριστους έφηβους που σφυρίζουν όταν μιλάω. Που περιμένουν να γυρίσω το κεφάλι για να χαχανίσουν επιδεικτικά και προσβλητικά.

Παντρεμένη κι αφρατούλα, όπως με λές κι εσύ χαϊδευτικά τα καλοκαίρια όταν έρχεσαι λεπτή και καλοδιατηρημένη με τα κομψά καλοκαιρινά σου συνολάκια, αυτά που αγοράζεις απο την Avenue Louise, που κατα τα άλλα μισείς θανάσιμα. Μυρίζεις Ευρωπαία κι ας προσποιείσαι την Αιγινίτισσα.

Σού τόπα πως ο ήλιος της Αίγινας μού είναι παγερά αδιάφορος; Η μάλλον απίστευτα ενοχλητικός γιατί με καίει όταν διασχίζω τους δρόμους για να κάνω τα ψώνια μου και τις μικροδουλειές μου. Με καταδυναστεύει απο τις αρχές της άνοιξης έτσι όπως ανελέητος προκαλεί σταγόνες ιδρώτα στο δυσκίνητο σώμα μου. Και τις ρυτίδες που μού έχει σκάψει ,τις βλέπεις να βαθαίνουν κάθε καλοκαίρι. Ενώ εσύ έχεις ένα κατάλευκο πρόσωπο με ελάχιστη απόκλιση απο τη νεότητα.

Σού είπα πως και τη θάλασσα έχω πάψει απο χρόνια να την παρατηρώ; Δεν ξέρω ούτε τη μυρωδιά της. Δεν την πλησιάζω ούτε για μια βουτιά. Τη βαριέμαι τη θάλασσα και τη μισώ όταν αγριεύει τους χειμώνηδες οπότε διακόπτεται η συγκοινωνία προς τον Πειραιά. Τότε μόνο διακρίνω το γκρίζο ανατρεπτικό χρώμα της που μού στερεί τη χαρά να επισκεφτώ τα παιδιά μου στην Αθήνα.

Το ξέρεις πως με τα χρόνια δε μού κάνει κέφι να τηγανίζω ψάρια; Αφού δεν είναι του ψαρά, απο το ιχθυοτροφείο τα φέρνουν χαράματα για να μην τους πάρουμε χαμπάρι. Δεν έχουν γεύση κι άλλωστε η καινούρια κουζίνα μας στη μεζονέτα που χτίσαμε με αντιπαροχή πάνω στα ερείπα του πατρικού , δεν επιτρέπει τηγανίσματα. Θα μυρίζει το σπίτι μια βδομάδα. Ούτε να το σκέφτομαι σαν ιδέα, δε θέλω.

Αλήθεια, ξέχασα να σού πώ και για τις αλκυονίδες μέρες. Δεν έρχονται όπως παλιά, απρόσμενες και λαμπερές. Τις φοβίζουν τα ακραία καιρικά φαινόμενα, όπως λέει η μετεωρολογία. Α! Οι αλκυονίδες δεν είναι πλέον ίδιες. Απο το βαρύ χειμώνα ξαφνικά πέφτουμε στο καλοκαίρι. Δεν υπάρχουν μέσες εποχές λένε οι επιστήμονες.

Ξέρεις, ήθελα απο καιρό να σού εκμυστηρευτώ πως όνειρό μου να επισκεφθώ τις Βρυξέλλες. Εσύ δεν μού το πρότεινες ποτέ κι έτσι πάντα ντρεπόμουνα να σ’ το ζήτήσω. Δε θέλω να σού γίνω βάρος. Τα οικονομικά μου κι αυτά δεν ήταν ποτέ ανθηρά για να το αποφασίσω. Ασε που προηγούνταν πάντα οι σπουδές των παιδιών, κι αυτή η ανάγκη του Παύλου να με νιώθει καρφωμένη δίπλα του.

Αλλωστε, πότε να ρθώ κιόλας; Διασταυρώνονται οι μέρες των διακοπών μας. Εσύ δραπετεύεις απο κεί πάντα όταν εγώ είμαι ελεύθερη. Οπότε μοιραία συναντιόμαστε εδώ. Και σ΄ακούω να παραπονιέσαι για τις Βρυξέλλες, ενώ εγώ ονειρεύομαι να τις κατακτήσω έστω και μέσα απο ένα τουριστικό ταξίδι.

Πρέπει να σ’ αφήσω τώρα γιατί χτυπάει το τηλέφωνο με μανία. Θάναι πάλι κάποια απο τις ανικανοποίητες μανάδες του σχολείου που νιώθει πως το παιδί της έιναι αδικημένο απο τη βαθμολογία. Ετσι γίνεται πάντα μετά την απονομή των βαθμών. Μού σπάνε τα τηλέφωνα για να διαμαρτυρηθούν πως αδίκησα τα βλαστάρια τους. Μερικές φτάνουν μέχρι το διευθυντή και ακούω κι απ’ αυτόν τα εξ αμάξης πως δήθεν είμαι αυστηρή. Πως πρέπει να δείξω μια ελαστικότητα γιατί τα παιδιά έχουν ανάγκη απο επιείκεια.
Αλλά να σού πώ κάτι; Βαρέθηκα με όλους αυτούς τους νεογνούς που δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν τα όμικρον απο τα ωμέγα ούτε στις καταλήξεις των ρημάτων.

Πρασκευούλα μου ή μάλλον Εύη μου επί το ευρωπαϊκότερον, δεν είχα πρόθεση να σε κουράσω με το μονόλογό μου. Αλλά νιώθω πως δεν ανήκω πιά στον τόπο μου. Πως η Αίγινα δεν είναι το νησί των παιδικών μας χρόνων. Εσύ έχεις την πολυτέλεια να την αναπολείς μ’ ένα ρομαντισμό που τον χτίζει η μακρινή και διαρκής απουσία σου. Και οι ελάχιστες επισκέψεις σου μέσα στο χρόνο αναβιώνουν μόνο τις επιλεκτικές αναμνήσεις σου σαν ένα άλλοθι για την φύση σου, που της καλλιεργείς το ανικανοποίητο απο καπρίτσιο πιότερο παρά απο ανάγκη.

Εγώ πάλι πρέπει να σού ομολογήσω πως ο ιστός μου με το παρελθόν έχει δεχτεί ρήγματα. Είναι τα ρήγματα που προκαλεί η συνέχεια και η επαναληπτική καθημερινότητα. Αυτή η πραγματικότητα δυναμιτίζει ακόμη και τον έρωτα. Τον τόπο της γέννησής μας θα λυπόνταν;

Γι αυτό σού λέω . Θέλω να πετάξω. Αρνούμαι να ταφώ στα σκονισμένα κυπαρίσσια της Αίγινας. Οταν έρθει η ώρα μου,θα πώ στον άντρα μου και στα παιδιά μου, να με αποτεφρώσουν και να εκτοξεύσουν τη τέφρα μου προς τον ουρανό. Μπορεί σαν ένα μονοδιάστατο μόριο να φτάσω μέχρι τις Βρυξέλλες. Θέλω να γνωρίσω ποιός είναι ο τόπος που σε πλήγωσε, που στέγνωσε τις αντοχές σου.

Να ξέρεις πάντα πως σε σκέφτομαι και σ΄αγαπώ.

Η φιλενάδα σου

Αγγελική Μουσούρη
Καθηγήτρια Φιλολογίας
Αίγινα 2002

24 comments:

δεσποιναριον said...

Καλησπερα Ιουστινακι, τι κανεις εκει, εισαι ακομα μοναχουλι σου και γραφεις?
Δεν ειναι περιεργο οτι οι πιο καλες φιλιες δημιουργουνται μεταξυ ανθρωπων με διαφορετικους χαρακτηρες. Λες και ζηταμε το συμπληρωματικο της διαθεσης και του χαρακτηρα.
Σημερα φτασαμε στους μειον πεντε και δεν εχουμε υπογεια πολη οπως εσεις να τρυπωσουμε απο κατω. Ολα ειναι στην επιφανεια. Ειχε ομωε λιακαδα και πηγα βολτα ντυμενη σα κρεμμυδι και με ενα τρελλο σκουφι!

Καλη σου νυχτα, αυριο εχουμε αργια γιεεεεςςςς!!!!

Justine's Blog said...

Παλιοκόριτσο,
Τί αργία εφεύραν πάλι οι Αμερικ(λ)άνοι; Δεν πειράζει, αν είναι να ξεκουραστείς και να σουρτουκιάσεις , όλα επιτρέπονται. Προπάντων οι αργίες.
Λοιπόν, ενέσκηψαν οι αγαπημένοι βάρβαροι, ο ένας εξ Ιταλίας και ο άλλος εκ πλαγιών Αγίας Αννης του Κεμπέκ. Ο ένας έφερε 3 ζευγάρια Ferragamo και μία βραδυνή τσάντα του εν λόγω οίκου... to die for! (Τί να τα κάνεις τα ψώνια στην Αμέρικα όταν το πάθος είναι τα παπούτσια και οι τσάντες της Ευρώπης;)
Ο άλλος έφερε μόνο άπλυτα και μια μακριά μουσούδα που αύριο έχει σχολείο.
Τους είχα μαγειρέψει κρεατάκι κοκκινιστό με φασολάκια και έφαγαν μέχρι τελικής πτώσεως μαμαδένια συνταγή. Τώρα παρακολουθούν football. Οι ιαχές φθάνουν μέχρι το γραφείο μου στον τρίτο όροφο.
Κούκλοι, σου λέω.
Για το -5 μην παραπονιέσαι. Μια φορά στο τόσο σάς λαχαίνει. Απ εδώ έχουμε ένα ξεγυρισμένο -14 και με τον αέρα -24 , έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.
Εγώ τα κεφάλια μέσα, δουλεύω-δόξα των Θεώ- και κινώ χείρα, πόδα με την Αθηνά-διάδρομο γυμναστικής.
Παρακολουθώ και τα διαδραματιζόμενα στα χαζοκάναλα και ντρέπομαι που είμαι δημοσιογράφος. Σε λίγο θα σου καταθέσω ένα κείμενο μιας ομάδας της ΕΣΗΕΑ να δείς πως κι εμείς οι ίδιοι φρίττουμε!
Αυτά απο τα δικά μας μέρη. Και ναί, τα ετερωνυμα έλκονται, δε λέτε εσείς οι scientists?
Φιλάκια

Ra Ma said...

Με τι μαεστρία καταστρέφεις τη νοσταλγία για τα πάτρια εδάφη, όπου και να είναι αυτά! :)
Αν το διάβαζα πριν δύο χρόνια, δεν θα έμπαινα καν στη διαδικασία να σκεφτώ να φύγω από Αθήνα για επαρχία!

Τα παλικάρια μέχρι εδώ ακούγονται...

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Θύμιε,
Τα παλλλικάρια δεν έχαναν φωνή στ΄τσάμπα! Νίκησαν οι δικοί τους οι Giants και είναι τρελλαμένοι απο τη χαρά τους.
Οσο για το ότι καταλύω τις ελπίδες του νόστιμου ήματος, δηλαδή μήπως δεν είναι κάπως έτσι;
Πάντως, η επαρχία -και προ πάντων ο Πύργος- έχει και... χόρτο, που λέει κι ο Μητοτάκης.
Καλή παλιννόστηση, αν και δεν σου την εύχομαι.
Φιλάκια πρωινά

δεσποιναριον said...

Καλα εισαι και τελειως ασχετη με την αμερικανικη κουλτουρα. Ειναι τα γενεθλια του Μαρτιν Λουθερ Κινγκ του οποιου - λογω επερχομενων εκλογων - την μνημη καπηλευονται απαξαπαντες, απο Μπιλλαρυ μεχρι Μακεην. Εμενα παλι με περναει ξωφαλτσα αλλα χαιρομαι το ελευθερο πρωινο μου με καφε και διαβασμα.
Τρια φεραγκαμοοοοοο ;;;;, χριστος και παναγια, ; θα σου πω την ευχη που μου δινει η πεθερα μου για καθε τι καινουργιο. Καλοφορετα και με το καλο να τα καταλυσεις. Ειναι σπουδαια ευχη μονο που δεν καταλυονται ποτε αυτα.
Το διαδρομο μου πρεπει να τον λαδωσω μια απο αυτες τις μερες. Καλο θα ηταν να βρω ενα αλλο μερος να κρεμαω τα τα στεφανια με τα ξεραμενα λουλουδια.
Φιλια πολλα!

Justine's Blog said...

Αγαπημένη συγγνώμη,
Δεν το θυμόμουν πως ήταν τόσο υποκριτές οι Αμερικλάνοι! Μου είχε διαφύγει, γιατί με το πήξιμο της δουλειάς σε δύο επίπεδα (Αβάνα και διόρθωση Ψηλών Τακουνιών στα αγγλικά!) έχω έρθει στο ύστερο.
Αναχωρώ απόψε τη νύχτα για το βουνό, όπου θα καθήσω να δουλέψω απολύτως αφοσιωμένα, με τα αγόρια να τριγυρίζουν στην πόλη. Αν δεν το κάνω, θα σέρνομαι όλο το χειμώνα με τα δύο έργα! Επομένως, τα κεφάλια μέσα μέχρι την Παρασκευή, καθώς πρέπει να παραδώσω Κούβα!!!
Κατα τα άλλα, δεν θέλω να ακούω για ξεχασμένους διαδρόμους! Συν Αθηνά και πόδα κίνει!
Να περάσεις υπέροχα σήμερα. Εδώ το χτυπήσαμε το -20C με ήλιο λιονταρίσιο! Ολα παγωμένα και ακίνητα!
Φιλάκια

roadartist said...

Ωραίο, αντιφατικό κείμενο..
Καλή δουλειά στο βουνό (μου ακούγεται τόσο όμορφο όλο αυτό) καλή επιτυχία σε ότι έχεις σχεδιάσει :)
[-20C?????, μπρρρ...]

κυκλάμινο said...

Γεια σου Ιουστινάκι!

"Πώς είναι δυνατόν να αισθάνεσαι διαρκώς απούσα απ’ τη ζωή σου. Πώς το μυαλό σου διαρκώς σού παίζει αυτό το αδιάκοπο κρυφτούλι με τις παραστάσεις απο την πατρίδα. Πώς δεν σού φτάνουν καριέρα, σπίτι-μεγαλείο, άντρας δίμετρος και δυό παιδιά.

Μού εμπιστεύεσαι πως δεν είναι ικανό αυτό το πλέγμα της κοινωνικής καταξίωσης να σε ολοκληρώσει γιατί εσύ θέλεις ν’ ανοίγεις το παράθυρο και να σού χαμογελούνε ανθισμένες αμυγδαλιές μεσ’ στο Φλεβάρη. Και αντ’ αυτού αντικρύζεις δακρύεντα ουρανό, μού γράφεις, και σπίτια πολυόροφα

...."
κ.λ.π κ.λ.π.

Πόσο ωραίο αυτό το κείμενο!
Πολλά έχω σημειώσει απ' αυτό!

Να είσαι καλά κορίτσι μου και να γράφεις! Μη χασομεράς καθόλου!
Πολλά πολλά φιλάκια!

Justine's Blog said...

Ροδαυγή μου,
Το κείμενο-αφήγημα δεν περιέχει αντιφάσεις. Δείχνει την αντιδιαστολή δύο γυναικών, που εισπράττουν διαφορετικά τους τόπους σε σχέση με τα βιώματά τους. Η μια θέλει να πετάξει στις Βρυξέλλες γιατί τις θαυμάζει απο την βαρετή της Αίγινα και η άλλη θέλει να εγκαταλείψει την πρωτεύουσα του Βελγίου για το νόστιμον ήμαρ.
Κεντρική ιδέα πως οι άνθρωποι δεν βολεύονται πουθενά ούτε στους δικούς τους τόπους ούτε στους τόπους των ονείρων τους!

Justine's Blog said...

Κατερινάκι μου ευαίσθητο,
Κυκλαμινάκι του βουνού
Σ' ευχαριστώ που το αγάπησες αυτό το κείμενο και που διάλεξες να καταθέσεις το συγκεκριμένο απόσπασμα.
Σε όλα τα βιβλία που βάζεις στο μπλόγκ σου, ξεχωρίζεις τα καλύτερα, το έχω διαπιστώσει.
Σε φιλώ. Εδώ χιόνισε πυκνά. Πάλι θα σου φτιάξω χιονάνθρωπο, να βγάλουμε τον πλαστικό.
Φιλιά σου

roadartist said...

Δεν είναι φοβερό αυτό Ιουστίνη? Οι άνθρωποι να μη βολεύονται και να μην ικανοποιούνται τελικά πουθενά? Ούτε στους δικούς τους τόπους, αλλά ούτε στους τόπους των ονείρων τους?! Ρεαλιστικό.. Σέβομαι την άποψη σου.. σίγουρα είναι βιωματική ε?.. Καλημέρα!

κυκλάμινο said...

Χιόνισε; Θα ζωντανέψει πάλι ο χιονάνθρωπός μου;
ΩΩΩΩΩΩΩ! Ιουστίνη μου!
Αν χιονίσει κι εδώ, θα κάνω κι εγώ το αδελφάκι του!
Εννοείται ότι τα άλλα κομμάτια τα ανέγραψα στην βιβλιοπαρουσίαση. Δεν έμεινε και τίποτα! Σχεδόν όλα τα έκλεψα!
Φιλάκια το κορίτσι μου!
Σ' ευχαριστώ που δίνεις ζωή στον χιονάνθρωπό μου!

zero said...

Μπραβο...
καταπληκτικο ποστ.
Το παραδεχομαι γραφεις πολυ καλα.
Γενικα μιλαω, οχι μονο για το ποστ αυτο.
Την καλησπερα μου.

Justine's Blog said...

Καλημέρα Ροδαυγή μου,
Λοιπόν η προσέγγιση είναι ρεαλιστική, ελαφρώς βιωματική, εννοώ πως πρόκειται για ιστορία φίλης μου απο τις Βρυξέλλες. Τελικά, αυτη κατέληξε στην Ελλάδα αλλά ούτε κι εκεί βολεύεται. Παραπονιέται διαρκώς.
Εγώ πάλι, έχω μάθει να λατρεύω τους τόπους μου. Αγαπώ την Ελλάδα μου και το Κεμπέκ μου. Εχω μάθει να γέυομαι τα καλύτερα κομμάτια τους. Δεν βολεύομαι αλλά για άλλους διαφορετικούς λόγους.
Φιλιά

Justine's Blog said...

Κατερινάκι μου αγαπημένο,
Το χιόνι έφθασε πάλι μισό μέτρο. Είμαι στο βουνό και σου έφτιαξα το χιονάνθρωπό σου σε ένα διάλειμμα βόλτας και ξεκούρασης.
Σήμερα σταμάτησε να χιονίζει κι έχει προβάλει ένας ήλιος λαμπρός, που αντανακλάει την ασπράδα και τη σκορπίζει στις καρδιές μας.
Ξέρεις εσύ απο τέτοιες ομορφιές, το Πήλιό σου τις προσφέρει απλόχερα και μαγικά.
Φιλιά σου

Justine's Blog said...

Αγαπημένε μου Ζερό,
Σε ευχαριστώ για τα γενναόδωρα λόγια σου. Είσαι πολύτιμη επίσκεψη στις κουρασμένες απο τη δουλειά και το γράψιμο μέρες μου.
Φιλιά με άχνη απο χιόνι

Αλεξάνδρα said...

Μου αρέσει η γραφή σου.
Πριν κάμποσα χρόνια ήταν να φύγω για Βρυξέλλες. Η μοίρα δεν θέλησε και έτσι έμεινα στην Αθήνα.

Ωραίος ο μονόλογος / γράμμα τόσο που θα ψάξω για το βιβλίο σου.

Καληνύχτα

κυκλάμινο said...

Αμ, δε τις ξέρω Ιουστίνη μου τις ομορφιές του Πηλίου; Αφού εκεί μεγάλωσα! Μόνο που τώρα μένω μακριά και δεν το απολαμβάνω όσο νομίζεις! Μια βόλτα στα πεταχτά, για ανάσες και φωτογραφίες. Γιατί νομίζεις βγάζω τόσες πολλές;
Σαν ξενητεμένη νιώθω κι εγώ, αλλά εσύ τυχερή, έχεις και χιόνια! Εδώ στον Βόλο, δύσκολα χιονίζει.
Άρα ο χιονάνθρωπός μας σήμερα γεννήθηκε πάλι! Να 'ξερες χαρά!
Φιλάκια το κορίτσι μου και Καλό βράδυ!

Justine's Blog said...

Αγαπητή Αλεξάνδρα,
Καλωσόρισες στο μπλόγκ μου. Λοιπόν, δεν ήταν τυχερό σου να βρεθείς στην παραμόνιμη συννεφιά των Βρυξελλών. Εσένα σε κράτησε ζηλιάρικα η Αθήνα του ήλιου.
Νάσαι καλά για τα καλά σου λόγια, σεμνύνομαι όταν τα ακούω απο αγνώστους.
Χαιρετίσματα χιονάτα

Justine's Blog said...

Γλυκό νυχτερινό Κατερινάκι,
Και μια ανάσα Πηλίου λίγο τόχεις; Υπάρχουν άνθρωποι που ζούν στην Αθήνα κι έχουν να αλλάξουν παραστάσεις μήνες, χρόνια.
Επομένως, τυχερές εμείς που παίρνουμε βαθειές ανάσες.
Δεν βλέπω την ώρα να βρεθούμε στην πατρίδα.
Φιλιά νυχτερινά

κυκλάμινο said...

Με το καλό να ρθεις, Ιουστινάκι μου!
Φιλάκια πολλά και καλό σου βράδυ!

δεσποιναριον said...

Εγω περασα να πω Καλο Σαββατοκυριακο.
Και να στειλω πολλα φιλια προς βορραν.
Και να δω αν εγραψες κατι καινουργιο εδω
Και να υποκλιθω και να κανω μεταβολη και ΤΣΟΥΠ αουτ!

Justine's Blog said...

Αγαπημένο και απαιτητικό Δεσποινάριον,
Μου τη λές που δεν έγραψα; Ημουν αποκλεισμένη επι τεταρήμερο στο βουνό για τις τελευταίες πινελιές στην Αβάνα. Εφυγε κι ελευθερώθηκα.
Σήμερα αφιερωμένη η μέρα στην απόλυτη ομορφιά. Αναχωρώ για κομμωτήριο, μανικιούρ,πεντικιούρ. Είναι το ιερό ραντεβού της Παρασκευής μου.
Απόωψε πάμε σινεμά να δούμε το Juno!
Και αύριο επιτίθεμαι ποστάροντας για τη Μπίλλαρυ! Ασε να διαβάσω και το Newsweek που την έχει σα μπαμπόγρια την καημένη!
Φιλιά και καλή ξεκούραση!

δεσποιναριον said...

Α χαχαααααα τι λες χρυσο μου; απλα μας ελειψες τοσες μερες και ηρθα να δω τι γινεται.. αμεσως σου την ειπα...φφφφφ !!!! αντε να γινεις κουκλαρα γιατι Σαββατοκυριακο στην πολη με μαλλι νοτισμενο απο την βουνισια υγρασια δε γραφει καλα στην πολη!
Χαιρομαι που τελειωσες την αποστολη σου.
Καλα στο Νηουζγουηκ επιτηδες το κανουν οι αχρηστοι, ειναι ικανοι να δειχνουν τον Ρουντολφ θεογκομενο. Δημοσιογραφικα τερτιπια καρντια μου.
Σου στελνω φιλακια και ευχες για καλη διασκεδαση αποψε. Ματς μουτς