ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Saturday, January 26, 2008

Χίλλαρυ ή μήπως Μπίλλαρυ;

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Τη Χίλλαρυ, ταπεινωμένη απο το σεξουαλικό σκάνδαλο του προέδρου άντρα της με την Λεβίνσκι, τη γνώρισα στο πάρτυ των γενεθλίων της, παραμονές των εκλογών για τη γερουσία το 1999. Ημουν καλεσμένη του κοινού αγαπημένου φίλου και υποστηρικτή της Τζόν Κατσιματίδη, ο οποίος οργάνωσε διάφορες εκδηλώσεις για την οικονομική υποστήριξη της προεκλογικής της εκστρατείας.

Η πρώτη τότε κυρία των ΗΠΑ μου παραχώρησε συνέντευξη για το περιοδικό της Ελευθεροτυπίας Ε δηλώνοντας αισιόδοξη για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 2004 , όταν η χώρα μας βαλλόταν πανταχόθεν για καθυστέρηση των έργων υποδομής και για την απειλή της τρομοκρατίας.

Η επαφή μαζί της, ομολογώ, με απογοήτευσε. Το παγωμένο χαμόγελο στα χείλη της, το ψυχρό της βλέμμα, η επαγγελματική της ευπρέπεια ( ακόμη και στο περιθώριο του πάρτυ των δικών της γενεθλίων) με έκαναν να σκεφθώ αυτόματα πως πρόκειται για μια γυναίκα με στοιχημένο νού , με υπολογισμένο το κάθε της βήμα στην πολιτική αρένα. Γρήγορα κατανόησα γιατί η Χίλλαρυ είχε υπομέινει καρτερικά ένα χρόνο νωρίτερα το δημόσιο εξευτελισμό απο το σεξουαλικό σκάνδαλο του συζύγου της: γιατί ήταν φτιαγμένη απο το υλικό του πρέπει και του μή.

Αντίθετα, ο Μπίλ ήταν ένας ζεστός οικοδεσπότης, που σκόρπιζε χαμόγελα στους καλεσμένους των γενεθλίων της συζύγου του. Αν και στη θέση ακόμη του προέδρου της υπερδύναμης ,απο τη ζεστασιά και την οικειότητά του φαινόταν πως ήταν ανθρωποκεντρικός, χαριτωμένος, ανοιχτός στις σχέσεις. Ο πρόεδρος της Αμερικής φάνταζε λιγότερο συντεταγμένος απο τη σύζυγό του που έκανε τότε αρχή στην προσωπική πολιτική της καριέρα με τη μάχη για τη γερουσία, στοχοθετώντας το όνειρο να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Αμερικής.

Η Χίλλαρυ έκτοτε απέδειξε πως ήταν μια ικανή γερουσιάστρια της Νέας Υόκρης. Πατώντας στην προεδρική θητεία του συζύγου της, αλλά και στην επιτυχημένη δική της παρουσία στην αμερικάνικη γερουσία, αποφάσισε να κατέβει ως υποψήφια για το χρίσμα των Δημοκρατικών, διεκδικώντας την προεδρία έναντι οιουδήποτε κόστους.

Η αρχή φαινόταν ευοίωνη για την ίδια. Το δίπολο Κλίντον-Μπούς φάνηκε να της χαρίζει εύκολους πόντους, καθώς η διοίκηση του Τζόρτζ Μπούς τζούνιορ οδήγησε την Αμερική στη μεγαλύτερη αναξιοπιστία που γνώρισε η χώρα τόσο σε επίπεδο διεθνούς πολιτικής όσο και στο οικονομικό πεδίο.

Ωστόσο, ένας νεαρός μαύρος, με όμορφη , ξύπνια και αυτοδημιούργητη σύζυγο, με μια αγία οικογένεια, άρχισε ξαφνικά να κλέβει τις εντυπώσεις. Ο χαρισματικός λόγος του Ομπάμα , το ζεστό του βλέμμα, η αιρετική του άποψη για το Ιράκ, άρχισαν να κερδίζουν έδαφος στους ψηφοφόρους του Δημοκρατικού Κόμματος και μάλιστα στις πολιτείες των λευκών. Η συντριπτική ήττα της Χίλλαρυ στην Αϊόβα σήμανε το καμπανάκι της αποτυχίας.

Το Νιού Χαμσάιαρ με τα προγνωστικά , που έδειχναν τον Ομπάμα ως νικητή και μάλιστα με θεαματική διαφορά έναντι της αντιπάλου του, κόντεψε να φέρει τη Χίλλαρυ στα όρια της νευρικής κρίσης. Εάν έχανε και τούτο το απόλυτο προπύργιο του φιλελευθερισμού της λευκής ψήφου, ουσιαστικά θα είχε χάσει κάθε ελπίδα να κερδίσει το χρίσμα.

Τότε , επιστράτευσε τον σύζυγό της, τον γλυκομίλητο Μπίλ, παρα τους φόβους των στρατηγών της καμπάνιας της πως θα μπορούσε η παρουσία του να γίνει μπούμερανγκ. Ετσι η Χίλλαρυ ξανάγινε Μπίλλαρυ, όπως την αποκαλεί μια καλή μου φίλη. Ξανάγινε δηλαδή αυτό που υπήρξε πάντα, η σύζυγος του χαρισματικού προέδρου.

Σ΄αυτή την κάλπη του Νιού Χαμσάιαρ έπαιξε και το παιχνίδι των δακρύων. Η Χίλλαρυ έκλαψε εκλιπαρώντας για την ψήφο των γυναικών. Εδειξε πως τα παγωμένα γαλανά μάτια της μπορούσαν να συγκινηθούν απο το φόβο της αποτυχίας.

Σήμερα η Χίλλαρυ συνεχίζει να κερδίζει τις εντυπώσεις και τις κάλπες των προκριματικών εκλογών, παρά το γεγονός πως ψήφισε υπέρ της παραμονής των στρατευμάτων στο Ιράκ και πως σε μια νύχτα άλλαξε ιδέες και πολιτική πάνω στο κρίσιμο θέμα.

Ντύνεται με αυστηρά ταγιέρ για να δείξει πως ξέρει να φοράει παντελόνια και πως ο δυναμισμός της δεν υστερεί των αρσενικών αντιπάλων της. Μοιάζει να ξεχνάει πάλι πως οι ψηφοφόροι θέλουν ν΄ακούσουν λίγη μουσική , να την κοιτάξουν στα μάτια σαν δικιά τους, να αισθανθούν πως είναι η παλιά καλή τους Μπίλλαρυ! Αυτό ήταν, είναι και θα παραμείνει το προνόμιό της έναντι των υπόλοιπων αντιπάλων της!

15 comments:

δεσποιναριον said...

Μπραβο βρε Ιουστινακι, μια χαρα τα λες.
Κι ενω θαπρεπε στην επιλογη μας για πολιτικους αρχηγους να σκεφτομαστε μονο τις διοικητικες και διπλωματικες ικανοτητες των εκαστοτε υποψηφιων, ειμαστε ανθρωποι με αισθηματα και ενα χαμογελο μας κερδιζει.
Ετσι κι αυτη τη φορα στη Νοτια Καρολινα ειδαμε παλι τον μαυρο γερουσιαστη να ερχεται πρωτος.
Ειλικρινα δε ξερω αυτη τη φορα και πριν την πεμπτη Φεβρουαριου τι οπλα πλην των δακρυων θα χρησιμοποιησει η Χιλλαρυ για να πεισει τους δημοκρατικους ψηφοφορους. Και ενω σαν γυναικα φλερταρω θετικα με την ιδεα μιας γυναικας επι κεφαλης της υπερδυναμης, μουρχονται στο νου αλλες γυναικες που αρκετα προσφατα υπηρξαν υποψηφιες για ανωτατα αξιωματα στις χωρες τους, κι εκει Ιουστινη , παει το ποδι μου στο φρενο και αρχιζω τις συγκρισεις.
Αυτο που βλεπω ειναι οτι το βερσιον Μπιλλαρυ δοκιμαστηκε ηδη με αποτυχια. Εαν τελικα στα μεγαλα primaries τα καταφερει η Χιλλαρυ να παρει το προβαδισμα και το χρισμα, ξερουμε ολοι πλυ καλα οτι μετα ο Μπιλ ο ανθρωπινος και ο χαμογελαστος θα παει στην ακρη και θα ακολουθει χαμογελαστα στα βηματα των ρυθμων της Χιλλαρυ. Ειδωμεν λοιπον.
Α στο καλο βρε φιλεναδα επρεπε να την παρω μαζι μου χτες που πηγα στο Μπλουμις να της δειξω κανενα φουστανακι ναρθει στα ισια της η γυναικα :)))) Μακια σου !!!!!!!

Babis Dermitzakis said...

Ιουστίνη μου, φοβάμαι ότι η Μπίλαρι Κλίντον αν γίνει πρόεδρος θα εξελιχθεί σε μια Γκόλντα Μέιρ, σε μια Θάτσερ ή σε μια Ίντιρα Γκάντι. Ο θεός να βάλει το χέρι του.

Justine's Blog said...

Δεσποινάριον,
Με φούρκισες με τη συλλογιστική σου. Πιστεύω πως η Μπίλλαρυ, που δεν θα δείξει ανθρώπινο πρόσωπο ως πρόεδρος, θα είναι καλή πρόεδρος, γιατί ξέρει απο οικονομική διαχείριση. Δες πώς κατάντησε την Αμέρικα ο χαζομπούς, μέσα στα δάκρυα των κράχ. Και πόσο ακόμη θα τουμπάρει το δολάριο για να γίνουν πλουσιότερα τα γεράκια των ΗΠΑ!
Θεωρώ λοιπόν πως η Μπίλλαρυ είναι μια άριστη πρόταση για την διακυβέρνηση της Αμερικής μετά τα λαμόγια, τους Ρεπουμπλικάνους.
Ξέρεις, τον μαυρούλη δεν τον εμπιστεύομαι γιατί είναι πολύ ανώριμος, πολύ μελαμψός και θα βρούν πάλι οι λευκοί ρατσιστές τη δικαιολογία για να τον καταψηφίσουν και να βγάλουν τον κατάλευκο απ΄τη μπουγάδα με το κλίν Μακέιν!
Δεν θα το αντέξει αυτό η ψυχή μου ούτε η ψυχραιμία μου!
Καλύτερα Χίλλαρυ με Μπίλ στις δεξιώσεις! Δηλαδή καλύτερα Μπίλλαρυ!!!

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Μπάμπη,
Σε είχα για φεμινιστή, αλλά εσύ μου την έκανες. Υποννοείς πως όλες οι γυναίκες-ηγερίες υπήρξαν σκύλες; Θυμήσου και τη Μπούτο, τη γοητευτική Πακιστανή αρχόντισσα, που έλαμπε η χώρα της όταν την κυβερνούσε.
Η Χίλλαρυ είναι σκληρή, είναι αγέλαστη, έχει παγωμένο βλέμμα. Αλλά θα διοικήσει καλύτερα απ όλους τους αντιπάλους της την Αμερική, που παραπαίει!!!

δεσποιναριον said...

Αλλοιμονο μας Ιουστινακι αν δεν ηταν καλυτερη επιλογη απο την υπαρχουσα. Η συλλογιστικη μου δεν ηταν συγγριτικη, αλλα απλα κριτικη. Οτι συνειρμους και να κανω εγω, η ουσια ειναι οτι οι αμερικανοι παιρνουν αποφασεις του ποδαριου σε τετοιες περιπτωσεις. Και ο Μπιλ τους ψιλοτσαντισε τους μαυρους με τις δηλωσεις τους τελευταια. Εχουν μπερδευτει τα πραγματα λοιπον και μαλλον πρεπει να περιμενουμε μεχρι τις 5 του αλλου μηνα για να δουμε τι αποφασισε αυτος ο λαος που βγαζει τις περισσοτερες φορες αλλοπροσαλλους προεδρους. Το αριστη παλι για να πω την αληθεια δεν μπορω να το προκαθορισω. Και στο απειρος του Ομπαμα συνηγορω με σενα. Και φυσικα δε θελω να ξαναδω ρεπουμπλικανο στην εξουσια. Επομενως επιφυλασσομαι μεχρι τα επομενα αποτελεσματα πριν αρχισω να καταληγω οπως παντα στο μη χειρον βελτιστον. Και παλι μακια σου!

κυκλάμινο said...

Ουδέν σχόλιον για τις κυρίες!
Μόνο στην φιλενάδα μου σχόλιο!
Ιουστινάκι μου, δε βάζεις καμιά υποψηφιότητα εκεί, να γλυκάνει ο τόπος;
Φιλάκια πολλά και Καλή βδομάδα!

Justine's Blog said...

Αγαπημένο Δεσποινάριον,
Ο Μπίλ προσπάθησε να κλονίσει την αξιοπιστία του Ομπάμα, η οποία δεν με πείθει και ιδιαίτερα. Φοβάμαι πως η υποψηφιότητά του θα είναι ολέθρια για τους Δημοκρατικούς καθώς οι Αμερικ(λ)άνοι δεν έχουν ωριμάσει ακόμη για να ψηφίσουν μάυρο πρόεδρο.
Αν ξαναματαδώ Ρεπουμπλικάνο στην εξουσία θα κόψω το shopping στη Νέα Υόρκη! Θα το κάνω, το ορκίζομαι.Και τότε θα μελαγχολήσω!!!
Δεν με λυπάστε καρντιά μου;

Justine's Blog said...

Κατερινάκι μου, δροσοσταλιά μου,
Ηρθες στο μπλογκοδιαμέρισμα και μύρισε ο τόπος γιασεμιά και νυχτολούλουδα.
Λέω να κρατηθώ μακριά απο την πολιτική. Είναι το μόνο θηλυκό, που θεωρώ ολέθριο για τη ζωή μου.
Σ' ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια.
Εδώ ευτυχώς όχι άγρια κρύα, μάλλον μαλακό καιρό έχουμε. Κι εγώ, όπως πάντα, τα κεφάλαι μέσα με απ΄στευτη δουλειά! Βουνό οι υποχρεώσεις.
Καλήνύχτα σου!

Ra Ma said...

Πολύ πετυχημένο το Μπίλλαρυ!!!! Κάπως έτσι την έχω "κόψει" και εγώ.
Η απορία μου είναι κατά πόσο συν-υπολογίζεται η άποψη του κάθε προέδρου Αμερικής στις αποφάσεις που παίρνονται.
Νομίζω ότι από αυτούς που έζησα ο Μπιλ είχε το πακέτο!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Babis Dermitzakis said...

Πω πω Ιουστίνη μου, πώς την ξέχασα, νωπό ακόμη το αίμα της, είχα δει στο κανάλι της βουλής ένα ντοκυμαντέρ για τη ζωή της και συγκινήθηκα. Η Φάτιμα Μερνίσι, Μαροκινή φεμινίστρια, με αφορμή τις διαμαρτυρίες των ισλαμιστών για το πώς μια γυναίκα να είναι κεφαλή σε μουσουλμανικό κράτος έγραψε το βιβλίο της "Οι ξεχασμένες σουλτάνες". Κοίτα να δεις, μια σουλτάνα κι αυτή και την ξέχασα τόσο γρήγορα.
Είμαι φεμινιστής και το έχω αποδείξει. Αλλά οι γυναίκες αρχηγίνες θέλουν να μοιάσουν όσο γίνεται περισσότερο με άντρες, για να μην τους πάρουν τον αέρα. Αυτό δεν κάνετε εσείς οι γυναίκες, να μας αντιγράφετε; Φοράτε παντελόνια, καπνίζετε. Πάντως φοβάμαι πολύ μια γυναίκα πρόεδρο των ΗΠΑ.

κυκλάμινο said...

Τα κεφάλια μέσα και δουλειά, για να πάρεις δικαίωση Ιουστινάκι μου!
Σε κάποιο διάλλειμμα πετάξου να δεις τους γλάρους μου! Θα σ' αρέσουν!
Φιλάκια και καλύτερα που δεν θα μου ασχοληθείς με πολιτική! Τότε θα σε χάσουμε τελείως!

Justine's Blog said...

Αγαπημένε,
Το Μπίλλαρυ δεν είναι δικό μου. Είναι του Δεσποινάριου εξ Αμερικής, που ξέρει τα κόλπα της πολιτικής. Το βρήκα εξυπνότατο και ανταποκρινόμενο πλήρως στις συνθήκες. Γι αυτό το χρησιμοποίησα στο δίλημμα του τίτλου και του άρθρου. Εφυγε ο Χριστόδουλός μας. Ελπίζω τώρα ο πατέρας σου να καταλλαγιάσει.
Πολλά φιλιά

Justine's Blog said...

Μπάμπη μου,
Ευτυχώς που γύρισες μετανιωμένος και πικραμένος, αλλοιώς θα διέψευδες την φεμινιστι΄κή σου προσέγγιση.
Και ναί, οι γυναίκες στην εξίωσή τους επάνω παραλογίστηκαν κι οργίστηκαν κι έκαναν υπερβολές. Αλλα όλοι οι αγώνες έχουν τις υπερβολές τους, έτσι δεν είναι;
Θεωρώ εν κατακλείδι πως η Χίλλαρυ θα γίνει καλή πρόεδρος.
Με πατριωτικά χαιρετίσματα

Justine's Blog said...

Κυκλαμινάκι γελαστό,
Μπήκα στο μπλόγκ σου και σου άφησα το κατιτίς μου. Πέταξα με τα φτερά των γλάρων σου στην παραλία, που οδηγούσε ο μακαριστός μας αρχιεπίσκοπος αναπτύσσοντας ταχύτητα.
Χίλα γλυκα φιλιά καληνύχτας

κυκλάμινο said...

Το είδα Ιουστίνη μου και σ' ευχαριστώ, κυρίως για το πολυδιάστατη! Έγραψες πάλι!
Σου είπα ότι μ' αρέσει πολύ αυτή η φωτογραφία σου στο προφίλ;
Τα μάτια σου μιλάνε!
Φιλιά της!