Τα πύρινα μέτωπα της αντιπαράθεσης

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Παρακολουθώ την Ελλάδα να καίγεται, να πυρώνεται, να αγωνιά, να απελπίζεται. Παρακουθώ την πύρινη λαίλαπα στην πατρίδα όχι μόνο απο τα υστερικά ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια της δορυφορικής τηλεόρασης, αλλά και απο τα ψύχραιμα ρεπορτάζ της δυτικής δημοσιογραφίας των ανταποκριτών.

Γίνομαι μακρινή μάρτυρας ενός ακραίου φαινομένου, το οποίο δεν οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες της φύσης αλλά στην αθρώπινη βούληση της ισοπέδωσης των αξιών για χάρη κάποιων μικροσυμφερόντων.

Ακόμη κι αυτή η Πάρνηθα, η λατρεμένη περιοχή των φοιτητικών εκδρομών μας έγινε βορρά στη μανία των μικρόνοοων παρανοϊκών, που πιστεύουν ότι αποδασώνοντας την Αττική θα μπορέσουν να χτίσουν ανεπηρέαστοι μεζονέτες και άλλες αντιαισθητικές κατασκευές, πως θα πλουτίσουν σε βάρος μια όλάκερης μισής Ελλάδας!

Με πιάνει μια απίστευτη θλίψη όχι μόνο για τη στάχτη που τρυπώνει απο τις γρίλλιες μέχρι και στο διαμέρισμά μου στο κέντρο της Αθήνας (όπου μένει ο Αλέξανδρος μερικές μέρες τώρα):

-Μαμά τί είναι αυτή η άσπρη σκόνη που απλώθηκε στο σπίτι αν και τα παράθυρα είναι κλειστά; ρωτάει απο τηλεφώνου ο ανυποψίαστος γιός μου.

Ταράζομαι απο αμηχανία, γιατί πως να απαντήσω στον έφηβο που ονειρεύεται μια μέρα να επιστρέψει στην Αθήνα για να εργασθεί και να διαβιώσει μόνιμα (να παλιννοστήσει ονειρεύεται ο γεννηθείς στον Καναδά Αλέξανδρος!), τι να του πώ : πως δεν θα υπάρχει πόλη, παρά μια μεγάλη γυμνή τσιμεντένια φρίκη με στραγγισμένους ποταμούς, κρυμμένους κάτω απο προχειροφτιαγμένες γέφυρες και μπαζώματα; Και πως ο αποψιλωμένος Υμηττός ήτανε κάποτε καταπράσινος λόφος; Ή πως η Πάρνηθα ήταν μακρινός και ονειρεμένος τόπος φοιτητικών εκδρομών με τόση ομορφιά και μια πανίδα που ούτε εμείς ποτέ υποπτευόμασταν; Πώς να του πώ ότι έκαψαν ακόμη και το δάσος της Αθήνας, το δικό μας αστικό δάσος;

Και δεν είναι μόνο ο πόνος για τις πυρκαγιές, που τις βλέπω σαν πύρινες γλώσσες σκορπισμένες σε ολάκερη την Ελλάδα, ανεξέλεγκτες και μοιραίες για το τέλος της οικολογικής ισορροπίας αυτού του τόπου!

Είναι αυτή η ακατάσχετη μονομανία των Ελλήνων πολιτικών, που αντί να συνδιαλέγονται με την κυβέρνηση στο κοινό τραπέζι των αποφάσεων για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στην οποία έχει περιπέσει η χώρα, κάνουν φθηνή αντιπολιτευτική κριτική για τα ελλείμματα της κρατικής μηχανής!

Και η αποκορύφωση αυτής της τραγικής σκηνής είναι οι δημοσιογράφοι- ελεγκτές του δημόσιου βίου, που δείχνουν με το δάκτυλο τους ενόχους, κάνοντας απο την δροσερή έδρα του δοκησιφοφισμού τους βάναυση και ανοίκεια επίθεση όχι μόνο στην πολιτεία αλλά και στους δυστυχείς πυροσβέστες που δίνουν μάχη σώμα με σώμα με τη φωτιά.

Ακουσα με τα αυτιά μου τον Γιώργο Βαρεμένο να λοιδωρεί πυροσβέστη επι το έργον, επειδή προσπαθούσε να δαμάσει το θεριό με μικρή μάνικα!

Εχουμε ζήσει στιγμές κρίσης κι εμείς εδώ στον Καναδά με την μεγάλη παγοκαταιγίδα του 1998, όπου επι 10 μέρες είχαν πέσει οι πυλώνες της Ηλεκτρικής Εταιρείας και πέθαιναν κατα δεκάδες καθημερινά πο άνθρωποι απο κρυοπληξία. Κι ενώ η Ηλεκτρική Εταιρεία δεν μπορούσε να συντονισθεί για να επαναφέρει το ρεύμα, οι πολίτες έδειχναν κατανόηση, συσπείρωση γύρω απο τις πολιτειακές αρχές καθώς αναγνώριζαν πως η εξουσία δεν ολιγωρούσε σε τέτοιες στιγμές, απλώς οι δυνάμεις ήταν λιγότερες απο το αναπάντεχο κακό.

Και οι δημοσιογράφοι αντί να εντείνουν τον πανικό με κορώνες, υπομονετικά και αγαπητικά ενθάρρυναν τον κόσμο προσφέροντας λύσεις και συμβουλές στους αιτούντες μέσα απο το ραδιόφωνο, που οι περισσότερο μπορούσαν να ακούσουν μόνο στα αυτοκίνητα ή απο τρανζιστοράκια με μπαταρίες..

Είχαμε γίνει μια μεγάλη αγκαλιά εδώ στο ξένο Μόντρεαλ τις στιγμές της δυσκολίας. Κι όχι ένα πεδίο μάχης , κριτικής, υποκριτικής αντιπολίτευσης και αδόκιμης στηλίτευσης τους κράτους, που δεν είναι παντοδύναμο και το ξέρουμε όλοι.

Θλίβομαι γιατί οι εκάστοτε δοκιμασίες στην πατρίδα αντί να μας φέρνουν πιό κοντά ως έθνος, μας αποσυνθέτουν για λόγους ψηφοθηρίας και φτηνής δημοσιογραφικής αυτοπροβολής. Γι αυτό περίλυπος ειμί έως θανάτου, αν και η δική μου πόλη σε τούτη την πλευρά του Ατλαντικού είναι βυθισμένη σε ένα μεγάλο ξέφρενο πάρτυ της τζάζ,!

Κάτοικος Μπλογκόσφαιρας: Μέρος ΙΙ

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Απόψε γύρισα χαρούμενη μετά απο ένα δροσερό βράδυ στη γαλλική γειτονιά της πόλης μου. Είχα αμαρτήσει με παγωτό φυστίκι απο τον υπέροχο Billboquet και ήμουν μές στην καλή χαρά επειδή είχα εγκαταλείψει απο πρωίας μολύβι και χαρτί για να βολτάρω μέχρι τελικής πτώσεως.

Είπα να μπώ νυχτιάτικα στο Κυκλαμινάκι να δώ αν γύρισε επιτέλους απο την Αθήνα. Κυρτωμένο απο τη λύπη κι απο την απογοήτευση επέστρεψε το Κυκλαμινάκι μου, που το ζήλευα γιατί είχε κήπους και πολύχρωμα λουλούδια και μονοκατοικία απέναντί μου τεράστια. Το Κυκλαμινάκι ήταν το πρώτο πλασματάκι που άφησε ένα λουλουδάκι στην πόρτα του μπλογκοδιαμερίσματός μου. Και της είπα χαμογελαστά «ευχαριστώ» για το περίσσευμα της καρδίας της.

Το Κυκλαμινάκι του Βουνού ήταν πάλι το πρώτο που τίμησε τα «Ψηλά Τακούνια» μου καταθέτοντας στη βιτρίνα της αγαπητικής βιβλιοθήκης της μια φωτογραφία του εξωφύλλου πάνω στις αμμουδιές του Πήλιου και κάποια αποσπάσματα απο το βιβλίο που της άρεσαν. Το Κυκλαμινάκι άνοιγε τη μεγάλη μονοκατοικία της μεσάνυχτα κι εγώ απο το μικρό μου διαμέρισμα κατασκόπευα τις μεγάλες αγκαλιές με τους τόσους φίλους και φίλες της στη μπλογκόσφαιρα. Εβγαινε στον κήπο της και πότιζε τα πλουμιστά λουλούδια βάζοντας χρώμα και ομορφιά στη μπλογκογειτονιά μας.

Και ποτέ μα ποτέ δεν ανέφερε τις ποιητικές της απόπειρες , που έχουν γίνει όμορφα βιβλιαράκια : «Γράμμα στη Μάννα με 2 Ν», «Ιστορία που την έγραψαν παιδιά» , «Στιγμές Ζωής, Στιγμές Ψυχής». Το βιβλιαράκι της «Γράμμα στη Μάννα με 2 Ν» εκδόθηκε απο τις εκδόσεις «Καλυδών» και ήταν χαρούμενη η Κυκλαμινούλα μας, επειδή νόμισε πως έσπασε το φράγμα, πως επιτέλους η Αθήνα αγκάλιασε την ποιητική της δημιουργία.

Ομως, πηγαίνοντας στην άσπλαγχνη πρωτεύουσα δεν αντίκρυσε πουθενά το βιβλίο της. Σε κανένα βιβλιοπωλείο. Το αναζήτησε και δεν το βρήκε, γιατί η Αθήνα είναι μια μεγάλη κυκλωματική πολιτεία που κυκλοφορεί μόνο ό,τι αρέσει στην επιλεκτική διανόηση , αυτήν που κάνει παιχνίδι με τα έργα και τις ψυχές των ανθρώπων. Αυτήν που δημιουργεί στεγανά αποκλείοντας τους πολλούς , τους εκτός της παρέας!

Τώρα το Κυκλαμινάκι θέλει να εγκαταλείψει το μπλόγκινγκ γιατί κουράστηκε, γιατί έδωσε πολλά, γιατί αγχώθηκε με την υποχρέωση να απαντάει στα σχόλια των γειτόνων της μπλογκόσφαιρας. Τώρα το Κυκλαμινάκι απειλεί να κλείσει με λουκέτο την όμορφη μονοκατοικία με τα πολλά δωμάτια!

Κι έτσι εγώ θα αντικρύζω μια πόρτα κλειδαμπαρωμένη, ένα κήπο που θα λογγώσει απο άναρχο πράσινο χωρίς λουλούδια και ομορφιές.

Φαίνεται πως είναι η εποχή της εγκατάλειψης του αγώνα. Φαίνεται πως οι απογοητεύσεις στη μπλογκογειτονιά είναι πολλές και αναγκάζουν διάφορους να μετακομίσουν σε άλλες πολιτείες πιό προσωπικές.

Ο φίλος reader πούλησε κι αυτός την προηγούμενη εβδομάδα το διαμέρισμά του όπου μπαινόβγαιναν διάφοροι πίνοντας καφέ και νυχτερινά ουίσκυ στα μινιμαλιστικά καναπεδάκια της ανάγνωσής του.

Δεν πειράζει, ίσως νάναι η αύρα του καλοκαιριού που προκαλεί αυτή την ξαφνική ανάγκη της μετακόμισης. Ισως πάλι να φταίμε κι εμείς οι μπλογκογείτονες που δεν δείχνουμε την τρυφεράδα και την πονεσιά μας για τους συγκατοίκους μας.

Ο,τι κι αν φταίει, θα συνεχίσω τις καλοκαιρινές βόλτες στο μπλογκοχωριό. Θέλω να απολαύσω κάθε στιγμή πνευματικής αναλαμπής των γύρω μου, κάθε λεπτό προσωπικής ανάτασης των γειτόνων μου. Κι αν δεν τους το ομολογώ κάθε στιγμή πως τους διαβάζω και τους αγαπώ, ας με συγχωρήσουν. Είμαι κάτοικος της περιοχής και θα παραμείνω στο ευάερο , ευήλιο και με θέα διαμερισμά μου!

Ο Αγγλος Οδηγός και ο Αγνωστος Αρκτόμυς

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Το υποσχέθηκα στο νεαρό αναγώστη μου (που λέει ότι είναι φοιτητής ετών 24 και φανατικός αναγώστης της στήλης) πως θα προσπαθήσω να μεταφέρω όλες τις γκαζιές του εκπληκτικού 39ου γκράν- πρί, που χάρισε εδώ στο Μόντρεαλ ένα τριήμερο έξαλλης γιορτής, απίστευτης ταχύτητας, συγκλονιστικής ταχυκαδρίας, αναδεικνύοντας τον Λιούς Χάμιλτον ως πρώτο αστέρι της φόρμουλα 1.

Ηταν αουτσάιντερ ο 22χρονος βρεταννός Λιούς Χάμιλτον αλλά κατόρθωσε τελικά να κατακτήσει το θέαμα, τις καρδιές των οπαδών της φόρμουλα και την πρώτη νίκη μελαμψού οδηγού στους αγώνες των μεγάλων δολαρίων. Το πρωτείο του το αφιέρωσε στο μέντορα και πατέρα του Αντονυ, συγκλονίζοντας το πλήθος με την ευαισθησία και την αθωότητα της άγουρης νιότης του.

Παρακολουθώντας κάτω απο τον πρώτο καυτό καλοκαιριάτικο ήλιο τον αγώνα στο Νησί Notre Dame ανάμεσα σε 109.000 θεατές (όπου δεν έπεφτε βελόνι!) τα είδαμε και τα ακούσαμε όλα. Η ψυχή μας έφυγε , ξεκόλλησε , εκτινάχθηκε ώσπου να δούμε τη Μακλάρεν του πρωτόφερτου να τερματίζει πρώτη!

Η πόλη είχε ντυθεί στα γιορτινά της απο την Παρασκευή. Ολοι οι μεγάλοι και πολυσύχναστοι δρόμοι φορούσαν τα σημαιάκια της Φεράρι. Και οι οδηγοί απο τις λέσχες της μεγάλης κυρίας των ταχυτήτων είχαν κατακλύσει το Μόντρεαλ με τις γιορτινές αστραφτερές κούρσες τους.

Πρώτα παρέλασαν οι κόκκινες και κίτρινες Φεράρι στην καρδιά του Μόντρεαλ, επι της οδού Κρέσεντ ξεσηκώνοντας τα πλήθη. Υστερα πήραν σειρά οι Πόρσε με τους οδηγούς να ξεφαντώνουν πλάι σε εκπάγλου καλλονής κορίτσια. Τέλος, η παρέλαση των Αλφα Ρομέο έδωσε μια γεύση απο αμιγή ιταλική κουλτούρα. Ο κόσμος έσβηνε τη δίψα με μπύρες σε μια πόλη που χόρευε έξαλλα , ξέφρενα, μοναδικά.

Ενα απίθανο πανηγύρι εξελισσόταν μέσα και έξω απο την πίστα της φόρμουλα, που αποτέλεσε την αφορμή για να συγκεντρωθούν στο Μόντρεαλ αρχές καλοκαιριού όλοι οι σπιντάτοι, αεράτοι και ‘κολλημένοι’ οδηγοί των γρήγορων αυτοκινήτων. Και τούτη η ένταση μεταδόθηκε αυτόματα στους καθημερινούς πολίτες του εφησυχασμού και της αδράνειας.Κι εσμιγαν όλοι στο όνομα μιας ταχύτητας που φέρνει ρίγη αφυπνίζοντας την ανυποψίαστη μάζα, οδηγώντας την τελικά σε μια πρόσκαιρη και ευεργετική κρίση παραφοράς.

Πάντως, αυτό που τράβηξε την προσοχή της διεθνούς ειδησεογραφίας δεν ήταν μόνο η νίκη του αουτσάιντερ Χάμιλτον ή οι παρελάσεις των αυτοκινήτων ταχύτητας ή οι καλλίγραμμες καλλονές που κατέκτησαν τους δρόμους επιδεικνύνοντας την ομορφιά τους.
Ενα μικρό ζωάκι έκλεψε τους πρωτοσέλιδους τίτλους κάνοντας με το βίαιο θάνατό του το γύρο του κόσμου. Σωστά διαβάζετε. Οταν ο οδηγός Αντονι Ντέιβιντσον την Κυριακή του τελικού αγώνα βρισκόταν στην τρίτη θέση της κούρσας, ξαφνικά ένα ζωάκι πετάχθηκε στο δρόμο του, μπλέχτηκε στα γρανάζια της μηχανής επιφέροντας ζημιά στο αυτοκίνητο Super Aguri Honda και φέρνοντας στην 11η θέση τον άγγλο οδηγό.

Ο άγγλος επηρμένος καταράστηκε «τον κάστορα» που τον πήρε στο λαιμό του, όπως είπε στους δημοσιογράφους. Η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου! Και τότε οι ζωόφιλοι του Μόντρεαλ ξεσηκώθηκαν, όχι μόνο γιατί το ζωάκι έπεσε θύμα της τρελλής ταχύτητας της Φόρμουλα 1, αλλά επειδή ο άγγλος οδηγός μπέρδεψε το θύμα του που ήταν «Αρκτόμυς»(Groundhog) και όχι «Κάστορας Καναδέζος» (Castor Canadensis).

Ο Αρκτόμυς (Μαρμότα επί το κοινότερον) δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει φήμη στην πανίδα του Καναδά αν και είναι ένα κοινό ζωάκι (της οικογένειας των μυοειδών). Ωστόσο , πέφτοντας θύμα του 39ου γκράν –πρι και της άγνοιας του άγγλου οδηγού έγινε πρωτοσέλιδος παίρνοντας θέση στην παγκόσμια επικαιρότητα. Και τότε μαθεύτηκε πως ο κάστορας έχει να πατήσει το πόδι του στο Μοντρεάλ απο το 1649, καθώς αντιπαθεί τις αστικές συνθήκες.

Ο αστύφιλος Αρκτόμυς σκοτώθηκε, η ιστορία και το είδος του μαθεύτηκαν. Και το πάρτυ στην πόλη μου συνεχίστηκε με τους νικητές της φόρμουλα να πίνουν το ποτό της νίκης στα μοδάτα μπαράκια της Κρέσεντ. Αυτή ήταν η απαρχή του καλοκαιριού για το Μόντρεαλ που θα κυλισθεί στις τζάζ και άλλες μουσικές του οσονούπω!

Κάτοικος Μπλογκόσφαιρας-Μέρος I

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Η διεύθυνσή μου άλλαξε εδώ και μερικούς μήνες. Τώρα μπορείτε να με βρείτε στην οδό Brittany του Μόντρεαλ, αλλά ως χώρα διαμονής δηλώνω τη Μπλογκόσφαιρα. Σωστά διαβάζετε, εγώ που διερρήγνυα τα ιμάτιά μου ότι δεν θα παρασυρόμουν ποτέ απο τη διαδικτυακή επικοινωνία (πλήν της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας-αυστηρά και μόνο), τελικά έγινα κάτοικος μιας νέας πνευματικής σφαίρας που μου προσφέρει καθημερινά ένα ήρεμο ελλιμενισμό στα ιστολόγια μακρινών ανθρώπων , που ξαφνικά έγιναν γείτονές μου. Γι αυτούς τους γείτονες θέλω να σάς μιλήσω σήμερα, να μοιραστώ μαζί σας τις καθημερινές χαρές της διάδρασής μας.

«Το Αλεφ της Τελειότητας» συγκατοικεί με το Μόχα στην οδό http://alefmoha.blogspot.com/. Η Αλεφ είναι γυναίκα (δημοσιογράφος) και αφήνει τα υπέροχα γραφόμενα για τη λογοτεχνία στις τρυφερές και απροπό επιλογές ενός ρομαντικού μουσικού παραγωγού, του Μόχα. Η Αλεφ σχεδόν καθημερινά ποστάρει κείμενα για τη λογοτεχνία, κείμενα χαμένα απο καιρό στη λήθη αλλά και νέες προτάσεις για βιβλία που μόλις έχουν εκδοθεί. Η Αλεφ με οδηγεί στην παγκόσμια σύγχρονη λογοτεχνία (αυτήν που δε βρίσκω καιρό να διαβάσω καθώς τρυβάζω περι τις συγγραφικές αναγνωστικές μου εμμονές!) και κάθε τόσο με ποτίζει με Μαγιακόφσκι και Πλάθ για να κόψω τις φλέβες μου οριζοντίως και καθέτως.

Η Αλεφ διακατέχεται απο ένα ανομολόγητο ερωτισμό (το ήξερα αυτό απο την ποίηση και τη μυθοπλασία της!) αλλά στο ιστολόγιο καταθέτει μια γνήσια αγάπη για τη λογοτεχνία, μια διεισδυτική ματιά στα άγνωστα κείμενα των άλλων. Υστερα, είναι μια ζεστή οικοδέσποινα, πάντα με την καλή της πρόθεση να με τραταίρνει λόγια γλυκά και παρηγορηματικά γιατί εγώ βρίσκομαι τόσες χιλιάδες μίλια μακριά.

Την επισκέπτομαι αυθορμήτως στο λογοτεχνικό σαλόνι της καθημερινά (μένει ακριβώς απέναντί μου-τη βλέπω και με βλέπει!) και συμμετέχω με την ταπεινή μου κρίση, έτσι για να εισπράξω τον αισιόδοξο λόγο της κι ένα χορταστικό φιλί πού και πού. Την προσφωνώ «Μικρή Μάγισσα της Μπλογκόσφαιρας» κι εκείνη σεμνύεται και δεν απαντά, τη φαντάζομαι να σκύβει το κεφάλι γιατί ντρέπεται. Οχι Αλεφ, είσαι η γειτόνισσά μου η Μάγισσα, αυτή με το μαγικό ραβδί που κάνει ξαφνικά όλες τις έγνοιες μου να χάνονται στους στίχους του καταραμένου Χιούζ:

«Σηκώνω το κεφάλι μου-
μήπως και συναντήσω τη φωνή σου.
μ’ όλο το πιεστικό της μέλλον
που ξέσπασε πάνω μου.
Ύστερα κοιτάζω πίσω
στο βιβλίο με τις τυπωμένες λέξεις.
Είσαι δέκα χρόνια νεκρή.
Μια ιστορία είναι μόνο.
Η ιστορία σου. Η ιστορία μου».
ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ» του Τεντ Χιουζ, Μετάφραση/ Εισαγωγή/ Σημειώσεις: Γιάννης Αντιόχου, Εκδ. «Μελάνι

Στην απέναντι πολυκατοικία της μπλογκόσφαιρας μένει ο Αρης Δαβαράκης. Τον βλέπω καθημερινά αλλά δεν με βλέπει. Τον παρακολουθώ να μπαινοβγαίνει, να αγωνιά, να υποφέρει, να συνέρχεται, να λείπει σε μακρινά ταξίδια, να ταράζεται διαρκώς απο την υπαρξιακή κρίση. Τον κατασκοπεύω απο την κλειδαρότρυπα κι εκείνος δεν το ξέρει, γιατί δεν του έχω γράψει ούτε μια γραμμή.

Ο Αρης Δαβαράκης μεγάλωσε πριν απο μένα δημοσιογραφικά και λογοτεχνικά. Εκείνος έγραφε στίχους για τον Μάνο Χατζιδάκι όταν εγώ πήδαγα μέχρι τον ουρανό που είχα κατορθώσει να πάρω συνέντευξη του συνθέτη για την Πρώτη( η αδελφή μου διαφύλαξε εκείνη την πολύτιμη κασέτα) . Εκείνος εξέδιδε το περιοδικό Πρόσωπα, όταν εγώ ένιωθα απόλυτα ικανοποιημένη που τα κομμάτια μου δημοσιεύονταν στο δημοφιλές περιοδικό Ενα. Εκείνος δεν μίλαγε για το Θεό, όταν εγώ πήγαινα τις Κυριακές στην εκκλησία του πατέρα μου στη Λευκάδα.

Τώρα εκείνος γράφει ακατάπαυστα, χαλαρά, πρόθυμα με την ορμή της αιώνιας νιότης. Τώρα εκείνος είναι φανατικός Χριστιανός «ορθοτομώντας τον λόγον της Αληθείας». Τώρα ακολουθεί πιστά τους Ορθόδοξους Εορτασμούς προβάλλοντας και διακηρύσσοντας ευθαρσώς το θρησκευτικό πολιτισμό του.

Τώρα εγώ γράφω στρατευμένα στη λογοτεχνική αναζήτηση. Τώρα εγώ διαβάζω πάλι Δαβαράκη. Τώρα εγώ έχω ανοίξει άλλα μεγάλα , βασανιστικά ερωτήματα για το υπαρξιακό. Και συνεχίζω να πηγαίνω στην εκκλησιά του πατέρα μου στη Λευκάδα.

Τον παρακολουθώ το Φτασμένο Δαβαράκη στην αντικρινή πολυκατοικία (http://www.prosopa.com/) κι ας μην του γράφω. Με πνίγει το δίκιο της ανθρώπινης απώλειας όπως κι εκείνον άλλωστε : «Οταν έχεις χάσει πολλούς ανθρώπους όπως εγώ, όλη σου σχεδόν την οικογένεια και σε ηλικίες που δεν πεθαίνουνε κανονικά οι άνθρωποι, αντίθετα ανθίζουν και καρποφορούν, αναπτύσσεις θέλοντας και μη μια θεωρία περι θανάτου και έτσι πορεύεσαι. Η δική μου είναι απλή : Γεννιόμαστε, άρα το μόνο βέβαιο είναι πως θα πεθάνουμε. Ο δικός μας θάνατος είναι το λιγότερο όμως. Αυτό που δεν χωνεύεται και μάς παραλύει, είναι ο θάνατος τών άλλων, τών ανθρώπων μας, των αγαπημένων που δίπλα τους έχουμε χτίσει την καθημερινότητά μας και ακουμπάμε πάνω τους, εκείνων που φεύγοντας αφήνουνε αυτό το κενό που δεν αναπληρώνεται και χάσκει μια ζωή σαν μαύρη τρύπα μέσα μας.»

ΥΓ. Θα σας διηγηθώ και για τους άλλους γείτονές μου στη Μπλογκόσφαιρα. Θα σάς μιλήσω για τη μονοκατοικία του Κυκλάμινου και για άλλες διαδραστικές γειτνιάσεις στο εγγύς και αβέβαιο μέλλον!

Το μπλογκ της Ιουστίνης

            ΕΘΝΟΣ, της Ελένης Γκίκα - 3/6/2007

Τη συναντάμε στη διεύθυνση http://www.ioustini.blogspot.com, η ιστοσελίδα της είναι «justines blog». Φαίνεται σα να ναι δίπλα μας, η Ιουστίνη Φραγκούλη όμως, δημοσιογράφος και συγγραφέας, είναι και μας γράφει από τον Καναδά. Γνωστή από τα βιβλία της «Σπυρίδων, Αρχιεπίσκοπος Αμερικής - Η μοναξιά ενός ασυμβίβαστου», «Πετάει, πετάει το σύννεφο», «Στις αγορές του κόσμου», «Σπυρίδων - Η παρακαταθήκη» (δίγλωσση έκδοση) και «Ψηλά τακούνια για πάντα», εδώ και δύο μήνες διαθέτει και δικό της μπλογκ. Αλλά τα πότε, πώς και τα γιατί από την ίδια την Ιουστίνη:


«Πριν από δύο μήνες ένας καλός φίλος, εμπειρότατος περί τα ηλεκτρονικά, σκέφτηκε να μου ανοίξει ένα μπλογκ για να παρουσιάσει τους ιστότοπους των βιβλίων μου. Ως άσχετη περί το Διαδίκτυο (μόνο ηλεκτρονική αλληλογραφία κατάφερνα να κάνω μέχρι τότε) άφησα ανενεργό το μπλογκ επί μακρόν. Γενικά δεν ήμουν του Διαδικτύου, ποτέ δεν είχα λάβει μέρος σε φόρα, γιατί το θεωρούσα απώλεια χρόνου.


Ετσι, άρχισα να περιηγούμαι στο Διαδίκτυο και να μαθαίνω τα περί μπλόγκινγκ. Οχι πως με ενδιέφερε ιδιαίτερα, αλλά έβλεπα μια νέα τάση που με ξεπερνούσε. Είπα, λοιπόν, να μεγαλώσω ηλεκτρονικά και να καταθέτω τα κείμενά μου στο μπλογκ. Εμαθα τα διαδικαστικά και να μαι μια μπλογκίστ αλά γαλλικά. Φυσικά αυτή ήταν η πρώτη φάση της δράσης.


Επειτα από λίγο καιρό ήρθε και η διάδραση. Εμαθα για τα βιβλιοφιλικά μπλογκς μέσα από μια άκομψη σύμπτωση. Στο μπλογκ του Readers Diggest βγήκε το βιβλίο μου πρώτο στην ψηφοφορία του Δεκεμβρίου και κατηγορήθηκε ως ροζ. Αποφάσισα να επέμβω για να διορθώσω τις εντυπώσεις. Ετσι έγινα βιβλιόφιλη μπλόγκερ. Φανατική, αμετανόητη, ακλόνητη ιστολογόφιλη και ιστολόγος».


Πώς έχει επιδράσει στη ζωή της;

«Κατ αρχάς μαθαίνω τα πάντα περί των βιβλίων και του κόσμου των βιβλίων. Ως δημοσιογράφος και ως λογοτέχνις σχηματίζω μια σφαιρική άποψη για τα τεκταινόμενα στον χώρο μέσα από τα επώνυμα σχόλια αλλά και τις ανώνυμες βολές. Ετσι μπαίνω στη διαδικασία να ψάχνω κάτω από την επιφάνεια και να ανιχνεύω την αλήθεια στον χώρο του ελληνικού βιβλίου, που μέχρι χθες μου ήταν σχεδόν άγνωστος λόγω της απόστασης.


Με πείθουν ολοένα και περισσότερο οι βιβλιόφιλοι μπλόγκερς. Οχι γιατί είναι απαραίτητα αιρετικοί και ανεξάρτητοι, αλλά γιατί μέσα στη συμβατότητα υπάρχει ένα στοιχείο έκπληξης. Ξαφνικά από τα ευπώλητα και γνωστά, που αναφέρουν συχνά, πετούν τη δική τους πρόταση ή κρίση για άγνωστα βιβλία και σε ταξιδεύουν.


Επειτα όλος αυτός ο διάλογος περί βιβλίων, λογοτεχνίας, συγγραφέων, περιοδικών, δρώμενων στη σφαίρα των εκδόσεων είναι αποκαλυπτικός. Αναδεικνύει τις ήττες, τους πόνους, τα παράπονα, τη μοναξιά των συγγραφέων, την εχθρότητα για τους δημοφιλείς του χώρου! Για μένα είναι καινούργια στοιχεία και με εντυπωσιάζουν. Με δρομολογούν σε μια προσεκτικότερη κρίση για τους συσχετισμούς.


Πάντως απολαμβάνω στο μέγιστο αυτή την προσωπική περιπέτεια με τη διάδραση στις περιπέτειες των άλλων. Δεν μπορώ να διανοηθώ τη ζωή μου χωρίς μπλόγκινγκ. Εχω εγκαταλείψει το καφέ Σουβενίρ της οδού Μπερνάρ του Μόντρεαλ. Τώρα πίνω εσπρέσο στον Λιμπρόφιλο, στην Εαρινή Συμφωνία, στην Anna BookLover, στην Καφεϊνη, στο Κατοικίδιο, στο Reader, στον Βιβλιοφάγο, στο Βιβλιοκαφέ, στον Δυτικό Ανεμο, στον Αρη Δαβαράκη, στον Βασίλη Ρούβαλη, στον Αλέξη Σταμάτη, στον Δημήτρη Μαμαλούκα. Τώρα σας καλώ όλους στο σπίτι μου για έναν γαλλικό με φίλτρο!».

Περί Ανέμων και Αλλων Δεινών

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Αφορμή για το κομμάτι που ακολουθεί μου έδωσε η ανάρτηση ενός πόστ στο ιστολόγιο ενός Λευκάδιου φίλου που σχολιάζει κάθε επικαιρότητα (προπάντων αθλητική!). Γράφει λοιπόν ο εν λόγω άνθρωπος για το θέμα των ανεμογεννητριών, που ενδέχεται να εγκατασταθούν κάπου σε ορεινό σημείο της Νότιας Λευκάδας: «Οι ανεμογεννήτριες έρχονται και στη Λευκάδα, πάνω απ’την διεθνούς φήμης παραλία Πόρτο Κατσίκι!!! Ερχονται με άγριες διαθέσεις και άγριες μίζες!!! Σε μια περιοχή που δεν είναι και Μύκονος απο αέρα, θέλουν να βάλουν 70 ανεμογεννήτριες ύψους 40-70 μ. με μόνο σκοπό την τεράστια ευρωπαική επιδότηση!!!!Μην αφήσουμε να καταστραφεί η χώρα μας και ο τουρισμός των νησιών μας μόνο για πλουτίσουν κάποιοι!!!! Ας αντισταθούμε για να έχουμε το μόνο δωρεαν αγαθό που έχουμε σε αυτή τη χώρα: την ομορφιά της».

Επειδή το ζήτημα έχει ανάψει φωτιές τόσο στο δικό μας νησί, όσο και σε άλλες ανεμογόνες περιοχές της χώρας, θα ήθελα να τοποθετηθω με επιχειρήματα, μιά και η υπόθεση των αιολικών πάρκων έχει αποτελέσει φτηνό δημαγωγικό υλικό των επιτηδείων, που αρέσκονται σε πολιτικές κορώνες για να κολακεύσουν τις μάζες!
Είναι αντιαισθητικό το θέαμα των μοντέρνων ανεμογεννητριών, υποστηρίζουν οι πολέμιοι. Ωστόσο, χώρες υψηλής αισθητικής όπως η Δανία, η Ολλανδία και ο Καναδάς (αυτές γνωρίζω) έχουν εντάξει στα υπέροχα παρθένα τοπία τους τα αιολικά πάρκα χωρίς ενδοιασμούς. Μάλιστα, οι νέες ανεμογεννήτριες είναι πραγματικά δείγματα αφαιρετικής γλυπτικής, που όχι μόνο δεν προσβάλλουν την ομορφιά ενός τοπίου αλλά την εντάσσουν αρμονικά στον 21ο αιώνα.
Την ίδια στιγμή η ενέργεια του θεού Αιόλου μπορεί να ηλεκτροδοτήσει ολόκληρες περιοχές χωρίς ρυπαρογόνα αποτελέσματα, αποτελώντας μιά απο αγνότερες εναλλακτικές μορφές ενέργειας. Το πέρασμα απο τους πέτρινους ανεμόμυλους των προηγούμενεων αιώνων στις ανεμογεννήτριες του 21ου αιώνα άργησε απελπιστικά να γίνει, με αποτέλεσμα να επιβαρυνθεί το περιβάλλον απο τις συμβατές και ρυπαρογόνες μορφές ενέργειας του 20 ου αιώνα.
Πιστεύω ότι η επένδυση στη Νότια Λευκάδα δεν θα ωφελήσει μόνο την εταιρεία κατασκευής του αιολικού πάρκου , αλλά ολόκληρο το Δήμο Απολλωνείων. Θα συνεισφέρει μάλιστα στην οικολογική ισορροπία της περιοχής, που δεν θα αναγκαστεί να υποστεί ακόμη μια επίθεση καρκινογόνου λιγνίτη. Ταυτόχρονα το νησί θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στα οικολογικά περιοδικά του κόσμου, που προωθούν ένα πιό πολιτικοποιημένο τουρισμό σε σχέση με τα φαινόμενα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης.
Βλέπω ότι η συναισθηματική μας έπαρση οδηγεί σε λάθος δρόμο, σε ένα πισωγύρισμα με τη δικαιολογία πως οι ανεμογεννήτριες θα χαλάσουν την ομορφιά της μικρής πατρίδας. Γνωρίζοντας πολυγεωγραφικά την υπόθεση μέσα απο την προσωπική εμπειρία των ταξιδιών, θεωρώ ότι δεν πρόκειται να θιγεί η αισθητική του τόπου μας απο τις εκπληκτικές μοντέρνες ανεμογεννήτριες που κοσμούν τη φύση του υπόλοιπου πολιτισμένου κόσμου. Αλλωστε, η Ευρωπαϊκή Ενωση δίνει τις προδιαγραφές για αναμάθμιση των τόπων και όχι για υποβάθμισή τους!
Η αισθητική μας έχει δεχτεί και συνεχίζει να δέχεται ακάθεκτες επιθέσεις απο την άναρχη ανοικοδόμηση του νησιού και των πάλαι ποτέ όμορφων παραλιών, στην οποία δε μπαίνει το παραμικρό φρένο απο τις δημοτικές και πολιτειακές αρχές. Τίποτε δε φαίνεται να σταματάει την οικοδομική κατάχρηση , ούτε νόμοι ούτε προφήτες.
Κανείς όμως δεν μιλάει γι αυτά, αφού ορίζονται απο προσωπικά συμφέροντα και όχι απο το κοινό καλό του τόπου! Πόσο άδικη και κοντόφθαλμη πολιτική!

Παραθέτω σημεία απο ένα επιστημονικό κείμενο του Κέντρου Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας για την τεκμηρίωση των γραφομένων μου:


Περιβαλλοντικές επιπτώσεις των αιολικών πάρκων :
"Μύθος και πραγματικότητα"

Ε. Μπινόπουλος, Π. Χαβιαρόπουλος
Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΚΑΠΕ)


Αλλά ας δούμε πρώτα που ακριβώς οφείλεται η ραγδαία αυτή ανάπτυξη της αιολικής ενέργειας, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Σήμερα είναι κοινά αποδεκτό ότι η παγκόσμια αλλαγή του κλίματος αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες απειλές για το μέλλον της ανθρωπότητας. Η αλλαγή αυτή οφείλεται κατά κύριο λόγο στις εκπομπές των λεγομένων «αερίων του θερμοκηπίου» που συνοδεύουν αναπόφευκτα την παραγωγή ενέργειας από συμβατικά καύσιμα. Θεωρείται, λοιπόν, δεδομένο ότι η ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και ιδιαίτερα της αιολικής είναι η μοναδική –μη πυρηνική- μεσοπρόθεσμη λύση για την αντιμετώπιση του φαινομένου των κλιματικών αλλαγών.

Ποία είναι όμως τα γενικότερα οφέλη που προκύπτουν από τη χρήση της αιολικής ενέργειας ;
· Ο άνεμος είναι μια ανεξάντλητη πηγή ενέργειας, η οποία μάλιστα παρέχεται δωρεάν.
· Η Αιολική ενέργεια είναι μια τεχνολογικά ώριμη, οικονομικά ανταγωνιστική και φιλική προς το περιβάλλον ενεργειακή επιλογή.
· Προστατεύει τη Γη καθώς κάθε μία κιλοβατώρα που παράγεται από τον άνεμο αντικαθιστά μία κιλοβατώρα που παράγεται από συμβατικούς σταθμούς και ρυπαίνει την ατμόσφαιρα με αέρια του θερμοκηπίου.
· Δεν επιβαρύνει το τοπικό περιβάλλον με επικίνδυνους αέριους ρύπους , μονοξείδιο του άνθρακα, διοξείδιο του θείου, καρκινογόνα μικροσωματίδια κ.α., όπως γίνεται με τους συμβατικούς σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
· Ενισχύει την ενεργειακή ανεξαρτησία και ασφάλεια κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για τη χώρα μας και την Ευρώπη γενικότερα.
· Βοηθά στην αποκέντρωση του ενεργειακού συστήματος μειώνοντας τις απώλειες μεταφοράς ενέργειας.

Εντάξει, η αιολική ενέργεια έχει πολλά θετικά στοιχεία. Μήπως, όμως οι αρνητικές της επιπτώσεις στον άνθρωπο και το περιβάλλον είναι χειρότερες ακόμη και από αυτές των συμβατικών (πυρηνικών, λιγνιτικών) σταθμών παραγωγής όπως ισχυρίζονται κάποιοι; Ας επιχειρήσουμε παρακάτω μια ορθολογική –τεχνική- προσέγγιση του ερωτήματος.


Α. Προκαλούν προβλήματα θορύβου οι ανεμογεννήτριες ;

Πρόκειται για το μόνο ουσιαστικό πρόβλημα, αλλά συγχρόνως και το ευκολότερο να ελεγχθεί και να προληφθεί. Στις ανεμογεννήτριες ο εκπεμπόμενος θόρυβος μπορεί να υπαχθεί σε δύο κατηγορίες, ανάλογα με την προέλευση του: δηλαδή μηχανικός και αεροδυναμικός.
· Ο πρώτος προέρχεται από τα περιστρεφόμενα μηχανικά τμήματα (κιβώτιο ταχυτήτων, ηλεκτρογεννήτρια, έδρανα κλπ.)
· Ο δεύτερος προέρχεται από την περιστροφή των πτερυγίων.

Οι σύγχρονες ανεμογεννήτριες είναι μηχανές πολύ ήσυχες συγκριτικά με την ισχύ τους και με συνεχείς βελτιώσεις από τους κατασκευαστές γίνονται όλο και πιο αθόρυβες. Η αντιμετώπιση του θορύβου γίνεται είτε στην πηγή είτε στη διαδρομή του. Οι μηχανικοί θόρυβοι έχουν ελαχιστοποιηθεί με εξαρχής σχεδίαση (γρανάζια πλάγιας οδόντωσης), ή με εσωτερική ηχομονωτική επένδυση στο κέλυφος της κατασκευής. Επίσης ο μηχανικός θόρυβος αντιμετωπίζεται στη διαδρομή του με ηχομονωτικά πετάσματα και αντικραδασμικά πέλματα στήριξης. Αντίστοιχα ο αεροδυναμικός θόρυβος αντιμετωπίζεται με προσεκτική σχεδίαση των πτερυγίων από τους κατασκευαστές, που δίνουν άμεση προτεραιότητα στην ελάττωση του .

Το επίπεδο του αντιληπτού θορύβου από μία ανεμογεννήτρια σύγχρονων προδιαγραφών σε απόσταση 200 μέτρων, είναι μικρότερο από αυτό που αντιστοιχεί στο επίπεδο θορύβου περιβάλλοντος μιας μικρής επαρχιακής πόλης και βεβαίως δεν αποτελεί πηγή ενόχλησης. Με δεδομένη δε τη νομοθετημένη απαίτηση να εγκαθίστανται οι ανεμογεννήτριες σε ελάχιστη απόσταση 500 μέτρων από τους οικισμούς, το επίπεδο είναι ακόμη χαμηλότερο και αντιστοιχεί πλέον σε αυτό ενός ήσυχου καθιστικού δωματίου. Επιπλέον, στις ταχύτητες ανέμου που λειτουργούν οι ανεμογεννήτριες ο φυσικός θόρυβος (θόρυβος ανέμου σε δένδρα και θάμνους) υπερκαλύπτει οποιονδήποτε θόρυβο που προέρχεται από τις ίδιες.

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω και σε συνδυασμό με τη θέση των «οικοπέδων» που συνήθως εγκαθίστανται τα αιολικά πάρκα στην Ελλάδα για να έχουν καλύτερη απόδοση, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι τα αιολικά πάρκα δεν προκαλούν:
· αύξηση της υπάρχουσας στάθμης θορύβου εκτός των ορίων τους και ακόμη περισσότερο σε κατοικημένες περιοχές
· έκθεση ανθρώπων σε υψηλή στάθμη θορύβου.
Ο πιο εύκολος και αποτελεσματικός τρόπος, για να πεισθεί κανείς για το ζήτημα του θορύβου είναι μια επίσκεψη σε ένα αιολικό πάρκο μια μέρα που οι ανεμογεννήτριες βρίσκονται σε κανονική λειτουργία.


Β. Δημιουργούν προβλήματα ηλεκτρομαγνητικών παρεμβολών οι ανεμογεννήτριες ;

Η ανησυχία αυτή συνήθως αναφέρεται αφενός σε προβλήματα που προκαλούν οι ανεμογεννήτριες λόγω της θέσης τους σε σχέση με ήδη υπάρχοντες σταθμούς τηλεόρασης ή ραδιόφωνου και αφετέρου σε πιθανές ηλεκτρομαγνητικές εκπομπές από τις ίδιες.

Είναι γεγονός ότι , η διάδοση των εκπομπών στις συχνότητες της τηλεόρασης ή και του ραδιοφώνου (κυρίως στις συχνότητες εκπομπών FM) επηρεάζεται από εμπόδια που παρεμβάλλονται μεταξύ πομπού και δέκτη. Το κυριότερο πρόβλημα από τις ανεμογεννήτριες προέρχεται από τα κινούμενα πτερύγια που μπορούν να προκαλέσουν αυξομείωση σήματος λόγω αντανακλάσεων. Αυτό ήταν πολύ εντονότερο στην πρώτη γενιά ανεμογεννητριών που έφερε μεταλλικά πτερύγια. Τα πτερύγια των συγχρόνων ανεμογεννητριών κατασκευάζονται αποκλειστικά από συνθετικά υλικά, τα οποία έχουν ελάχιστη επίπτωση στη μετάδοση της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας.

Η Ελληνική νομοθεσία προβλέπει την προώθηση αδειοδότησης ενός αιολικού πάρκου μόνον εφόσον τηρούνται κάποιες ελάχιστες αποστάσεις από τηλεπικοινωνιακούς ή ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς. Οποιαδήποτε πιθανά προβλήματα παρεμβολών μπορούν να προληφθούν με σωστό σχεδιασμό και χωροθέτηση ή να διορθωθούν με μικρό σχετικά κόστος από τον κατασκευαστή του πάρκου με μια σειρά απλών τεχνικών μέτρων, όπως π.χ. η εγκατάσταση επιπλέον αναμεταδοτών. Σε σχέση με την συμβατότητα και τις παρεμβολές στις τηλεπικοινωνίες, αξίζει να αναφέρουμε, ότι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι πύργοι των ανεμογεννητριών όχι μόνον δεν δημιουργούν εμπόδια, αλλά χρησιμοποιούνται ήδη για την εγκατάσταση κεραιών προς διευκόλυνση υπηρεσιών επικοινωνιών, όπως η κινητή τηλεφωνία!

Όσον αφορά τις εκπεμπόμενες ακτινοβολίες, όπως φαίνεται και από την περιγραφή των τμημάτων της ανεμογεννήτριας, τα μόνα υποσυστήματα που θα μπορούσαμε να πούμε ότι «εκπέμπουν» ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία χαμηλού επιπέδου, είναι η ηλεκτρογεννήτρια και ο μετασχηματιστής μέσης τάσης. Το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο της ηλεκτρογεννήτριας είναι εξαιρετικά ασθενές και περιορίζεται σε μια πολύ μικρή απόσταση γύρω από το κέλυφος της που είναι τοποθετημένο τουλάχιστον 40-50 μέτρα πάνω από το έδαφος. Για το λόγο αυτό δεν υφίσταται πραγματικό θέμα έκθεσης στην ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία ούτε καν στη βάση της ανεμογεννήτριας. Ο μετασχηματιστής, πάλι, περιβάλλεται πάντα από περίφραξη ασφαλείας ή είναι κλεισμένος σε μεταλλικό υπόστεγο. Η περίφραξη είναι τοποθετημένη σε τέτοια απόσταση που το επίπεδο της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας είναι αμελητέο. Μπορούμε λοιπόν να ισχυριστούμε με βεβαιότητα, ότι αυτά που ακούγονται για εκπομπή ραδιενέργειας η ακτινοβολιών άλλου τύπου από τις ανεμογεννήτριες δεν ευσταθούν.

Γ. Δημιουργούν αισθητικά προβλήματα και προσβολή του φυσικού τοπίου οι ανεμογεννήτριες;

Αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο έχει δοθεί μεγάλη δημοσιότητα.
Η οπτική όχληση είναι κάτι υποκειμενικό και δύσκολα μπορούν να τεθούν κοινά αποδεκτοί κανόνες. Από έρευνες σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκύπτει ότι κάποιος που είναι ευνοïκά διατεθειμένος απέναντι στην ανάπτυξη της αιολικής ενέργειας, αποδέχεται τις ανεμογεννήτριες και οπτικά πολύ πιο εύκολα από κάποιον που είναι αρνητικός εξαρχής. Από τις ίδιες μελέτες, προκύπτει ότι τα αιολικά πάρκα είναι πιο αποδεκτά από αισθητικής άποψης σε ανθρώπους που είναι ενημερωμένοι για τα οφέλη που προέρχονται από την χρήση τους. Αν κάνουμε μια απλή σύγκριση μεταξύ ενός θερμικού σταθμού παραγωγής (π.χ. λιγνιτικού), και ενός αιολικού πάρκου είναι φανερό ότι η οπτική όχληση που προκύπτει από το πρώτο είναι εμφανώς και αντικειμενικά πολύ μεγαλύτερη. Δεδομένου βεβαίως ότι οι ανεμογεννήτριες είναι κατ' ανάγκη ορατές από απόσταση, είναι σημαντικό να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες κάθε τόπου εγκατάστασης και να γίνεται προσπάθεια ενσωμάτωσης τους στο τοπίο.

Δ. Έχουν επίδραση οι ανεμογεννήτριες στις γεωργικές και κτηνοτροφικές δραστηριότητες ;

Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι τα αιολικά πάρκα επιβαρύνουν τη γεωργία ή την κτηνοτροφία. Δεδομένου ότι περίπου το 99% της γης που φιλοξενεί ένα αιολικό πάρκο είναι διαθέσιμο για άλλες χρήσεις, μπορούμε να κατανοήσουμε ότι οι αγροτικές δραστηριότητες μπορούν να συνεχίζονται και μετά την εγκατάσταση του. Οι συνήθεις θέσεις αιολικών πάρκων είναι σε ορεινές περιοχές με θαμνώδη βλάστηση ακριβώς λόγω των υψηλών ταχυτήτων του ανέμου που ευνοούν την εγκατάσταση του. Σε αυτές τις περιοχές, η χρήση γης είναι κυρίως για βοσκή αιγοπροβάτων οι οποία μπορεί να συνεχισθεί χωρίς κανένα πρόβλημα και μετά την εγκατάσταση του αιολικού πάρκου. Χαρακτηριστικά, σε μερικά αιολικά πάρκα έχει παρατηρηθεί ότι οι ανεμογεννήτριες γίνονται πόλος έλξης αιγοπροβάτων που επωφελούνται από τη δροσιά της σκιάς που προσφέρουν οι πύργοι τους !

Ε. Έχουν επιπτώσεις στον πληθυσμό των πουλιών οι ανεμογεννήτριες ;

Τα πουλιά καθώς πετούν μερικές φορές συγκρούονται με κτίρια και άλλες σταθερές κατασκευές. Οι ανεμογεννήτριες όμως δεν προκαλούν ιδιαίτερο πρόβλημα όπως έχει φανεί από μελέτες που έχουν γίνει σε ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γερμανία, η Ολλανδία, η Δανία και η Αγγλία. Συγκεκριμένα, υπολογίσθηκε ότι στον συνολικό αριθμό πουλιών που σκοτώνονται ετησίως, μόνον 20 θάνατοι οφείλονται σε ανεμογεννήτριες (για εγκατεστημένη ισχύ 1000MW), ενώ αντίστοιχα 1.500 θάνατοι οφείλονται στους κυνηγούς και 2.000 σε πρόσκρουση με οχήματα και τις γραμμές μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας (καθότι είναι σχεδόν «αόρατες» για τα πουλιά). Ασφαλώς βέβαια, το θέμα της προστασίας του πληθυσμού των πουλιών σε ευαίσθητες οικολογικά και προστατευόμενες περιοχές πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά τη φάση σχεδιασμού και χωροθέτησης του αιολικού πάρκου.

Συνοψίζοντας, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε, ότι οι οποιεσδήποτε επιπτώσεις από τις ανεμογεννήτριες, αφενός είναι άμεσα «ορατές» και αφετέρου είναι δυνατόν να ελαχιστοποιηθούν με σωστή αντιμετώπιση και προσχεδιασμό. Αντίθετα, οι επιπτώσεις της θερμικής ή πυρηνικής παραγωγής ενέργειας αργούν να φανούν, είναι μακροπρόθεσμες και όση προσπάθεια και κόστος να δαπανηθούν είναι αδύνατον να ελαχιστοποιηθούν. Εν τέλει θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι εφόσον πρέπει να παράγουμε ηλεκτρική ενέργεια, είναι σίγουρα προτιμότερο να την παράγουμε με τρόπο που να έχει την μικρότερη δυνατή επιβάρυνση για το περιβάλλον. Από τεχνολογική και οικονομική πλευρά, η πιο ώριμη μορφή ανανεώσιμης και «καθαρής» ενέργειας είναι σήμερα η αιολική. Αυτή μπορεί να συμβάλλει αποτελεσματικά στην αποτροπή των κλιματικών αλλαγών προσφέροντας συγχρόνως ποικίλα περιβαλλοντικά, κοινωνικά και οικονομικά οφέλη.


Πηγές στοιχείων :
1. Greenpeace
2. EWEA
3. CRES