Η θεία Κατίνα, νύφη με γαμπρό από φωτογραφία!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Η θεία μου η Κατίνα ήταν ένα κορίτσι που γεννήθηκε ανάμεσα σε πολλά παιδιά στην οικογένεια Βλάχου εκεί στην ορεινή Εξάνθεια, που τίποτε δεν προμήνυε καλή τύχη για τα παιδιά και κυρίως για τα κορίτσια, καθώς το χωριό και η γύρω περιοχή του ήταν άγονες περιφέρειες της Λευκάδας.

Όμως στην πρώιμη νιότη της ευτύχησε να λάβει πρόσκληση από τα αδέλφια της που είχαν μεταναστεύσει στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας κι έτσι βρέθηκε εκεί να δουλεύει εργάτρια για να φτιάξει το κομπόδεμά της τόσο για την οικογένεια που είχε μείνει πίσω όσο και για την προίκα της.

Έτσι, άγουρο κορίτσι ταξίδεψε με το υπερωκεάνειο για την Αυστραλία και βρέθηκε εκεί ακολουθώντας την τύχη των χιλιάδων Ελλήνων μεταναστών, που αναζήτησαν μια καλύτερη ζωή στα ξένα. Με τα αδέρφια της σαν ασπίδα προστασίας , με τα νιάτα της και τη θέλησή της για δουλειά, είχε φτάσει τα τριάντα όταν ωρίμασε για γάμο.

Τότε όλες οι κοπέλες ήθελαν ‘παπούτσι από τον τόπο τους’ κι έτσι ήρθε το προξενιό για το θείο Λεωνίδα Φραγκούλη, το νεότερο από τα αδέρφια του σεβαστού πατέρα μου. Ο θείος Λεωνίδης, όπως τον φώναζαν στην Εγκλουβή , όπου ήταν καταδικασμένος να βόσκει τα πρόβατα της οικογένειας, ήταν ένα λεπτεπίλεπτο πλάσμα που δεν έκανε για αγροτικές δουλειές. Κι όταν ήρθε το προξενιό και είδε τη φωτογραφία της Κατίνας με τα μαύρα μαλλιά και το σκούρο λαμπερό βλέμμα, το αποφάσισε πάραυτα να φύγει για το Σύνδεϋ, να την παντρευτεί και να κάνει μαζί της οικογένεια.

Θυμάμαι εκεί στο σπίτι που βρίσκεται στο μέσον  της Εξάνθειας το γλέντι του αρραβώνα που στήθηκε με το γαμπρό να χορεύει με τη φωτογραφία της νύφης, καθώς περίμενε τη γνωρίσει μόνο όταν θα έφτανε στο μακρινό Σύδνεϋ του Κάτω Κόσμου. Και χορεύανε οι δικοί μας και τα αδέρφια της Κατίνας τα τσάμικα και τα καλαματιανά, και τραγουδούσαν, κι έπαιζαν τα βιολιά, και τα μαντήλια κράταγαν τους συγγενείς που έκαναν φιγούρες και ο θείος ο Λεωνίδης βούρκωνε από συγκίνηση που θα άφηνε πίσω του τον τόπο του για μια καλύτερη ζωή στην Αυστραλία μακριά από την οικογένειά του.

Η θεία Κατίνα τον καλοδέχτηκε εκεί στα ξένα. Η ζεστή της προσωπικότητα και η ζωντάνια της τον σκλάβωσαν κι έγιναν ζευγάρι ενώπιον θεού και ανθρώπων σύντομα. Και μας έστειλαν τις φωτογραφίες του γάμου, πελώριες, με την Κατίνα να φοράει ένα υπέροχο νυφικό με λευκό τούλινο βέλο. Πάντα, θυμάμαι αυτή τη φωτογραφία στο σπίτι της γιαγιάς της Κωνσταντίας στην Εγγλουβή πάνω στο μπουφέ της εποχής.Δεν την γνωρίζαμε δια ζώσης αλλά μάθαμε να την αγαπούμε μακρόθεν διότι ο θείος Λεωνίδης μας έστελνε γράμματα κάθε μήνα, γράμματα που ο πατερούλης διάβαζε δυνατά για να μηρυκάσει την προκοπή του μικρού του δελφού στον ξένο τόπο.

Η θεία Κατίνα βοήθησε το θείο Λεωνίδη να σταθεί στα πόδια του και μαζί δούλεψαν σκληρά για να φτιάξουν μια καλύτερη ζωή. Σύντομα , ήρθε να προστεθεί το μονάκριβο κοριτσάκι τους , η πανέμορφη Κωνσταντίνα που πήρε τα χρώματα της μητέρας της και την κατατομή του Φραγκουλέικου.

Μετά από 12 χρόνια με την Κωνσταντίνα να βρίσκεται στα 10 της ήρθαν επιτέλους για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Και μας έφεραν του κόσμου τα καλούδια από την Αυστραλία, ούτε που θυμάμαι τι και πώς. Μόνο θυμάμαι πως το επίσημο σετ των μαχαιροπήρουνων το είχε χαρίσει στη μαμά η θεία Κατίνα απο την Αυστραλία κι αυτό δεν ξεχνιόταν ποτέ να αναφερθεί στα επίσημα τραπέζια της οικογένειας.

Η θεία Κατίνα ήταν μια γλυκειά και δυναμική γυναίκα, μια ήσυχη δύναμη, που στάθηκε δυνατή στην οικογένειά της αλλά δεν παρέλειψε ποτέ να στηρίξει την ευρύτερη οικογένεια της Λευκάδας. Επισκέφθηκαν την πατρική γη πολλές φορές μέσα στα χρόνια και η μαμά μου ήταν χαρούμενη με  τη συννυφάδα της, για την ευγένεια, την αμεσότητα και την ειλικρίνειά της. Παρότι τις χώριζαν ήπειροι και ωκεανοί, όταν έσμιγαν μιλούσαν σαν αδερφές που δεν είχαν χωρίσει ποτέ.

Η θεία Κατίνα ευτύχησε να δει την κόρη της την Κωνσταντίνα να σπουδάσει, να καλοπαντρευτεί τον Γιάννη της και να κάνει δυό εξαιρετικά παιδιά, τον Χρήστο και την Κατερίνα, που πήρε το όνομά της. Ήταν μια υπερδραστήρια γυναίκα, μια εξαιρετική μαγείρισσα και νοικοκυρά κι όταν τους επισκεφθήκαμε το 2012 στο Σύδνεϋ άνοιξε τη μεγάλη της αγκαλιά και μας καλοδέχτηκε. Οργάνωσε μεγάλο τραπέζι με όλες τις ελληνικές γεύσεις και μας υποδέχτηκε σα να ήμασταν παιδιά της. Οι αξέχαστες στιγμές μας στην ξενιτιά του θείου Λεωνίδη και της θείας Κατίνας, έχουν εγγραφεί για πάντα στη μνήμη και την καρδιά μου.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της η θεία Κατίνα ταλαιπωρήθηκε καθώς ο αγαπημένος σύντροφος της ζωής της ο θείος Λεωνίδης, έπαθε αλζχάιμερς και δεν την αναγνώριζε.’Ισως  νάναι καλύτερα τώρα που εκείνη έφυγε από αυτοκινητιστικό δυστύχημα άδικα και απότομα, ίσως να είναι καλύτερα που δεν έμαθε για τον τραγικό θάνατό της.

Καλό ταξίδι εκεί που πας στους ουρανούς θεία Κατίνα. Θα σε θυμόμαστε με πολλή αγάπη για όσα υπήρξες για όλους εμάς. Να δώσεις χαιρετίσματα στη γιαγιά, τον παππού, στους κουνιάδους και τις συννυφάδες σου. Και να σφίξεις στην αγκαλιά σου την Πεταλούδα μας. Τώρα εσύ θα έχεις την πιό καλή παρέα!

Αναμνήσεις από την Αυστραλία!

 Η Αυστραλία είναι μια απέραντη πορεία στη φύση, αλλά η δική μας πολυπραγμοσύνη δεν μας άφησε να περιηγηθούμε αυτή την πλευρά της μεγάλης χώρας. Εμείς με τις εκδηλώσεις και τις επαφές με αγαπημένα πρόσωπα είχαμε προσανατολίσει το ταξίδι μας αλλού.

Ωστόσο, σήμερα κατορθώσαμε να κάνουμε την πρώτη μας εξόρμηση σε ένα νησάκι περίπου μία ώρα από τη Μελβούρνη ονόματι Phillips Island. Παρότι φαίνεται ένα ήσυχο καταπράσινο νησάκι, κρύβει απίστευες ομορφιές που ξεπετάγονται μπροστά σου κάθε στιγμή. Η χλωρίδα και η πανίδα του νησιού είναι πρωτότυπη και χαρακτηριστική της Αυστραλίας.

Στο νησάκι είδαμε επιτέλους τα καγνκουρό να χοροπηδάνε τρέχοντας με απίστευτη ταχύτητα, είδαμε τρομερά πιγκουϊνάκια καθώς και μιά απίστευτη συνοικία με φώκιες που είχαν αράξει σε ένα τεράστιο βράχο παίζοντας και αράζοντας εκεί.

Πηγαίνοντας προς το νησί σταματήσαμε σε ένα πα΄ρκο όπου ταϊσαμε κατοικίδια καγκουρό, απολαύσαμε αρκουδάκια κοάλα να ξυπνάνε και να είναι μαχμουρλίδικα. Γενικά απολαύσαμε την πανίδα της ενδοχώρας της Αυστραλίας και χαρήκαμε παίζοντας με τα ζωάκια σαν μικρά παιδιά.

Ηταν μια μέρα που θα μας μείνει αξέχαστη, όπως έγραφα κάποτε στις εκθέσεις του σχολείου...

Τζουστινάκι

Με το κατοικίδιο καγκουρό

Τα καγκουρό δεν είναι τόσο όμορφα όσο φαίνονται, έχουν μια μακριά ουρά που τη χρησιμοποιούν για να περπατούν

Η Νίνα τάιζε κι εγώ απολάμβανα

Ο Τεντ και ο Θάνος έδωσαν πλουσιοπάροχους σπόρους στα καγκουρό

Οι παραλίες του Phillips Island είναι ξανθές και απέραντες αλλά το νερό ακόμη και το καλοκαίρι δεν ΄ξεπερνάει του 12 βαθμούς

Το κέντρο του χωριού είναι απλό και βαρετό

Ενα τρομερό κοαλάκι μόλις ξύπνησε από τον ύπνο του πάνω στο δέντρο και τόριξε στο χασμουρητό

Το εθνικό πουλί της Αυστραλίας EMU είναι ασχημούλικο

Αυτός ο χοντρούλης λέγεται γουάλαμπης

Εδώ αν κοιτάξετε με μικροσκόπιο θα δείτε τα πιγκουϊνάκια

Ολοι στο παρατηρητήριο για τα πιγκουϊνάκια

Εγώ τυλίχτηκα με την κουβέρτα γιατί ο αέρας δεν αστειέυεται. Η Νίνα με κοροίδεύει...

Ωραίο ηλιοβασίλεμα

Το αγόρι που συνάντησα στην πλάζ και φορούσε τυρκουάζ εξακολουθεί να είναι ο Τέντ!

Δυό Παιδάκια, Μιά Αγάπη,΄Ενας Γάμος!

 Δυό Παιδάκια απο διαφορετικές πόλεις. Εκείνη από το Σικάγο, εκείνος από το Μοντρεάλ. Δυό παιδάκια αναθρεμμένα με την ελληνική γλώσσα και την ελληνική παιδεία. Συναντήθηκαν στην πόλη των πόλεων, την κραταιή Νέα Υόρκη, όπου πήγαν για να κάνουν τις καριέρες τους μερικά χρόνια πριν.

Εκείνη, η Λέξια Βαντεβούλη, είναι σχεδιάστρια σε μεγάλο οίκο μόδας. Εκείνος, ο Αλέξανδρος Αργύρης, είναι δικηγόρος σε μεγάλη φίρμα στην πόλη. Και οι δυό δίνουν αγώνα για να προχωρήσουν τα μεγάλα και θαυμαστά όνειρά τους.

Συναντήθηκαν μέσα από την ηλεκτρονική εποχή. Εκείνη κατάγεται απο το Μέτσοβο και τη Μακεδονία, όπου την πήγαινε τα καλοκαίρια με τα αδέλφια η μητέρα της για να βαφτιστούν στην ελληνικότητα. Εκείνος με καταγωγή από τη Λευκάδα, όπου έχτισε τα καλοκαίρια φιλίες ατράνταχτες, ακουμπώντας στους παππούδες και τη γιαγιά και μαθαίνοντας το αληθινό πρόσωπο της Ελλάδας.

Μετά από τρία χρόνια σχέσης αποφάσισαν να δεθούν με τα δεσμά του γάμου. Σε μια σεμνή και ταπεινή τελετή με τις άμεσες οικογένειες από τις δύο πλευρές και τον κουμπάρο τους, Τόμμυ Σκλάβο, ο Αλέξανδρος και η Λέξια αντάλλαξαν τους όρκους της αιώνιας αγάπης.

Ήταν μια ανοιξιάτικη μέρα αρχές Απριλίου του 2021 κι εμείς με τους συμπεθέρους μας κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο Beekman ,ένα κτίσμα των αρχών του 20^ου αιώνα, αρχιτεκτονημένο στο ρυθμό της άρτ ντεκό. Στο υπερώο ένας υπέροχος εσωτερικός κήπος μας περίμενε, στην ταράτσα ατενίσαμε τους ουρανοξύστες της Wall Street . Το περιβάλλον ήταν μαγικό και αμιγώς νεοϋορκέζικο.

Η Λέξια φορούσε ένα υπέροχο λευκό φόρεμα της Chanel κι ένα στεφάνι από πέρλες στα μακριά μαύρα μαλλιά της. Ο Αλέξανδρος ήταν ντυμένος με ένα μαύρο κοστούμι και χαμογελούσε απο χαρά. Τα παιδάκια άστραφταν απο ευτυχία καθώς η ένωσή τους πήρε σάρκα και οστά με θεατές μόνο τις άμεσες οικογένειας : από την πλευρά της ήταν ο πατέρας της Λέξιας  Παύλος, η μητέρα της Μάγδα, τα αδέλφια της Χρήστος και Θεόδωρος και η μητρική  γιαγιά της Αργυρώ. Από τη δική μας την πλευρά η οικογένεια περιλάμβανε μόνο τον Τέντυ κι εμένα.

Ήταν μια υπέροχη στιγμή καθώς η Λέξια και ο Αλέξανδρος ένωναν τη ζωή τους για πάντα με ένα περίγυρο 10 ατόμων, αυστηρά προσαρμοσμένο στις επιταγές της πανδημίας. Ήταν μια δική τους προσωπική στιγμή, που περιλάμβανε μόνο τους άμεσα ενδιαφερόμενους, το ζευγάρι και τις οικογένειες τους. 

Επειδή κι εμείς με τον πατέρα του Αλέξανδρου είχαμε κάνει ένα γάμο με είκοσι άτομα και μάλιστα το 1989, ένιωθα αυτή την αμεσότητα των αιώνιων όρκων χωρίς το πλήθος του κόσμου. ‘Ηταν η επιβεβαίωση πως η στιγμή του γάμου είναι ιερή και πως το πάρτυ της χαράς μπορεί να ακολουθήσει με όλους τους συγγενείς και φίλους.

Καθώς έβλεπα το μοναχογιό μου να δένει τη ζωή του με τη γυναίκα των ονείρων του, στάθηκα μια μονάχα στιγμή να σκεφτώ πότε ήταν μικρός στην αγκαλιά μου και πότε πέταξε μακριά με τα φτερά του να φτιάξει τη δική του φωλιά. Τα χρόνια περνούν τόσο γρήγορα, φεύγουν, γλιστρούν μέσα από τα χέρια μας, δραπετεύουν οι στιγμές. Και κλείνουμε τα μάτια αναπολώντας τις με αγάπη. Αυτή η υπέροχη μνήμη είναι η δεξαμενή του πλούτου μας μετά από κάποια ηλικία.

Η σαμπάνια έρρευσε μετά, ήπιαμε στην υγειά των παιδιών που γιόρταζαν την ένωσή τους. Στο υπερώο του ξενοδοχείου ανταλλάξαμε ευχές με τους συμπεθέρους και με τον κουμπάρο τους Τόμμυ, γελάσαμε, αφηγηθήκανε  τις μικρές λεπτομέρειες της γνωριμίας τους.

Ακολούθησε ένα υπέροχο δείπνο σε πριβέ δωμάτιο του St Ambroise με θέα τους πύργους του Σημείου Μηδέν. Ήταν ένα πολύ γλυκό βράδυ και ο ήλιος του λυκόφωτος αντιφέγγιζε στα τζάμια των ουρανοξυστών. Τα παιδιά έκοψαν την τούρτα τους και η παρέα συνέχισε τις όμορφες κουβέντες.

Την άλλη μέρα η Λέξια και ο Αλέξανδρος, ο Mr and Mrs Argyris,έδωσαν στο σπίτι τους ένα υπέροχο brunch. Στην παρέα προστέθηκαν η Βέα και η Αντα, η γυναίκα και κόρη του μακαριστού νονού του, Χρύσανθου, αντίστοιχα. Μας έλειψε ο Χρύσανθος αλλά είχαμε μαζί μας τη συνέχειά του.

Σήμερα, που γιορτάζεις τα γενέθλιά σου σου εύχομαι Χρόνια Πολλά, Ευτυχισμένα, Χαρούμενα με τη Γυναίκα σου.

Να ζήσετε σαν τα ψηλά βουνά με τη Λέξια και να γιορτάσουμε μαζί σας πολλές χαρές στο μέλλον.

Παιδάκια, Βίον Ανθόσπαρτον να έχετε μπροστά σας!

 

Τζουστινάκι