Η χαμένη αθωότητα του μπλόγκινγκ

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Βρίσκομαι στην Ελλάδα αυτή την τελευταία βδομάδα του Φλεβάρη και οι Αλκυονίδες μέρες καλά κρατούν, χαρίζοντας θεϊκό καιρό με ήλιο να καίει καταμεσής του ουρανού. Η χώρα λάμπει μέσα σε ανοιξιάτικη ομορφιά, οι αμυγδαλιές είναι ολάνθιστες, τα ζουμπούλια χύνουν τον ερωτισμό της μυρωδιάς τους. Στο νησί μου η θάλασσα φεγγοβολάει στην ανατανάκλαση του φωτός σα νάναι κατακαλόκαιρο.

Κι όμως το τοπίο στα πολιτικά και δημοσιογραφικά δρώμενα της χώρα είναι απίστευτα θολό. Μαύρα σύννεφα καλύπτουν τους ουρανούς της ενημέρωσης, όλα είναι συγκεχυμένα καθώς δημοσιογράφοι κατηγορούνται πως συναλλάσσονται με την εξουσία, καταρρίπτοντας και τον τελευταίο μύθο μιας αντικειμενικής ενημέρωσης.

Η υπόθεση Ζαχόπουλου, που η κυβέρνηση με μαεστρία έστρεψε απο άμεσο πολιτικό σκάνδαλο του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος σε μια ξεφωνημένη διαμάχη μεταξύ Μάκη και Θέμου, ήταν η αρχή της έκρηξης μια κρίσης, που έρπει εδώ και μερικά χρόνια στα τηλεοπτικά και άλλα πεδία της ενημέρωσης. Οι αλληλοκατηγορίες των δύο συνεκδοτών και άλλοτε συλλουομένων στη μπανιέρα δυό-δυό, ήταν το φυτίλι που άναψε τη φωτιά στα μέσα ενημέρωσης.

Και αίφνης, στη δίνη του κυκλώνα μπήκε το μπλόγκ press.gr, το οποίο εδώ κι ένα χρόνο παρουσιάζει ανάμεσα σε άλλα και πρωτογενείς δημοσιογραφικές αποκαλύψεις για πρόσωπα και πράγματα. Με αφορμή μια υποτιθέμενη και καθόλου αποδεδειγμένη υπόθεση εκβιασμού, οι αστυνομικοί του ηλεκτρονικού εγκλήματος όρμησαν στο σπίτι του συναδέλφου Ανδρέα Καψαμπέλη ανταριάζοντας τον προσωπικό του υπολογιστή και μαζί το οικογενειακό του άσυλο, διασύροντάς τον στα αναπεπταμένα πεδία της θολής τηλεόρασης.

Δεν προτίθεμαι να υπερασπιστώ το ρόλο του press.gr, το οποίο ήταν ένα ανώνυμο μπλόγκ με εγκυρότατη όμως πληροφόρηση σε πολλούς τομείς της ενημέρωσης. Παρότι ,πολλές φορές τα σχόλια που ακολουθούσαν τις ειδήσεις ήταν υβριστικά και χυδαία, ωστόσο δεν πρέπει να παραγνωρισθεί ο ενημερωτικός του ρόλος .

Αποκορύφωμα της υβριστικής και απαράδεκτης συμπεριφοράς των σχολιαστών του συγκεκριμένου μπλόγκ υπήρξε η περίοδος της ασθένειας του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, όπου γράφτηκαν οι πιό απαράδεκτοι αφορισμοί χωρίς να μπεί κανένα απολύτως φρένο.

Ενώ λοιπόν διαφωνώ με τη συχνά ασύδοτη και ανεξέλεγκτη ανώνυμη σχολιογραφία του press.gr, θα πρέπει να πώ ότι η κατηγορία της εκβίασης δεν με πείθει για το πρόσωπο του συναδέλφου μου Ανδρέα Καψαμπέλη, ο οποίος υπήρξε ανέκαθεν έγκριτος δημοσιογράφος με μια ιδεολογική βάση, που παρέχει σε μένα την τρίτη το άλλοθι μιας συγκεκριμένης πολιτικής και προσωπικής του ηθικής. Είμαι πεπεισμένη πως βάλλεται αδίκως, επειδή το μπλόγκ του είναι δημοφιλέστατο με 70.000 επισκέψεις την ημέρα.

Περαιτέρω γεννάται το ερώτημα αν θα πρέπει το μπλόγκινγκ να φιμωθεί στην Ελλάδα με ειδική νομοθεσία . Αν δηλαδή με αφορμή την δήθεν υπόθεση της εκβίασης απο συντελεστές του press.gr, θα προχωρήσει η κυβέρνηση στη λογοκρισία της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, την οποία παρέχει η δυνατότητα του ιστολογείν στο διαδίκτυο.

Είμαι κάθετα αντίθετη με οποιαδήποτε προσπάθεια χειραγώγησης του μπλόγκινγκ, καθώς μια τέτοια κίνηση θα προδώσει φοβική μανία καταδίωξης εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας. Δεν υπάρχουν σύνορα στο διαδίκτυο, γι αυτό το ιστολογείν είναι αδύνατο εκ των πραγμάτων να αναχαιτισθεί. Μια κίνηση οριοθέτησης της ελεύθερης διακίνησης του λόγου και των ιδεών στο διαδίκτυο, απλώς θα γελοιοποιήσει τον επίδοξο νομοθέτη καθιστώντας την Ελλάδα περίγελω στο διεθνή χώρο της ελευθεροτυπίας και ελευθεροστομίας.

Θεωρώ πως τα όρια στο μπλόγκινγκ τίθενται απο την ίδια την προσωπική ηθική των δημοσιογράφων, που ιστολογούν στο διαδίκτυο. Αν αυτή δεν υπάρχει, κανένας κυβερνητικός νόμος δεν μπορεί να περιορίσει την κακοήθεια.

Και πάντως, η ανωνυμία του μπλόγκινγκ μπορεί να προστατεύει τους δράστες της ψευδολογίας, αλλά ταυτόχρονα εκθέτει τα ψευδολογήματα καθιστώντας τα αναξιόπιστα αφού τα κείμενα των μπλόγκερς δεν είναι υπογεγραμμένα. Ετσι, τα ανυπόγραφα άρθρα ή σχόλια αυτοακυρώνονται απο την ίδια την ανωνυμία τους.

Σε κάθε περίπτωση, φοβάμαι πως όλη αυτή αναταραχή με στόχο το press.gr απλώς είναι η απόδειξη πως το μπλόγκινγκ έχασε για πάντα την αθωότητά του στη μικρή όμορφη πατρίδα μου!

Απο το σαλόνι της Αγκυρας στη σελίδα 123

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Βρίσκομαι στην Αθήνα απο χθές και μια άνοιξη έχει απλωθεί στην καρδιά του χειμώνα. Σήμερα κατηφόρησα για το βαθύ κέντρο (Σόλωνος) περνώντας μέσα απο τον Εθνικό Κήπο κάτω απο τις νερατζιές της Ηρώδου του Αττικού.

Επιστράτευσα όλες τις αισθήσεις μου για να δώ , να οσφρησθώ, να αναπνεύσω , να χαρώ τις ομορφιές της πόλης, που είχα αφήσει πίσω μου τρείς μήνες πρίν. Ο τελικός προορισμός του πρωινού ήταν η συνάντηση των λογοτεχνών και άλλων μπλόγκερς στο σαλόνι του εκδοτικού οίκου Αγκυρα, όπου η συνάδελφος Ελένη Γκίκα μασκέ δίνει ραντεβού με όσους πιστούς ή περαστικούς για καφέ, κουλουράκια, γλυκά κάθε Σάββατο βρέξει, καλοκαιρίσει (εξαιρείται το χιονίσει, καθώς όλοι είχαν αποκλεισθεί στα σπίτια τους απορημένοι απο τη λευκή επίθεση).

Ετσι βρέθηκα στην υπέροχη συντροφιά της μασκέ μας Αλεφ, του φιλόλογου Μπάμπη Δερμιτζάκη, του συγγραφέα Δημήτρη Μαμαλούκα, του δημοσιογράφου-συγγραφέα Δημήτρη Καρύδα, του μεταφραστή κ. Θηβαίου, της ψυχολόγου Εύας Στάμου , του καθηγητή φιλοσοφίας στη Φιλοσοφική Αθηνών Αντώνη Χατζημωϋσή και άλλων εκλεκτών παρευρεθέντων στο απογευματινό τσάι. Υστερα στην παρέα προστέθηκαν ο βραβευμένος συγγραφέας-φιλόλογος Ανδρέας Μήτσου, η Ιωάννα και ο εν δυνάμει μεταφραστής εκ Σερρών Ναούμ Θεοδοσιάδης με τη συντροφιά του. Δεν ξέρω γιατί αυτές οι μαζώξεις της Αγκυρας με παραπέμπουν στις συναντήσεις της Δεξαμενής του 20ου αιώνα!

Η συζήτηση περιστράφηκε χαλαρά γύρω απο τα βιβλία και τα δικαιώματα των συγγραφέων με τον Δημήτρη Καρύδα να ορίζει το συγγραφέα ως επαγγελματία όσον είναι αφοσιωμένος στη συγγραφή έστω κι αν τα έργα του δεν εκδίδονται. Εγώ πάλι, μέσα στη βορειομερικανιά μου, πιστεύω πως ο συγγραφέας πρέπει να παίρνει προκαταβολικά μια αμοιβή-αρραβώνα για να αναγκαστεί ο εκδοτικός οίκος να προωθήσει τα βιβλία του και να μην γίνουν έρμαια του ελληνικού επιχειρηματικού ωχαδελφισμού.

Η συζήτηση ξεδιπλώθηκε περί πολλά και ποικίλα θέματα, απο το διδακτορικό της ψυχολόγου Εύας Στάμου, που ειδικεύεται στην ψυχολογία των ώριμων γυναικών μέχρι την περιπέτεια του συγγραφέα του βραβευμένου κ. Επισκοπάκη Ανδρέα Μήτσου, ο οποίος μας διηγήθηκε την πικρή ιστορία της ματαίωσής του απο το σύστημα της ελληνικής εκπαίδευσης. Ο Μπάμπης Δερμιτζάκης πρόσθεσε με τη δική του εμπειρία στο μωσαϊκό της αναλγησίας του ελληνικού δημοσίου, που παίρνει κεφάλια αφού σχεδόν πάντοτε έχει τη δική του κρυφή ατζέντα.

Στο τραπέζι έπεσαν όμορφα κι άσχημα μαζί, ευχαριστήσεις, δυσαρέσκειες, παράπονα, ευτυχισμένες μνήμες απο παλαιά χρόνια. Προσωπικά κατέθεσα την αμαρτία μου , πως τώρα στην ενηλικίωσή μου διαβάζω τους ξένους συγγραφείς μόνο μέσα απο το πρίσμα της συγγραφικής μου διαστροφής και τους Ελληνες απο αγάπη και περιέργεια για την παραγωγή της φυλής μου. Επίσης, δήλωσα ευθαρσώς πως έχω αποφασίσει να αυτομεταφράζομαι στα αγγλικά για να μην περνάνε τα βιβλία μου απο την επιλεκτική πολιτική των καναλιών του ΕΚΕΒΙ και του ΕΚΕΜΕΛ, που προωθούν συγκεκριμένα συγγραφικά και εκδοτικά κατεστημένα.

Αυτά είπαμε και η Ελένη Γκίκα μου χάρισε το καινούριο της μυθιστόρημα «Αύριο , να θυμηθώ, να σε φιλήσω» (Εκδόσεις Αγκυρα), αυτή η συγγραφέας με τις υπέροχες εμμονές της που πάντα κατασταλάζουν στην αναρώτηση περι αγάπης. Κι ο επίσης διπλά συνάδελφος Δημήτρης Καρύδας μου χάρισε το καινούριο δικό του μυθιστόρημα με τίτλο «Παγιδευμένοι στο Δίκτυο»(Εκδόσεις Αγκυρα).

Ανυπομονώ να τα διαβάσω, να τα ρουφήξω τα καινούρια βιβλία μου με τις αγαπητικές αφιερώσεις και να σας μεταφέρω τον απόηχό τους στο ιστολόγιο των ημερών της Αθήνας.

Κι επειδή κρατώ αυτά τα δύο πολύτιμα βιβλία στα χέρια μου, απαντώ πρώτα στο Νίκο Λαγκαδινό που με κάλεσε στο παιχνίδι της σελίδας 123: Ανοίγω εκείνο της Ελένης Γκίκα και αντιγράφω: «Ολο αύριο να θυμηθώ να σου μιλήσω, αύριο να θυμηθώ να σε φιλήσω»

Και πιό κάτω αντιγράφω: «Η μοναξιά της Κυριακής σε παγώνει.Μπορεί να είναι τ΄απογεύματα της Κυριακής που σε κάνουν δίχως καρδιά».

Μια που είμαι προσκεκλημένη του παιχνιδιού κι απο τον Στράτο Δουκάκη διαλέγω να ανοίξω τη σελίδα 123 στο δεύτερο σημερινό μου δώρο:
Ετσι, απο το βιβλίο του Δημήτρη Καρύδα ξεσηκώνω: «Η απήχηση ξεπέρασε κάθε προσδοκία.Σιωπηλά στην αρχή, με τραγούδια και συνθήματα στη συνέχεια , χιλιάδες άνθρωποι μαζεύτηκαν στο κέντρο της Αθήνας. Η πρόταση των φοιτητών αντιπροσώπευε μια διέξοδο, ένα ανοιχτό παράθυρο στη μιζέρια και τη ρουτίνα τους,κάτι διαφορετικό στην καθημερινότητα και τα προβλήματά τους, ευκαιρία εκτόνωσης και διαμαρτυρίας».

ΥΓ. Προσπάθησα να ανεβάσω τις φωτογραφίες της συνάντησης, αλλά η αργή μου σύνδεση με καθήλωσε επι μία ώρα. Αλλωστε, η Δέσποινα εξ Ουασιγκτώνος που τις ζήτησε, απίστησε , ντύνεται τώρα μασκέ για την τρελλή βραδυά του αποκριάτικου πάρτυ.

Χρόνια Πολλά

Στο Κόσοβο δεν ταιριάζουν οι διττοί χρησμοί της Ντόρας Μπακογιάννη

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Με ενόχλησε που η υπουργός εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη προσπάθησε να αντιπαρέλθει το πρόβλημα της αναγνώρισης του Κόσοβου με μια δήλωση «ήξεις, αφίξεις», αντί να δηλώσει ευθαρσώς πως η Αθήνα αντιτίθεται στη μονομερή αναγνώριση του Κόσοβου. Με πείραξε γιατί η Ελλάδα σιωπά ενώ έχει συρίγγια με τα μειονοτικά θέματα στη Θράκη, αλλά και εν εξελίξει πρόβλημα στην αδελφή χώρα Κύπρο.

Αντίθετα, ο Καναδάς με μια συντηρητική κυβέρνηση, που ακολουθεί κατα πόδας την πολιτική της Αμερικής, κατ΄αρχήν αντιστέκεται. Δεν έσπευσε να αναγνωρίσει το ανεξάρτητο Κόσοβο παρόλες τις πιέσεις της Ουάσιγκτον.

Εκτός απο την ευαισθησία γύρω απο το θέμα του αποσχισμού του Κεμπέκ , η συντηρητική κυβέρνηση του Καναδά έχει ορισμένους φόβους πως αυτή η μονομερής ανακήρυξη των Κοσοβάρων μπορεί να προκαλέσει την αρχή μεγάλων ωδύνων για την διάσπαση σε δύση και ανατολή μέσα στην καρδιά της Ευρώπης.

Η Οττάβα ανησυχεί για το φαινόμενο μιας αναπτυσσόμενης κρίσης στα Βαλκάνια καθώς οι Σέρβοι της Βοσνίας ήγειραν ήδη φωνή για δική τους ανεξαρτητοποίηση.
Με εντυπωσιάζει το γεγονός πως η μακρινή Οττάβα ανησυχεί για τη διάσπαση των Βαλκανίων, για τη θραύση της χερσονήσου σε κομμάτια-ανάλογα με τις πληθυσμιακές εγκαταστάσεις, ενώ οι Ευρωπαίοι αγρόν ηγόρασαν.

Μου προκαλεί πραγματικά ερωτήματα το γεγονός πως οι Ηνωμένες Πολιτείες που πολεμούν με μανία τους Μουσουλμάνους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, απο την άλλη πλευρά ενθάρρυναν και επιβραβεύουν το φούντωμα του ισλαμιστικού μένους στην καρδιά της Ευρώπης απο μια μειονότητα Αλβανών, οι οποίοι ανακήρυξαν ανεξάρτητο κράτος, αφαιρώντας τα ιστορικά εδάφη των Σέρβων.

Ταυτόχρονα απορώ με την πολιτική των Ευρωπαίων, που ενώ γνωρίζουν πως το Κόσοβο μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα μιας σειράς συρράξεων στη νότιοανατολική πλευρά της Ευρώπης, κυριολεκτικά χαίρονται για τη μονομερή ανεξαρτητοποίηση του Κοσυφοπεδίου. Πραγματικά εθελοτυφλούν με την απειλή ανακατανομής των Βαλκανίων ή προσπαθούν να ενθαρρύνουν πολεμικές εστίες στην Βαλκανική Χερσόνησο για να βρεθούν σε θέση διαιτητών όπως τον καλό 19ο αιώνα;

Απο την άλλη, το Αφγανιστάν πανηγυρίζει που τα αδέλφια τους οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί φυτρώνουν με νέο κρατίδιο στην καρδιά της Ευρώπης. Αλλωστε μέσω του Κόσοβου, διακινούνται ναρκωτικά και όπλα προς τους Ταλιμπάν, όπως συχνά γράφεται στον τύπο.

Ταυτόχρονα οι Αλβανοί αλείφουν την κοιλιά τους με μέλι, καθώς ορματίζονται τη Μεγάλη Αλβανία, που θέλουν να φτάσει μέχρι τη Στερεά Ελλάδα. Οι Κοσοβάροι του Μόντρεαλ απο δεκαετίας διακινούν το χάρτη των ευσεβών πόθων τους προκαλώντας το αίσθημα της Ελληνικής Ομογένειας.

Την ίδια ώρα αγριεύει η Ρωσία και βρυχάται η Κίνα, καθώς οι δύο χώρες για τους δικούς της λόγους έκαστη, αρνούνται να αναγνωρίσουν το Κόσοβο χρησιμοποιώντας το βέτο τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Ετσι, ξαναγεννιέται ένα κλίμα ψυχρού πολέμου ανάμεσα στη δύση και την ανατολή με κυριολεκτικά απρόβλεπτες συνέπειες.

Αυτή που με κάνει να απορώ είναι η Τουρκία, που ενώ αρνείται την ανεξαρτησία στην μειονότητα των 40 εκατομμυρίων Κούρδων, συντάσσεται με την αυτονομία του Κοσόβου, προφανώς ονειρευόμενη Κύπρο και Θράκη, έτσι για να παίξει πιό χοντρά στο παιχνίδι της Ευρώπης.

Ειλικρινά, αυτό το πάζλ που δημιούργησε το Κόσοβο, δεν μπορώ να το κατανοήσω. Μυρίζομαι όπως πως θα φέρει συγκρούσεις στην περιοχή των Βαλκανίων, που θα πλήξουν μοιραία την Ελλάδα. Γι αυτό η Αθήνα πρέπει απο τώρα να ορθώσει το ανάστημά της και να εγκαταλείψει τους διττούς χρησμούς που δεν οδηγούν πουθενά.

Μια υπέροχη εμπειρία με τους μαθητές του σχολείου Δημοσθένης

Μή με παρεξηγήσετε για εγωκεντρική. Απλά θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια μικρή περιπέτεια στο ελληνικό σχολείο Δημοσθένης της Κοινότητας του Λαβάλ, όπου προσκλήθηκα πρόσφατα απο τη δασκάλα της Ε Δημοτικού κα Ευαγγελία Τσαλκίδου να παρουσιάσω τα βιβλία μου στα υπέροχα Ελληνόπουλα, που μυούνται στην ελληνική λογοτεχνία μέσα απο το μάθημα των Ελληνικών.

Ηταν μια μοναδική εμπειρία, την οποία θα μοιραστώ μαζί σας μέσα απο το ρεπορτάζ του Μιχάλη Τελλίδη, όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του Μόντρεαλ Τα Νέα.

Ηθελα να ευχαριστήσω την κα Τσαλκίδου για την ευγενή της πρόσκληση, τους μαθητές για την προσήλωση κατα το δίωρο της παρουσίασης και τους εκδότες της εφημερίδας Τα Νέα Γιώργο Γκιούσμα και Γιώργο Μπακογιάννη για τη δημοσίευση του άρθρου. Ενα γλυκό ευχαριστώ και στο συνεργάτη μου Μιχάλη Τελλίδη για την προβολή.

Ιουστίνη Φραγκούλη

Οι μαθητές του Ελληνόφωνου Σχολείου Δημοσθένης μυούνται στην ελληνική λογοτεχνία

Εφημερίδα Τα Νέα του Μόντρεαλ


Του Μιχάλη Τελλίδη

Πρόσκληση απο το ημερήσιο σχολείο Δημοσθένης της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Λαβάλ δέχθηκε η συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη προκειμένου να παρουσιάσει το συγγραφικό της έργο στην Ε τάξη του Δημοτικού, στο μάθημα των Ελληνικών της κας Ευαγγελίας Τσαλκίδου.

Η συγγραφέας βρέθηκε σε μια τάξη απόλυτα προετοιμασμένη γύρω απο την ελληνική λογοτεχνία. Απο το Διονύσιο Σολωμό μέχρι τον Κωστή Παλαμά , τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον Οδυσσέα Ελύτη τα παιδιά της Ε Δημοτικού του ελληνόφωνου σχολείου Δημοσθένης είχαν δεκάδες ερωτήσεις να υποβάλουν στην Ιουστίνη Φραγκούλη.

-Πώς γίνεται κανείς συγγραφέας; Πώς γεννιέται ο ποιητής; Γιατί η ελληνική λογοτεχνία είναι τόσο μεγάλη και τρανή στον κόσμο δρέποντας δύο βραβεία Νόμπελ τον 20ο αιώνα;

Για όλα ρώτησαν τα παιδιά την Ιουστίνη Φραγκούλη, η οποία μέσα απο τα διαφορετικού λογοτεχνικού είδους έργα της , τα μύησε στην βιογραφία, στα διηγήματα, στο μυθιστόρημα, στην ταξιδιωτική γραφή. Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη εξήγησε στους μαθητές όλες τις φάσεις της γένεσης ενός βιβλίου, απο τη σύλληψη, τη γραφή, τη σελιδοποίηση , τον τίτλο, το εξώφυλλο, τη βιβιλιοδεσία. «Καλοτάξιδο, λέμε για κάθε βιβλίο που ξεκινάει το ταξίδι του στην αγορά και στις καρδιές των αναγνωστών» τους είπε.

Τα παιδιά σε άψογα ελληνικά δεν χόρταιναν να ρωτούν για να μάθουν τις ρίζες της κουλτούρας τους, την οποία με περισσή φροντίδα είχε φροντίσει να μεταγγίσει στο νού και τις ψυχές τους η δασκάλα- απόφοιτος της ελληνικής φιλολογίας κα Ευαγγελία Τσαλκίδου.

Στο τέλος της δίωρης παρουσίασης η συγγραφέας έθεσε τρείς ερωτήσεις για την ελληνική λογοτεχνία στους μαθητές της Ε Δημοτικού με έπαθλο ένα βιβλίο της για κάθε νικητή-νικήτρια.Τα βιβλία κέρισαν με τις απαντήσεις τους η Μαρία Παπαδάκη, ο Χρήστος Αλεξόπουλος και η Χριστίνα Ιωακείμ. Ο σερβικής καταγωγής Βεσέλκο Μπακούλα κέρδισε ένα στυλό για τα υποδειγματικά ελληνικά του και την αφοσίωσή του στην ελληνική κουλτούρα και γλώσσα.

Το ταλέντο της στο γράψιμο έδειξε η Χριστίνα Ιωακείμ, παιδί μεικτού γάμου, που διάβασε μια υπέροχη έκθεση με θέμα «Χιονίζει στο Μόντρεαλ».

Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη ευχαρίστησε την δασκάλα των ελληνικών κα Τσαλκίδου για την εμπειρία που της πρόσεφερε αλλά και τους μαθητές της Ε Δημοτικού γιατί μοιράστηκαν με εκείνη τον δικό της κόσμο της γραφής: «Μακάρι ένας ή μία απο σάς μετά απο τη σημερινή εμπειρία να ονειρευτεί να γίνει συγγραφέας ή ποιητής αν έχει το ταλέντο. Βλέπετε οι λογοτέχνες είναι αληθινοί άνθρωποι» τους είπε εγκαταλείποντας τη ζωηρή τάξη των Ελληνόπαιδων του σχολείου Δημοσθένης.

Ολα για τον Ερωτα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Αφιερωμένο στα κορίτσια, Αλεφ, Εαρινή, Κατερίνα, Πηνελόπη, Δέσποινα, Ροδαυγή, Μερόπη, Cook the Book και άλλες αγαπημένες μπλογκοσυγκάτοικους γιατί "η νύχτα φέρνει όνειρα και η αυγή λουλούδια! "


Χρόνια πολλά στους ερωτευμένους και τις ερωτευμένες με τη ζωή! Οι υπόλοιπες εκφάνσεις του έρωτα είναι πεπερασμένου χρόνου και διάρκειας, γι αυτό μια όποια ευχή θα ακουστεί οπτιμιστική αν όχι απολύτως ουτοπιστική.

Είπα τούτη τη μέρα να σας διηγηθώ μια ιστορία έρωτα, σοκολάτας και απίστευτου γέλιου, έτσι να μοιραστούμε μαζί τα όμορφα χρόνια των παιδιών.

Λοιπόν, ο Αλεξανδρίνος ήταν στη Β Δημοτικού και ερωτευμένος σφόδρα με γαλλίδα σούπερ θηλυκό ονόματι Μαργκό (Μαγ-γκό στην γαλλική). Παραμονή Αγίου Βαλεντίνου τρωγότανε στο σπίτι τί θα της πάρει δώρο. Μας σέβιρε-ούτε λίγο ούτε πολύ- πως είχε πρόθεση να της χαρίσει το χρυσό σταυρό του μετά αλυσίδας.

Πάθαμε ένα πανικό, δύο πανικούς και τότε ο άντρας μου είπε να σώσει την κατάσταση: Ξέρεις, δεν μπορείς να χαρίζεις χρυσά κοσμήματα απο τώρα στα κορίτσια, του είπε. Μια σοκολάτα, ένα λουλούδι είναι αρκετά για την ημέρα . Και μπόλικα, συμπλήρωσα εγώ με τη γνωστή μητρική μουρμούρα!

Ο Τέντ πολέμησε τον παγετό του Μόντρεαλ , πήγε μέχρι το ζαχαροπλαστείο κι έφερε δύο πανέμορφα σοκολατένια τριαντάφυλλα για τον Αλεξ: ένα να το χαρίσει στη Μαργκό κι ένα να το προσφέρει στη δασκάλα του για τη γιορτή της αγάπης.

Ο μικρός έδειξε ενθουσιασμό και την άλλη μέρα πρωί πρωί πήρε μαζί με τη σάκα τα σοκολατένια τριαντάφυλλα για να τα παραδώσει στις εορτάζουσες Βαλεντίνες της καθημερινότητάς του. Τον αφήσαμε στην αυλή με τους φίλους του κι εμείς πήγαμε για καφέ στη γαλλική συνοικία.

Το απόγευμα που επέστρεψε στο σπίτι, δεν έκανε κανένα σχόλιο πώς υποδέχτηκαν η Μαργκό και η δασκάλα τα δώρα τους . Επειδή είναι φύσει κρυψίνους, είπα να μην εμπλακώ σε ανακριτικές ερωτήσεις και το άφησα το ζήτημα,

Με παραξένεψε που η δασκάλα του δεν έστειλε ευχαριστήριο σημείωμα (πάντοτε έστελνε για τα μικροδωράκια) αλλά πάλι δεν έκανα σχόλιο, προσέχοντας τα λόγια μου.

Την Παρασκευή ο Αλεξανδρίνος ήρθε με κατεβασμένη μουρίτσα και μου ζήτησε αν μπορούμε να ξαναπάμε στο ζαχαροπλαστείο να αγοράσουμε κι άλλα σοκολατένια τριαντάφυλλα, προπάντων για τη δασκάλα.

-Της άρεσε τόσο πολύ που ζήτησε κι άλλο;, ρώτησα εγώ η απορούσα μητέρα του μοναχογιού

-Οχι μαμά, συγχώρα με αλλά δεν τα έδωσα ποτε τα τριαντάφυλλα στα κορίτσια. Το πρωί που έφτασα στην αυλή , άφησα τα σοκολατένια ρόδα με τον Μαριό να μου τα φυλάξει–για να παίξω ήσυχος ποδόσφαιρο- κι ώσπου να χτυπήσει το κουδούνι, ο Μαριό τα είχε φάει και τον βρήκα να γλείφεται!

Ετσι η Μαργκό έμεινε χωρίς τριαντάφυλλο, η δασκάλα επίσης, ο Αλεξ χωρίς δώρο αβροφροσύνης στη Μαργκό και τη δασκάλα και ο προτογαλλέζος Μαριό με το στομάχι γεμάτο εκείνο το ευλογημένο πρωινό της 14ης Φεβρουαρίου του 1998.

Εκτοτε κάθε τέτοια μέρα, γελάμε μέχρι δακρύων αναθυμούμενοι την ιστορία του παιδιού. Εγώ αγοράζω δώρα για τα αγόρια και φροντίζω να μην τα αφήνω κάπου αλλού προσωρινά –γιατί ποτέ δεν ξέρεις- στρώνω κόκκινο τραπεζομάντηλο, μαγειρεύω το αγαπημένο τους φαγητό κι ο Τέντ φέρνει την τούρτα προς τιμήν του Ερωτα!

Αντε !Χρόνια Πολλά στις Αγάπες μας!

Ενα όνειρο

Απο παιδί δεν έβλεπα όνειρα στον ύπνο μου. Ούτε κι έκανα όνειρα για τη ζωή. Ημουν πεζή στη σκέψη και στα συναισθήματα, μια πρακτική γυναίκα της ζωής . Μπορεί να ακούγεται παράταιρο με τη λογοτεχνική μου φύση, αλλά αν παρατηρήσει κανείς το έργο μου θα δεί πως η γραφή μου πατάει γερά στη συγκυρία και όχι στην ονειρική ευφορία.

Ομως, χθές η φίλη μου η Δέσποινα εξ Ουασιγκτώνος με παρακάλεσε να γράψω ένα όνειρο. Κι εγώ αποκαμωμένη απο τη δουλειά της μέρας, έπεσα στο κρεβάτι μου αναζητώντας την αυλή των ονείρων, αυτή που δεν είχα επισκεφθεί απο τα νιάτα μου.

Είδα λοιπόν πως ήμουν κοριτσάκι ίσαμε δέκα χρονών στη Βασιλική, την υπέροχη κωμόπολη της Λευκάδας με το λιμανάκι, όπου πάνω του έγερναν οι γηραιοί ευκάλυπτοι. Καθόμουν στο μοναδικό τότε καφενεδάκι του χωριού αττενίζοντας τη θάλασσα που έσβηνε στο απέναντι βουνό με την ελαφρά πρασινάδα των θάμνων.

Ημουν ευτυχισμένη γιατί ήμουν μονάχη, καθώς η αγαπημένη μου ξαδέλφη η Γώγω με το κατάξανθο μαλλί δεν με είχε ακολουθήσει στο κέντρο του χωριού- ήταν κάτι σαν αμαρτία στη μέση του μεσημεριού να παρατάς το σπίτι, έλεγε η λατρεμένη καλλονή μάννα της και θεία μου Φροσύνη. Η μεγάλη ξαδέλφη μου η Ντίνα ήταν δοσμένη στο διάβασμα εκεί στο ντιβάνι του σαλονιού, ο Φιλιππάκης έπαιζε με τους στρατιώτες του. Ο θείος Μήτσος έπαιρνε τη σιέστα του.

Κι εγώ , διακοπεύουσα χωρίς τους γονείς μου και τ΄αδέλφια μου, όπως κάθε καλοκαίρι άλλωστε, είχα δραπετεύσει για το λιμάνι. Ενιωθα χαρούμενη γιατί δεν είχα μαζί μου κανένα. Ημουν λεύτερη.

Ξαφνικά με την άκρη του ματιού είδα ένα κοριτσάκι να έρχεται προς το μέρος μου και να φωνάζει δυνατά το όνομά μου. Κοίταξα προσεκτικότερα και διέκρινα τη μικρή μου αδελφή την Κωνσταντίνα να πλησιάζει καλοκαιριάτικα στη μέση του λιμανιού, λεπτοδίνικη με χορευτό βήμα. Με κοιτούσε κατάματα με τα μεγάλα πράσινα μάτια της φορτωμένα απο τη λατρεία της παιδικής αφοσίωσής της. Φορούσε ένα εμπριμέ φουστανάκι ασορτί με το δικό μου, απο κείνα που μας έραβε η μαμά στην καλή μοδίστρα μας, τη δεσποινίδα Τσία. Είχε γερμένο με νάζι το κεφαλάκι της όπου δέσποζε ο ασορτί φιόγκος της παιδικότητάς της.

-Μά, τί κάνεις εσύ εδώ; Τη ρώτησα. Η μαμά δεν σε αφήνει να ταξιδεύεις μονάχη σου μέσα στο μεσημέρι. Η Βασιλική είναι ο δικός μου τόπος. Πρέπει να γυρίσεις στη Λευκάδα, της είπα θυμωμένη πριν προλάβει να μου μιλήσει.

-Φοράω το ίδιο φουστάνι με το δικό σου, μου απάντησε εκείνη. Το βλέπεις; Η μαμά παράγγειλε στη δεσποινίδα Τσία να μου φτιάξει ίδιο , καταϊδιο με το δικό σου , όχι μόνο σε ύφασμα αλλά και σε σχέδιο. Σου αρέσει;

-Αν μου αρέσει, που φοράς το ίδιο φουστάνι με μένα; Οχι δεν μου αρέσει, της απάντησα και το ξέρεις πως δεν θέλω να φοράμε τα ίδια ρούχα, να φαινόμαστε σα δίδυμες.

Εκείνη βούρκωσε κι εγώ στεναχωρήθηκα αυθωρεί με τη σκληράδα και την αποτομοσύνη μου. Μεσημεριάτικα καλοκαιριού να έρθει η Κωνσταντινα να μου δείξει το ίδιο φουστάνι της στη Βασιλική κι εγώ να την αποπάρω έτσι!

Σηκώθηκα απο την πλαστική καρέκλα, φτιαγμένη απο πράσινο καλώδιο, και πήγα να την αγακαλιάσω, να την παρηγορήσω, να της ζητήσω συγγνώμη, που δεν ήθελα να είμαστε ποτέ ίδιες! Πήγα προς το μέρος της για να της πώ ότι δεν πειράζει αυτή τη φορά, ας φοράμε τα ίδια φουστάνια απο τα μαγικά χέρια της δεσποινίδος Τσίας.

Αλλά εκείνη καθώς πλησίασα, ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα με φτερά στα χρώματα του φουστανιού μας. Και πέταξε ψηλά στον ουρανό, κάνοντάς μου χίλια παιχνίδια. Με κοιτούσε σα να με κορόιδευε που θάμενα ξωπίσω στην πράσινη πλαστική καρέκλα του καφενείου της Βασιλικής, βαλαντωμένη απο το κλάμα, ντυμένη στο εμπριμέ καλοκαιρινό φουστανάκι της δεσποινίδος Τσίας.

Δεν θα επιχειρήσω να ερμηνεύσω αυτό το όνειρο, που το είδα επειδή εκούσια μπήκα χθές τη νύχτα στον κήπο των ονείρων. Θα το αφιερώσω μόνο στη μάννα μου, που καλεί κάθε νύχτα στα ενύπνιά της την μικρή φευγάτη μου αδελφή .

Ιουστίνη

Η πολλυσυλλεκτική μου ευτυχία

Απαντώντας στην πρόσκληση του φίλου μου Μπάμπη Δερμιτζάκη να γράψω τί είναι ευτυχία για μένα, θέλω να τον ευχαριστήσω για την τιμή και απαντώ πάραυτα

Ευτυχία είναι η φίλη μου απο τη Λευκάδα με το πλατύ αγαπητικό χαμόγελο, που μετανάστευσε στην Ελβετία προσφέροντας έργο στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.

Ευτυχία είναι τα ελένια μάτια του Αλέξανδρου που αστραποβολούν όταν βάζει γκόλ με την ομάδα του σχολείου του.

Ευτυχία είναι το πρώτο κατάλευκο χιόνι του χειμώνα στην πόλη μου.

Ευτυχία είναι τα χρυσοκόκκινα φύλλα του φθινοπώρου στο Μόντρεαλ, που τα μαζεύουμε και τα αποξηραίνουμε σε σελίδες ιλουστρατσιόν βιβλίου με φωτογραφίες απο την Ελλάδα.

Ευτυχία είναι να ακούω τις μουσικές του Λιμπρόφιλου, να διαβάζω τα κείμενα της Αλεφ, να γελάω με τις νοστιμιές της Δεσποινούλας, να βλέπω τις φωτογραφίες του Κυκλάμινου που ταξιδεύει τα βιβλία σε ακροθαλασσιές και βουνοπλαγιές με χιόνια, να διαβάζω τον Ρίτσο της Εαρινής

Ευτυχία είναι να βγαίνω απο μια ταινία γεμάτη συναισθήματα, εικόνες και σκέψεις

Ευτυχία είναι να βλέπω μια πολύχρωμη πεταλούδα να πετά γύρω απο το κεφάλι μου και να μου γνέφει πως με αγαπά

Ευτυχία είναι να μαγειρεύω αρνάκι στο φούρνο και να το ξεκοκκαλίζουν τα αγόρια μέχρι τελευταίας μπουκιάς

Ευτυχία είναι να πατάω στα χώματα της ηλιόλουστης πατρίδας μου

Ευτυχία είναι να περπατάω στον Αη Γιάννη της Λευκάδας φθινόπωρο και να με παίρνει το θαλασσινό αεράκι

Ευτυχία είναι να θυμάμαι τις πιό όμορφες στιγμές μας με την Κωνσταντίνα

Ευτυχία είναι να χορεύω στο Gato της Αβάνας ένα μπολερό προς τιμήν του Λιμπρόφιλου

Ευτυχία είναι να διαβάζω ένα βιβλίο χωρίς συγγραφική διαστροφή και να το απολαμβάνω μέχρι την τελευταία λέξη

Ευτυχία είναι να κοιτάζω στα μάτια τα Ελληνόπουλα του Μόντρεαλ και να βλέπω τη συνέχεια της υπέροχης φυλής μου

Ευτυχία είναι ν’ αράζω στο σπά και να απολαμβάνω χρώματα , αρώματα και μασάζ απο χέρια θεϊκά

Ευτυχία είναι να με φωτογραφίζει ο Τρύφων Σαμαράς και να με βγάζει θεά

Ευτυχία είναι κάθε μικρό πράγμα, κάθε στιγμή, κάθε συμβάν που ακυρώνει τις ενστάσεις μου και με απελευθερώνει έστω και για ένα μόνο κλάσμα λεπτού μέσα στην αιωνιότητα!

Ιουστίνη

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι του Τρύφωνα Σαμαρά

Σαββατοκύριακο Γιγάντων στη Νέα Υόρκη

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Δεσποινάριον εξ Ουασιγκτώνος


Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Ηταν αυτή η μελαγχολία των ημερών, η μιζέρια του χειμώνα, οι απανωτές χιονοθύελλες , αλλά και η πρόκληση των Γιγάντων που μας οδήγησαν στη Νέα Υόρκη το προηγούμενο Σαββατοκύριακο.

Η πόλη ήταν μαγευτική καθώς έλαμπε στον ήλιο. Τα αστραφτερά της κτίρια φεγγοβολούσαν στις ηλιαχτίδες κι εμείς βαδίζαμε αμέριμνοι σταματώντας μόνο στις βιτρίνες της 5ης Λεωφόρου και της Μάντισον. Στεκόμουν σε κάθε μία απ αυτές να θαυμάσω το βασίλειο του καταναλωτισμού, που δεν παύει να με εκπλήττει για την ποικιλία των ιδεών και το μέγεθος της σπατάλης. Η αγαπημένη μου νεότερη φίλη Βιργινία μου είπε πως θα με ξεναγήσει στην 9η Λεωφόρο, γιατί εκεί βρίσκεται το νέο trend της πόλης.

Αχόρταγο το βλέμμα μου ρουφούσε τις εικόνες μέσα στο χειμωνιάτικο τοπίο, όπου ο αέρας φυσσούσε ελαφρά ανεβάζοντας τις φούστες μας περνώντας ανάμεσα απο τα κτίρια. Ημουν ικανοποιημένη που είχα νικήσει τις αναστολές και βρισκόμουν εδώ στην ανεξάντλητη ομορφιά και το μεγαλείο του Μεγάλου Μήλου.

Το απόγευμα πήγαμε βόλτα με τη νεογέννητη Αντα και τη μαννούλα της Βέα. Περάσαμε απο το Πάρκο, όπου ο κόσμος διασκέδαζε την εφήμερη καλοκαιρία (τις προηγούμενες βρομάδες έβρεχε αλύπητα). Η μικρή χαμογελούσε μέσα απο το καρότσι κι εμεις με τη μητέρα της γλυστρούσαμε πάνω στους φαρδείς δρόμους για να φτάσουμε στην λεωφόρο του Κολόμβου.

Στο εμπορικό κέντρο χωθήκαμε μέσα στο βιβλιοπωλείο Borders κι απολαύσαμε δεκάδες βιβλία μαζί με ένα αχνιστό αρωματικό καφέ. Πέσαμε τυχαία πάνω σε Ελληνες φίλους μας (σε όλο το Μανχάτταν δεν τους αναζητήσαμε αλλά το κάρμα τους έφερε μπροστά μας). Συζητήσαμε εν μέση uptown NY τα πάντα, απο Ζαχοπουλειάδα, μέχρι σκάνδαλα Siemens και εκκλησιαστικά.

Το βράδυ συναντήσαμε τα αγόρια –οπαδούς της νεοϋορκέζικης ομάδας του φούτ μπόλ Giants, που παρακολουθούσαν συνεπαρμένοι τον τελικό αγώνα με τους New England Patriots . Η καρδιά τους κόντευε να σπάει απο την αγωνία τους. Συμμεριστήκαμε τον πόνο τους, αλλά ακάθεκτες ορμήσαμε στα αμερικάνικα steaks. Κι εκεί πάνω στα τελευταία δύο λεπτά με την ήττα στο τσεπάκι μας, η ομάδα αναποδογύρισε το αποτέλεσμα και νάι... φωνές, ιαχές, χαρές (η μικρή στο καρότσι έβαλε τα κλάμματα απο το φόβο της!) οι Giants της Νέας Υόρκης αναδείχθηκαν σε νικητές του super bal.

Είναι πολύ αμερικάνικα όλα αυτά για να σας τα αφηγηθώ. Πάντως, τα αγόρια πετούσαν απο τη χαρά τους , η μπέμπα ησύχασε που είδε τον πατέρα της να γελά και η νίκη γιορτάσθηκε στο σπίτι με τη Βέα να σερβίρει γαλακτομπούρεκο απο το ζαχαροπλαστείο «Λευκός Πύργος της Αστόρια».

Η επόμενη μέρα μας βρήκε στα ψώνια. Ψωνίσαμε μέχρι τελικής πτώσεως. Με την άκρη του ματιού μου είδα και τον υπουργό Ναυτιλίας Γιώργο Βουλγαράκη να σέρνεται στο απόλυτο shopping λίγο εκτός της Νέας Υόρκης. Κουκουλωμένος με κασκόλ και σκουφάκι μάλλινο, απτόητος προχώρησε στις έξυπνες νεοϋορκέζικες αγορές.

Αργότερα διάβασα πως βρέθηκε στη Νέα Υόρκη να λάβει μέρος σε μια ομιλία για την ελληνική ναυτιλία. Πάντως, εν μέσω σκανδάλων και οχετών, ο υπουργός απόλαυσε έστω και λίγες ανάσες ηρεμίας και καταναλωτισμού.

Την Τρίτη επιστρέψαμε στο cocooning μας. Απο τους δέκτες της καναδικής μας τηλεόρασης είδαμε στιγμή προς στιγμή την super Tuesday των προκριματικών εκλογών, όπου έσκισαν ο Μακέιν και η Μπίλλαρυ.

Ζήτωσαν οι αμερικανιές που με φτιάχνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο!