Ρέκβιεμ για τον Λάμπρο Παπαντωνίου

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Τον είχα δεί πολλές φορές στην Ουάσιγκτον κατα τις δημοσιογραφικές αποστολές με Ελληνες πολιτικούς και πολιτειακούς ηγέτες. Με το Λάμπρο Παπαντωνίου δεν είχαμε ανταλλάξει ποτέ κουβέντες μεταξύ μας, γιατί είχα την αίσθηση πως κατεχόταν απο την καχυποψία του διεθνούς συντάκτη, που υπεράσπιζε τα δίκαια της Ελλάδας στην σκοτεινή πρωτεύουσα του κόσμου.

Ωστόσο τον γνώρισα καλύτερα στο Πατριαρχικό ταξίδι ανα τον Καναδά την άνοιξη του 1998.Ο Λάμπρος ήταν ο αγαπημένος ρεπόρτερ του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, καθώς αναμετέδιδε τους λόγους της Παναγιότητάς του ολάκερους στην τότε καθημερινή ομογενειακή εφημερίδα «Η Πρωινή».

Με τα χρόνια διάβαζα τις άτεγκτες θέσεις του για την ελληνική εξωτερική πολιτική, τις σκληρές ερωτήσεις του στους εκπροσώπους του Λευκού Οίκου. Ο Λάμπρος Παπαντωνίου χάρασσε πολιτική ανεξάρτητη, μακριά απο ισορροπίες, ειδησεογραφική σκοπιμότητα και προσωπικές φιλοδοξίες.

Ο Λάμπρος Παπαντωνίου είχε την εντιμότητα να στέκεται απέναντι στους ιστορικούς συμβιβασμούς προτάσσοντας το στήθος και την ακεραιότητά του στα στρογγυλέματα της ιστορίας, που επιχείρησαν και επιχειρούν οι κάθε λογής πολιτικάντηδες και δημοσιογραφίσκοι της πεντάρας.

Παρότι δεν του τόχα γράψει ποτέ όταν ζούσε- τί κρίμα να χάνουμε την ευκαιρία να τιμούμε τους άξιους εκπροσώπους της ελληνικής δημοσιογραφίας απο βιασύνη να τα προλάβουμε όλα τα άλλα μικρά και ασήμαντα- θέλω να διατρανώσω πως είμαι περήφανη που τον γνώρισα απο κοντά, που διάβασα τις ευκρινείς απόψεις του για την ελληνική εξωτερική πολιτική μας.

Δεν ήξερα για την αρρώστεια που τον τραγάνισε γοργά και τον πήρε μακριά μας. Αλλά ίσως νάναι καλύτερα για το Λάμπρο να μας κοιτάζει απο τη γειτονιά του ουρανού με το ταπεινό του βλέμμα για να γίνουμε εμείς καλύτεροι δημοσιογράφοι και καλύτεροι άνθρωποι.

Λάμπρο, θα σε θυμάμαι πάντα για το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα σου. Για την ενδελεχή γνώση σου περι ιστορίας και δικαίου, για την επίμονη άρνησή σου να συμψηφίσεις την ιστορία μας.

Λάμπρο, σου υπόσχομαι με τα πενιχρά δημοσιογραφικά μου μέσα να συνεχίσω το δρόμο που έχεις χαράξει εσύ.

Χαιρετίσματα στην αδερφή μου αμα τη δείς στον ουρανό. Φοράει πάντα ένα χαμόγελο και καλοκαιρινά χρωματιστά ρούχα.

Αντίο αγαπημένε μου συνάδελφε.

Το βιογραφικό του

Ο Λάμπρος Παπαντωνίου γεννήθηκε στην Μάνδρα της Ξάνθης, από Μικρασιάτες γονείς, πρόσφυγες του 1922.

Απόφοιτος της Νομικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, έφθασε στην Αμερική το 1973, όπου σπούδασε διεθνές δίκαιο και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (Μπέρκλεϋ) στο οποίο και αναγορεύτηκε Διδάκτωρ.

Το 1975, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ξεκίνησε την δημοσιογραφική του καριέρα και σύντομα ειδικεύτηκε στην αμερικανική εξωτερική πολιτική σε σχέση με την Ελλάδα, την Τουρκία, την Κύπρο και τα Βαλκάνια. Κατά τη διάρκεια της σημαντικής καριέρας του, ο Λάμπρος Παπαντωνίου δημοσίευσε εκατοντάδες άρθρα και έλαβε μέρος ως ομιλητής σε πολυάριθμα συνέδρια εξωτερικής πολιτικής στις ΗΠΑ, Ελλάδα, Κύπρο και Αυστραλία.

Μέλος του Καθεδρικού Ναού της Αγίας Σοφίας στην Ουάσιγκτων, ο Λάμπρος Παπαντωνίου αφήνει πίσω του πέρα από τους συγγενείς και φίλους, ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην ελληνική δημοσιογραφική παρουσία στην Ουάσιγκτων. Η μεγάλη γνώση, η εμπειρία, η καθολική αποδοχή από τους συνομιλητές του, αλλά και το πάθος του για την Ελλάδα και την ελληνικότητα θα τον κατατάξουν στην μνήμη ως ένα από τους σπουδαίους έλληνες που έζησαν σ’ αυτή τη ως ένα από τους σπουδαίους έλληνες που έζησαν σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη.

(Το βιογραφικό του είναι απο τον Ελεύθερο Τύπο)

Κρίση στη Μητρόπολη Λευκάδας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη

Επισκέφθηκα εν ριπή οφθαλμού τη μικρή πατρίδα και διαπίστωσα μετα πολλής της λύπης πως ο εκκλησιαστικός κόσμος εκεί ταράσσεται δι ασήμαντον αφορμήν, προκαλώντας κύμα αναστάτωσης στο χριστεπώνυμο πλήθος του νησιού μας.

Είναι γεγονός πως η εκλογή του κ. Θεόφιλου στη θέση του Μητροπολίτη Λευκάδας, εξόργισε ένα μέρος του κόσμου που ήθελε να εκλεγεί ο δικός τους-δικός μας άνθρωπος και ηγούμενος της Φανερωμένης κ. Νικηφόρος. Απο την ενθρόνιση του νέου μητροπολίτη, το πλήθος δε θέλησε να αποδεχθεί την απόφαση της ιεραρχίας προκαλώντας μικρές και μεγάλες κατα καιρούς ταραχές στην Εκκλησία της Λευκάδας.

Παραταύτα, τόσο ο σεβασμιότατος κ. Θεόφιλος όσο και ο ηγούμενος της Φανερωμένης κ. Νικηφόρος προσπάθησαν να δείξουν πνεύμα συμφιλίωσης και αγάπης, που είναι η μήτρα της Ορθοδοξίας. Συνεργάστηκαν αγαστά επι ένα περίπου χρόνο, ώσπου πρόσφατα ξέσπασε μια μικρής σημαντικότητας διαφωνία για το θέμα της διαχείρισης του Προσκυνήματος, γεγονός που πυροδότησε κλίμα έκρηξης ανάμεσα στο ιερό περιβάλλον του νησιού μας.

Η έκρηξη αυτή έφερε τον ηγούμενο κ. Μικηφόρο σε μια προσωπική κρίση την περασμένη Κυριακή στο Μοναστήρι. Ηταν φανερό πως ο ηγούμενος προσπάθησε να καταδείξει την καθαρότητά του και τη διάθεσή του για διαφάνεια στην οικονομική διαχείριση του Μοναστηριού. Η απώλεια του αυτοελέγχου του είχε σαφώς να κάνει με την αγανάκτησή του στους ανώνυμους ψίθυρους για τη διαχείριση του Προσκυνήματος.

Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στον αγαπητό ηγούμενο την τόση αφοσίωση στην αναβάθμιση του Μοναστηριού (κι ας έφτασε κάπου σε υπερβολές). Η κτιριακή ανακαίνιση, η καθαριότητα του τόπου, η φιλόξενη γωνιά στο Αρχονταρίκι αλλά και η ίδια η δημοφιλία της Μονής της Φανερωμένης, ανήκουν στο προσωπικό ενδιαφέρον του παιδιού, που γαλουχήθηκε στην Εκκλησία της Λευκάδας ανάμεσα στους ιερείς και το σεβασμιότατο κυρό Νικηφόρο. Η σεπτή μητέρα του τον ανάθρεψε με στέρηση, αγάπη και σεβασμό για την Ορθοδοξία μας.

Εμείς σεβόμαστε και στηρίζουμε την ηγουμενία του κ. Νικηφόρου, που είναι εξαιρετικού και αδιαμφισβήτητου ήθους. Ας ηρεμήσουν τα πνεύματα και ας καθήσουν οι υπεύθυνοι ιερωμένοι με λογική να συζητήσουν τα διαδικαστικά του Μοναστικού Προσκυνήματος.
Είναι τόσο εύκολο να λυθούν αν υπάρχει εκατέρωθεν καλή διάθεση.

Στηρίζουμε παράλληλα και το νέο Μητροπολίτη κ. Θεόφιλο, ο οποίος δοκιμάζεται στα νέα του καθήκοντα, προσπαθώντας να φέρει μια νέα τάξη πραγμάτων, που την είχε ανάγκη η Εκκλησία της Λευκάδας.

Εύχομαι ο αγαθός Θεός να φέρει ειρήνη στο νησί μας, που έχει την τύχη να απολαμβάνει της ποιμεναρχίας του κ. Θεόφιλου και της ηγουμενίας του κ. Νικηφόρου. Δύο νέοι εκκλησιαστικοί άνδρες στα ύπατα αξιώματα της Εκκλησίας του νησιού μας. Τί ευλογία!

Εύχομαι με την επιστροφή μου στη Λευκάδα όλα να να έχουν δρομολογηθεί σωστά για να απολαύσουμε την Πανήγυριν Πανηγύρεων της Πεφανερωμένης μας. Κι εγώ το επιθυμώ περισσότερο καθώς λείπω τόσα χρόνια απο το μαζικό γιορταστικό προκύνημα στη Χάρη Της!

Δονάτα, με το πτυχίο στο χέρι

Η Δονάτα ήταν το πρώτο παιδί που γεννήθηκε στο φιλικό μου περιβάλλον πριν απο 22 χρόνια. Γι αυτό τη λατρέψαμε όλοι, οι γονείς της, οι παππουδογιαγιάδες της κι εμείς οι πέριξ.

Υπήρξε το αντικείμενο λατρείας της γιαγιάς της Σταματούλας, που την αγάπησε με πάθος μέχρι που έκλεισε τα μάτια της πρώιμα και ανάχρονα. Είναι η χαϊδεμένη ανηψιά του δίδυμου αδερφού της Αλέκας, Ζώη Λεκατσά.

Κόρη της Αλέκας Λεκατσά και του Κώστα Ξιούρα, υπήρξε μια σπίθα που φλόγισε την ύπαρξη του τότε νεαρού ζευγαριού των αποφοίτων της Φιλοσοφικής, το οποίο είχα την τύχη να στεφανώσω.

Η Δονάτα με τα γαλανά μάτια και τη λευκή επιδερμίδα μεγάλωνε ανάμεσά μας ήσυχη, ευγενής και αξιοπρεπής. Ενα παιδάκι σκοντάφτονας διαρκώς πάνω σε μεγάλους, επιζητούσε αδερφάκι μετα μανίας. Η Δονάτα μας μύησε στον κόσμο των παιδιών και μας έμαθε πόσο πολύτιμες είναι οι στιγμές τους.

Ευλογήθηκα να γίνω η νονά της μια καλοκαιρινή μέρα στο παρεκκλήσι του πατέρα μου, στην Αγία Μαρίνα της Λευκάδας. Η Δονάτα έκλαιγε σπαρακτικά στη βάφτιση της και με τρόμαξε τόσο πολύ με το γοερό της κλάμα. Πήρε το όνομά της απο τον Αγιο Δονάτο της Εγκλουβής, (χωριό του πατέρα μου εν Λευκάδι),που υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος Λευκάδας.

Η Δονάτα τα καλοκαίρια έπαιζε στη γειτονιά μας με τα άλλα παιδιά ανέμελα κι ωραία. Οταν μετοίκησα στον Καναδά ήταν μόλις τεσσάρων χρόνων. Κάθε φορά στα ταξίδια μου της έφερνα και απο μια Μπάρμπι κι έτσι έμαθα όλες τις φίλες της θρυλικής αμερικάνας κούκλας, αλλά και τα μικρά αντικείμενα της ματαιοδοξίας της. Η Δονάτα με μύησε στα μυστικά της Μπάρμπι κάνοντάς με κοινωνό ενός άλλου κόσμου.

Η βαφτιστήρα μου μεγάλωσε κάτω απο την αγαπητική φτερούγα της οικογένειάς της κι έγινε μια ψηλή, κομψή δεσποινίς με απίστευτο γούστο και τρομερή γοητεία. Μπήκε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Πειραιώς και μόλις πήρε το πτυχίο της, φοιτώντας παράλληλα και στη σχολή Βελουδάκη, αφού τα ρούχα και το στάιλινγ αποτελούν την άλλη όψη της περσόνας της. (Μήπως είναι ίδια η ψωνισμένη νονά της;)

Η καλή μοίρα θέλησε να παρευρεθούμε στην τελετή της αποφοίτησής της προχθές την Πέμπτη. Την καμαρώσαμε κομψή δεσποινίδα να παραλαμβάνει το πτυχίο της απο τον κοσμήτορα της σχολής της. Είμαι σίγουρη πως η γιαγιά της Σταματούλα και η Κωνσταντίνα μας την καμάρωναν απο τη γειτονιά του ουρανού.

Δονάτα, αγαπημένη μου, σου εύχομαι απο καρδιάς, η ζωή να πραγματοποιήσει όλα τα όνειρά σου και να κορυφώσει τους στόχους σου.

Σ΄αγαπώ

Η περήφανη νονά σου

Ιουστίνη



Η περήφανη μαμά Αλέκα Λεκατσά, ο δικηγόρος Κώστας Κατηφόρης, η απόφοιτη Δονάτα Λεκατσά-Ξιούρα και ο αγουροξυπνημένος Αλεξανδρίνος
Νονά και βαφτιστήρα με το πτυχίο στο χέρι
Η Δονάτα σεμνή , κομψή, λαμπερή με το πτυχίο-διαβατήριο για τη ζωή της
Παραλαμβάνοντας το πολύτιμο χαρτί απο τον κοσμήτορα
Ποζάροντας με το πτυχίο της περήφανη στο φακό της νονάς
Αλέκα, Αλεξανδρίνος, Δονάτα και ο εκτελών χρέη φωτογράφου Τεντούλης
Με την ανθοδέσμη της νονάς και το πτυχίο της αγκαλιά
Τα κορίτσια πλάτη με πλάτη στη μαρίνα του Φλοίσβου, όπου η μαμά κέρασε μεσημεριανό πλάι στη γαλάζια θάλασσα
Με ντεκόρ τα κότερα των πλουσίων αυτής της πόλης
Η μαρίνα του Φλοίσβου αποτελεί το κόσμημα της Αττικής. Πλαισιωμένη με υπέροχα εστιατόρια, κυριολεκτικά ανταγωνίζεται τις μαρίνες της Κυανής Ακτής. Τρέμε Σάιν Τροπέζ!

Μασσαλια: Κάθε λιμάνι και καημός!

Τη Μασσαλία την είχα μάθει απο την αρχαία ιστορία, καθώς υπήρξε αποικία Ελληνική και η καρδιά μου φούσκωνε απο περηφάνεια που οι Φωκαείς είχαν φθάσει μέχρις εκεί το 600 πΧ στολίζοντας τη Γαλατία με τη δική τους παρουσία.
Τη Μασσαλία τη συναντούσα επίσης σε πολλά μυθιστορήματα με ναυτικούς ή περιπλανώμενους ήρωες, καθώς ήταν ένα λιμάνι των καημων, των στεναγμών και των πολύχρωμων γυναικών. Η Μασσαλία μέσα στη φαντασία μου έγινε συνώνυμη της περιπέτειας και της φυγής
Υστερα την έφερνα συνειρμικά στο νού μου απο τα περίφημα σαπούνια Μασσαλίας, που έβλεπα αραδιασμένα στο φαρμακείο του Κουκουλιώτη στη μικρή πανέμορφη Λευκάδα μου.
Ομως παρα τα πολλά ταξίδια μου στη Γαλλία, ποτέ ο δρόμος δεν με είχε φέρει μέχρις εκεί. Τα θέλγητρα του γαλλικού νότου με την κοσμική Κυανή Ακτή δεν άφηναν χώρο για μια περιπέτεια στο λιμάνι των καημών
Πάντως, φέτος το τόλμησα να πάω μέχρις αυτή την υπέροχη πόλη, που η ομορφιά της απλώνεται γύρω και πάνω απο το λιμάνι της στους λόφους που την αγκαλιάζουν με προστατευτικότητα.
Η Μασσαλία, που έχει καθαριστει εντελώς λόγω της ανάδειξής της σε πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2013 είναι μια σύγχρονη πόλη με υπέροχο κοσμοπολίτικο πρόσωπο κι ένα λιμάνι που παράπέμπει σε ναυτικούς καημούς.
Ο καιρός ήταν μουντός, έρριχνε ψιλόβροχο. Κι εγώ περιπλανιόμουν με την παρέα μου στους δρόμους της Μασσαλίας, που την αγάπησα δια μιάς καθώς είχα προεγγράψει στο μυαλό μου μια κρυφή επιθυμία να δώ την πόλη που σημάδεψε ζωές , μνήμες και όνειρα !


Το Δημαρχείο στέκει περίλαμπρο καμαρωτό στο κέντρο του λιμανιού

Κτίρια των αρχών του προηγούμενου αιώνα καθώς η Μασσαλία είχε καεί ολοσχερώς απο μεγάλη πυρκαγιά

Σε ένα΄απ τους πολλούς πεζόδρομους στο κέντρο ο κόσμος πηγαινοέρχεται στις αγορές

Κτίριο με χρακτηριστικά στοιχεία αρχαίας αρχικτονικής

Κάθε γαλλική πόλη που σέβεται ευατήν έχει ένα μέρι γκοου ράουντ

Μια περιμετρική άποψη του γραφικού λιμένος

Τα καράβια σηκωμένα στο καρνάγιο περιμένουν τις επισκευές για τις καλοκαιρινές εξορμήσεις τα νερά του λιμανιού
Με τον Τέντυ στα πάλ χρώματα του ψιλόβροχου γύρω απο το λιμάνι

Στις καυτές Κάννες

Αφιερωμένο με αγάπη στη Μελισσούλα. Ευχές για περαστικούλια απο όλους μας

Στις Κάννες βρεθήκαμε μεσημεράκι της επίσημης έναρξης του 62ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογραφου. Ο καιρός ήταν μαγευτικός, η λεωφόρος των Αστέρων γεμάτη μπαλόνια και κάμερες. Αλλά οι στάρ ήταν ακόμη χωμένοι στις κάμαρες, περιμένοντας να κάνουν τη μεγάλη έμφάνιση όχι την Τρίτη αλλά τις επόμενες μέρες , όπου θα περπατούσαν στα κόκκινα χαλιά σινάμενοι κουνάμενοι με βλέμμα στραμμένο προς τις κάμερες!

Εχω βρεθεί κι άλλες φορές την εβδομάδα του φεστιβάλ των Καννών στο γαλλικό θέρετρο και πρέπει να ομολογήσω πως απο τότε μέχρι τώρα πολλά έχουν αλλάξει δραματικά. Δεν υπάρχουν τα πλήθη του κόσμου, που διψασμένα κυκλοφορούν στους δρόμους για μια ματιά ενός ή μιας στάρ.

Οι σταρλετίτσες προτιμούν το Χόλυγουντ για να βρούν την τύχη τους.

Οι μαικήνες έχουν απο καιρού βαρεθεί τα πάρτυ των Καννών. Παίρνουν τα κότερά τους και πάνε σε απανεμιές της Ριβιέρας.

Το θλιβερότερο είναι πως το Φεστιβάλ των Καννών, που παρουσιάζει ταινίες στη λήξη της σεζόν, δεν συγκεντρώνει πια τα μεγάλα ευρωπαϊκά ονόματα ή τις ανεξάρτητες αμερικάνικες παραγωγές ,που θα φέρουν την εκπληξη. Ολα βαδίζουν μια πεπατημένη, που φαίνεται πως έχει γίνει αφόρητα επαναλαμβανόμενη. γι αυτό η δημοφιλία του φεστιβάλ βρίσκεται στο ναδίρ.

Κρίμα γιατί κάποτε ο Χρυσός Φοίνικας έλαμπε φωτίζοντας τη νότια ακτή της Γαλλικής Ριβιέρας και μαζί ολάκερο το κινηματογραφικό στερέωμα.

Προς Θεού δεν κάνω ρεπορτάζ, δεν είμαι κριτικός, απλώς την προσλαμβάνουσα της ατμόσφαιρας προσπαθώ να μεταφέρω ως πολίτης του δυτικού κόσμου!

Το μόνο που συνεχίζει να είναι εξαιρετικό στις Κάννες είναι η άπαιχτη γαλλική κουζίνα. Αλλά και η ίδια πόλη με τα περίλαμπρα κίτρια και τα πολυτελή ξενοδοχεία δεν απογοητεύει ποτέ!!!

Ιουστίνη Φραγκούλη

62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στις Κάννες. Αλλοτε εδώ κυκλοφορούσαν θρύλοι. Σήμερα μόνο κοινοί θνητοί

Η φίλενάδα μου μπορστά σε βιτρίνα με ενυδρείο.Οι εκκεντρικότητες είναι μάστ στις Κάννες.

Ενα παράταιρο τρίο. Η υπογράφουσα ανάμεσα στην κολλητούλα και τον Δημήτρη Δανίκα, τον οποίο πετύχαμε τυχαία ένα βήμα προ των αιθουσών προβολής. Εκείνος καταχώθηκε στις σκοτεινές αίθουσες κι εμείς απολαύσαμε γαλλικό δείπνο μετα σαμπάνιας!

Η παραλία στις Κάννες είναι πανέμορφη, αλλά τα μεγάλα ξενοδοχεία έχουν κλέψει το μεγαλύτερο κομμάτι της

Λίγα κότερα στο βάθος. Λείπει αυτή η αντανάκλαση της χλιδής μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί!

Οι ομπρέλες των ξενοδοχείων προσβάλλουν την αισθητική της παραλίας.
Κι εγώ ερωτευμένη με το Μικρό Πρίγκηπα, τον θαυμάζω ζωγραφισμένο με κιμωλία απο ναίφ ζωγράφο στο έδαφος. Αύριο με τη βροχή θα έχει σβηστεί!
Οι σταρλετίστες με τις εξτραβαγκάνζα φορεσιές διαφημίζουν νυχτερινά κλαμπάκια!
Τα φοινικόδεντρα υπο το λυκόφως
Ενα απο τα λαμπερά ξενοδοχεία της παραλίας των Καννών, δόξα παλιά και νέα!

Τίτσα Πιπίνου- μια βιβλιοπώλισσα με λογοτεχνικό ταλέντο

Τη γνώρισα στη Ρόδο μέσω της αγαπημένης μου φίλης και συναδέλφου Ελένης Γκίκα επ' ευκαιρία του συνεδρίου για τους τρόπους προβολής του βιβλίου στην Ελλάδα, που διοργανώθηκε απο το Κέντρο Συγγραφέων και Μεταφραστών Ρόδου το Μάρτιο.

Στην Τίτσα Πιπίνου με εντυπωσίασε το ανοιχτό της πνεύμα, η κοσμοπολίτικη φύση της, η διάθεσή της να γνωρίσει ανθρώπους και να τους αγκαλιάσει στον τόπο της. Παράλληλα έχει ένα απο τα ωραιότερα βιβλιοπωλεία της Ρόδου, την περίφημη Ακαδημία, που απλώνεται σε δύο ορόφους προσφέροντας βιβλία αλλά και τραπέζι για διαβασματάκια.

Δε χόρταινα να τριγυρνώ σ΄αυτό το χώρο, όπου η λογοτεχνία μοιράζει τις μικρές χαρές της στον ανυποψίαστο αλλά και στον ταγμένο αναγνώστη. Παλιά έπιπλα αναμειγμένα με πρακτικά καινούρια ράφια φιλοξενούν στην Ακαδημία μία απο τις μεγαλύτερες συλλογές βιβλίων στην Ελλάδα. Η Τίτσα Πιπίνου με την οικογένειά της υπηρετούν τα Ελληνικά Γράμματα απο την κοσμπολίτικη γωνιά τους στη Ρόδο.

Αλλά το βιβλιοπωλείο της Τίτσας Πιπίνου δεν αντικατοπτρίζει μόνο την κοσμποπολίτικη φύση της. Αποπνέει την ίδια τη λογοτεχνική της κράση, μπολιασμένη με υπαρξιακές ανησυχίες. Συγγραφέας πολλών μυθιστορημάτων , με κορυφαίο το "Για να θυμάσαι τη Λοϊδα" (έκδόσεις Αγκυρα)η Τίτσα Πιπίνου εκφράζει την περιφερειακή λογοτεχνία στο απόγειό της.

Διάβασα απο τα έργα της το "Σ΄αγαπώ σε ξένη γλώσσα" και το "Για να θυμάσαι τη Λοϊδα". Στο πρώτο, η περιγραφή περιέχει κώδικες που ο αναγνώστης καλείται να αποκωδικοποιήσει. Στο δεύτερο αποκαλύπτεται ο χειμαρρώδης λόγος της Τίτσας Πιπίνου, η οποία φέρνει στη λογοτεχνία τον αέρα των απομακρυσμένων νησιών της Δωδεκανήσου με μια γραφή ερωτική, βαθειά και γνήσια. Τούτο το έργο αποτελεί σταθμό στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας κι ας αγνοήθηκε απ΄αυτήν.

Είμαι ευγνώμων στην Ελένη Γκίκα που μου γνώρισε τη συγγραφέα του βάθους και της εναργούς λογοτεχνικής πολυεπίπεδης φύσης. Ανυπομονώ να ξανασμίξω μαζί της στο επόμενο ταξίδι μου στη λατρεμένη μου Ρόδο. Τρελλαίνομαι να ανακαλύπτω τέτοια πληθωρικά ταλέντα στην πεζογραφία,για να επιβεβαιώνω την άποψή μου πως η Ελλάδα γεννάει ακόμη μεγάλη λογοτεχνία στη μικρή και τη μεγάλη φόρμα!

Ιουστίνη Φραγκούλη


Η υπογράφουσα ανάμεσα απο τη διττώς συνάδελφο Ελένη Γκίκα (οσονούπω η αναγγελία του νέου της μυθιστορήματος) και τη βιβλιοπώλισσα -συγγραφέα Τίτσα Πιπίνου, στο βιβλιοπωλείου της δεύτερης στη Ρόδο

Ενα βιβλιοπωλείο με άνετη αίθουσα για ψαγμένους αναγνώστες

Παλιά κομμάτια κοσμούν το χώρο του βιβλιοπωλείου αποτελώντας την κατάθεση γούστου της Τίτσας Πιπίνου

Ανετο, ευρύχωρο και βομβαρδισμένο απο βιβλία

Η Τίτσα Πιπίνου επι το έργον

Με τα λόγια του Αλέξανδρου

Για τη γιορτή της μητέρας με τα λόγια του Αλέξανδρου

Αντί για άλλα λόγια περι γιορτής της μητέρας, θα ήθελα να καταθέσω σήμερα ένα ποίημα που έγραψεστο γαλλικό σχολείο του ο Αλέξανδρος για τη γιορτή της μητέρας όταν ήταν 9ετών.

Το αφιερώνω τη μάννα μου, που σαν κόρη και σα μάννα πέρασε και περνάει ακατάλυτο πένθος.

Μαμά κι εγώ σ΄αγαπώ κι ας μην ξέρω να γράφω ποιήματα

Ιουστίνη

Maman,

Maman tu es la plus belle
Dan mon île , tu es ma princesse
Toi maman tu es une sirène
Quand le soleil joue dans tes cheveux
Tu es resplendissante
Tu es belle et courageuse
Tu es toujours là
Quand on a besoin de toi
Tu es ma maman et je t’ adore

Ton fils Alexandre (Montréal,1999)

Μετάφραση

Μετάφραση

Μαμά,

Μαμά είσαι η πιο όμορφη
Στο νησί μου, είσαι η πριγκίπησσά μου
Εσύ μαμά είσαι μια σειρήνα
Οταν ο ήλιος παίζει με τα μαλλιά σου
Γίνεσαι εκθαμβωτική
Είσαι όμορφη και δυνατή
Είσαι πάντοτε εκεί όταν σε χρειάζομαι
Είσαι η μαμά μου και σε λατρεύω

Ο γιός σου Αλέξανδρος (Μόντρεαλ 1999)

Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαίς...

Αφιερωμένο εξαιρετικά στην Εαρινή Συμφωνία (κατα κόσμον Αγγελική Κώττη) με απέραντο θαυμασμό για τον υπέροχο ποιητή της

Τον ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσο τίμησε η Ε Δημοτικού του Ελληνόφωνου Σχολείου «Δημοσθένης» του Λαβάλ με πρωτοβουλία της δασκάλας των Ελληνικών Ευαγγελίας Τσαλκίδου, η οποία κάλεσε τη συγγραφέα Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη να μιλήσει στα παιδιά για την ποίηση και την πεζογραφία με αφορμή το Ετος Ρίτσου.


Οι μαθητές του Ελληνόφωνου Σχολείου «Δημοσθένης» απήγγειλαν εν χορώ ένα απο τα λιανοτράγουδα, ενώ η συγγραφέας ερμήνευσε αποσπάσματα απο την «Εαρινή Συμφωνία» του μεγάλου Ελληνα ποιητή.

Τα παιδιά στη συνέχεια απηύθυναν ερωτήσεις στην Ιουστίνη Φραγκούλη περι της ίδιας της συγγραφικής δραστηριότητας. Εκείνη μίλησε αναλυτικά για την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στην ποίηση και την πεζογραφία καθώς και για τα ποικίλα είδη του πεζού λόγου (βιογραφία, διήγημα, μυθιστόρημα, πραγματεία, ταξιδιωτικές εντυπώσεις) προκειμένου να ικανοποιήσει το ενδιαφέρον των ιδιαίτερα καλλιεργημένων μαθητών.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η ώρα της παρουσίασης έκλεισε με ερωτήσεις της συγγραφέως προς τα παιδιά περι την λογοτεχνία , όπως ποιός είναι ο ποιητής της «Ρωμιοσύνης», ποιοί Ελληνες ποιητές έχουν κερδίσει Νόμπελ, ποιός είναι ο ποιητής του «Υμνου εις την Ελευθερίαν»; Οι μαθητές απάντησαν σωστά και κέρδισαν λογοτεχνικά βιβλία,που πρόσφερε η συγγραφέας.

Την όλη εκδήλωση παρακολούθησε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο συντονιστής εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας της Ελλάδας στο Προξενείο Ηλίας Παπαρούνας, ο οποίος εξέφρασε το θαυμασμό του για τις γνώσεις των μαθητών του Δημοτικού Σχολείου «Δημοσθένης» περι την ελληνική λογοτεχνία. Τελικά οι μεγάλοι παρατηρώντας τους διψασμένους για την ελληνική παιδεία μαθητές συμφώνησαν...

Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαίς!

Παράξενο κι όμως αληθινό. Τα τρία σκουρόχρωμα παιδάκια είναι Λιβανεζάκια αμιγή, που προτιμούν να τελειώσουν το τρίγλωσσο σχολείο "Δημοσθένης". Ετσι μιλούν άπταιστα και ελληνικά. Πίσω διακρίνεται η Φιλοθέη

Η πρώτη στη σειρά είναι η Αλίκη Χουντάλα με μεγάλο ενδιαφέρον και γνώσεις στην ελληνική λογοτεχνία. Αξια κόρη άξιου πατέρα. Συγχαρητήρια Αντώνη για την καλλιέργεια αλλά και για τη λάμψη της.

Αγόρια γονατισμένα μπροστά στα κορίτσια. Κι απο μεγάλους, αριστερά η δασκάλα των Ελληνικών Ευαγγελία Τσαλκίδου, η υπογράφουσα και ο συντονιστής εκπαίδευσης Ηλίας Παπαρούνας

Τί όμορφα που είναι να μιλάς με τα παιδιά. Αντλείς δύναμη και ζωντάνια απ΄τη δική τους ασίγαστη φύση

Η δασκάλα Ευαγγελία Τσαλκίδου είχε κάνει εξαιρετική προετοιμασία στην τάξη της για το Γιάννη Ρίτσο. Τα παιδιά απήγγειλαν λιανοτράγουδο και ράγισε ο τόπος!

Μια ηλιόλουστη μέρα στο Μόντρεαλ

Της Ιουστίνης


Ηταν μια απο τις ομορφότερες μέρες στο Μόντρεαλ. Ο ήλιος λαμπερός αλλά όχι σκληρός φώτιζε τον τόπο. Ξεκίνησα τη μέρα μου στις 6 το πρωί για να προλάβω τα γραψίματα. Υστερα ντύθηκα ανοιξιάτικα και κατηφορίσαμε με τον Τεντ για καφε -ο-λε στο γαλλικό καρτιέ Ουτρεμόντ.

Κάναμε people watching ρουφώντας απολαυστικά τον καφέ με την πλούσια κρέμα. Συζητήσαμε πολιτικά για τα διαδραματιζόμενα εν Αθήναις. Του εξήγησα για πολλοστή φορά πώς θα συμβεί το θαύμα κια δεν θα πέσει η κυβέρνηση μέχρι το τέλος της θητείας της. Δηλαδή πώς ο πρώην υπουργός παίζει με το κυβερνών κόμμα το "κράτα με να σε κρατώ να μην φάμε το γκρεμό". Διαφωνήσαμε γιατί ο Τέντ ως Ελληνοκαναδός δεν τα καταλαβαίνει αυτά τα ελληνικά μας. Δεν πειράζει, μια άλλη φορά σε ένα επόμενο σκάνδαλο, ίσως;;

Τον άφησα προ του γραφείου και όδευσα στο Παλιό Μοντρεάλ , όπου είχα ραντεβού για ένα χαλαρωτικό μασάζ στο Rainspa του ξενοδοχείου Place D' Armes, ενός κοσμήματος στην καρδιά της τουριστικής παλιάς πόλης.

Απόλαυσα σκληρό μασάζ για να λυθούν οι κόμποι των νεύρων- έχω γίνει κουβάρι απο την ένταση και την υπερένταση- υπο τους ήχους γιαπωνέζικης μουσικής. Κοιμήθηκα απο ευχαρίστηση, που επιτέλους άφησα τον ευατό μου να ξεκουραστεί έστω και για λίγα λεπτά.

Πρέπει να δίνω χρόνο στις σκέψεις μου, να αναδιπλώνομαι πότε-πότε , συλλογίστηκα . Γι αυτό όταν επέστρεψα στο σπίτι, την έπεσα στη σέζ λόνγκ της αυλής επιδιώκοντας να μαυρίσω υπο τον καυτό απογευματινό ήλιο. Δεν δούλεψα το απόγευμα κι ένιωσα απελευθερωμένη.

Δεν πειράζει, η δουλειά μπορεί να περιμένει. Η ζωή όμως όχι!
Στο γαλλικό καφέ με γαλλικές καρέκλες και τραπεζάκια έξω. O Ted εκτελεί χρέη φωτογράφου. (Τα γυαλιά τα φόρεσα για χάρη του Παναθήναιου!)
Μια παρέα πιτσιρικαρίας του νηπιαγωγείου απογείωσε τη μέρα μου. Κατέβασα το παράθυρο να φωτογραφίσω τις φατσούλες κι αυτά με χαιρετούσαν μέσα στην αθωότητά τους

Στη ρεσεψιόν του Rainspa προσφέρονται τα πάντα, απο νερό πηγής μέχρι τσαγάκια αρωματικά πάσης φύσεως και προελεύσεως

Εδώ γίνεται το τρομερό και φοβερό υδρομασάζ . Χαλαρωτικό, ανακουφιστικό, όλα τα λεφτά

Επειδή ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου καιτου σπά είναι Ελληνες, οι αδελφοί Αντωνόπουλοι, έχουν φροντίσει να προσθέσουν μια πινελιά κλασσικής Ελλάδας σε κάθε γωνιά του χώρου. Συγκινήθηκα μόλις πρόσεξα τις λεπτομέρειες. Πόση Ελλάδα πρέπει νάχεις μέσα σου για ν΄αντιστέκεσαι!

Ολα τα προϊόντα του μασάζ εν παρατάξει. Οι έμπειρες μασέζ θα επιλέξουν αυτά που ταιριάζουν στο δέρμα και την περίσταση!

Η Ρουμάνα μασέζ μου με κατέπληξε με τη δύναμη και τη δεξιότητα των δαχτύλων της. Πραγματική μάγισσα αν και μικροσκοπική στην όψη.

Λεπτομέρεια απο το εξωτερικό του ξενοδοχείου. Μοτίβα απο κλασσική ελληνική γλυπτική σε κάθε σημείο του κι ας έγινε απο Γάλλους έποικους του Καναδά τον 19ο αιώνα.

Οι δικές μας κολώνες , δανεικές της φυσιογνωμίας του Place d' Armes.

Si jamais à Montréal, Rain Spa, Hotel Place d' Armes
55, Saint Jacques
Montréal, Quèbec
www.rainspa.ca