Οι εφτά πληγές του Λευκαδίτικου καλοκαιριού!

 Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Νάμαι λοιπόν στη Λευκάδα του καλοκαιριού, όπου πέρασα τον αγαπημένο και δροσερό μήνα Αύγουστο του σωτήριου έτους 2018. Για μένα πρόκειται για μια αναβάφτιση στη νεανική μου ηλικία, καθώς συνάντησα πολλούς αγαπημένους φίλους αλλά γνώρισα ταυτόχρονα και νέα πρόσωπα που διαμορφώνουν τη νέα πολιτική , τουριστική και κοινωνική ζωή του νησιού.

Ωστόσο, παράλληλα με την πολεοδομική και τουριστική ανάπτυξη διαπίστωσα τις λυπηρές πλευρές της επιχειρηματικής δραστηριότητας και της διοίκησης του νησιού, που το κάνουν να αδικείται σε σύγκριση με άλλα νησιά της επτανησιακής περιφέρειας.

Για μένα η Λευκάδα πάσχει από εφτά πληγές, που μπορούν να θεραπευτούν με μικρές κινήσεις στη σκακιέρα των αποφάσεων:

1.     

Τα σκουπίδια αποτελούν το μεγαλύτερο πρόβλημα της πόλης. Οι κάδοι των σκουπιδιών κατ’ αρχήν βρίσκονται δίπλα απο τα εστιατόρια και τα μπαράκια, αποτελώντας κυριολεκτικά υγειονομικό κίνδυνο για τους πολίτες.  Είναι μονίμως υπερχειλισμένοι και λεροί καθώς τα υγρά των σκουπιδιών κυλάνε στους δρόμους αφήνοντας μια άκρως δυσάρεστη οσμή.

Στην αγορά η κατάσταση δεν είναι λιγότερο αντιαισθητική και επικίνδυνη, ενώ φαίνεται πως το παζάρι, ο δρόμος-βιτρίνα της πόλης δεν έχει ποτέ πλυθεί τα τελευταία χρόνια.

2.   Η ποιότητα και η ποσότητα του νερού είναι εξανλτητικά χαμηλής στάθμης. Αν αφήσεις ένα μπρίκι με νερό να βράζει και να εξατμισθεί θα παρατηρήσεις ότι στην επιφάνεια της κουζίνας σκορπίζονται παντού άλατα, γεγονός που σημαίνει ότι η δεν υπάρχουν φίλτρα για την επεξεργασία του. Την ίδια ώρα παρατηρείται χαμηλή πίεση ροής όταν όλοι οι λουόμενοι κάνουν τα απογευματινά τους λουτρά στα σπίτια τους.

3.   Η χωματερή είναι μια τεράστια πληγή, καθώς τα βράδυα που φυσάει η θαλάσσια αύρα αντί να φέρνει αρμύρα στα ρουθούνια, προκαλεί αναπνευστική δυσανεξία. Οι κάτοικοι της ανατολικής παραλίας είναι παγιδευμένοι στο χρόνιο πρόβλημα, που περιμένουμε να λυθεί με το εργοστάσιο επεξεργασίας των λυμμάτων.

4.   Η έλλειψη θέσεων πάρκινγκ στην πόλη και ιδίως στα μεγάλα τουριστικά θέρετρα όπως είναι ο Άγιος Νικήτας, το Νυδρί και το Κάθισμα, προκαλούν ασφυξία στις δημοφιλείς περιοχές υποβαθμίζοντας την πρόσβαση σ΄αυτές και τραυματίζοντας την αισθητική του περιβάλλοντος.

5.   Οι ομπρελοκαρέκλες ιδιαίτερα στην παραλία του Καθίσματος, στο Πόρτο Κατσίκι και αλλαχού αποτελούν κανονική μάστιγα καθώς απλώνονται μέχρι τη θάλασσα απαγορεύοντας κυριολεκτικά στους ελεύθερους λουόμενους να κάνουν μπάνιο.

Ιδιαίτερα ανσιασθητική είναι η όψη τους στο Κάθισμα, όπου δεν υπάρχει ενιαίο χρώμα και ποιότητα αλλά κάθε μαγαζί έχει τις δικές του συντεταγμένες και τη δική του άποψη, καταστρατηγώντας κάθε  έννοια αρμονίας με το περιβάλλον.

6.   Τα τροχόσπιτα αποτελούν χρόνιο πρόβλημα στις παραλίες της Λευκάδας με ιδιαίτερη έμφαση στον Αη Γιάννη και το Κάστρο , όπου παρκάρουν και κάνουν ελύθερο κάμπινγκ χωρίς να τηρούν τις προδιαγραφές , μολύνοντας έτσι αισθητικά και πρακτικά τις ακτές μας.

7.    Κανονική μάστιγα αποτελούν τα « πλοία της αγάπης», που ξεκινούν απο το Νυδρί και πραγματοποιούν την ημερήσια κρουαζιέρα στα Πριγκηπονήσια, τις δυτικές παραλίες της Λευκάδας, το Μεγανήσι, μεταφέροντας την κατανάλωση των τουριστών στο Φισκάρδο της Κεφαλονιάς.

α) υπερχειλίζουν τα σκάφη με κόσμο πολύ περισσότερο απο το επιτρεπόμενο όριο (θα θρηνήσουμε θύματα μία των ημερών)

β) δεν προσαράζουν στην πόλη της Λευκάδας με αποτέλεσμα οι τουρίστες να μη βλέπουν την ουσία του νησιού,ενώ η κατανάλωση ενισχύει την Κεφαλλονιά.

γ)Βάζουν τη μουσική στη διαπασών ενοχλώντας τους κατοίκους του Σκορπιού, της Μαδουρής αλλά και των γύρω ακτών.

Η Λευκάδα είναι στολίδι του Ιονίου και της αξίζουν τα καλύτερα. Ηρθε η ώρα να συντονισθούν οι αιρετοί άρχοντες του νησιού με τους επιχειρηματίες , να εκπονήσουν στρατηγικό σχέδιο για να αναβαθμισθεί το τουριστικό προίόν του νησιού μας.

Ο Μητροπολίτης Θερμοπυλών και Ηγούμενος Πεντέλης στη Φανερωμένη

Στο Μοναστήρι της Φανερωμένης φιλοξενήθηκε ο Μητροπολίτης Θερμοπυλών και ηγούμενος της Μονής Πεντέλης κ. Ιωάννης, ο οποίος την Κυριακή λειτούργησε στη Μεγαλόχαρη εκφωνώντας ένα εντυπωσιασκό κήρυγμα, καθ’ ομολογίαν όλων. Ο κ. Ιωάννης αφίχθηκε στη Λευκάδα μετά την συμμετοχή του στο Θέρμο, όπου έγινε η πανήγυρις των Αγίων Κοσμά και Αιτωλού παρουσία του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλου.

Ο ηγούμενος της Μονής θεοφιλέστατος κ. Νικηφόρος καθώς και η μοναστηριακή κοινότητα της Φανερωμένης παρέθεσαν γεύμα προς τιμήν του Σεβασμιωτάτου, ο οποίος υπήρξε καθηγητής της Εξομολογητικής στον Ανώτερο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο τόσο του Μητροπολίτου Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεοφίλου όσο και του ηγουμένου κ. Νικηφόρου.

Θα πρέπει να σημειωθεί πως στην αντιφώνησή του ο κ. Θεόφιλος καλωσόρισε τον ομόλογό του και τον πάλαι ποτέ καθηγητή του, σημειώνοντας πως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη θεολογική παιδεία του, ενώ ευχαρίστησε τον ηγούμενο της Φανερωμένης για την αβραμαία περιποίηση που επιφύλαξε στον φιλοξενούμενο, όπως χαρακτηριστικά είπε.

Στην απάντησή του ο υψηλός προσκεκλημένος σημείωσε πως είχε έρθει πολλάκις στη Μονή της Φανερωμένης μετά από πρόσκληση του κυρού Νικηφόρου και πως είναι πάντα χαρά του να φιλοξενείται στο υπέροχο μοναστικό χώρο.

Ιουστίνη Φραγκούλη 

Το 56ο Διεθνές Φολκλορικό Φεστιβάλ Λευκάδας Έγινε Τοπικό!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Χτες μετά από άπειρα χρόνια παρακολούθησα την τελετή έναρξης του 56^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Φολκόρ κι έχω να πω ότι θυμήθηκα γιατί έπαψα να το παρακολουθώ από την άγουρη νεότητά μου.

Το φεστιβάλ άρχισε εντυπωσιακά με μια φρέσκια χορογραφία της Άννας Μάγου, κόρης της Νέλλης Κατωπόδη, η οποία έχει σπουδάσει επαγγελματικό χορό στην Αγγλία κι έχει παρακολουθήσει σεμινάρια χορού στη Νέα Υόρκη και αλλαχού.

Η ματιά της Άννας έδωσε φρεσκάδα στο άνοιγμα, όπου τα ζευγάρια των χορευτικών έσμιξαν σε ένα ποιητικό σκηνικό με θέμα την κίνηση. Ο μονέρνος χορός με τις παραδοσιακές στολές ήταν μια αισθητική παρέμβαση που έκανε το κοινό να χειροκροτήσει παρατεταμένα, καθώς ξέφυγε από την πεπατημένη των 55 τελευταίων χρόνων. Ο χορός της ειρήνης των εθνών πήρε μια άλλη διάσταση, που είχε κάτι απο τη νεότητα και τον κοσμοπολιτισμό της χορογράφου του.

Θα πρέπει να πω ότι ο υπέροχος Αλέξης Κωστάλας που γιόρταζε 35 συναπτά χρόνια στην εκφώνηση της βραδυάς έναρξης του Διεθνούς Φολκλορικού Φεστιβάλ Λευκάδας  ήταν συναρπαστικός με τη μοναδική φωνή του αλλά και με το μπρίο του, καθώς προσπαθούσε να προκαλέσει διάδραση με το κοινό σε κάθε ευκαιρία.

Απο κεί και πέρα η βραδυά κύλησε μέσα στην επανάληψη και την βαριεστημάρα. Πολλά τοπικά Λευκαδίτικα συγκροτήματα (εξαιρετικά στις χορευτικές παραστάσεις  τους) κυριολεκτικά αφαίρεσαν τον τίτλο της διεθνικότητας του φεστιβάλ. Τα φολκλορικά συγκροτήματα της Λευκάδας ήταν περισσότερα απο όλα τα προσκεκλημένα συγκροτήματα των εθνών του κόσμου.

Θεωρώ πως είναι πλούτος για το νησί να διαθέτει τόσα παραδοσιακά χορευτικά συγκροτήματα, αλλά θα πρέπει να δείχνουν τη δεινότητά τους σε ένα ειδικό Ελληνικό φολκορικό φεστιβάλ, που μπορεί να γίνεται αρχές Σεπτεμβρίου για να επικμηκύνεται η τουριστική περίοδος στην πόλη.

Ξεχώρισα τις παραστάσεις του Ορφέα , της Νέας Χορωδίας και του Πήγασου. Ο Πήγασος κατ΄εμέ έκλεψε τις εντυπώσεις με τις χωριάτικες στολές των κοριτσιών που ήταν «πειραγμένες» σε χρώματα, ενώ το μπρίο της Ερμιόνης ήταν μοναδικό και υπέγραφε όλη την κίνηση του συγκροτήματος. Ξεχώρισα επίσης την τοπική παραδοσιακή ορχήστρα και ειδικά την υπέροχη ερμηνεύτρια των δημοτικών τραγουδιών, Δήμητρα Χατζηπαππά. Πραγματική υπόκλιση στη χοροδιδασκάλισσα και δημοτική τραγουδίστρια αλλά και στην εξαιρετική ορχήστρα των δημοτικών τραγουδιών.

Θα πρέπει να σημειώσω ότι το Διεθνές Φοκλορικό Φεστιβάλ Λευκάδας χρειάζεται επειγόντως ανανέωση για να αποκτήσει μια άλλη διάσταση στις νέες γενεές των Λευκαδίων που είναι ανοιχτοί στις προκλήσεις.

Δυστυχώς, το 56^ο Διεθνές  Φολκλορικό Φεστιβάλ Λευκάδας ούτε διεθνές είναι ούτε τοπικό πλέον. Εχει χάσει την πρωτοτυπία του και τη λάμψη του μέσα στην πάροδο των χρόνων και οφείλει να επαναπροσδιοριστεί άμεσα.

Συγχαρητήρια στην ‘Αννα Μάγου για την πρωτότυπη χορογραφία της, που έδωσε μια άλλη πινελιά στη σκηνή,  αλλά και σε όσους δούλεψαν με μεγάλο κόπο και αφοσίωση για να ολοκληρωθεί η τελετή έναρξης.

Φωτογραφίες: Καίτη Κακαβούλη

Η Επιστροφή του Δημήτρη Βερύκιου στη σκηνή της Λευκάδας

Συνέντευξη στην Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

Ο Λευκαδίτης ηθοποιός Δημήτρης Βερύκιος κλείνοντας 4 χρόνια Πανελλαδικής επιτυχίας, επιστρέφει στην Λευκάδα, απ’ όπου ξεκίνησε, με την παράσταση – σταθμό, που συγκινεί κι ενθουσιάζει κοινό και κριτικούς, μεταφέροντας στη σκηνή με απόλυτο σεβασμό και κλασσική ακρίβεια τη σκέψη του »ανατόμου της ψυχής» Φ. Ντοστογιέφσκι.
  

 Ο μονόλογος «ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΓΕΛΟΙΟΥ» που έχει χαρακτηριστεί ως «το πιο φωτεινό κι αισιόδοξο έργο» του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα, ενσαρκώνει τη φιλοσοφία του, ενώ δεν είναι υπερβολικό να πούμε πως αποτελεί ανατομία της ανθρώπινης ψυχής και συνοπτική ιστορία της κοινωνίας μας… Το άφησε ως μια επιστολή – παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα στη δύση της ζωής του, το 1877, τέσσερα μόλις χρόνια φύγει από αυτή τη ζωή.

-Το ‘Ονειρο Ενός Γελοίου είναι ένας μονόλογος του Ντοστογιέφσκι. Γιατί  επιλέξατε αυτό το έργο να  περιοδεύσετε ανά τη χώρα εδώ και μερικά χρόνια τώρα;

Απ’ όταν πρωτοδιάβασα αυτό το διήγημα, ένιωσα πως απαντάει σε όλα τα ερωτήματα μου γύρω από τη ζωή… δίνοντας ταυτόχρονα προοπτική! Ήταν σαν ένα εκτυφλωτικό φως να πλημύρισε την ύπαρξη μου! Αυτό, σε συνδυασμό με την αίσθηση πως ο «γελοίος» του έργου μιλάει εξ ονόματος όλων μας, πονώντας για μας και αγαπώντας μας βαθιά με οδήγησαν αργότερα να το παρουσιάσω ως θεατρική πράξη! Ένιωθα πως με εκφράζει απόλυτα και συνάμα πως αφορά όλον τον κόσμο… πράγμα που επαληθεύεται κάθε φορά που παίζω, μπροστά σε οποιοδήποτε κοινό, οπουδήποτε!

- Ποιά στοιχεία αυτού του ήρωα που ενσαρκώνετε σας έχουν εμπνεύσει;

Η  αυτογνωσία της ίδιας της γελοιότητας του. Είναι αυτή που άφηνε  μια χαραμάδα ανοιχτή στην θλιμμένη του ύπαρξη έτσι που, την ύστατη στιγμή που είναι έτοιμος ν’ αυτοκτονήσει, να μπορέσει να μπει το Φως το αληθινό στην καρδιά του… Χρειάζεται πολύ θάρρος ή μια φλογισμένη ψυχή για να παραμένουμε, έστω και κατ’ ελάχιστο, ανοιχτοί στην πιθανότητα της λύτρωσης… Κι αυτός τα είχε και τα δύο…  Αυτό, μαζί με την συντριβή που τον οδήγησαν στην αποκαλυπτική αλήθεια, είναι τα στοιχεία του που με ενέπνευσαν και τον αγάπησα!

-Τι θα πει Γελοίος;  Υπάρχουν γελοίοι άνθρωποι;

Έχω την πεποίθηση ότι η ανθρωπότητα στο σύνολο της πάσχει στον πυρήνα της ύπαρξης της, σαν κάποιο μικρόβιο να την μόλυνε κάποτε… με τρόπο μάλιστα, που μας αρέσει αυτή η παθολογία μας,  αρνούμενοι ουσιαστικά να αναγνωρίσουμε την ύψιστη αξία της ζωής που είναι η ίδια η ζωή! Θεωρούμε το Εγώ μας κέντρο του κόσμου, σπαταλάμε τη ζωή μας σε ανούσιες απολαύσεις, δεν σεβόμαστε το περιβάλλον που μας γέννησε, νοιαζόμαστε για πράγματα που δεν χρειαζόμαστε πραγματικά… κι όλα τούτα στοιχειοθετούν την γελοιότητα μας… μια γελοιότητα που στην κορύφωση της συναντάει την τραγωδία και γεννάει το Κακό!

- Ποιά είναι η διαφορά ανάμεσα στα έργα του Ντοστογιέφσκι τον Ηλίθιο και το Όνειρο ενός Γελοίου;

Κάθε συγγραφέας και κάθε δημιουργός καταθέτει στα έργα του την αλήθεια και την ψυχή του, έτσι που μοιάζει σαν να γραφεί ή να δημιουργεί τελικά ένα μόνο έργο, αφού βρίσκονται μέσα σε αυτά τα ίδια ερωτήματα και οι προσωπικές καταθέσεις του. Σ’ έναν μάλιστα μεγάλο συγγραφέα-διανοητή όπως ο Ντοστογιέφσκι είναι δύσκολο να διακρίνεις διαφορές από έργο σε έργο, όσο κι αν η μυθοπλασία διαφοροποιείται. Παρ’ όλα αυτά νομίζω πως στο Όνειρο ενός γελοίου, ο «ανατόμος της ψυχής» όπως αποκλήθηκε ο Ντοστογιέφσκι, δεν φανερώνεται τόσο η σύγκρουση του Καλού με το Κακό, όσο η ανεπάρκεια του ανθρώπου να βιώσει την ίδια τη ζωή εξαιτίας της έλλειψης εκείνης της ζωοποιού ιδιότητας που λέγεται Αγάπη… Δεν είναι τυχαίο που ο ίδιος έχει επι ότι αφήνει το διήγημα τούτο ως μια επιστολή παρακαταθήκη στην Ανθρωπότητα…

-Τι σας συνδέει με τη Λευκάδα;

Η Λευκάδα είναι για εμένα η φλέβα που δίνει αίμα στην καρδιά μου και μου δίνει ζωή σαν μια αστείρευτη πηγή!

- Πώς νιώθετε που θα παίξετε μπροστά στο μπρανελίτικο κοινό, ένα κοινό δύσκολο και απαιτητικό;

Αυτή η ερώτηση θα ταίριαζε καλύτερα πριν 4 χρόνια, όταν ξεκίνησα το όνειρο μου από το ανοιχτό θέατρο της Λευκάδας… Ήταν απερίγραπτο το άγχος μου τότε, όχι μόνο για το δύσκολο του εγχειρήματος μου αλλά γιατί πραγματικά οι Λευκαδίτες είναι δύσκολο κοινό έχοντας γνώση και κουλτούρα θεατρική! Τώρα επιστρέφοντας στ κηποθέατρο «Άγγελος Σικελιανός» δεν έχω τόσο άγχος, όσο μια βαθιά έγνοια να κάνω την καλύτερη παράσταση μου απ’ όσες έχω κάνει μέχρι σήμερα στα τόσα μέρη που έχω πάει… κι αυτό όχι για να με δοξάσουν αλλά σαν μια ανταπόδοση σ’ ό,τι σημαίνει η Λευκάδα για εμένα… Οι Λευκαδίτες αξίζουν το καλύτερο κι εγώ θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου γι’ αυτό! 

-Τι σας κάνει ακόμη να ονειρεύεστε ως ηθοποιός της θεατρικής σκηνής;

Στη σκηνή εκφράζομαι απόλυτα… η υποκριτική με κάνει να ζω πράγματα και καταστάσεις που δεν θα μπορούσα να ζήσω αλλιώς… το θέατρο μου δίνει την δυνατότητα να κάνω ομορφότερο το ταξίδι της ζωής… αλλά πάνω απ’ όλα με κάνει καλύτερο άνθρωπο!

- Ποιό ρόλο έχετε στην λίστα σας που δεν τον έχετε ακόμη ενσαρκώσει;

Υπάρχουν αρκετοί ρόλοι-ήρωες από το κλασσικό – κυρίως – θέατρο και την κλασσική λογοτεχνία που επιθυμώ να παίξω… όμως αφήνω την ζωή να οδηγήσει τα βήματα μου! Άλλωστε προτιμώ να με επιλέγει ο ρόλος παρά εγώ εκείνον…

-Ποιά είναι η απώτατη στιγμή ενός ηθοποιού;

Δεν μπορώ να ορίσω την απώτατη στιγμή για ένα ηθοποιό αφού δεν πιστεύω κι ούτε ακολουθώ καριερίστικες πρακτικές. Σίγουρα πάντως, οι στιγμές που μέσω του έργου μας συνδράμουμε στην επίδεση των πληγών των γύρω μας και της καλυτέρευσης της ζωής τους με το να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, είναι ο σκοπός ενός καλλιτέχνη! Ναι, πιστεύω σ’ αυτό που έλεγε ο μεγάλος δάσκαλος του θεάτρου ο Stanislavski, ότι δηλαδή ο μόνος λόγος που κάνουμε θέατρο είναι να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι… κανείς άλλος!

-Πώς ένας Γελοίος, πρωταγωνιστής του αυτοσαρκασμού θα επιβληθεί στο θεατή σας;

Είναι εντυπωσιακό πόσο επίκαιρο είναι το έργο και πόσο ο καθένας από τους θεατές νιώθει πως μοιάζει του Γελοίου… Θα ήταν βέβαια ενοχλητικό να βλέπει την γελοιότητα του στην συμπεριφορά του ήρωα-γελοίου αλλά γι’ αυτό φρόντισε ο Ντοστογιέφσκι αφού τούτος ο αντι-ήρωας δεν μας αποκαλύπτει από καθέδρας την αλήθεια του, αλλά συμπονώντας κι αγαπώντας μας… όλους… Αυτό μαζί με την επιλογή της λιτής και άμεσης σκηνικής παρουσίασης του, όπως αρμόζει στις μεγάλες αλήθειες, καθηλώνουν τον θεατή από την πρώτη στιγμή!

-Πώς επιβιώνει ένας ηθοποιός στην Ελλάδα της οικονομικής και πολιτιστικής κρίσης;

Η κατάσταση στη χώρα μας είναι εξαιρετικά δύσκολη για έναν ηθοποιό αφού προέχουν οι ανάγκες επιβίωσης του κόσμου κι ύστερα έρχεται η ψυχαγωγία. Όμως η κρίση αποκαλύπτει και δυνάμεις που μέχρι χθες δεν τις ξέραμε. Είναι λοιπόν, και μια ευκαιρία να ανασυνταχθούμε και να ενεργοποιήσουμε τις ποιότητες μας. Είναι δύσκολο, κυρίως για έναν ηθοποιό αλλά είναι μονόδρομος, αν φυσικά αγαπάει την τέχνη του και δεν την κάνει μόνο για χρήματα, φήμη ή από ναρκισσιστική διάθεση…

- Ποιά είναι τα επόμενα σχέδιά σας;      

Θα συνεχίσω κάνοντας επιλογές καρδιάς και ευθύνης τόσο στις θεατρικές μου όσο και στις μουσικο-ποιητικές μου παραστάσεις. Δεν κάνω σχέδια, εμπιστεύομαι τη ζωή όντας έντιμος κι ανοιχτός απέναντι της κι ευγνωμονώ το θεό του θεάτρου για όσα μου έχει προσφέρει!!!