Δεκέμβριος, ο Μήνας των Γιορτών!

Τις θυμάμαι τις γιορτές στην πόλη μου, τις θυμάμαι έντονα, χρωματιστά, αγαπημένα καθώς επανέρχονται στη μνήμη μου οι ανταλλαγές επισκέψεων, η έντονη κοινωνικότητα, το λούσο, η απλή των ανθρώπων έκφραση εκτίμησης και σεβασμού.

Ο Δεκέμβριος ήταν και παραμένει ο μήνας των μεγάλων γιορτών. Της Αγίας Βαρβάρας (4 Δεκ.), του Αγίου Νικολάου (6 Δεκ.), της Αγίας Αννας (9 Δεκ.) του Αγίου Σπυρίδωνος (12 Δεκ.), του Αγίου Διονυσίου (17 Δεκ.)... μία μία οι ονομαστικές γιορτές κορύφωναν το χαριτωμένο κλίμα της μικρής μας πόλης μέχρι την ημέρα των Χριστουγέννων που επεκτεινόταν μέχρι την Πρωτοχρονιά, τα Φώτα και του Αη Γιαννιού..

Οι γυναίκες από τις αρχές Δεκεμβρίου καθάριζαν τα σπίτια τους, τα έγλειφαν στην κυριολεξία για να στρώσουν τα χαλιά και τα ωραία γιορταστικά τραπεζομάντηλα. Οι σόμπες άναβαν, τα ξύλα έκαιγαν στα τζάκια, ο κόσμος έκτιζε μέσα του την αναμονή του γιορτασμού.

Τα σπίτια που είχαν τιμώμενα πρόσωπα, κυρίως άντρες, άνοιγαν την ημέρα της ονομαστικής γιορτής τους. Ηδη η νοικοκυρά είχε πάει αποβραδίς την αρτοκλασία στον εσπερινό του Αγίου και ανήμερα στη λειτουργία το πρόσφορο εις υγείαν του ίδιου αλλά και ολάκερης της οικογένειας.

Το σπίτι στολισμένο, το σπίτι λαμπερό με τα φώτα αναμμένα όχι μόνο μέσα αλλά και στην είσοδο για να βλέπουν οι επισκέπτες το σήμα της γιορτής. Και κατέφθαναν χωρίς τηλεφωνήματα και προειδοποιήσεις, κατέφθαναν στο σαλόνι για να τιμήσουν το πρόσωπο της γιορτής και την οικογένεια.

Οι κυρίες άψογα ντυμένες, στολισμένες με τα χρυσαφικά τους, με φρεσκοχτενισμένα τα μαλλιά στο κομμωτήριο από τις 4 το απόγευμα ξεκινούσαν τις επισκέψεις. Περνούσαν από σπίτι σε σπίτι για να τιμήσουν τον εορτάζοντα αλλά και ολάκερη την οικογένεια.

Κάθονταν στους καναπέδες με τα πόδια λοξά προσέχοντας τη γυναικεία τους στάση για να μην προκαλέσουν σχόλια. Μιλούσαν για τα παιδιά τους κυρίως ή και για μια πρόσφατη επίσκεψη στην Αθήνα όπου τα ψώνια στο Μινιόν ή τον Δραγώνα ή το Ατενέ ήταν μεν ποικίλα, αλλά πανάκριβα. Μιλούσαν για την έγνοια των πεθερικών τους που έμεναν στο χωριό και ήταν ανήμποροι.

Θέματα κυρίως προσωπικά, περίπου κοινωνικά που δεν θα διατάρασσαν την ισορροπία της γιορτινής ατμόσφαιρας. Ισως ένας φόνος επικαιρότητας στις εφημερίδες να βρισκόταν σε πρώτο ενδιαφέρον, αλλά αποσωβούσαν την είδηση μην τυχόν και χαλάσουν το κλίμα που όφειλε να είναι άθικτα γιορτινό.

Η οικοδέσποινα επίσης κομψοντυμένη και λαμπερή έφερνε πρώτα τη φοντανιέρα με τα σοκολατάκια. Το έπαιρναν το σοκολατάκι οι κυρίες κι άνοιγαν την τσάντα τους με ένα κρακ..., το κλείδωναν μέσα. Ένιωθαν περίπου άβολα να το φάνε ενώπιον του κοινού.

Ύστερα ερχόταν το λικεράκι, κυρίως βύσσινο από τα χεράκια της νοικοκυράς, αλλά τα τελευταία χρόνια σέρβιραν για ποικιλία και λικεράκια του εμπορίου με γεύση τριαντάφυλλο ή και εξωτική μπανάνα. Τα λεπτά γυναικεία χεράκια έπαιρναν το ηδύποτο, που ήταν σερβιρισμένο σε κρυστάλλινο κολωνάτο ποτηράκι και το κατέβαζαν σε τρεις γουλιές. Ηταν πολύ σικ να πίνουν το λικέρ επιδεικνύοντας τα ωραία κόκκινα νύχια τους. Το κραγιόν ήταν κυρίως σάπιο μήλο και όλα τα χείλη είχαν το ίδιο χρώμα και όλα τα σώματα ανέδιδαν το ίδιο άρωμα σαπουνιού Παπουτσάνης. Βλέπεις, τα αρώματα της μικρής μας πόλης ήταν χύμα και προορίζονταν κυρίως για το αντρικό ξύρισμα.

Οι κυρίες μιλούσαν μεταξύ τους για όλα τα ωραία αδιάφορα στο σαλόνι κι ενώ η οικοδέσποινα έφερνε το δίσκο με τα χειροποίητα γλυκά της (δύο και τρεις ποικιλίες αναλόγως με το βαθμό της νοικοκυροσύνης της), εκείνες δήλωναν πως δεν πρόκειται να το γευτούν. Και τότε το γλυκό της προτίμησης ερχόταν τυλιγμένο σε λαδόχαρτο κι αργότερα σε ασημόχαρτο.

Γύρω στις έξι το βραδάκι δια μιάς το σπίτι άδειαζε από γυναικείες φιγούρες. Ηταν η σειρά των ανδρών να κάνουν την επίσκεψή τους. Ντυμένοι με τα κουστούμια τους, γραβατωμένοι κι επίσημοι έφταναν στο σπίτι της γιορτής. Και στρωνόνταν στα καρέκλες και μιλούσαν ατέλειωτα για την πολιτική κατάσταση και διαφωνούσαν και φώναζαν. Κι ανάμεσα στις κουβέντες κατέβαζαν το σοκολατάκι, το κονιάκ Μεταξάς, το ουίσκυ αργότερα που έγινε της μόδας. Και δώστου ξηροκάρπια και συζήτηση αδιέξοδη επί παντός του επιστητού. Και δώστου πολυλογία και φασαρία και δυνατές φωνές. Κι όταν έρχονταν τα γλυκά, τα γεύονταν επίσης με την άνεση του καλεσμένου που θέλει να τιμήσει την οικοδέσποινα. Εδώ δεν υπήρχε το χαμηλωμένο βλέμμα της συστολής, οι άντρες δεν τό 'χαν για καλό να ζητήσουν τα γλυκά τυλιγμένα σε χαρτάκια. Αυτό ήταν γυναικεία συνήθεια.

Ανάμεσα στους καλεσμένους καμιά φορά έβλεπες και ζευγάρια, ελάχιστα όμως. Ηταν τα κλασικά ζευγάρια της μικρής μας πόλης που ήταν αυτοκόλλητα και δεν χώριζαν ποτέ ούτε στις κοινωνικές εξόδους.

Κι έτσι περνούσε η ονομαστική γιορτή κι όταν έφευγε και ο τελευταίος καλεσμένος η οικοδέσποινα έπεφτε στην καρέκλα αποκαμωμένη από την κούραση. Έλαμπε όμως από περηφάνεια που πήρε τόσα κομπλιμάν για την εμφάνισή της και για τα γλυκά της, τα καμωμένα από τα χεράκια της.

Κι o άντρας καμάρωνε για τη γυναίκα του αλλά και για την κοινωνική του καταξίωση, γιατί όσο περισσότεροι επισκέπτες περνούσαν από ένα σπίτι, τόσο πιο περίοπτο ήταν το πρόσωπο της γιορτής.

Μέρες ανέμελες, αγαπημένες, μέρες με ανοιχτές πόρτες, με ανοιχτές αγκαλιές... Μέρες χωρίς καχυποψίες, φόβους και αναστολές. Μέρες αληθινής γιορτής.

Πόσο μου λείπουν!

Νοσταλγικό Τζουστινάκι

Ενενήντα Λευκαδίτικα Κεράκια στην Ουάσιγκτον!!!!!!!!!!

Ενενήντα κεράκια έσβησε η Μαρία Καρύδη-Καφαράκη στην Ουάσιγκτον σε ένα υπέροχο πάρτυ που οργάνωσαν τα παιδιά της ο Φίλιππας και Σπύρος Καφαράκης , η νύφη της Κατερίνα και τα μοναδικά εγγόνια τους στην επιβλητική εκκλησία Κωνσταντίνου και Ελένης στο Maryland.


Η ζωή της όμορφης Μαρίας πέρασε σαν κινηματογραφική ταινία με τις δεκάδες φωτογραφίες να διαδέχονται η μιά την άλλη στο εκράν ζωγραφίζοντας την περιπετειώδη αλλά όμορφη ζωή της.


Η Μαρία γεννήθηκε στη Λευκάδα, έχασε τον πατέρα της στον εμφύλιο και μεγάλωσε ορφανή με τις άλλες δύο αδελφές της, τη Λενιώ και την Κουλίτσα, εκεί στην όμορφη γειτονιά της Ευαγγελίστριας. Επαιξε ξυλάκια , έτρεξε, γλίστρησε, μάτωσε τα γόνατά της στα χώματα της γειτονιάς που είχε μικρά σπιτάκια του ενός δωματίου.


Πήγε στο Γυμνάσιο και μετά θέλησε να σπουδάσει νοσοκόμα, αλλά δεν τη δέχτηκαν γιατί ήταν μικροσκοπική. Τελικά, αποφάσισε να δουλέψει  στο νοσοκομείο της Λευκάδας σε γραμματειακή υπηρεσία παρά την αντίρρηση της μαμάς της. Η Μαρία ξεπέρασε τα πάντα, αλλά βρέθηκε προσγειωμένη στην αγκαλιά του ωραίου Μενέλαου Καφαράκη εκ Κερκύρας, που την παντρεύτηκε μερικά χρόνια αφότου τη γνώρισε. Λίγο αργότερα άνοιξαν σπιτικό στην Αθήνα.


Η Μαρία κι ο Μενέλαος έφεραν στον κόσμο τον Φίλιππο και δύο χρόνια αργότερα το Σπύρο. Κι όταν τους κάλεσε ένας θείος στην Αμέρικα είπαν το ναι. Αφησαν την περιορισμένη καθημερινότητα της μικρής πατρίδας κι έφτασαν με το πλοίο στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του προέδρου Κέννεντυ.


Η οικογένεια των τεσσάρων πήγε να συναντήσει το αμερικάνικο όνειρο ένα κρύο χειμώνα αφήνοντας πίσω τη μάνα και τις αδερφές. Φτάνοντας εκεί έμειναν σε συγγενικό τους σπίτι και σύντομα ο Μενέλαος αναζήτησε δουλειά. Εγινε ελαιοχρωματιστής μα εκείνα τα χρόνια της ανθηρής ανοικοδόμησης σύντομα απέκτησε εταιρεία αναλαμβάνοντας με τον εργολάβο Φιλήμονα μεγάλες δουλειές.


Ετσι αγόρασαν το σπίτι τους με πολλά δωμάτια στα σαμπάρμπια της Ουάσιγκτον. Μα απ΄την αρχή η Μαρία και ο Μενέλαος δέθηκαν με την ενορία τους, τον Αγιο Κωνσταντίνο και Ελένη που τότε βρισκόταν στην καρδιά της αμερικάνικης πρωτεύουσας. Οι δυό τους δεν έλειψαν ποτέ από Κυριακές και πανηγύρεις. Τα παιδιά τους φοιτούσαν στο ελληνικό σχολείο, συμμετείχαν στη GOYA και μάθαιναν ελληνικούς χορούς. Τα καλοκαίρια επέστρεφαν στη Λευκάδα για τα μπάνια. Ήταν οι φίλοι μας από το εξωτερικό.


Η Μαρία έστελνε διαρκώς φωτογραφίες από την οικογένεια και προπάντων από τα αγόρια που έγιναν άντρες, αποφοίτησαν απο το γυμνάσιο και πήραν ο καθένας το δρόμο του. Εμείς στη Λευκάδα πηγαίναμε στης Κουλίτσας να δούμε τις φωτογραφίες τους να ζήσουμε μακρόθεν τις μικρές χαρές τους. Στις καρδιές μας είχαν γίνει τα ξαδέρφια μας , οι Αμερικάνοι.


Ο Φίλιππας παντρεύτηκε την Κατερίνα κι έκαναν τέσσερα παιδιά, το Χριστόφορο-Μενέλαο, τον Αλέξανδρο, το Μιχάλη και τη Μαρία. Τα τρία σήμερα είναι παντρεμένα. Ο Σπύρος πήρε την αχαλίνωτη οδό της ελευθερίας και δεν έκανε οικογένεια. 


Τα αγόρια της Μαρίας, τα εγγόνια της, οι συγγενείς και φίλοι με τους οποίους έζησε κοντά στο περιβάλλον της εκκλησίας της ήταν εκεί στο νέο υπέροχο ναό του Κωνσταντίνου και Ελένης το τλευταίο Σαββατο του Οκτώβρη για  να γιορτάσουν τα δοξασμένα 90 της χρόνια, χρόνια αγάπης και προσφοράς προς τον πλησίον της.


Χρόνια πολλά Μαράκι μου! Να είσαι πάντα γελαστή, υγιής, χαρούμενη και αεικίνητη. Να μαγειρεύεις, να συμβουλεύεις, να δίνεις εντολές σε όλους μας. Εσύ η μόνη που έμεινες από τη γενιά των γονιών και φίλων της οικογένειας.

Σου εύχομαι να στέκεις στυλοβάτης των αναμνήσεων και να σε βρίσκουμε πάντα στην όμορφη Λευκάδας μας!


Με αγάπη
Τζουστινάκι

Μπουκιά και Συχώριο στο Μοντρεάλ με τον Ηλία Μαμαλάκη!

Ο διάσημος Έλληνας σεφ Ηλίας Μαμαλάκης είναι ο επίσημος προσκεκλημένος στο Χριστουγεννιάτικο Γκάλα του Λυκείου των Ελληνίδων Μοντρεάλ 2019, που φέτος είναι αφιερωμένο στην έρευνα για την πρόωρη διάγνωση του καρκίνου των ωοθηκών The Doveegene Project  που επιτελείται από την δρα Lucy Gilbert στο McGill University.

O Ηλίας Μαμαλάκης στις 15 Δεκεμβρίου, 6μ.μ. με τη γνωστή μαεστρία και γνώση της ελληνικής γαστρονομικής ιστορίας θα μαγειρέψει ζωντανά για τους καλεσμένους στο γκάλα του ΛΕΜ στην ανοιχτή κουζίνα με τους πολυελαίους του Embassy Plaza.Το μενού της βραδυάς θα είναι βασισμένο στις συνταγές του μεγάλου Έλληνα σεφ, που εντυπωσιάζει με τα αγνά υλικά και την βαθειά γνώση της μαγειρικής τέχνης. 

Η τηλεοπτική δημοσιογράφος και καθηγήτρια Δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο Concordia Αφροδίτη Σάλας θα παρουσιάσει τη βραδιά.

Θα ακολουθήσουν εφτανησιώτικοι χοροί απο το Syrtaki Group Folklorique, ενώ τη μουσική επιμέλεια έχει αναλάβει ο all time classic dj Μανώλης Σγουράκης. Η Artemis and Co με την Αρτεμι Λαγοπούλου και τον Πέτρο Πλαρινό θα πλαισιώσουν με ζωντανή μουσική της βραδιά.

Η έρευνα για την έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου των ωοθηκών, η οποία επιτελείται απο την ογκολόγο δρα Lucy Gilbert και βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της ολοκληρωσής της με το Doveegene project στο MUHC αποτελεί τη  συνέχεια του παπ-τεστ .Όταν ολοκληρωθεί κλινικά θα σώσει εκατομμύρια ζωές γυναικών που σήμερα εντοπίζουν τον καρκίνο των ωοθηκών στο τρίτο ή το τέταρτο στάδιο.

Το Λύκειον των Ελληνίδων Μοντρεάλ ευελπιστεί να συγκεντρώσει το ποσόν των $100.000 για να συνεισφέρει ενεργά στη μεγάλη καμπάνια των $2.000.000 που διενεργεί το MUHC, ονομάζοντας ΜΕΛΙΝΑ ένα από τα δωμάτια του The Dovee Project Για ειστήρια τηλεφωνείστε στη Βίκυ Γεωργιάδου 514-814 3064!

Πνευματική Ανάταση στο Μόντρεαλ με την Παρουσίαση της Κοντυλένιας!

Φωτογραφίες :Harry Barba και Ελεν Κοραχονζίτη

Σε κλίμα πνευματικής συγκίνησης παρουσιάστηκε το μυθιστόρημα Η ΚΟΝΤΥΛΕΝΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ (εκδόσεις Ωκεανός) της συγγραφέως Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη στο Μόντρεαλ, με διακεκριμένους ομιλητές απο την Ελλάδα τον αρχιμανδρίτη δρα Πασχάλη Καβαλιώτη και τον πρώην βουλευτή Λευκάδας δρα Ξενοφώντα Βεργίνη παρουσία πλήθους επωνύμων και ανωνύμων από όλο το φάσμα της πολιτικής και πολιτιστικής ζωής της πόλης. Η εκδήλωση με έντονο ελληνικό παλμό διοργανώθηκε από το Λύκειον των Ελληνίδων Μοντρεάλ (ΛΕΜ), το οποίο δραστηριοποιείται στην πολιτιστική και κοινωνική πραγματικότητα της καναδικής μητρόπολης.

Συνεπήρε ο αρχιμανδρίτης π. Απόστολος Καβαλιώτης με την ανάλυσή του περί της δομής και της συμβολικής αναγωγής των μηνυμάτων της Κοντυλένιας: 

« Νήμα διαφυγής είναι οι σκέψεις που αρθρώθηκαν από τη συγγραφέα μας και τις  διαδοχικές απόπειρες καθορισμού του ρόλου του έρωτα στον  κόσμο.  Ως εργαλεία στην προσπάθεια αυτή επιστρατεύονται παράλληλα στο βιβλίο εύγλωττα υποστηρικτικά παραδείγματα από τη φύση, τον κινηματογράφο μέσω της σκηνικής παρουσίας, τη λογοτεχνία εξαιρετική αφήγηση σε μια θαυμαστή διακειμενική προσέγγιση που αναδεικνύει την ευρύτητα του πνεύματος της Ιουστίνης  και το βάθος του ψυχικού της κόσμου».

Στην ψυχή των ομογενών έφτασε ο λόγος του πρώην βουλευτή Λευκάδας καθηγητού Ξενοφώντα Βεργίνη, ο οποίος ανέφερε μεταξύ άλλων : «Η Ιουστίνη Φραγκούλη περιγράφει γλαφυρά σε ζωντανά χρώματα με άριστα ελληνικά: εικόνες, καταστάσεις, περιστατικά, τοπία και ανθρώπους! Δεν επιφανειολογεί αλλά μπαίνει στα ενδότερα! Δεν περιορίζεται στη φωτογράφηση, αλλά επεκτείνεται και μάλιστα ενεργά και με επιτυχία, στην ακτινογράφηση καταστάσεων, ανθρώπων και χαρακτήρων παραπέμποντας σε ψυχογράφημα. Που σημαίνει, ότι η Ιουστίνη δεν περιγράφει μόνο ό, τι άκουσε από διηγήσεις, αλλά και ό, τι με τη λογική και το συναίσθημά της  συνέλαβε και αποκρυπτογράφησε. Γι’ αυτό οι ήρωές της είναι ζωντανοί και ενεργοί! Η Κοντυλένια της Ιουστίνης είναι ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα, προσωπικού, οικογενειακού και κοινωνικό-ιστορικού περιεχομένου, που χαρακτηρίζει μια ολόκληρη εποχή σε έργα και ημέρες.»

Και οι δύο ομιλητές αναφέρθηκαν στο ρόλο των ομογενών στη διατήρηση της μεγάλης ιδέας της Ελλάδας, συγχαίροντάς τους για τη δημιουργία των σχολείων και της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μοντρεάλ.

Η συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη με συγκίνηση περιέγραψε πώς προέκυψε η Κοντυλένια του Νησιού αναφέροντας ότι αποτελεί αληθινή ιστορία από το Μεγανήσι που της αφηγήθηκε η θειά της η Ελένη Ζαβιτσάνου, ενώ σημείωσε ότι το Μόντρεαλ αποτέλεσε σταθμό στη ζωή της, καθώς τις μέρες του λευκού χειμώνα τις χρωματίζει με το μυθιστορηματικό της λόγο. «Το Μόντρεαλ με έκανε συγγραφέα κι εσείς είστε η οικογένειά μου» είπε απευθυνόμενη στους Ελληνες ομογενείς που κατέκλυσαν κυριολεκτικά το Ελληνικό Κοινοτικό Κέντρο για να τιμήσουν το έργο της.

Την παρουσίαση της εκδήλωσης έκανε η πρόεδρος του Πολιτιστικού τμήματος του ΛΕΜ Ελένη Δρακοπούλου, ενώ η Χριστίνα Οζαράπογλου διάβασε την περίληψη της Κοντυλένιας στα αγγλικά για όσους μη Έλληνες παρευρέθηκαν στην παρουσίαση του βιβλίου.

Ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στο Μόντρεαλ Μιχάλης Γαβριηλίδης με εύγλωττο τρόπο περιέγραψε την πολυδιάστατη προσωπικότητα της ομογενούς συγγραφέως , ενώ ο αρχιμανδρίτης π. Δημήτριος Αντωνόπουλος μετέφερε συγχαρητήριο μήνυμα του αρχιεπισκόπου Καναδά κ. Σωτηρίου.

Η Βίκυ Γεωργιάδου συγκλόνισε το κοινό με την ερμηνεία ενός αποσπάσματος από την Κοντυλένια, ενώ η Ελευθερία Μπαμιατζόγου έκανε την εισαγωγή αναφερόμενη στο εκτεταμένο βιογραφικό της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη.

Η παρουσίαση του βιβλίου διανθίστηκε με τα τραγούδια της Πάττυς Καλού, η οποία συνέθεσε και ερμήνευσε στίχους της Ιουστίνης Φραγκούλη εμπνευσμένους από την Κοντυλένια του Νησιού.

Ανάμεσα στους προσκεκλημένους παρευρέθηκαν  η δικαστής του Οντάριο Ρία Τζίμας, η ομοσπονδιακή βουλευτής Εμμανουέλλα Λαμπρόπουλος, η δήμαρχος Τζουλιάνα Φουμαγκάλι, οι δημοτικές σύμβουλοι του Μοντρεάλ και του Λαβάλ, Μαίρη Ντέρος και Αγλαϊα Ρεβελάκη αντίστοιχα,  ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μοντρεάλ Ανδρέας Κριλής, ο πρώην πρόεδρος Νικόλας Παγώνης και πλήθος κόσμου που πήγαν να αγκαλιάσουν τη συγγραφέα και το έργο της.