Βεράντα με θέα

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο φίλο μου Κυριάκο, που τραβάει για Βαλκάνια

Της Ιουστίνης

Οταν επιστρέφω στην πόλη μου κάθομαι και μηρυκάζω τις τόσες εντυπώσεις που μαζεύω στα ταξίδια μου. Κι έτσι ζώ ανάμεσα στο ήρεμο τώρα και το πολλυσυλλεκτικό πρίν. Ανάμεσα στην ομαλή καθημερινότητα και στα όνειρα για τα απρόβλεπτα ταξίδια που
έρχονται.

Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες το μάτι μου στάθηκε σε μια βραδυά βεράντας, όπου περάσαμε καλεσμένοι της Καναδικής πρεσβείας στην κορυφή της Μεγάλης Βρεταννίας. Αυτή είναι η ωραιότερη περιμετρική θέα της Αθήνας και δεν την αλλάζω με τίποτε.

Με συνόδευσε ο αγαπημένος φίλος Στράτος Δουκάκης, καλοκαιρινός κάτοικος Μολύβου Λέσβου. Αυτός ο γενναιόδωρος άνθρωπος με τον οποίο χτίσαμε φιλία απο την εποχή της αποδημίας του στη Βαλένθια της Βενεζουέλας συνεχίζει να είναι παρών στη ζωή μου μέσα απο το μπλόγκινγκ, την ηλεκτρονική αλληλογραφία , τα ωραία του κείμενα στην εφημερίδα Εμπρός t.

Απο εκείνες τις μακρινές μέρες κρατάει η παρέα μας κι όλο ανανέωνεται στις συνευρέσεις της Αθήνας. Ο Στράτος και η γυναίκα του Αλεξάνδρα είναι δύο άνθρωποι που αγαπώ και αναθυμάμαι συχνά στις μέρες του Μόντρεαλ.

Για να επανέλθω στη βραδυά της Καναδικής πρεσβείας, θα πρέπει να ομολογήσω πως ήταν ελαφρώς απογοητευτική, καθώς η πρόσκληση έλεγε να συνευρεθούμε για ποτά κατα την ώρα του απογεύματος, τα οποία τελικά ήταν πληρωτέα.

Μου φάνηκε παράταιρο και παράλογο να σε καλούν σε happy hour και να πληρώνεις. Αλλά πάλι σκέφθηκα πως έτσι είναι οι Καναδοί, στοιχημένοι με ελάχιστη κοινωνική γενναιοδωρία.

Αντίθετα, εδώ οι Κεμπεκιώτες είναι μόρτηδες και καλοζωϊσμένοι. Mε κληρονομιά τη μακρινή γαλλική καταγωγή τους, γνωρίζουν καλά την τέχνη του εύ ζήν και σίγουρα δεν κάνουν οικονομία την ώρα της χαράς!

Ιερός Βράχος, απόλυτα κυρίαρχος μιας πόλης που παραπαίει

Λυκόφως με φόντο την Ακρόπολη

Η θεά Ακρόπολις μετα Παρθενώνος και στα πόδια της η ασχήμια

Με θεα την Αθήνα ο Στράτος Δουκάκης και η αφεντιά μου στη βεράντα

Με την καναδή πρέσβη στοιχημένες

Τα νεότερα κτίρια θίγουν τη συνολική αισθητική της πόλης των θεών.

Κι όμως ξεχωρίζει η Βουλή των Ελλήνων

Στο βάθος η λεωφόρος Βασιλισσης Σοφίας

Το κτίριο της Βουλής και στο βάθος η πόλη

Η κορυφαία σκηνή του Αη Γιώργη στο Λυκαβηττό

Κτίρια και πάλι κτίρια αραδιασμένα στη σειρά

Τζουστινάκι χαρωπό με θέα την πόλη της νιότης

Καφέ Κλεμέντε απο την Πέρσα Κουμούτση

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Τη γνώρισα πριν απο τρία χρόνια στο πρώτο παζάρι βιβλίου στη Διονυσίου Αεροπαγείτου, όπου είχε αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις των εκδοτών, οργανώνοντας μια σειρά εκδηλώσεων, που πραγματικά τόνωσαν το ενδιαφέρον για το παζάρι, τα βιβλία και τους ίδιους τους συγγραφείς.

Μου άρεσε ο σεμνός της τρόπος και η ευγενική της φύση. Την είχα ήδη ξεχωρίσει για τις εκπληκτικές μεταφράσεις της πάνω στα βιβλία του Αιγύπτιου νομπελίστα Ναγκίμπ Μαχφούζ. Συχνά μπαίνοντας στο διαδίκτυο έπεφτα πάνω στο μυθιστόρημά της «Πέρα απο το Νείλο», το οποίο δεν είχα την ευκαιρία να διαβάσω.

Ωστόσο, φέτος στην έκθεση του ΕΚΕΒΙ στη Θεσσαλονίκη , η κοινή μας αγαπημένη φίλη Ελένη Γκίκα, μάς έφερε πιο κοντά. Κι απο τα χέρια της σεμνής Πέρσας πήρα το νέο της μυθιστόρημα με τίτλο «Καφέ Κλεμέντε», το οποίο περιέφερα στις διακοπές μου, απο τη Λευκάδα, μέχρι τη Ρόδο ανοίγοντας πού και πού κάποιες σελίδες. Αυτές οι πλανεύτρες περιπλανήσεις κατέφαγαν το χρόνο χωρίς αντίκρυσμα.

Κι έτσι στο σκιερό περιβάλλον της πόλης μου κατόρθωσα να ολοκληρώσω το μυθιστόρημα της Πέρσας Κουμούτση, που κινείται πάνω στον άξονα Παρίσι-Αλεξάνδρεια την εποχή προ του πολέμου αλλά και κατα τη διάρκειά του με πρωταγωνίστρια μια Αλεξανδρινή θεατρίνα , την Ελισάβετ.

Η Πέρσα Κουμούτση με την πέννα της μεταφέρει εικόνες απο την Αλεξάνδρεια της μνήμης αλλά και απο το Παρίσι του πολέμου με πειστικότητα πασπαλίζοντας την ιστορία με το ιδιότυπο προσωπικό αποτύπωμα της θεατρίνας Ελισάβετ.

Πρέπει να πώ ότι η Ελισάβετ, γυναίκα δοσμένη με πάθος στο θέατρο ή μάλλον παραδομένη στο υπερεγώ της, μου θυμίζει εν πολλοίς ηρωίδες του Ντάρελ απο το « Αλεξανδρινό Κουαρτέτο», αφού η ζωή στρέφεται γύρω απο την ομορφιά και την καριέρα της. Αλλωστε, ο ακαδημαϊκός σύζυγός της ο Αλέξανδρος, θαυμαστής αυτού του υπερεγώ της γυναίκας, το τρέφει και το στηρίζει χωρίς ενδοιασμούς, βυθιζόμενος ολοένα στην αυταπάρνηση και την αυτοταπείνωση.

Ο Αλέξανδρος ζεί υπο το φώς της συζύγου του, την οποία επιλέγει εξαιτίας αυτού του υπερεγώ της. Κι αυτή την αναπόδραστη ματαιοδοξία της επιδιώκει να υπηρετήσει με κάθε τρόπο, ατυχώς και ανεπιτυχώς.. Αλλωστε έτσι ήταν μαθημένος καθώς μεγάλωσε κι έζησε υπο τη σκιά του αδελφού του Επαμεινώνδα , που τώρα συνεργάζεται με τους Γερμανούς ζώντας και προοδεύοντας στη χώρα του Γ Ράιχ.

Οι διάλογοι των δύο αδερφιών για την εξάπλωση του φασισμού δείχνουν τον εκ διαμέτρου αντίθετο χαρακτήρα τους αλλά και την απόλυτα ασύμβατη στάση τους απέναντι στη ζωή.Ο ένας είναι αδίστακτος, ο άλλος ονειροπόλος.

Και η Ελισάβετ ατάραχη για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ανίκανη να αισθανθεί το παραμικρό για τον άνδρα της-ούτε καν την ελάχιστη ευγνωμοσύνη για την άδολη αγάπη του- ξεχύνεται σ’ έναν αγώνα δρόμου να κατακτήσει τη θεατρική σκηνή του Παρισιού με όποιο κόστος, αφαιρώντας απο τη συνείδησή της το υπαρκτό τοπίο του πολέμου στην ίδια της την πόλη.

Ακόμη και ο έρωτας για τον συμπρωταγωνιστή της Πιέρ έχει κάτι απο πάθος δεμένο με σκοπιμότητα, καθώς εκείνος με ελληνογαλλική καταγωγή,σύμφωνα με τα πλάνα της Ελισάβετ θα μπορέσει να την αναδείξει ως συμπρωταγωνίστριά του στη γαλλική πρωτεύουσα. Ωστόσο, η αναίδεια και επιπολαιότητά του, ίδια κι απαράλλαχτα στοιχεία με εκείνα του δικού της χαρακτήρα, την απογοητεύουν και την κάνουν να συνειδητοποιήσει τη δική της στάση απέναντι στο σύζυγό της.

Στο μεταξύ, ο Αλέξανδρος χάνεται και χάνει τα λογικά του παίρνοντας προσωπικά όλη αυτή την ταπείνωση του Χίτλερ, που πατούσε ανελέητα τη μπότα του στην Ευρώπη σαρώνοντας ιδεολογίες και ουμανισμό. Ταυτόχρονα πτοείται, που αντί να γίνει ο στύλος του υπερεγώ της γυναίκας του , την απογοητεύει με την απραξία του , με την ανικανότητά του να την ανεβάσει στο σανίδι των χειροκροτημάτων, εκεί στο Παρίσι των ευκαιριών.

Ο Αλέξανδρος γίνεται αναχωρητής της ζωής γιατί δεν την αντέχει. Και η Ελισάβετ δέσμια του ακυρωμένου της εγώ, αποβαίνει παρατηρήτρια των γεγονότων, στα οποία επέλεξε να παίξει την κομπάρσα. Κι ας συνεχίζει μεταπολεμικά να θριαμβεύει στο θέατρο, όπως είχε επιλέξει.

Το μυθιστόρημα με πολλές και δυνατές περιγραφές απο την Αλεξάνδρεια του Μεσοπολέμου, με όμορφες αναφορές στο Παρίσι του Πολέμου, επιχειρεί να μεταφέρει το διάλογο των πρωταγωνιστών με το ίδιο τους το εγώ. Ωστόσο τούτος ο διάλογος φαίνεται να γίνεται άτονος και αγόνιμος καθώς η μοίρα τους τελικά διαγράφεται απο τις επιφανειακές συνθήκες κι όχι απο την εσωτερική τους πάλη.

Ενα όμορφο ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα, που δίνει υλικό για βαθύτερες και δυσκολότερες σκέψεις.

Οπως περιγράφει το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

«Το ανεκπλήρωτο παραμένει αναπόδραστο". Αυτή ήταν η φράση που όριζε πάντα τη ζωή της. Καθώς το τέλος πλησιάζει, η Ελισάβετ, που την εποχή του Mεσοπολέμου υπήρξε διάσημη ηθοποιός και γοητευτική γυναίκα, αναπολεί το παρελθόν της, την Αλεξάνδρεια και το Παρίσι της νιότης της, ξεφυλλίζει νοερά εικόνες οικείες, αγαπημένες όσο και μακρινές, ανασύρει πρόσωπα και γεγονότα από τους δαιδάλους της μνήμης, αφουγκράζεται λόγια και ξεχασμένους ψιθύρους. Θύμα των ψευδαισθήσεών της, ανήμπορη να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τους θεατρικούς ρόλους που υποδύεται, διχάζεται, στο περιθώριο του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, ανάμεσα σε δυο άντρες: στον ιδεαλιστή Αλέξανδρο και τον τυχοδιώκτη Πιερ. Η επιλογή της θα τη στιγματίσει για πάντα… Ένα ταξίδι ζωής στη χιλιοτραγουδισμένη Αλεξάνδρεια και στο νοσταλγικό Παρίσι, μια γοητευτική τοιχογραφία του Μεσοπολέμου. «

Βιογραφικό της Πέρσας Κουμούτση

Η Πέρσα Κουμούτση γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Καΐρου και παρακολούθησε μαθήματα αυτόματης μετάφρασης και διερμηνείας, από τα αραβικά στα αγγλικά, στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο Καΐρου, AUC. Ήλθε στην Ελλάδα το 1983 και τα πρώτα χρόνια δίδαξε στη μέση και ανώτερη εκπαίδευση, ενώ από το 1992 ασχολείται επαγγελματικά με τη λογοτεχνική μετάφραση από τα αραβικά και τα αγγλικά. Έχει μεταφράσει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του νομπελίστα λογοτέχνη Naguib Mahfuz, έργα άλλων Αράβων δημιουργών, αραβική ποίηση, καθώς και το Κοράνι. Το 2001 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη για το σύνολο των μεταφράσεών της και το 2006 το αιγυπτιακό κράτος τής απένειμε τιμητικό μετάλλιο για τη συνεισφορά της στην προώθηση και προβολή της αιγυπτιακής και αραβικής λογοτεχνίας

Βαφτίσια με άρωμα λεβάντας

Της Ιουστίνης

Πάει καιρός που δεν έχω καιρό για τα δικά μου. Κι όλο αναβάλλω τις πιο όμορφες αναρτήσεις , καθώς με συνεπαίρνει το δαιμόνιο της δημοσιογραφικής επικαιρότητας. Να πώ και τούτο, να μην ξεχάσω κι εκείνο, να βρίσκομαι στη γραμμή της συνθήκης.

Ετσι παρέλειψα να γράψω για το πιό όμορφο γεγονός, που μου συνέβη κατα τη διάρκεια της παραμονής στην Ελλλάδα. Για τα βαφτίσια της Χριστίνας μας, της οποίας ανάδοχοι γίναμε και οι τρείς, ο Αλέξανδρος, ο Τέντ και η χάρη μου.

Ηταν μια λαμπρή μέρα, που ο ήλιος έρριχνε κάθετα τις ακτίνες στου στην Αθήνα, όπως συνήθως συμβαίνει σ΄αυτό τον ευλογημένο τόπο. Κι εμείς οι τρείς ντυμένοι στα καλά μας κινήσαμε για το Διόνυσο, όπου φύσαγε αεράκι δροσερό για να δώσουμε το όνομα στη Χριστίνα μας, που βαφτίσθηκε σε ξωκκλήσι γραφικό στα μισά ακριβώς του βουνού.

Σε λίγο κατέφθασαν όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι ντυμένοι Κυριακάτικα. Και η Χριστίνα με το γαλάζιο βλέμμα αφίχθη μαζί με τους γονείς της Μαριλένα και Σάκη Μελά παρέα με τη μεγάλη της αδελφή , την καστανούλα Κατερίνα. Τα κορίτσια φορούσαν λευκά απλά λινά φουστανάκια, ίδια κι απαράλλαχτα.

Η τελετή της βάφτισης ήταν ήρεμη κι κατανυκτική, καθώς ο ιερέας γνώριζε σε βάθος το λειτουργικό αλλά και τη βυζαντινή ερμηνεία των στίχων. Συνεπαρθήκαμε απο τη Χριστίνα, που περιέφερε περίεργη το βλέμμα της στα τόσα πρόσωπα, αναρρωτώμενη προφανώς τί ακριβώς συμβαίνει κι όλοι ετούτοι οι ξένοι στάθηκαν ένα γύρο να την παρατηρούν και να τη θαυμάζουν.

Την αλείψαμε με αγιασμένο λάδι παντού , απο τα μαλλάκια μέχρι τις πατουσίτσες της και οι τρείς μας με ευσέβεια.Η ώρα της βάφτισης στο νερό της κολυμβήθρας της έφερε κλάμματα πυκνά, γοερά . Δεν ήξερε πώς να προφυλαχτεί απο τα τόσα ξένα πρόσωπα και πράγματα.Τη σκουπίσαμε με τις ολόλευκες πετσέτες τις κεντημένες απο τη γιαγιά της. Την πήρα στην αγκαλιά μου για τους τρείς γύρους . Τα αγόρια με ακολουθούσαν. Κι εκείνη συνέχισε να κλαίει απαρηγόρητη. Μας κοιτούσε εχθρικά.

Οταν η βάφτιση ολοκληρώθηκε , η Χριστίνα συνήλθε αφού έπεσε στην οικεία αγκαλιά του παππού της Χρήστου Γιαννίκου. Εκεί ένιωσε επιτέλους ασφάλεια κι εμπιστοσύνη. Μας έρριξε ένα βλέμμα άρνησης ακόμη και στο στήσιμο για τις φωτογραφίες. Εμείς να την υφαρπάσουμε απο τα χέρια του παππού της! Δεν μας το συγχωρούσε!

Ακολούθησε ένα τεράστιο πάρτυ για τα βαφτιστήρια της Χριστίνας σε γνωστό ξενοδοχείο του προαστείου. Εμείς οι μεγάλοι, ξαδέρφια και οικογένεια κυρίως, ανταλλάσσαμε κουβέντες για όλα και για τίποτε. Και τα παιδιά έπαιζαν στη μεγάλη αίθουσα που είχε διαμορφωθεί ειδικά για εκείνα με κλόουν και τραμπολίνες .

Οι μπομπονιέρες με θέμα τη ροζ-μόβ λεβάντα, κεντημένες απο τη γιαγιά της Χριστίνας , την ξαδέρφη μου Γώγω Πολίτου-Γιαννίκου έκλεψαν την παράσταση της βραδυάς. Αλλωστε, ολάκερο το βαφτίσι είχε άρωμα λεβάντας, καθώς η μαμά Μαριλένα διάλεξε ως θέμα την αιώνια μυρωδιά της δυτικής λεβάντα μας.

Να μας ζήσει η Χριστίνα μας, να γίνει μια μικρή ευτυχισμένη καλλονή της χριστιανοσύνης!

Υγ. Οπως βλέπετε δεν υπάρχουν φωτό απο τη Βάφτιση, γιατί ως πρωταγωνιστές δεν φέραμε την κάμερα μαζί μας.!


Πραμονή της βάφτισης πήγαμε στο σπίτι της Χριστίνας να εξοικειωθούμε μαζί της.Μας κοίταζε καχύποπτα.

Παρεπόμενη φωτογραφία απο την πρώτη κοινωνία της χριστίνας. Η μαμά Μαριλένα Μελά με τη μεγάλη κόρη Κατερίνα και τη λαμπάδα της Χριστίνας. Δίπλα η ξαδέρφη Ιωάννα Κακαβούλη με την υπέροχη κόρη της Αλεξάνδρα.
Η γιαγιά Γώγω , ο παππούς Χρήστος μετα Χριστίνας που πήρε το όνομά του, ο μπαμπάς Σάκης Μελάς, ο Τέντ και στη μπροστινή σειρά η Αλεξάνδρα , η Κατερίνα και η μαμά Μαριλένα

Ο περήφανος νονός Τέντ μετα λαμπάδας

Η λαμπάδα με κεντημένο το Χ σε χρώματα λεβάντας ήταν μεγαλύτερη απο την τετράχρονη Κατερίνα

Η Μαριλένα και η Κατερίνα στην πρώτη κοινωνία

Η Χριστίνα στην αγκαλιά του παππού της, ευτυχισμένη και ασφαλής

Για καφέ με την Ιωάννα και την Αλεξάνδρα Κακαβούλη

Με τα λευκά τους φουστανάκια στην αγκαλιά του παππού λίγο πριν τη βάφτιση.

Παραμονή της βάφτισης η Κατερίνα ε τον πατέρα της Σάκη Μελά μπροστά απο τις παιδικές μπομπονιέρες.
Πόζα νονάς με Σάκη και Χριστίνα
Επίσημοι και γιορτινοί πριν απο την αναχώρηση για τη βάφτιση. Κάτω αριστρόθεν: Ο παπούς Χρήστος Γιαννίκος μετα Χριστίνας, ο Τέντυ μετα Κατερινας και ο ξάδερφος απο τη Μυτιλήνη με την κόρη του. Στην επάνω σειρά ο πατέρας Σάκης Μελάς, η Μυτιληνιά ξαδέλφη, ο γραβατωμένος νονός Αλεξανδρίνος και η χάρη μου

O Καλογρίτσας κι εγώ

Η φωτογραφία που έχει κάνει το γύρο του διαδικτύου. Η αφεντιά μου, ο πρώην εκδότη μου στην Πρώτη Χρήστος Καλογρίτσας και η κόρη του Ηλέκτρα του ομώνυμου εκδοτικού οίκου!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Μέσω διαδικτύου στην Αθήνα απο αγαπημένο συνάδελφο έλαβα την ανάρτηση για δήθεν εμπλοκή Καλογρίτσα στην υπόθεση της απαγωγής Παναγόπουλου απο την πρώτη ώρα. Ανοιξα τον υποδεικνυόμενο γνωστό διαδικτυακό τόπο και είδα να φιγουράρει η φωτογραφία μου με τον εκδότη μου στην εφημερίδα «Πρώτη» Χρήστο Καλογρίτσα και την κόρη του Ηλέκτρα, εκδότριά μου στο «Ημερολόγιο Αβάνας».

Αυτή η φωτογραφία της περσινής γιορτής στην Κουμπανίτα, όπου βρέξαμε σε κλίμα ευφορίας της έκδοση του «Ημερολογίου Αβάνας» απο τον εκδοτικό οίκο «Ηλέκτρα» κυκλοφόρησε σε όλο το διαδίκτυο, σε εφημερίδες και τηλεοράσεις κάνοντάς με διάσημη για τη φιλική σχέση με τον Χρήστο Καλογρίτσα.

Ε! Λοιπόν ναί, γνωρίζω το Χρήστο Καλογρίτσα απο τα υπέροχα χρόνια της εφημερίδας «Πρώτη», όταν δίναμε όλοι τον αγώνα της επιβίωσης σε μια εποχή, που οι κραταιοί έτεροι εκδότες καμάρωναν για την απόλυτη κυριαρχία τους στο χώρο του τύπου . Σ΄αυτή την εφημερίδα μεγαλώσαμε όλοι, απο Νίκο Ευαγγελάτο μέχρι Σταύρο Θεοδωράκη, Ελένη Καλογεροπούλου, Ιωάννα Κολοβού και άλλοι ών ουκ έστι αριθμός, μαθαίνοντας να γράφουμε με μέτρο το ήθος και το ρεπορτάζ χωρίς εκπτώσεις και συμψηφισμούς.

Ο Χρήστος Καλογρίτσας διακριτικά χωρίς να αναμειγνύεται στις υποθέσεις της εφημερίδας είχε αφήσει τη διαχείρησή της σε ικανούς δημοσιογράφους, μεταξύ των οποίων ο Νίκος Τσαγκρής, που αργότερα τον πλαισίωσε και στον εκδοτικό οίκο «Ηλέκτρα».

Ετσι τον μάθαμε εμείς τον Καλογρίτσα, ευφυή, άμεσο, με τα αστεία και την οικειότητα , με το μύθο πως ήταν ο εξ απορρήτων του μακαριστού Χαρίλαου Φλωράκη, αυτός που έπινε καφέδες μαζί του κάθε απόγευμα στο σπίτι στο Χαλάνδρι. Αλλωστε, όλες οι προσωπικότητες του ΚΚΕ είχαν περάσει με τα κείμενά τους απο την έγκριτη εφημερίδα «Πρώτη»,που έδινε τη μάχη να κρατήσει ισορροπίες στα τέλη της εποχής του ψυχρού πολέμου.

Η επιλογή μου να περάσω στα έντυπα του Κοσκωτά (είμαι περήφανη για τη δημοσιογραφική μου καριέρα στις 24 Ωρες, το Ενα, τον Σκάι, όπου κατοικοέδρευαν ο Νίκος Χατζηνικολάου, η Ελλη Στάη και πολλοί καλοί συνάδελφοι) με απομάκρυνε απο την «Πρώτη», που εξακολουθούσα να θαυμάζω για την άτεγκτη γραμμή της κόντρα στους καιρούς.

Η ευλογημένη φυγή στον Καναδά με αποξένωσε απο τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Ετσι έχασα την επαφή με το Χρήστο Καλογρίτσα , τον οποίο ανακάλυψα πάλι πίσω απο τον εκδοτικό οίκο «Ηλέκτρα» που φέρει το όνομα της κόρης του και τον οποίο έτρεχαν επι χρόνια ο φίλος Νίκος Τσαγκρής και η Βίκη Δέμου.

Η τύχη τόθελε τον Απρίλιο του 2008 να εκδοθεί στον οίκο της Ηλέκτρας Καλογρίτσα το αγαπημένο μου «Ημερολόγιο Αβάνας» με τη διαμεσολάβηση του Βασίλη Ρούβαλη, που τότε εργαζόταν εκεί ως υπεύθυνος εκδοτικού.

Εκεί ξανασυνάντησα το Χρήστο Καλογρίτσα, με τον οποίο ανταλλάξαμε τις τόσες αναμνήσεις για την «Πρώτη» κάνοντας μια αγαπημένη αναφορά στα υπέροχα χρόνια της αθωότητας και του αγώνα.

Είχα την τιμή να τον δώ ανάμεσα στου αναρρίθητους προσκεκλημένους της βραδυάς στην Κουμπανίτα πέρισι το Μάιο στο κέντρο του Ψυρρή. Και είχα τη χαρά να φωτογραφηθώ μαζί του και με την κόρη του σε ένα ανέμελο στιγμιότυπο, που δεν δικαιούται κανείς να το χρησιμοποιεί για να στιγματίζει τον εκδότη, την κόρη του, συμπαρασύροντας πρόσωπα που δεν έχουν ανάμειξη σε άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες του Χρήστου Καλογρίτσα.

Βρίσκω εξαιρετικά άκομψο και αντισυναδελφικό να γίνεται ευρεία χρήση της φωτογραφίας του Χρήστου Καλογρίτσα ανάμεσα στην κόρη του και την αφεντιά μου την ώρα που αναμειγνύεται το όνομα του ανδρός σε διάφορου τύπου κατηγορίες.

Και βρίσκω ποινικά κολάσιμη την αναφορά του ονόματος του Καλογρίτσα , του Μπόμπολα και άλλων εργολάβων με εκείνο του Τρομπούκη, ο οποίος εκκρεμεί να αποδειχτεί αν είναι ένοχος για το ξέπλυμα των περίφημων λίτρων.

Θλίβομαι και λυπούμαι για τα μέσα ενημέρωσης στην πατρίδα, που προσπαθούν να καταλύσουν τις αρχές της δεοντολογίας και του δικαίου σε κάθε περίπτωση και με κάθε αφορμή.

Και πάντως, εγώ δηλώνω φίλη του Χρήστου Καλογρίτσα και της υπέροχης κόρης του Ηλέκτρας! Γιατί τον φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις, όπως έγραφε το αναγνωστικό του Τζάρτζανου, ναι;

Συνεργάτες και σαμπάνιες

Επιτέλους μετά απο δίμηνη περιπλάνηση επέστρεψα στην κόχη μου, στο ήρεμο καταπράσινο Μόντρεαλ της αναδίπλωσής μου. Μαζί φέρνω πολλά νέα, που θα τα αποθέσω άναρχα και με κατάταξη συναισθηματικής προτεραιότητας στη μπλογκογειτονιά.

Ομως ανάμεσα στα σημαντικά, μου προέκυψαν δύο καινούριες συνεργασίες, που θεωρώ πολύτιμες. Υπέγραψα με τις εκδόσεις Ψυχογιός το νέο μου μυθιστόρημα με τίτλο «Για την Αγάπη των Αλλων», που αναμένεται να κυκλοφορήσει τέλος Οκτωβρίου.

Πρόκειται για ένα δωρικό, γραμμικό μυθιστόρημα που ξετυλίγεται στη μακρινή Νίσσυρο με φόντο το αμείλικτο Αιγαίο. Είναι μια ιστορία έρωτα και απογοήτευσης, μια αφαιρετική μυθοπλασία στηριγμένη σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα με αρχετυπικά στοιχεία δράματος. Αλλωστε, αυτά είναι τα διαβάσματά μου, αυτά καταθέτω.

Επίσης, υπέγραψα με τον πολύπλευρο, μαγικό συνθέτη Δημήτρη Κατή συμβόλαιο για τη μουσική σύνθεση της παιδικής όπερας «Ο Πόλ και η Λάρα στη Μύκονο. Δυό πολικές Αρκούδες στο Αιγαίο». Πρόκειται για ένα λιμπρέτο , που έγραψα με επίκεντρο τη διάδραση ανάμεσα στους δύο κόσμους μου, τη δύση μου και την ανατολή μου.

Ο ταλαντούχος Δημήτρης Κατής θα γράψει τη μουσική, ο τενόρος Δημήτρης Ηλίας και η σοπράνο Μαρία Διαμαντή μαζί με την παιδική χορωδία των ελληνόφωνων σχολείων «Σωκράτης» και «Δημοσθένης» του Μόντρεαλ θα ερμηνεύσουν τραγούδια του έργου, ενώ η παραγωγή θα γίνει στην Αθήνα και το Μόντρεαλ.

Ανυπομονώ να δώ τούτο το έργο να ξετυλίγεται σε εικόνες και μουσικές!

Ανυπομονώ να αγγίξω και το νέο μυθιστόρημα «Για την Αγάπη των Αλλων», του οποίου τα εξώφυλλα θα θέσει σε ψηφοφορία τόσο ο εκδοτικός οίκος Ψυχογιός όσο και τον μπλογκάκι μου!

Καλώς σας βρήκα αγαπημένοι! Καλό καυτό καλοκαίρι εκεί στην πατρίδα του καύσωνα!

Ιουστίνη Φραγκούλη


Στο σαλόνι των υπογραφών με τα ποτήρια γεμάτα σαμπάνια υπογράφηκε το συμβόλαιο του υπο έκδοση μυθιστορήματος , το οποίο θα έχει τίτλο "Για την Αγάπη των Αλλων". Αριστερόθεν η κεφαλή του εκδοτικού Αγγέλα Σωτηρίου, η διευθύντρια καλλιτεχνικού Χρυσούλα Μπουκουβάλα, η αλεπού του μάρκετινγκ Κλειώ Ζαχαριάδη, υπογράφουσα, η Πέννυ Ψυχογιού και η διευθύντρια λογιστηρίου Σωτηρία Καράμπελα
Καλοτάξιδο με σαμπάνιες και ίδια πρόσωπα προστεθέντος μόνο του προέδρου της εταιρείας και φίλου Θάνου Ψυχογιού

" Ο Πόλ και η Λάρα στη Μύκονο, Δυό Πολικές αρκούδες στο Αιγαίο" τώρα οδεύουν στο στούντιο του μεγάλου επικού συνθέτη Δημήτρη Κατή. Στη φωτό εν ώρα υπογραφής του συμβολαίου με τις σαμπάνιες στα χέρια.

Ο Δημήτρης Κατής και η αφεντιά μου συμφωνήσαμε για ένα έργο, παιδική όπερα με τζάζ στοιχεία, που θα γεφυρώσει την Ελλάδα και τον Καναδά.

Την ώρα που πέφτουν οι υπογραφές φοβάμαι και περιμένω με την καρδιά γεμάτη όνειρα

Αυτός ο Γίγαντας ο Νάνος!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Στο πατάρι η χρυσόρροη σαμπάνια ανοιγμένη , μοιρασμένη σε πλαστικά ποτηράκια. Αριστερόθεν ο Νάνος Βαλαωρίτης, η ταπεινότητά μου, ο ποιητής Μιχάλης Μήτρας και δεξιά η κόρη του Κατερίνα Βαλαωρίτη, ο ποιητής Ανδρέας Παγουλάτος και ο συνάδελφος Κώστας Μαρδάς

Νάνος Βαλαωρίτης, Ιουστίνη Φραγκούλη, Μιχάλης Μήτρας και απέναντι η ίδια παρέα με το δικηγόρο Αλέξανδρο Μπέτση σε πρώτο πλάνο.

Ο αιώνιος έφηβος Νάνος Βαλαωρίτης με το Μιχάλη Μήτρα


Εχω διαβάσει και χιλιοδιαβάσει για τον εκ Λευκάδος ορμώμενο Νάνο Βαλαωρίτη και την αιρετική του άποψη περι λογοτεχνίας και γραφής πολλά και απίστευτα ενδιαφέροντα . Κι έχω θαυμάσει την οπτική του, το κοφτερό μυαλό του, τις περιπλανήσεις του στο λόγο και τις διαδρομές αυτού.

Προχτές το Σάββατο είχα την ευκαιρία μέσω του αγαπημένου φίλου και δικηγόρου του Αλέξανδρου Μπέτση να τον συναντήσω στο πατάρι γνωστού ζαχαροπλαστείου στο κέντρο της Αθήνας, όπου συχνάζει ο Νάνος Βαλαωρίτης ως άλλος δάσκαλος και συνομιλεί με ομοτέχνους του για διάφορα θέματα περι φιλοσοφίας, λόγου, τέχνης και τώρα τελευταία περι της οικολογικής πολιτικής.

Ηταν παραμονή των γενεθλίων του –σήμερα Κυριακή σβήνει τα 88 κεράκια του σε μια τούρτα φτιαγμένη απο μελάνι, θαρρώ. Κι έτσι η παρέα του άνοιξε την παγωμένη χρυσόρροη σαμπάνια επι τοις γενεθλίοις του Νάνου, που γιγαντώνεται με τα χρόνια καθώς φαίνεται να επανέρχεται στην ομφάλιο σχέση με τον κλασσικισμό, στον οποίο στάθηκε απέναντι επι τρία τέταρτα του αιώνα.

Η ταπεινότητά μου θα σταθεί στην ακτινοβολία του ανδρός που έλαμπε σαν ήλιος στον ολοσκότεινο δωμάτιο ενός αθηναϊκού παταριού φωτίζοντας το χώρο με τη διαύγεια, την πνευματικότητα και της ζωντάνια μιας αιώνιας εφηβείας.

Οι λόγοι που ανταλλάχθηκαν στο πατάρι ήταν πολλοί και διάφοροι. Η κόρη του Κατερίνα Βαλαωρίτη απήγγειλε Μποντλέρ στη γαλλική με την ελαφρά αμερικάνικη προφορά της και μας συγκίνησε απόγευμα Σαββάτου με τη λεωφόρο να στεγνώνει απο την αναπάντεχη μπόρα εν μέσω καλοκαιρίας.

Κι ο Νάνος μίλησε με δυναμισμό για το οικολογικό κίνημα, καταθέτοντας ενστάσεις για πολιτικές και πρόσωπα. Αποφασισμένος αγωνιστής δηλώνει πως δεν θα εγκαταλείψει το πεδίο της μαχητικής παρέμβασης στο οικολογικό κίνημα , πιστεύοντας πως η γή θα ζητήσει εκδίκηση αν δεν ληφθούν μέτρα πρόληψης πριν απο την ολική καταστροφή της.

Ω! Ο Νάνος, δισέγγονος του ποιητού Αριστοτέλους, του οποίου τα επικά ποιήματα απήγγελλα επι χρόνια στις εθνικές γιορτές του σχολείου μου, με συνεπήρε, πείθοντάς πως έγινε "πολλώ κάρρων" του λατρεμένου προγόνου του!

Νάσαι καλά αγαπημένε Αλέξανδρε Μπέτση, που με οδήγησες σ΄εκείνο το ευλογημένο πατάρι βρεγμένο απόγευμα Σαββάτου να συναντήσω το Λευκάδιο Γίγαντα των Γραμμάτων, το Νάνο Βαλαωρίτη!

Νάνος Βαλαωρίτης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Νάνος Βαλαωρίτης γεννήθηκε το 1921 στη Λωζάνη της Ελβετίας. Είναι ποιητής και συγγραφέας, δισέγγονος του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Σπούδασε νομικά, φιλολογία (Αγγλική και Γαλλική) στα πανεπιστήμια των Αθηνών, Λονδίνου, και Σορβόνης.
Βίος

Γεννήθηκε στην Λωζάννη της Ελβετίας και ήταν γιος του διπλωμάτη Κωνσταντίνου Βαλαωρίτη, γιου του Ιωάννη Βαλαωρίτη. Γράφει από νέος — πρωτοδημοσιεύει στα Νέα Γράμματα το 1939. Το 1944 δραπετεύει απ' την γερμανοκρατούμενη Ελλάδα μέσω του Αιγαίου στην Τουρκία, από εκεί στη Μέση Ανατολή και τελικά στην Αίγυπτο όπου συναντάει τον Σεφέρη ο οποίος υπηρετούσε την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση ως γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας στο Κάιρο. Το 1944 μετά από προτροπή του Σεφέρη ο Βαλαωρίτης ταξιδεύει στο Λονδίνο για να βοηθήσει στην ανάπτυξη λογοτεχνικών δεσμών μεταξύ Ελλάδας και Βρετανίας. Συναντά τους Τ.Σ. Έλιοτ, Γ.Χ. Όντεν, Ντύλαν Τόμας και εργάζεται για τον Λούις ΜακΝις στο BBC. Εκτός από τη μελέτη αγγλικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου, κάνει και μεταφράσεις (στα αγγλικά) Ελλήνων μοντερνιστών ποιητών, μεταξύ των οποίων του Ελύτη και του Εμπειρίκου. Το 1947 εκδίδει την Τιμωρία των Μάγων, την πρώτη του ποιητική συλλογή, στο Λονδίνο. Από το 1954 μέχρι το 1960 συμμετέχει στην ομάδα των σουρεαλιστών του Παρισιού.

Το 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα, και ανάμεσα 1963 και 1967 είναι ο εκδότης και διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού Πάλι. Όταν η χούντα έρχεται στην εξουσία το 1967, νιώθει πως δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αυτοεξοριστεί, έτσι το 1968 ταξιδεύει στις ΗΠΑ όπου και διδάσκει συγκριτική λογοτεχνία και δημιουργικό γράψιμο στο πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, μια θέση που κράτησε για 25 χρόνια. Το 1983 βραβεύεται με το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του Μερικές γυναίκες (ενώ είχε αρνηθεί ανάλογη βράβευση το 1958. Το 1976 είχε, επίσης, αρνηθεί την πρόταση να γίνει αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών).

Θεατρικά του έργα έχουν παιχτεί σε Παρίσι, Σπολέτο, Άαρους, και Αθήνα. Έχει συνεργαστεί με τα λογοτεχνικά περιοδικά Τετράδιο, Σήμα, Horizon, New Writing και Daylight.

Έργα

Ποίηση
• Η Τιμωρία των Μάγων, ιδιωτική έκδοση 1947
• Κεντρική Στοά, ιδιωτική έκδοση 1958
• Terre de Diamant, ιδιωτική έκδοση 1958
• Hired Hieroglyrhs 1970
• Dipomatic Relations 1971
• Ανώνυμο Ποίημα του Φωτεινού Αηγιάννη 1977
• Εστίες Μικροβίων 1977
• Ο Ήρωας του Τυχαίου 1979
• Flash Bloom 1980
• Η Πουπουλένια Εξομολόγηση 1982
• Μερικές Γυναίκες, Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης 1983
• Ο Διαμαντένιος Γαληνευτής 1981
• Ποιήματα 1 1983
• Στο Κάτω Κάτω της Γραφής 1984
• Ο Έγχρωμος Στυλογράφος 1986
• Ποιήματα 2 1987
• Ανιδεογράμματα 1996
• Ήλιος, ο δήμιος μιας πράσινης σκέψης 1996
• Αλληγορική Κασσάνδρα 1998

Πεζά

• Ο Προδότης του Γραπτού Λόγου, διηγήματα 1980
• Απ' τα Κόκκαλα Βγαλμένη, μυθιστόρημα 1982
• Ο Θησαυρός του Ξέρξη, μυθιστόρημα 1984
• Η Δολοφονία, νουβέλα 1984
• Ο Ομιλών Πίθηκος ή Παραμυθολογία 1986
• My Afterlife Quaranteed, διηγήματα 1990
• Η Ζωή μου Μετά Θάνατον Εγγυημένη, διηγήματα 1993
• Παραμυθολογία 1996
• Ο Σκύλος του Θεού 1998
• Τα Σπασμένα Χέρια της Αφροδίτης της Μήλου 2002
• Γνωρίζετε την Ελπινίκη;, διηγήματα 2005

Δοκίμια

• Ανδρέας Εμπειρικός 1989
• Για μια Θεωρία της Γραφής 1990
• Μοντερνισμός, Πρωτοπορία και Πάλι 1997
• Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, Ένας Ρομαντικός 1998

Καλό μήνα με Αγίους Αναργύρους

Της Ιουστίνης

Ηταν καιρός που ήθελα να τρυπώσω με τη φωτογραφική μηχανή στην εκκλησιά μας ,τους Αγίους Αναργύρους της Λευκάδας, για να αποτυπώσω τον πατέρα μου τον παπα-Νίκο την ώρα της λειτουργίας με τα κεντημένα απο τη μητέρα μου άμφια να ψάλλει τα λειτουργικά της βυζαντινής υμνωδίας με δυτική απόδοση σε ένα εκπληκτικό διάλογο με την πολύφωνη χορωδία του Πάνου του Ορφανού και τη μονωδία του Απόστολου Κάτσενου.

Ηταν καιρός που ήθελα να φωτογραφήσω τις αγαπημένες ενορίτισσες της εκκλησιάς, όπου μεγαλώσαμε εμείς τα Φραγκουλάκια, προσερχόμενα εκεί τις Κυριακές ντυμένα απο τη μαννούλα με τα γιορτινά μας, ατσαλάκωτα, επίσημα παιδάκια.Ηθελα να συλλάβω τις εικόνες του ναού, που με έβαζαν σε χίλια δυό ερωτήματα, αυτά που αργότερα έμαθα πως συνιστούσαν τη διαρκή υπαρξιακή αναζήτηση.

Θυμάμαι τις επιστροφές στο νησί απο την Αθήνα των φοιτητικών χρόνων ή και απο το Μόντρεαλ της έγγαμης ζωής, όπου στο επιτροπικό με περίμενε ο μακαριστός φιλόλογος Πανταζής Κοντομίχης, φέρνοντάς μου τα βιβλία της λαογραφίας και της έρευνάς του.

Ηταν, λοιπόν, καιρός που ήθελα να μιλήσω για τον πατέρα μου, ο οποίος έδωσε αγώνα να χτισθεί η νέα εξαιρετική πτέρυγα του Γηροκομείου Λευκάδας και δίνει καθημερινά τη μάχη να κρατηθούν οι ναοί οι ανήκοντες στην ενορία των Αγίων Αναργύρων σε άριστη κατάσταση.Το σφράγισμα του Αγίου Χαραλάμπους απο τον καταστροφικό σεισμό του 2003, το κλείσιμο του μοναδικού αστικού ναού στην παραλία της Λευκάδας, τον γεμίζει άγος καθώς έχει να αντιπαλέψει όχι μόνο με με τη συλλογή κονδυλίων για την αποκατάσταση των ζημιών αλλά και με την αβελτηρία της αρχαιολογικής υπηρεσίας και την άτεγκτη γραφειοκρατία του Δήμου Λευκάδας.

Ο πατέρας μου παρα την απαρηγόρητη απώλεια της μικρής του κόρης, βρίσκει το χρόνο και τη δύναμη να ασχολείται με το ποίμνιό του και με τους ναούς της ενορίας του, προτάσσοντας πάντοτε το εκκλησιαστικό ενδιαφέρον πάνω απο την προσωπική του ξεκούραση.

Θέλω λοιπόν να αφηγηθώ λίγα - ελάχιστα για τον παπα-Νίκο, που θεωρώ πως υπήρξε πρωτοπόρος στην πατρότητα όταν μας μεγάλωνε καταθέτοντας πολύ χρόνο, σχεδόν ίσο με τη μητρική μητέρα στα χρόνια του 70 με φόντο το μικρό μας τόπο.

Πραγματικά ο παπα-Νίκος μας μεγάλωσε στη μικρή επαρχία της Λευκάδας με ένα μυαλό ανοιχτών οριζόντων. Ηταν εκείνος που μας μύησε στη λογοτεχνία της Ελλάδας και του κόσμου, αγοράζοντάς μας ολόκληρες τις σειρές των επικών έργων απο Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη μέχρι Φιοντόρ Νοστογιέφσκι, απο Μενέλαο Λουντέμη μέχρι Τζόν Στάινμπεκ και βάλε.

Τα πρωινά του καλοκαιριού μας έπαιρνε τρυφερά απο το χέρι και μας πήγαινε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης μας, όπου μας ενέβαλε στο ταξίδι του δανεισμού βιβλίων. Εκεί γνώρισα την Πολυάννα και τις περιπέτειές της, εκεί αγάπησα τη Μαίρη Πόπινς, εκεί έκλαψα για την Εσμεράλδα της Παναγίας των Παρισίων.

Ο πατέρας μου απο τη μικρή Λευκάδα μας έμαθε να κυνηγούμε τα μεγάλα και τα ωραία της ζωής. Στην επαρχιακή μας πόλη μας αγόρασε μηχανή κινηματογραφικής προβολής για να βλέπουμε τα θαύματα του κόσμου: Θυμάμαι ακόμη τους Καταρράχτες του Νιαγάρα, την Απαγορευμένη Πόλη του Πεκίνου, το Μανχάτταν, το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας και τη λαχτάρα του-που έγινε και δική μου λαχτάρα!- να γνωρίσω αυτούς τους τόπους.

Ηταν εκείνος που μας αγόρασε το πρώτο στερεοφωνικό μηχάνημα στη γειτονιά για ν’ ακούμε τους δίσκους των Beattles, Rolling Stones, Eagles καθώς πίστευε πως μπορούσαμε να ακονίσουμε τα αγγλικά μέσα απο τα τραγούδια που αγαπούσαμε.Ηταν αυτός που μας ενέπνευσε την αγάπη για την πρόοδο και την τελειοποίηση των σπουδών και της προσωπικότητάς μας.

Χωρίς αγκυλώσεις μας μύησε στην εκκλησιαστική παράδοση, κάνοντάς μας κοινωνούς της κυριακάτικης λειτουργίας, των εσπερινών, των αποδείπνων, των χαιρετισμών. Ετσι απαλά έβαλε στο τελετουργικό και το γιό μου τον Αλέξανδρο, χαρίζοντάς τους τις ωραιότερες αναμνήσεις των παιδικών καλοκαιριών του στη Λευκάδα.
Απο αυτό το βήμα θέλω να τον ευχαριστήσω δημόσια για όσα μας έμαθε ως παιδιά περι ζωής και πνεύματος με αιχμή του δόρατος την ιδέα της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ!


Το Εικονοστάσι των Αγίων Αναργύρων στον ομώνυμο ναό, όπου ιερουργεί ο πατέρας μου

Ο παπα-Νίκος την ώρα του Ευαγγελίου

Ο μικρός Σωτήρης Κηρολίβανος είναι βοηθός του, διάδοχος του Αλέξανδρου στα καθήκοντα

Αυτή η εικόνα ήταν η πρώτη που μου κίνησε την περιέργεια περι ζωής και θανάτου

Ο μεγαλόπρεπος ναός των Αγίων Αναργύρων με το χρυσοποίκιλτο τέμπλο, στολίδι της Λευκάδας

Ο πατέρας μου ανάμεσα στον Αλένανδρο και τον κο Νώντα Κηρολίβανο

Ο ψάλτης με την υπέροχη φωνή, ο Πάνος Ορφανός, ένας πραγματικό αηδόνι

Τρείς απο τις ενορίτισσες προσηλωμένες στη θεία λειτουργία

Κι άλλες αγαπημένες πιστές της Κυριακής

Η εικόνα της Ανάληψης στο μέσον του ναού μας

Στο αριστερό ψαλτήρι ο δάσκαλος κ. Κάτσενος