Ξυπόλυτες στην Αμμο: Μια διαφορετική ανάγνωση απο την δρα Εύα Στάμου

Η δρ. Εύα Στάμου, η δική μου Εύα, που τη γνώρισα απο το μπλόγκ της με τις ωραίες αναλύσεις περι τον ψυχισμό και την κοινωνικότητα του ατόμου, που την αγάπησα για την λογοτεχνική  γραφή της... που τη συνάντησα στη Βοστώνη στο σεμπάτικαλ του άντρα της..

 

Η Εύα λοιπόν, που αντιτίθεται ευθαρσώς και με τόλμη ενάντια στα ρόζαναγνώσματα, συνάντησε τις Ξυπόλυτες στην Αμμο, διάβασε το μυθιστόρημα και με την κοφτερή ψυχολογική-λογοτεχνική ματιά της έγραψε τα κάτωθι στο protagon…

Εύα αγαπημένη μου σ΄ευχαριστώ για όλα!!!

Ξυπόλυτες στην Αμμο

Τα περισσότερα σύγχρονα μυθιστορήματα έχουν ως πρωταγωνίστριες νεαρές γυναίκες που ασχολούνται με δύο κυρίως θέματα: την καριέρα τους και τον έρωτα. Το πρόβλημα με αυτό το μυθιστορηματικό πρότυπο είναι ότι οι αναγνώστριες που ανήκουν σε διαφορετικές ηλικιακές ομάδες αδυνατούν να ταυτιστούν με τις ηρωίδες των περισσότερων ευπώλητων βιβλίων, καθώς με το πέρασμα του χρόνου δεν αλλάζει μόνο η ηλικία, αλλά και τα ενδιαφέροντα, οι ανάγκες και οι ασχολίες τους.

Στο νέο μυθιστόρημά της, Ξυπόλυτες στην άμμο, η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη, τοποθετεί στο επίκεντρο της ιστορίας της έξι συμμαθήτριες που πλησιάζουν τα πενήντα, ανατρέποντας καταρχάς τα στερεότυπα που θέλουν τις γυναίκες μέσης ηλικίας, αδιάφορες ή «ακατάλληλες» για ένα βιβλίο που απευθύνεται στο ευρύ αναγνωστικό κοινό.

Τα βιολογικά και κοινωνικά γεγονότα που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της πιο μακροχρόνιας, και ταυτόχρονα της πλέον δημιουργικής περιόδου της ζωής μας -καθώς η μέση ηλικία ξεκινά γύρω στα τριάντα πέντε και εκτείνεται έως τα εξήντα- όπως και τα διλήμματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες αυτής της ηλικιακής ομάδας, ενσωματώνονται από τη συγγραφέα στη δράση του βιβλίου με τρόπο φυσικό κι αφηγηματικά πολύ επιτυχημένο. Τα παιδιά που φεύγουν από το σπίτι, η ασθένεια ή ο θάνατος ενός γονιού, τα προβλήματα υγείας, το άγχος της φθοράς, η ανία του γάμου, ο «πειρασμός» ενός νέου άντρα, η «απιστία», το διαζύγιο, η νοσταλγία, η μετανάστευση, η προσπάθεια εξισορρόπησης της επαγγελματικής και της προσωπικής ταυτότητας αποτελούν κάποια από τα θέματα που διαπλέκονται στη ροή του βιβλίου.

Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η ερωτική ταυτότητα των ηρωίδων, ανατρέπει τις επικρατούσες αντιλήψεις περί απουσίας ερωτικής επιθυμίας των γυναικών που έχουν περάσει τα σαράντα πέντε. Οι ηρωίδες του βιβλίου έχουν ερωτικές φαντασιώσεις κι επιθυμίες, απολαμβάνουν τη σεξουαλική επαφή με τους μόνιμους συντρόφους ή και τους περιστασιακούς εραστές τους, νιώθουν ερωτικές και ερωτεύσιμες.

Εξίσου σημαντικός είναι ο τρόπος με τον οποίο περιγράφεται η γυναικεία φιλία. Οι προκαταλήψεις της λαϊκής κουλτούρας που συχνά αντανακλώνται και στη λογοτεχνία παρουσιάζουν τις σχέσεις των γυναικών σχεδόν ως κάτι αδύνατο: ζήλια, δυσπιστία, ανταγωνισμός και προδοσία είναι τα χαρακτηριστικά που συνήθως αποδίδονται στις ηρωίδες θηλυκού γένους. Στο μυθιστόρημα της Φραγκούλη-Αργύρη, η φιλία των έξι ηρωίδων βαθαίνει στο χρόνο, καταλήγοντας σε μια σχέση αγαπητική όπου επικρατούν η ενσυναίσθηση, το γνήσιο ενδιαφέρον, η αλληλεγγύη, η κατανόηση και ο θαυμασμός.

Παρόλο που το βιβλίο αποτελεί έναν ύμνο στη γυναικεία φιλία η συγγραφέας δεν τη θεωρεί πανάκεια. Στην περίπτωση της Τζούλιας, κεντρικής ηρωίδας του κειμένου, δεν είναι οι φίλες ή ο σύντροφός της που θα τη βοηθήσουν να ανασυνθέσει τα κομμάτια του παζλ και να συμφιλιωθεί με τα τραύματα και τις σκιές του παρελθόντος, αλλά η επιστημονική αντικειμενικότητα και αποστασιοποίηση ενός ψυχιάτρου. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου η επίσκεψη στον ειδικό της ψυχικής υγείας θεωρείται ακόμη ταμπού για κάποιες κοινωνικές ομάδες, αυτή η πτυχή της ιστορίας είναι ιδιαίτερα σημαντική.

Θεωρώ πως όσο μεγαλώνει μια γυναίκα, μπορεί να «χάνει» σε εμφάνιση αλλά κερδίζει σε κοινωνική, επαγγελματική, οικονομική δύναμη και αυτονομία. Τη θέση της νεότητας καταλαμβάνει η εμπειρία, η συναισθηματική ωριμότητα, η γοητεία.

Για να επιβιώσει όμως μια γυναίκα σε μια κοινωνία όπου ακόμα σε μεγάλο βαθμό οι κανόνες είναι αντρικοί, για να κατακτήσει τους στόχους της, και να εξισορροπήσει τους πολλαπλούς ρόλους της, χρειάζεται άλλες γυναίκες. Μέσα από αυτές θα κατανοήσει καλύτερα τον κόσμο, θα διδαχθεί από τις εμπειρίες τους, και θα στηριχθεί συναισθηματικά, ακόμα και αν οι επιλογές ζωής τους είναι τελείως διαφορετικές. Ένα από τα σπουδαιότερα μηνύματα της ιστορίας που μας προσφέρει η συγγραφέας είναι ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι αλληλέγγυες.

Και, τελικά, ότι για να σταθεί μια γυναίκα στα πόδια της, θα πρέπει να παραμερίσει τις κοινωνικές συμβάσεις που από τη μέρα που γεννιέται καθορίζουν τις κοινωνικές, επαγγελματικές και προσωπικές επιλογές της, τον τρόπο που εκφράζει την ερωτική επιθυμία της, τη συμπεριφορά της, ακόμα και την εμφάνισή της. Για να χειραφετηθεί μια γυναίκα θα πρέπει να απαλλαγεί από τα ψηλά της τακούνια και όσα αυτά συμβολίζουν και να τολμήσει να βαδίσει «ξυπόλυτη στην άμμο».

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Ελένη-Λίλιθ σ' αγαπώ !!!

Την Ελένη Γκίκα τη γνώριζα εξ ακοής μέσω της κοινής φίλης μας Νίκης Μηταρέα. Οταν της έστειλα το πρώτο μου μυθιστόρημα «Πετάει, Πετάει το Σύννεφο» ήταν η μούσα της βιβλιοκριτικής στο πολιτιστικό ένθετο του Εθνους.

Εκτοτε, μεσολάβησαν πολλά βιβλία ανάμεσά της, απ΄την δική της πέννα κι απο τη δική μου. Συναντιόμασταν σε άλλους χρόνους με τα πονήματά μας. Ωστόσο, φέτος ευτυχήσαμε να εκδοθούμε και να κυκλοφορήσουμε ταυτόχρονα. Εκείνη με τη Λίλιθ της εσωτερικότητας κι εγώ με τις Ξυπόλυτες στην Αμμο της εξωστρέφειας.

Η μοίρα τόφερε στη Λευκάδα, στο βιβλιοπωλείο Συνθέσεις να συναντήσω τη Λίλιθ της Ελένης Γκίκα και να την πάρω μαζί μου στο ταξίδι της ξενητειάς. Τώρα ξαπλωμένη στην σέζ λόγκ μου κάτω απο τον ξένοιαστο ήλιο του Μοντρεάλ απολαμβάνω τη Λίλιθ ως ένα πόνημα μιας βαθειάς αναζήτησης στα εσώτερα της ψυχής.

Η Ελένη Γκίκα γυρνάει ποιητικά στη δικές της εξομολογήσεις προς ποιητές και συγγραφείς πάλι και πάλι. Με τους ιδεαλιστικούς συμβολισμούς της ξαναγράφει την προσωπική της ιστορία. Γιατί η συγγραφέας της Λίλιθ έμεινε για πάντα παιδί και της αρέσει να διαβάζει ιστορίες, να φοράει χρωματιστά ρούχα και φουλάρια, να ανατρέχει στην αιώρα του παρελθόντος.

Ελένη Γκίκα σε διαβάζω και σε νιώθω βαθειά στα φυλλοκάρδια μου σαν πρωτόπλαστη γυναίκα του Αδάμ, σαν Λίλιθ που παραχώρησε τη θέση της στην Εύα για το μεγάλο και ευγενέστατο Προπατορικό Αμάρτημα.

Ελένη-Λίλιθ σ’ αγαπώ.

Το Τζουστινάκι σου

 

Από τις Εκδόσεις Καλέντη κυκλοφορεί το βιβλίο με τίτλο, Λίλιθ. Από γράμμα σε γράμμα της Ελένης Γκίκα.

 

Πρωτεϊκή, γήινη και αστρική, υπακούοντας αθέλητα σε μια αλλόκοτη παράκληση, που κατά βάθος υπήρξε για κείνη διαταγή, η Λίλιθ θα ανακαλύψει μυστηριωδώς σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο σαράντα έξι ερωτικές επιστολές, και η τοξίνη των λέξεων θα της αλλάξει έκτοτε τη ζωή.

«Από γράμμα σε γράμμα», θα αγγίξει την άβυσσο, θα βυθιστεί στο σκοτάδι της αμφιβολίας, θα αναζητήσει την ασφάλεια της δικής της ανασκαφής, μα τελικά θα γίνει η Μ. Θα θελήσει να μάθει, θα πονέσει, θα ερωτευτεί· και θα αρνηθεί. Και μπορεί να σωθεί.

Τo νέο μυθιστόρημα της Ελένης Γκίκα, ένα ερωτικό, βιβλιοφιλικό, υπαρξιακό θρίλερ , με αλληλογραφία αληθινή.

 

Η Ελένη Γκίκα γεννήθηκε το 1959 στο Κορωπί. Δημοσιογράφος και βιβλιοκριτικός στο Αντί, στις Εικόνες και στο Έθνος της Κυριακής από το 1983, έχει ασχοληθεί με το μυθιστόρημα, το διήγημα, την ποίηση, το παραμύθι, έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις και έχει επιμεληθεί βιβλία και σειρές. Κυκλοφορούν τριάντα ένα βιβλία της, αρκετά ποιητικά αλλά και παιδικά βιβλία.

Από τις εκδόσεις Καλέντη κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστόρημά της Η γυναίκα της βορινής κουζίνας (υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών 2012) και Το Μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ, καθώς και τα βιβλία για παιδιά Το μυστικό της μαγικής τσαγιέρας και Η ζωγραφιά που ταξιδεύει.

 

Ξυπόλυτες στην Αμμο με τη μαγική ματιά της δρος Βιβής Κοψιδά-Βρεττού

 Ευτύχησα να παραδίδω τα πονήματά μου στη δρα Βιβή-Κοψιδά Βρεττού κι εκείνη να τα διαβάζει με τη γνώση και τη γενναιοδωρία της επιστήμης της.Ενα διεισδυτικό κείμενο για το τελευταίο πόνημα, γραμμένο με μαεστρία και φιλολογικό βάθος.

Ξυπόλυτες στην Αμμο: Ενα Ψυχογράφημα της Γυναικείας Ενηλικίωσης!
Της δρος Βιβής Κοψιδά-Βρεττού

Σημειώσεις πάνω στο νέο μυθιστόρημα της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη, Ξυπόλυτες στην άμμο, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2014. Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη, γεννημένη στη Λευκάδα, ζει από το 1989 στον Καναδά και τιμά την πατρίδα της τόσο με το δημοσιογραφικό όσο και με το λογοτεχνικό της έργο αλλά και με την πολυεπίπεδη κοινωνική και πολιτισμική της δραστηριότητα.

 

Πολίτις του κόσμου, με τις εμπειρίες πολλών τόπων και ανθρώπων στην ανήσυχη σκέψη της, μεταμορφώνει αυτό το απείθαρχο υλικό σε υπάκουες ανθρώπινες λογοτεχνικές αφηγήσεις, ξαναγυρίζοντας νοσταλγικά στις μικρές πατρίδες της αφετηρίας της. Οι χρόνοι αλληλοδιαπλέκονται και συνεργούν στην κατανόηση του παρόντος των ηρώων της. Και επιλεκτικά των ηρωίδων της. Ανθρώπινες σχέσεις, φιλίες, προσδοκίες, σχέδια –ένας ιστός καλοδουλεμένων με τη σκέψη και το όνειρο προοπτικών- συγκρούεται με τις ματαιώσεις, τις διαψεύσεις, την παντοδυναμία κάποτε του τυχαίου.

Tο νέο μυθιστόρημα της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη «Ξυπόλυτες στην άμμο» (εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2014), αποτελεί συνέχεια του μυθιστορήματός της «Ψηλά τακούνια για πάντα» (εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2006 και εκδ. Αρμός, Αθήνα 2014). Θα το χαρακτήριζα ως τη μυθιστορική μετάπλαση του νόστου της συγγραφέως, όχι μονάχα της πατρώας γης, αλλά και των Ψηλών τακουνιών της πρώτης νεότητας, αυτής που γευτήκαμε ανάμεσα στις έξι συμμαθήτριες: τη Τζούλια, τη Νάνσυ, την Έμυ, τη Μαρία, την Αθηνά, την Καίτη, στο τρικυμισμένο χρονικό προς μιαν αιφνίδια και οδυνηρή ενηλικίωση, με την αποτρόπαια αυτοκτονία του Τηλέμαχου Παπαμηνά, του πατέρα της Τζούλιας, τη μέρα ακριβώς της αποφοίτησής τους από το σχολείο του νησιού τους.
Τότε που είχαν αρχίσει να σμιλεύουν με χαρούμενα χρώματα το «έπος» της απελευθέρωσής τους και να αφήνονται στο ονειροπόλημα που ύφαιναν για το μέλλον τους . Έκτοτε μια λίμνη αίματος μέσα στην ηχηρή αντίθεση της λευκής πορσελάνινης μπανιέρας, θ'ανοίξει το διαμέτρημα ενός πελώριου εφιάλτη για τη Τζούλια, που η σκιά του θα βαραίνει τη ζώσα μνήμη όλων τους. Και θα προσθέσει στη ζωή τους, μαζί με του χρόνου τις «έντεχνες» επιλογές, όχι μόνον πρόσωπα και καταστάσεις αλλά και τόπους, περισσότερο ή λιγότερο μακρινούς, εμπλουτίζοντας τον οικείο πολιτισμό του νησιού τους με τις εμπειρίες και τις διαψεύσεις άλλων προσμονών, που προσπαθούν να φιλιώσουν μέσα στους αλλότριους χρόνους τους.

Έξι γυναίκες –με προεξάρχουσα τη Τζούλια- οι πρωταγωνίστριες και στα δυο μυθιστορήματα της συγγραφέως. Συμμαθήτριες και φίλες στο σχολείο, «κολλητές» σε όλη τη μαθητική τους ζωή υπόσχονται τη μέρα της αποφοίτησής τους να μη χαθούν ποτέ και να βρεθούν ξανά όλες μαζί εκεί στη στροφή για τα σαράντα τους χρόνια. Και τότε θα έχουν τόσα πολλά να πουν...
Και πράγματι βρέθηκαν. Στο Κεμπέκ του Καναδά, όπου η Τζούλια, η πληγωμένη καίρια από το αποτρόπαιο τέλος του πατέρα της, φυγαδεύεται αμέσως μετά την οικογενειακή τραγωδία ώστε να μπορέσει να επουλώσει τα ψυχικά της τραύματα και να δημιουργήσει συνθήκες συνέχειας στη ζωή της.

Η συνάντησή τους θα δώσει έξι διαφορετικά σενάρια της ατομικής ενηλικίωσης και ταυτόχρονα το ψυχολογικό οδοιπορικό της συνολικής γυναικείας ενηλικίωσης. Γιατί το έργο της Ιουστίνης Φραγκούλη, Ξυπόλυτες στην άμμο-πέρα από τις συναισθηματικές επιστροφές και τους απολογισμούς ενώπιον του χρόνου-δεν είναι παρά η σπουδή της ωρίμανσης, μια μακρά διάρκεια φεμινιστικής και μάλλον μεταφεμινιστικής αφήγησης, που υπογράφει το ελεγείο των αλληλοδιάδοχων διαψεύσεων.

Σαν χρονικό των διαψεύσεων μοιάζει το μυθιστόρημα, με προεξάρχουσα εμπειρία την ερωτική-συζυγική. Σ'αυτό το πεδίο συγκρούεται η πρώτη παραμυθική σύλληψη του κόσμου των γυναικών με την εμπράγματη αποδοχή του. Πελώρια αντίθεση η ποιητική ιδανίκευση του έρωτα στην εφηβική φαντασίωση με το ανατρεπτικό σκηνικό της πεζής καθημερινότητας της συζυγικής συμβίωσης. Χαοτικές διαφορές χαρακτήρων και προσμονών, ανοίκειες και άφιλες εμπειρίες, αποξένωση, συμβιβασμός. Ανοχή. Ανάκληση στη μνήμη όσων δραματοποιούν τις ζωές τους. Μια εμπειρική ψυχολογία, με διεισδύσεις στα ενδότερα της ψυχής και ερμηνείες , ενοχές και απενοχοποιήσεις κατακλύζει το έργο, καθώς εστιάζει σε ψυχικά συμβάντα και ψυχολογικά τοπία μιας ήσυχα τρωμένης ψυχικής και συναισθηματικής ενδοχώρας.

Oι συμμαθήτριες της Τζούλιας δεν είναι ικανοποιημένες από την αναμέτρηση με τη ζωή και τις προσδοκίες τους. Οι γάμοι τους προπάντων-πέντε διαφορετικά σενάρια-και οι συζυγικές τους σχέσεις έχουν περάσει προ πολλού σε μια προϊούσα κόπωση, που διαβιβρώσκει τα κύτταρα και τα αισθήματά τους και αναρριπίζει συγκρουσιακές καταστάσεις, ανάμεσα στην καριέρα και την οικογένεια, ανάμεσα στα παιδιά και τους συζύγους, ανάμεσα στις συζυγικές και τις αθέμιτες εξωσυζυγικές σχέσεις, με ακραία περίπτωση εκείνη της Καίτης και του φαλλοκράτη συζύγου της γιατρού, σχέση που τελικά θα καταλήξει σε διαζύγιο. Διάχυτος ερωτισμός κατακλύζει τις σελίδες του βιβλίου, πότε με τη μορφή της εφηβικής φαντασίωσης, καθώς οι πενηντάχρονες πια γυναίκες αναμιμνήσκονται τη νεότητα. Και πότε με τη μορφή τυχαίων συναντήσεων και περιστατικών που τις ωθούν να ξαναζήσουν τον έρωτα στην όποια του εκδοχή, αναζητώντας το ξανάνιωμα μιας ζωής που έχει προ πολλού χαθεί στην πλήξη και στην ανυπόφορη frustration.

Ακραία περίπτωση εκείνη της Καίτης και του φαλλοκράτη συζύγου της μεγαλογιατρού, "του άντρα πολλών γυναικών», ένα διαρκές μαρτύριο αναξιοπρέπειας και ταπείνωσης για την Καίτη, που τελικά θα καταλήξει σε διαζύγιο. Και της ασυγκράτητης Νάνσυς, που μετά από κάθε ερωτική περιπέτεια ξαναγυρίζει ανανεωμένη στον στωικό σύζυγο. «Μα ναι, οι άνθρωποι ερωτεύονται, θα πει η Νάνσυ, συναρμολογώντας την ηχηρή ρητορική της γύρω από τον παράνομο έρωτα, «και θεωρούν πως ήρθε το τέλος του κόσμου. Πως μπορούν να ζήσουν αιώνια με το ίδιο ταίρι, πως το πάθος τους θα προσυπογράψει το γάμο τους. Αστεία υπόθεση! Μετά από μια τριετία καταλήγουν να αδιαφορούν ο ένας για τον άλλο, να βαριούνται αφόρητα, καταφεύγοντας στον καναπέ του σαλονιού και βλέποντας τηλεόραση. Όταν έρθουν και τα παιδιά, εκεί ο γάμος γίνεται κανονικό πλυντήριο της αναπαραγωγής...»

Η συνήθεια, και η διαβρωτική πλήξη. Κι αυτό είναι ακόμη ένα από τα στοιχεία που αναδεικνύει η συγγραφέας καθώς πορεύεται εκμυστηρευτικά και ενσυναισθητικά στα μυστικά των ώριμων πια συμμαθητριών: η δραματικότητα της πλήξης. Η απλή διεκπεραίωση της ζωής χωρίς εξάρσεις, προσμονές και κορυφώσεις, η γεωγραφία των ψυχικών συμβάντων της καθημερινότητας, που γίνεται το ευθύγραμμο ψυχογράφημα της πλήξης, ισοδύναμης του καθημερινού θανάτου, όχι της βιολογίας, αλλά ενός διαβρωτικού εμποτίσματος της ψυχής που τιτρώσκει τις βασικές ψυχικές και συναισθηματικές λειτουργίες ακυρώνοντας το νόημα. Και που οδηγεί στην εκ νέου αναζήτηση του έρωτα-του απαγορευμένου έρωτα πια- ο οποίος λειτουργεί ως καθαρτήρια πράξη από την τοξικότητα της καθημερινής τους ζωής.

Σ'αυτή τη φάση της ζωής τους επιθυμούν τη συμφιλίωση με το είναι τους, τη συνδιαλλαγή των αλληλοσυγκρουόμενων χρόνων τους, την ενσυνείδητη αποδοχή της πραγματικότητας του παρόντος, αποκαθαρμένης από βιώματα και χαμένες προσδοκίες. Το νησί τους, ο τόπος που γεννήθηκαν και έζησαν την ανέμελη εφηβεία τους, ο τόπος που βίαια τις ενηλικίωσε, θα επιλεγεί για να παιχτεί το επιλογικό σενάριο της λύτρωσης, αλλά και το καθαρτήριο «τέλος», ο κεντρικός μυθιστορικός στόχος της συγγραφέως, που κινεί πίσω από όλους τους ελάσσονες εγκιβωτισμούς, τον κύριο ρυθμό της «ιστορίας» της.

Όλα τα ψυχικά συμπαρακόλουθα των επιλογών τους θα παρελαύνουν πίσω από ένα διαρκές και αήττητο gros plan που θα φιλοξενεί τις συγκλίνουσες αναμνήσεις τους και κύρια θα εστιάζει στο πελώριο κόκκινο ηφαίστειο της αυτοκτονίας του Τηλέμαχου Παπαμηνά. Η Τζούλια θα επιστρέψει μετά από τριάντα δύο χρόνια ξενιτιάς και κει στη γενέτειρα θα τολμήσει τη λύση και την επώδυνη συμφιλίωση με το παρελθόν της. Έχει, ωστόσο, προηγηθεί μια επίπονη ψυχική προετοιμασία.

Η Τζούλια θα ξεπεράσει τους μακροχρόνιους ενδοιασμούς και τους φόβους της και θ'αρχίσει ψυχοθεραπεία στον Έλληνα ψυχίατρο, κατακτώντας την αυθεντικότητα του υποσυνειδήτου της μέσ'από την ελληνική, τη μητρική της γλώσσα. Ό,τι έχει τραυματίσει ανεπούλωτα την ψυχή της είναι συνυφασμένο με την πατρίδα και τη γλώσσα της, κι αυτές ως μέσον θεραπευτικό μπορούν να την οδηγήσουν στη λύτρωση, στην τελική κάθαρση των παθών της. Οι ψυχολογικές κορυφώσεις, οι εσωτερικοί μονόλογοι, οι διαλογισμοί με το παρελθόν και το παρόν, τα ψυχικά πάθη και η συναισθηματική διατάραξη και η διαρκής σύγκρουση ανάμεσα στην απόφαση και την πράξη, συνθέτουν στην πορεία προς τη λύτρωση, το στημένο πάνω στην ψυχαναλυτική σπουδή ευπαθές σκηνικό των ψυχικών μεταμορφώσεων της πρωταγωνίστριας και των παράλληλων ιστοριών των άλλων γυναικών της μυθιστορικής αφήγησης.

Κορυφαίες στιγμές συναισθηματικής φόρτισης, γνήσιες ψυχαναλυτικές-φροϋδικές οντότητες, είναι τα όνειρα της Τζούλιας, η μεταγραφή και ταυτόχρονα η απελευθέρωση του αιχμάλωτου στις πληγές της υποσυνειδήτου. Είναι η γνωριμία με την προσωπική τραγωδία του πατέρα της, του πρωταγωνιστή της ψυχικής της βασάνου, που δεσπόζει πάντοτε σαν μια κόκκινη αιμάτινη κηλίδα στη σκέψη και στην τέχνη της.

Η συγγραφέας ξέρει να αναγιγνώσκει και να αναλύει την ψυχική ενδοχώρα, παίζοντας με αντιθέσεις και συγκρούσεις, με ισχυρή και ασθενική βούληση, με την ισορροπία και την αυτοκαταστροφή, με τα όρια ανάμεσα στο φυσιολογικό και τις υπερβάσεις του, τις ψυχοπαθολογικές αποκλίσεις του. Ξέρει, επίσης, την ευάλωτη ψυχολογία των ηλικιακών μεταβάσεων, στην οποία ενδίδει με συμβολικές χειρονομίες τόσο περιεκτικές νοήματος! Οι συμμαθήτριες, 32 χρόνια μετά το σχολείο και δέκα χρόνια μετά το ραντεβού με την πρώτη ενηλικίωση στο Κεμπέκ του Καναδά, χαμηλώνουν συμβολιστικά τα τακούνια τους, εγκαταλείποντας τον αισθησιακό ερωτισμό της νεότητας και ακολουθώντας τον στέρεο βηματισμό της ώριμης γυναικείας ενηλικίωσης.

Θα βαδίσουν στις παραλίες του νησιού τους, πάνω στην άμμο ξυπόλυτες, έχοντας βιώσει πολλαπλά πένθη και απώλειες: βιολογικοί θάνατοι γονιών-η μητέρα της Αθηνάς-, νοητικοί θάνατοι-το αλτσχάιμερ της Τζένης Παπαμηνά, της μητέρας της Τζούλιας, θάνατοι της συζυγίας-συμβιβασμοί και διαζύγια, θάνατοι συν-αισθημάτων-η αήττητη ταυτότητα της εφηβείας-. Θα συντροφέψουν τη Τζούλια στην ψυχική της περιπέτεια –προετοιμασία πολλών χρόνων-να αντικρίσει κατάματα την αστείρευτη ροή του κόκκινου αίματος, που θα πραϋνθεί μέσ'από τη σκέπη των κόκκινων τριαντάφυλλων που στεγάζουν στο παραμυθητικό όνειρό της το ζεστό ακόμα σώμα του πατέρα της. Ο γενέθλιος τόπος αναγεννιέται στο συναπάντημά τους εκεί, η συνείδησή τους αποκαθαίρεται γαλήνια από το τυραννικό φορτίο της μνήμης.

Στο καφενείο των Πλατανιών, στη λιμνοθάλασσα, στους Μύλους, στα σοκάκια της γειτονιάς, στον κορυφαία δραματικό μονόλογο των αναμνήσεων της Τζούλιας στο κοιμητήριο, και στον συγκλονιστικό επίλογο στη Δημόσια Βιβλιοθήκη, που θα φιλοξενήσει τη μεγάλη σκηνοθεσία της έκπληξης- επιτομή του θριάμβου της φιλίας και της ανθρώπινης εγγύτητας.

 Και η μικρή Γιολάντα, σύμβολο των ανανεούμενων επιστροφών της ζωής, θα παίζει στο στενό το παραμύθι της παιδικής φαντασίωσης που χρόνια μετά θα μετατρέπεται στους ρεαλισμούς της πραγματικότητας. Και η συγγραφέας θα ζωγραφίζει με την αφηγηματική της μαεστρία και την ψυχική της ενσυναίσθηση το χρονικό αυτών των μεγάλων διαδρομών-που είναι η ίδια η αλήθεια της ανθρώπινης ζωής. Και θα αφήνει στη φιλία και στην ομορφιά της αγάπης το μυστικό της διαφυλικής προσέγγισης, το μυστικό της κάθαρσης από τις τοξίνες της καθημερινής ματαίωσης.

Ξυπόλητες με Αμμο και Κοκκώνες της Λευκάδας στην Πάτρα!

Σε πραγματικό χάπενινγ εξελίχθηκε η παρουσίαση του νέου μυθιστορήματος της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη «Ξυπόλητες στην Αμμο» (εκδόσεις Αρμός) στον κήπο του Πολύεδρου στην Πάτρα, καθώς ο Σύλλογος Λευκαδίων Πάτρας είχε προβλέψει να μοιράσει  στους παρευρισκομένους ένα σακουλάκι με άμμο και κοχύλια απο τις παραλίες του λατρεμένου νησιού.

 

 

Την εισαγωγή στη βραδυά έκανε η ιδιοκτήτρια του Πολύεδρου Ολγα Κάπελα, ενώ η Ελένη Περδικάρη, αντιπρόεδρος του Συλλόγου αναφέρθηκε στη συγγραφέα Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη και το τελευταίο της πόνημα δίνοντας τον τόνο της βραδυάς.

 

 

 Ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Πάτρας και ποιητής Ξενοφών Βερύκιος ανέλυσε με την επαγωγική μέθοδο το μυθιστόρημα, κάνοντας αναγωγές στο ομηρικό έπος αλλά και την αρχαία τραγωδία . Σημείωσε χαρακτηριστικά: « Το Ξυπόλυτες στην άμμο σηματοδοτεί μία χαλάρωση, μία ελευθερία, μία παιδικότητα, μια ξεγνοιασιά. Η ηρωίδα, έχοντας διανύσει μια μεγάλη περίοδο έντονης εσωστρέφειας και ψυχικής αναστάτωσης, φτάνει στην λύτρωση όταν ο γεωγραφικός και ο χρονικός νόστος συναντούνται και η συνάντηση αυτή καταλήγει σε μία έκρηξη ζωής, χαράς  και συντροφικότητας»

 

 

 Στη συνέχεια μίλησε μία απο τις πρωταγωνίστριες του βιβλίου, η Συμμαθήτρια, Μαριάννα Καρφάκη, η οποία πολιτικός μηχανικός το επάγγελμα, κατέθεσε με συγκίνηση την κοινή εμπειρία, την ιστορική σχέση με τη συγγραφέα, εξηγώντας πώς προέκυψε αυτή η φιλία των γυναικών στη Λευκάδα του 70.

 

 

 Η αρχιτέκτων Χαρά Παπαδάτου-Γιαννοπούλου διάλεξε να μιλήσει για τις επιρροές της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη απο το πολιτιστικό περιβάλλον της Λευκάδας, ενθέτοντας στο λόγο της τις μεγάλες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών που έχουν σημαδέψει την ιστορία του νησιού. Φωτογραφίες απο τοπία και παραλίες της Λευκάδας έκλεισαν το λόγο της που συνοδεύτηκε με δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα απο το βιβλίο.

 

 

 Η συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη βαθειά συγκινημένη, είπε ότι το άλγος του νόστου αποκαλείται νοσταλγία και είναι αυτό το άλγος που την έκανε να σκύψει βαθειά στα σωθικά της και να φέρει τις συμμαθήτριες στη διλογία της Λευκάδας: Ψηλά Τακούνια Για Πάντα και Ξυπόλητες στην Αμμο. Είπε ακόμη πως με το έργο της «Ξυπόλητες στην Αμμο» νιώθει πως έχει ολοκληρώσει το συγγραφικό της χρέος : « Με τις Ξυπόλητες στην Αμμο θεωρώ ότι έκλεισα τον κύκλο του προσωπικού μου χρέους. Κι αν δεν ξαναγράψω ποτέ, δεν θα με περιάξει, το πάζλ της ζωής μου συμπληρώθηκε σ΄αυτό το τελευταίο μυθιστόρημα».

 

 

 Ενας πίνακας με θάλασσα του Ιονίου, με αμμουδιά και όστρακα, ζωγραφισμένος απο την αρτίστα  Ευαγγελία Γουρζή προσφέρθηκε ως δώρο στη συγγραφέα. Πάνω στην αμμουδιά έξι κοκκώνες, που συμβολίζουν τις έξι συμμαθήτριες διαγράφουν τα ίχνη τους στην άμμο!

 

 Ανθρωποι του πολιτιστικού τοπίου της Πάτρας και της Λευκάδας έδωσαν το παρόν, μεταξύ των οποίων ο ποιητής Σπύρος Βρεττός, η φιλόλογος Αναστασία Σταματέλου και άλλοι.

 

 Η βραδυά έκλεισε με κουβέντα και συναναστροφή, με φωτογραφίες, υπογραφή βιβλίων και πολλή Λευκάδα! Λευκαδίτικος Χαλβάς με αλεύρι και λάδι προσφέρθηκε δια χειρός  Ελένης-Νίτσας Περδικάρη.

Aπό Λευκάδιους ήταν παρόντες οι : κα Πυργιώτη Ρίτσα Καθηγήτρια Πολυτεχνείου Πατρών ,κ. Βερύκιος Βασίλειος καθηγητής Ανοιχτού Πανεπιστημίου Πατρών ,η κα Θοδούλα Γράψα καθηγήτρια Ανοιχτού Πανεπιστημίου Πατρών, ο Ψυχίατρος κ. Στρατούλιας Γιάννης , η Ιατρός καρδιολόγος κ.Κοψιδά Ζέτα, οι καθηγήτριες κ Κοψιδά Κων/να , μαθηματικός , κ Πετροπούλου Ασημίνα Δρ φιλόλογος ,Δις Κορφιάτη Ελένη Φιλόλογος , η κ.Βρεττού Χριστίνα Συμβολαιογράφος Ο κ. Δημήτρης Καράμπαλης Καθηγητής στο Πολυτεχνείο Πάτρας ,ο Διευθυντής Πειραματικού Σχολείου Πατρών κ Ασπρογέρακας Νικόλαος Φιλόλογος.

 

 

 

Η άμμος της Λευκάδας ήρθε στην Πάτρα

Η Μαριάννα ΄Καρφάκη ανάμεσα σε νέες γυναίκες της λευκάδας

Η προβολή του βιβλίου στο Πολύεδρο ήταν πληθωρικά στημένη

Ενας πίνακας με κοκκώνες άμμο Λευκάδας καμωμένος απο τα χέρια της Ευαγγελίας Γουρζή.

Ο π. Γεράσιμος Βανδώρος και η σύζυγός του

Ο κόσμος ήπιε και δοκίμασε τα λευκαδίτικα χαλβαδάκια της Ελένης Περδικάρη

Με τη Ρίκα που ήρθε απο τη Λευκάδα να με τιμήσει

Ο ιδιοκτήτης του Πολύεδρου  Κώστας Κάπελας

Με τον λαμπρό καθηγητή του Πολυτεχνείου Ξενοφώντα Βερύκιο και τη ζουζούνα της Πάτρας Χαρά Λαμπροπούλου

Με την οικογένεια της Γεωργίας Γκολφίνου

ο Μάρκος συνοδεύει ωραίες κυρίες

Η Χαρά Παπαδάτου-Γιαννοπούλου με τον Κώστα Κάπελα και την Ελένη περδικάρη

Η Μαριάννα καρφάκη συγκίνησε με τα λόγια της

Με την κομψή φιλόλογο Αναστασία Σταματέλου

 

Η ζωγράφος Ευαγγελία Γουρζή προστέθηκε στην παρέα

Νίκη σε θυμάμαι για την καλλονή σου

Ο Μαρκούλης είναι ο δεύτερος γιός μου, ο Πάνος είναι ο τρίτος

Με τον ωραίο πρόεδρο του Συλλόγου Λευκαδίων Πάτρας και την ωραιοτάτη Χαρά¨Λαμπροπούλου

Με την Ελένη Περδικάρη και τον Κώστα Κάπελα

• Η Ζωγράφος της Αμμου! Αυτή, αυτή με συγκίνησε τόσο!

Αύρα Λευκάδας στο Πόλις Αρτ Καφέ

Με στοιχεία από το ΑΠΕ-ΜΠΕ

 

Στο κατάμεστο Πόλις Αρτ Καφέ στην ταράτσα του Αρσακείου παρουσιάσθηκε την Τετάρτη το νέο μυθιστόρημα της  Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη «Ξυπόλητες στην Αμμο» (εκδόσεις Αρμός).

 Ο χώρος μέσα κι έξω πλημμύρισε απο κόσμο που ήρθε να γιορτάσει την εκκίνηση του νέου βιβλίου της συγγραφέως που ζεί στο Μοντρεάλ του Καναδά. Συμμαθήτριες, οικογένεια, Λευκάδιοι ήταν το πολυάνρθωπο κοινό που συνέθεσε τη βραδυά των συγκινήσεων.

 

Το έργο "Ξυπόλητες στην Άμμο" είναι μια βαθειά βουτιά στο παρελθόν της γυναικείας μου υπόστασης. Πρωταγωνίστριες της ζωής μου υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι οι φίλες μου, με τις οποίες συμπορεύθηκα, μαθαίνοντας τα όμορφα και άσχημα μυστικά της ζωής. Το βιβλίο αυτό αναφέρεται σε έξι συμμαθήτριες που μεγάλωσαν στη Λευκάδα μέσα στα αρώματα του γιασεμιού και της λιμνοθάλασσας. Αποτελεί μια προσπάθεια διείσδυσης στη γυναικεία φύση κατά τη φάση της ωριμότητας. Οι έξι γυναίκες, που γιόρτασαν τα 40 τους χρόνια στο πρώτο βιβλίο της διλογίας "Ψηλά Τακούνια Για Πάντα", σήμερα βρίσκονται στο μεταίχμιο των 50 τους χρόνων δοκιμάζοντας τις αντοχές τους στις γόβες και στην ξυπολησιά» είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη –Αργύρη, μιλώντας για το καινούργιο της βιβλίο με τίτλο «Ξυπόλητες στην Άμμο».

 

Η σύμβουλος εκπαίδευσης, δρ. Βιβή Κοψιδά–Βρεττού, μιλώντας στην παρουσίαση του βιβλίου, που πραγματοποιήθηκε στο αίθριο της Στοάς του βιβλίου, σημείωσε: «Το μυθιστόρημα της Ιουστίνης "Ξυπόλητες στην Άμμο" είναι συνέχεια του μυθιστορήματος "Ψηλά τακούνια για πάντα". Καταλαβαίνω ότι οι συγγραφείς δεν μπορούν εύκολα να εγκαταλείψουν τους ήρωες τους και τους ακολουθούν σε πολλές ακόμη περιελίξεις της μοίρας τους. Αυτό νομίζω συμβαίνει και στην Ιουστίνη. Τα μυθιστορήματά της αυτά θα τα χαρακτήριζα, πέρα από τον χαρακτηρισμό ως φεμινιστική ή μεταφεμινιστική λογοτεχνία, ως μια λογοτεχνία του νόστου. Δεν είναι μόνο ο νόστος της πατρώας γης, φεύγω από την πατρίδα μου, ζω έξω μακριά της και την νοσταλγώ, νοσταλγώ το χώμα της, νοσταλγώ τους ανθρώπους της, αλλά είναι και ένας νόστος μιας χαμένης εφηβείας, μιας χαμένης αθωότητας, ενός πρωτογενούς αντικρίσματος της ζωής που είναι πιο κοντά στην ονειρική μυθοπλασία και λιγότερο κοντά στην πραγματικότητα».

 

Τόσο για τη συγγραφέα όσο και για το βιβλίο μίλησαν με πολύ θερμά λόγια ο πρέσβης του Καναδά στην Ελλάδα Robert Peck και ο Έλληνας πρέσβης Ευθύμιος Ευθυμιάδης, ενώ αποσπάσματα διάβασε με το μοναδικό του τρόπο ο ηθοποιός Ηλίας Λογοθέτης.

 

Η δρ. Εύα Στάμου αναφέρθηκε στη σημειολογία του έργου σε επίπεδο λογοτεχνίας και ψυχολογίας εντοπίζοντας τα κύρια σημεία του με λόγο απλό και ουσιαστικό.

 

Έγραψα ένα βιβλίο που είμαι εγώ, οι φίλες μου τα βιώματά μου, η αναφορά μου στη νοσταλγία, η αναφορά μου στην ελληνική γλώσσα, το πέταγμα των τακουνιών και το περπάτημα στην άμμο, η παραδοχή ότι το μετατάρσιο δεν σηκώνει το δεκάποντο. Αυτό όλο είμαι εγώ και οι φίλες μου στο βιβλίο, είμαστε μια γυναίκα που μεγάλωσε, ωρίμασε, που ζει σε δύο κόσμους και αρμονικά τους αγαπάει και τους φέρνει στη λογοτεχνία. Στο βιβλίο αυτό η άμμος είναι μόνο Λευκάδα που είναι η πατρίδα μου» τόνισε η συγγραφέας.

 

Ο πρέσβης Ευθύμιος Ευθυμιάδης, η δημοσιογράφος Ρίτσα Μασούρα, το Τζουστινάκι και η δρ. Βιβή Κοψιδά Βρεττού

Ο Ηλίας Λογοθέτης ήταν συγκλονιστικός στην ανάγνωση

Η Ρίτσα Μασούρα εξαιρετική στο συντονισμό της εκδήλωσης

Η Εύα Στάμου δρ. της Ψυχολογίας μας καθήλωσε με την ανάλυσή της

Τζουστινάκι στα χάι του

Ο πρέσβης του Καναδά Robert Peck είπε τα καλύτερα για το Τζουστινάκι

Με τη βεντάλια που αγο΄ρασα απο τη Ρομά της Θεσσαλονίκης

Ο Βασίλης Χατζηϊκαώβου έκανε ωραία εισαγωγή στη βραδυά

 

Ο φίλος Σταύρος Δουκάκης πάντοτε δίνει το παρόν στις εκδηλώσεις μου

Ο Ηλίας Λογοθέτης σύστησε τις έξι πρωταγωνίστριες του έργου

Αγαπημένες Λευκαδίτισσες παρελαύνουν για την υπογραφή

Με την Ελένη Τσαμαδού μας δένουν κοινές συγγραφικές καταβολές

Μη μου τηλεφωνείς τώρα Μάγδα Τσέγκου, πάω για παρουσίαση

Ανάμεσα απο δύο μεγάλες κυρίες της δημοσιογραφίας: Τη Ρίτσα Μασούρα και την Ειρήνη Νικολοπούλου

Η Εύα Στάμου ήταν υπέροχη

Η Μαριάννα έχει γίνει οικογένεια. Δίπλα της ο λαμπρός ποιητής Στέφανος Μεσσήνης

Θα σου πώ ένα μυστικό Τζουστινάκι

Κόσμος αγαπημένος

Με την πρόεδρο του Εργατικού Σολλόγου Μόντρεαλ Ρένα Φούρνάρη, ήταν η έκπληξη της βραδυάς

Η Ελένη Παρδικάρη ετοιμάζει την τελευταία παράσταση στην Πάτρα στις 12 του μήνα στο Πολύεδρο

Η Πόλα Μαχαίρα είναι το μικρό μου

Ο εκδότης μου Γιώργος Χατζηϊκαώβου είναι απόλυτα συνεργάσιμος. Είπε ότι με τα βιβλία μου κάνει την τελευταία απόπειρα στην ελληνική λογοτεχνία. Καλή μας τύχη

Με την εξ Εγκλουβής οικογένεια, Κατερίνα και Αγγελο Κούρτη

Η Αγγελική Σπηλιά είναι η κολλητή μου

Η

Η Ρίτσα Δαμιανάκη είναι όμορφη