Πάει ο Παλιός ο Χρόνος...

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Παραμονές Πρωτοχρονιάς με έπιασε η γλυκειά νοσταλγία των παιδικών χρόνων στη Λευκάδα και είπα να τη μεταφέρω στο χαρτί για να ανανήψω απο την αμηχανία των ημερών.

Οι παιδικές μέρες στη γενέθλια πόλη, στολισμένες με αθωότητα και με οικογενειακή θαλπωρή, οδηγούν τη μνήμη πίσω στα χρόνια που όρισαν την ομορφιά του προσωπικού μου τοπίου.

Μόλις έκλειναν τα σχολεία για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές, μας έπαιρνε ο πατέρας μου απο το χέρι και μας πήγαινε στην Κεντρική Αγορά της Λευκάδας για να διαλέξουμε το παιχνίδι που θα θέλαμε να μας φέρει ο Αη Βασίλης. Τότε υπήρχαν μόνο τα παιχνιδαδικα του Κορομηλαίου και το χαρτοβιβλιοπωλείο Δελλαπόρτα που έφερνε διάφορα πιο μοδάτα παιχνίδια.

Εμείς οι τρείς, στεκόμασταν επι ώρες με μεγάλη περισυλλογή μπροστά απο τα παιχνίδια του Κορομηλαίου κυρίως και προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε ποιό μας άρεσε αλλά και θα μπορούσε να χωρέσει στο σάκο του Αη Βασίλη. Ο αδερφός μας διάλεγε απαρρεγκλήτως ένα αυτοκίνητο (ανατρεπόμενο φορτηγό ή εκσκαφέα ή τρακτέρ κατα προτίμηση) κι εμείς αναλόγως με τα κέφια διαλέγαμε κούκλες, σερβίτσια τσαγιού ή και επιπλάκια για το κουκλόσπιτό μας.

Ολες τις μέρες αναρρωτιόμουν αν ο Αη Βασίλης θα περνούσε απο του Κορομηλαίου να βάλει τα δώρα μας στη σακκούλα του. Με έτρωγε κυριολεκτικά η αγωνία μέχρι να έρθουν τα χαράματα της Πρωτοχρονιάς να βρούμε έξω απο τα δωμάτιά μας τα τυλιγμένα σε ωραία φανταχτερά χαρτιά κουτιά τους. Μπορώ να πώ ότι ζάλιζα τον αδελφό μου με τις ερωτήσεις καθώς η μικρή μου αδελφή δεν ήταν σε θέση να με βοηθήσει με τις απορίες μου.

Στο μεταξύ, οργανωνόμασταν στη γειτονιά με τα παιδιά για να μάθουμε απταίστως τα κάλαντα «Αγιος Βασίλης έρχεται απο την Καισσαρείαν...» να τα τραγουδήσουμε για να εισπράξουμε τον οβολόν, που θα τον επενδύαμε πάντοτε σε ένα τόπι για να παίζουμε τα μήλα τις μέρες της άνοιξης.

Παραμονή οι Λευκαδίτες παίζανε στις πράσινες τσόχες και κατα τις πρωινές ώρες έκαναν πάρτυ στους δρόμους αναποδογυρίζοντας ντενεκέδες και βανδαλίζοντας κάθε αντικείμενο σε εξωτερικό χώρο. Το πρωί η πόλη ήταν λεηλατημένη απο την παραφορά της νύχτας.

Ανήμερα Πρωτοχρονιά, βρίσκαμε κάτω απο το μαξιλάρι το μποναμά μας απο τους γονείς. Μετα  πηγαίναμε στο ξωκκλήσι του Αγίου Βασιλείου στην παλιά πόλη κι εγώ δεν κρατιόμουν απο την έκσταση του δώρου μου. Ηθελα επειγόντως να γυρίσουμε πίσω στο σπίτι να κλειστώ στο δωμάτιό μου με το νεο παιχνίδι μου να το απολαύσω. Και δεν ήθελα να μοιραστώ με κανένα αυτή την προσωπική χαρά μου.

Ομως οι συνθήκες άλλα κέλευαν. Με το που τέλειωνε η λειτουργία περίμενε έξω η Φιλαρμονική της Λευκάδας να παίξει το «Πάει ο Παλιός ο Χρόνος». Τότε η φούρια μου εξέπνεε, καθώς μου άρεσε να ακούω τα πρωτοχρονιάτικα τραγούδια μέσα απο τα πνευστά και τα κρουστά της Φιλαρμονικής μας.

Μετα τρέχαμε κυριολεκτικά στο σπίτι να ανοίξουμε την κεντρική είσοδο και να σπάσπουμε το ρόδι για Καλή Χρονιά και Ευημερία. Και ώσπου να τελειώσει αυτή η ιεροτελεστία, νάτην πάλι η Φιλαρμονική περνούσε απο τις γειτονιές να παίξει τα τραγούδια του Νέου Ετους. Παιδιά απο διάφορες γειτονιές ακολουθούσαν τους ήχους της μουσικής και γινόταν ένα μεγάλο πανηγύρι στους δρόμους της πόλης.

Εγώ είχα ιερό καθήκον να κάνω ποδαρικό στην κυρά-Λόπη που καθόταν ακριβώς απέναντι και ήταν η πιό αρχόντισσα γυναίκα της γειτονιάς. Ενώ δεν μας επέτρεπαν να πάμε ανήμερα σε άλλα σπίτια οι γονείς, υπήρχε συμφωνία να κάνω ποδαρικό στο σπιτικό των Λογοθεταίων. Κι αυτοί με γέμιζαν με ρόδια και κουραμπιέδες και καλούδια και τον πρώτο ξένον οβολόν του μποναμά.

Το μεσημέρι τελικά ξεμοναχιαζόμουν με το παιχνίδι μου, όπου εύρισκα ελεύθερο χώρο κι αφού όλοι είχαν πέσει για σιέστα. Το έπαιζα, το χάιδευα και υποσχόμουν στον εαυτό μου πως δεν θα το άφηνα να κακοπέσει και να μπεί στην κούτα με τα χαλασμένα μισά παιχνίδια μας.

Το απόγευμα πηγαίναμε στο περιβόλι στα ξαδέρφια μας τα Κακαβουλάκια κι εκεί μας έδιναν μποναμάδες οι γονείς τους κι οι δικοί μας έδιναν σ΄αυτά. Εμείς τα Φραγκουλάκια είχαμε την τύχη να παίρνουμε διπλό μποναμά επειδή η θεία Δήμητρα ήταν δασκάλα και μας έδινε κάτι έξτρα απο το μισθό της επιπλέον απο εκείνο το θείου παπα-Νίκου.

Κατα τις 7 έκανα ποδαρικό στο δεσποτικό , στο σπίτι της νονάς Ιουστίνης και του μακαριστού μητροπολίτη Δωρόθεου. Η νονά με γέμιζε γλυκά κι ένα κρυφό μποναμά. Κι ο νονός-έτσι τον έλεγα- μου έδινε ένα μεγάλο κολλαριστό κατοστάρικο, το οποίο κράδαινα με έπαρση στα υπόλοιπα ξαδέρφια. Ισως ο Νιόνιος μας να έπαιρνε κι αυτός το ανάλογο κατοστάρικο γιατί είχαμε τους ίδιους νονούς, αλλά ποτέ δεν καταδεχόταν να ανταγωνιστεί μαζί μας στους μποναμάδες γιατί ήταν μεγαλύτερος και σοβαρότερος απο εμάς.

Το βράδυ κοιμόμασταν με την Κωνσταντίνα πάντοτε αγκαλιά με το δώρο του Αη Βασίλη, ώσπου κάποιο χρόνο αργότερα ο μεγαλύτερος αδελφός μας διέλυσε την αυταπάτη αποκαλύπτοντας πως ο πατέρας τελικά είναι αυτός που τοποθετεί τα δώρα έξω απο τα δωμάτιά μας. Παρόλο που δεν ήθελα να πιστέψω τα λόγια του, ποτέ πιά δεν ξανακοιμήθηκα με δώρο αγκαλιά. Κι απ την επόμενη χρονιά διάλεγα κανονικά και φωναχτά το παιχνίδι μου ενώπιον του πατέρα δηλώνοντας σιωπηρά πως ήξερα! Κι όμως πόσο καλύτερα θάταν να μην είχα μάθει το μυστικό που αποδόμησε την παιδική μου αθωότητα!

Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος σε όλους , με υγεία, χαρά και δημιουργικότητα!

Τα Πρόσωπα της Χρονιάς στην Ελληνική Παροικία του Μόντρεαλ

Τα Πρόσωπα της Χρονιάς στην Ελληνική Παροικία του Μόντρεαλ

Αναμφισβήτητα η χρονιά που πέρασε σημάδεψε την Ελληνική παροικία του Μόντρεαλ με πολλά γεγονότα που θα περάσουν στην ιστορία και με πρόσωπα που υπήρξαν καταλυτικά στην πραγμάτωση διαφόρων  στόχων.

Σημαντικό πρόσωπο της χρονιάς υπήρξε η Εμανουέλλα Λαμπρόπουλος, η 27χρονη πολιτικός που κατόρθωσε να κερδίσει την έδρα του Saint Laurent Cartier Ville στις επαναληπτικές ομοσπονδιακές εκλογές της άνοιξης του 2017. Κόντρα σε κάθε πρόβλεψη η νεαρή πολιτικός εξουδετέρωσε την εκλεκτή του Κόμματος των Φιλελευθέρων Γιολάντ Τζέιμς κατακτώντας με το σπαθί της τη θέση της στο Καναδικό Κοινοβούλιο.

Ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Νικόλας Παγώνης  ανέδειξε το ηγετικό του προφίλ δρομολογώντας, μεταξύ άλλων, το έργο της αναστύλωσης του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Γεωργίου, συμμετέχοντας δυναμικά στη δημιουργία του Γλυπτού του Έλληνα Μετανάστη και προωθώντας το ζήτημα της Ελληνικής Παιδείας με διάφορους τρόπους.Η έκδοση του βιβλίου του «Διηγούμαι» τον κατατάσσει στους συγγραφείς της αιωνιότητας.

Η Εφη Γιάννου-Καρμίρη, που απρόβλεπτα μεταπήδησε από το χώρο της διαφήμισης και της επικοινωνίας στο χώρο της δημοτικής πολιτικής κατακτώντας την έδρα της δημοτικής συμβούλου στο Bordeaux-CartierVille με το εντυπωσιακό ποσοστό του 60%. Η χθεσινή σύζυγος και μητέρα πάλεψε με σθένος και δυναμικότητα κατακτώντας τους ψηφοφόρους της περιοχής της αλλά και τον Ελληνισμό του Μόντρεαλ και σήμερα κατέχει τη θέση της δημοτικής συμβούλου στο δημαρχείο του Μόντρεαλ.

Ο Τζίμ Μπέης, ο οποίος εν μέσω της κατακραυγής για τον δήμαρχο Ντενί Κοντέρ στην ομάδα του οποίου ανήκε, επανεκλέχθηκε δήμαρχος της περιοχής Πιερφόντ, κατακτώντας μια περιζήτητη έδρα στην αγγλόφωνη κοινωνία του Δήμου του Μόντρεαλ. Σιωπηρά δυναμικός κατόρθωσε να επικρατήσει παρά το αρνητικό ρεύμα που είχε η υποψηφιότητα του δημάρχου του Ντενί Κοντέρ.

Η Μαίρη Ντέρος, που επανεκλέχθηκε για έκτη φορά δημοτική σύμβουλος στην περιοχή του Παρκ Εξτένσιον , δείχνοντας την ανθεκτικότητά της στα σημεία των καιρών και κόντρα στο αρνητικό ρεύμα του δημάρχου Ντενί Κοντέρ που καταδίκασε  στη μη επανεκλογή την υποδήμαρχο Ανί Σαμσόν καθώς και άλλους δημοτικούς συμβούλους της περιοχής της.

Ο Νίκος Καταλειφός, διευθυντής δημοτικού σχολείου , ο οποίος πάλεψε και παλεύει με τον αυτισμό του γιού του Μανώλη, οριοθετώντας νέους στόχους για την συμπαράσταση της κοινωνίας στα αυτιστικά παιδιά. Η μεγάλη εαρινή εκδήλωση για το σχολείο Giant Steps εξειδικευμένο στα αυτιστικά παιδιά όχι μόνο απέδωσε καρπούς στο ίδιο το σχολείο, αλλά προσέφερε μια γενναιόδωρη επιταγή για τα Ελληνικά σχολεία του Μόντρεαλ.

Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη, που πήρε την άυλη ιδέα ενός δώρου για τα 375ά γενέθλια του Δήμου του Μοντρεάλ και την υλοποίησε μέσω του Λυκείου Ελληνίδων Μόντρεαλ με την αρωγή της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μοντρεάλ  και του Ελληνικού Κογκρέσσου του Κεμπέκ, συντονίζοντας τον έρανο και τη δημιουργία του Γλυπτού του Ελληνα Μετανάστη. Πρόκειται για ένα εμβληματικό έργο μνήμης και τιμής στον ‘Αγνωστο ‘Ελληνα Μετανάστη (δια χειρός του γλύπτη Γιώργου Χουλιάρα)  που ήρθε στο Μόντρεαλ με αδειανές βαλίτσες έχοντας ένα όνειρο μόνο:να κατακτήσει τη ζωή του. Το γλυπτό βρίσκεται στη συμβολή των οδών Παρκ Αβενιου και Ζαν Ταλόν.

Ο πρώην πρέσβυς του Καναδα στην Ελλάδα Ρόμπερτ Πέκ, ο οποίος πρωταγωνίστησε με την ομάδα του στη συγκέντρωση ενός μεγάλου ποσού προκειμένου να ανακαινισθεί το «Σπίτι της Μυτιλήνης» για να φιλοξενήσει παιδιά ενός κατώτερου Θεού, παιδιά της προσφυγιάς και της ορφάνιας στην περιοχή της Μυτιλήνης που εξακολουθεί να δέχεται κύματα λαθρομεταναστών.

Ο επιχειρηματίας Τζόν Καούσιας, που αναβίωσε με επιτυχέστατο τρόπο το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου το οποίο είχε περάσει στην ανυπαρξία για μερικά χρόνια έπειτα από τη λαμπρή του πορεία των πρώτων χρόνων της λειτουργίας του.

Η διευθύντρια του οργανισμού «Η Ασπίδα της Αθηνάς» Μέλπα Καματερού, που προωθεί την ίδρυση ενός δεύτερου καταφύγιου για κακοποιημένες γυναίκες στο Λαβάλ, υποστηρίζοντας κάθε προσπάθεια για την καταπολέμηση της οικογενειακής βίας μέσα από τη δυναμική της οργάνωση.

Η Βρησηίς Μαύρου-Παιδούση, που μέσω του οργανισμού «Magic Mission” έδωσε το πράσινο φως να συνεισφέρει μαζικά η παροικία στον έρανο για τα θύματα της βιβλικής καταστροφής στη Μάντρα Αττικής συγκεντρώνοντας ένα κοντέινερ με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για τα θύματα του βίαιου φυσικού φαινομένου της παραμελημένης Αττικής.

Η μαθήτρια Αθηνά Νικολή που με την παρουσία της και τα άψογα ελληνικά της έδωσε μάθημα ιστορίας κατά τον επίσημο εορτασμό της 28^ης Οκτωβρίου αφήνοντας άφωνο το ακροατήριο για τον ώριμο λόγο της σχετικά με το Επος του 40 και την επιλογή της Ελλάδας να γιορτάζει επετειακά όχι το τέλος αλλά την αρχή του Β Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο πρωθυπουργός του Καναδά Τζάστιν Τρουντό, ο οποίος δέχθηκε να γίνει τελετάρχης της εθνικής παρέλασης επί της Ζαν Ταλόν, οδεύοντας αδιαμαρτύρητα στον παγωμένο χειμώνα του Καναδά πλάι στους συλλόγους και τους μαθητές των Ελληνικών σχολείων του Μόντρεαλ. Αυτό που εντυπωσίασε ήταν η σεμνή παρουσία του και η σεπτή παρακολούθηση της θείας λειτουργίας και της Δοξολογίας στο κατάμεστο ναό του Ευαγγελισμού στο Παρκ Εξτένσιον.

O επιχειρηματίας Βασίλης Μουντάκης, ιδιοκτήτης της εταιρείας επίπλων ALTEA, ο οποίος επιλέχθηκε από τον πρέσβυ της Ευρωπαϊκής Ενωσης στον Καναδά ως success story της νέας εφαρμοσμένης συνθήκης CETA μεταξύ Καναδά και Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο Βασίλης Μουντάκης εισάγει έπιπλα που επεξεργάζονται Ελληνες τεχνίτες στην Ελλάδα και έχουν τη σφραγίδα της μοντέρνας άποψης ενώ πρόκειται για ανακατασκευασμένες αντίκες.

Όλα αυτά τα πρόσωπα και ακόμη περισσότερα  πλούτισαν την Ελληνική παροικία το 2017 με τον προσωπικό τους μόχθο, την ιδιαίτερη προσφορά τους, την πρωτοποριακή τους σκέψη,  αλλά και με την πεποίθηση πως η ζωή είναι ένα μωσαϊκό στο οποίο ο καθένας πρέπει να βάζει το λιθαράκι του για να την στολίζει!

Παραδοσιακά Χριστούγεννα στη Μοντρεάλη

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Παρά τα χιόνια που συσσωρεύτηκαν όλη τη νύχτα από τη διαρκή χιονόπτωση, τα Ελληνικά Χριστούγεννα   γιορτάσθηκαν με λαμπρότητα στις 12 εκκλησιές του Μόντρεαλ, καθώς οι Ελληνες ομογενείς συνέρρευσαν  τόσο στη νυχτερινή Χριστουγεννιάτικη λειτουργία όσο και στη λειτουργία ανήμερα της Γέννησης του Χριστού.

Με απαλή χιονόπτωση και σχετικά ήπιες θερμοκρασίες οι ομογενείς  αναπαρήγαγαν ακόμη μια χρονιά τα πατροπαράδοτα ελληνικά έθιμα στα σπιτικά τους. Οι νοικοκυρές έψησαν τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα ενώ σε πολλά σπίτια αντί της γαλοπούλας μαγείρεψαν ψητό γουρουνόπουλο.

Η ελληνοκρατούμενη περιοχή του Πάρκ Εξτένσιον είχε επί μια εβδομάδα την τιμητική της, καθώς στα ελληνικά ζαχαροπλαστεία περίμεναν στις ουρές Ελληνες και ξένοι για να αγοράσουν και να γευθούν τα παραδοσιακά ελληνικά γλυκά των Χριστουγέννων.

Ο γιορτασμός κορυφώθηκε με το επίσημο μεσημεριανό γεύμα προς τιμήν των Ελλήνων της ξενιτιάς, που οργανώθηκε όπως κάθε χρόνο από την Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μοντρεάλ με πρωτοβουλία του προέδρου της Νίκου Παγώνη και του τμήματος Κοινωνικών Υπηρεσιών της Κοινότητας.

Η μεγάλη αγκαλιά της Κοινότητας άνοιξε να υποδεχτεί οικογένειες και μοναχικούς ανθρώπους καθώς και ξένους φίλους της Ελληνικής παροικίας που πήγαν να μοιρασθούν τα πατροπαράδοτα Χριστουγεννιάτικα έθιμα της Ελλάδας. Ο ιερατικός προϊστάμενος του Καθεδρικού ναού του Αγίου Γεωργίου π. Δημήτριος Αντωνόπουλος ευλόγησε την τράπεζα παρουσία του π. Δαμασκηνού ο οποίος ιερουργεί προσωρινά στο ναό του Ευαγγελισμού.


Ο πρόεδρος της ΕΚΜΜ Νίκος Παγώνης καθώς και μέλη του διοικητικού συμβουλίου έδωσαν το παρόν στο σερβίρισμα της γαλοπούλας , που ήταν μαγειρεμένη αλά Κεμπέκ. Η νεολαία και τα παιδιά βοήθησαν στο καθάρισμα των τραπεζιών ενώ οι δώρα προσφέρθηκαν στα μικρά παιδιά.

Η ατμόσφαιρα ήταν ενθουσιώδης, οι συνδαιτυμόνες αντάλλασαν ευχές μεταξύ τους με φωτισμένα από το χαμόγελο πρόσωπα, ενώ ο πρόεδρος Νίκος Παγώνης γέμιζε τα ποτήρια με κρασί περιφερόμενος και χαιρετώντας κάθε τραπέζι ως γνήσιος οικοδεσπότης Χριστουγέννων.

Το Χριστουγεννιάτικο γεύμα της ΕΚΜΜ έχει γίνει μια παράδοση που αναδεικνύει την κοινωνική ευαισθησία  του κορυφαίου φορέα της οργανωμένης παροικίας καθώς και των Ελλήνων του Μοντρεάλ. Είναι μια παρακαταθήκη αγάπης και προσφοράς στο μοναδικό  Ελληνικό Γένος.

Φέτος, στην παρέα προστέθηκαν μέλη της πολυφωνικής χορωδίας του  Αγίου Γεωργίου, ενώ ο παραδοσιακός εθελοντής Σπύρος Μονζενίγος έδωσε το παρόν με τα τέσσερα εγγόνια του στην προετοιμασία και το σερβίρισμα της γαλοπούλας.

Η Τόνια και η Ηχηρή Απουσία της!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Σήμερα αποτίσαμε το στερνό αποχαιρετισμό στην Τόνια Μπόλος ή Αντωνία όπως της άρεσε να την αποκαλούν. Η Τόνια Μπόλος πέρασε στη χορεία των αθανάτων μετά από μια μακρά και επίπονη μάχη με την επάρατο νόσο που λέγεται Αλζχάιμερς.

Η Τόνια υπήρξε επί δεκαετίες η ψυχή της παροικίας. Ο άντρας της κι εκείνη ήταν αναμειγμένοι στα πολιτικά καθώς λάτρευαν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου κι όταν η πολιτική άρχισε να ξεφτίζει στράφηκαν ολοσχερώς στα κοινοτικά δρώμενα.

Τη γνώρισα στις αρχές του 90 στην επίσημη επίσκεψη του τότε υπουργού τύπο της ΝΔ Βύρωνα Πολύδωρα . Αεικίνητη και μαχητική βοηθούσε εθελοντικά στην κοινότητα παντοιοτρόπως. Κι όταν αργότερα άρχισε να με παρακολουθεί στο ραδιόφωνο, μου τηλεφωνούσε την επόμενη μέρα για να με συγχαρεί και να μου γεμίσει τα κενά των αποριών μου σχετικά με τούτο ή με εκείνο το πρόσωπο της παροικίας.

Η Τόνια ήταν ο συνδετικός κρίκος του παρελθόντος με το παρόν. Υπήρξε θερμή οπαδός του μακαρίτη του προέδρου της ΕΚΜΜ Ανδριανού Μαρή, τον οποίο θαύμαζε και υποστήριζε σε κάθε ευκαιρία. Ετσι ήταν άκρως επικριτική στις διοικήσεις που ακολούθησαν και που έκαναν μοιραία λάθη.

Η Τόνια τηλεφωνούσε καθημερινά σε όλους τους παράγοντες της παροικιακής ζωής δημιουργώντας το δικό της κύκλο και συμμετέχοντας ενεργά στις αποφάσεις κυρίως της αντιπολίτευσης. Ηταν γνώστρια της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας αλλά δεν της ξέφευγε τίποτε από τα δρώμενα στην ελληνική παροικία.

Τη λάτρεψα για την έντονη γνώμη της επί παντός του επιστητού. Την αγάπησα για την μητρική της συμβουλή σε δύσκολες αποφάσεις. Τη θαύμασα για το τσαγανό που έφερε μαζί της από τη Χίο και δεν το άφησε ποτέ να χαθεί ούτε όταν έραβε τις γούνες ούτε όταν παρακολουθούσε τις γενικές συνελεύσεις ούτε όταν χόρευε ευτυχισμένη στο γάμο της κόρης της Νταϊάνας.

Στην κηδεία της βρέθηκαν πολλοί συγγενείς και φίλοι κι ας είχε μεσολαβήσει μεγάλο διάστημα αφότου αποσύρθηκε από τα κοινά ζώντας την καταπτωτική αλλοίωση που της προκάλεσε το Αλζχάιμερς.

Εκεί , λοιπόν, στην εκκλησία των Αρχαγγέλων την αποχαιρετήσαμε με τους Ζουμπρήδες, αναθυμούμενοι τις ωραίες στιγμές που μοιραστήκαμε στα παροικιακά μαζί της. Η Τόνια η ψυχή της Ελληνικής παροικίας ανελήφθη εις ουρανούς. Εκεί θα βρεί τον άντρα της το λεβέντη, μαζί του θα τραγουδήσει Μίκη Θεοδωράκη και θα σειστούν οι αγγέλοι!

Ω! Τόνια πόσο μας λείπεις ήδη!

Καλό Ταξίδι και χαιρετίσματα στους κοινούς αγαπημένους φίλους που έφυγαν νωρίς!

Λαμπιόνια και μόδα στην 5η Λεωφόρο!

Τα Χριστούγεννα στη Νέα Υόρκη είναι η πιο μαγική εποχή. Οι βιτρίνες των μεγάλων πολυακαστημάτων που βρίσκονται στην 5^η λεωφόρο φορούν τα καλά τους, στολίζονται με λαμπιόνια και φώτα, με φανταχτερά ρούχα, τσάντες και πανάκριβα κοσμήματα.

Το Bergdorf and Goodman εστιάζει τον εντυπωσιασμό του στις συγκλονιστικές βιτρίνες με τα πιο  ακριβά κομμάτια των Αμερικανών και Ευρωπαίων σχεδιαστών δεμένα με πρωτοποριακά διακοσμητικά στοιχεία. Η δύναμη του εν λόγω μαγαζιού βρίσκεται στην μέγιστη ποικιλία γυναικείων παπουτσιών, που όμοιά του δεν βρίσκεται σε άλλο κατάστημα επί της γής.

Το Saks 5^th Avenue εκτός από τις τουαλέτες και τους παντός είδους στολισμούς , παρουσιάζει στις βιτρίνες του ένα διαφορετικό παραμύθι κάθε Χριστούγεννα. Φέτος επέλεξε να δείξει τη Χιονάτη, ίσως διότι η νοσταλγία του κλασικού συγκινεί κι ενώνει όλες τις γενιές, από παππουδογιαγιάδες μέχρι γονείς και εγγονάκια.

Το Macy’s είναι το κλασικό μαγαζί της μεσαίας τάξης, ένα σύμβολο του αμερικάνικου καταναλωτισμού. Καταλαμβάνοντας ένα οικοδομικό τετράγωνο στο mid town κυριαρχεί με τις βιτρίνες του ολόγυρα, που δείχνουν παιχνίδια και μαγικές εικόνες παράλληλα με τις δελεαστικές τουαλέτες!

 Το Gucci φέτος ντύθηκε κιτς, ανέβασε τις τιμές στις τσάντες που είναι πλέον έργα τέχνης όχι για να τις φοράς αλλά για να τις θαυμάζεις στη βιτρίνα. Η ποικιλία στις γόβες είναι επιεικώς ανεπανάληπτη καθώς κυριαρχούν στολίσματα με πέρλες και με τις δίχρωμες και τρίχρωμες κορδέλες του οίκου.

Απογοητευτική είναι η νέα  συλλογή του οίκου Louis Vuitton που βάλθηκε να αντιγράφει τα μεγάλα έργα τέχνης από πέρσι (Μόνα Λίζα-Νταβίντσι, Μονέ κλπ) προκειμένου να κάνει τη διαφορά. Το αποτέλεσμα είναι γκροτέσκ κατά την ταπεινή γνώμη μιας φασιονίστας και πρώην οπαδού του εν λόγω οίκου.

Εκτός από τις γόβες φέτος η Chanel έχει πέσει πολύ χαμηλά ως προς τις τσάντες της που είναι το φαβορί της. Ναι οι γόβες παίζουν τρελά με τις πέρλες αλλά οι τσάντες πέρασαν σε μια συντηρητική και άκρως βαρετή έκδοση.

Κλείνοντας θα ήθελα να σημειώσω τις εξής παρατηρήσεις;

1.   Ολοι οι μεγάλοι οίκοι στις τσάντες έχουν διπλασιάσει τις τιμές τους δείχνοντας καθαρά προς την ελίτ και εξαιρώντας τη μεσαία τάξη

2.   Η λιανική αγορά αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα, χιλιάδες μαγαζιά κλείνουν ακόμη και στη Νέα Υόρκη, τη μητρόπολη τη μόδας, ενώ η 5^η λεωφόρος έχει αδειανά καταστήματα.

Αυτά από τη μητρόπολη του καταναλωτισμού! Καλά Χριστούγεννα!

Justinaki

Σ' Ευχαριστώ Θεέ μου!!!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Ποτέ δεν είχα αντιληφθεί πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η Γιορτή των Ευχαριστιών στην Αμερική. Παρά τις ταινίες και τις πάμπολλες εικόνες, μέσα μου δεν είχα αντιληφθεί πόσο μεγάλη σημασία δίνουν οι Αμερικάνοι των διαφόρων φυλών κι εθνικοτήτων σ’ αυτή τη γιορτή που ενώνει τους λαούς, τις θρησκείες και τις κουλτούρες σε ένα τραπέζι με κύριο πιάτο τη γαλοπούλα.

Και είναι πραγματικά συγκινητικό που η Γιορτή των Ευχαριστιών φέρνει στο μεγάλο γιορτινό τραπέζι τις οικογένειες και τα μέλη τους όσο μακριά κι αν βρίσκονται. Το γεγονός ότι δεν υπηρετεί για τους Αμερικάνους μια θρησκευτική γιορτή αλλά την απόδοση ευχαριστιών για όσα τους προσέφερε η Γή της Επαγγελίας, αυτό κάνει τη γιορτή να έχει επιβληθεί στο ίδιο σχεδόν επίπεδο με εκείνη των Χριστουγέννων.

Φέτος ευλογήθηκα να γιορτάσω τις Ευχαριστίες καλεσμένη στο σπίτι του Φίλιππα Καφαράκη, παιδικού μου φίλου από τα καλοκαίρια της Λευκάδας, καθώς η μακαριστή θεία του Κουλίτσα Καρύδη και η μητέρα του Μαρία Καρύδη-Καφαράκη υπήρξαν νεανικές φίλες της μητρός μου.

Στο μεγάλο οικογενειακό τραπέζι του Φίλιππα και της Κατερίνας Καφαράκη είχαν έρθει η γιαγιά Μαρία Καφαράκη και η συνονόματη εγγονή της από την Ουάσιγκτον, ο Κρίστοφερ Καφαράκης από την Αριζόνα, ο ‘Αλεξ και η Καρίσσα από το Upper East του Μανχάτταν.

Και βέβαια, η νοικοκυροσύνη χτύπησε κορυφή, καθώς όλα τα κορίτσια ασχολήθηκαν με τη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική φτιάχνοντας το ομορφότερο και νοστιμότερο τραπέζι των Ευχαριστιών.

Βρισκόμασταν στους 44 ορόφους στην 6^η λεωφόρο και από κάτω περνούσε η παρέλαση του εμβληματικού πολυκαταστήματος Macy’s. ‘Αρματα, χρώματα, φιγούρες έμοιαζαν λιλιπούτεια στα μάτια μας που αντίκρυζαν το Empire State Building και στο βάθος το Chrysler και όλα τα συγκλονιστικά δημιουργήματα της αρτ νκεκό φυτεμένα στην καρδιά του Μανχάτταν.

Η μέρα κύλησε μέσα σε προπόσεις κι ευχαριστίες για όσα μας έφεραν κοντά και αποτέλεσαν μέρος της ιστορίας μας. Για όσα καλά μας έδωσε ο Θεός μας.

Κι ύστερα, όταν έπεσε απαλά η νύχτα γλίστρησα στην 6^η Λεωφόρο και πήγα να θαυμάσω τις βιτρίνες του Macy’s. Κόκκινες, φωτεινές, πρωτότυπες, ξανάφεραν στην καρδιά μου το φώς των Χριστουγέννων που λείπει 13 χρόνια τώρα.

Καλά Χριστούγεννα!

 Νοικοκυρά κορυφής

 Η παρέλαση κάτω από τα πόδια μας

 Οικογενειακές στιγμές

 Empire State Building

Η Κάθυ Καφαράκη είναι η θεά της νοικουροσύνης, η Μαρία Καφαράη βοηθός της, η Γιαγιά Μαρία είναι η 'Ηρα της οικογένειας και η νύφη μας η Καρίσσα φτιάχνει τα ωραιότερα γλυκά!