Πρωτοχρονιά στη Λευκάδα!

Αυτές οι μέρες μου φέρνουν κύματα αναμνήσεων απο τις παιδικές μέρες της Λευκάδας. Η Πρωτοχρονιά είναι σημαδεμένη με τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου. Ηταν η μέρα που έσμιγαν όλες οι αναμονές μου κι έπαιρναν σάρκα και οστά τα ακατέργαστα όνειρά μου.

Ξυπνούσαμε λοιπόν πρωί , πολύ πρωί με τα αδέλφια μου και τρέχαμε στην είσοδο του σπιτιού, όπου ο Αη Βασίλης είχε αφήσει τα δώρα μας τυλιγμένα σε όμορφα πολύχρωμα χαρτιά. Ο καθένας μας άνοιγε με προσμονή όσα είχε ευχηθεί να λάβει απο τον Αη Βασίλη, που δεν λεγόταν Σάντα αλλά ερχόταν απο τη Καισάρεια της Μικράς Ασίας. Ο πατερούλης μας εξηγούσε απο την προηγουμένη την λαμπρή σκέψη και την ανάπτυξη του Χριστιανικού Λόγου απο το Μέγα Βασίλειο.

Υστερα ψάχναμε κάτω απο το μαξιλάρι μας και βρίσκαμε το μποναμά μας. Ο πατερούλης είχε γλυστρήσει και είχε αφήσει το δεκάρικο στα προσχολικά χρόνια, το κατοστάρικο αργότερα στα μαθητικά μας χρόνια. Κι εμείς πηδάγαμε απο τη χαρά μας γιατί ήμασταν κιόλας πλούσιοι στο μικρό μας μυαλουδάκι. Χώναμε τον πρώτο μποναμά στον κουμπαρά μας έκαστος και τρίβαμε τα χέρια κάνοντας σχέδια για τις αγορές μας.

Η μαμά μας έντυνε με τα καλά μας, κοστούμι ο Αποστόλης, ωραία βελούδινα κόκκινα φουστάνια για μένα και την Κωνσταντίνα και μαύρα λουστρίνια παπούτσια με άσπρα σοσόνια τελειωμένα με δαντελίτσα. Παίρναμε το μακρύ δρόμο για το εκκλησάκι του Αη Βασίλη, που ήταν χωμένο κάπου μακριά στις άλλες γειτονιές λίγα βήματα απο το μώλο.

Στην πορεία προς την εκκλησία γινόμασταν μάρτυρες  μιας απίστευτα αναστατωμένης πόλης απο τους βανδαλισμούς της προηγούμενης νύχτας, γιατί τόχουν σαν έθιμο οι Λευκαδίτες μετά τα μεσάνυχτα να γυρνάνε με τρέλλα στην πόλη και να αναποδογυρίζουν τενεκέδες, να πετάνε σερπαντίνες και κομφετί με το γύρισμα του χρόνου.

Με την θεία λειτουργία, βιαστικά επιστρέφαμε σπίτι μας. Η μαμά έσπαγε το ρόδο της ευφορίας και γλυστρούσαν σε όλο το σπίτι οι ρόζ φούξια καρποί της αναμενόμενης ευφορίας. Ηταν μια στιγμή που με έκανε να χαίρομαι γιατι κάθε κόκκος και μια ευχή, έλεγε η μητέρα.

Κι ύστερα έφταναν οι ήχοι της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Λευκάδες. Γλυκοί αγαπημένοι ήχοι των μουσικών της Φιλαρμονικής Λευκάδας που περνούσαν απο κάθε σπίτι κι έπαιζαν τα κάλαντα , στολίζοντας την Πρωτοχρονιά μας με τις μουσικές που ερχόνταν σαν κύματα απο τα υπέροχα πνευστά. Η κορνέτα του Καμινάρη θα συντροφεύει πάντοτε τις μέρες της Πρωτοχρονιάς. Το αξέχαστο σολάρισμά του μπροστά απο το σπίτι του παπα-Νίκου ήταν η ευτυχέστερη στιγμή της υπέροχης μέρας.

Το μεσημέρι πριν απο το γεύμα , ήταν καθιερωμένο έθιμο. Η μαμά μου έδινε ένα καλαθάκι με καλούδια των Γιορτών και επισκεπτόμουν την κυρα Λόπη Λογοθέτη και την οικογένειά της να κάνω ποδαρικό στο σπίτι τους. Η κυρά-Λόπη ήταν μια αρχόντισσα απο μεγάλη οικογένεια που είχε παντρευτεί τον μοναχογιό και άρχοντα της γειτονιάς  Βασιλάκη Λογοθέτη. Παρότι ήταν μια γενιά μεγαλύτερη απο τη μαμά, οι δυό γυναίκες ήταν πολύ δεμένες μεταξύ τους.

Η κυρά-Λόπη έμαθε στη μαμά χιλιάδες μυστικά της νοικοκυροσύνης και ήταν η αγαπημένη μου γειτόνισσα γιατί μέχρι το τέλος της ζωής της ήταν διαυγέστατη, δυναμική και τρομερά τελειομανής σε όλα της. Τη θαύμαζα και τη λάτρευα γιατί όταν έπεφτα και χτυπούσα στο κυνηγητό μου έλεγε : Μέχρι να παντρευτείς θα γειάνει η πληγή σου!

Εκανα το ποδαρικό λοιπόν ντυμένη πάντα με τα γιορτινά μπυ, με έβαζαν κι έλεγα τα κάλαντα γιατί η κυρά-Λόπη τόχε σε καλό  αυτό το έθιμο. Με φίλευαν τα υπέροχα γλυκά της (μελομακάρονα και κουραμπιέδες), μου έδιναν και μποναμά (ή στρούνα) κι έφευγα για το σπίτι μου φορτωμένη και χαρούμενη που είχα εκπληρώσει το ιερό καθήκον του ποδαρικού.

Το απόγευμα επισκεπτόμουν με τη μαμά τη Νονά Ιουστίνη στο Δεσποτικό και το Νονό Μητροπολίτη Δωρόθεο (ήταν αδελφός της Νονάς αλλά για εμάς ήταν ένας αληθινός Νονός). Η μαμά φορτωμένη πιατέλες με γλυκά κι εγώ ντυμένη με ένα φόρεμα σεμνό, ειδικό για την περίσταση.

Μας άνοιγε ο διάκος κι ανεβαίναμε σιγά σιγά τα σκαλοπάτια του Δεσποτικού για να μην ακούγονται τα τριξίματα στις παλιές φθαρμένες σανίδες. Η Νονά έλεγε να μιλάμε χαμηλόφωνα να μην ενοχλούμε το Νονό που προσευχόταν.

Η Νονά μου είχε αγοράσει πάντοτε ένα φουστάνι ή καπέλο και μου έλεγε πόσο όμορφη ήμουν και πόσο σημαντικό ήταν να μορφωθώ, να πάω στο Πανεπιστήμιο. Κι εγώ έρτωγα το υπέροχο γλυκό σταφύλι και είχα αρχίσει να βαριέμαι, γιατί μιλούσαν με τη μαμά κι έλεγαν κουβέντες που δεν καταλάβαινα.

Κι εκεί που όλα ήταν βαρετά, ερχόταν ο διάκος και με έπαιρνε απο το χέρι. Με επισημότητα αννάγλενε την παρουσία μου στο Δεσπότη Δωρόθεο. Κοκκίνιζα απο τη ντροπή και απο το φόβο μου. Εκανα 9 μετάνοιες κι έπαιρνα την ευλογία του. Κι ένα χιλιάρικο που ήταν για την πρόικα μου όπως μου έλεγε κάθε φορά.

Κατάπινα τη ντροπή και τον φόβο μου, έλεγα Ευχαριστω Σεβασμιώτατε κι έτρεχα κουτρουβαλώντας τα σκαλοπάτια, όπου η μαμά με περίμενε για να επιστρέψουμε σπίτι μας. Ημουν χαρούμενη, τόσο χαρούμενη που θα μπορούσα να κοκορευτώ στα αδέλφια μου ότι ήμουν η πιό πλούσια στους μποναμάδες γιατί μετρούσα χίλια και ένα,δύο ...

Χρόνια πολλά , Καλή Πρωτοχρονιά και να γεμίζετε τις καρδιές των παιδιών με αναμνήσεις!

Τζουστινάκι

Χριστούγεννα των αναμνήσεων!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Καθώς μεγαλώνω οι αναμνήσεις χτυπάνε ολοένα την πόρτα. Τότε στα παιδικά χρόνια  στη Λευκάδα που γιορτάζαμε ανέμελα τα Χριστούγεννα περικυκλωμένα από την αγάπη των δικών μας.

Η μητέρα είχε κυριολεκτικά ξετινάξει το σπίτι στην καθαριότητα από τη γιορτή του Αγίου Νικολάου, όπου γιόρταζε ο πατερούλης και όλη η Λευκάδα περνούσε από το σαλόνι μας να ευχηθεί στον εφημέριο των Αγίων Αναργύρων.

Τα υφαντά στρωσίδια φιγουράριζαν στο μωσαϊκό , ενώ τα βελούδινα βαριά τραπεζομάντηλα δήλωναν τη γιορταστικότητα των ημερών. Τα κρυσταλλένια βάζα ήταν γεμάτα λουλούδια και οι φοντανιέρες έγερναν από τα σοκολατάκια και τους τυλιγμένους κουραμπίεδες. Τα Χριστούγεννα χτυπούσαν την πόρτα μας, όλα ήταν έτοιμα να υποδεχτούμε τις μέρες των Γιορτών.

Χαιρόμουν να έρχομαι ιδρωμένη από το σχολείο στο σπίτι για να θαυμάζω με το παιδικό μου μυαλουδάκι την ευταξία και την επισημότητα του σπιτικού μας, που αυτήν την περίοδο βρισκόταν στο απόγειό του.

Το μόνο που με έκανε να παραπονιέμαι είναι πως δεν είχαμε αληθινό έλατο και βολευόμασταν με ένα πλαστικό δεντράκι, που το στολίζαμε με τρομερή φαντασία η αδελφή μου κι εγώ όταν αρχίσαμε να μεγαλώνουμε.

Αντίθετα, όταν πηγαίναμε στου θείου Παπα-Νίκου στα Περιβόλια, η θεία Δήμητρα είχε στολίσει ένα καταπράσινο κυπαρίσσι, που έλαμπε από χρώμα κι ομορφιά μέσα στην επίκτητη γλάστρα του. Ηταν φορτωμένο με κουτάκια τυλιγμένα από πολύχρωμα χρυσόχαρτα και ήταν τόσο γοητευτικό μέσα στην απλότητά του! Η μυρωδιά που έχυναν τα καταπράσινα κλαριά του ακόμη έρχεται στο νού μου παραπέμποντάς με σε μέρες ανέμελες κι ευτυχισμένες.

Προσωπικά ήμουν απίστευτα απασχολημένη πριν από τις Γιορτές. Από τη χορωδία του σχολείου όπου προβάραμε επί εβδομάδες τα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, μέχρι την αποστήθιση της απαγγελίας του Χριτουγεννιάτικου ποιήματός μου εν όψει της σχολικής γιορτής η ζωή μου κυλούσε σε ρυθμούς ενός ατέλειωτου πανηγυρισμού.

Η γιορτή όμως που πραγματικά με συγκλόνιζε ήταν εκείνη του Κατηχητικού. Πάντοτε συμμετείχαμε σε ένα θεατρικό που περιείχε τη Γέννηση του Χριστού ως μια γιορτή που σ΄άλλα παιδάκια έφερνε χαρά κι άλλα τα γέμιζε πίκρα γιατί ήταν φτωχά. Αυτά τα φτωχά παιδάκια που τις γιορτές κρύωναν, που δεν θα έπαιρναν δώρα, που δεν θα είχαν φώτα και ζαχαρωτά, αυτά τα παιδάκια άρχισαν να ορίζουν την ύπαρξή μου, από τη στιγμή της συνειδητοποίησης του κοινωνικού μου χώρου.

Μέσα βαθειά μου χαράχτηκε η έννοια της συμπαράστασης, της γενναιοδωρίας, της αγάπης προς τους αδύνατους, εκείνες τις αθώες εποχές της παιδικής ηλικίας, όπου η Λευκάδα είχε πολλές οικονομικά ασθενείς οικογένειες.

Θυμάμαι τον πατερούλη μαζί με τις κυρίες του ναού να ετοιμάζουν από καιρό τα δέματα για τις ανήμπορες οικογένειες, θυμάμαι τα φακελάκια με τα κατοστάρικα να κλείνονται ερμητικά με μια κάρτα για να δοθούν στους λιγότερους προνομιούχους. Και όλα να γίνουν με εχεμύθεια για να μην ξέρει ο κόσμος τα νιτερέσα των άλλων.

Η Κουλίτσα, η αγαπημένη φίλη της μητέρας, με έπαιρνε μαζί της να μοιράσουμε τα δέματα. Θυμάμαι με έστελνε εμένα να χτυπάω τις πόρτες κι εκείνη έμενε ξωπίσω να μην ξέρουν οι αποδέκτες. Κι εγώ , κουραζόμουν από το βάρος, τα χεράκια μου έτρεμαν. Η Κουλίτσα με παρηγορούσε πως ο Θεούλης θα μου έστελνε πολύ περισσότερα δώρα...

Κι εγώ περίμενα τα δώρα του Θεούλη, που δεν ήρθαν ποτέ σε δέματα με κορδέλες. Κι όλο ρωτούσα τη μαμά πότε θα μου τα στείλει επιτέλους. Κι εκείνη έλεγε πως ήταν αλληγορικά τα λόγια της Κουλίτσας και πως τα δώρα του Θεού δεν τα βλέπεις, έρχονται στη ζωή σου κι εσύ αργά πολύ αργά όταν έχεις μεγαλώσεις, θα το καταλάβεις...

Τούτες τις Αγιες μέρες πολλοί συμπολίτες μας εδώ στον ξένο τόπο έχουν ανάγκη. Κι ας μην το επιτρέπει η αξιοπρέπειά τους να το φανερώσουν. Υπάρχουν παιδιά που δεν θα λάβουν δώρα γιατί η οικονομική ανέχεια έχει χτυπήσει την πόρτα τους.

Εγώ μαζί με τα Καλά Χριστούγεννα ήθελα να σας ψυθυρίζω να κοιτάξετε τους διπλανούς σας, να τους συνδράμετε, να μη θεωρήσετε τίποτε δεδομένο αυτές τις χαλεπές γιορτές της Ελληνικής κρίσης .

Να γίνουμε μια γροθιά, να δώσουμε από το υστέρημά μας στα κρυφά χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς φαρισαϊσμούς και φρούδα επιτήδευση. Να ξαναγεννηθούμε ως συνάνθρωποι εμείς που ίσως να ξεχάσαμε μέσα στην παραφορά της ευημερίας πως υπάρχουν φτωχά παιδιά αυτά τα Χριστουγεννα του χαλεπού έτους 2018!

Καλά Χριστούγεννα με γενναιοδωρία ψυχής προς τους πλησίον μας!

Ελληνική Μαγειρική και Βραβεία στο Χριστουγεννιάτικο Γκάλα του Λυκείου των Ελληνίδων Μοντρεάλ

Μεγάλη επιτυχία σημείωσε το 1^ο Χριστουγεννιάτικο Γαστρονομικό Γκάλα που οργάνωσε το Λύκειον των Ελληνίδων Μοντρεάλ με την παρουσία της ελληνίδας σέφ Αργυρώς Μπαρμπαρίγου, η οποία είναι πρέσβειρα της κουζίνας του Νοτίου Αιγαίου, γαστρονομικού προορισμού της Ευρώπης για το 2019. Τα ελληνικά προϊόντα μαγειρικής, το ελληνικό ελαιόλαδο και οι συνταγές του Αιγαίου πρωταγωνίστησαν στο γαστρονομικό γκάλα που προσέλκυσε το ενδιαφέρον Ελλήνων και ξένων.

Το Λύκειον των Ελληνίδων απένειμε τιμητική πλακέτα στην διευθύντρια του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού της Βόρειας Αμερικής Γκρέτα Καματερού για την συμβολή της στην προώθηση του ελληνικού τουριστικού προϊόντος με τον βέλτιστο τρόπο, γεγονός που επισήμανε ο ύπατος αρμοστής της Κύπρου Βασίλης Φιλίππου ο οποίος κατά την επίδοση του βραβείου είπε μεταξύ άλλων:
“Mέσα στην ελληνική κουζίνα προβάλλεται η γαστρονομική Διπλωματία και όντως η ελληνική κουζίνα είναι ένας πρέσβης της ιστορίας και της παράδοσης του Ελληνισμού που διαχρονικά ταξιδεύει μέσα από τη Μεσογειακή Κουζίνα, η οποία αποτελεί σήμερα πρότυπο υγείας στα ιατρικά δρώμενα”.

Το επόμενο βραβείο του ΛΕΜ επιδόθηκε απο τον γενικό πρόξενο της Ελλάδας στο Μόντρεαλ Μιχάλη Γαβριηλίδη στον Επίτιμο πρόεδρο της Ελληνικής Κοινότητας Δημήτριο Μανωλάκο για την συμβολή του στην ανάδειξη του Ελληνισμού στο Μόντρεαλ.

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Λυκείου των Ελληνίδων επέδωσε βραβείο στην σεφ Αργυρώ Μπαρμπαρίγου για την προώθηση της ελληνικής γαστρονομίας και την ανάδειξη της ελληνικής κουζίνας ως στοιχείο του τουριστικού πολιτισμού της χώρας.

Η Αργυρώ δήλωσε συγκινημένη για τη διάκριση ενώ ευχαρίστησε το Λύκειον των Ελληνίδων για την τιμή, σημειώνοντας πως φέρνει μαζί της την αγάπη του Αιγαίου στους Ελληνες ομογενείς που τιμούν την παράδοση και τους θησαυρούς της Ελληνικής κουζίνας.

Η πρόεδρος του ΛΕΜ Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη επεσήμανε πως η Ελλάδα έχει πολλές όψεις αλλά η κουζίνα της με τη νοστιμιά των φυσικών προϊόντων και τα αρώματά της συνεπαίρνει όχι μόνο τους Ελληνες αλλά και τους ξένους γι αυτό το ΛΕΜ αποφάσισε να κάνει θεσμό το γαστρονομικό Χριστουγεννιάτικο γκάλα στο Μοντρεάλ τιμώντας την ομορφιά της ελληνικής γεύσης.

Η Αργυρώ Μπαρμπαρίγου έκανε μια ζωντανή παρουσίαση μαγειρικής με θαλασσινές γεύσεις του Αιγαίου χρησιμοποιώντας ελληνικά προϊόντα, ενώ δίπλα της ο σέφ Λουκάς Πανούσης και ο γαλλοκαναδός σεφ Olivier Turgeon έδειξαν τη δική τους μαγειρική δεινότητα καταθέτοντας την άποψή τους για τις θαλασσινές συνταγές.

Θα πρέπει να σημειωθεί πως το Λύκειον των Ελληνίδων Μοντρεάλ εξέδωσε ένα περιοδικό με συνταγές της Αργυρώς Μπαρμπαρίγου το οποίο φιλοτεχνήθηκε με πίνακες της γνωστής ελληνοκαναδής ζωγράφου Κατερίνας Μερτίκας.

Το Φολκλορικό συγκρότημα του Μοντρεάλ ΣΥΡΤΑΚΙ έδωσε μια παράσταση με νησιώτικους χορούς και ο κόσμος παρασύρθηκε στους ρυθμούς της νησιώτικης μουσικής. Η εκδήλωση παρουσιάστηκε απο την ελληνοκαναδή δημοσιογράφο και καθηγήτρια δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο Concordia, Αφροδίτη Σάλας.

Στο γκάλα ανάμεσα στους καλεσμένους βρέθηκαν ο Ύπατος Αρμοστής της Κύπρου Βασίλης Φιλίππου, ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στο Μόντρεαλ Μιχάλης Γαβριηλίδης, η ομοσπονδιακή βουλευτής Εμμανουέλλα Λαμπρόπουλος, η διευθύντρια του ΕΟΤ Αμερικής Γκρέτα Καματερού,ο πρόεδρος της ΕΚΜΜ  Νικόλας Παγώνης , οαρχιμανδρίτης Δημήτριος Αντωνόπουλος εκπροσωπώντας τη Μητρόπολη, οι δημοτικοί σύμβουλοι Μαίρη Ντέρος, Εφη Γιάννου και Αγλαϊα Ρεβελάκη και πλήθος επώνυμοι και ανώνυμοι συνδαιτημόνες. 

Ο Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού υπήρξε αρωγός αυτής της δυναμικής προσπάθειας του Λυκείου των Ελληνίδων Μοντρεάλ  που σκοπό είχε την ανάδειξη της Ελληνικής κουζίνας στην γαλλοκαναδική μητρόπολη.

Φωτογραφίες: Χάρυ Μπάρμπα