Το Πανηγύρι του Σαουθάμπτον: Γιορτάζοντας τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 Οι Ελληνες ξέρουν να κάνουν τα καλοκαίρια τους ελληνικά στις ξένες πατρίδες, γι αυτό διοργανώνουν στις κοινότητές τους ελληνικά φεστιβάλ προσκαλώντας όχι μόνο τους συνέλληνες μα  όλους τους κατοίκους της περιοχής στην οποία βρίσκονται για να συμμετάσχουν στην ελληνική εμπειρία της γεύσης και της παράδοσης.

Το Φεστιβάλ της κοινότητας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην πόλη Σαουθάμπτον του Λονγκ Αϊλαντ αποτελεί την επιτομή αυτής της ιδέας κι έτσι στα μέσα Ιουλίου συγκεντρώνει χιλιάδες κόσμου από την ελληνική παροικία της Νέας Υόρκης αλλά και Αμερικανούς.

Φέτος, με τον καιρό να είναι στα κέφια του όλο το Σαββατοκύριακο  το φεστιβάλ κατόρθωσε να φέρει στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας πάνω από πέντε χιλιάδες άτομα που έφαγαν,γλέντησαν και κοινώνησαν την εμπειρία της ελληνικής διασκέδασης σε όλες τις μορφές της.

Ελληνική μουσική με εξαιρετική ορχήστρα, εύγευστα φαγητά της παραδοσιακής ελληνικής κουζίνας από σουβλάκια μέχρι αρνάκια στη σούβλα, μεταμόρφωσαν την αυλή της εκκλησίας σε ένα πανηγύρι αλά ελληνικά , κορυφώνοντας το κέφι των παρευρισκομένων.

Υπήρχαν δραστηριότητες για τα παιδιά , κιόσκια με σουβενίρ και διάφορα καλοκαιρινά προϊόντα, όλα καλοστημένα με στυλ κάτω από τις τέντες καθώς το ενδεχόμενο της βροχής καιροφυλακτεί στην ακτή του Λόνγκ Αϊλαντ.

Ο π. Αλεξ Καρλούτσος , ιδρυτής της εκκλησίας και ο π. Κωνσταντίνος Λαζαράκης, ιερατικός προίστάμενος του ναού, υποδέχονταν το πλήθος με ζεστασιά, ενώ δεν έλειψαν οι πολιτικές παρουσίες όπως της υποψήφιας ελληνικής καταγωγής δημάρχου της Νέας Υόρκης, Νικόλ Μαλλιωτάκη και του προέδρου της επαρχίας Suffolk County,  Steve Bellone.

Ψυχή της διοργάνωσης είναι ο π. Κωνσταντίνος Λαζαράκης, ιερατικός προϊστάμενος του ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ο οποίος ιερουργεί στο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ο π. Κωνσταντίνος δεν αρκείται στα ιερατικά του καθήκοντα, αλλά διοργανώνει μια σειρά από εκδηλώσεις γύρω από την κοινότητα, που έλκουν το ενδιαφέρον της ευρύτερης περιοχής των Χάμπτονς.

  Αναφερόμενος στο φετινό φεστιβάλ ο π. Λαζαράκης σημείωσε : «Το φεστιβάλ είχε τεράστια επιτυχία φέτος. Παρότι ο καιρός δεν ήταν ευνοϊκός της Πέμπτη και την Παρασκευή, η συμμετοχή  το Σαββατοκύριακο ήταν πέρα από κάθε αναμονή. Το φαγητό ήταν εξαιρετικό, η παραδοσιακή ελληνική μουσική αναζωογονητική και το Ελληνικό Χορευτικό Συγκρότημα των Χάμπτονς εντυπωσιακό. Ευλογηθήκαμε να έχουμε τεράστια επιτυχία χάρη στις ευλογίες του Θεού και στην εργασία πολλών εθελοντών."

Τι προσφέρει όμως το φεστιβάλ στην ελληνική κοινότητα και την ευρύτερη περιοχή; Ο π. Κωνσταντίνος υπογραμμίζει:

«Οσον αφορά στην εκκλησιαστική κοινότητα, το φεστιβάλ καλλιεργεί  την ταυτότητά μας ως Ελλήνων  και ως Ορθόδοξων Χριστιανών. Ο κοινός στόχος συνεπάγεται συνοχή και δημιουργεί / συσφίγγει τους δεσμούς φιλίας. Καλλιεργεί την αίσθηση ότι ανήκουμε στην εκκλησία και αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την ευημερία της κοινότητας. Μας επιτρέπει επίσης να καλωσορίζουμε τους φίλους και τους γείτονές μας. Επιτρέπει στην ευρύτερη κοινότητα να βιώσει το καλύτερο που πρέπει να προσφέρουμε ως Ελληνες. Τη φιλοξενία μας, την αίσθηση της εξυπηρέτησης, την πίστη μας, τις γαστρονομικές, μουσικές και λαϊκές τέχνες μας. Το φεστιβάλ μας πραγματικά την αναδεικνύει κοινότητά μας σε κεντρικό στοιχείο της  πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής του East End. Μας επιτρέπει τέλος να δημιουργούμε δεσμούς με την ευρύτερη κοινότητα των Hamptons. Οι άνθρωποι προσβλέπουν στο φεστιβάλ όλο το χρόνο, το περιμένουν και το αναζητούν».

Πώς η κοσμική ελληνική ταυτότητα και η ορθοδοξία μπορούν να συνδυασθούν;  Ο π. Κωνσταντίνος δηλώνει με ενθουσιασμό:


«Η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός είναι τόσο στενά συνδεδεμένες έννοιες που βρίσκονται  πάντα μαζί ... ακόμη και όταν δεν το συνειδητοποιούμε. Η χριστιανική θεολογία έχει εκφραστεί από την αρχαία Εκκλησία μέσω ενός ελληνικού λεξιλογίου. Ακόμη και όταν άνθρωποι που δεν αναγνωρίζονται ως Έλληνες συμμετέχουν στην Ορθοδοξία, συμμετέχουν στις καλύτερες και πιο καθολικές πτυχές του Ελληνισμού. Και ο ελληνισμός μεταμορφώνεται και καθίσταται ένα ενιαίο σύνολο  από την Ορθοδοξία . Στο μυαλό μου, το ερώτημα δεν είναι πώς μπορούν να συνδυαστούν τα δύο, αλλά πώς θα μπορούσαν να διαχωριστούν; Ο ελληνισμός, όπως τον ξέρουμε,  αποτελεί τον πυρήνα  του Χριστιανισμού και ο Χριστιανισμός ορίζεται καλύτερα και ασκείται μέσω του Ελληνισμού (με την ευρύτερη και απώτατη έννοια).»

Μουσική, χορός, Ελλάδα αλλά και πίστη στην Ελληνορθοδοξία διαπνέει την Ελληνική Κοινότητα των Χάμπτονς, που κάθε χρόνο βρίσκει τον τρόπο μέσω του επιτυχημένου φεστιβάλ της να διατρανώσει τις αξίες της.

Φέτος, ανάμεσα στους διακεκριμένους καλεσμένους των εκδηλώσεων στο Σαουθάμπτον βρέθηκε ο μεγιστάνας Τζον Κατσιματίδης με την οικογένειά του, ο εκδότης του Εθνικού Κήρυκα Αντώνης Διαματάρης η γνωστή ελληνίδα σέφ Μαρία Λόης  και πολλοί επώνυμοι Ελληνες της περιοχής.

Και του χρόνου!

 Με την υποψήφια δήμαρχο Νέας Υόρκης Νικόλ μαλλιωτάκη και τον μεγιστάνα Τζόν Κατσιματίδη

 Θεόδωρος Αργύρης και Τζόν Κατσιματίδης

 Για τα παιδιά υπήρχε πάρκο

 ο εκδότης του Εθνικού Κήρυκα Αντώνης Διαματάρης με τη σύζυγό του

 Ο ευφραδέστατος π. Κωνταντίνος, ιερατικός προϊστάμενος του Ναού της Κοιμήσεως

 Με τον π. Αλεξ Καρλούτσο και τον πρόεδρο της επαρχίας Steve Ballone

Ο Κωτσοπάτσος του Κόσμου και του Ρίσκου

Κάποτε ήταν μια μεγάλη οικογένεια με τρία κορίτσια και πέντε αγόρια, με τρείς γαμπρούς και πέντε νύφες, με 23 πρωτοξάδελφα που ήταν συνδεδεμένα όλα με τη ρίζα του πατριάρχη της, πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Κακαβούλη. Αυτή η οικογένεια άστραφτε και βρόνταγε στη μικρή Λευκάδα καθώς ο ισχυρός πατριάρχης την κρατούσε σφιχτοδεμένη στις αξίες της ουμανιστικής άποψης για τη ζωή.

Ευτύχησα να είμαι μέλος της οικογένειας Κακαβούλη από την πλευρά της μητέρας μου. Κι έζησα αυτή την αγάπη των 8 αδελφιών που έχασαν τη μητέρα τους στον ανταρτοπόλεμο προσπαθώντας να κρατηθούν γύρω από την ιστορία τους δεμένα  σ’ ένα γαϊτανάκι αγάπης.

Εκαναν τη ζωή τους μια διαρκή γιορτή, εύρισκαν αφορμές για να συγκεντρώνονται στο πατρικό σπίτι του Σύβρου, να σμίγουν για να διατρανώσουν την αγάπη τους αλλά και να την μεταδώσουν στα 23 παιδιά της οικογένειας, που είχαν γεννηθεί κι αναπτυχθεί στο μεταξύ…

Στις 8 οικογένειες των παιδιών του παπα-Κώστα Κακαβούλη υπήρχε απαραίτητα ένας Κώστας ή μια Κωνσταντίνα ως φόρος τιμής σε εκείνον και στην εκλιπούσα πρεσβυτέρα του. Ετσι άρχισαν να γίνονται πολλοί οι Κώστες να μπερδεύονται μεταξύ τους κι , έτσι προέκυψε το προσδιοριστικό όνομα του κάθε Κώστα ανάλογα με τη μητέρα ή τον πατέρα του.

Ο πρώτος εγγονός του παπα-Κώστα Κακαβούλη ήταν ο Κώστας Σκληρός ή Κωτσοπάτσος. Γεννήθηκε από το γάμο της Παρασκευής  Κακαβούλη με το Μήτσο Σκληρό στο Μαραντοχώρι της Λευκάδας. Ηταν ένα όμορφο παιδί που γνώρισε την άφατη αγάπη όχι μόνο των γονιών του αλλά ολόκληρης της οικογένειας. Ο Κώστας ή Κωτσοπάτσος ήταν ο Μεγάλος, ο αδιαμφισβήτητος, ο προστάτης, ο αρχηγός των πρωτοξαδελφιών της οικογένειας Κακαβούλη.

Η φύση του ήταν ανήσυχη , δεν τον χωρούσε το σχολειό , δεν τον χωρούσε το χωριό του. Γι αυτό έφυγε νωρίς για τα καράβια-γύρω στα δεκαπέντε του- για να κατακτήσει τη ζωή όπως εκείνος την ήθελε. Θυμάμαι να φέρνει τα προικιά της αδελφής του της Μαρίας, ωραίες πετσέτες, τραπεζομάντηλα και διάφορα υφάσματα που θα έρραβε όταν θα αρραβωνιαζόταν κι ας ήταν ακόμη 12 ετών. Στα παιδικά μου μάτια τα προικιά από τα καράβια είχαν αποκτήσει μια μοναδική μαγεία κι έτσι κάθε φορά που πηγαίναμε στο Μαραντοχώρι η θειά-Παρασκευή άνοιγε και ξεδίπλωνε με περηφάνεια τα καλούδια τα φερμένα από τα καράβια, τα βουτηγμένα στον τίμιο ιδρώτα ενός έφηβου.

Ο Κωτσοπάτσος ερωτευόταν κάθε τόσο και όταν επέστρεφε στην Ελλάδα για λίγες μέρες εκμυστηρευόταν στη μαμά μου ότι θα αρραβωνιαζόταν και θα παντρευόταν σύντομα.  Κι όλοι οι αγάπες του ήταν εξωτικές κοπέλες από τα λιμάνια όπου προσάραζε το καράβι στο οποίο δούλευε ολημερίς κι οληνυχτίς . Οι έρωτες του Κωτσοπάτσου απασχολούσαν πολύ ιδιαιτέρως τη μαμά μου, που προσπαθούσε να τους διοχετεύσει στη δική του μαμά κι ας έβλεπε πως ήταν αμούστακο παιδί . Αλλά η μαμά τον καταλάβαινε και τον ένιωθε πολύ δικό της και του συγχωρούσε τα πάντα, γιατί είχε τον τρόπο του ο πρωτογέννητος ανηψιός της. Και την έπαιρνε αγκαλιά και της έρριχνε σβουρηχτά φιλιά να τους ακούσει όλη η γειτονιά.

Ο Κωτσοπάτσος δεν νιώσαμε ποτέ να απειλεί την ισορροπία της δικής μας οικογένειας γιατί ήταν πολύ μεγαλύτερος από εμάς (περίπου μια δεκαετία) και ήταν πολύ εξωτικός καθώς πηγαινοερχόταν στα περίφημα καράβια.

Ωσπου πραγματικά μια μέρα έφερε στο σπίτι μας την ξανθογάλανη Σούζυ από την Αγγλία και είπε στη μαμά : «Τη Σούζυ θα την παντρευτώ και θα σταματήσω τη δουλειά στα καράβια. Θέλω να κάνω οικογένεια και να ζήσω σαν άνθρωπος της στεριάς».

Ετσι κι έγινε , ο Κωτσοπάτσος παντρεύτηκε τη Σούζυ του, την οποία κανείς ποτέ δεν αμφισβήτησε καθώς ο παππούς ο παπα-Κώστας και όλη η οικογένεια είχε πολύ ανοιχτά μυαλά και την υποδεχτήκαμε όλοι με μια τεράστια αγκαλιά, προπάντων  η πεθερά της η Παρασκευή. Λίγο αργότερα έκλεισε τα μάτια ο παππούς ο Παπακώστας ήρεμος κι ευχαριστημένος που ο ζωηρός πρωτο-Κώστας του καταλλάγιασε με το γάμο της Σούζυς του.

Δυστυχώς, οι μέρες που ακολούθησαν αποδείχτηκαν πολύ άγριες για την οικογένεια του Κωτσοπάτσου. Η μάνα του ανακάλυψε καρκίνο στο στήθος και μάλιστα στο τελευταίο και αναπότρεπτο στάδιο. Ετσι ,ο άντρας της και τα παιδιά της έζησαν επί μια πενταετία. το γολγοθά των θεραπειών, του πόνου και της απώλειας της αγαπημένης μας θείας .

Την ίδια περίπου εποχή αρρώστησαν από καρκίνο και πέθαναν μέσα σε ένα χρόνο άλλα δύο αδέλφια της μαμάς, ο αγαπημένος θείος παπα-Νίκος και ο λατρεμένος θείος Ανδρέας. Η οικογένεια της χαράς βυθίστηκε σε ένα αθεράπευτο πένθος, τα δάκρυα είχαν πάρει μόνιμη θέση στο πρόσωπο της μαμάς. Μια απέραντη λύπη πλημμύριζε τους πάντες , τα παιδιά χάσαμε την ξεγνοιασιά μας.

Τότε ο Κωτσοπάτσος αναδύθηκε ως αρχηγός της οικογένειας, παίρνοντας τα σκήπτρα της εξουσίας. Ηδη είχε μπει σε δουλειές αλλά φρόντιζε πάντα να είναι παρών στα μεγάλα γεγονότα, να παρηγορεί και να μας συμβουλεύει όλους μας.

Μόλις είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο και αναζητούσα μια δουλειά. Ο Κωτσοπάτσος που είχε μετέλθει διαφόρων επαγγελμάτων τότε βρισκόταν συνεταίρος σε ένα περιοδικό , το This Week in Athens. Ετσι με προσέλαβε ως πρωτόλια συντάκτρια κι εκεί ανακάλυψα την έμφυτη κλίση μου προς τη γραφή και τη δημοσιογραφία. Θα έλεγα ότι τυχαίως έγινε ο νεραϊδούλης της καριέρας μου. Εγκατέλειψα εντελώς τη νομική επιστήμη και στράφηκα ολοταχώς προς τη δημοσιογραφία.

Τα χρόνια έφευγαν, ο Κωτσοπάτσος πέρασε διάφορες περιπέτειες με τις δουλειές του, οι αφηγήσεις του περνούσαν μέσω της μαμάς και ένιωθα πως αυτός ο πρωτογενής ξάδελφος ήταν καμωμένος από την ύλη των μεγάλων ηρώων. Κάθε καινούρια πτυχή της ζωής του με έκανε να σκέφτομαι το Γκιούλιβερ, κάθε επιχειρηματική του δραστηριότητα ήταν ένα νέο κεφάλαιο ζωής. Εμείς ξεχασμένοι στην καθημερινή ρουτίνα μας κι εκείνος ένας πολίτης του κόσμου και του ρίσκου.

Φεύγοντας από την Ελλάδα ποτέ δεν επέτρεψε να χαθούμε . Μας επισκεπτόταν στη Λευκάδα στις διακοπές με τον Αλέξανδρο και τον έκανε φίλο του, διηγούμενος τις παιδικές μας περιπέτειες.

Κι εγώ ποτέ δεν ξέχασα τον Κωτσοπάτσο ως κύριο αίτιο της δημιουργικής καριέρας μου. Κι όταν έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα «Πετάει, Πετάει το Σύννεφο» βασισμένο στα απομνημονεύματα του παππού μας του παπα-Κώστα, ο Κωτσοπάτσος ήταν ο κρυφός πρωταγωνιστής μου  από όλα τα 23 εγγόνια του. Ηταν εκείνος που ρωτούσε τον παππού συνέχεια , μονότονα και επαναληπτικά :Πετάει, το Σύννεφο , πετάει;

Το κλαρίνο τρύπαγε την ατμόσφαιρα του Σεπτεμβριάτικου απόβραδου στην μεγάλη αυλή του πατρικού στο Σύβρο, ανατολίτικο, χαρούμενο και μαζί παραπονιάρικο... Κι εκείνος που πετούσε πάνω στο δικό του σύννεφο, φώναζε δυνατά από ψηλά για να τον ακούσει ο πρώτος του εγγονός, ο Κωστάκης: «Μια ζωή με βασάνιζε η απορία σου. Και μόνο μια στιγμή μου φτάνει να σου πω: Πως ναί. Πετάει το σύννεφο! Πετάει!» (το τέλος του μυθιστορήματος)

 Πετάει, το σύννεφο αγαπημένε μου . Κι εσύ το πήρες για να ταξιδέψεις στην αιωνιότητα, να συναντήσεις τον παππού, τους γονείς σου, τις θείες και τους θείους που τόσο αγάπησες. Εκεί θα βρεις την Πεταλούδα μας που τόσο έκλαψες. Δώσε σε όλους χαιρετίσματα και μια μεγάλη υπόσχεση πως όλοι θα βρεθούμε κάποτε στη μεγάλη αυλή της αιωνιότητας.

Όταν θα περνάει στον ουρανό το δικό σου σύννεφο, εγώ θα το γνωρίζω και θα σε χαιρετάω … Γιατί Πετάει, το Σύννεφο Πετάει. Το είπε ο παππούς, το λες κι εσύ με τη φυγή σου!

Η ξαδέλφη σου

Ιουστίνη

Ο Πατέρας, Η Μάνα, το Παιδί, οι μισάδιανες βαλίτσες!

Καθώς το Γλυπτό του Ελληνα Μετανάστη πήρε τη θέση στην ιστορία της πόλης του Μόντρεαλ με τα επίσημα αποκαλυπτήρια στις 30 Ιουνίου 2017,  μόνο αναμνήσεις γεμάτες συγκίνηση παίρνουν το χώρο στην καρδιά και το νού.

Η παρουσία του γλύπτη Γιώργου Χουλιαρά υπήρξε καταλυτική στα εγκαίνια και στην ενσωμάτωση του έργου τέχνης στα 375 έτη ιστορίας του Μόντρεαλ.

Ο δήμαρχος Ντενί Κοντέρ έμεινε άναυδος με την εμβληματική δημιουργία που ταξίδεψε από το εργαστήριο του γλύπτη στην Αθήνα μέσω Χάλιφαξ για να καταλήξει στο Μόντρεαλ να πάρει τη θέση του στην ιστορία της πόλης.

Το Γλυπτό του Ελληνα Μετανάστη δεν είναι απλά ένα δημόσιο έργο τέχνης που προστέθηκε στην παλέτα του Δήμου του Μόντρεαλ, είναι η προσωποποίηση της ιστορίας των Ελλήνων μεταναστών που ήρθαν εδώ με μισάδειανες βαλίτσες για να φτιάξουν μια καλύτερη ζωή.

Το κατόρθωσαν με στέρηση, πόνο, δάκρυα, μόχθο, νοσταλγία για το σπίτι και την πατρίδα που άφησαν πίσω τους. Το κατόρθωσαν ενσωματώνοντας στη ζωή τους γλώσσα, καιρικές συνθήκες, άλλους λαούς, άλλες συνήθειες.

Σήμερα κρατώντας στο ακέραιο την ταυτότητά τους γιορτάζουν την ελάχιστη αφορμή δικαίωσής τους στην ιστορία της πόλης.

Ακολουθεί μια σειρά φωτογραφιών από τις μέρες των τελετών και της συγκίνησης!

Justinaki