Ολοι οι άνεμοι του Αιγαίου οδηγούν στη Σίφνο!

 

Για πρώτη φορά επισκέφθηκα τη Σίφνο πριν απο δύο χρόνια στο Φεστιβάλ Κυκλαδικής Γαστρονομίας. Κι έτσι μου προέκυψε έρωτας με την πρώτη ματιά.

Εκεί εγνώρισα το ωραιότερο νησί των Κυκλάδων στολισμένο με υπέροχες παραλίες, δύσβατους λόφους, εκκλησάκια κάτασπρα με μπλέ τρούλους. Εκεί εγνώρισα τον μοναδικό Αρτεμώνα με τα νεοκλασικά μέγαρα των ναυτικών και την αστική νοοτροπία.

Ή κεντρική πλατεία του Αρτεμώνα επιλέχθηκε ως τόπος συνάντησης των γαστριμαργικών προτάσεων όλων των Κυκλαδίτικων νησιών. Εκεί υπό τη μαγική μπαγκέτα του Πολιτιστικού Συλλόγου Σίφνουσμίγουν κάθε καλοκαίρι οι γεύσεις των νησιών του Αιγαίου σε ένα μαγικό τριήμερο παραδοσιακής κουζίνας και πολιτισμού.

Φέτος το 9ο Φεστιβάλ Κυκλαδικής Γαστρονομίας "Νίκος Τσελεμεντές" θα πραγματοποιηθεί απο 3-5 Σεπτεμβρίου με τη συμμετοχή κι άλλων νησιών καθώς και μιας Ολανδικής αντιπροσωπείας. Θα παρελάσουν πάλι τα προϊόντα τα καμωμένα με τη γνησιότητα και την αυθεντικότητα των υλικών που παράγονται στα νησιά του Αιόλου.

Ξεχωριστή στιγμή θα είναι η παρουσίαση του νέου βιβλίου της αγαπημένης μου φίλης Νίκης Μηταρέα "Με κρασί κι Ελληνικά", το οποίο είναι απο τα ωραιότερα δείγματα κουζίνας υπό την επήρρεια του ελληνικού κρασιού.

Θα πρέπει να συγχαρώ τη Μαρία Ναδάλη και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Σίφνου για τις υπέροχες γιορτές που ετοιμάζουν παράλληλα με τη μοναδική φιλοξενία του νησιού.

Για μένα η Σίφνος έγινε και παραμένει ο λατρεμένος δρόμος του Αιγαίου μου.

Καλή επιτυχία στις εκδηλώσεις του γαστριμαργικού πολιτισμού των Κυκλάδων μας.

Ιουστίνη Φραγκούλη

 

 

 

9o Φεστιβάλ Κυκλαδικής Γαστρονομίας

“Νικόλαος Τσελεμεντές”

                                                                                                  Ταξίδι γεύσεων στο νησί του Τσελεμεντέ…

                                                                               Σίφνος, 3 -5 Σεπτεμβρίου 2015

 

Οι φιλοξενούμενοι…

Όλα τα νησιά των Κυκλάδων  φιλοξενούνται και συμμετέχουν στη μεγάλη αυτή κυκλαδική «γιορτή» με αντιπροσωπείες μαγείρων, οργανοπαικτών και χορευτών.

Φιλοξενούμενο νησί από τα Δωδεκάνησα η Ρόδος.

To φετινό φεστιβάλ τιμούν επίσης με τη συμμετοχή τους αντιπροσωπείες από τη Σαλαμίνα, τη Σάμο, τη Θήβα, το Ναύπλιο καθώς και ο Σύλλογος Ποντίων Νέας Ιωνίας «Η Σινώπη», η Λέσχη Αρχιμαγείρων Δωδεκανήσου & Κυκλάδων, η Ελληνική  Ακαδημία Αρχιμαγείρων.  

 

Οι οικοδεσπότες…

O Πολιτιστικός Σύλλογος Σίφνου, η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και ο Δήμος Σίφνου με τη συνεργασία τοπικών φορέων και Συλλόγων, σε μια προσπάθεια προβολής των προϊόντων και της μοναδικής παράδοσης των Κυκλάδων στη γαστρονομία και στον πολιτισμό, σας προσκαλούν και σας περιμένουν στη μεγάλη αυτή «γιορτή».

 

Συμμετοχή ολλανδικής αντιπροσωπείας…

Στο φετινό Φεστιβάλ Κυκλαδικής Γαστρονομίας «Νικόλαος Τσελεμεντές» θα συμμετάσχει αντιπροσωπεία από την Ολλανδία.

Την ολλανδική αντιπροσωπεία απαρτίζουν ο κ. Marco van den Bos, αρχιμάγειρος και διευθυντής της εταιρείας Luxurious Catering Exquisine, που έχει εργαστεί σε δύο Michelin 1 star εστιατόρια στην Ολλανδία, ο κ. Danny Vermue, που έχει εργαστεί σε εστιατόρια στην Ολλανδία, Γερμανία και Αγγλία, και η κυρία Anneloes Schaafsma, bilingual delegation coordinator.

Με τη συμμετοχή αυτή “ανοίγει” μια νέα σελίδα στην τόσο σημαντική για τις Κυκλάδες διοργάνωση, αφού η ολλανδική αντιπροσωπεία θα είναι η πρώτη ευρωπαϊκή που θα συμμετάσχει στο Φεστιβάλ πέραν των ελληνικών, ενώ παράλληλα δίνεται με τον καλύτερο τρόπο, μέσα από την παραδοσιακή γαστρονομία, η δυνατότητα διεύρυνσης της φιλίας μεταξύ των δύο λαών.

Ευχαριστούμε την κα Denise Vergaelen από το Βέλγιο και τον κ. Χρυσοβέργη Κρήτα, χάρη στις πολύμηνες φροντίδες των οποίων επιτεύχθηκε η συμμετοχή της ολλανδικής αντιπροσωπείας, καθώς και το Οικονομικό και Εμπορικό Τμήμα της Ολλανδικής Πρεσβείας για την ευγενή συμπαράστασή του.

Θαλασσομαγειρέματα…

Οι Εξωραϊστικοί Σύλλογοι των παραθαλάσσιων οικισμών Κάστρου, Χρυσοπηγής, Καμαρών, Πλατύ Γιαλού, Φάρου και Βαθιού “ανοίγουν την αγκαλιά τους” στις αντιπροσωπείες των φιλοξενούμενων περιοχών, σε φίλους και επισκέπτες του νησιού μας και τους προσκαλούν σε …θαλασσομαγειρέματα.

Στο πλαίσιο του τριήμερου Φεστιβάλ κάθε πρωί, δίπλα στη θάλασσα, με ευθύνη των τοπικών συλλόγων θα γίνεται επίδειξη παρασκευής σιφναίικων συνταγών και θα προσφέρονται τοπικά κεράσματα.

Πέμπτη 3/9: Κάστρο – Χρυσοπηγή

Παρασκευή 4/9: Καμάρες – Πλατύ Γιαλός 

Σάββατο 5/9: Φάρος – Βαθύ 

Κάθε απόγευμα από τις 18.00 στην πλατεία και στο Στενό του Αρτεμώνα…

-Επιδείξεις παρασκευής παραδοσιακών συνταγών έξω από την πλατεία του Αρτεμώνα. Κάθε βράδυ διαφορετικά νησιά – περιοχές παρουσιάζουν, περιγράφουν και μαγειρεύουν συνταγές του τόπου τους.

-Παρουσιάσεις βιβλίων:

του νέου βιβλίου “Με κρασί και Ελληνικά” της δημοσιογράφου γεύσης Νίκης Μηταρέα (εκδόσεις Πατάκη) από το chef Ανδρέα Λαγό, 

του βιβλίου “Μαγειρεύοντας με τον γέροντα Ευδόκιμο” από τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Παναχράντου Άνδρου (έκδοση της Ι.Μ. Παναχράντου).

-Παιδομαγειρέματα, με στόχο τον προσανατολισμό των μικρών μας φίλων στην υγιεινή διατροφή, και πολλές ακόμα δραστηριότητες για παιδιά.

 

Παράλληλα θα υπάρχει η δυνατότητα να παρακολουθήσετε:

-Αναπαράσταση σιφναίικου πανηγυριού - παρουσίαση της “Τράπεζας Αγάπης” από την Εκκλησιαστική Επιτροπή του Προφήτη Ηλία του Αψηλού

-Έκθεση παραδοσιακών προϊόντων

-Επίδειξη παραδοσιακών τεχνών

-Παρουσίαση των δράσεων και στόχων της Συνεταιριστικής Εταιρείας Σίφνου 

-Εκθέσεις φωτογραφίας, ζωγραφικής και χειροτεχνίας 

 

Κάθε βράδυ,  μετά το πέρας των επιδείξεων μαγειρικής,

μουσικές – χορευτικές εκδηλώσεις…

Την Πέμπτη 3 Σεπτέμβρη: Αντάμωμα παραδοσιακών μουσικών και χορευτών από τις φιλοξενούμενες περιοχές -Η “Σίφνος” τους καλωσορίζει.

Την Παρασκευή 4 Σεπτέμβρη “παντρεύονται” έθιμα και παραδόσεις του σιφναίικου γάμου. Το δρώμενο του γάμου θα ξεκινήσει στις 18:30 από τα Εξάμπελα, το σπίτι του αρχιμάγειρου Νικόλαου Τσελεμεντέ, και θα καταλήξει, περνώντας μέσα από τους κεντρικούς παραδοσιακούς οικισμούς του νησιού, στο χώρο διεξαγωγής του Φεστιβάλ, όπου παραδοσιακοί οργανοπαίκτες θα παίξουν σκοπούς του γάμου και όχι μόνον.

Το Σάββατο 5 Σεπτέμβρη, -μετά την εξαιρετική παρουσία τους στο 8^ο φεστιβάλ- θα είναι κοντά μας και πάλι ο Νίκος Οικονομίδης και οι συνεργάτες του Κυριακή Σπανού, Αργύρης Ψαθάς και Παναγιώτης Βέργος, που θα “κλείσουν” μουσικά τη φετινή διοργάνωση με παραδοσιακά τραγούδια από τα νησιά μας.

 

H Σίφνος όλη μια «αγκαλιά» αγάπης για τους καλεσμένους μας!

Σας περιμένουμε!

 

 

__________________________________________________________________________________________

Το παρόν δελτίο τύπου αποτελεί συνοπτική παρουσίαση των δράσεων που έχουν οριστικοποιηθεί ως σήμερα. Θα ανακοινωθεί αναλυτικό πρόγραμμα, στο οποίο είναι πιθανόν να ενταχθούν και άλλες δράσεις – συμμετοχές.

Πληροφορίες:

Τηλ. 6947610783 – Ε-mail: marianadali@hotmail.com / m.nadali@sifnos.gr

 

Τρείς δάσκαλοι, μια τάξη, ένα κατεδαφισμένο σχολείο!

Πρόσφατα βρέθηκαν οι συμμαθητές της τάξης 1965-1971 του 1^ου Δημοτικού Σχολείου Λευκάδας, τιμώντας τις μνήμες μιας παιδικής ηλικίας, που έπλασε και διαμόρφωσε τις ζωές και το είναι μας. Δεν θα αναφερθώ στο σχολικό κτίριο που έχει κατεδαφιστεί συμπαρασύροντας τα γέλια, τα κλάματα, τα παιχνίδια, τις απαγγελίες, τις παραστάσεις, τα κυνηγητά πολλών γενεών στην ανυπαρξία της λήθης.

Θα σταθώ στους δασκάλους που μας σμίλεψαν διαμορφώνοντας τις συνειδήσεις μας, ορίζοντας τις προσωπικότητές μας αλλά και την περαιτέρω πορεία μας στο μέλλον.

Η πρώτη μας δασκάλα, τη θυμάμαι σαν τώρα, ήταν η κυρία Ελλη. Μια γηραιά κυρία με άσπρα μαλλιά και μαύρα ρούχα πένθους. Η παρουσία της στην τάξη δεν κράτησε πάνω απο μερικές εβδομάδες καθώς πήρε σύνταξη κι έτσι εγκατέλειψε το διδασκαλικό καθήκον της μεταβαίνοντας στην Αθήνα.

Η αντικαστάτριά της ήταν η κα Αθανασία, μια νεοδιορισμένη δασκάλα με σεμνό ύφος, ένα αδιόρατο χαμόγελο στα χείλη και μια αυξημένη αίσθηση καθήκοντος. Η κυρία Αθανασία με μελιά μάτια και μελιά μαλλιά δεμένα σφιχτά σε ένα κότσο ήταν ένα μια δασκάλα σχεδόν περαστική απο την ύπαρξή μας καθώς με το τέλος της σχολικής χρονιάς μετατέθηκε αλλού κι έτσι δεν φέρω περισσότερες μνήμες.

Στη Δευτέρα Δημοτικού η μαθητική μας ζωή πήρε χρώμα, ναί χρώμα και γυναικεία γοητεία. Δασκάλα μας ορίσθηκε η κυρία Ελπίδα Ρομποτή, μια γυναίκα με αστική καταγωγή απο την πόλη, όμορφη με ένα χαμόγελο σάπιου μήλου-ναι σάπιο μήλο ήταν το κραγιόν της- και δυό σειρές λευκά δόντια σαν μαργαριτάρια.

Η κυρία Ελπίδα θα ήταν περασμένα σαράντα αλλά η γοητεία της ήταν μοναδική. Τα μαλλιά της πάντα χτενισμένα στο κομμωτήριο, στο πέρασμά της απέπνεε γυναικεία αρώματα σώματος και κώμης. Ηταν αυτό που λέμε η ενσάρκωση της κομψότητας και της φινέτσας.

Η κυρία Ελπίδα είχε ένα γέλιο, ένα απέραντο γάργαρο γέλιο που έσμιγε με το γέλιο των άλλων δασκάλων κι έφτανε μέχρι την τάξη μας καθώς έμπαινε μέσα πάντοτε καθυστερημένα.

Η κυρία Ελπίδα τη δεύτερη κιόλας μέρα της παρουσίας της στην τάξη, μας έδωσε προς ανάγνωση ένα κεφάλαιο που έλεγε ότι η τάξη έπρεπε να εκλέξει αρχηγό. Τα παιδιά με μια φωνή είπαν «Ιουστίνη» κι έτσι πήρα αυτή την πολύτιμη διάκριση που βέβαια σε εκείνη την ηλικία δεν ήξερα τι ακριβώς σήμαινε , ποιές χαρές και ποιές υποχρεώσεις κουβαλούσε ένας τέτοιος τίτλος. Θυμάμαι όμως που εκείνη υπογράμμισε πως περίμενε να εκλέξουμε ένα αγόρι για αρχηγό, υπαινισσόμενη την υπεροχή του άλλου φύλου...

Ωστόσο, πολύ σύντομα διέγνωσε τον ατίθασσο χαρακτήρα , την επιχειρηματολογία κι έτσι ενώπιον όλων των παιδιών προέβλεψε :«μια μέρα εσύ θα μπείς στη Νομική, θα γίνεις δικηγόρος». Τα λόγια της αποτέλεσαν για μένα την πιό δυνατή παρακαταθήκη στην πορεία και τις στροφές της ζωής μου.

Η κυρία Ελπίδα ήταν αλέγρα, μας αγαπούσε και μας έδινε πολύ ελεύθερο χρόνο να ζωγραφίσουμε, να αυτοσχεδιάσουμε, να μιλήσουμε, να αναπτύξουμε την άγουρη προσωπικότητά μας. Επί της εποχής της γίνονταν υπέροχα μασκέ πάρτυ στην αυλή του σχολείου, πάρτυ που σύντομα κατάργησε ο εφιάλτης της δικτατορίας.

Στην Τετάρτη Δημοτικού, η τάξη όφειλε να παραδοθεί σε δάσκαλο γένους αρσενικού. Ετσι μπήκε στη ζωή μας ο κυρ-Τάκης ο Αλβανίτης, γνωστός και ως Καζάζης. Ο κύρ-Τάκης ήταν ενορίτης μας, φίλος του πατέρα μου κι ενίοτε ψάλτης στην πολυφωνική χορωδία των Αγίων Αναργύρων. Ετσι τον ένιωθα οικείο, πολύ οικείο, κάτι σαν γείτονα.

Ο κυρ Τάκης ήταν ένας εξαιρετικός δάσκαλος, η μεταδοτικότητά του στην ελληνική γλώσσα αλλά και την αριθμητική ήταν φαινομενική. Ετσι απλά, μιλώντας σαν δικός μας άνθρωπος μας έκανε κοινωνούς της φυσικής, της χημείας, των μαθηματικών, της γραμματικής...

Η μεγαλύτερή του στιγμή ήταν όταν ερχόταν η παραμονή της 28^ης Οκτωβρίου, η παραμονή του μεγάλου και περήφανου ΟΧΙ. Τότε ως χείμαρρος αναφερόταν στις περιπέτειες του Ελληνικού στρατού στο αλβανικό μέτωπο, περιπέτειες είχε βιώσει ο ίδιος ως στρατιώτης του μετώπου και που διηγιόταν με χιούμορ και πάθος, εμβάλλοντάς μας την ιδέα του ηρωισμού.

Ο κυρ Τάκης ήταν ένας δάσκαλος που σαφώς δεν άντεχε τη μετριότητα. Υπήρξε άτεγκτος και αυστηρός με τα παιδιά που είχαν μαθησιακές δυσκολίες, ίσως γιατί η εκπαίδευση δεν γνώριζε τότε τα περί δυσλεξίας, δυσανεξίας, έλλειψης συγκέντρωσης  κλπ . Ισως γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα κονιορτοποιούσε τις ιδιαιτερότητες και τα ελλείμματα των αδύνατων μαθητών.

Ο κυρ Τάκης υπήρξε καθοριστικός στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας παράλληλα με την προώθησή μας στην παιδεία. Δεν έκανε διαχωρισμούς ανάμεσα στα παιδιά των φίλων του και τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης. Δεν δίσταζε να μας επιπλήξει και να μας τιμωρήσει εις επήκοον όλων αν του περνούσε απο το μυαλό ότι τεμπελιάσαμε , ότι δεν είχαμε διαβάσει το μάθημά μας, ότι προσπαθούσαμε να τον κοροίδέψουμε.

Πιστεύω ότι πάντα πάλευε με αυτή την πονηράδα των παιδιών που τελικά μπορεί να ήταν απλώς μαθησιακή δυσκολία ή έστω μια πρόσκαιρη έκφραση διαφυγής απο το καθήκον.

Τον κυρ Τάκη τον λατρέψαμε για την μεταδοτικότητα της γνώσης, για τον πληθωρικό του χαρακτήρα, για την δικαιοσύνη του απέναντι σε όλους. Απο το αλεστήρι της αυστηρότητας δεν έμεινε κανένας απέξω. Ούτε καν ο λατρεμένος του Θοδωρής Μαυρομάτης, ούτε αυτός τη γλίτωσε απο τα πυρά του.

Και πάντως όταν πήρε βαθμό και έγινε διευθυντής σε μεγαλύτερο σχολείο της Κέρκυρας, όλα τα παιδιά θρηνήσαμε την απομάκρυνσή του απο το σχολείο , το οποίο είχε βουτηχτεί στη δική του αύρα. Το γραφείο των δασκάλων, η αυλή ορφάνεψαν απο τα γέλια και τις αυστηρές φωνές του.

Προσωπικά, νιώθω ευγνώμων προς τους δασκάλους μου, που με ενέπνευσαν ως προς την άμιλλα και την αριστεία. Τους χρωστώ το εύ ζήν κι αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη ανταποδοτικότητα του επαγγέλματος του εκπαιδευτικού.

Οσο για τους συμμαθητές μου, μια άλλη φορά θα γράψω τις ιστορίες μιας τάξης!

Καλή Παναγιά!

Μια Παναγιά
μιαν αγάπη μου έχω κλείσει
σ’ ερημοκλήσι αλαργινό...

Η Παναγιά είναι το επίκεντρο του Ελληνορθόδοξου Αυγούστου. Η Παναγιά που δέχεται τις ικεσίες των πιστών , προκειμένου να μεσολαβήσει στο Γιό της, το Χριστό για τις μύριες όσες τραγωδίες του ανθρώπου. Η Παναγιά γίνεται μεσίτρια προκειμένου να αποθέσει τα αιτήματα των θνητών στον Θεό Γιό της μέσα απο τις δεήσεις που μιλούν για το ανθρώπινο δράμα.

Ναι οι παρακλήσεις αποτελούν την επίκληση της Παναγιάς για μεσολάβηση, για σωτηρία του σώματος και της ψυχής. Γιατί η μητέρα αποτελεί πυλώνα επιρροής, είναι η απώτατη μορφή εξάρτησης ακόμη και του Θεανθρώπου Ιησού.

Είναι πολύ σημαντική στιγμή της Ορθοδοξης τελετουργίας η περίοδος των παρακλήσεων , καθώς αναδεικνύει αυτή την ισότιμη σχέση του προσευχομένου με την Παναγιά. Η Παναγιά δεν είναι η απόμακρη Πλατυτέρα των Ουρανών, είναι το γήινο πρόσωπο που έδωσε σάρκα και οστά στον Χριστό. Είναι εκείνη που αποτέλεσε τη μήτρα της Γέννησης του Θεού και της αναβάπτισης του ανθρώπινου γένους.

Ναι, η εικόνα της Παναγιάς που κρατάει στα χέρια της το βρέφος άλλοτε βλοσυρή κι άλλοτε χαμογελώντας σ΄αυτό, είναι η οικειότερη έκφραση της Ορθόδοξης εικονογραφίας. Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος εξισώνεται με το θείο μέσα απο τον φυσικό λόγο της μητρότητας. Είναι η ώρα που γονυπετής παρακαλάει τη μητέρα να δεηθεί στο υπέρτατο όν για την κάθε είδους διάσωσή του.

Οι παρακλήσεις είναι η εγγύτερη μορφή της Ορθόδοξης υμνωδίας προς την εξανθρώπιση του Θεού, προς το πλησίασμά του στο ανθρώπινο γένος, προς την εγγύτητά του με το αντικείμενο της σωτηρίας. Αυτές οι παρακλήσεις διαχωρίζουν την Ορθόδοξη λατρεία απο τα υπόλοιπα χριστιανικά δόγματα, καθώς αναδεικνύουν τη σχέση της μητρότητας σε ύπατο δίαυλο επικοινωνίας με το Θεό.

Διαβάζοντας προσεκτικά τις παρακάτω φράσεις των παρακλήσεων αντιλαμβάνεται κανείς το δέος προς την Παναγιά, την ανάγκη του ανθρώπου να την κάνει μεσίτρια προς τον Κύριο, Σωτήρα των σωμάτων και των ψυχών.

«Χαλεπαίς αρρωστίαις, και νοσεροίς πάθεσιν, * εξεταζομένω, Παρθένε, συ μοι βοήθησον, * των ιαμάτων γαρ, ανελλιπή σε γινώσκω,* θησαυρόν, Πανάμωμε, τον αδαπάνητον.

 Διάσωσον, * από κινδύνων, τους δούλους σου, Θεοτόκε, * ότι πάντες μετά Θεόν, εις σε καταφεύγομεν, * ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν.

 Eπίβλεψον,* εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν τού σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.»

 Πόνοι ψυχής και σώματος κατατίθενται στην Παναγία που γίνεται οικεία για αυτό της αποδίδονται τόσοι και τόσοι ποιητικοί χαρακτηρισμοί απο το ανθρώπινο γένος, χαρακτηρισμοί που συνδέονται με τόπους και ιδιαιτερότητες τόπων.

Παναγία Φανερωμένη, Εκατονταπυλιανή, Γρηγορούσα, Παναγία του Σουμελά, Παναγία Αθηνιώτισσα, Παναγία Οδηγήτρια, Παναγίτσα, Παναγία των Ουρανών, Παναγία των Κάμπων...

 

Οπως πολύ γλαφυρά γράφει ο Σεβασμιώτατος Προικονήσου κ. Ιωσήφ:

«Την δέησίν μου δέξαι την πενιχράν, «Κυρά των Αμπελιών», Αίγαιο-πελαγίτισσα Παναγία, Γρηγορούσα Άθηνιώτισσα, Παραμυθία Αγιορείτικη, Φανερωμένη πολλάκις στις πέτρινες ώρες των παιδιών Σου, καί κλαυθμόν μη παρίδης καί δάκρυα, καί στεναγμόν, άλλ’άντιλαβοϋ μου ως αγαθή καί τάς αιτήσεις πλήρωσον. Αυτές, πού μέσα στην αυγουστιάτικη κάψα ή παναθλία καί ταπεινή μου ψυχή Σού υποβάλλει, Ζωοδόχε Πηγή, φλογιζόμενη μέσ’ στο καμίνι των συμφορών καί των θλίψεων. Γιατί, αληθινά, προς τίνα καταφύγω άλλην Αγνή; Πού προσδράμω, λοιπόν, καί σωθήσομαι; Που πορευθώ; Τέτοιες ώρες, στείρες καί δάκρυνες,πού,έκύκλωσαν αι του βίου με ζάλαι, ώσπερ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε;Ποιά πόρτα, Πορτάίτισσα, θα με δεχτή, αν δεν μου άνοιξης Σύ την Έκατονταπυλιανή αγάπη Σου; Σέ ποιόν, Γοργοεπήκοε, τον πόνο μου θα πω, τον πόνο πού με βρήκε εξ αμέτρητων αναγκών καί θλίψεων καί εξ εχθρών δυσμενών καί συμφορών βίου, για να μου δώση, Ελεούσα μου, προθυμερά παντελή σωτηρίαν καί πλατυσμόν.»

Ευτύχησα σαν παιδί να παρευρίσκομαι κάθε απόβραδο στις παρακλήσεις που τελούνταν τις βραδυνές ώρες του Δεκαπενταύγουστου στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Λευκάδας. Και να θαυμάζω τους παρακλητικούς λόγους προς την Παναγία , λόγους που ηχούσαν μελιστάλαχτοι απο την ψαλμωδία της πολυφωνικής χορωδίας του Πάνου Ορφανού και του σεπτού πατερούλη μου, εφημέριου του ναού.

Τώρα μακριά και μόνη αναπολώ μέρες Λευκάδας, παρότι οι παρακλήσεις τελούνται με κατάνυξη στους Ελληνορθόδοξους ναούς του Μόντρεαλ.

Εύχομαι σε όλους σας Καλό Δεκαπενταύγουστο και Καλή Παναγιά!

Εφυγε ο Αγγελος κλέβοντας για πάντα τη νιότη μας

Εφυγε  ο Αγγελος, ο Αγγελος Αργύρης, ο ξάδελφος, ο συνυφασμένος με μέρες νιότης. Η αναχώρησή του υπογράφει το τέλος της αναιδούς μας νεότητας, που περιφέρθηκε στη Λευκάδα και τον κόσμο με μια μοναδική παραφορά, χορεύοντας στο Κάστρο, στις ντισκοτέκ, στα μπάρ του νησιού σα να μην υπήρχε αύριο.

Ο Αγγελος ήταν ένα πλάσμα διαφορετικό, όμορφος σα να είχε κατεβεί απο τα ουράνια. Είχε ένα πρόσωπο έξυπνο με γαλανό κοφτερό βλέμμα και ζυγωματικά που καθόριζαν τα όρια των ανοχών του. Τόβλεπες όταν σε κοιτούσε πως τα μάτια του γινόνταν θάλασσες να καταπιούν τα λόγια σου. Κι ύστερα σκοτείναζαν και έπαιρναν την γκρίζα απόχρωση της φουρτούνας όταν ήθελε να βάλει τέλος σε όσα προκαλούσαν τη διαφωνία του.

Ο Αγγελος είχε το χρυσοχοείο εκεί στις παρυφές της πλατείας και ήταν πάντα εύκαιρος να πεταχτεί να μας καλοδεχτεί, να μας ρωτήσει τα πώς και τα γιατί, να μας μιλήσει αφήνοντας το λευκό χαμόγελό του με τα μαργαριταρένια δόντια να κυλήσει μέχρι την αγορά, να ακουστεί στις γειτονιές, να φτάσει μέχρι τον πίσω μώλο.

Ο Αγγελος ήταν γνήσιος Λευκαδίτης, με όλη την πληθωρικότητα  της έννοιας ξεπερνώντας το περίγραμμα του όρου. Γνήσιο Μπρανέλο θα τον έλεγες αν και ο κοσμοπολιτισμός του έφτανε πέρα απο τα σύνορα της μικρής Λευκάδας. Ηταν έντονα πολιτικό όν, ασχολήθηκε με τα κοινά, είχε εμπεριστατωμένη άποψη για όλα. Μα τα τελευταία χρόνια μια μεγάλη απογοήτευση για τον πολιτικό εκφυλλισμό της χώρας σκίαζε το πρόσωπο με το γαλανό λοξό βλέμμα. Κι άλλαζε κουβέντα όταν φτάναμε στις αιτιάσεις αυτής της κατρακύλας.

Ο Αγγελος παντρεύτηκε τη Φωφώ απο μεγάλη αγάπη, μια αγάπη που έγινε γάμος κι έφερε στον κόσμο τον Σπύρο και το Φωτεινό. Μια όμορφη δεμένη οικογένεια, που λάτρεψε με τη γνησιότητα του ταγμένου οικογενειάρχη.

Κι όμως ο Αγγελος παρέμεινε ειλικρινά νέος, δεν έχασε ούτε μια στιγμή την ορμή του, δεν συμβιβάστηκε. Αφησε τα μαλλιά του μακριά σαν χίππης, ( στον απόηχο του χιππισμού αντρώθηκε)  τα έδενε πίσω σε αλογοουρά, όταν οι γιοί του υπερασπιζόνταν το clean cut. Ο Αγγελος άκουγε ροκιές, μιλούσε για ροκιές και για εκείνες τις νύχτες με φεγγάρια που δεν θα ξανάρθουν ποτέ γιατί έφυγαν μαζί με την αθωότητα, μου έλεγε συχνά.

Ο Αγγελος χτυπήθηκε απο την ασθένεια των καιρών, χτυπήθηκε σκληρά και ανελέητα. Μα, δεν άφησε να δεί τον πόνο του κανένας πλην των οικείων του. Πολέμησε με γενναιότητα να νικήσει το εγκληματικό θηρίο.

Μα τελικά του παραδόθηκε απαλλάσσοντας το λεπτό του σώμα απο τους πόνους. Ο Αγγελος έφυγε βάζοντας τέλος στο είδος της τρελής κι ανέμελης νεότητας που συνέχιζε να αντιπροσωπεύει για όλους εμάς μέχρι το τέλος. Ο Αγγελος φεύγοντας πήρε μαζί του  την ασυμβίβαστη άποψη για τη ζωή, πήρε μαζί του τη νιότη μας που σκόνταψε στα πλακόστρωτα της αγοράς, που απογειώθηκε στις μηχανές, που λάτρεψε τις μουσικές, που ψήφισε πρώτη φορά σοσιαλισμό, που έκρυψε στις χούφτες τα δάκρυα της ματαίωσης...

Εκείνος έφυγε για τους ουρανούς. Θα τον περιμένουν ο Γιώργος ο Κοτούλας, o Χρήστος ο Σπαγέτος, ο Τάσος ο Μουτρούκαλης, ο Αντώνης ο Μήτσουρας, ο Κώστας ο Μαμαλούκας, όλοι αυτοί που έφτιαξαν τη γενιά της ρόκ Λευκάδας. Κι απο δίπλα θα πετάει η Πεταλούδα μου, ουραγός της δικής τους γενιάς...

Εμείς θα ξεμείνουμε πίσω, κάνοντας απολογισμούς, προσθέτοντας ακόμη μια σκιά στη ζωή μας. Και πάντως, κοιτάζοντας πίσω απο το τζάμι του κοσμηματοπωλείου «Αγγελος» θα αναθυμόμαστε το πλούσιο γέλιο και τη γαλανή ματιά του.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει, πολυαγαπημένε ξάδελφε, σύμβολο της νιότης!