Το πικρό ρόζ του Οκτώβρη

Απο το μπλόγκ του ευαίσθητου Φίλου απο Τα Παλιά Θύμιου Κολλά.

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Εκλεισε ο πικρός μήνας οκτώβρης που σε κάθε γύρισμα του βλέμματος υπενθύμιζε τη τραγική μοίρα των γυναικών, τον δυσβάσταχτο καρκίνο του στήθους.

Ολάκερη η Αμερική απ΄άκρη σ΄ άκρη ήταν στολισμένη στο ρόζ και φούξια χρώμα της Μπάρμπι, το συμβολικό χρώμα της επάρατης νόσου του γυναικείου στήθους. Οι μεγάλες βιομηχανίες ρούχων και καλλυντικών είχαν φτιάξει ειδικά ρόζ δώρα, που τα έσοδα της αγοράς τους θα πήγαιναν στο ταμείο της έρευνας για τον καρκινο του στήθους. Ολάκερες πόλεις ήταν ντυμένες στα ρόζ, υπενθυμίζοντας την πιό πολυσυζητημένη ασθένεια της εποχής. Ακόμη κι εδώ στην Αθήνα η Μεγάλη Βρετανία ήταν λουσμένη στο ρόζ φώς του θλιβερού υπαινιγμού.

Ακουσα για τον καρκίνο του στήθους πρώτη φορά όταν ήμουν μαθήτρια του δημοτικού. Η μητέρα ενός συμμαθητή μου είχε ένα μικρό όγκο στο στήθος. Εκείνος το αντιμετώπιζε με στωικότητα, όπως κάνουν όλοι οι ανθρωποι όταν αλέθονται στη δυσκολία. Κι εμείς, παιδάκια τότε, κλαίγαμε απο λύπηση γιατί ξέραμε πως η ζωή αυτής της μαννούλας ήταν μετρημένη.

Αργότερα η ζωή με έφερε κοντύτερα στο καρκίνο του στήθους. Η αγαπημένη αδελφή της μητέρας μου έπεσε θύμα της επάρατης νόσου. Φοιτήτρια ούσα, παρακολουθούσα με την ξενοιασιά της νιότης μου την κάθετη πτώση της αισιόδοξης θείας μου απο τη μία χημειοθεραπεία στην άλλη. Εβλεπα τη γελαστή γυναίκα να αλλοιώνεται απο τα φάρμακα , να υφίσταται τα εγκαύματα των ακτινοβολιών, να μάχεται τον άνισο αγώνα με την καλπάζουσα ασθένεια που εξαπλώθηκε γρήγορα κι αλλού.

Υστερα, στην αρχή της δημοσιογραφικής μου καριέρας γνώρισα την πιό λαμπερή γυναίκα της ζωής μου. Η Νίκη, λίγες εβδομάδες μετά τη γνωριμία μας, μου αποκάλυψε πως έπασχε απο καρκίνο του στήθους. Εμεινα άναυδη, ήθελα να φύγω να κρυφτώ, να τη διαγράψω απο τη ζωή μου για να μην ξαναζήσω την εμπειρία της θείας μου.

Ομως η Νίκη δεν μού επέτρεψε να δραπετεύσω απο τη ζωή της. Με παρέσυρε γρήγορα στους δικούς της ρυθμούς, με έκανε να ξεχάσω πως το πλούσιο στήθος της ήταν μια πληγή. Αρνήθηκε να κάνει χημειοθεραπείες για να μην χάσει τα μαλλιά της, ζήτησε να σταματήσουν οι ακτινοβολίες για να μην καίγεται το δέρμα της. Φερόταν σαν μια κανονική γυναίκα που ερωτευόταν, ταξίδευε, έγραφε, ονειρευόταν. Ωσπου μια μέρα αναχώρησε για την Κύπρο κι έκτοτε δεν την είδα ξανά.

Στο μεσοδιάστημα πύκνωσαν οι φίλες και οι γνωστές που ανακάλυψαν μια μέρα ξαφνικά πως είχαν καρκίνο στο στήθος. Αλλες με την ψηλάφιση, άλλες με τη μαστογραφία, άλλες με τον υπέρηχο έμαθαν το πικρό μυστικό της φύσης τους. Μετά την πρώτη ψυχρολουσία προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν την ασθένεια με τον ευδοκιμότερο τρόπο. Κάποιες απ αυτές κατέθεσαν στο νυστέρι τα στηθη τους τα καμωμένα να δίνουν ζωή. Εκλαψαν πολύ για την ατυχία κι όμως αποφάσισαν να δώσουν τον αγώνα για να κερδίσουν την επιβίωση.

Σήμερα είμαι εξοικειωμένη με αυτή την πραγματικότητα. Ξέρω πως στην εμμηνόπαυση οι πιθανότητες για την παρουσία του επάρατου ρεβυθιού στο στήθος είναι πολλαπλασιασμένες. Ξέρω πως οι ορμόνες γίνονται ανεξέλεγκτες και χτυπούν αδιακρίτως. Εχω συνειδητοποιήσει πως τα μηχανήματα και η ψηλάφιση δεν είναι αρκετά για την πρόληψη της νόσου. Γνωρίζω όμως πως στα πρώτα στάδια ίσως και να είναι αναστρέψιμη η λαίλαπα.

Η ενημερωτική εκστρατεία για τον καρκίνο του στήθους έχει σώσει πολλές γυναίκες ανα τον πλανήτη. Εχει δημιουργήσει όμως και στρατιές δυστυχισμένων γυναικών απο τον φόβο πως μπορεί να πέσουν θύματα της νόσου, ιδιαίτερα αν υπάρχει κρούσμα στο άμεσο οικογενειακό περιβάλλον.

Πρόσφατα διάβασα σε άρθρο της Vogue, πως μια νεαρή γυναίκα- συγγραφέας που είχε ιστορία καρκίνου στην οικογένειά της (μητέρα και αδελφή) έκοψε προληπτικά και τα δύο της στήθη, κάνοντας τεχνητή ανάπλαση. Ηταν ανύπαντρη, νέα και χωρίς παιδιά ακόμη. Η ειρωνία είναι πως μετά απ’ αυτό τον ακρωτηριασμό οι γιατροί δεν της εγγυώνται ότι δεν θα πάθει καρκίνο στο στήθος.

Τούτη η μοναδική εμπειρία της θηλυκότητας πόσο αναπόδραστη παγίδα θανάτου μπορεί να γίνει! , σκεφτόμουν με πόνο ξανά και ξανά κάθε φορά που αντίκρυζα τα φούξια και ρόζ χρώματα του Οκτώβρη.

Ελλειμμα Δημοκρατικότητας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Παρακολουθώ τη διαμάχη στο ΠΑΣΟΚ μακρόθεν και ειλικρινά θλίβομαι για το μεγάλο δημοκρατικό έλλειμμα αυτού του οίκοθεν δημοκρατικού κόμματος, που ο ιδρυτής του Ανδρέας Παπανδρέου είχε στήσει σε ευρωπαϊκά πρότυπα.

Είναι πρωτάκουστο σε κοινωνία δημοκρατίας ένα κόμμα να επαναξιολογεί την ηγεσία του χωρίς να έχει παραιτηθεί ο ηγέτης του. Είναι πρωτοφανές ο πρόεδρος ενός κόμματος να είναι ταυτόχρονα και υποψήφιος ηγέτης του ίδιου κόμματος, την ίδια ώρα που κρίνεται ως υπαίτιος μιας εκλογικής ήττας.

Είναι σχεδόν κωμικό -αν όχι τραγικό- ο Γιώργος Παπανδρέου να κάνει προεκλογική κομματική εκστρατεία χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς, τα γραφεία και τα πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ, στερώντας απο τους πολιτικούς του αντιπάλους το ίσο δικαίωμα πρόσβασης στο οργανωμένο κομματικό σχήμα.

Είναι απαράδεκτο ο Γιώργος Παπανδρέου να φέρεται απέναντι στο μεγάλο ΠΑΣΟΚ ως ένα είδος τσιφλικιού επειδή ιδρυτής της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης υπήρξε ο πατέρας του. Είναι λυπηρό, αντί να αρθρώνει πολιτικό λόγο, να επικαλείται τη νεποτιστική παραμόρφωση της φιλοδοξίας εαυτού και του περιβάλλοντός του. Είναι ανήκουστο να ανακοινώνει ανερυθρίαστα πως προτίθεται να φιμώσει την ελευθεροτυπία στην Ελλάδα εν έτει 2007 με νόμους εναντίον της ελεύθερης δημοσιογραφίας.

Είναι εξίσου επικίνδυνο να μην υπάρχει συνεταγμένη εκλογική διαδικασία, να μην ανευρίσκονται τα μητρώα των μελών του κόμματος, να μην έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο της ψηφοφορίας δυό εβδομάδες προ των εκλογών. Η πρόσφατη έκκληση της Αννας Διαμαντοπούλου να προχωρήσει το ΠΑΣΟΚ σε καθαρές εκλογικές διαδικασίες δηλώνει απερίφραστα την ανησυχία των στελεχών της δημοκρατικής παράταξης για «βία και νοθεία», που παραπέμπει σε αλγεινές δεκαετίες της Ελλάδας.

Αλας! Ο Γιώργος Παπανδρέου μετά την αποτυχημένη του προσπάθεια στις εθνικές εκλογές τροχιοδρόμησε το ΠΑΣΟΚ στην πιό διχαστική φάση της ιστορίας του. Με τους λόγους, τη συμπεριφορά, τις πιέσεις των αυλοκολάκων του, εν μια νυκτί χώρισε το ΠΑΣΟΚ σε παραδοσιακό και «ξένο».

Η μεθοδική υπενθύμιση των ιδεωδών του Ανδρέα Παπανδρέου αίφνης δημιουργεί την ανάγκη να περιχαρακωθεί ο επίγονος Παπανδρέου για να προστατεύσει τα κεκτημένα ενός σοσιαλιστικού κόμματος με την νοσταλγική μορφή του 1974. Οι άλλοι, οι νεότεροι πόλοι του ΠΑΣΟΚ καταδικάζονται ως δεξιοί, ως ξένοι, ως διαπλεκόμενοι με τα εκδοτικά συμφέροντα. Ολες οι εναλλακτικές προτάσεις δαιμονοποιούνται και απειλούνται οι εκφραστές τους να σταλούν στο πύρ το εξώτερον της διαγραφής για να συνεχίσει ανεμπόδιστος ο γόνος το έργο της αποσύνθεσης της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης.

Οι περί τον Παπανδρέου κύκλοι είναι τόσο φανατισμένοι που ομολογούν δημοσία πως προτιμούν ένα μικρό (συρρικνωμένο ) ΠΑΣΟΚ με ενιαία πολιτική στάση παρά ένα μεγάλο πολυφωνικό ΠΑΣΟΚ. Μπροστά στην εξουσία, υποθάλπτουν τη διάσπαση απορρίπτοντας τη δημιουργική συνεύρεση και συστέγαση διαφόρων ρευμάτων και τάσεων, που αποτελούν υγεία για ένα εξελισσόμενο κόμμα εξουσίας.

Αυτή η χώρα και καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει δεί μεταπολεμικά τόσο έλλειμμα δημοκρατίας σε ένα κόμμα που αναδιαπραγματεύεται την ηγεσία του. Μήπως τελικά «Μωραίνει Κύριος Ον Βούλεται Απωλέσαι»;

Μια Γυναίκα Διεκδικεί τους Πάγους της Γής της

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Αφιερωμένο εξαιρετικά στην οικολογικά ευαίσθητη μπλόγκερ Cook The Book.

Είναι μέσα Οκτώβρη και ο καιρός είναι ασυνήθιστα ζεστός για την εποχή εδώ στην κρύα φύση του Καναδά. Οι θερμοκρασίες είναι στα 20άρια και τα φυλλοβόλα ακόμη δεν έχουν καταθέσει τις χρυσοκόκκινες φορεσιές τους στο χώμα. Το φθινόπωρο καλά κρατεί σε καλοκαιρινούς ρυθμούς κι εγώ το απολαμβάνω κάθε στιγμή.

Ωστόσο, οι οικολογικές οργανώσεις κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, πως η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι γεγονός οριστικό και αμετάκλητο. Οι αρχέγονοι πάγοι του Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού έχουν αρχίσει να λιώνουν θεαματικά και τα μεγάλα παγόβουνα θα αφανιστούν όχι το 2070 που προέβλεπαν οι επιστήμονες αλλά το 2030, δηλαδή σε μια εικοσαετία.

Η μόλυνση απο την κατάχρηση της εκβολής του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα είναι μια καταγεγραμμένη πραγματικότητα, που κανείς απο τους πλανητάρχες δεν θέλει να αντιμετωπίσει για να μη θίξει τα μεγάλα πετραλαιίκά και άλλα συμφέροντα. Η θηλειά γύρω απο το λαιμό σφίγγει, ενώ ακυρώνονται απο τις ΗΠΑ, τον Καναδά , την Αυστραλία και τις άλλες μικρότερες χώρες οι υποχρεώσεις της συνθήκης του Κυότο. Η Ευρώπη –ως γηραιά ήπειρος- κάνει εκκλήσεις να περιοριστούν οι βιομηχανικοί ρύποι για να αντέξει η ζωή σε τούτο τον πλανήτη. Σε όλα τα διεθνή φόρα των Ηνωμένων Εθνών, μόνο οι ευρωπαϊκές χώρες δείχνουν πρόθεση να δεσμεύσουν και να δεσμευθούν για την οικολογική συλλογική τακτική του άμεσου μέλλοντος.

Και μέσα σ΄αυτό το άναρχο αλαλούμ , μια καναδή κάτοικος του Βόρειου Πόλου, ήταν μαζί με τον πρώην αντιπρόεδρο της Αμερικής Αλ Γκόρ υποψήφια για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης του 2007, λόγω του μαχητικού της ρόλου ενάντια στην υπερθέρμασνη της ατμόσφαιρας.

Πρόκειται για την Sheila Cutt-Cloutier, μια ώριμη κυρία που ζεί στην Αρκτική γή του Καναδά , το μακρινό Iqaluit, γνωστό πλέον στα πέρατα της γής, επειδή οι λιγοστοί κάτοικοι διεκδικούν το δικαίωμά τους να ζούν την παγωνιά του Βόρειου Πόλου.

Η Sheila Cutt-Cloutier άρχισε τους αγώνες της για τη διάσωση των πάγων της πατρίδας της το 1999 και το 2002 εκλέχθηκε παγκόσμια πρόεδρος των 155.000 Ινουϊτ που ζούν στον Καναδά, την Αλάσκα, τη Γροιλανδία και τη Ρωσία. Οι πρώτες της κρούσεις για τη συσσώρευση ρύπανσης στην Αρκτική περιοχή έγιναν ενώπιον των ΗΕ, όπου η Sheila Cutt-Cloutier κατήγγειλε τη μόλυνση του μητρικού γάλατος των Ινουίτ μητέρων απο την ατμοσφαιρική χημική επιβάρυνση . Ετσι, ταύτισε το ευρύ φαινόμενο της οικολογικής καταστροφής με συγκεκριμένα περιστατικά. Ταυτόχρονα επιχείρησε να καταγγείλει τις ΗΠΑ για την άρνηση της αμερικάνικης κυβέρνησης να καταστείλει την εκβολή των αερίων του θερμοκηπίου.

Το 2005 οι κάτοικοι της περιοχής της άρχισαν να παρατηρούν το διαρκές λιώσιμο των πάγων, που μπορούσε να απειλήσει τη ζωή και τις συνήθειες τους. Το περασμένο καλοκαίρι οι επιστήμονες ανακοίνωσαν πως όντως τα παγόβουνα στο Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό υποχώρησαν δραματικά και για πρώτη φορά άνοιξε η Βορειοδυτική Δίοδος του Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού, με αποτέλεσμα να διεκδικούν την υφαλοκρηπίδα της ο Καναδάς και η Ρωσία.

Η Sheila είναι γεννημένη το 1953 και αλύγιστη στην επιδίωξη των στόχων της φυλής της, που δεν θέλει να ζήσει χωρίς πάγους. Η ίδια παράλληλα με την αγωνιστική της δραστηριότητα στα διεθνή φόρα καταγράφει τις εμπειρίες απο την παγωμένη πατρίδα της αλλά και τις προσπάθειες να μη λιώσουν τα παγόβουνα στο βιβλίο της «Το δικαίωμα στο Κρύο » .

Σήμερα η Sheila έμεινε χωρίς το βραβείο Νόμπελ της Ειρήνης, γιατί αυτό πήγε –ως αναμενόμενο- στο διεθνούς ακτινοβολίας αμερικανό πολιτικό Αλ Γκόρ. Εκείνη έθεσε υποψηφιότητα για λόγους προσωπικής επιβεβαίωσης του αγώνα της , αλλά για να ρίξει φώς στο καυτό θέμα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, που δεν φαίνεται ακόμη να αφορά το σύνολο των κατοίκων του. Αν το έπαιρνε θα το κατέθετε εξαιρετικά στην κατάλευκη πατρίδα της, που δεν θέλει να απεκδυθεί τις κορυφές των παγόβουνων!

Η χολέρα της αναλγησίας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Ως κεραυνός εν αιθρία έπεσε η είδηση πως η δυνατότητα μεταμόσχευσης ήπατος στον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, ακυρώθηκε απο τα νέα καρκινικά ευρήματα στην περιτοναϊκή χώρα. Ο έγκριτος καθηγητής Ανδρέας Τζάκης, ο μάγος των μεταμοσχεύσεων, παρέδωσε τα όπλα όταν άντίκρυσε την ανυποχώρητη επίθεση του καρκίνου. Ομολόγησε με την ταπεινότητα του μεγάλου επιστήμονα πως η λύση της μεταμόσχευσης του ήπατος, που είχε κριθεί ως μονόδρομος για τη μακροβιότητα του Αρχιεπισκόπου, αποδείχθηκε αδύνατη απο τις περιστάσεις.

Φαντάζομαι την απέραντη ανθρώπινη απογοήτευση του Αρχιεπισκόπου, που είχε ελπίσει τα μάλα σ΄αυτό το χειρουργείο. Φαντάζομαι την πίκρα που δοκίμασε ο αρχιερέας της Εκκλησίας της Ελλάδας, στο άκουσμα της είδησης πως εξαντλούνται οι πιθανότητες. Φαντάζομαι τις προσευχές του στον μεγαλοδύναμο για να μη λυγίσει, να μην παραδοθεί ολοκληρωτικά στην καθοδική πορεία της νόσου.

Κι αντί ολάκερη η Ελλάδα να γονατίσει σε μια προσευχή για να συνεχίσει ο Αρχιεπίσκοπος να δίνει με λεβεντιά τη μάχη του με την ασθένεια, οι Ελληνες γιατροί έβγαλαν τα μαχαίρια και άρχισαν να ξιφουλκούν εναντίον αλλήλων. Αίφνης, ο παγκοσμίου φήμης καθηγητής Ανδρέας Τζάκης έγινε «ανίκανος να εκτιμήσει την κατάσταση» , «υπόλογος και στη δικαιοσύνη ακόμη», κατ’ άλλους γιατρούς - καθηγητάδες που πικράθηκαν επειδή αποκλείσθηκαν απο τα υψηλά ιατρικά συμβούλια του περασμένου Ιουνίου.

Και περιφέρθηκαν τα «εγώ» των ιατρίσκων επι μέρες στις τηλεοπτικές εκπομπές προσφέροντας θέαμα και θεματικότητα στην ποταπότητα της ελληνικής δημοσιογραφίας. Διαμελίζοντας τον Αρχιεπίσκοπο γιατροί και δημοσιογράφοι «εις τον ιματισμόν του έβαλον κλήρον».

Οι δημοσιογράφοι ένιπταν τας χείρας ως άλλοι πιλάτοι, καθώς έρριχαν την αρχή της διαμάχης στους γιατρούς, αλλά εξακολουθούσαν να τους προσκαλούν σε όλες τις πρωινές, μεσημεριανές, ειδησεογραφικές εκπομπες για να εκμαιεύσουν την απάντηση στο ερώτημα: πόσος χρόνος ζωής μένει στον Χριστόδουλο.


Οι γιατροί «ήρχισαν χειρών αδίκων», οι δημοσιογράφοι πήραν το νήμα και το έπλεκαν στα δελτία επί μέρες.Αλλά η τραγικότητα κορυφώθηκε με τη δήλωση του Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομου, ο οποίος τόλμησε να πεί πως ήρθε η ώρα της διαδοχής, αφού η ασθένεια του Αρχιεπισκόπου ορίζεται ως ανίατη.

Το κλίμα είναι νοσηρό όχι για τον Αρχιεπίσκοπο, που ακόμη μια φορά θα δώσει λεβέντικα τη μάχη με την ασθένεια, αποδεικνύοντας πως η εσωτερικότητα και η πνευματική καλλιέργεια μπορούν να νικήσουν τις πιό αντίξοες συνθήκες. Δυστυχώς, η έλλειψη σεβασμού, ηθικής, καλοσύνης, συμπόνοιας, ανθρωπιάς στοιχειοθετούν μια μορφή χολέρας, που τρυπώνει ολοένα και περισσότερο στο δέρμα της ελληνικής κοινωνίας.

Ο Σπυρίδων στηρίζει τον Χριστόδουλο στα δύσκολα

Με παρηγορεί το γεγονός πως υπάρχουν αρχιερείς σαν τον πρώην Αμερικής Σπυρίδωνα , που ορθοτομούν τον λόγον της χριστιανικής αγάπης με την άφθαρτη αξία της ασυμβίβαστης πνευματικότητά τους. Παραθέτω την επιστολή στήριξης στον Προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας ως δείγμα γραφής σεβασμού προς τον ανθρώπινο πόνο. Αντιγράφω το τηλεγράφημα του ΑΠΕ:

«Τις θερμές ευχές του για ταχεία ανάρρωση εκφράζει με επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο ο πρώην αρχιεπίσκοπος Αμερικής Σπυρίδων, επισημαίνοντας πως ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας αποτελεί υπόδειγμα αγωνιστή της ζωής εμψυχούμενου απ’ τη μοναδική δύναμη της χριστιανικής πίστεως.

Ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Αμερικής αναφέρει πως «ένα ατυχές ιατρικό εγχείρημα δεν θα λυγίσει την ακλόνητη πίστη του υψηλού ασθενούς προς τον Παντοδύναμο, ο οποίος επιτρέπει δοκιμασίες και θλίψεις ώστε να χαλιβδωθεί ακόμη περισσότερο η ανθρώπινη υπόσταση».

«Σάς εύχομαι περαστικά και είθε η δύναμη του Θεού να σας χαρίσει πάλι την πολύτιμη υγεία και σπάνια δυναμικότητα σας για το καλό της Εκκλησίας Του», καταλήγει ο Σπυρίδων.

Στο μεταξύ, σχολιάζοντας τα σενάρια περί διαδοχής του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, ο πρώην Αμερικής Σπυρίδων τόνισε: «Δεν θάπρεπε να τίθεται θέμα διαδοχής στην Εκκλησία της Ελλάδος, καθώς ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος μπορεί να δώσει μάχη με την ασθένεια ασκώντας τα εκκλησιαστικά και διοικητικά του καθήκοντα μέχρις αναρρώσεως. Δεν υπάρχουν ανίατες ασθένειες. Συχνά, άλλωστε, τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστι. Η πίστη στον Παντοδύναμο Θεό ανατρέπει, πολλές φορές, και τις πιο βάσιμες και λογικές ανθρώπινες προβλέψεις. Στη δύσκολη αυτή ώρα θάταν κοσμιότερο και ευπρεπέστερο, κι επιτέλους χριστιανικότερο, να τεθεί τέρμα στις άκαιρες σκοπιμότητες και φιλοδοξίες που καθελκύουν το επίπεδο του κλήρου. Αυτή είναι ώρα αγάπης και προσευχής για τον προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας».

Η φιλαναγνωσία δεν είναι πολυτέλεια, είναι χρέος!

\

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Πριν απο δυο εβδομάδες περίπου στο Μόντρεαλ πυροσβέστες, αστυνομικοί, πολίτες, φοιτητές είχαν ξεχυθεί στους δρόμους πουλώντας εφημερίδες προκειμένου να συγκεντρώσουν έσοδα για να υποστηριχθεί το Ιδρυμα Νέων Αναγνωστών.

Οι δύο μεγάλες εφημερίδες του Μόντρεαλ , η αγγλόφωνη The Gazette και η γαλλόφωνη Le Devoir αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να χρηματοδοτήσουν την εκστρατεία, που αποβλέπει στη δημιουργία νέων περιφερειακών βιβλιοθηκών ανά το Μόντρεαλ με σκοπό την προσέλκυση ανήλικων αναγνωστών. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει δημιουργία λεσχών ανάγνωσης καθώς και αγορά 500.000 βιβλίων ετησίως για να καλύπτονται οι ανάγκες φιλανάγνωσης των παιδιών στην καναδική μεγαλούπολη.

Η διαπίστωση πως όλο και λιγότερα παιδιά διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία είναι θλιβερή όχι μόνο σε τούτη την πλευρά του Ατλαντικού, αλλά και στην απέναντι. Η αποπλάνηση των ανηλίκων απο τη νέα ηλεκτρονική εποχή αλλά και η έλλειψη οικονομικών πόρων φτωχαίνουν αυξητικά και επικίνδυνα τη λογοτεχνική παιδεία των ανηλίκων.

Το φαινόμενο παρατηρείται όχι μόνο στον Καναδά και στις ΗΠΑ αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τα παιδιά, αντί να καθοδηγούνται απο τους κατα πλειοψηφία εγγράμματους γονείς τους στην φιλαναγνωσία και την ανακάλυψη του λογοτεχνικού γαλαξία, οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στην απομάκρυνση απο την παραδοσιακή μορφή της διεύρυνσης του ορίζοντός τους.

Στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι οξύτερο, καθώς η καταναλωτική κοινωνία προσανατολίζει τους ανήλικους στις πάσης φύσεως εξωσχολικές δραστηριότητες, που πόρρω απέχουν απο το διάβασμα.

Πώς μπορεί όμως να καμφθεί αυτή η θλιβερή πραγματικότητα στη μικρή πατρίδα, που γέννησε φιλόσοφους, ιστορικούς, ρήτορες, ποιητές, λογοτέχνες; Πώς μπορεί να ανατραπεί το σκηνικό σε μια χώρα που κατέκτησε μεταπολεμικά δύο βραβεία Νομπελ στη λογοτεχνία;

Προσωπικά πιστεύω πως η μύηση στο διάβασμα ξεκινάει απο τα προσχολικά χρόνια. Τα παιδιά, αντί να αποκοιμιούνται μπροστά στην τηλεόραση των κινούμενων σχεδίων, (εύκολη λύση για τους γονείς της καθημερινής ταλαιπωρίας) θα πρέπει να σφαλίζουν τα ματάκια τους με ένα παραμύθι που διαβάζει η μητέρα, ο πατέρας , η γιαγιά ή ο παππούς. Ετσι μαθαίνουν πως μέσα στα βιβλία υπάρχει ένας κόσμος μαγικός, που όταν θα μάθουν να διαβάζουν, θα μπορούν να ανακαλύψουν και τα ίδια.

Η δημοτική εκπαίδευση μπορεί δυναμικά και ελκυστικά να βάλει τα παιδιά στο ταξίδι της ανάγνωσης. Οι δάσκαλοι οφείλουν να ωθήσουν τα παιδιά στο διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων της ηλικίας τους, προτείνοντας καταλόγους της ελληνικής παιδικής λογοτεχνίας (και είναι πλούσιοι αυτοί!) αλλά και της ξένης κλασικής λογοτεχνίας του είδους. Τα παιδιά στο τέλος κάθε μήνα θα είναι υποχρεωμένα να μοιράζονται τις εντυπώσεις τους απο την ανάγνωση κάποιων βιβλίων της προτίμησής τους με τους δασκάλους και τους συμμαθητές σε μια ελεύθερη συζήτηση, που θα προβάλει τη λογοτεχνία μέσα απο τους ακατέργαστους κώδικες της αθωότητάς τους.

Η μέση εκπαίδευση, που συμπίπτει με την εφηβεία και τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα του μεταλλασσόμενου νέου, πρέπει αναντίρρητα να παίξει το σκληρό επιθετικό παιχνίδι της φιλαναγνωσίας. Το υπουργείο παιδείας θα πρέπει επιτέλους να καταρτίσει λίστα με Ελληνες κλασικούς συγγραφείς , τους οποίους θα διαβάσουν και θα αξιολογήσουν οι έφηβοι στα φυτώρια της μάθησης. Το σώμα των Ελλήνων φιλολόγων ας κληθεί να συμμετάσχει στη μεταλαμπάδευση αυτής της μοναδικής γνώσης.

Δε νοείται ελληνική εκπαίδευση χωρίς υποχρεωτική ανάγνωση έργων του Παπαδιαμάντη, του Καζαντζάκη, του Καραγάτση, του Λουντέμη , του Ξενόπουλου και όλων των σπουδαίων Ελλήνων συγγραφέων του 19ου και 20ου αιώνα. Η Γαλλία, η Αγγλία και αυτή ακόμη η νεοσύστατη Αμερική υποχρεώνουν το σχολικό σύστημα να επιβάλει τα βιβλία των κλασικών συγγραφέων τους ανά τους αιώνες , για να γίνουν οι έφηβοι κοινωνοί της κουλτούρας και της λογοτεχνικής ιστορίας τους.

Επιτέλους, ήγγικεν η ώρα για την ελληνική παιδεία να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Αντί για σπασμωδικές κινήσεις στα βιβλία της ιστορίας, αντί για ανώφελα κυνήγια εντυπώσεων, ας καταρτίσει το Υπουργείο παιδείας ένα συμπαγές πρόγραμμα υποχρεωτικής ανάγνωσης μιας σειράς Ελληνικών βιβλίων προορισμένων να σχηματίσουν συνειδήσεις νέων Ελλήνων αναγνωστών.

Τα δώρα σας για τη γιορτή μου

Αυτές οι πολύτιμες ευχές, οι μακρινές και κοντινές ταυτόχρονα ήταν τα ωραιότερα δώρα αυτής της μοναχικής γιορτής μου. Η cook the book μου έφτιαξε ένα λαχταριστό κέικ με σοκολάτα να γλύφεις και τα δάχτυλά σου, η Ανασούλα μου πρόσφερε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο απο τον κήπο της αγάπης της και όλοι οι άλλοι φίλοι απο μια ευχή αυθόρμητη κι αληθινή.

Σας ευχαριστώ που στολίσατε τη γιορτή μου, σας ευχαριστώ που στολίζετε τις μέρες μου!

Με αγάπη απο το Μόντρεαλ, όπου ο ήλιος λάμπει ζωηρός και ζεστός αυτό τον Οκτώβρη για να φωτίσει τις χρυσοκόκκινες ανταύγειες του φθινοπώρου.

cook the book said...
Kαλή μου Ιουστινη
θα ηταν χαρα μου να συναντηθουμε και απο κοντα....γιατι να ξερεις απο τοτε που διαβασα τα Ψηλα τακουνια ειναι σα να αγγιξα ενα μερος της καρδιας σου...όποιος εχει ζησει τετοιες φιλιες γνωριζει πολυ καλα το τροπο που αυτές μιλουν στην ψυχή...τα Ψηλα Τακουνια ήταν ενα βιβλίο που διαβασα κυριολεκτικα απο καρδιας...
τωρα για το αν ειμαι η χαρα του σπιτιου..χαχα...μαλλον ειμαι το βασανο του αντρα μου...του ειμαι ευγνώμων για το οτι με αντεχει :)
ΥΓ:θαυμαζω την εγκρατεια σου απεναντι σε σοκολατενιους πειρασμους(η δικη μου ειναι ανυπαρκτη οπως καταλαβαινεις!)
φιλια πολλα
October 2, 2007 11:31 AM

Τρίτη, Οκτώβριος 02, 2007
ΣΙΡΟΠΙΑΣΤΟ KEΪK ΣΟΛΟΛΑΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΟΥΣΤΙΝΗ!

Στην Ιουστίνη που γιορτάζει σήμερα(ΕΚΠΛΗΞΗ!!! Ιουστίνη...ξερω οτι ειναι η γιορτή σου!) χαρίζω αποκλειστικά το ποστ αυτό....
Κανονικα αλλο θα εβαζα (αυτό που περιμενει η τρελλοτουριστια!) αλλα,θα συμφωνήσετε, ειναι ειδικη η περίσταση :)
Για την αγαπημενη Ιουστινη,των Ψηλών Τακουνιών της καρδιάς μου,ενα σουπερ σοκολατενιο κεικ...(σαν τις σοκολατες που χαριζε η συνονόματη νονά της)
Χρονια Πολλά καλή μου Ιουστίνη,γεματα υγεία,αγαπη και δημιουργικότητα

ΥΛΙΚΑ
1 πακετο βούτυρο
1+2/3 κούπες ζαχαρη
120 γρ. κουβερτούρα
2 κ.σούπας κονιακ
2 κ.σούπας κακαο
2 βανιλιες
1/2 κούπας νερό
5 αυγά
2 κούπες αλευρι που φουσκώνει +1 βανιλια

Σ'ενα κατσαρολακι βαζουμε τα πρωτα 7 υλικα κι αφήνουμε το μιγμα να παρει μια βραση.
Κατεβαζουμε από τη φωτια και φυλαμε 3/4 κουπας απο το σιροπι,το οποιο αφήνουμε να κρυωσει.
Χτυπαμε το υπόλοιπο σιροπι μαζι με όλα τ'αλλα υλικα και βάζουμε σε βουτυρωμενο ταψι 30 εκ.(εγώ δεν ειχα και το εβαλα στη κλασσικη φορμα- δαχτυλιδιγια κεικ)
Όταν ψηθει και όσο είναι ζεστό χαραζουμε σε ρομβοειδή κομματια,αν χρησιμοποιησατε ταψί,αλλιώς προχωραμε και τρυπάμε κατευθείαν με ξύλινο καλαμακι σε διαφορα σημεια,αφου το ξεφορμαρουμε βεβαια απο τη φορμα δαχτυλιδι.
Όπως ειναι ζεστό περιχύνουμε με το σιροπι (αφού το ζεστάνουμε ελαφρα)
Πασπαλιζουμε προαιρετικα με κανελα.

ΥΓ:Συνταγή απο το περιοδικο Real Food





ανάσα ελπίδας said...
ΠΟΛΥΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΑΣ!
ΆΡΓΗΣΑ ΝΑ ΜΠΩ, ΜΑ ΜΟΛΙΣ ΜΠΗΚΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΟΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙΣ, ΕΤΡΕΞΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΜΕΛΕΙΜΕΝΟ ΚΗΠΟ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΒΟΛΟ ΚΑΙ ΕΚΟΨΑ ΟΤΙ ΒΡΗΚΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ.
ΕΙΧΕ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΣΚΟΡΠΙΑ ΑΛΛΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΙΑ. ΤΑ ΕΚΟΨΑ ΟΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΧΑΡΙΖΩ ΜΕ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ!
ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ ΥΓΕΙΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΛΛΟ ΠΟΘΕΙ Η ΨΥΧΟΥΛΑ ΣΟΥ!
ΕΓΩ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ! ΔΕΝ ΤΟ ΗΞΕΡΑ!
ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΑ ΤΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟ!
ΖΗΛΕΥΩ! ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗ ΖΑΓΟΡΑ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ; ΠΟΤΕ;
ΦΙΛΑΚΙΑ ΑΠΕΙΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗΝ ΙΟΥΣΤΙΝΗ ΜΑΣ!


Kollas said...
Χρόνια πολλά Ιουστίνη! σου το λέω με μεγάλη χαρά. Και εμένα μου έκανε εντύπωση την πρώτη φορά το όνομά σου, όπως και ο Γοδεφρείγος το αυτοκίνητό σου!!! Ομολογώ ότι πρώτα γνώρισα την αμαρτωλή Ιουστίνη και δεν έχω μετανοιώσει που σε συνάντησα αργότερα στο δρόμο μου. Να έχεις πάντα την υγειά σου.
Με πολύ αγάπη.
October 1, 2007 11:17 PM

s.frang said...
Χρόνια πολλά στον φθινοπωρινό Καναδά για την εορτάζουσα!
October 2, 2007 1:06 AM
konsniper said...
χρονια πολλά και απο μένα...να μας ταξιδευεις πάντα όπως εσύ ξέρεις....



Θυμήσου πως με λένε… said...
Χρόνια πολλά................
October 2, 2007 3:21 PM
ΠΡΕΖΑ TV said...
Χρονια πολλα,καλα και ευτυχισμενα γεματα υγεια!!!
October 2, 2007 3:47 PM
Θυμήσου πως με λένε… said...
Συνέχεια πίσω μου σε έχω σατανά ..Πρεζα tv... :P ... φιλιά...
October 2, 2007 6:19 PM

betty said...
Ιουστίνη, λίγο καθυστερημένα κι εγώ σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά και καλές εμπνεύσεις! Με τέτοιο ομορφο φυσικό περιβάλλον είμαι σίγουρη ότι θα έχεις...
October 2, 2007 11:10 PM

Κάποια γιορτάζει ... Μήπως εγώ;

Λοιπόν, λοιπόν, της Αγίας Ιουστίνης (Κυπριανού και Ιουστίνης για την ακρίβεια!)σήμερα και αποφάσισα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Κάτω τα μολύβια, κάτω οι ατελεύτητες μικρές υποχρεώσεις που μου κομματιάζουν την προοπτική. Ζήτω μια ανέμελη βόλτα στα χρυσοκόκκινα δάση της θέας μου.

Είπα να σας τραβήξω κι εσάς σ' αυτό το μοναδικό ταξίδι των αισθήσεων. Απο τη μιά η ακοή να παρασύρεται απο το θρόισμα των δέντρων, η όσφρηση να ανασταίνεται απο τις μυρωδιές του φθινοπώρου, η αφή να λυτρώνεται με το άγγιγμα των φύλλων, η όραση να βυθίζεται στα χρώματα, που εναλλάσσονται απο το χρυσαφί, μέχρι το κόκκινο, το πορφυρό, το πράσινο, το κίτρινο, το γαλανό του ουρανού.

Κι απο την άλλη εγώ μοναχική και εορτάζουσα σε μια χώρα όπου με αποκαλούν Justine και δεν ακολουθούν το Ορθόδοξο εορτολόγιο. Μόνο ο Αλέξανδρος με ξυπνάει με φιλί κι ο Τέντ με μια αγκαλιά λουλούδια. Είναι και οι αμήχανοι φίλοι μου που δεν ξέρουν πώς να μου ευχηθούν. Και οι γονείς που τηλεφωνούν χαράματα μετά τη λειτουργία που τελεί ο πατέρας υπερ υγείας και ευλογίας.

Το όνομά μου με παραξένευε σαν παιδί, παραξένευε και τους φίλους μου. Επρεπε να το επαναλάβω πολλές φορές για να το καταλάβουν και να μπορέσουν να το προφέρουν σχεδόν σωστά, τις περισσότερες φορές με αποκκλίσεις και με λάθη.

Οι γονείς μου ανήμερα της γιορτής μου έστελναν καραμέλλες στο σχολείο για να υπενθυμίσουν πως γιόρταζα, όταν τα περισσότερα παιδάκια είχαν κανονικές ονομαστικές γιορτές και ήταν αυτονόητο το "Χρόνια Πολλά" .

Στα μικρά μου χρόνια ήταν βάρος το όνομά μου που η μαμά μου αρνήθηκε να περικόψει κατηγορηματικά. Ηταν και περηφάνεια γιατί ξεχώριζε απο τα άλλα. Ηταν το ίδιο με της νονάς της Ιουστίνης, που ερχότανε στη γειτονιά και έφερνε σακούλες γεμάτες σοκολάτες για όλους τους φίλους μου. Τη χαιρετούσαν τα κορίτσια και τα αγόρια με ενθουσιασμό τη μικροσκοπική αιώνια δεσποινίδα που φορούσε πάντα μαύρα και τελείωνε την ενδυμασία της με κάποιο παράξενο καπέλο τρυπημένο με φανταχτερή καρφίτσα. Στους δρόμους της Λευκάδας η διαφορετική της όψη και η απαρέγκλιτη συνοδός της, αποτελούσαν θέμα συζήτησης.

Η νονά Ιουστίνη ήταν αδελφή του μακαριστού Μητροπολίτη Λευκάδας Δωρόθεου, γι αυτό μου ενέπνεε δέος. Την παρατηρούσα με το ευθύβολο βλέμμα μου,κι εκείνη χαμήλωνε το δικό της. Προσπαθούσα να καταλάβω τί κρυβόταν κάτω απο το λευκό διάφανο δέρμα της, ποιές σκέψεις τριγυρνούσαν στο νού της. Εκείνη χάιδευε τα μαλλιά μου, τα φουστανάκια μου, με ρωτούσε με περιέργεια για το σχολείο και τις επιδόσεις μου.

Χρόνια Πολλά Ιουστίνη! μου έλεγε όταν την επισκεπτόμουν 2 Οκτώβρη στο Δεσποτικό κι ένα δάκρυ κυλούσε απο τα μάτια της. Ηταν η μόνη που πρόφερε το όνομά μου τραγουδιστά με εκείνη την προφορά της Ζάκυνθος, απ΄όπου προερχόταν.

Αργότερα, στην Αθήνα ως φοιτήτρια ,κανείς δεν ήξερε για τη γιορτή μου. Κι όμως πολλοί είχαν λατρέψει το όνομα μέσα απο την Ιουστίνη, την παράφορη ηρωίδα του Λόρενς Ντάρελ στο Αλεξανδρινό Κουαρτέτο. Αλλοι πάλι είχαν βουτήξει στην αμαρτωλή Ιουστίνη του ντε Σάντ.

Τότε κατάλαβα πως το όνομά μου είχε ένα ειδικό βάρος, που με σύνθλιβε σαν παιδί αλλά μου χάριζε μια μορφή ανάτασης και αυτοπεποίθησης στα χρόνια της ωριμότητας.

Με αγάπη απο το Μόντρεαλ