Στη μνήμη του Φιντέλ Κάστρο

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Στη μνήμη του Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος παραδίδεται πλέον στην Ιστορία να τον κρίνει,παραθέτω ένα κεφάλαιο απο το βιβλίο μου: «Ημερολόγιο Αβάνας, η Κούβα στο Λυκόφως του Κάστρο» (εκδόσεις Ηλέκτρα)

Τελευταία γεύση

Ο ουρανός είναι σκοτεινιασμένος. Δεκάδες σύννεφα κρύβουν τον ήλιο τον ηλιάτορα, τον βασιλιά τον ήλιο, που όλη την προηγούμενη εβδομάδα φάνταζε σαν αναπόσπαστο στοιχείο της Αβάνας. Η πόλη μου φαίνεται πως πενθεί για την αναχώρησή μου και τα δικά μου συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Χαίρομαι που γεύτηκα εφτά ηλιόλουστες ισημερίες σ' αυτό τον τόπο. Με πιάνει όμως μια μικρή εκδικητικότητα για τον τόπο που σε λίγο θα εγκαταλείψω. Χαιρεκακώ για τον ερχομό της καταιγίδας, καθώς παρηγοριέμαι πως έχει και η Αβάνα τις δύσκολες βροχερές μέρες της.

Ξαφνικά ξεσπάει ένας μικρός κυκλώνας. Ο δρόμος έξω απο το παράθυρό μου ερημώνει καθώς ο κόσμος φοβάται το στροβίλισμα του ανέμου με τη δυνατή βροχή να ραπίζει τα τζάμια. Είναι ένας ασήμαντος συνηθισμένος τροπικός τυφώνας που παίρνει τα φύλλα των δέντρων, ρίχνει κάτω τους σκουπιδοντενεκέδες, λυγίζει τους κορμούς και την αντίσταση των περιπατητών.

Σε λίγο φθάνει η Χριστίνα με το κόκκινο αυτοκινητάκι της. Θέλει απαρεγκλίτως να με συνοδέψει μέχρι το αεροδρόμιο. Μαντεύω την ανάγκη της να ανταλλάξει μαζί μου τις τελευταίες κουβέντες στα ελληνικά, να ταυτισθεί με μια γυναίκα της κουλτούρας της κατά την ύστατη στιγμή της αναχώρησής μου.

Ο μελαμψός πορτιέρης βολεύει τις αποσκευές μας στο πορτ μπαγκάζ και χαιρετάει με ενθουσιασμό τις λευκές μπονίτες που μιλάμε μια παράξενη γλώσσα. Ρωτάει αν είναι πορτογαλέζικη, κι εμείς αρνούμαστε μετα βδελυγμίας.

Περνάμε για τελευταία φορά μέσα απο τη βροχερή Αβάνα, όπου οι χοντρές στάλες με τον ανεμοστρόβιλο έχουν απογυμνώσει τις αβενίδες της. Μοιάζει πανέμορφη η πόλη έτσι όπως έχει παραδοθεί στην ακάθεκτη βροχή περιμένοντας -θαρρείς- να πλυθεί από τον ιδρώτα και την υγρασία της. Μια παράξενη γοητεία έχει απλωθεί απ' άκρη σ' άκρη και τα μπαλκόνια άδειασαν εν ριπή οφθαλμού από τις απλωμένες λερές μπουγάδες των γυναικών.

Συνομιλούμε στη διαδρομή, ενώ οι υαλοκαθαριστήρες αντιστέκονται στις ολόχοντρες στάλες που εμποδίζουν την ορατότητά μας. Προσπερνούμε αβενίδες με αλέες, όπου οι φοινικιές λυγίζουν στη δίνη του τρελού ανεμοστρόβιλου. Θαρρώ πως όλα θα ξερριζωθούν μέχρι να φθάσουμε στο αεροδρόμιο. Κι όμως ξαφνικά, στη μέση της διαδρομής, ξεπροβάλλει μια λωρίδα γαλανού ουρανού κι ένα ουράνιο τόξο που βάφει το τοπίο σε όλα τα χρώματα της ίριδας.

Ετσι είναι εδώ με τις ξαφνικές μπόρες. Τα σαρώνουν όλα στο διάβα τους και σε μισή ώρα ξεπροβάλλει η γνωστή καλοκαιρία του νησιού, σβήνοντας τις αλγεινές εντυπώσεις.

Εχω ησυχάσει που ξεφύγαμε απο τη μικρή θύελλα, γιατί ο ορίζοντας ξανάγινε καθαρός παύοντας να 'ναι απειλητικός. Η οδήγηση μέσα απο τροπικούς κάμπους με οργιώδη βλάστηση, μάνγκο και μπανανιές, είναι επαναλαμβανόμενα μαγική. Αφήνω τη ματιά μου να χορτάσει την ολοπράσινη θέα, καθώς στο Μόντρεαλ θα με περιμένει το απόλυτο λευκό για μερικούς μήνες ακόμη.

Η Χριστίνα μου ομολογεί πως της αρέσει πολύ αυτή η σκόρπια, η άναρχη ζωή της Κούβας. Νιώθει πως το μποέμικο στυλ, να ξυπνάει δηλαδή αργά το μεσημέρι με τον ήλιο ντάλα στον ουρανό, να τεμπελιάζει, να ραχατεύει και μετά να δουλεύει σα σκυλί στο τσιμεντάδικο επι βδομάδες όταν βρίσκεται στη ράδα, είναι μια συνεχής αντίσταση στη βαρετή ρουτίνα που βίωσε μέχρι τα 25 της στη μοντέρνα Ελλάδα.

Προσπαθεί να υπερασπιστεί την επιλογή της, που της προσφέρει ελευθερία, κοινωνική υπεροχή, οικονομική επιφάνεια κι ένα διαρκές παιχνίδι με τη φύση, μου λέει. «Τούτο το νησί είναι απρόβλεπτο και μαγικό. Πολλές φορές παίρνω με φίλους το αυτοκίνητο και διασχίζουμε την Κούβα, φτάνοντας σε απόκρυφα ακρωτήρια, σπηλιές με μάγισσες, ακουμπώντας πραγματικούς νεραϊδότοπους», συνεχίζει με ενθουσιασμό.

«Ασε που εδώ η ζωή είναι ένα αιώνιο πάρτι», λέει με αφοριστική απλοϊκότητα. «Αν θέλω, μέσα στη νύχτα παίρνω μερικά τηλέφωνα και μαζεύονται διάφοροι στο σπίτι μου για φιέστα, ρούμι και χορό μέχρι πρωίας. Αυτό, δηλαδή να βλέπεις τους ανθρώπους να περπατούν ήρεμα στο δρόμο, τα παιδιά να παίζουν χωρις φόβο στα σοκάκια, δεν το συναντάς πιά ούτε στη μικρή πατρίδα μου, το Βόλο».

Φτάνουμε στην αίθουσα των αναχωρήσεων και νιώθω πως η Χριστίνα έχει κι άλλα να μου πει.

«Ξέρεις», μου αποκαλύπτει, «το μόνο που με χαλάει εδώ είναι πως οι άνθρωποι δεν πιάνονται φίλοι. Περιμένουν πάντα απο μένα να τους καλέσω έξω, να τους πληρώσω ακόμη και την πίτσα που κοστίζει ελάχιστα δικά τους πέσος. Με πειράζει που με βλέπουν σα δυτικό χρήμα!»

Δεν θέλησα να προσθέσω στη δική της τεκμηριωμένη διαπίστωση για την κουβάνικη νοοτροπία, πως δηλαδή κατα τη δική μου αντίληψη των τελευταίων ημερών, οι κάτοικοι εδώ είναι θύματα της δυτικής επιρροής, πως προσπαθούν να αγκιστρωθούν απο ξένους φίλους για να προσθέσουν στα όνειρά τους μια ελπίδα διαφυγής προς τη δύση, που απέχει μόλις μερικά χιλιόμετρα απ' την ακτή τους.

Στο αεροδρόμιο της αναχώρησης ήπιαμε καφέ με άρωμα Κούβας, αληθινό προϊόν από ντόπιες φυτείες. Αγόρασα δυο σακούλες για να κουβαλήσω μαζί μου τις αναμνήσεις, καθώς είμαι άνθρωπος που ταυτίζω τα γεγονότα με τις μυρωδιές. Είναι αυτό το θυμικό μου που ερεθίζεται απο μνήμες οσμής, γι' αυτό θεωρώ πως τα πούρα και ο καφές είναι τα πολυτιμότερα σουβενίρ του ταξιδιού μου.

Το μάτι μου ξαφνικα καρφώνεται σε μια παράταιρη σκηνή: μια μικρή μαυρούλα ίσαμε 20 χρονών, με χρυσές αλυσίδες στο λαιμό, με γυαλιστερή τσάντα, κατακόκκινα χείλη, κοντό φουστάνι κολλητό, αγκαλιάζεται παθιασμένα με ένα πενηντάχρονο που βρίσκεται σε αναπηρικό καρότσι. Εκείνος με την πλαδαρή του όψη, την χαϊδολογάει στα οπίσθια κι αυτή του τρίβεται με αληθινή τρυφερότητα. Δίπλα της η οικογένειά της, ο πατέρας κι αδελφός της, ήρθαν να αποχαιρετήσουν τον «εραστή» της κόρης.

Με πιάνει αηδία, αποστροφή μπροστά σε τούτη τη σκηνή. Η Χριστίνα μαθημένη στα ήθη εδώ με καθησυχάζει πως οι μικρές πόρνες της Αβάνας και οι οικογένειές τους θεωρούν το σέξ στολίδι της ζωής τους, έστω κι αν είναι αγοραίο.

«Μην τις λυπάσαι τις κοπέλες, απολαμβάνουν τις πολλές εμπειρίες με τους ξένους άντρες ανέμελα και με φυσικότητα», μου εξηγεί η φίλη μου. «Εδώ το σεξ, πληρωτέο ή μή, θεωρείται ευλογία κι όχι αμαρτία!», με καθησυχάζει.

Δεν ξέρω, αλλά μου φαίνονται παράξενα όλα τούτα. Πως δηλαδή η Κούβα του Φιντέλ στηρίζει την οικονομία της στον τουρισμό και το αγοραίο σέξ, πως η πορνεία ανήκει επίσημα στους άδηλους πόρους της κουβανέζικης οικονομίας.

Εγκαταλείπω την Αβάνα ανάλαφρη, ξαναβαφτισμένη στην αιώνια ομορφιά της, που είχα μοιραστεί επι χρόνια με τη μικρή μου εκλιπούσα αδελφή. Στις αποσκευές μου οι αναμνήσεις της μυρωδιάς της και οι πίνακες της τέχνης των ανθρώπων της. Τα πολιτικά μου σχόλια για την εποχή του Κάστρο δεν έχουν νόημα, αφού η δημοσιογραφία των ημερών βρίθει απο πληροφορίες για την κατάσταση της υγείας του Κουβανού επαναστάτη αλλά και από σενάρια για τη μετα-Κάστρο εποχή.

Τελικά, παραδέχομαι πως τούτο το ταξίδι με ενέβαλε στην καινούρια μεταλλασσόμενη εποχή των κατοίκων του νησιού, που μοιάζουν να μη μπορούν άλλο να υπομείνουν την στερημένη καθημερινότητά τους μέχρι το επερχόμενο τέλος του αβάσταχτου κομμουνισμού.

Μισός αιώνας για το Σύλλογο Λευκαδίων Μόντρεαλ

Προχθές Παρασκευή πέρασα απο τη λέσχη του Συλλόγου Λευκαδίων στην Ogilvy. Ηταν Παρασκευή, μα ήταν λίγοι στα τραπέζια τα στολισμένα με σπιτικά φαγητά των γυναικών. Ηταν όσοι απέμειναν απο ένα δυναμικό σύλλογο που κυριάρχησε στην παροικία του Μόντρεαλ επί μισόν αιώνα υπό την ονομασία: «Σύλλογος Λευκαδίων Αριστοτέλης Βαλαωρίτης».

Μας κάλεσαν στο τραπέζι με τη φιλόξενη διάθεσή τους, μας πρόσφεραν κεράσματα. Ο φίλος μας ο Σπύρος ο Κατωπόδης δεν μας άφηνε να φύγουμε αν δεν μας τράταιρνε μια μπύρα, έστω μια μπύρα.

Κι έτσι καθώς μιλούσαμε περνούσαν απο μπροστά μου τα όσα λίγα έζησα στο Σύλλογο Λευκαδίων, τα όσα περισσότερα έζησαν εκείνοι, που τον δημιούργησαν πριν απο 50 χρόνια.

Γνώρισα για πρώτη φορά το Σύλλογο όταν επισκέφθηκα το Μόντρεαλ (ενώ ζούσα ακόμη στην Ελλάδα) το 1989. Ηταν 25^η Μαρτίου και η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη απο Λευκαδίτες και φίλους τους που γιόρταζαν την Εθνική Επέτειο. Η μυρωδιά του τηγανητού μπακαλιάρου και της σκορδαλιάς ήταν διάχυτα στην ατμόσφαιρα μαζί με μια αύρα νοσταλγίας για την πατρίδα.

Οι περισσότεροι «μεγάλοι» ήταν τότε πενηντάρηδες, γεμάτοι όρεξη για ζωή, για γλέντι, για δημιουργία. Ηταν νέοι στην ψυχή και καμάρωναν τα παιδιά τους που χόρευαν με τις λευκαδίτικες στολές στο χορευτικό του συλλόγου. Ηταν χαρούμενοι, ενθουσιώδεις, ομιλητικοί, περιποιητικοί, φιλόξενοι.

Εβλεπες πως είχαν κρατήσει ατόφιες τις αρετές της μικρής πατρίδας. Εμάς μας πήρε απο το χέρι και μας πήγε η θεία Διονυσία, η μακαριστή αδελφή του πεθερού μου που ήταν μέλος του γυναικείου τμήματος και καμάρωνε για το Σύλλογο και για τα ανήψια μας. Γραφτήκαμε μέλη του Συλλόγου Λευκαδίων εξ αρχής κι ας μην είχα εγκατασταθεί ακόμη μόνιμα στο Μόντρεαλ.

Εκεί συνάντησα την παλιά μου συμμαθήτρια, τη Λίτσα Φωτεινού, που παντρεύτηκε το Σπύρο Κατωπόδη διακόπτοντας τις λυκειακές σπουδές στη Λευκάδα. Την είδα δυναμική και χαρούμενη με τα δυο παιδιά της να ζει την απόλυτη χαρά της συνεύρεσης του συλλόγου. Την είδα να ανθίζει μέσα απο τη συλλογική συνείδηση και τη συνεισφορά της στα κοινά. Και τη θαύμασα που βρήκε τρόπο να απολαμβάνει μακρόθεν τη νοσταλγία για τη Λευκάδα με μια γλυκειά παραφορά, που έγινε λατρεία για τον μικρό μας τόπο.

Το γυναικείο τμήμα του Συλλόγου με την Μαρία Μαραγκού, τη Λίτσα Φωτεινού-Κατωπόδη, τη Μαρία Γαλάνη, τη θεία Διονυσία Λάζαρη και τις άλλες υπέροχες κυρίες  μεγάλωνε και θριάμβευε. Εγινε η ψυχή του Συλλόγου, όλες οι γιορτές και τα πάρτυ διοργανώνονταν απο τις θαυματουργές γυναίκες που εξακολουθούν να δουλεύουν ακάματα μέχρι σήμερα.

Εκεί γιορτάζαμε τον απόηχο των Χριστουγέννων με τον Αλεξανδρίνο στα πρώτα του χρόνια. Ο Σύλλογος στόλιζε το δέντρο του και κάθε χρόνο μοίραζε παιχνίδια στα παιδιά. Ω! Ήταν τόσο αγνή αυτή η συνεύρεση, τόσο συγκινητικά αθώα. Να μαζεύονται τα παιδιά κάτω απο το δέντρο της Λευκάδας και να νιώθουν τη σύνδεση της κοινής πατρίδας έστω κι αν ήταν ακόμη νωρίς να διαμορφώσουν συνείδηση.

Το τσούγκρισμα του Πασχαλινού Αυγού ήταν μια ακόμη εθιμική συνήθεια του Συλλόγου. Αλλά η κορυφαία στιγμή ήταν και παραμένει το γιορταστικό γεύμα της 25^ης Μαρτίου την Κυριακή της εθνικής παρέλασης. Από εκεί περνούσαν και περνούν όλοι για μια τζούρα σκορδαλιά για μια πέτσα τηγανητού μπακαλιάρου. Τα τελευταία χρόνια ετήσιος επισκέπτης της γιορτής είναι ο πρωθυπουργός Τζάστιν Τρουντό, ο οποίος εκλέγεται στην περιοχή και λατρεύει τους Λευκαδίτες του Μόντρεαλ.

Αναθυμούμαι τις ετήσιες χοροεσπερίδες απο τις οποίες δε λείψαμε αφότου έγινα μόνιμη κάτοικος Μόντρεαλ. Σε μια απ΄αυτές καλεσμένος ήταν ο συμπατριώτης μας ηθοποιός Ηλίας Λογοθέτης με τη γυναίκα του επίσης ηθοποιό Μαρία Ζαχαρή, που έκαναν τις μέρες μας ιδιαίτερες εδώ στο φθινόπωρο της πόλης.

Με το γυναικείο τμήμα του Συλλόγου των Λευκαδίων Μόντρεαλ διοργανώσαμε και την πολύκοσμη παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του συμπατριώτη μας Ηλία Γεωργάκη «Ορφέως 2» στο Ελληνικό Κοινοτικό Κέντρο.

Τώρα ο Σύλλογος έχασε τους παλαιούς των ημερών γιατί μεγάλωσαν. Αλλοι έφυγαν στον ουρανό, άλλοι ζούν μακριά και δεν μπoρούν  να μετακινηθούν εύκολα. Αλλοι μένουν επί μεγάλα χρονικά διαστήματα στο γενέθλιο τόπο.

Και τα παιδιά κι εκείνα σκόρπισαν. Καθένα στις υποχρεώσεις του, στις οικογένειές τους, στις καριέρες τους. Οι δρόμοι δείχνουν προς άλλες κατευθύνσεις.

Ο Σύλλογος Λευκαδίων κρατιέται πλέον απο τους λίγους, τους γενναίους ρομαντικούς των παλαιών ημερών. Οπως όλοι οι εθνικοτοπικοί σύλλογοι –άλλωστε- βιώνει το τέλος εποχής.

Το Σάββατο, ωστόσο,  γιόρτασε με μια λαμπρή χοροεσπερίδα τα 50 χρόνια της ύπαρξής του. Εμαθα ότι ήταν μια ζεστή βραδυα με τη συμμετοχή της νεολαίας κι αυτό είναι παρήγορο και γεμάτο υποσχέσεις. Ελπίζω ο «Αριστοτέλης Βαλαωρίτης» να συνεχίσει την πορεία του, γιατί -παρότι απομακρύνθηκα- η καρδιά μου χτυπάει δυνατά όταν περνάω κάτω απο τα μεγάλα παράθυρα της Ogilvy.

Χρόνια πολλά στους στυλοβάτες του Συλλόγου Λευκαδίων Μόντρεαλ. Σας είμαστε υπόχρεοι, έχετε πράξει πολλά για μας!

 Ιουστίνη Φραγκούλη

Με Γλυκά του Κουταλιού και Μαρμελάδες απο τις Μοναχές!

Τα φρούτα, οι γεύσεις τους και οι συνταγές για παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού και μαρμελάδες θα έχουν την τιμητική τους  στην εκδήλωση που οργανώνει το Λύκειον Ελληνίδων του Μοντρεάλ σε συνεργασία με τις μοναχές του Μοναστηριού της Παρηγορήτισσας  του Lachutte, την Κυριακή  4 Δεκεμβρίου στις 2-5 μ.μ. στην αίθουσα του Ναού του Ευαγγελισμού.

Εκείνη την Κυριακή οι μοναχές της Παρηγορήτισσας υπό την ευλογία της Γερόντισσας Θέκλας θα αποκαλύψουν όλα τα μικρά και τα μεγάλα μυστικά της παρασκευής γλυκών του κουταλιού και μαρμελάδων με βάση τα υπέροχα φρούτα που παράγονται τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Κεμπέκ.

Αγαπημένα σε όλους γλυκά, αγνά και υγιεινά, άρρηκτα συνδεδεμένα με την Ελληνική παράδοση, κατάλληλα για ένα σύγχρονο διαιτολόγιο με πλούσια γεύση και χρήσιμες θερμίδες.

Οι μοναχές μας με απόλυτο σεβασμό στην παράδοση θα μας διδάξουν πώς τα φρούτα αντί να πεταχθούν την εποχή της παραγωγής τους, μπορούν να μετατραπούν σε γλυκά του κουταλιού και μαρμελάδες, διατηρώντας την γεύση και τα αρώματα των φρούτων ζωντανή για μεγάλο χρονικό διάστημα  μέσα στο ντουλάπι μας.

Στην εκδήλωση θα προσφερθούν καφές και γλυκά των κυριών του Λυκείου Ελληνίδων Μόντρεαλ.

Επίσης, οι παρευρισκόμενοι θα μπορούν να αγοράσουν το ημερολόγιο τοίχου του Λυκείου Ελληνίδων 2017 με συνταγές για Γλυκά του Κουταλιού και Μαρμελάδες, εικονογραφημένο απο την ταλαντούχα ζωγράφο Κατερίνα Μερτίκας.

Τα πρωτότυπα έργα της ζωγράφου με τα γλυκά του κουταλιού θα τεθούν σε σιωπηρή δημοπρασία.

Παράλληλα, θα πωλούνται βαζάκια με παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού και μαρμελάδες καμωμένα απο τις μοναχές του Μοναστηριού της Παναγίας της Παρηγορήτισσας.

Κυριακή, 4 Δεκεμβρίου 2-5μ.μ, στην αίθουσα του Ευαγγελισμού,

777 St-Roch Montréal, Québec H3N 2K3.

Τιμή εισιτηρίου 20 δολάρια

Για πληροφορίες και εισιτήρια απευθυνθείτε στην κα Βίλλυ Φασούλα, τηλ.  514-261 5504

Η Σταυρούλα και το Τείχος της Αγάπης!

Εφυγε η Σταυρούλα, η αδελφή του Νίτση, μια ακόμη αγαπημένη φίλη της οικογένειας και προπαντός συνεργάτιδα του πατερούλη. Ναι, η Σταυρούλα απο την πρώτη νεότητά της δούλεψε με πάθος στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων αποτελώντας τον δημιουργικό πυρήνα της ομάδας που λεγόταν «ενορίτισσες».

Ο πατερούλης επί μισό αιώνα είχε γύρω του αυτές τις υπέροχες γυναίκες, τις ενορίτισσες που πρόσφεραν στην εκκλησία την αγάπη τους με μια πρωτόγνωρη αυτοθυσία, αποτελώντας τους ακρογωνιαίους λίθους της μικρής ενοριακής κοινωνίας μας.

Η Σταυρούλα υπήρξε ανέκαθεν μέρος της ζωής της εκκλησίας και κατ΄επέκταση της δικής μας ζωής. Δυναμική και καλοχτισμένη πρόσφερε όλα τα χρόνια της νεότητας και της ωριμότητάς της απο το περίσσευμα της αγάπης της, πιστεύοντας βαθιά στη Χριστιανοσύνη, την αλληλεγγύη και την αυταπάρνηση.

Τη θυμάμαι με τα κατσαρά μαλλιά της, πάντα ατίθασσα να μας επισκέπτεται στο σπίτι τα απογεύματα του Σαββάτου για να φέρει το πρόσφορό της. Τη θυμάμαι να βοηθάει τον πατερούλη στο μοίρασμα των δεμάτων για τους άπορους των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Να τρέχει σε κάθε σπίτι με πόνο ή ανέχεια για να προσφέρει αφιλοκερδώς τη βοήθειά της.

Τη θυμάμαι να  προσέχει τα κεράκια στο μεγάλο προκυνητάρι κρυμμένη από πίσω με διακριτικότητα, να περιμένει ένα νεύμα του πατερούλη για να τρέξει να ανταποκριθεί στο κάλεσμά του, να τον βοηθάει στα δύσκολα όταν η καντηλανάφτισσα ή ο νεωκόρος δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν.

Ηταν εκεί με τις υπόλοιπες ενορίτισσες στο στόλισμα του Επιταφίου, ήταν παρούσα στο δέσιμο των βαγιών, ήταν πρωταγωνίστρια στη κατασκευή των στεφάνων που στόλιζαν με χίλια δυό λουλούδια τις εικόνες των Αγίων κατά τις εορτές τους.

Η συμμετοχή της στο εκκλησιαστικό γίγνεσθαι κορυφωνόταν κάθε χρόνο στην εορτή του Αγίου Δονυσίου, καθώς γιόρταζε ο αδελφός της ο Νίτσης (απο το Διονύσης) ο θρυλικός φωτογράφος της Λευκάδας, τον οποίο λάτρευε και στήριζε σε κάθε στιγμή του. Εκεί έδινε το κέλευσμα της λιτανείας, που φρόντιζε η ίδια μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια, καταθέτοντας το σεβασμό της προς τον Αγιο και αλλά και την αγάπη προς τον αδελφό της.

Η Σταυρούλα άργησε να παντρευτεί, ίσως απο τον μεγάλο της ζήλο και την αφοσίωσή της στην εκκλησία. Κι όταν παντρεύτηκε έφερε σιγά-σιγά τον σύζυγό της στην ενορία κάνοντάς τον μέρος της μεγάλης αγκαλιάς των Αγίων Αναργύρων.

Ο πατερούλης τη λάτρευε και μπορούσε να την εμπιστευθεί σε όλα. Ηταν άνθρωπος που αναλάμβανε πρωτοβουλίες και τις διεκπεραίωνε. Ηταν αυτό που λέμε αποτελεσματική οντότητα στον πυρήνα των πολλαπλών δραστηριοτήτων της ενορίας μας.

Εγώ την αγαπούσα περισσότερο και την ένιωθα πιό κοντινή μου καθώς ήταν η αγαπημένη θεία της συμμαθήτριάς μου, της Νανάς Αραβανή. Η Νανά ερχόταν στο σχολείο με τα κομμάτια κέικ που μοσχομύριζαν μανταρίνι και κανέλα, καμωμένα απο τη χρυσοχέρα της θεία, τη Σταυρούλα. Εδώ να σημειώσω ότι η Σταυρούλα είχε αδελφή και την κομμώτρα Λεβέντω, μητέρα της Νανάς.

Ετσι πέρασαν τα χρόνια με τη Σταυρούλα να έχει γίνει αναπόσπαστο μέλος της οικογένειάς μας. Κι όταν έφυγε για την αιώνια γειτονιά η αδελφή μου η Πεταλούδα, η Σταυρούλα συμπαραστάθηκε στους γονείς μου με όλα της τα μέσα. Τους αγκάλιαζε με την καθημερινή παρουσία της στο σπίτι επί μήνες, τους παρηγορούσε για τη μεγάλη απώλεια.

Θυμάμαι με συγκίνηση να τη συναντώ στο νεκροταφείο όπου φρόντιζε τον τάφο του συζύγου και των συγγενών της. Και μου υποσχέθηκε πως πάντα θα άναβε το καντήλι της Πεταλούδας μου, πως ποτέ δεν θα την άφηνε χωρίς τη φλόγα της θύμησης.

Κι έτσι συνέβαινε στ΄αλήθεια. Οταν έφτανα εκεί ξαφνικά απο ταξίδι στο μαρμάρινο μνημείο, η φλόγα της Σταυρούλας ήταν αναμμένη προς την Πεταλούδα και προς τους γονείς μου για όσα έζησαν μαζί.

Τώρα η Σταυρούλα βρίσκεται στη γειτονιά των αγγέλων μαζί με τους αγαπημένους απόντες της ζωής μου. Κι εγώ θρηνώ την αναχώρησή της και το κλείσιμο μιας ακόμη σελίδας της προσωπικής μου ιστορίας.

Η Σταυρούλα ήταν μια πέτρα στο δυνατό τείχος της Αγάπης που είχε χτίσει ο πατερούλης γύρω απο την ενορία μας. Και καθώς ένας-ενας φεύγουν οι παλαιοί των ημερών, νιώθω το τείχος να καταρρέει, να σωριάζεται.

Ομως αυτή η Αγάπη συνεχίζει να είναι της ζωής μου η κινητήριος δύναμη, της δημιουργίας μου η πλοηγός.

Σταυρούλα θα σε θυμάμαι πάντα με την Αγάπη που δεν θα αφήσω ποτέ να καταρρεύσει μέσα μου ακόμη κι αν εσείς αναχωρείτε ένας-ένας. Να δώσεις χαιρετίσματα στον πατερούλη μου και στη μαμά. Να του πεις πως οι Κυριακές και οι γιορτές δεν θάναι ποτέ ίδιες χωρίς εκείνον, χωρίς εσάς. Κι ένα μεγάλο φιλί στην Πεταλούδα μου να δώσεις...

Τζουστινάκι

Ευκαιρίες για εργασία στον Καναδά

ΠΡΟΣ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Καθώς η κρίση στην Ελλάδα καλά κρατεί και πολλοί νέοι θέλουν μια εργασιασκή δέξοδο, ο Καναδάς προσφέρει ευκαιρίες. Οσοι Ελληνες ενδιαφέρονται μπορούν να παρακολουθήσουν μια online πληροφόρηση για το θέμα  στις 8 Νοεμβρίου 2016 στις 15.00 ώρα Ελλάδος στην ελληνική γλώσσα.

Η Πρεσβεία του Καναδά διοργανώνει μια παρουσίαση στην ελληνική γλώσσα που θα μεταδοθεί διαδικτυακά με σκοπό να πληροφορήσει όσους ενδιαφέρονται να εργαστούν και να ζήσουν στον Καναδά ως ειδικευμένοι εργαζόμενοι. Η παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί στις 8 Νοεμβρίου 2016 στις 15.00 ώρα Ελλάδος. Όσοι ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στην διαδικτυακή παρουσίαση πρέπει να δηλώσουν συμμετοχή στέλνοντας μήνυμα στο rome.expressentry@international.gc.ca πριν από την προγραμματισμένη παρουσίαση.

INFO  

ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΗ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ:

Express Entry – Αποτελεσματικό και αποδοτικό το πρόγραμμα για μόνιμη εγκατάσταση στον Καναδά

Οι οικονομία του Καναδά κατέχει την 11^η θέση των μεγαλυτέρων οικονομιών παγκοσμίως και είναι μεταξύ των πλουσιότερων χωρών στον κόσμο. Ο Καναδάς προσφέρει πολλές επαγγελματικές ευκαιρίες σε άτομα που έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους και έχουν προϋπηρεσία σε εξειδικευμένα επαγγέλματα. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με ευκαιρίες απασχόλησης στον Καναδά οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αποταθούν στην Τράπεζα Εργασίας του Καναδά www.jobbank.gc.ca , ένας ηλεκτρονικός κατάλογος θέσεων εργασίας που παρέχεται από εργοδότες σε όλο τον Καναδά.

  

Η διαδικασία αίτησης για την χορήγηση άδειας εργασίας ή μόνιμης εγκατάστασης στον Καναδά είναι εύκολη και απλή. Στα πλαίσια του προγράμματος Express Entry, οι αιτήσεις ενδιαφερομένων για ειδικευμένη απασχόληση στον Καναδά διεκπεραιώνονται εξολοκλήρου μέσω διαδικτύου.  Προτεραιότητα δίνεται σε όσους έχουν προσφορές εργασίας στον Καναδά, καθώς επίσης και σε αιτούντες με επαγγελματικά προσόντα, προϋπηρεσία και γνώσεις αγγλικής ή/και γαλλικής γλώσσας που μπορούν να συνεισφέρουν στην επιτυχή εγκατάσταση τους στον Καναδά.

Η Πρεσβεία του Καναδά διοργανώνει μια παρουσίαση στην ελληνική γλώσσα που θα μεταδοθεί διαδικτυακά με σκοπό να πληροφορήσει όσους ενδιαφέρονται να εργαστούν και να ζήσουν στον Καναδά ως ειδικευμένοι εργαζόμενοι. Η παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί στις 8 Νοεμβρίου 2016 στις 15.00 ώρα Ελλάδος. Όσοι ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στην διαδικτυακή παρουσίαση πρέπει να δηλώσουν συμμετοχή στέλνοντας μήνυμα στο rome.expressentry@international.gc.ca πριν από την προγραμματισμένη παρουσίαση.

*************************************

WORKING AND LIVING IN CANADA:

Express Entry – Immigration to Canada is Efficient and Effective

Canada has the 11th largest economy in the world and is one of the world's wealthiest nations. There are many professional opportunities for people who have education and work experience in skilled professions. People interested in learning more on Job opportunities in Canada can refer to Canada’s Job Bank, www.jobbank.gc.ca, an electronic listing of jobs provided by employers from everywhere across Canada.

Applying to work or immigrate in Canada is convenient and efficient. Under Express Entry, applications for skilled workers to Canada are now processed entirely online. Priority is given to applicants who have job offers in Canada, as well as other applicants whose professional qualifications, work experience, and language ability are likely to make them successful in Canada.

The Canadian Embassy will be hosting a public information webinar in Greek geared towards skilled workers interested in working and living in Canada. This information session will take place on November 8 2016 at 15:00 Athens time.  Those interested in attending are required to register in advance by writing rome.expressentry@international.gc.ca.  

*****************************************

VIVRE ET TRAVAILLER AU CANADA

Entrée express - L'immigration au Canada est efficace et efficiente

Le Canada a l’11ème économie plus grande au monde et est l'un des pays les plus riches au monde. Il existe de nombreuses opportunités professionnelles pour les personnes qui ont de l'expérience de travail et de l'éducation dans les professions qualifiées. Tous les intéressés à en apprendre davantage sur les possibilités d'emploi au Canada peuvent se référer au Guichet-Emplois du Canada, http://www.guichetemplois.gc.ca/accueil-fra.do?lang=fra, une liste électronique d'emplois fournis par les employeurs dans tout le Canada.

Faire une demande pour travailler ou immigrer au Canada est facile et efficace. Avec Entrée Express, les demandes pour devenir travailleurs qualifiés au Canada sont maintenant traitées entièrement en ligne. La priorité est accordée aux candidats qui ont des offres d'emploi au Canada, ainsi qu’aux candidats dont les qualifications professionnelles, l'expérience de travail et les compétences linguistique sont susceptibles de faire leur succès au Canada.

Cette séance d'information aura lieu le 8 Novembre 2016 à 15H00 - heure d'Athènes. Les personnes intéressées à y participer doivent s'inscrire au préalable en écrivant à rome.expressentry@international.gc.c