Ο ήσυχος Τάσος και ο αριστοκρατικός Πέρις

 

Η επιστροφή στην τάξη με το μαυροπίνακα είναι μια εσωτερική διαδικασία που ανακατεύει μνήμες, φέρνει στο νού πρόσωπα και σκορπίζει την ομίχλη της λήθης.

Ο Τάσος Κοντομίχης δεν ήταν απλώς ένας συμμαθητής. Ηταν ο γείτονας στον κήπο των Αγίων Αναργύρων και τον ένιωθα απο παιδί να βρίσκεται πάντα γύρω μου, πότε κοιτώντας μέσα απο τις γρίλιες του παράθυρού του, πότε πετώντας τα μικρά πολύχρωμα μπαλάκια του στον κήπο.

Ο Τάσος ήταν διαρκώς παρών στη ζωή μου μέσα απο τη σχέση του πατέρα μου με τους γονείς του, Πανταζή Κοντομίχη φιλόλογο και διαπρεπή συγγραφέα και τη μητέρα του κα Σταματέλου, επίσης φιλόλογο και αγαπημένη φίλη των γονιών μου.

Ο Τάσος ήταν μικροσκοπικός εκ φύσεως και προσπαθούσε να περνάει απαρατήρητος στην τάξη.  Ηταν ο τύπος του παιδιού που δεν προκαλούσε καταστάσεις, που έδειχνε επιμέλεια και παρακολουθούσε γύρω του με εκείνα τα σκούρα πονηρά ματάκια του. Οι ατάκες του όμως έχουν μείνει μνημειώδεις, καθώς πεταγόταν απο το πουθενά στις μικρές απουσίες των δασκάλων κι έλεγε τα δικά του, προκαλώντας παράφορο γέλιο στην τάξη.

Ο Τάσος ήταν ένα παιδί που δεν έκανε παρέα με τα κορίτσια. Είχε τη δική του κλίκα των αγοριών και μας αγνοούσε επιδεικτικά, χαράσσοντας τα όρια των δύο φύλων. Δεν ανοιγόταν μαζί μας, δεν έπαιζε κυνηγητό στην αυλή, προσπαθούσε να περιχαρακωθεί στη συνοικία των αρσενικών.

Ως γιός καθηγητών αλλά και ως γείτονας του σχολείου είχε πάντοτε την εύνοια των δασκάλων μας  αλλά ποτέ μα ποτέ δεν έκανε χρήση, αποστασιοποιώντας εαυτόν απο τη λαμπρή καταγωγή του. Στην πραγματικότητα , αυτή η φυσική του σεμνότητα και δειλία μπορεί να εκπήγαζε ακριβώς απο το βαρύ φορτίο των γονέων του που είχε επικαθήσει στους τρυφερούς τους ώμους απο νωρίς.

Πάντως, τον θυμάμαι για το οξύ, καυστικό, σαρκαστικό του χιούμορ. Ελεγε με απόλυτη φυσικότητα τα πιό αστεία πράγματα και παρότι δεν ανήκα στο στενό του κύκλο, έπιαναν τα αυτιά μου τα  κύματα της οξυδέρκειάς του.

Ο Τάσος ακολούθησε το δρόμο των γονιών του, έγινε φιλόλογος και σήμερα είναι διευθυντής της Χαραμόγλειας Βιβλιοθήκης, όπου φυλάσσονται τα έργα των Λευκαδίων συγγραφέων και ποιητών και κάθε τί πολύτιμο γύρω απο τη Λευκάδα.

Συχνά στον επισκέπτομαι στη Βιβλιοθήκη και μιλάμε επί παντός επιστητού με επίκεντρο κυρίως τη γενέτειρα. Ο Τάσος αποτελεί ένα σπουδαίο συνομιλητή με εκείνο το καυστικό χιούμορ του να διαπερνά τα κόκκαλα και να μου θυμίζει τα διαλείμματα όπου τα αγόρια γύρω του χτυπιόνταν στα γέλια.

Δίπλα του στο θρανίο καθόταν πολλές φορές ο Πέρις Βλάχος. Α! Ο Πέρις με το ξενικό όνομα, σύντμηση του Περικλής, ήταν ένα πλάσμα που είχε βγεί καθαρά απο την αριστοκρατική κοπή της μακαριστής μητέρας του. Πάντοτε ντυμένος με τα ωραία του κοντά παντελόνια , τα πόλο του, τα πουκαμισάκια του σίγουρα έδειχνε την αστική καταγωγή του.

Ο Πέρις ήταν πολύ κοντινός στην οικογένεια γιατί ήμασταν κουμπάροι. Μην με ρωτάς πού και πώς, αλλά γνωρίζω ότι ο λαμπρός έμπορος παππούς του, Περικλής Βλάχος, αποκαλούσε τη μητέρα μου «κουμπάρα» κάθε φορά που πήγαινε να ψωνίσει στο μεγαλομπακάλικο.

Ο πατέρας του Πέρι είχε επίσης εμπορικό κατάστημα στην αγορά, ένα κατάστημα που πουλούσε κι ακόμη πουλάει είδη γάμου και βάφτισης και το οποίο σήμερα διατηρεί ο αδελφός του Πέρι, ο Χρήστος. Είχε πάντοτε τις πιό καλοβαλμένες και πρωτότυτες βιτρίνες με ειδικό ντεκορατέρ που ερχόταν απο την Αθήνα για το στολισμό άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνα.

Ο Πέρις ήταν σεμνός, γλυκός, ευγενικός με ένα ύφος που δεν επέτρεπε ούτε καν παρατηρήσεις απο τους δασκάλους. Ηταν καλός μαθητής ,μου φαίνεται με ιδιαίτερες επιδόσεις στα μαθηματικά και ποτέ δεν προκαλούσε τη μήνι των συμμαθητών του, συμμετέχοντας πάντοτε στην παρέα των παιδιών που είχε επιλέξει ως κύκλο του με τη σοβαρότητα της αστικής καταγωγής του.

Δεν ήταν φλύαρος, μάλλον λακωνικός θα έλεγα ήταν στο λόγο του. Νομίζω πως η μητέρα του διοργάνωνε σπουδαία πάρτυ στα γενέθλιά του, στα οποία ποτέ δεν ήμουν καλεσμένη αλλά άκουγα τις συζητήσεις των άλλων την επόμενη μέρα και ζήλευα.

Ο Πέρις, βέβαια, κυριολεκτικά απογειωνόταν στον αποκριάτικο χορό του σχολείου. Φορούσε καταπληκτικές στολές ιππότη, βασιλιά, Ρομπέν των Δασών και γενικά ήταν προχωρημένος, φένοντας καινούρια ήθη στην σχολική αυλή της επαρχίας. Ηταν ένα παιδί-μπιμπελό, που το θαύμαζες γιατί δεν ανήκε στα συνηθισμένα. Ηταν ξεχωριστός και σπάνιος, σκορπίζοντας τον ευγενή αέρα της μητέρας του στον πεπερασμένο χώρο της μικρής μας πόλης.

Ο Πέρις βρήκε δουλειά στην Εθνική Τράπεζα κι έτσι έμεινε στην ωραία Λευκάδα. Σήμερα, μετά τη δουλειά του, απολαμβάνει τις μέρες του φωτογραφίζοντας υπέροχα τοπία και κάνοντας διάφορα ηλεκτρονικά επιτεύγματα.

Είναι ο συμμαθητής που μας ενώνει όλους και όλες καθώς στην ατζέντα του κυκλοφορούν τα ονόματά μας και είναι εκείνος που μαζί με τη Λίνα Μασμανίδη οργανώνουν τις συνευρέσεις των συμμαθητών μας.

Ο Πέρις πάντα θα μου θυμίζει πως τον θαύμαζα για όσα δεν ήξερε πως έφερνε στην αισθητική μου, εμπλουτίζοντάς την με την αριστοκρατική παρουσία του!

 Τζουστινάκι!

Λουσμένο στο φώς της νιότης το 2ο γκαλά του Ευαγγελισμού!

Μια βραδυά γεμάτη νεότητα, κέφι, παλμό ήταν η εκείνη του 2^ου Γκαλά του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπου έσμιξαν οι Ελληνες του Παρκ Εξτένσιον να τιμήσουν τη σχέση με την ενορία τους, συγκεντρώνοντας χρήματα για την ανακαίνιση και τον εξωραϊσμό του ιστορικού ναού.

Την βραδυά και τον άρτον ευλόγησε ο πανοσιολογιότατος π. Νεκτάριος, ο οποίος μίλησε θερμά για τον ιερατικό προϊστάμενο του Ευαγγελισμού, π. Δημήτριο Αντωνόπουλο, τονίζοντας τις αρετές του και την προσπάθειά του να δημιουργήσει ένα δυναμικό ιστό γύρω απο την ενορία του.

Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο πρόεδρος του τμήματος νεολαίας Ντένης Βούτος, ο οποίος είπε πόσο κοντά στην ορθοδοξία και την εκκλησία νιώθουν οι νέοι του Ευαγγελισμού, ενώ η δημοτική σύμβουλος και αντιδήμαρχος Μαίρη Ντέρος με συγκίνηση αναφέρθηκε στις μνήμες που τη συνδέουν με τον Ευαγγελισμό ζητώντας απο τον κόσμο να ενισχύσει τις προσπάθειες για αναβάθμισή του.

Ο αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μοντρεάλ, Αντυ Κριλής,  αναφέρθηκε στις βελτιώσεις του ιστορικού ναού, εντυπωσιασμένος απο την ηχηρή παρουσία της νεολαίας στην αίθουσα.

Ο π. Δημήτριος Αντωνόπουλος σημείωσε την απερίγραπτη χαρά του για τη δυναμική παρουσία της νεολαίας, αναφερόμενος στα έργα που έγιναν στα δυόμισυ χρόνια της παρουσίας του στο ναό. Είπε χαρακτηριστικά πως οι ενορίτες του Ευαγγελισμού είναι μια μεγάλη οικογένεια με τις αγάπες, τις διαφωνίες, τις συμφωνίες και τις διαφωνίες τους και πως χαίρεται που υπηρετεί στο ναό αυτό του γαλλόφωνου και ευρωπαϊκού Μόντρεαλ.

Η δημοσιογράφος Ιουστίνη Φραγκούλη παρουσίασε τη βραδυά εστιάζοντας στην ζωηρή ταυτότητα και την έντονη παρουσία της νεολαίας, αλλά δεν παρέλειψε να αναφερθεί στους Ελληνες της πρώτης γενιάς που αποτελούν τον πυλώνα του Ευαγγελισμού και του Παρκ Εξτένσιον, όπως χαρακτηριστικά είπε. Η ίδια σημείωσε ότι ο π. Δημήτριος Αντωνόπουλος είναι σαν μια μέλισσα που δαρκώς εργάζεται στην κυρήθρα φέρνοντας το νέκταρ απο τα λουλούδια, ενώ τόνισε πως η επιλογή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Σωτηρίου να διορίσει τον π. Δημήτριο στον Ευαγγελισμό δείχνει την ποιμαντική του ικανότητα και γνώση.

Τις εντυπώσεις έκλεψε , όμως, το βίντεο με προσωπικό μήνυμα του πρωθυπουργού Justin Trudeau , ο οποίος έχει την εκλογική του έδρα στη γειτονιά των Ελλήνων. Ο Καναδός πρωθυπουργός μίλησε για το λαό του Ευαγγελισμού που είναι μια γροθιά, καλώντας τους πιστούς να συμμετέχουν με την οικονομική τους δύναμη ο καθείς στις εργασίες της ανακαίνισης.

Η βραδυά είχε πολύ κέφι και χορό στον οποίο συμμετείχε σαν παιδί ο π. Δημήτριος σέρνοντας τα συρτά και τα καλαματιανά με σφρίγος κι ενθουσιασμό.

Η νεολαία του Ευαγγελισμού χόρεψε συγκλονιστικά ελληνικούς χορούς απο την Κρήτη, τη Θεσσαλία, την Πελοπόννησο, αποδεικνύοντας τους στενούς δεσμούς της με την ελληνική ταυτότητα.

Πρωταγωνιστές πίσω απο την σκηνή ήταν ο πρόεδρος του ενοριακού συμβουλίου Αγγελής Παπανικολάου και η πρόεδρος της Φιλοπτώχου του Ευαγγελισμού Μαρία Αγραπίδη, που οργάνωσαν μια άψογη βραδυά σε όλα τα επίπεδα.

Την αισθητική της αίθουσας είχε επιμεληθεί με φαντασία ο Δημήτρης Καλύβας του West Mount Décor, ενώ τις εξαιρετικές τούρτες προσέφερε το ζαχαροπλαστείο Αφροδίτη. Το εκπληκτικό «καραμελομάγαζο» είχε επιμεληθεί η Κατερίνα Παπανικολάου του Cashmere creations προσφέροντας δωρεάν υπέροχα ζαχαρωτά και cupcakes.

Την βραδυά κάλυψε φωτογραφικά ο Πήτερ Τσούνης.

Και του χρόνου!

Ο π. Δημήτριος έχει φέρει ζωή και χρώμα στον Ευαγγελισμό

Η Φιλόπτωχος υπό τη Μαρία Αγραπίδη δίνει δυναμικά ο παρόν στις εκδηλώσεις

Μια οικογενειακή φωτογραφία

Η διακόσμηση ήταν υψηλής αισθητικής από το West Mount Decor

Η παρέα είναι ωραία. Από αριστερά ο πρόεδρος του ενοριακού συμβουλίου Αγγελής Παπανικολάου και η σύζυγός του Κατερίνα Παπανικολάου. στο κάτω μέρος εμείς

Λουλούδια σε πάλ χρώματα

Με τη δημοτική σύμβουλο και αντιδήμαρχο Μαίρη Ντέρος και τον σύζυγό της Πίτερ Ντέρος

Με την πρόεδρο της Παλλακωνικής Πάτ Κυριακού και τον αντιπρόεδρο της ΕΚΜΜ Αντυ Κριλή

Με τον αγαπημένο

 

Με τον πατέρα Νεκτάριο και τον π. Δημήτριο

Από αριστερά η Μαρία Αγραπίδη, ο π΄. Νεκτάριος, ο Πίερ Τσούνης, ο π. Δημήτριος και ο Αντυ Κριλής

Ο Τεντ ανάμεσα σε μένα και τη Μαρία Αγραπίδη 

 

Ο Αγγελής Παπανικολάου και η Μαρία Αγραπίδη υπήρξαν οι συνδιοργανωτές της εξαιρετικής βραδυάς. 

Η Μαρία της νεότητας!

 

Η Μαρία Παπουτσάκη μπήκε στη ζωή μου σαν φύλακας άγγελος, κάποτε παλιά-πολύ παλιά εισηγούμενη την πρόσληψή μου στο νεανικό τμήμα της εφημερίδας Πρώτη. Θάλεγα ότι εν πολλοίς της οφείλω την δημοσιογραφική μου ταυτότητα στον κόσμο της εφημερίδας.

Η Μαρία ήταν κλειστό κορίτσι αλλά με τη δική μου προτροπή ανοιγόταν τις μέρες σαν τουλίπα. Κι όλο ταξιδεύαμε και αλωνίζαμε τις περιοχές της παραλίας με το μικρό της Autobianchi κι αργότερα με το δικό μου 2CV. Κι όλο ξεδίπλωνε την σκληρή παιδική της μοίρα κι όλο ερχόμασταν σιμότερα και πλησιάζαμε η μιά την άλλη σαν αδελφές.

Εκείνη ήταν ήδη καταξιωμένη συντάκτρια του εκπαιδευτικού και του εκκλησιαστικού ρεπορτάζ τόσο στο ΑΠΕ όσο και στις εφημερίδες. Κι εγώ άπλωνα τα φτερά μου στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ παίρνοντας τις μεγάλες μουσικές συνεντεύξεις.

Ωσπου μετακόμισα στα έντυπα του Κοσκωτά και σιγά-σιγά χαθήκαμε , όπως χάνονται οι συνάδελφοι μέσα στη συνάφεια της δουλειάς. Κι ύστερα έφυγα για το μεγάλο της ζωής μου ταξίδι και αποκοπήκαμε εντελώς.

Τώρα την έβλεπα στο Μέγκα να κάνει τα πάντοτε εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ της περί Παιδείας και Εκκλησίας και την καμάρωνα που είχε μεταμορφωθεί σε μια πολύ γοητευτική γυναίκα, καθώς το νεανικό της πρόσωπο με τα μεγάλα σαν ελιές μάτια συνοδευόταν απο μια ωραία βαθειά ολοκάθαρη φωνή.

Κι έτσι ξαναβρεθήκαμε τυχαία γιατί ήθελα να την ξαναδώ καθώς ένιωσα πως της χρωστούσα πολλά και πως άδικα είχαμε απομακρυνθεί. Και την κάλεσα στο Μόντρεαλ, όπου περάσαμε δύο εβδομάδες αγαπητικές. Περιηγηθήκαμε τις πόλεις του Καναδά, πήγαμε στη Βοστώνη, ξαναγαπηθήκαμε βαθειά όπως αξίζει στους ανθρώπους που έχουν δεθεί με κοινή ιστορία. Κι όλο μας ευχαριστούσε για τη φιλοξενία κι όλο καμάρωνα μέσα μου που την έκανα ευτυχισμένη σαν μικρό παιδί.

Δεθήκαμε πάλι και περισσότερο αυτή τη φορά, καθώς άρχισα να ασχολούμαι με το εκκλησιαστικό ζήτημα της Αμερικής και συχνά ζητούσα την καλοπροαίρετη και εμπερίστατη γνώμη της. Εκείνη ήταν μπλεγμένη με τις μέρες του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, στον οποίο ασκούσε σκληρή κριτική μέσω της Ελευθεροτυπίας.

Η συγγραφή της βιογραφίας του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος με τίτλο «Η Μοναξιά Ενός Ασυμβίβαστου» μας έφερε ακόμη πιό κοντά, καθώς εκείνη παραδέχθηκε το θάρρος μου να γράψω ένα τέτοιο βιβλίο πριν στεγνώσει καν η ιστορία. Και το γιορτάσαμε μαζί το βιβλίο μου με προδημοσίευση στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και άλλες γραφές εδώ κι εκεί.

Πάλι όμως χαθήκαμε καθώς ο ανελέητος χρόνος δεν με αφήνει να δώ τους φίλους μου όταν βρίσκομαι στην Αθήνα. Εκείνη μου τηλεφώνησε σε συμπαράσταση για την αναχώρηση της Πεταλούδας μου και προσπάθησε να με δεί, αλλά εγώ ήμουν καλυμμένη κάτω απο το βαρύ και αναπόδραστο πένθος μου για μια δεκαετία.

Σήμερα έμαθα ότι η Μαρία πάλευε με το θεριό του καρκίνου επί χρόνια κι εγώ ήμουν απούσα στον αγώνα της. Απούσα και μακρινή, όπως δεν έπρεπε σε μια φιλία που σημάδεψε τα χρόνια της δημιουργίας και σφιχτοδέθηκε με τόσες κοινές εμπειρίες. Γι αυτό κλαίω απαρηγόρητη, θρηνώ το κενό ανάμεσά μας.

Η Μαρία εκτός  απο δυνατή δημοσιογράφος ήταν εξαιρετική αναγνώστρια και ποιήτρια η ίδια. Θυμούμαι τον ωραίο και μελαγχολικό λόγο της ποίησής της, που ελπίζω κάποτε να εκδοθεί για να μείνει ανάμεσά μας. Ο πόνος της ζωής της, τα σκοτεινά μονοπάτια, η ανάσταση σημάδεψαν την γραφή της.

Με αυτό το σημείωμα θέλω να της πώ Καλή Αντάμωση στις Πύλες του Ουρανού και να ευχηθώ στον λατρεμένο σύντροφο της ζωής της, το Μιχάλη, Κουράγιο! Μόνο κουράγιο!

Η Μαρία Παπουτσάκη με την καθαρή φωνή και την καθαρότερη πέννα θα ζεί για πάντα στην καρδιά μου. Και θα την αναθυμούμαι όταν πετούν οι Πεταλούδες την άνοιξη!!! Ισως να βρίσκεται με τη δική μου Πεταλούδα, την οποία αγάπησε πολύ εκείνες τις αθώες μέρες της νεότητάς μας!

Ιουστίνη

Εφυγε απο τη ζωή η Μαρία Παπουτσάκη

Έφυγε σήμερα από τη ζωή η δημοσιογράφος, Μαρία Παπουτσάκη, σε ηλικία 62 ετών μετά από άνιση μάχη με τον καρκίνο.

Η έγκριτη δημοσιογράφος είχε γεννηθεί στο χωριό Πισκοπιανό Χερσονήσου Ηρακλείου Κρήτης, σπούδασε δημοσιογραφία στην Αθήνα και από το 1981 εργάστηκε στις εφημερίδες "Ελευθεροτυπία", "Πρώτη", "Επικαιρότητα", "Αυριανή", το περιοδικό "Ταχυδρόμος", τον ρ/σ "Flash", ενώ για 23 χρόνια κάλυπτε στο Mega το ρεπορτάζ του Υπουργείου Παιδείας & Θρησκευμάτων.

Επίσης είχε εργαστεί για 30 χρόνια στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων από το οποίο έλαβε και το "Βραβείο Αξίας του ΑΠΕ".

Η νεκρώσιμη ακολουθία θα ψαλλεί την Τρίτη στις 12:00 μμ στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών

 

Θεία Κατερίνα: Μάνα Κουράγιο!

Στο σπίτι μας στη Λευκάδα είχαμε μάθει να τιμάμε την οικογένεια . Να αγαπάμε και να σεβόμαστε τα μέλη της ευρύτερης οικογένειας, καθώς η μαμά είχε μια τεράστια αγκαλιά για όλους.

 

Αγαπημένη ξαδέλφη απο δύο σόγια και δύο καταβολές υπήρξε στη ζωή της η θεία Κατερίνα Φραγκούλη. Παντρεμένη με τον επιχειρηματία θείο Πάνο Φραγκούλη, υπήρξε μέρος της αγαπητικής μας καθημερινότητας στη Λευκάδα.

 

Η μαμά την αγαπούσε ιδιαίτερα τη θεία Ρίνα-Κατερίνα γιατί καταγόταν απο την Εγκλουβή και ήταν μοναχοκόρη ενός ζευγαριού, που η ίδια εκτιμούσε και λάτρευε. Κάθε χειμώνα που οι γονείς της Κατερίνας κατέβαιναν στη Λευκάδα η μαμά έκανε επίσημες απογευματινές επισκέψεις στο ωραίο σπίτι τους.

 

Τη θεία Κατερίνα τη θυμάμαι απο πολύ μικρό κορίτσι, σχεδόν βρίσκεται στις πρώτες μου αναμνήσεις, καθώς είχε ένα αγόρι στην ηλικία μου , το Διονυσάκη και πολλές φορές τα απογεύματα μας πήγαινε η μαμά να παίξουμε μαζί του. Θυμάμαι το όμορφο σαλόνι της απο μπαμπού (ίσως το πρώτο στη Λευκάδα) και τα μοναδικά παιχνίδια του Διονυσάκη. Εκείνος είχε τραινάκι, αυτοκινητάκι σιδερένιο που άνοιγαν οι πόρτες του και γύριζε το τιμονάκι...

 

Εμείς τον αγαπούσαμε το Διονυσάκη που έμεινε καθηλωμένος απο μια άγνωστη ασθένεια (απόρροια υψηλού πυρετού και αυτοάνοσου) και εξασθένησε σιγά-σιγά, πετώντας μια ανυποψίαστη μέρα στα ουράνια.

 

Και η θεία Κατερίνα ντύθηκε στα μαύρα, τα μάτια της ήταν διαρκώς κατακόκκινα. Και παρότι είχε αποκτήσει ήδη το δεύτερο γιό της το Σάκη, όταν την επισκεπτόμασταν στο σπίτι της ή ερχόταν εκείνη στο δικό μας, την άκουγα να παίρνει παράμερα τη μαμά και να της λέει με παράπονο: «Μαρία μου, αν ζούσε ο Διονυσάκης μου... αν ζούσε...».

 

Και τα μάτια της βούρκωναν κι έβγαζε το λεπτό κεντημένο μαντηλάκι της και τα σκούπιζε...Κι όλο βρεχόνταν απο δάκρυα τα μάτια της.

 

Ετσι την είχα στο μυαλό μου, σαν μια λυπημένη ομορφογυναίκα με λευκή επιδερμίδα και ωραίο λεβέντικο παράστημα, που λύγιζε στις θύμησες και αναστυλωνόταν για να συνεχίσει τη ζωή της απο κεί που την έκοβε κάθε φορά η μοίρα...

 

Και ο πατερούλης μας έπαιρνε τα Ψυχοσάββατα στο νεκροταφείο και διαβάζαμε πάντοτε τρισάγιο στο συνομήλικό μου Διονυσάκη, στον παιδικό του τάφο, το στολισμένο με φρέσκα λουλούδια.

 

Τα χρόνια πέρασαν, η θεία Κατερίνα έδωσε ζωή σε τρία αγόρια εν συνόλω (τον Σάκη, το Γιάννη και τον Γιώργο). Στην πορεία έχασε τον αγαπημένο της σύζυγο Πάνο Φραγκούλη, παίρνοντας η ίδια τα ηνία της οικογένειας και της οικογενειακής επίχείρησης «Ποτοποιία Φραγκούλη».

 

Με την αποδημία μου χαθήκαμε, δεν περνούσα συχνά απο το μαγαζί της, αν και πέρισι έκανα μια στάση για να δώ εκείνο το αλαβάστρινο πρόσωπο με τα μεγάλα καστανά μάτια και την αριστοκρατική έκφραση. Ηταν σα να μην είχαμε χαθεί ποτέ, σα νάμουν επισκέπτρια τακτική της καθημερινότητάς της. Αυτή η αξία της οικογενειακής μας σύνδεσης μου ξύπνησε εκείνο το μοναδικό αίσθημα του «ανήκειν». Α! Η θεία Κατερίνα, η δική μου θεία Κατερίνα...

 

Πρόσφατα, ένας απρόσμενος ηθελημένος θάνατος συγκλόνισε τη ζωή της. Ο μικρός της γιός, ο Γιώργος έφυγε ξαφνικά παίρνοντας μαζί του της ζωής του τους πολλαπλούς πόνους. Εφυγε απελευθερώνοντας τον αλύτρωτο εαυτό του απο τη βάσανο που λέγεται ζωή. Ενα ιδιαίτερο πλάσμα, ένα σπάνιο αγόρι, ένα συνεσταλμένο παιδί που δεν ξανοιγόταν σε όλους.

 

Η θεία Κατερίνα έμεινε αγέρωχη να αντέξει κι αυτόν τον αβάσταχτο πόνο όπως τόσους άλλους στη ζωή της. Ομορφη, αυθεντική, αυτοελεγχόμενη, καλείται να εξορθολογίσει τα πένθη της ζωής της, βάζοντας τα δυνατά της να σταθεί δυνατή πλάι στο Σάκη, το Γιάννη, τις νύφες  και τα υπέροχα εγγόνια της.

 

Η θεία Κατερίνα, η αγαπημένη ξαδέλφη της μαμάς, η αριστοκράτισσα στους τρόπους, η μητριαρχική γυναίκα, είναι το πρότυπο της Λευκαδίτισσας μάνας, που δεν κρατάει πιά στο κεφάλι τις πινιάτες με το νερό. Μόνο κρατάει το βάρος της ζωής ισορροπώντας το με τις προσμονές που της επιφυλάσσει το μέλλον...

 

Γιατί το αγέρωχο βλέμμα της συνεχίζει να αττενίζει το μέλλον!

Κι αυτή είναι η πολύτιμη ιδιατερότητα της μάνας-κουράγιο!

 

Θεία Κατερίνα, να ξέρεις σ΄αγαπώ!

 

Η δική σου Ιουστίνη