Η Δεκαετία της Αμφισβήτησης

Αφιερωμένο εξαιρετικά στην ηγουμένη Πορφυρία

Καθώς η χρονιά μετράει τις τελευταίες ώρες της, σκέφτομαι να μην κάνω απολογισμό. Γιατί πιστεύω ότι μέσα μου είχα ισοσκελισμένα έσοδα έξοδα ζωής.

Θα σταθώ στο ζήτημα που με απασχολεί περισσότερο , στο ζήτημα του Θεού. Οταν ο πατερούλης μου έδειχνε πριν ακόμη πάω στο σχολείο τον Αδάμ, την Εύα και τον Οφι στην εικόνα της πίσω εισόδου του ναού μας, όταν σπατάλαγε ατέλειωτες ώρες να μου αφηγάται τη δημιουργία του κόσμου σε εφτά μέρες της αιωνιότητας, παρότι ήμουν λιλιπούτεια , αντιαμαβανόμουν ότι αυτή δεν ήταν παρά η μυθολογία της θρησκείας μας.

Μεγάλωσα λοιπόν χωρίς ερωτήσεις,  αποδεχόμενη όσα οι υπέροχοι εκκλησιαστικοί άνδρες της ύπαρξής μου με δίδαξαν (παππούς Παπα-Κώστας, θείος παπα-Νίκος, πατερούλης) και ωρίμασα πυρπολημένη απο μια αγάπη ανιδιοτελή που δεν σκορπίζονταν μόνο μέσα στο σπίτι μου, αλλά σε ολάκερη τη γειτονιά ή μάλλον σε όλο το νησί κι ακόμη παραέξω.

Αυτή η χριστιανική αγάπη που είχε άγγιγμα, που είχε λόγια παρηγορίας, που είχε ατέλειωτη προσφορά με σημάδεψε για πάντα. Μπήκε στο αίμα μου, κυλοφόρησε , έγινε μέρος του σώματος και του μυαλού μου.

Οταν μας χτύπησε ο ξαφνικός θάνατος της Κωνσταντίνας μας, τότε σωριάστηκαν όλα μέσα μου. Εγιναν θρύψαλλα οι κουβέντες περί δικαιοσύνης, περί αγάπης, περί μεγαλοσύνης του Θεού. Κι έγινε ο Θεός η πιό  κατάφωρη απόδειξη της αδικίας, της ανισότητας, της επιλεκτικής μεταχείρισης των ανθρώπων.

Ετσι έχασα το Θεό μου και φούντωσε μέσα μου ο θυμός για όσα ακυρώθηκαν μέσα μου. Κι έγινε ο Θεός της Ελληνορθόδοξης λατρείας, μόνο Θεός τους, ένας άγνωστος υπεράνθρωπος που αν τελικά υπήρχε, ήταν απλά ένας αδιάφορος παρακολουθητής των γεγονότων.

Πολλές φορές σκέφθηκα πόσο απλοϊκή ήταν αυτή η  απόρριψη, πόσο ανέντιμη απέναντι στην ιστορία μου. Αλλά το πάθος της εκδίκησης για όσα διέψευσε ο Θεός τους ήταν μεγαλύτερο απο τη λογική, νικούσε την αρετή τη σοφίας. Ο Θεός σίγουρα δεν ήταν το δίκαιο πνεύμα που έκτισε τον κόσμο, που έπλασε τον άνθρωπο απο χώμα, που έδωσε σάρκα και οστά στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως με δίδασκε ο πατερούλης τις νύχτες πριν να κοιμηθώ στο παιδικό μου κρεβατάκι.

Ετσι για μια δεκαετία έζησα χωρίς Θεό, σχεδόν ελεύθερη απο τις δεσμευτικές φόρμες που είχαν διεισδύσει στην ζωή μου ως κανόνες της Εκκλησιαστικής ζωής και της Ορθοδοξίας. Και όντας αποδεσμευμένη απο τα πρέπει και τα μη, είχα την ευκαιρία να διεισδύσω σε βάθος στα λόγια των Πατέρων, ανακαλύπτοντας τον βαθύ ουμανισμό της Χριστιανικής θρησκείας που είναι μεγαλύτερος απο δόγματα , είδωλα και ανθρώπους.

Ετσι ξαναγεννήθηκε μέσα μου ένας απόλυτος σεβασμός για την Ορθοδοξία, που διέσωσε την αρχαιοελληνική γραμματεία προσθέτοντας περισσότερα κλειδιά για το άνοιγμα της υπαρξιακής αναζήτησης. Ετσι η υπαρξιακή αναζήτηση έγινε σχεδόν χαρά κι όχι ο αμέτρητος πόνος. Η άβυσσος που είχε ξανοιχτεί μπροστά μου μετατράπηκε σε ένα γαλάζιο πέλαγος όπου αρμενίζω όποτε θέλω με τα πανιά της ανάγνωσης και εμβάθυνσης στα υπέροχα, μοναδικά κείμενα των Αγίων Πατέρων.

Επίσης, όντας μακριά απο το αποστειρωμένο περιβάλλον των κανόνων, έμαθα να επιλέγω τη στάση μου στα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα (έρωτας, γάμος, ελεύθερη συμβίωση, ομοφιλοφυλία) μέσα απο ένα πρίσμα πολιτικής λογικής και εκκλησιαστικής γνώσης. Αυτή είναι η μεγαλύτερη προσωπική μου κατάκτηση καθώς θεωρώ ότι έχοντας δημόσιο λόγο, οφείλω να παρουσιάζω το απόσταγμα της δικής μου επειρίας στα μεγάλα και αντικρουόμενα αγκάθια του κοινωνικού γίγνεσθαι.

Κλείνοντας θάθελα επίσης να τονίσω ότι όλη αυτή η φιλοσοφία της προσφοράς που ζυμώθηκε μέσα μου απο το εκκλησιαστικό περιβάλλον της παιδικής μου ηλικίας παίρνει σάρκα και οστά στις διάφορες μορφές της καθημερινότητάς μου.

Νιώθω ευλογημένη, σχεδόν νικήτρια απέναντι στις συνθήκες που με τσαλάκωσαν και με ποδοπάτησαν επι δέκα συνεχή χρόνια. Και αισθάνομαι μεγάλη τύχη που έχω συναντήσει σπουδαίους θεολογικούς νόες, όπως τον αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα και άλλους ,με τους οποίους εντελώς απαγκυλωτικά συζήτησα την ματαίωση, την απόρριψη, τη φοβία για το αύριο.

Καλή Χρονιά, Ευλογημένη!

 

 

Ευαγγελία η ηγουμένισσα Πορφυρία θέλεις να γίνουμε πάλι φίλες;

 

 

Σήμερα είναι μέρα χαράς και ευφροσύνης για μένα. Μετά απο πολλά πολλά χρόνια μίλησα με ένα αγαπημένο της ζωής μου πλάσμα, την παιδική μου φίλη Ευαγγελία Βλάχου, πεφωτισμένη ηγουμένισσα Πορφυρία σήμερα.

Μιλήσαμε στο τηλέφωνο για αρκετή ώρα επαναφέροντας στη μνήμη μέρες υπέροχες της γειτονιάς μας στη Λευκάδα. Εκεί και τότε που όλα χτίσθηκαν μέσα μας και μεγάλωσαν φτιάχοντάς μας αυτές που είμαστε σήμερα.

Η Ευαγγελία ήταν το πιό σεμνό και ήσυχο παιδί της γειτονιάς. Ηταν κυρία απο τα γεννοφάσκια της. Εμενε στην κορυφή της γειτονιάς σε ένα υπέροχο σπίτι που είχε μπαλκόνι στην αγορά αλλά και στο πίσω στενό. Ο πατέρας της Σπύρος Βλάχος διατηρούσε μπακάλικο στην αγορά και η μητέρα της Νίκη Χαρίτου προερχόταν απο το χωριό του πατέρα μου, την Εγκλουβή.

Ετσι είχαμε σφιχτοδεθεί ως οικογένεια καθώς η μαμά μου έλεγε ότι όταν πήγε νύφη στο χωριό, οι κόρες του Χαρίτου ήταν οι αριστοκράτισσες της περιοχής. Λεπτές, κομψές, με αιθέρια επιδερμίδα, οι αδελφές Χαρίτου αποτελούσαν λατρεμένα των γονιών μας πρόσωπα έτσι όπως έτυχε η Νίκη να κατοικεί με την οικογένειά της στην γειτονιά μας και η λεπτοδίνικη Μαίρη να επισκέπτεται συχνά το σπίτι της.

Η Ευαγγελία ήταν η δεύτερη κόρη της οικογένειας Βλάχου, η πρώτη ονόματι Χρυσούλα ήταν αρκετά μεγαλύτερη και γι αυτό κάπως απόμακρη απο τα παιχνίδια μας. Η Ευαγγελία ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερη απο μένα κι ένα χρόνο μικρότερη απο την έτερη γειτόνισσα Τουλίτσα Κατωπόδη (Ρόλλια), που έμενε ακριβώς απέναντί της. Η «δεσπονίς Τουτού», όπως την αποκαλούσε ο πατερούλης μου, ήταν η καθημερινή σύντροφος των παιχνιδιών μου.

Αλλά η μεγάλη μας αγάπη (ίσως γιατί με το το μειλίχιο υφος της μας καθησύχαζε και μας ηρεμούσε) ήταν η Ευαγγελία. Ευαγγελία ολάκερο και σκέτο, όπως το ακούτε, ούτε Λίτσα ούτε Λιλή που ήταν της εποχής και της μόδας.

Η Τουλίτσα (Τούλα απο το Δημητρούλα) είχε μεγάλη αδυναμία στην Ευαγγελία. Ισως επειδή ήταν μικρότερή της μόνο κατά ένα χρόνο και έτσι έσπαζε εκείνη την περιφρονητική διαφορά που είχε μαζί μου και ήταν δύο χρόνια.

Η Ευαγγελία όμως δεν ήταν αυτονόητο μέρος της συντροφιάς μας. Επρεπε να χτυπήσουμε το ρόπτρο της αρχοντικής πόρτας της και να περιμένουμε απάντηση. Εκείνη έβγαινε στο μπαλκονι σαν μικρή κυρία και μας έλεγε ότι θα μας απαντούσε σε μισή ώρα. Εμείς σε μισή ώρα ξαναχτυπουσαμε το ρόπτρο ακίνητες και προσμονούσες το ναι της φίλης μας. Τις περισσότερες φορές η Ευαγγελία δεν μας συντρόφευε στα παιχνίδια μας γιατί είχα την αίσθηση πως μας αντιλαμβανόταν κάπως ανώριμες μπροστά στην δική της ανεπτυγμένη ωριμότητα.

Η Τουλίτσα τόπαιρνε κατάκαρδα αλλά εγώ καλούσα και τα αγόρια της γειτονιάς και το γυρίζαμε κατευθείαν σε κρυφτό ή κυνηγητό. Και παρηγορούσα την Τούλα πως θα ερχόταν άλλη μέρα. Και την άλλη μέρα που τελικά μας έκανε παρέα στο παιχνίδι, εγώ τους έλεγα ότι θα διάλεγα το ρόλο της πριγκίπισσας κι εκείνες όποιον άλλο ρόλο των παραμυθιών ήθελαν.

Μια χρονιά αποφασίσαμε να πούμε τα Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα εμείς οι τρείς κυρίες. Η Ευαγγελία ντρεπόταν να χτυπάμε της πόρτες και να ακούμε «μας τα είπανε», αλλά η Τουλίτσα κι εγώ επιμέναμε κι έτσι αποτολμήσαμε τη μεγάλη κάθοδο των Καλάντων. Βεβαίως, οι άνθρωποι δεν πολύ ευγενικοί εκείνα τα χρόνια και μας απόπαιρναν, αλλά εμείς με δακρυσμένες τις καρδούλες συνεχίζαμε την κάθοδό μας.

Θυμάμαι ότι μαζέψαμε το ποσόν των 7,5 δραχμών, περίπου μια μικρή περιουσία το 1968 και τότε έπεσε το δίλημμα τι θα κάνουμε τα λεφτά. Η Ευαγγελία είπε να αγοράσουμε μια μεγάλη τρομπέτα για να είμαστε πιό εξοπλισμένες την επόμενη χρονιά για τα κάλαντα. Ομως η καλή τρομπέτα κόστιζε 30 ολόκληρες δραχμές.Η Τουλίτσα όμως κι εγώ την πείσαμε να ξοδέψουμε τα λεφτά σε πιό μικρά πράγματα. Ετσι την σύραμε κυριολεκτικά στον Δελλαπόρτα, όπου αγοράσαμε μια τρομπετίτσα μικρή του δίφραγκου, ένα τόπι σαν της Λόλας κι ένα μικρό κουκλάκι επίσης του δίφραγκου.

Η Ευαγγελία στο γυμνάσιο εμφανιζόταν όλο και λιγότερο στη γειτονιά για παιχνίδι. Ηταν αποσυρμένη στα σοβαρά διαβάσματά της εν αντιθέσει με την Τουλίτσα κι εμένα που αναλωνόμασταν στο σχοινάκι, τις ρακέτες, τα κρυφτά και τα κυνηγητά με τα αγόρια της γειτονιάς.

Αργότερα εκείνη πέρασε στη Νομική Θεσσαλονίκης κι έτσι χαθήκαμε για τα καλά. Η Τουλίτσα παντρεύτηκε στα 18 κι έφυγε επίσης, η δική μου ζωή είχε επίκεντρο την Αθήνα. Ετσι βλεπόμασσταν σπάνια τα καλοκαίρια ανταλλάσσοντας φευγαλέους χαιρετισμούς.

Μια μέρα, όταν ήδη είχα εγκαταλείψει την Ελλάδα, η μαμά μου ανακοίνωσε ότι η παιδική μου φιλη η Ευαγγελία είχε γίνει μοναχή. Μοναχή σε γυναικείο μοναστήρι στη Δράμα υπό το μοναστικό όνομα Πορφυρία. Θύμωσα πολύ μαζί της, φούντωσα που εγκατέλειψε τα εγκόσμια ενώ θα μπορούσε να προσφέρει με τη γνώση , τη σοφία και τη μειλιχιότητά της τα βέλτιστα στους συμπολίτες της.

Την συνάντησα τυχαία στον τόπο των νεκρών στη Λευκάδα σε κάποιο απο τα μνημόσυνα της Πεταλούδας μας ένα χάρτινο Σεπέμβρη. Και η καρδιά μου φτερούγισε που την είδα ευτυχισμένη στο μοναστικό της ένδυμα. Μιλήσαμε πολύ αλλά είπαμε λίγα. Τα άδηλα, τα κρύφια, τα μύχια μας περιμένουν στην επόμενη συνάντηση στον τόπο που διάλεξε ως καταφύγιο και ως ορμητήριο της νέας της ζωής.

Μαθαίνω απο τους γύρω μου πως η ηγουμένη Πορφυρία είναι μια πεφωτισμένη ψυχή, ενα πλάσμα που προσφέρει παραμυθία και παρηγορία στους βασανισμένους ανθρώπους. Ωσπου να την ξαναβρώ και να τα πούμε εις βάθος χρόνου και ψυχής την ασπάζομαι.

Και προσμονώ την μεγάλη μας επανασυγκόλληση, που άργησε πολύ. Αλλά θα είναι παντοτινή γιατί είμαστε καμωμένες απο χώμα και ύδωρ Λευκάδας.

Αγαπημένη μου Ευαγγελία, Ηγουμένη Προφυρία σ’ αγαπώ. Θέλεις να γίνουμε φίλες;

Η Πριγκίπισσα Ιουστίνη

 

Χριστούγεννα της Διασποράς !

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Σε κλίμα αδελφοσύνης, αγάπης και Χριστιανικής αναγέννησης κύλησε χθες το Χριστουγεννιάτικο γιορταστικό γεύμα, που οργανώνει η Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μοντρεάλ κάθε χρόνο με πρωτοβουλία του προέδρου της Νίκου Παγώνη.

Η μεγάλη αγκαλιά της Κοινότητας άνοιξε να υποδεχτεί οικογένειες και μοναχικούς ανθρώπους καθώς και ξένους φίλους της Ελληνικής παροικίας που πήγαν να μοιρασθούν τα πατροπαράδοτα Χριστουγεννιάτικα έθιμα της Ελλάδας.

Ο πρόεδρος της ΕΚΜΜ Νίκος Παγώνης καθώς και μέλη του διοικητικού συμβουλίου έδωσαν το παρόν στο σερβίρισμα της γαλοπούλας , που ήταν μαγειρεμένη αλά Κεμπέκ. Η νεολαία και τα παιδιά βοήθησαν στο καθάρισμα των τραπεζιών ενώ οι κυρίες προσέφεραν Χριστουγεννιάτικες καραμέλες και δώρα στους μικρότερους θαμώνες της συνεστίασης , που μεταμορφώθηκε σε οικογενειακό τραπέζι, αγκαλιάζοντας περί τους 250 Ελληνες της Διασποράς.

Η ατμόσφαιρα ήταν ενθουσιώδης, οι συνδαιτημόνες αντάλλασαν ευχές μεταξύ τους με φωτισμένα απο το χαμόγελο πρόσωπα, ενώ ο πρόεδρος Νίκος Παγώνης γέμιζε τα ποτήρια με κρασί περιφερόμενος και χαιρετώντας κάθε τραπέζι ως γνήσιος οικοδεσπότης Χριστουγέννων.

Το Χριστουγεννιάτικο γεύμα της ΕΚΜΜ έχει γίνει μια παράδοση που τιμά τον φορέα της οργανωμένης παροικίας καθώς και τους Ελληνες του Μοντρεάλ. Είναι μια παρακαταθήκη αγάπης και προσφοράς στο μοναδικό  Ελληνικό Γένος.

Χρόνια Πολλά. Και του Χρόνου!

 

 

  

 

 Υπέροχη εθελοντική ομάδα

 Και ο Λατίνος βοήθησε φετος

 Αγαπημένοι

 Η οικογένεια με τα πέντε αγόρια της ήρθε να βοηθήσει στο σερβίρισμα

 Ο Αλέξανδρος με τη Χριστίνα που τον μεγάλωσε

 Με τον Αντυ Κριλλή και τον πρόεδρο που ήταν οικοδεσπότες

 

 Το ζεύγος Τσινάλη έδωσε τα ρέστα του

 Εμείς πήγαμε με την ευρύτερη οικογένειά μας, η Χριστινα και το Σπύρο

 Εθελοντές σε παράταξη

 Παιδάκια

 Η λεβεντιά της τρίτης ηλικίας

 Η Ελένη, η Εύα, οι φίλες στον αγωνα

 Το ζεύγος Νίκου Παγωνη με τη λατρεμένη γραμματέα της Κοινότητάς μας

 Ο Σπύρος Μοντζενίγος με τον εγγονό του

 Ανάμεσα σε υπέροχους εθελοντές και συνδαιτημόνες

 Ο Αλέξανδρος με την γοητευτική Φρόσω Πάππας

 Η οικογένεια με τον παλιό θυρωρό της ΕΚΜΜ

 Τα δίνει όλα ο Κερκυραίος

 

 Κομψές και γοητευτικές μοίραζαν καραμέλες

 

 Με την οικογένεια Αργύρη

 Ο πρόεδρος ανάμεσα στη Χριστίνα και τον Αλέξανδρο

 

 Το τρίο της εθελοντικής εργασίας
 

 Οι Ωραίοι έχουν χρέη

 Με νύν πρόεδρο Νίκο και μελλοντικό πρόεδρο Αντυ

 

 

Το γοητευτικό ζεύγος Φρόσως και Αντώνη Πάππας. Τους αγαπώ

 

Αγια Νύχτα Φωτισμένη με Αγάπη!

Η Αγια Νύχτα κύλησε στο σπίτι μας σε ένα πάρτυ γεμάτο νεολαία και ανθρώπους απο διαφορετικές θρησκείες και διαφορετικά δόγματα. Η Αγάπη νικάει τις διαφορές σε όλους τους τόπους και σε όλους του χρόνους.

Υποδεχθήκαμε μέλη της οικογένειάς μας και μαζί φίλους και γείτονες, που έφτιαξαν ένα αγαπημένο γιορτινό σύνολο.

Η τρυφερή γαλοπούλα με τραγανη πετσούλα φτιάχθηκε απο τη σεφ Τζουστινάκι με δύο είδη γέμισης για τον Αλέξανδρο, ο οποίος παραμένει ανυποχώρητος. Θέλει κάθε χρόνο να γεύεται την Λευκαδίτικη γέμιση της γιαγιάς του. Το αρνάκι βγήκε λουκούμι και καταβροχθήθηκε εν ριπή οφθαλμού.

Τα γλυκά κατασκευασμένα απο χρυσοχέρες φίλες μου στόλισαν το τραπέζι. Η Μαρία Αργύρη έφτιαξε το κόκκινο βελούδινο κέικ-υπερπαραγωγή, η Βίλλυ Φασούλα έφερε νοστιμότατους κουραμπιέδες και μελομακάρονα, η Μαρία Κομνηνού Σεμπεκοπούλου έφτιαξε μπράουνις με φράουλα, η Μαρία Αργυρόπουλος μας έστειλε ένα συγκλονιστικό εκμέκ , η Ειρήνη Αργύρη έφερε Χριστουγεννιάτικα γλυκίσματα. Και απο το ζαχαροπλαστείο Αφροδίτη ήρθε ο κορμός μόκα και το γαλακτομπούρεκο.

Η βραδυά κύλησε υπέροχα ανάμεσα σε κουβέντες και ανταλλαγές Χριστουγεννιάτικων δώρων. Αγαπημένα Χριστούγεννα!

Χρόνια πολλά. Και του χρόνου. Πάντα με υγεία και ευλογία!

Τζουστινάκι