Η θεία Κατίνα, νύφη με γαμπρό από φωτογραφία!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Η θεία μου η Κατίνα ήταν ένα κορίτσι που γεννήθηκε ανάμεσα σε πολλά παιδιά στην οικογένεια Βλάχου εκεί στην ορεινή Εξάνθεια, που τίποτε δεν προμήνυε καλή τύχη για τα παιδιά και κυρίως για τα κορίτσια, καθώς το χωριό και η γύρω περιοχή του ήταν άγονες περιφέρειες της Λευκάδας.

Όμως στην πρώιμη νιότη της ευτύχησε να λάβει πρόσκληση από τα αδέλφια της που είχαν μεταναστεύσει στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας κι έτσι βρέθηκε εκεί να δουλεύει εργάτρια για να φτιάξει το κομπόδεμά της τόσο για την οικογένεια που είχε μείνει πίσω όσο και για την προίκα της.

Έτσι, άγουρο κορίτσι ταξίδεψε με το υπερωκεάνειο για την Αυστραλία και βρέθηκε εκεί ακολουθώντας την τύχη των χιλιάδων Ελλήνων μεταναστών, που αναζήτησαν μια καλύτερη ζωή στα ξένα. Με τα αδέρφια της σαν ασπίδα προστασίας , με τα νιάτα της και τη θέλησή της για δουλειά, είχε φτάσει τα τριάντα όταν ωρίμασε για γάμο.

Τότε όλες οι κοπέλες ήθελαν ‘παπούτσι από τον τόπο τους’ κι έτσι ήρθε το προξενιό για το θείο Λεωνίδα Φραγκούλη, το νεότερο από τα αδέρφια του σεβαστού πατέρα μου. Ο θείος Λεωνίδης, όπως τον φώναζαν στην Εγκλουβή , όπου ήταν καταδικασμένος να βόσκει τα πρόβατα της οικογένειας, ήταν ένα λεπτεπίλεπτο πλάσμα που δεν έκανε για αγροτικές δουλειές. Κι όταν ήρθε το προξενιό και είδε τη φωτογραφία της Κατίνας με τα μαύρα μαλλιά και το σκούρο λαμπερό βλέμμα, το αποφάσισε πάραυτα να φύγει για το Σύνδεϋ, να την παντρευτεί και να κάνει μαζί της οικογένεια.

Θυμάμαι εκεί στο σπίτι που βρίσκεται στο μέσον  της Εξάνθειας το γλέντι του αρραβώνα που στήθηκε με το γαμπρό να χορεύει με τη φωτογραφία της νύφης, καθώς περίμενε τη γνωρίσει μόνο όταν θα έφτανε στο μακρινό Σύδνεϋ του Κάτω Κόσμου. Και χορεύανε οι δικοί μας και τα αδέρφια της Κατίνας τα τσάμικα και τα καλαματιανά, και τραγουδούσαν, κι έπαιζαν τα βιολιά, και τα μαντήλια κράταγαν τους συγγενείς που έκαναν φιγούρες και ο θείος ο Λεωνίδης βούρκωνε από συγκίνηση που θα άφηνε πίσω του τον τόπο του για μια καλύτερη ζωή στην Αυστραλία μακριά από την οικογένειά του.

Η θεία Κατίνα τον καλοδέχτηκε εκεί στα ξένα. Η ζεστή της προσωπικότητα και η ζωντάνια της τον σκλάβωσαν κι έγιναν ζευγάρι ενώπιον θεού και ανθρώπων σύντομα. Και μας έστειλαν τις φωτογραφίες του γάμου, πελώριες, με την Κατίνα να φοράει ένα υπέροχο νυφικό με λευκό τούλινο βέλο. Πάντα, θυμάμαι αυτή τη φωτογραφία στο σπίτι της γιαγιάς της Κωνσταντίας στην Εγγλουβή πάνω στο μπουφέ της εποχής.Δεν την γνωρίζαμε δια ζώσης αλλά μάθαμε να την αγαπούμε μακρόθεν διότι ο θείος Λεωνίδης μας έστελνε γράμματα κάθε μήνα, γράμματα που ο πατερούλης διάβαζε δυνατά για να μηρυκάσει την προκοπή του μικρού του δελφού στον ξένο τόπο.

Η θεία Κατίνα βοήθησε το θείο Λεωνίδη να σταθεί στα πόδια του και μαζί δούλεψαν σκληρά για να φτιάξουν μια καλύτερη ζωή. Σύντομα , ήρθε να προστεθεί το μονάκριβο κοριτσάκι τους , η πανέμορφη Κωνσταντίνα που πήρε τα χρώματα της μητέρας της και την κατατομή του Φραγκουλέικου.

Μετά από 12 χρόνια με την Κωνσταντίνα να βρίσκεται στα 10 της ήρθαν επιτέλους για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Και μας έφεραν του κόσμου τα καλούδια από την Αυστραλία, ούτε που θυμάμαι τι και πώς. Μόνο θυμάμαι πως το επίσημο σετ των μαχαιροπήρουνων το είχε χαρίσει στη μαμά η θεία Κατίνα απο την Αυστραλία κι αυτό δεν ξεχνιόταν ποτέ να αναφερθεί στα επίσημα τραπέζια της οικογένειας.

Η θεία Κατίνα ήταν μια γλυκειά και δυναμική γυναίκα, μια ήσυχη δύναμη, που στάθηκε δυνατή στην οικογένειά της αλλά δεν παρέλειψε ποτέ να στηρίξει την ευρύτερη οικογένεια της Λευκάδας. Επισκέφθηκαν την πατρική γη πολλές φορές μέσα στα χρόνια και η μαμά μου ήταν χαρούμενη με  τη συννυφάδα της, για την ευγένεια, την αμεσότητα και την ειλικρίνειά της. Παρότι τις χώριζαν ήπειροι και ωκεανοί, όταν έσμιγαν μιλούσαν σαν αδερφές που δεν είχαν χωρίσει ποτέ.

Η θεία Κατίνα ευτύχησε να δει την κόρη της την Κωνσταντίνα να σπουδάσει, να καλοπαντρευτεί τον Γιάννη της και να κάνει δυό εξαιρετικά παιδιά, τον Χρήστο και την Κατερίνα, που πήρε το όνομά της. Ήταν μια υπερδραστήρια γυναίκα, μια εξαιρετική μαγείρισσα και νοικοκυρά κι όταν τους επισκεφθήκαμε το 2012 στο Σύδνεϋ άνοιξε τη μεγάλη της αγκαλιά και μας καλοδέχτηκε. Οργάνωσε μεγάλο τραπέζι με όλες τις ελληνικές γεύσεις και μας υποδέχτηκε σα να ήμασταν παιδιά της. Οι αξέχαστες στιγμές μας στην ξενιτιά του θείου Λεωνίδη και της θείας Κατίνας, έχουν εγγραφεί για πάντα στη μνήμη και την καρδιά μου.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της η θεία Κατίνα ταλαιπωρήθηκε καθώς ο αγαπημένος σύντροφος της ζωής της ο θείος Λεωνίδης, έπαθε αλζχάιμερς και δεν την αναγνώριζε.’Ισως  νάναι καλύτερα τώρα που εκείνη έφυγε από αυτοκινητιστικό δυστύχημα άδικα και απότομα, ίσως να είναι καλύτερα που δεν έμαθε για τον τραγικό θάνατό της.

Καλό ταξίδι εκεί που πας στους ουρανούς θεία Κατίνα. Θα σε θυμόμαστε με πολλή αγάπη για όσα υπήρξες για όλους εμάς. Να δώσεις χαιρετίσματα στη γιαγιά, τον παππού, στους κουνιάδους και τις συννυφάδες σου. Και να σφίξεις στην αγκαλιά σου την Πεταλούδα μας. Τώρα εσύ θα έχεις την πιό καλή παρέα!