Ζυρίχη - Μιλάνο :Μια μαγική διαδρομή

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Ζυρίχη-Μιλάνο είναι μια διαδρομή που απολαμβάνω κάθε Μάιο, καθώς οι υποχρεώσεις του συζύγου μου μας φερνουν σ΄αυτό το μαγικό κομμάτι της Ευρώπης εκείνη ειδικά την εποχή. Τότε η φύση είναι καταπράσινη, οι πλαγιές των Αλπεων λάμπουν μέσα στο χορτάρι και οι κορυφές είναι πασπαλισμένες απαλά με ελαφρό χιονάκι. Οι λίμνες αριστερά και δεξιά του αυτοκινητόδρομου είναι χάρμα οφθαλμών.

Τώρα, τέλη Φλεβάρη , η Ζυρίχη ήταν μουντή και βροχερή. Η ομίχλη έπνιγε την πόλη, τα κτίρια χανόνταν μέσα στα υγρά σύννεφα, που θαρρείς άγγιζαν το έδαφος. Πήρα μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή για να αποτυπώσω την όμορφη πόλη προς χάρη της φίλης μου, αλλά ήταν αδύνατη η προσέγγιση με φακό, λές και με απωθούσε η εχθρική της όψη.

Παρόλα αυτά περπατήσαμε στα πλακόστρωτα δρομάκια, χαζέψαμε τις βιτρίνες με τα ακριβά ρολόγια και τα πανάκριβα κοσμήματα, θαυμάσαμε τη λιτή γραμμή της επιπλοβιομηχανίας τους, τα φωτιστικά της αφαιρετικής γραμμής, που παραπέμπουν στη δεκαετία του 70.

Μου αρέσει η Ζυρίχη εστω και υπο τη σκιά της ομίχλης της. Είναι μια μινιατούρα στην καρδιά της Ευρώπης, με ένα μοναδικό σιδηροδρομικό σταθμό, που χωρίζει τη μεγαλούπολή στο πέρα και το δώθε. Ο ποταμός χαίδεύει τα σπλάχνα της χαρίζοντάς της τη γοητεία του υγρού στοιχείου.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε στον αυτοκινητόδρομο των Αλπεων. Καθώς το αυτοκίνητο κατάπινε τα χιλιόμετρα με μανία, εγώ δε χόρταινα ν’ αττενίζω τις απότομες πλαγιές των Αλπεων , που έσβηναν στις γκρίζες μεγάλες λίμνες. Στις όχθες ήταν αναρριχημένα μικρά χωριά, απ αυτά που βλέπεις στα διαφημιστικά των γαλακτοκομικών προϊόντων της Ελβετίας. Οι κορυφές κάτασπρες απο τις χιονοπτώσεις δέσποζαν του τοπίου, που παρά την ελαφριά ομίχλη, μου έκοβε την ανάσα. Περνώντας απο το μεγάλο τούνελ , που διασχίζει τα βουνά, ξαφνικά βρεθήκαμε σε μια ηλιόλουστη μέρα με 15 C. Εδω προς την πλευρά της Ιταλίας ο Θεός ήταν γενναιόδωρος, χάριζε στον τόπο ζέστη και λιακάδα.

Φθάσαμε στο Κόμο, αυτή την ιταλική κωμόπολη που δεν χορταίνω να την βλέπω. Επιστρατεύω όλες τις αισθήσεις μου για να ρουφάω τη φυσική καλλονή της. Ο ήλιος έπαιρνε τη νυχτερινή βουτιά του απέναντι στο βάθος του λόφου. Τα χρώματα ιρίδιζαν, η λίμνη είχε λουστεί στις αποχρώσεις της δύσης. Η φύση ολοπράσινη δεν είχε καμφθεί απο τα κρύα και το χειμώνα. Εμοιαζε ανέπαφη απο την εποχή.

Οι μεγαλόπρεπες βίλες, τα νεοκλασικά θέρετρα κατα μήκος της παραλίας, προσέθεταν στη φυσική ομορφιά του τόπου. Περπατήσαμε κατα μήκος του λιμανιού, γυρίσαμε ξανά και ξανά για να χορτάσει το μάτι μας την απέραντη ομορφιά του τοπίου.

Σε λίγο άρχισαν να ανάβουν τα δεκάδες φώτα των σπιτιών παραβιάζοντας την ερημία του τόπου. Κάποια ζευγάρια καταμεσής του Φλεβάρη βημάτιζαν πίσω μας στην άκρη της παραλίας. Δεν μας έκανε καρδιά να χωθούμε σε εστιατόριο. Η ομορφιά υπερκάλυπτε ακόμη και τη φυσιολογική λειτουργία της πείνας.

Φάγαμε στο γνωστό μας στέκι τις μακαρονάδες μας (πένες αλ αραμπιάτα για τον Τέντ και μια καρμπονάρα διαίτης για του λόγου μου), δοκιμάσαμε παγωτό φυστίκι στο διόροφο περίπτερο του ξενοδοχείου Παλάς και πήγαμε να κοιμηθούμε γεμάτοι απο ετνυπώσεις. Τα ψώνια για μεταξωτά φουλάρια και πασμίνες, για τσάντες και παπούτσια μπορούσαν να περιμένουν την άλλη μέρα στο Μιλάνο, που στέκει αιώνια πρόκληση στη μόδα και την ομορφιά!