Της Παναγιάς

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη μάννα μου Μαρία

Είναι αυτή η γιορτή της Παναγιάς στην καρδιά του Αυγούστου, που κάνει τις καρδιές των Ελλήνων να πανηγυρίζουν με πάθος την πρέσβειρα των προσευχών τους στο Χριστό. Χιλιάδες καταφεύγουν στα σκαλοπάτια της Εκατονταπηλιανής η της Παναγιάς της Τήνου ή της Σπηλιανής και τόσων άλλων εκκλησιών για να ανάψουν ένα κεράκι στη Χάρη της.

Είναι αυτές οι μέρες του καλοκαιριού , καυτές και γιορτινές ταυτόχρονα που στέλνουν και τους τελευταίους κατοίκους των πόλεων εκτός με αφορμή τη μεγάλη πανήγυρη της Παναγιάς. Οι πόλεις σιωπούν, ενώ τα μοναστήρια και οι προσκυνηματικοί ναοί βρίθουν ανθρώπων.

Ομως γιατί η Παναγιά αποτέλεσε ανέκαθεν τον ύψιστο γιορτασμό της Χριστιανοσύνης, αναρρωτήθηκα συχνά. Διαβάζοντας προσεκτικά τα κείμενα των παρακλήσεων στη «Δέσποινα και Μητέρα του Λυτρωτού», διαπίστωσα αυτά που είχα ήδη επισημάνει απο την παιδιόθεν παρουσία μου στην εκκλησιαστική παράδοση της οικογένειάς μου.

Η Παναγία, γυναίκα και μάλιστα μπολιασμένη με τον ύπατο πόνο της απώλειας του μοναχογιού της, συμβολίζει για τη Χριστιανοσύνη το κοντινότερο πρόσωπο στην ανθρώπινη φύση. Γι αυτό οι Ελληνορθόδοξοι τη λατρεύουν αποθεώνοντάς την κάθε Δεκαπενταύγουστο. Γιατί αποτελεί τη σύνδεση της Θεότητας με τον άνθρωπο καθώς θεωρείται ως «Αγαθή Αγαθού Λοχεύτρια».

Η Παναγία «προϊσταται πρεσβεύουσα», όπως αναφέρει ο Παρακλητικός Κανόνας , που ψάλλεται επι 15 μέρες συνεχώς πριν απο την κορύφωση της Γιορτής προκειμένου να διαμεσολαβήσει ως « άβυσσσος ευσπλαχνίας» στο Θεό για τα δεινά της ανθρώπινης μοίρας.

Η Παναγία ως «έχουσα μητρικήν παρρησίαν» όχι μόνο πρεσβεύει για την προσωπική ατυχία του καθενός, αλλά αποτελεί «το άρρηκτον τείχος», τον «πύργο ασφαλείας», την «προστασία και σκέπη της ζωής», το «στήριγμα των πιστών» εν συνόλω, αφού οι παρακλητικοί κανόνες διαβάζονται στις μεγάλες συμφορές των τόπων (πολέμους, ασθένειες , ανομβρίες κλπ)

«Επίβλεψον εν ευμενεία Πανύμνητε Θεοτόκε επι την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν και ίασαι της ψυχής μου το άλγος», αναφέρεται ως κύριο και επανλαμβανόμενο σημείο σε παρακλητικό τόνο, καθώς η Θεομήτωρ θεωρείται η πρέσβις στο Χριστό για την απαλλαγή απο τις ασθένειες του σώματος αλλά και της ψυχής.

Μεγαλώσαμε στη Λευκάδα παρακολουθώντας το Δεκαπενταύγουστο στην εκκλησιά του πατέρα. Με την Κωνσταντίνα νιώθαμε τόσα κοντά στις προσευχές προς την Παναγία. Παίρναμε το βιβλιαράκι μας και σιγοντάραμε τον πατέρα όταν έψαλλε τον Παρακλητικό Κανόνα στο σπίτι μας για την ευλογία κάθε Δεκαπενταύγουστο αδιαλείπτως.

Τα χρόνια πέρασαν, εκείνη έφυγε κι εγώ μένω στο Μόντρεαλ, μακριά απο το πάθος και το έθος της γιορτής. Μερικές φορές με παίρνει μια μελαγχολία που δε μπορώ να βιώσω χωρίς το φίλτρο των αναμνήσεων και της άκαμπτης λογικής τούτη τη Γιορτή της Παναγιάς, που αποτελεί την επιτομή των πανηγύρεων της Χριστιανοσύνης!

Ισως νάναι αυτός ο διαρκώς επιβαρυνόμενος απολογισμός της χαμένης αθωότητας!

Χρόνια πολλά στις Μαρίες και στη μητέρα μου!

Ιουστίνη