Ο Αύγουστος που της χρωστούσα της Λευκάδας μου!

Μου το θύμισε ο φίλος μου ο Μπαμπίνος Φον Γκούρμεν σήμερα το ωραίο καλοκαίρι στη Λευκάδα, στέλνοντάς μου μια φωτογραφία όπου είμαι ηλιοκαμμένη απο τον ήλιο του Κάστρου.

Πέρασα τον Αύγουστο στο νησί και στην πόλη μου, συναντώντας τους φίλους και τις φίλες μου καθημερινά, σμίγοντας με παλιούς γνωστούς, ανακινώντας τις αναμνήσεις που με έπλασαν αυτήν που είμαι.

Θα αρχίσω απο την συγκατοίκηση με τον αδελφό μου τον Αποστόλη, τη γυναίκα του την ¨Εφη και τον υπέροχο γιό τους το Νικόλα. Ήταν απόλαυση να κάνουμε σχέδια πώς να είμαστε ελεύθεροι απο ωράρια ,πώς να απαλλαγούμε  απο τα πρέπει κι απο τα μη. Τα μπάνια στο Κάστρο, οι βόλτες τα βράδυα στην αγορά και οι περιπλανήσεις μας στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης στόλισαν τις μέρες του καλοκαιριού μου.

Η άφιξη του Αλεξανδρίνου μου απο τη Νέα Υόρκη, τα υπέροχα ξενύχτια του στην Taratsa Open, οι ύπνοι του μέχρι το απόγευμα μου θύμισαν την ωραία και ανέμελη νιότη μου, τότε που καταφθάναμε Κυριακή χαράματα κατά τις 6 την ώρα που ξυπνούσε ο πατερούλης για την εκκλησία και μας έλεγε πως σε δύο ώρες θάπρεπε να πάμε στους Αγίους Αναργύρους.

Βεβαίως, η μόνιμη σύντροφος στις βραδινές περιπλανήσεις μου ήταν η Μαριάννα, η αγαπημένη των εφηβικών χρόνων με την οποία ανυποψίαστες σαν κοριτσάκια γελούσαμε και μιλούσαμε και αναθυμόμασταν μέρες αθωότητας τότε που τίποτε δε σκίαζε τη ζωή μας. Ήταν σα να ξαναβουτούσαμε στις αναμνήσεις απο τους γονείς μας που δέθηκαν για πάντα μέσα απο τη δημιουργία και λειτουργία του Γηροκομείου Λευκάδας.

Το μεγάλο δείπνο των συμμαθητριών με θέα το πέλαγος ήταν μια ρουφηξιά από νιότη καθώς η Δήμητρα Καράμπαλη, η Μαριάννα Καρφάκη, η Αγγελική Σπηλιά, η Νέλλη Κατωπόδη, η Μόλυ Φλωρίου, η Σία Καμινάρη και η αφεντιά μου αφεθήκαμε σε εκείνα τα μύρια όσα λόγια για τις μικρές χαρές αλλά και τις αγωνίες που συνθέτουν τις ζωές μας ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού.

Η γειτονιά μου με την κυρά Λάμπρω να κρατάει τα σκήπτρα της ιστορίας της , με τη Μαρία να καμαρώνει για τα εγγόνια της και την Τασούλα να αφήνει τις εγγονές της να αυτοσχεδιάζουν πασαρέλες μόδας, με τη Σταυρούλα να κεντάει ασταμάτητα τα Λευκαδίτικα και με την Αλεξάνδρα να ποτίζει τα λουλούδια μας ήταν μια όαση αναβάπτισης στις παιδικές μνήμες.

Υστερα ήρθαν ο Ηλίας ο Φρούφαλος με τη γυναίκα του τη Μαρία Ζαχαρή και ο Ηλίας ο Γεωργάκης με τη γυναίκα του Σοφία Αναγνωστοπούλου. Και γελάσαμε τόσο πολύ με τόσες ιστορίες που οι δύο Ηλίες ήξεραν να αφηγούνται με τη λευκαδίτικη χροιά του λόγου τους, με την ξεχωριστή ιδιωματική τους αφήγηση. Γελάσαμε σαν παιδιά και αποτοξινωθήκαμε από όσα μας είχαν ίσως πληγώσει τα χρόνια που πέρασαν χωρίς να τα ξεχνάμε.

Ο Φίλιππος ο Μεσσήνης ήταν ο καθημερινός μου συνομιλητής, τον συναντούσα με το ποδήλατο να ανεβοκατεβαίνει την αγορά και να παθιάζεται με την ιδέα να μιλήσουμε κάποια στιγμή ιδιαίτερα για την πολιτική του τόπου. Κι αυτή η στιγμή δεν έφτασε ποτέ αλλά δεν πειράζει γιατί θάρθει μια άλλη στιγμή σύντομα να πούμε αυτά που αφήσαμε στη μέση.

Ο Μπαμπίνος όμως ήταν η αποκάλυψη του καλοκαιριού, πάντα με το χιούμορ του, πάντα με τα ωραία του αστεία, πάντα με το χαμόγελο να χαιρετάει και να υπαινίσσεται ετούτο κι εκείνο. Και να γλιστράει σπίτι του νωρίς τα βράδυα για να περιποιηθεί τη γυναίκα του. Και το πρωί πάλι καφέδες στο Μερκάντο και κόσμος και κουβέντες και πολιτικές υποθέσεις και νέα, πολλά νέα. Ανέβηκα στο μηχανάκι του και με ταξίδεψε ως την πλατεία όπου ψώνισα λουκούμια κι άλλα καλούδια λευκαδίτικα της αγοράς.

Κι ένας φίλος μου απ΄τα παλιά μου είπε να πάμε για καφέ και τα είπαμε εφ΄όλης της ύλης, πολιτικά , θρησκευτικά, είπαμε για παρελθόντα γεγονότα, για αναμνήσεις που έχτισαν μια νιότη ξέφρενη με πολλά όνειρα για ταξίδια μακρινά.

Τη Βίκυ Μαζανίτη την πανέμορφη με το λυγερό σώμα τη συναντούσα στη γειτονιά και στα μπαράκια κι όλο μιλούσαμε για τα ωραία κοσμήματα που σχεδίαζε στο εργαστήριό της στα Γιάννενα κι όλο γελούσαμε δυνατά και αγοράζαμε φρέσκα φρούτα απο την αγορά.

Και βέβαια, συναντούσα συχνά στη Λευκάδα την κουμπάρα μου τη Μαριλένα Μελά και τη Χριστινούλα μας που έχει γίνει πανέμορφη και τον κουμπάρο τον Σάκη και την Κατρινούλα, την πρωτοκόρη τους. Και ξαναγαπήσαμε την παραλία του Κάστρου και κολυμπούσαμε σα να μην είχε περάσει μια μέρα από τότε που ήμασταν παιδιά.

 Aνέβηκα και στους κουμπάρους την Κατερίνα και το Δημήτρη Πετρόπουλο και απόλαυσα τη Νικολέτα μου που έχει γίνει δεσποινίς. Και έπαιξα με την καλοσυνάτη μας Μαρία που χαμογελούσε διαρκώς και χαιρόταν με τα πάντα. Και πήγαμε στο λούνα πάρκ όλοι μαζί και μας άρεσε γιατί τα παιδιά είναι η αφορμή της χαράς και της ευτυχίας.

Χτενίστηκα στο λατρεμένο Σπύρο μου με το εκλεκτικό γούστο και χάρηκα την στιλπνότητα των μαλλιών μου μόνο για λίγο καθώς η αρμύρα της θάλασσας τα ρουφούσε λαίμαργα στα μπάνια μου.

Είδα φίλους που είχα χρόνια να συναντήσω, είδα αγαπημένα πρόσωπα που είχα ξεχάσει πόσο μεγάλο ρόλο είχαν παίξει στη ζωή μου. Είδα με τα μάτια της ωριμότητας τον τόπο μου και τους ανθρώπους.

Αυτό το καλοκαίρι ξαναλάτρεψα τη Λευκάδα. Της έδωσα τον Αύγουστο που της χρωστούσα κι εκείνη μου ξαναχάρισε το αγαθό που λέγεται «κάθαρση»! Αυτό το καλοκαίρι θα το θυμάμαι πάντα για τη γλύκα του, για την ελευθερία του, για την ανεμελιά του.

Και του χρόνου!

  

Justinaki