Στη φιλία που δε χάνεται ποτέ

Επειδή απο τότε που ξενητεύτηκα ξαναβούτηξα στις παλιές φιλίες μου και τις κρατώ ανέγγιχτες ως κόρη οφθαλμού
Επειδή επενδύω μόνο σε ανθρώπινες σχέσεις απο την ημέρα της φυγής στον Καναδά
Επειδή Τα Ψηλά Τακούνια Για Πάντα είναι αφιερωμένα εξαιρετικά στις φίλες των νεανικών μου χρόνων
Επειδή εμπλουτίζω διαρκώς τη ζωή μου με καινούριες φιλίες αγάπης και όχι καταναγκασμού ή συμφέροντος
Επειδή μου λείπουν αφόρητα οι φίλοι μου εδώ στο χιονισμένο Μόντρεαλ
Αποφάσισα να αναδημοσιεύσω το τρυφερό κομμάτι του φίλου μου Στράτου Δουκάκη, που μ’ αγγίζει, με πονάει , με καίει...

Ιουστίνη

Η ΧΑΜΕΝΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ...
«Στις παρέες που σκορπίσανε, στις φιλίες που χαθήκανε…»
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΟΥΚΑΚΗΣ
4/12/2007
Πέστε μου, πόσες φορές δεν μας έχει συμβεί. Σε μια συμπτωματική –και ως συνήθως σύντομη– συνάντηση ή μια τηλεφωνική επικοινωνία με φίλους, η τελευταία φράση μας να είναι τούτη η γνωστή: «κοίτα, να μη χαθούμε, να τα πούμε από κοντά, έτσι;». Νομίζω αρκετές φορές. Κι αυτή μας η επιθυμία «να τα πούμε», δεν εκπληρώνεται ποτέ κι εκείνο το «από κοντά» μένει κάπως απόμακρο, όπως και η υπόσχεση «να μη χαθούμε» μεταβάλλεται σε ανάμνηση, ώσπου τελικά... χανόμαστε. Μια και καλή!
Γιατί άραγε χανόμαστε; Γιατί αφήνουμε την καθημερινότητα να μας καταπίνει; Στις μίζερες και μελαγχολικές εποχές που σήμερα ζούμε, όπου τα χαμόγελα και η αισιοδοξία φαίνεται πως σκορπίστηκαν σαν τα φύλλα του φθινοπώρου, έχουμε φορτώσει τους ώμους μας με όλο και μεγαλύτερες υποχρεώσεις. Με πρόσωπα σκυθρωπά συνωστιζόμαστε στην αφετηρία του καθημερινού μαραθώνιου για επιβίωση. Χανόμαστε στις λεωφόρους της πεζότητας και των έντονων ρυθμών, κυνηγώντας το χρόνο που ποτέ δεν μας φτάνει. Κάνοντας ό,τι κοροϊδεύαμε. Όσα αμφισβητούσαμε. Πώς έγινε και ισοπεδώθηκαν έτσι όλα;
Αλλάζουν με τον καιρό τα πράγματα, αλλάζουν τα ενδιαφέροντα και οι σχέσεις αποκτούν άλλη έννοια. Αλλάζει ο κόσμος... Πάντα άλλαζε. Οι άνθρωποι, γινόμαστε αλλιώτικοι. Έχει εξαφανιστεί από μέσα μας η απλότητα, η ζεστασιά, η συμπαράσταση, η φιλοξενία, η ψυχική επικοινωνία, το ζεστό άγγιγμα, όλα αυτά που, κάποτε, έσμιγαν τους ανθρώπους. Τότε, με άλλα σταθμά ζυγιζόταν η ζωή και με άλλα μέτρα μετριόταν ο κόσμος. Οι νοσταλγικές αναμνήσεις όπως και τα αγνά ανθρώπινα αισθήματα καταλαγιάζουν μέσα μας σιωπηλούς σπαραγμούς και δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε. Παγώνουν ακίνητες οι στιγμές του παρελθόντος. Κι όταν εσύ, καλέ μου φίλε, ανακαλύπτεις την τραγικότητα της κατάστασης, –ίσως την πιο τραγική, ωστόσο αληθινή– συνειδητοποιείς τη ματαιότητα.
Συμβιβάζεσαι και δέχεσαι ότι ακόμη και τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα, μας επιφυλάσσουν, συχνά, μια απογοήτευση.
Ο χώρος, είν’ αλήθεια, στένεψε, μίκρυνε, ήρθε στα μέτρα των συμφερόντων μας, αφού –καθώς φαίνεται– αυτά τώρα συνιστούν τον μοναδικό γνώμονα, αυτά απαρτίζουν την ηθική μας... Μετατρέψαμε το χώρο μας σ’ ένα τοπίο γεμάτο υποκρισία και απόκρυφες λαχτάρες. Αγωνίες αβάσταχτες, για όσα ανείπωτα φωλιάζουν βουβά μέσα μας. Έχουμε ανάγκη να ονειρευόμαστε αλλά και να είμαστε δεμένοι πάντοτε με τα πράγματα γύρω μας. Με τα ασήμαντα που συνθέτουν την ιδιαίτερη ποιότητα της ανθρώπινης μοίρας. Μένουμε εγκλωβισμένοι, αλίμονο, μέσα στο εφήμερο γιατί απομακρυνθήκαμε εντελώς από το χώρο του ονείρου. Τώρα το εφήμερο βασιλεύει και όλα έχουν ημερομηνία λήξης. Οι άνθρωποι θα έπρεπε, νομίζω, στο πέρασμα των χρόνων, να παραμένουν ίδιοι και αμετάβλητοι. Δεν πιστεύω ότι αξίζει να αλλοιώνει κανείς τον εαυτό του, όποιος και αν είναι ο στόχος του. Όλα εκείνα τα ανθρώπινα πάθη που φωλιάζουν στα απόκρυφα βάθη της ψυχής μας, οι βουβές πίκρες και οι αβάσταχτοι στεναγμοί, οι έμμονες απογοητεύσεις, τα χαστούκια της ζωής, οι αμίλητες χαρές και οι άφωνες λύπες θα έπρεπε, αν γίνεται (που δεν γίνεται), να μην αφήνουν σημάδια μέσα μας.
Μας λείπουν, πράγματι, οι άνθρωποι, μας λείπουν τα λόγια που δεν είπαμε, οι συνομιλίες που δεν πρόφτασαν να τελειώσουν... Όσα ανομολόγητα μας πονούν. Δυνατά αισθήματα που, παρ’ όλα αυτά, παραμένουν ζωντανά αλλά κι απόμακρα, χάνονται στην αμίλητη λησμονιά, στις θολές συννεφιές ενός αγνώριστου περιβάλλοντος. Όλα ίδια και όλα τόσο διαφορετικά. Όνειρα και διαψεύσεις αλλά και απρόσμενες απογοητεύσεις από πρόσωπα που κάποτε ήταν «φίλοι» μας! Μας λείπει αυτό που ήταν κάποτε.
Όταν οι φιλίες ξοφλάνε, όταν πια δεν έχεις τι να μιλήσεις και τι να πεις μ’ έναν φίλο, η φιλία τραυματίζεται, η ανθρωπιά και η αγάπη χάνονται, παραμένουν απόμακρες. Έχουν τη γοητεία, θαρρείς, των ερειπίων: σε κάνουν να νοσταλγείς ή να αναπλάθεις το αλλοτινό τους κάλλος. Και στο τέλος σε κάνουν να νιώθεις χειρότερα από πριν. Αυτή είναι η αδυσώπητη πραγματικότητα της μοίρας, κι εμείς, αλίμονο, τη δεχόμαστε...