Το Τζουστινάκι και ο Τεντ 23 χρόνια μετά

 Με τον Αποστόλη στη γειτονιά μπροστά από το στολισμένο ντεσεβό

 Ημουν ελαφριά σαν αέρας، γι αυτό με σήκωσε αγκαλιά όπως ζητούσε το έθιμο

 Με τον Τεντ και τον Αποστόλη στην είσοδο του κελιού της Αγίας Μαρίνας

Τα στέφανα από λευκό δέρμα μας τα άλλαξε ο τρομερός κουμπάρος μας (και τότε αφοσιωμένος εργένης) Χρύσανθος Πετσίλας. Βίβα Χρύσανθε!!!

Σήμερα κλείνουμε αισίως 23 συναπτά έτη γάμου με τον Τεντ και πρέπει να πώ ότι χαίρομαι που μπήκα σ΄αυτή τη συνθήκη ζωής, παρότι της αντιστεκόμουν από τότε που κατάλαβα τον κόσμο. Ναι, ενώ ήμουν παρανυφάκι σε όλους σχεδόν τους γάμους της οικογένειας (θεία Χρυσαυγή, Θεία Λισάβω κλπ) με τα μπουκλωτά μαλλιά στεφανωμένα με λευκή κορδέλα  και το καλαθάκι γεμάτο λευκά άνθη, εγώ ορκιζόμουν μέσα μου πως δεν θα παντρευτώ ποτέ.

Αργότερα όταν εφήβεψα και κατάλαβα τον κόσμο, πατούσα και το πόδι στη μαμά και φώναζα τσιριχτά: «Εγώ δεν πρόκειται να παντρευτώ, θέλω να είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΗ». Η καημένη η συντηρητική μητέρα μου απελπιζόταν έτσι όπως με έβλεπε αγριοκόριτσο να μισώ τα αγόρια και το γάμο (ενώ ζούσαμε μια υπέροχη κι αρμονική οικογενειακή ζωή!)

Εννοείται πως στη φοιτητική περίοδο ούτε καν μου περνούσε από το νού πως θα ντυνόμουν νυφούλα, να φτάξω σπιτάκι, οικογένεια κλπ. Είχα βέβαια τις αγαπητικές μου περιπέτειες, είχα γνωρίσει και τον Τεντ, αλλά με αυτή τη σχέση είχα εξασφαλίσει πως ΔΕΝ ΘΑ παντρευόμουν ΠΟΤΕ, αφού εκείνος έμενε στον Καναδά κι εγώ στην Ελλάδα! Οι συναντήσεις ήταν υπερατλαντικές, διευρωπαϊκές, τίποτε δεν με  έπνιγε.

Ωσπου εφτασε η ώρα των 30 κι έπρεπε να αποφασίσω με ποιούς θα πάω και ποιούς θ΄αφήσω. Ο κύβος ερρίφθη, καθώς πάλι δεν με υποχρέωσε ο Τεντ να τον ακολουθησω. Μου πρότεινε γάμο μακρόθεν, χωρίς συγκατοίκηση. Είπα αβίαστα το ναι , γιατί είχα την εντύπωση πως η ζωή θα κυλούσε ανάμεσα σε δύο ηπείρους, εκείνος στη δουλειά του κι εγώ στη δική μου.

Ο γάμος έγινε με τις δικές μου προδιαγραφές, θα ήταν κλειστός μόνο οι απόλυτα οικείοι της Λευκάδας, απαίτησα. Οι γονείς μου έπαθαν ένα νταράκουλο, αλλά γρήγορα συνήλθαν γιατί υπήρχε πάντα η απειλή να μην παντρευτώ και καθόλου. Το νυφικό σχεδόν το σχεδίασα στου Μιχάλη Ασλάνη, ο οποίος το εκτέλεσε και μου το έκανε δώρο καθώς τότε συνεργαζόμασταν στη μόδα (έκανα στάιλινγκ σε περιοδικά γυναικεία εκτός των άλλων!!!)

Λοιπόν, ήρθε ο Τεντ από τον Καναδά, η βαλίτσα με το γαμπριάτικο κοστούμι δεν ήρθε μαζί του, αγωνία μέχρι να φτάσει τελικά μερικές μέρες αργότερα λόγω μπάχαλου στο αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Περάσαμε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά με πηγαινέλα στο σόι του και το σόι μου. Τελικά έφτανε η περίεργη μέρα του γάμου، 7 Ιανουαρίου με ήλιο και 20 βαθμούς Κελσίου. Παραμονή εγώ πέρασα τον ακοίμητο, ήρθε ο πατερούλης στο δωμάτιο και μου έκανε κουράγιο «μέρα είναι θα περάσει», μου έλεγε παρηγορητικά.

Κατά τις 10 το πρωί λούστηκα, έφτιαξα με τζέλ τα κατσαρά μαλλάκια μου, βάφτηκα μόνη μου, φόρεσα το ντε πιές  νυφικό μου, τις λευκές σατέν γόβες, ήμουν έτοιμη για τη μεγάλη στιγμή της «θυσίας». Οσο κι αν ηχεί παράξενο τώρα, εγώ ένιωθα ως Ιφιγένεια εν Αυλίδι.

Τέλος, πάντων ,  φτιάχτηκα , στολίστηκα, ο αδελφός μου ανέλαβε να με συνοδεύσει  στο εξωκκλήσι της Αγίας Μαρίνας, μια ανάσα από τη θάλασσα με το μαύρο μου ντεσεβό στολισμένο με τεράστιους λευκούς κρίνους και χρυσάνθεμα. Βγήκε η γειτονιά στα μαλκόνια κι ερράνθην από τις γειρόνισσες με μυρωδάτα γιασεμιά.

Η Κωνσταντίνα μου τραγουδούσε το τραγούδι από το «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα σε μουσική Χατζιδάκη. Ο Αποστόλης, είπε να κάνουμε γύρους στην αγορά να κορνάρουμε ακολουθωντας το έθιμο. Οπερ και εγένετο, εγώ τώρα είχα χαλαρώσει κάπως.

Ηταν μια λαμπρή χειμωνιάτικη μέρα με τον ήλιο να λούζει τη Λευκάδα απ΄άκρη σ΄άκρη και να κάνει το ντεσεβό να λάμπει μέσα στους λευκούς κρίνους. Στην εκκλησία με περίμενε ο Τεντ αγωνιώντας, καθώς ήξερε στο πίσω μέρος του μυαλού του πως μπορεί και να την έκανα την ύστατη στιγμή. Μαζί του συμπαραστάτης ήταν ο τρομερός κουμπάρος Χρύσανθος Πετσίλας, ο οποίος είχε έρθει από τη Νέα Υόρκη για να μας στεφανώσει.

Ωστόσο, στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων, μπήκα στην εκκλησία με τον αδελφό, ο πατερούλης τέλεσε το μυστήριο, κλαίγοντας καθ όλη τη διάρκεια από συγκίνηση. Η μαμά άλλαξε πέντε μαντηλάκια από το κλάμα, γενικά είχα ηρεμήσει καθώς γύρω μου βρισκόνταν μόνο οικεία πρόσωπα.

Πρέπει να πώ ότι την παράσταση έκλεψε η χωριάτικη κουλούρα της νύφης, που είχε ζυμώσει και στολίσει η αδελφή του πατέρα μου η θεία Χρυσαυγή. Της είχε φτιάξει ένα σωρό στολίσματα από ζυμάρι, την είχε πασπαλίσει με ζάχαρη άχνη και την είχε διακοσμήσει με πολύχρωμα κουφέτα. «Ετσι νάναι η ζωή σου» μου ευχήθηκε με την αγαθή της την καρδιά.

Σήμερα 23 χρόνια μετά από το επεισοδιακό γάμο μας, νιώθω ότι καλά έπραξα που μπήκα σ΄αυτή την κοινωνική συνθήκη. Με τον Τεντ περάσαμε έυκολα και δύσκολα, ματώσαμε ώσπου να βρούμε τον κοινό βηματισμό μας.

Αλλά θέλω να σας δηλώσω ότι ο άντρας  μου με έκανε να νιώθω διπλά ελεύθερη, γιατί κατάλαβε το χαρακτήρα μου και δεν προσπάθησε ποτέ να με χαλιναγωγήσει.

Αν ξαναζούσα τη ζωη μου απ΄την αρχή, πάλι θα παντρευόμουν αλλά μόνο το μοναδικό και ανεπανάληπτο άντρα της ζωής  μου, τον Τέντ Αργύρη, που είναι άπαιχτος, μάγκας και σίγουρος για τον εαυτό του!

Να ζήσουμε αγαπημένε σαν τα ψηλά βουνά, που έγραψε και η Λιάνα!

Τζουστινάκι