Επιστολή στον Ανδρέα Παπανδρέου

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Αγαπητέ Ανδρέα,

Ηθελα από χρόνια να σου γράψω τούτο το γράμμα, γιατί χαράχτηκες βαθειά μέσα στην ψυχή μου με την παρουσία σου στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας όπως τη βίωσα προσωπικά ως ενήλικη από το 1974 και ένθεν.

Σε θυμάμαι στα τέλη του 77 να απλώνεις την παρουσία σου μέσα από το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα μέσα από ομάδες , που έπλαθαν στρατιώτες ταγμένους να υπηρετήσουν την ιδεολογία του κοινωνικά παρεμβατικού κράτους σε ένα κλίμα δυτικής ευημερίας.

Σε θυμάμαι με την πίπα και το λευκό ζιβάγκο σου να χαράζεσαι στο μυαλό μου ως ο ηγέτης που θα οδηγούσε την πατρίδα στην πρόοδο, παρά τα όσα σου καταμαρτυρούσαν οι ενάντιοι. Ημουν συνεπαρμένη με αυτό το μεγάλο άνδρα που είχε έρθει να ανατρέψει και να φέρει κοινωνική ισότητα στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Και όντως από το 1981 και μετά πλοήγησες τη χώρα σε μια πορεία διαρκούς ανόδου. Κοινωνικοποίησες το κράτος, έκανες δημόσιο αγαθό τη συγκοινωνία, προσπάθησες με κάθε τρόπο να δημιουργήσεις το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το οποίο είχες θαυμάσει κατά τη διαμονή σου στον Καναδά. Εβαλες στήθος ενάντια στους Τούρκους, τους πλησίασες στο Νταβός, έπραξες τόσα όσα θα μας κρατούσαν σε μια ισορροπία καλής γειτνίασης. Και δεν υποχώρησες ούτε μια σταλιά στα εθνικά μας θέματα.

Κι υστερα ήρθε η αλαζονία της εξουσίας, θεώρησες πως μπορούσες να διαβείς την κερκόπορτα των μέσων ενημέρωσης από την πύλη Κοσκωτά. Κι εκεί σε πελέκησαν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της εποχής, σε έσυραν στα χώματα, διέσυραν και διέλυσαν όσα είχες χτίσει.

Κι εσύ άρρωστος στο Χέρφιλντ τους εκδικήθηκες με διαζύγιο και γάμο, γέλασες στη μούρη των κριτών σου, σε φαντάζομαι πώς θα χαιρόσουν που κατήγαγες νίκη στο κατεστημένο, αφήνοντας τη γλυκειά Μάργκο και νυμφευόμενος αγνώστου προελεύσεως αεροσυνοδό.

Υστερα ήρθε η άνοδος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην εξουσία (του έτερου ιερού τέρατος της πολιτικής ζωής της σύγχρονης Ελλάδας) και μετά η πτώση του δια χειρός Αντώνη Σαμαρά.

Κι εσύ επανήλθες στην πρωθυπουργία αδύναμος και προδομένος από την καρδιά σου. Σε γνώρισα δια ζώσης πρώτη φορά στο επίσημο ταξίδι σου στην Ουάσιγκτον επί Κλίντον το 1994 ( αν δεν με απατάει η μνήμη μου) και σε αποθαύμασα για τη λεβεντιά σου και για το σεβασμό που εξέπεμπες στην αμερικάνικη πολιτική σκηνή. Παρότι ήσουν καταβεβλημένος, έδειχνες την αρετή του ηγέτη, με έκανες περήφανη Ελληνίδα της Διασποράς.

Κι ύστερα παρέδωσες την εξουσία στο λαμπρό Κώστα Σημίτη, που οδήγησε τη χώρα ομαλά στην ευρωζώνη αλλά θεώρησε ηθικό χρέος του με διάφορους χειραγωγικούς χειρισμούς να χρήσει διάδοχό του στο ΠΑΣΟΚ τον πρωτότοκο  γιό σου Γιώργο Παπανδρέου.

Ο Γιώργος δυστυχώς δεν ήταν καμωμένος από τη στόφα του ηγέτη, ως πρωθυπουργός βρέθηκε σε οικονομική και πολιτική στενωπό με την Ελλάδα να είναι υπερχρεωμένη. Αντί να διοικήσει έφερε το παρεάκι του στην κυβέρνηση κι επί ένα χρόνο έκοβε βόλτες παριστάνοντας τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και τον υπουργό εξωτερικών.

Διέπραξε τεράστια πολιτικά λάθη, έφταιξε για απίστευτες παραλείψεις, κατέλυσε το κοινωνικό κράτος εν μια νυχτί. Κατέστρεψε  όσα εσύ ο οραματιστής του δυτικού σοσιαλισμού είχες χτίσει. Ο Γιώργος Παπανδρέου έσυρε την Ελλάδα στα δεσμά του ΔΝΤ.

Κι αντί να εγκαταλείψει την προεδρία του ΠΑΣΟΚ έστω και την ύστατη στιγμή για να σωθεί το Κίνημα , ο Γιώργος και οι συν αυτώ τυρβάζουν μόνο περί την εξουσία.

Ξέρω πως θα καπνίζεις νευρικά την πίπα σου στη γειτονιά του ουρανού, καθώς θα βλέπεις το γιό σου να διαλύει το κόμμα που όλοι χτίσαμε καθένας από το μετερίζι του με τα δικά του μέσα.

Αγαπητέ Ανδρέα,

Θα χύσω δάκρυα πίκρας και απογοήτευσης αν ο πρωτότοκος απόγονός σου καταστρέψει τον ιστό του κουρασμένου αλλά εν δράσει ΠΑΣΟΚ.

Θα καταλάβω ότι δεν εκδικείται το Σοσιαλιστικό Κίνημα ή τους δελφίνους του, αλλά ότι καγχάζει πάνω στη φωτογραφία σου γιατί δε μπόρεσε ποτέ να σταθεί στο ύψος της πολιτικής οικογένειας των Παπανδρέου!