Το πέταγμα του αϊτού!

Ετσι στα πεταχτά να γράψω δυό λεξούλες για τα Κούλουμα στη Λευκάδα, τότε που πετούσαμε χαρταετούς στον ουρανό, εκτοξεύοντας τα όνειρά μας στα ουράνια. Τότε που ο ουρανός ήταν καταγάλανος και τίποτε δεν σκίαζε τη ζωή μας.

Ο αδελφός μου Αποστόλης και ο ξάδελφός μου ο Κωστσονιός από μέρες αγόραζαν τις πολύχρωμες κόλλες γλασέ και τη μαρμαρόκολα, έκοβαν με μαεστρία τα καλάμια για να φτιάξουν το σκελετό των χαρταετών. Χωμένοι  στο δεύτερο όροφο της άχτιστης οικοδομής, κάθε απόγευμα αφιέρωναν ώρες και πάθος για να κατασκευάσουν τους χαρταετούς. Ηταν μια τρομερή ιεροτελεστία, που τα κορίτσια της οικογένειας παρακολουθούσαμε με δέος.

Εμείς είχαμε την υποχρέωση να κόψουμε τις εφημερίδες σε μακρόστενα κομμάτια για να κατασκευαστεί η ουρά, πάντα από τα αγόρια που γνώριζαν την τέχνη. Εφτιαχναν μια μεγάλη ουρά για να πετάξει ο αετός ψηλά, πολύ ψηλά.

Κι όταν έφτανε η Καθαρή Δευτέρα μαζευόμασταν όλοι στο σπίτι του θείου –Παπανίκου στα Περιβόλια κι ανεβαίναμε στην ταράτσα. Εκεί ο Αποστόλης κι ο Κωτσονιός –συνήθως- έκαναν τις απόπειρες του πετάγματος. Το πέταγμα ήταν η δυσκολότερη υπόθεση. Εκαναν πολλές προσπάθειες  μέχρι να ανεβεί ο πολύχρωμος χαρταετός στον ορίζοντα και να τον καμαρώσουμε όλοι. Εμείς κρατούσαμε το σπάγγο κάθε παιδί με τη σειρά του και νιώθαμε στις παλάμες μας το πέταγμα, να τραβάει ο αϊτός στον ουρανό με πίεση κι εμείς να ρεγουλάρουμε το πέταγμά του.Κι ύστερα το βραδάκι όταν ο ήλιος έπεφτε αμολούσαμε τον χαρταετό να πλανηθεί ελεύθερος στους ατέρμονες ορίζοντες.

Τώρα ζώ στο Μόντρεαλ, όπου δεν υπάρχει άνοιξη, όπου χαρταετοί δεν πετούν στον ορίζοντα σήμερα! Κι αναθυμάμαι τις πολύτιμες μέρες των παιδικών χρόνων, τότε που νιώθαμε στις παλάμες μας το πέταγμα  !!!

Και του χρόνου εκεί στην Ελλάδα μας!

Καλή Σαρακοστή. Για περισσότερα ΕΔΩ

Justinaki