Μαρία, Μαρία, Μαρία!

 

Μαρία, Μαρία, Μαρία!

Της Παναγιάς είναι η μεγαλύτερη θρησκευτική γιορτή του χρόνου μετά το Πάσχα στην πατρίδα μας. Γιορτάζει η μισή Ελλάδα που έχει το όνομα της Παναγιάς και τα απότοκά του.Κι όμως αυτή είναι ημέρα πένθους καθώς η εκκλησία μας μνημονεύει την Κοίμηση της Θεοτόκου.

Στη ζωή μας το Δεκαπενταύγουστο έπαιζε το σπουδαιότερο ρόλο μετά τη γιορτή του πατέρα στις 6 Δεκεμβρίου, λες και οι γονείς μοίρασαν τις γιορτές στα δύο , ο πατέρας χειμώνα και η μάνα στην καρδιά του καλοκαιριού.

Μαρία, πρεσβυτέρα Μαρία, Μαριγούλα, γιόρταζε η μανούλα και ατραποβολούσε το σπίτι από καθαριότητα, από καλοκαίρι και από λουλούδια που της έφερνε ο πατέρας για να την γιορτάσει. Κι εκείνη ανάμεσα στα καθήκοντά της ως πρεσβυτέρας με τις καθημερινές παρουσίες της στις παρακλήσεις, τον εσπερινό και την εορταστική λειτουργία, εύρισκε χρόνο να προετοιμάσει τα μεγάλα γιορτινά τραπέζια της.

Ναι ανήμερα της Παναγιάς στρωνόταν το μεγάλο επίσημο τραπέζι για τη γιορτή της και συνέρρεαν συγγενείς και φίλοι να συμμετάσχουν στη χαρά της οικογένειας, που γιόρταζε τη μητέρα, τη μάνα, την παπαδιά, την γενναιόδωρη γυναίκα που μοίραζε απλόχερα την αγάπη της σε όλους.

Η μαμά ντρεπόταν που έκανε αυτή τη μεγάλη γιορτή προς τιμήν του ονόματός της αλλά ήθελε να χωρέσει όλους τους παραθεριστές στο μεγάλο τραπέζι της ανοιχτοσύνης της. Κι έφτιαχνε διάφορα εδέσματα, δοκίμαζε νέες συνταγές για τα πρώτα αλλά πάντα το κύριο πιάτο της ήταν κοκκινιστικό κρέας με μακαρονάδα. Μοσχοβολούσε η γειτονιά από το μοσχοκάρυδο , γαρύφαλλο και κανέλλα που έβαζε στην πλούσια σάλτσα της , ενώ το βούτυρο έπαιρνε τους ουρανούς καθώς έκαιγε τα μεγάλα μακαρόνια της συνταγής της. Η μαμά χρησιμοποιούσε τα μακαρόνια του παστίτσιου για να τρυπώνει η σάλτσα ανάμεσά σους και να γίνονται τόσο νόστιμα που ήθελες να είχες ένα τεράστιο στομάχι για να τα χωρέσεις.

Η μαμά σερβίριζε τις μακαρονάδες στην κουζίνα της σκουπίζοντας προσεκτικά τα πιάτα από τις σάλτσες κι εγώ με την Κωσνταντίνα σερβίραμε τους πάνω από είκοσι καλεσμένους μας φορώντας τα καλά φουστάνια μας. ¨Ημασταν ευτυχισμένες που μπορούσαμε να βοηθήσουμε σε εκείνο το καλοκαιρινό τραπέζι της ξενοιασιάς και της απρόσκοπτης ευτυχίας.

Κι αφού τρώγαμε υψώνοντας τα ποτήρια στο όνομά της ,εμείς τα κορίτσια μαζεύαμε τα πιάτα και τα στριμώχναμε στο μικρό νεροχύτη της κουζίνας που δεν πίστευες ποτέ πως θα χωρούσε τόση αγάπη και τόσα πιάτα. Ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να βγάλω αυτή την μαθηματική πράξη αλλά έτσι ήταν. Μικρή κουζίνα , μεγάλη αγάπη, τεράστια, μια αγκαλιά για όλους. Και ύστερα έβγαινε το υπέροχο γαλακτομπούρεκό της αυτό που έκανε τη γειτονιά να λιγώνεται με το άρωμά του την προηγούμενη μέρα της παρασκευής του και την ημέρα της γιορτής της.

‘Επειτα ένα καλοκαίρι, εκείνο του 2004,  η  Πεταλούδα αρρώστησε ανεπιστρεπτί και βρεθήκαμε όλοι στην Αθήνα της συμπίεσης να έχουμε ξεχάσει πως γιόρταζε η μανούλα. Εκείνη η πρσβυτέρα προσποιήθηκε πως δεν υπήρχε το Δεπανταύγουστο καθώς ξημεροβραδιαζόταν στο νοσοκομείο όπου η μικρή έκανε χημειοθεραπείες ή μεταγγίσεις.Τα μάτια της είχαν γίνει δεξαμενή δακρύων. Το καταπράσινο βλέμμα της είχε θολώσει από τον αδήρητο πόνο της.

Από τότε η μαμά δεν γιόρταζε ποτέ το όνομά της. Της φαινόταν εφιαλτική αυτή η γιορτή της κι όλο μου έλεγε για τον πόνο της απώλειας του παιδιού της, που ήταν αγιάτρευτος, οξύτατος, διαρκώς παρών. Κι όλο περισσότερο ταυτιζόταν με τη Θεομήτορα που βίωσε τα μαρτύρια και τη σταύρωση του Μονογενούς Υιού της. Η μαμά μου έκλαιγε πιό γοερά την ημέρα της Παναγιάς γιατί ήξερε πως ο πόνος της Πεταλούδας ακύρωνε κάθε στιγμή γιορτής.

Η μανούλα λάτρευε αυτούς τους ειρμούς στην Παράκληση όταν ήταν ευτυχισμένη και γιόρταζε της Παναγιάς:

Έμπλησον, Αγνή, ευφροσύνης την καρδίαν μου, * την σην ακήρατον διδούσα χαράν, * της ευφροσύνης, * η γεννήσασα τον αίτιον.

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Λύτρωσαι ημάς, εκ κινδύνων, Θεοτόκε Αγνή,* η αιωνίαν τεκούσα λύτρωσιν, * και την ειρήνην, * την πάντα νουν υπερέχουσαν.

Δόξα Πατρί…

Λύσον την αχλύν, των πταισμάτων μου, Θεόνυμφε, * τω φωτισμώ της σης λαμπρότητος, * η φως τεκούσα, * το θείον και προαιώνιον.

Και νυν και αεί…

Ίασαι Αγνή, των παθών μου την ασθένειαν, * επισκοπής σου αξιώσασα, * και την υγείαν, * τη πρεσβεία σου παράσχου μοι.

Κι όταν έχασε το παιδί της η μαμά σιγόψελνε άλλους ειρμούς, αυτούς της απελπισίας:

Των παθών μου τον τάραχον, * η τον κυβερνήτην τεκούσα Κύριον, * και τον κλύδωνα κατεύνασον, * των εμών πταισμάτων, Θεονύμφευτε.

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Ευσπλαγχνίας την άβυσσον, * επικαλουμένω της σης παράσχου μοι, * η τον εύσπλαγχνον κυήσασα, * και Σωτήρα πάντων, των υμνούντων σε.

Δόξα Πατρί…

Απολαύοντες, Πάναγνε, * των σων δωρημάτων ευχαριστήριον, * αναμέλπομεν εφύμνιον, * οι γινώσκοντες σε Θεομήτορα.

Και νυν και αεί…

Οι ελπίδα και στήριγμα, * και της σωτηρίας τείχος ακράδαντον, * κεκτημένοι σε, Πανύμνητε,* δυσχερείας πάσης, εκλυτρούμεθα.

Εμείς τη γιορτάζουμε σήμερα τη μαμά, γιατί της άξιζαν οι γιορτές.

 Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη