Με άρωμα πράσινου μήλου, Benetton, Balmain...

 

Εδώ από αριστερά: Σοφία Μαργέλη, Αγαθή Φίλιππα και πλάι μου η Σταυρούλα Καββαδά

 

Πίσω μου η Κικού Σπηλιά

Τις είδα να ποδοπατούνται τις νεαρές Ελληνίδες για ένα ρούχο Balmain στην γκαρνταρόμπα τους. Τι είδα και ενθουσιάστηκα που γνωρίζοντας πως οι περισσότερες ζούν με περιορισμένα οικονομικά, έχουν τη μαγκιά να βάζουν σε προτεραιότητα τα λούσα και το στύλ. Και δεν με πείραξε καθόλου-μα καθόλου- που αντί να κλαίγονται για την ανεργία και την ανέχεια της χώρας, εκείνες περίμεναν στα σκαλοπάτια του H&M για ένα ρούχο του μεγάλου γαλλικού οίκου μόδας δια χειρός Κινέζων! Εστω κι έτσι.

Και ανέτρεξα στα φοιτητικά μου χρόνια κι αναθυμήθηκα μέρες λαμπρές των νεανικών μου πόθων. Εκείνα τα χρόνια ζούσα στο φοιτητικό διαμέρισμα με τον αδελφό μου τον Απόστολο, στην οδό Λυσιμαχίας 1-3 ,στις εκβολές της Καλλιρρόης. Και ο πατερούλης μας έστελνε κοινά λεφτά για το ενοίκιο, που ήταν 3.500 δραχμές –αν θυμάμαι καλά- και 1500 στον καθένα για τα προσωπικά μας έξοδα. Με αυτόν τον προϋπολογισμό ήμασταν υποχρεωμένοι να ζήσουμε, να φάμε και να κάνουμε τις βόλτες μας, να πιούμε τους καφέδες μας και να διασκεδάσουμε.

Οταν έπαιρνα τα κολλαριστά χαρτονομίσματα η καρδιά μου φτερούγιζε απο επιθυμία... Να κατέβω στο Σύνταγμα, στο κατάστημα Egg, που βρισκόταν στο υπόγειο και πουλούσε τα πιό μοντέρνα παντελόνια και μπλουζάκια σε φοιτητικές τιμές. Ναι,  Egg με τα μπάγκι κοτλέ σε πρωτοποριακά σχέδια και χρώματα κατάπινε απο την πρώτη μέρα τον ένα τρίτο του επιδόματος.

Λίγο αργότερα άνοιξε το Benetton , το ιταλικό μαγαζί με τα απίστευτα πλεκτά, τα φουστάνια, το στύλ της Ιταλίας. Αλλά ήταν ακριβό, πολύ ακριβό για τον προϋπολογισμό μου. Κάθε μάλλινο πουλοβεράκι κόστιζε 500 δραχμές , μαζί με τη ζακετούλα ένα χιλιάρικο. Αλλά εγώ χαμένη στην παραφορά των χρωμάτων δεν υπολόγιζα τίποτε. Σκέτος οδοστρωτήρας! Κατέβαινα στο Σύνταγμα και χτυπούσα τα τουίν σετς σα να μην υπήρχε άυριο. Και ξέμενα με ένα πεντακοσάρικο για τον υπόλοιπο μήνα. Και έτρωγα ελάχιστα γιατί εκτός απο τα φαγάκια που έστελνε η μαμά απο τη Λευκάδα, δεν περίσσευαν λεφτά για περαιτέρω... Αλλά φορούσα τα φούξια και τα λαχανί και τα μπλέ ρουαγιάλ και καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι. Καμάρωνα όχι στους γύρω μου αλλά στον εαυτό μου που τον έβλεπα να γυαλίζεται στον καθρέφτη με τα ωραία ρουχαλάκια. Κι απο κάτω μονότονα κι επαναλαμβανόμενα  ένα τζινάκι Levi’s 401.

Τα καλοκαίρια στη Λευκάδα που έχυνε υγρασία φορούσα εκείνες τις πολύχρωμες ζακετούλες της Benetton. Μύριζαν πράσινο μήλο, γιατί η μαμά τις έπλενε με το συγκεκριμένο μαλακτικό. Κι ο Τεντ τις κρατούσε στα χέρια του και πνιγόταν απο το φρέσκο άρωμα της νοικοκυροσύνης της μαμάς. Κι εγώ του έδινα απο μία όταν έφευγε για να με θυμάται εκεί στον μακρινό και κρύο Καναδά που θα πήγαινε αρχές Σεπτέμβρη.

Ο Τεντ αγάπησε τις αρωματισμένες ζακετούλες μου κι εγώ κατασπαταλούσα τα ελάχιστα λεφτά μου στη Benetton πάλι και πάλι. Και δεν το μετάνιωσα ποτέ που ο καλοκαιρινός μου έρωτας είχε άρωμα πράσινου μήλου. Ούτε μετάνιωσα που ξόδευα τα χρήματά μου στα ωραία ρούχα.

Δεν μου αφαίρεσαν το παραμικρό απο την πολιτική μου σκέψη, τη μαχητικότητα και τη μαγκιά.

Γι αυτό σας λέω, μην κρίνετε τα κορίτσια που τρέχουν στις ουρές για ένα Balmain!

 Τζουστινάκι!!!